Kinderen
alle pijlers
spijt van je baby
dinsdag 29 mei 2007 om 21:49
Een heel fout onderwerp, ik weet 't..
Na lang nadenken heb ik besloten voor een zwangerschap te gaan (als het ons gegund is natuurlijk!). Mijn man heeft er vanaf het begin al voor open gestaan, dus dat was makkelijk!
Ik ben heeel lang ontzettend anti geweest, maar ben nu op een punt gekomen dat ik dit toch in mijn leven wil ervaren. Ik lees de verhalen van de twijfelaars en herken 't aan alle kanten. Je vindt de kinderen van anderen helemaal niets, maar toch denk je dat jij best een leuk kind zou kunnen hebben. Ik heb nooit de behoefte gehad om het kind van een ander vast te houden, maar ik zou mijn eigen kind waarschijnlijk sufknuffelen....
Maar zo graag als dat ik het 't ene moment wil, en ik mezelf wel zie achter zo'n trendy kinderwagen of daarvoor nog met een dikke toeter, zo hard twijfel ik aan de andere kant...
Dus zeg eens eerlijk, zijn er moeders die achteraf best een beetje spijt hebben gehad?
Bedankt voor jullie eerlijke reacties!
Na lang nadenken heb ik besloten voor een zwangerschap te gaan (als het ons gegund is natuurlijk!). Mijn man heeft er vanaf het begin al voor open gestaan, dus dat was makkelijk!
Ik ben heeel lang ontzettend anti geweest, maar ben nu op een punt gekomen dat ik dit toch in mijn leven wil ervaren. Ik lees de verhalen van de twijfelaars en herken 't aan alle kanten. Je vindt de kinderen van anderen helemaal niets, maar toch denk je dat jij best een leuk kind zou kunnen hebben. Ik heb nooit de behoefte gehad om het kind van een ander vast te houden, maar ik zou mijn eigen kind waarschijnlijk sufknuffelen....
Maar zo graag als dat ik het 't ene moment wil, en ik mezelf wel zie achter zo'n trendy kinderwagen of daarvoor nog met een dikke toeter, zo hard twijfel ik aan de andere kant...
Dus zeg eens eerlijk, zijn er moeders die achteraf best een beetje spijt hebben gehad?
Bedankt voor jullie eerlijke reacties!
dinsdag 29 mei 2007 om 21:55
Ik heb nooit getwijfeld over kinderen, en ook nooit spijt gehad dat ik ze heb. Maar ik heb heus wel eens momenten dat ik denk 'was ik er maar nooit aan begonnen, dan had ik nu lekker op het terras gezeten/geslapen/sex gehad/enorm kunnen zuipen en roken/zonder enig schuldgevoel 5 dagen gewerkt ipv met/enz.
Maar dan lachen ze weer leuk naar me en dan denk ik 'gelukkig ben ik er wel aan begonnen'.
Moeder zijn is nooit alleen maar leuk, maar wel een groot deel van de tijd. Enne, ik vind andermans kinderen over het algemeen helemaal niet leuk anders was ik wel kleuterjuf geworden. Ik vind eigenlijk alleen die van mezelf te pruimen, en een paar van bepaalde vrienden en een aantal neefjes en nichtje. De rest vind ik over het algemeen helemaal niks.
Maar dan lachen ze weer leuk naar me en dan denk ik 'gelukkig ben ik er wel aan begonnen'.
Moeder zijn is nooit alleen maar leuk, maar wel een groot deel van de tijd. Enne, ik vind andermans kinderen over het algemeen helemaal niet leuk anders was ik wel kleuterjuf geworden. Ik vind eigenlijk alleen die van mezelf te pruimen, en een paar van bepaalde vrienden en een aantal neefjes en nichtje. De rest vind ik over het algemeen helemaal niks.
dinsdag 29 mei 2007 om 22:01
Geweldige tekst Dannas, daar kan ik wel wat mee. Ik heb honden, waarvoor ik door 't vuur zou gaan, dat is misschien een beetje vergelijkbaar. Ik vervloek ze ook wel eens als het met bakken uit de hemel valt en de een te ver vooruit loopt en de ander te ver achterin blijft hangen, maar als ze je dan aankijken, met kletsnatte oren van de regen... En dat zal waarschijnlijk helemaal gelden als 't je eigen kind is dat je aankijkt.
Misschien moet ik niet teveel twijfelen en 't lot laten bepalen of in ons gezin een kindje hoort...
Misschien moet ik niet teveel twijfelen en 't lot laten bepalen of in ons gezin een kindje hoort...
dinsdag 29 mei 2007 om 22:15
Beruska, mijn verhaal is idem aan dat van jou, met dat verschil dat er inmiddels een geweldig kereltje van 6 maanden rond''rolt''!!
Ik had een hekel aan geblèr, aan kinderwagens in de bus, aan kinderwagens in winkels, aan borst/flesgevoedde, boerende baby's..........
Dacht bij een viendin; nóg 1???!!!??? Wat moet je met dat spul?
Maar toen... toen kreeg ik een relatie met mijn huidige vriend, raakte ik na een paar jaar de dertig gepasseerd en wat bleek; het begon te kriebelen!!
Dat gehuil, gepoep, gekijl, verzorgen, zorgen, hebben, houden van...
dat wilde ik ook!
Gelukkig was het binnen een half jaar ''raak'' en hebben we een heel gezond kereltje gekregen.
Ik denk ook dat als ik hier nooit aan ''begonnen'' was dat ik later als ik oud zou zijn mss spijt zou krijgen.
Ook doe ik nu wat ik altijd heb verfoeid bij anderen (zoals dat met een veel te grote wagen de bus nemen:P) en ik vind het geweldig!!
Het is mijn kind (:$ correctie...ONS kind.. maar stiekum toch van mij..!)
Hij is bij mij bijna altijd stil en lief, lacht naar me en ookal is dat midden in de nacht; het boeit niet!
(nou praat ik natuurlijk wel over een hele brave, niet spugende, weinig huilende, sinds 5 weken doorslapende, bijna altijd lachende, schattige baby van 6 maanden...
Misschien verandert dat allemaal nog....:D )
Succes met bedenken wat je wilt!
Ik had een hekel aan geblèr, aan kinderwagens in de bus, aan kinderwagens in winkels, aan borst/flesgevoedde, boerende baby's..........
Dacht bij een viendin; nóg 1???!!!??? Wat moet je met dat spul?
Maar toen... toen kreeg ik een relatie met mijn huidige vriend, raakte ik na een paar jaar de dertig gepasseerd en wat bleek; het begon te kriebelen!!
Dat gehuil, gepoep, gekijl, verzorgen, zorgen, hebben, houden van...
dat wilde ik ook!
Gelukkig was het binnen een half jaar ''raak'' en hebben we een heel gezond kereltje gekregen.
Ik denk ook dat als ik hier nooit aan ''begonnen'' was dat ik later als ik oud zou zijn mss spijt zou krijgen.
Ook doe ik nu wat ik altijd heb verfoeid bij anderen (zoals dat met een veel te grote wagen de bus nemen:P) en ik vind het geweldig!!
Het is mijn kind (:$ correctie...ONS kind.. maar stiekum toch van mij..!)
Hij is bij mij bijna altijd stil en lief, lacht naar me en ookal is dat midden in de nacht; het boeit niet!
(nou praat ik natuurlijk wel over een hele brave, niet spugende, weinig huilende, sinds 5 weken doorslapende, bijna altijd lachende, schattige baby van 6 maanden...
Misschien verandert dat allemaal nog....:D )
Succes met bedenken wat je wilt!
dinsdag 29 mei 2007 om 22:24
Spijt, wat is dat ???????
Ik vind het alleen maar geweldig om een zoon van 6 maanden te hebben.
Moet ik wel zeggen dat we een supermakkelijk mannetje hebben. Hij is
heel snel tevreden en kan zich goed zelf vermaken.
Okee, ik moet er snachts nog uit voor een voeding, maar dat doe ik
echt met alle liefde. Hij is klein geboren en moet nog veel inhalen.
Ook ik had absoluut niets met andere kinderen, maar je eigen kind is
gewoon heel anders. Het is je eigen vlees en bloed dat je 9 maanden hebt gedragen en die je met veel pijn ter wereld hebt laten komen.
Het klinkt gek dat laatste, maar mijn zoon is in een stuit (kontje eerst) geboren en ik heb echt het gevoel dat we het met z'n 2-en hebben klaargespeeld.
Ik vind het alleen maar geweldig om een zoon van 6 maanden te hebben.
Moet ik wel zeggen dat we een supermakkelijk mannetje hebben. Hij is
heel snel tevreden en kan zich goed zelf vermaken.
Okee, ik moet er snachts nog uit voor een voeding, maar dat doe ik
echt met alle liefde. Hij is klein geboren en moet nog veel inhalen.
Ook ik had absoluut niets met andere kinderen, maar je eigen kind is
gewoon heel anders. Het is je eigen vlees en bloed dat je 9 maanden hebt gedragen en die je met veel pijn ter wereld hebt laten komen.
Het klinkt gek dat laatste, maar mijn zoon is in een stuit (kontje eerst) geboren en ik heb echt het gevoel dat we het met z'n 2-en hebben klaargespeeld.
dinsdag 29 mei 2007 om 22:32
Dank je Joesie, voor je reactie! En wat gaaf je dat je zo'n leuke knul hebt, of eigenlijk 2 leuke knullen als ik 't goed lees..;)
Door medicijngebruik heb ik nog 2,5 maand voordat ik met de pil stop, maar ik denk dat ik 't stiekem al weet....
Ik denk dat ik ook zo lang zo sterk anti ben geweest dat ik 't een beetje moeilijk vind om uit mijn rol te vallen, dat je ineens baby's leuk vindt, snap je wat ik bedoel? Zelfs als ik een baby wel leuk vond, bleef ik "in mijn rol", en als zo'n kindje dan zijn armpjes naar mij uitstrekte, kreeg ik gewoon een rooie kop van.. ja van wat? angst? onwennigheid? ik weet 't niet..
99% van onze vriendengroep zou steil achteroverslaan als ik zwanger zou raken!
Nou, ik houd jullie op de hoogte...
Door medicijngebruik heb ik nog 2,5 maand voordat ik met de pil stop, maar ik denk dat ik 't stiekem al weet....
Ik denk dat ik ook zo lang zo sterk anti ben geweest dat ik 't een beetje moeilijk vind om uit mijn rol te vallen, dat je ineens baby's leuk vindt, snap je wat ik bedoel? Zelfs als ik een baby wel leuk vond, bleef ik "in mijn rol", en als zo'n kindje dan zijn armpjes naar mij uitstrekte, kreeg ik gewoon een rooie kop van.. ja van wat? angst? onwennigheid? ik weet 't niet..
99% van onze vriendengroep zou steil achteroverslaan als ik zwanger zou raken!
Nou, ik houd jullie op de hoogte...
dinsdag 29 mei 2007 om 22:36
Ik vind kinderen van anderen ook bijna nooit leuk. We keken eigenlijk nooit echt om naar kinderen van familie en vrienden moet ik bekennen.
Manlief was een tijd ook echt anti. Ikzelf heb wel altijd een kind gewild.
Toch nog onverwacht een dochter gekregen, en al meteen tijdens de zwangerschap draaide manlief als een blad aan een boom om. Speelde opeens met kinderen van vrienden, las voor etc. Het viel echt op. Niemand wist nog dat we een kind zouden krijgen, maar stonden wel met open mond naar hem te kijken :D
Ik had een afschuwelijke bevalling, maar zelfs toen geen seconde spijt gehad.
Ik denk elke dag hoe blij ik ben met dat ontzettend leuke, lieve en mooie grappige knappe kind. Ook al kotst ze me middenin de nacht voor de zoveelste keer onder.
Ook al vis ik de zoveelste plakkerige boterham tussen de verwarming vandaan. Ook al heb ik nog nooit in mijn leven zo weinig geslapen als de afgelopen anderhalf jaar.
Soms heb ik ook wel zin in zomaar een terrasje, strand, uitgaan, eindeloos shoppen zonder geregel. Maar dat weegt echt totaal niet op tegen die kleine armpjes om mijn nek, dat hoofdje op mijn schouder. Ik smelt als ze zegt: "aaaai mama", en me aait en kusjes geeft.
En ik kus en knuffel haar de hele dag ongans, terwijl ik totaal geen knuffelaar ben.
Ik heb vroegah een flink druk leven geleid, met lang studeren, flink en heftig nachtleven etc. Manlief ook. Maar als ik middenin de nacht uren een grieperig kind tegen me aan hou en me onder laat kotsen denk ik alleen maar: wat ben ik ontzettend blij dat jij er bent! Dus nee, geen seconde spijt!
Manlief was een tijd ook echt anti. Ikzelf heb wel altijd een kind gewild.
Toch nog onverwacht een dochter gekregen, en al meteen tijdens de zwangerschap draaide manlief als een blad aan een boom om. Speelde opeens met kinderen van vrienden, las voor etc. Het viel echt op. Niemand wist nog dat we een kind zouden krijgen, maar stonden wel met open mond naar hem te kijken :D
Ik had een afschuwelijke bevalling, maar zelfs toen geen seconde spijt gehad.
Ik denk elke dag hoe blij ik ben met dat ontzettend leuke, lieve en mooie grappige knappe kind. Ook al kotst ze me middenin de nacht voor de zoveelste keer onder.
Ook al vis ik de zoveelste plakkerige boterham tussen de verwarming vandaan. Ook al heb ik nog nooit in mijn leven zo weinig geslapen als de afgelopen anderhalf jaar.
Soms heb ik ook wel zin in zomaar een terrasje, strand, uitgaan, eindeloos shoppen zonder geregel. Maar dat weegt echt totaal niet op tegen die kleine armpjes om mijn nek, dat hoofdje op mijn schouder. Ik smelt als ze zegt: "aaaai mama", en me aait en kusjes geeft.
En ik kus en knuffel haar de hele dag ongans, terwijl ik totaal geen knuffelaar ben.
Ik heb vroegah een flink druk leven geleid, met lang studeren, flink en heftig nachtleven etc. Manlief ook. Maar als ik middenin de nacht uren een grieperig kind tegen me aan hou en me onder laat kotsen denk ik alleen maar: wat ben ik ontzettend blij dat jij er bent! Dus nee, geen seconde spijt!
dinsdag 29 mei 2007 om 22:40
Ik wilde NOOIT kinderen. Zag het helemaal niet zitten. Koos een beroep dat zo ongeveer niet te combineren is met kinderen. Paste nooit op, keek niet vertederd naar babies, helemaal niets. en toe raakte ik zwanger en besloot na heel wat wikken en wegen er toch maar voor te gaan. En toen kwam zoon 1. Goed, ik had nu een kind. Een kind kon ik wel aan. Om binnen no time weer zwanger te raken en daar kwam zoon 2. Daarna heel lang geroepen dat ik echt niet nog meer kinderen wilde. Af en toe overviel me het gevoel nog wel eens van Mijn god, IK heb KINDEREN. Vrienden beweren dat de enige reden dat mijn kids niet dood gaan in tegenstelling tot mijn kamerplanten is dat mijn kids gaan gillen als ze honger hebben. LOL. Maar het ging toch weer kriebelen en daar kwam zoon nummer 3. En inmiddels zwanger van nummer 4. Spijt heb ik niet. Baal ik er wel eens van? Ja. Absoluut. Iedere moeder baalt er wel eens van. Van jengenelen en zeuren, niet luisteren, zieke kinderen die midden in de nacht hun bed, de weg naar jouw kamer en jouw bed onderkotsen, van vroeg uit bed, van noem het maar op. Maar dan zie je ineens dat koppie dat lacht om een film, lekker ligt te slapen, ineens en passant opmerkt dat jij toch echt de leukste en liefste mamma bent etc. en dan weet je weer wat er nu ook alweer zo leuk was aan kinderen. Doe mij er nog maar een paar!!
dinsdag 29 mei 2007 om 22:41
Spijt? Nooit!Het enige is dat ik er nog steeds niet aan kan wennen wat voor een impact het heeft op ons leven. Je kan nog steeds alles doen, alleen moet je dat van tevoren plannen ivm oppas. Want ik wil nog steeds wel graag de dingen doen die we voorheen ook deden. En dat is af en toe best wel eens passen en meten.
dinsdag 29 mei 2007 om 22:46
Het lijkt me vrij onmogelijk om spijt te hebben van je kind. Maar ik kan me wel indenken dat sommige mensen misschien wat langer hadden willen wachten met het krijgen van kinderen. Het brengt namelijk wél heel veel zorgen met zich mee en je vrijheid is gewoon een stuk beperkter.
Als je opa's en oma's in de buurt hebt dan scheelt dat wel een hoop trouwens.
Als je opa's en oma's in de buurt hebt dan scheelt dat wel een hoop trouwens.
dinsdag 29 mei 2007 om 23:07
Ik denk niet dat je echt spijt zult hebben als je eenmaal besloten hebt een kindje te willen en er een krijgt. Tis tenslotte geen pakje roomboter (terwijl je dan toch liever margerine wilt, hahaha)
Wel denk ik soms: waar ben ik aan begonnen, de 1e 2 nachten waren een hel, maar nu, als ie lacht, als ie naar me kijkt, zo lief. Wat een cliché maar o zo waar! Heerlijk
Wel denk ik soms: waar ben ik aan begonnen, de 1e 2 nachten waren een hel, maar nu, als ie lacht, als ie naar me kijkt, zo lief. Wat een cliché maar o zo waar! Heerlijk
dinsdag 29 mei 2007 om 23:08
Wbt bevallen.. Zie hiervoor het topic over hoe voelt een weeee?
Het klinkt hard, en anderen denken er wss anders over, maar ik vond bevallen een drama. Ook al was het bij mij zo voorbij.
Het is nou eenmaal een noodzakelijk iets om dat kleintje op de wereld te zetten, maar vergget niet; alle clichés zijn waar.... helaas... :D
Alles waarvan ik vroeger heb gedacht het nooit te willen, ervaar ik nu en het is geweldig.. Het is wel vreemd om te ontdekken dat alle onliners, alle opmerkingen en alle gevoelens waar blijken te zijn.
Ik ben de laatste die nu zou roepen; ''ga het zelf ontdekken'' want ik kan me een heel fijn en leuk, mooi, gezellig, rijk leven zonder kinderen voorstellen.
Ik denk wel dat als je eenmaal dat gevoel kent van;; ik wil een kind, dat dat dan niet meer omkeerbaar is.
Ik hoop dan ook dat iedereen die dat zo voelt, het baren van een gezond kindje gegund is.
Want, en weer een cliché; het is en bijft een wonder! Dat klompje cellen dat elkaar gevomden heeft en uitgroeid tot een gezond mens..
dinsdag 29 mei 2007 om 23:14
En ja, ik had die dikke toeter, en ik heb die trendy kinderwagen, ik heb spullen in huis waar ik het bestaan niet kende..
Mensen kijken anders naar je, zo met wandelwagen met kind, en het interesseert me geen r**t! hi hi
En soms... soms denk ik ook wel eens; waar zijn we aan begonnen..
En dan zijn opa en oma er (zoals iemand anders al schreef) kleintje blijft daar dan fijn een dagje en een nacht, wij doen wat we willen en weten 's morgens niet hoe snel we ons nest uit moeten om hem weer op te halen :D.
Nou, genoeg gezever!
Mensen kijken anders naar je, zo met wandelwagen met kind, en het interesseert me geen r**t! hi hi
En soms... soms denk ik ook wel eens; waar zijn we aan begonnen..
En dan zijn opa en oma er (zoals iemand anders al schreef) kleintje blijft daar dan fijn een dagje en een nacht, wij doen wat we willen en weten 's morgens niet hoe snel we ons nest uit moeten om hem weer op te halen :D.
Nou, genoeg gezever!
dinsdag 29 mei 2007 om 23:19
Ik dus wel.. Het is soms gewoon fijn als je je kindje even uit kan besteden.
Ik houd zielsveel van mijn kleintje maar vind het ook fijn om even ''ouderwets'' met ons 2 te zijn.
Ik begrijp prima dat ik wdb in een luxe positie zit, en dat niet iedereen opa's en oma's oid in de buurt heeft, en zonder familie gaat het natuurlijk ook allemaal prima, maar zij zijn blij; ze gaan allemaal leuke dingen met hem doen, kleintje is blij; want heeft allemaal leuke dingen gedaan, wij zijn blij; want wij hebben OOK leuke dingen gedaan!
woensdag 30 mei 2007 om 05:56
Ik heb ook geen opa's en oma's in de buurt en een vriend die heel veel
weg is voor zijn werk. En ook dat gaat. Natuurlijk is het makkelijk als
je even een kind kunt droppen bij oma en dan even de stad in kunt. Dat
kan hier niet, maar ook daar leer je mee leven. En als ik 's avonds
ergens naar toe wil regel ik mee oppas. Een vriendin van mij heeft ook
een kind en dat gaat elke 2 weken een weekeinde bij oma logeren en ook
doordeweeks nog vaak een paar middagen. Ik vind dat nog steeds een
beetje raar eigenlijk. Haar leven is met kind dan ook niet zo heel veel
veranderd.
Wat spijt betreft: ik denk niet dat je snel spijt kan hebben van iets
ingrijpends als een kind. Wel heimwee naar een vorige leven. Ik heb wel
extra bewust genoten van bepaalde dingen die nog makkelijk konden toen
we nog kinderloos waren. Nu kunnen die dingen niet meer zo gemakkelijk
en soms is dat jammer. Maar er zijn nu ook andere dingen. Eigenlijk is
mijn leven gewoon totaal veranderd en heel soms baal ik daar stiekem
wel eens gigantisch van, maar over het algemeen vind ik mijn 'nieuwe'
leven ook erg leuk.
woensdag 30 mei 2007 om 09:00
Ook ik ging er eigenlijk van uit dat wij zonder kinderen zouden blijven.
We hadden een druk leven, veel hobby's, veel vrienden, een leuke baan, veel reizen, etc.
Toen ik 33 jaar was begon het toch te kriebelen.
Ik ben nu in het gelukkige bezit van twee schatten van jongens en kan me een leven zonder kinderen niet meer voorstellen.
Iemand zonder kinderen kan het zich misschien niet altijd voorstellen maar ik vind het echt een verrijking van mijn leven en kinderen van jezelf geeft toch een heel ander gevoel.
We hadden een druk leven, veel hobby's, veel vrienden, een leuke baan, veel reizen, etc.
Toen ik 33 jaar was begon het toch te kriebelen.
Ik ben nu in het gelukkige bezit van twee schatten van jongens en kan me een leven zonder kinderen niet meer voorstellen.
Iemand zonder kinderen kan het zich misschien niet altijd voorstellen maar ik vind het echt een verrijking van mijn leven en kinderen van jezelf geeft toch een heel ander gevoel.
woensdag 30 mei 2007 om 09:56
Tuurlijk scheelt dat, een opa en oma in de buurt.
Ik heb ze ook niet, maar als ik naar vrienden kijk, hoe handig dat is: Die grootouders zijn dól op hun kleinkinderen en vinden het geweldig als kleinkinderen komen logeren of om dagje met ze op pad te gaan.
Naast jezelf als ouders zijn de opa's en oma's toch zowat de enige mensen die ook van je kinderen houden, da's toch anders dan vrienden, die kunnen jouw kind wel leuk vinden maar hebben daar natuurlijk bijna geen band mee. Logisch. Een opa en oma in de buurt lijkt me dus wel degelijk handig, om zelf beetje lucht te hebben af en toe.
woensdag 30 mei 2007 om 09:59
(maar natuurlijk kun je ook best zonder opa's en oma's!)
En verder: Spijt? Tuurlijk niet. Er zijn vast mensen die wel spijt hebben van hun kind maar ik kan het me niet voorstellen. Kinderen zijn niet zaligmakend maar er is toch ook niets anders wat mijn leven zo'n glans geeft. Natuurlijk, soms onpraktisch, je leven ligt zeker in het begin compleet overhoop en op z'n gat maar daar ben je zelf bij. Praktische ongemakken zoals niet meer zomaar de deur uit kunnen, die overleef je wel. Daar wordt je vanzelf handig in, zorgen voor een oppasnetwerk en je hebt vanzelf weer je eigen ding naast je kind(eren).
En verder: Spijt? Tuurlijk niet. Er zijn vast mensen die wel spijt hebben van hun kind maar ik kan het me niet voorstellen. Kinderen zijn niet zaligmakend maar er is toch ook niets anders wat mijn leven zo'n glans geeft. Natuurlijk, soms onpraktisch, je leven ligt zeker in het begin compleet overhoop en op z'n gat maar daar ben je zelf bij. Praktische ongemakken zoals niet meer zomaar de deur uit kunnen, die overleef je wel. Daar wordt je vanzelf handig in, zorgen voor een oppasnetwerk en je hebt vanzelf weer je eigen ding naast je kind(eren).
woensdag 30 mei 2007 om 10:35
Vergelijk het eens met andere keuzes in je leven, bijvoorbeeld:
Zal ik het ene huis, of het andere huis kopen?
In beide huizen kun je gelukkig worden.
Als je het ene huis hebt gekocht, kun wel eens momenten hebben dat je liever het andere huis had gekocht. En vice versa.
Zo is het ook met de keuze voor kinderen.
Zowel met als zonder kinderen kun je hartstikke gelukkig zijn. (Ok, er is wel eens uit onderzoek gebleken dat mensen zonder kinderen net ìets gelukkiger zijn. )
Maargoed, het is dus maar net wat je kiest.
En met hoe die keuze uitpakt, heb je maar te dealen. Ja toch?
Van alle keuzes in je leven kun je spijt krijgen, dus ook van kinderen.
Zo is het leven!
(Maar spijt hebben van je kinderen is dusdanig 'not done', dat je zelden iemand tegen zult komen die dat opbiecht. En eigenlijk heeft het ook weinig zin om lang stil te blijven staan bij die spijt, aangezien je je kinderen tòch niet meer kunt terugstoppen. Gewoon doorgaan dus. ;))
Zal ik het ene huis, of het andere huis kopen?
In beide huizen kun je gelukkig worden.
Als je het ene huis hebt gekocht, kun wel eens momenten hebben dat je liever het andere huis had gekocht. En vice versa.
Zo is het ook met de keuze voor kinderen.
Zowel met als zonder kinderen kun je hartstikke gelukkig zijn. (Ok, er is wel eens uit onderzoek gebleken dat mensen zonder kinderen net ìets gelukkiger zijn. )
Maargoed, het is dus maar net wat je kiest.
En met hoe die keuze uitpakt, heb je maar te dealen. Ja toch?
Van alle keuzes in je leven kun je spijt krijgen, dus ook van kinderen.
Zo is het leven!
(Maar spijt hebben van je kinderen is dusdanig 'not done', dat je zelden iemand tegen zult komen die dat opbiecht. En eigenlijk heeft het ook weinig zin om lang stil te blijven staan bij die spijt, aangezien je je kinderen tòch niet meer kunt terugstoppen. Gewoon doorgaan dus. ;))
woensdag 30 mei 2007 om 10:41
Dat denk ik ook. Het is denk een van de allergrootste taboes. Toch hoor ik het heel af en toe wel eens. Zelfs een keer van iemand, die een kindje had gekregen met IVF. Ik wist niet wat ik hoorde... Haar ex wilde vreselijk graag kinderen, zij niet. Maar toen de relatie daarop dreigde stuk te lopen, ging ze toch overstag.
Ik vond het vreselijk om te horen, en had diep medelijden met haar kindje. Temeer omdat ze inmiddels een nieuwe relatie had, waarbij het jochie eigenlijk nogal 'in de weg zat'...:(
woensdag 30 mei 2007 om 11:17
