Kinderen
alle pijlers
spijt van je baby
dinsdag 29 mei 2007 om 21:49
Een heel fout onderwerp, ik weet 't..
Na lang nadenken heb ik besloten voor een zwangerschap te gaan (als het ons gegund is natuurlijk!). Mijn man heeft er vanaf het begin al voor open gestaan, dus dat was makkelijk!
Ik ben heeel lang ontzettend anti geweest, maar ben nu op een punt gekomen dat ik dit toch in mijn leven wil ervaren. Ik lees de verhalen van de twijfelaars en herken 't aan alle kanten. Je vindt de kinderen van anderen helemaal niets, maar toch denk je dat jij best een leuk kind zou kunnen hebben. Ik heb nooit de behoefte gehad om het kind van een ander vast te houden, maar ik zou mijn eigen kind waarschijnlijk sufknuffelen....
Maar zo graag als dat ik het 't ene moment wil, en ik mezelf wel zie achter zo'n trendy kinderwagen of daarvoor nog met een dikke toeter, zo hard twijfel ik aan de andere kant...
Dus zeg eens eerlijk, zijn er moeders die achteraf best een beetje spijt hebben gehad?
Bedankt voor jullie eerlijke reacties!
Na lang nadenken heb ik besloten voor een zwangerschap te gaan (als het ons gegund is natuurlijk!). Mijn man heeft er vanaf het begin al voor open gestaan, dus dat was makkelijk!
Ik ben heeel lang ontzettend anti geweest, maar ben nu op een punt gekomen dat ik dit toch in mijn leven wil ervaren. Ik lees de verhalen van de twijfelaars en herken 't aan alle kanten. Je vindt de kinderen van anderen helemaal niets, maar toch denk je dat jij best een leuk kind zou kunnen hebben. Ik heb nooit de behoefte gehad om het kind van een ander vast te houden, maar ik zou mijn eigen kind waarschijnlijk sufknuffelen....
Maar zo graag als dat ik het 't ene moment wil, en ik mezelf wel zie achter zo'n trendy kinderwagen of daarvoor nog met een dikke toeter, zo hard twijfel ik aan de andere kant...
Dus zeg eens eerlijk, zijn er moeders die achteraf best een beetje spijt hebben gehad?
Bedankt voor jullie eerlijke reacties!
woensdag 30 mei 2007 om 11:23
Spijt? Neuj, van die eerste 2 vooralsnog niet.
Van die derde kan nog komen, die moet er vandaag of morgen uit. Ik weet wel heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel zeker dat ik spijt ga hebben als ik de eerste wee voel. Sjongejongejonge, wat voel je je dan een dommerik zeg, dat weet ik nog wel bij de 2e.
Maarja, te laat!
Ik vind het ook wel heel fijn om opa's en oma's achter de hand te hebben. Inderdaad omdat die dus ook zo onvoorwaardelijk veel van die kinderen houden, dat is zo eigen. Heerlijk. Dus daar laat ik ze met een gerust hart achter. Heb een moeder die het liefst m'n dochter iedere dag te logeren heeft (en andersom ook) maar die neemt ze straks wel alleen alledrie als we echt iets 'te doen' hebben. Geloof nooit dat ze ze 'zomaar' alledrie mee zou nemen. Da's d'r goed recht natuurlijk. M'n schoonmoeder weer wel, hoe meer hoe liever.
En verder hebben we ook een hele lieve en goede 17-jarige oppas dus wat we ook voor onszelf zouden willen doen, het is gewoon te regelen.
Van die derde kan nog komen, die moet er vandaag of morgen uit. Ik weet wel heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel zeker dat ik spijt ga hebben als ik de eerste wee voel. Sjongejongejonge, wat voel je je dan een dommerik zeg, dat weet ik nog wel bij de 2e.
Maarja, te laat!
Ik vind het ook wel heel fijn om opa's en oma's achter de hand te hebben. Inderdaad omdat die dus ook zo onvoorwaardelijk veel van die kinderen houden, dat is zo eigen. Heerlijk. Dus daar laat ik ze met een gerust hart achter. Heb een moeder die het liefst m'n dochter iedere dag te logeren heeft (en andersom ook) maar die neemt ze straks wel alleen alledrie als we echt iets 'te doen' hebben. Geloof nooit dat ze ze 'zomaar' alledrie mee zou nemen. Da's d'r goed recht natuurlijk. M'n schoonmoeder weer wel, hoe meer hoe liever.
En verder hebben we ook een hele lieve en goede 17-jarige oppas dus wat we ook voor onszelf zouden willen doen, het is gewoon te regelen.
woensdag 30 mei 2007 om 11:25
Mijn moeder zegt altijd: "bij twijfel niet inhalen".
Oftewel als je enige motivatie een dikke toeter en leuk achter een kinderwagen lopen is, ja dan is de kans groot dat je wel spijt krijgt.
In het begin heb ik regelmatig gedacht: waar ben ik in vredesnaam aan begonnen? En soms nog wel.
Een kind is leuk en geeft heel veel liefde. Je ontdekt kanten van jezelf waarvan je niet wist dat je ze had. Maar een kind brengt ook heel veel zorg met zich mee. Letterlijk en figuurlijk. Als je daar niet klaar voor bent om in principe (zeker in het begin) 24 uur per dag in dienst van je kind te zijn, niet doen.
Het is echt niet alleen maar leuk. Daarbij ga ik er nog van uit dat alles goed is, en je een 'normaal' gezond kindje krijgt. En geen huilbaby of zoiets.
Als ik het overnieuw kon doen, zou ik het exact hetzelfde doen. Maar dan had ik er wel wat meer realistisch over nagedacht over wat er nou bij een kind komt kijken. Wel iets om over na te denken.
Oftewel als je enige motivatie een dikke toeter en leuk achter een kinderwagen lopen is, ja dan is de kans groot dat je wel spijt krijgt.
In het begin heb ik regelmatig gedacht: waar ben ik in vredesnaam aan begonnen? En soms nog wel.
Een kind is leuk en geeft heel veel liefde. Je ontdekt kanten van jezelf waarvan je niet wist dat je ze had. Maar een kind brengt ook heel veel zorg met zich mee. Letterlijk en figuurlijk. Als je daar niet klaar voor bent om in principe (zeker in het begin) 24 uur per dag in dienst van je kind te zijn, niet doen.
Het is echt niet alleen maar leuk. Daarbij ga ik er nog van uit dat alles goed is, en je een 'normaal' gezond kindje krijgt. En geen huilbaby of zoiets.
Als ik het overnieuw kon doen, zou ik het exact hetzelfde doen. Maar dan had ik er wel wat meer realistisch over nagedacht over wat er nou bij een kind komt kijken. Wel iets om over na te denken.
woensdag 30 mei 2007 om 11:50
Zo herkenbaar, het had anderhalf jaar geleden mijn topic kunnen zijn!
Ik wist heel zeker; ik hoef geen kinderen!!! Maar toen werd ik 30, nog steeds geen gevoel van 'ja, nu wil ik wel'. Wel een sterk gevoel van 'o jee, straks wordt ik oud zonder kinderen' en 'wat als ik over 2jaar bv wel dat gevoel krijg en het duurt dan bv nog 3jaar eer dat het lukt'. Ik kwam er echt niet meer uit en besloot uiteindelijk dat ik toch zou wachten op 'dat moedergevoel'. Maar toen hadden we vorig jaar die hele hete juli-maand, diarree en waarschijnlijk heeft de pil toen zn werk niet goed gedaan en kwam ik er eind augustus achter dat ik zwanger was!
Blinde paniek toen, want nog steeds geen moedergevoel! Zou ik spijt krijgen als ik er toch voor zou gaan??? Heb me toen neergelegd met de gedachten dat iemand dit toch echt zo voor me uitgestippeld had. De hele zwangerschap heb ik vrij nuchter doorstaan. Zelfs toen ik het voor de eerste keer voelde bewegen kon ik alleen maar denken 'o jee, als ik maar geen spijt krijg'.
Bevalling, ik moest er niet aan denken! Uiteindelijk lag ze in een stuit en melde ze zich 3 weken te vroeg, het werd een keizersnede. (vond ik stiekem helemaal niet erg)
Nu 8weken verder, ze krijst en krijst en huilt en huilt.....maar dan dat zoete gezichtje als ze dat niet doet. Ik smelt als ik r zie liggen met dr beentjes opgetrokken op pappa's borst en dan die zgn glimlach (die nu toch echt steeds echter begint te worden)....Ik bedoel te zeggen: nog GEEN moment spijt!!! ( je vind je eigen monster toch altijd t leukst :D)
groetjes 30er
Ik wist heel zeker; ik hoef geen kinderen!!! Maar toen werd ik 30, nog steeds geen gevoel van 'ja, nu wil ik wel'. Wel een sterk gevoel van 'o jee, straks wordt ik oud zonder kinderen' en 'wat als ik over 2jaar bv wel dat gevoel krijg en het duurt dan bv nog 3jaar eer dat het lukt'. Ik kwam er echt niet meer uit en besloot uiteindelijk dat ik toch zou wachten op 'dat moedergevoel'. Maar toen hadden we vorig jaar die hele hete juli-maand, diarree en waarschijnlijk heeft de pil toen zn werk niet goed gedaan en kwam ik er eind augustus achter dat ik zwanger was!
Blinde paniek toen, want nog steeds geen moedergevoel! Zou ik spijt krijgen als ik er toch voor zou gaan??? Heb me toen neergelegd met de gedachten dat iemand dit toch echt zo voor me uitgestippeld had. De hele zwangerschap heb ik vrij nuchter doorstaan. Zelfs toen ik het voor de eerste keer voelde bewegen kon ik alleen maar denken 'o jee, als ik maar geen spijt krijg'.
Bevalling, ik moest er niet aan denken! Uiteindelijk lag ze in een stuit en melde ze zich 3 weken te vroeg, het werd een keizersnede. (vond ik stiekem helemaal niet erg)
Nu 8weken verder, ze krijst en krijst en huilt en huilt.....maar dan dat zoete gezichtje als ze dat niet doet. Ik smelt als ik r zie liggen met dr beentjes opgetrokken op pappa's borst en dan die zgn glimlach (die nu toch echt steeds echter begint te worden)....Ik bedoel te zeggen: nog GEEN moment spijt!!! ( je vind je eigen monster toch altijd t leukst :D)
groetjes 30er
woensdag 30 mei 2007 om 12:04
Bedankt allemaal, voor de reacties. Ik realiseer me heel goed dat het niet zomaar iets is, en dat me straks heel wat te wachten kan staan... Gelukkig heb ik een opa&oma die 24/7 inzetbaar zijn, mijn moeder is stapelgek op kinderen, dus dat scheelt, al wil ik daar niet te pas en te onpas gebruik van maken. Als we voor een kind gaan, gaan mijn man en ik er samen voor, en is een oppas handig voor de leuke dingen ernaast, maar het moet geen "duo-baan" worden met mijn moeder vind ik.
Leuk dat sommigen 't gevoel ook zo herkennen, dat gevoel van "ik word ouder, en straks lukt 't niet meer" enzo. Vooral 't verhaal van 30er vond ik wel gaaf, met zo'n happy end.
Ik blijf de reacties lezen en zal iedereen op de hoogte houden van de "status".
Leuk dat sommigen 't gevoel ook zo herkennen, dat gevoel van "ik word ouder, en straks lukt 't niet meer" enzo. Vooral 't verhaal van 30er vond ik wel gaaf, met zo'n happy end.
Ik blijf de reacties lezen en zal iedereen op de hoogte houden van de "status".
woensdag 30 mei 2007 om 15:24
Ik kan het niet laten om ook mijn verhaal neer te schrijven ook al zijn er al zoveel reakties! Ik kan me niet voorstellen dat je spijt van het krijgen van een baby krijgt omdat ik nog nooit zoveel van iemand gehouden heb als van mijn kinderen. Wel vind ik het regelmatig erg zwaar en vind ik het jammer dat ik niet meer van ze kan genieten door moeheid. En wat betreft andere kinderen. Ik vond en vind helaas vaak kinderen van anderen ook niet zo leuk. Je krijgt hier doordat je zelf kinderen hebt echter wel heel veel mee te maken! Dagelijks heb ik hier kinderen over de vloer. En gelukkig kiest mijn zoontje meestal rustige kinderen uit om mee te spelen maar er zijn een aantal kinderen in zijn klas die ik eerlijk waar liever niet hier in huis heb. Maar dat kan natuurlijk niet. En mijn moeder zei altijd: als het je eigen kind is dan kan je daar veel meer van hebben. Dat is echt niet altijd waar hoor! Ik kan mijn oudste zoontje regelmatig achter het behang plakken en dat is geen lollig gevoel! Op zo'n moment denk ik oprecht : Was ik er maar nooit aan begonnen!!
woensdag 30 mei 2007 om 15:28
Oh ja, andere kinderen..... Op een paar kinderen na, heb ik met de meeste niks, nooit gehad ook. Keek nooit in kinderwagens etc. Tijdens de zwangerschap had ik ook helemaal niks met dat hele 'baby-gedoe'; babywinkels vond ik een ramp. Ik wist wél vantevoren dat ik helemaal gek op mijn éigen kind zou zijn.
woensdag 30 mei 2007 om 16:50
"Spijt "vind ik een beetje een raar woord tav een kind. Je kunt spijt hebben van een broek die je gekocht hebt of een hondesoort die niet bij je past, maar van een kind heb je geen" spijt".Het is hoogstens vervelend als je iets niet meer kunt wat voorheen een stuk makkelijker was. Niets is in mijn ogen zo onvoorwaardelijk en diep als het gevoel en de liefde voor je kind.
Maar ik snap je twijfel heel goed. Sterker nog, ik kreeg zelf pas mijn eerste toen ik 37 was. Daarvoor nooit het verlangen gehad moeder te worden, altijd bezig met onze hobby (paarden) en altijd weg of onderweg. Gaf me ook heel veel voldoening. Tot ik per ongeluk zwanger raakte. Miskraam na 10 wk.... maar dat gevoel wat ik die weken had was zó speciaal dat ik wist dat ik moeder wilde worden. De derde keer was scheepsrecht, en ik heb nu een heerlijk manneke van 10 maanden. Af en toe "snak" ik wel even naar een moment voor mezelf. Maar spijt? Nooit!!!! Lijkt me ook heel erg naar om dat gevoel als moeder te ervaren.
Succes met je keuze...( ik kan het je echt aanraden hoor;))
Maar ik snap je twijfel heel goed. Sterker nog, ik kreeg zelf pas mijn eerste toen ik 37 was. Daarvoor nooit het verlangen gehad moeder te worden, altijd bezig met onze hobby (paarden) en altijd weg of onderweg. Gaf me ook heel veel voldoening. Tot ik per ongeluk zwanger raakte. Miskraam na 10 wk.... maar dat gevoel wat ik die weken had was zó speciaal dat ik wist dat ik moeder wilde worden. De derde keer was scheepsrecht, en ik heb nu een heerlijk manneke van 10 maanden. Af en toe "snak" ik wel even naar een moment voor mezelf. Maar spijt? Nooit!!!! Lijkt me ook heel erg naar om dat gevoel als moeder te ervaren.
Succes met je keuze...( ik kan het je echt aanraden hoor;))
woensdag 30 mei 2007 om 17:01
Spijt....tja, voor mij anders. Ik heb nooit spijt gehad dat ik mijn kind heb gekregen. Dat ik hem nooit heb mee mogen maken vind ik verdrietig. Rationeel kun je vooraf nooit bedenken wat een kind uiteindelijk in je buik dragen en vervolgens baren voor je geest zal doen. Ik kan me voorstellen en dat is ook eigenlijk wat alle moeders beschrijven dat ze geen spijt hebben, maar heus wel eens denken van: goh, kon ik maar weer eens makkelijker uite eten, stappen, lang slapen....dat hoort er gewoon bij, maar spijt, kan ik me niet voorstellen.
woensdag 30 mei 2007 om 17:18
*; en :R voor Parelhoen. Elke keer als ik aan jou denk, schieten de tranen in m´n ogen. Veel sterkte, das het enige (domme) wat ik kan verzinnen. :$
Toen Grote Nijn net geboren was, heb ik wel gedacht, waar zijn we in godsnaam aan begonnen? Totaal geen moedergevoel, en grote paniek om zoveel verantwoordelijkheden ineens. Het vloog me echt naar de strot. Maar dat waren natuurlijk ook hormonen.
Nu hebben we er 3, en ondanks dat ze me regelmatig tot komplete waanzin drijven met hun gezeur om televisie kijken of snoepen of mama ik verveel me, heb ik er absoluut geen spijt van dat ik ze heb. Er wordt heel wat afgeknuffeld hier in huis.
Toen Grote Nijn net geboren was, heb ik wel gedacht, waar zijn we in godsnaam aan begonnen? Totaal geen moedergevoel, en grote paniek om zoveel verantwoordelijkheden ineens. Het vloog me echt naar de strot. Maar dat waren natuurlijk ook hormonen.
Nu hebben we er 3, en ondanks dat ze me regelmatig tot komplete waanzin drijven met hun gezeur om televisie kijken of snoepen of mama ik verveel me, heb ik er absoluut geen spijt van dat ik ze heb. Er wordt heel wat afgeknuffeld hier in huis.
woensdag 30 mei 2007 om 17:51
Nee, geen ene moment spijt gehad!
Ook ik knuffel niet elk kind dat ik zie, sommige kinderen vind ik ronduit irritant. Maar ik heb er nooit over getwijfeld of ik al dat niet kinderen zou willen krijgen. Dus daar kan ik niet over mee praten.
Wel ben ik een vrij nuchter type, dus ik had niet gelijk een "verliefd" gevoel toen mijn zoon op mijn buik werd gelegd. Wel gelijk van, dit is mijn kind van wie ik nu al hou en voor wie ik heel goed ga zorgen. Nu is hij 6 maanden en die liefde wordt elke dag weer groter. Het is net als Herman van Veen eens zong in een lied over een geliefde: ik heb je meer dan vroeger lief, er is zoveel meer jou nu dat ik ken, zoals ik ook voor jou meer ikken ben. De trots die ik voel als ik naar mijn zoon kijk, dat hij zich steeds verder ontwikkelt, dat hij zijn karakter steeds meer laat zien, de humor die hij heeft, de krokodillentranen die hij soms laat, dat hij begint te tateren, hoe lief hij naar me kan kijken, de armpjes om mijn nek...Spijt heb ik nooit gehad, ondanks alle tijd die ik met mijn kind bezig ben en de tranen die ik heb gelaten toen iets niet ging zoals verwacht of gehoopt.
Maar weet wel zeker dat je kinderen wilt, voordat je ze hebt. Want een kind blijft zijn hele leven je kind. Dat kun je niet even terugdraaien als het je niet bevalt.
Ook ik knuffel niet elk kind dat ik zie, sommige kinderen vind ik ronduit irritant. Maar ik heb er nooit over getwijfeld of ik al dat niet kinderen zou willen krijgen. Dus daar kan ik niet over mee praten.
Wel ben ik een vrij nuchter type, dus ik had niet gelijk een "verliefd" gevoel toen mijn zoon op mijn buik werd gelegd. Wel gelijk van, dit is mijn kind van wie ik nu al hou en voor wie ik heel goed ga zorgen. Nu is hij 6 maanden en die liefde wordt elke dag weer groter. Het is net als Herman van Veen eens zong in een lied over een geliefde: ik heb je meer dan vroeger lief, er is zoveel meer jou nu dat ik ken, zoals ik ook voor jou meer ikken ben. De trots die ik voel als ik naar mijn zoon kijk, dat hij zich steeds verder ontwikkelt, dat hij zijn karakter steeds meer laat zien, de humor die hij heeft, de krokodillentranen die hij soms laat, dat hij begint te tateren, hoe lief hij naar me kan kijken, de armpjes om mijn nek...Spijt heb ik nooit gehad, ondanks alle tijd die ik met mijn kind bezig ben en de tranen die ik heb gelaten toen iets niet ging zoals verwacht of gehoopt.
Maar weet wel zeker dat je kinderen wilt, voordat je ze hebt. Want een kind blijft zijn hele leven je kind. Dat kun je niet even terugdraaien als het je niet bevalt.
woensdag 30 mei 2007 om 17:57
Dit herken ik heel erg goed. Ik was net zo 'anti'. en opeens twijfels.
Veel over gehad met mijn zusje (3 dochters). Die me vertelde dat je eigen kind altijd leuk is en die van anderen heel vaak niet.
En mn moeder die, in tegenstelling tot wat iemand anders hier als advies kreeg, zei 'bij twijfel doen!' en 'je krijgt er geen spijt van dat kan niet'.
Nu heb ik een zoon van 6 maanden, en natuurlijk geen spijt. En inderdaad is hij de leukste. en ik vind het super om moeder te zijn.
Oh ja mijn vrienden sloegen ook steil achterover toen ik vertelde dat ik zwanger was, dus soms moest ik het 2x zeggen en uitleggen dat het echt de bedoeling was dat ik zwanger zou worden :D
woensdag 30 mei 2007 om 19:16
Ik denk ook niet dat je echt spijt kunt hebben van kinderen krijgen. Je kunt je binnen de korste keren niet meer voorstellen hoe je leven zonder kind is. En tuurlijk kan het zwaar zijn en denk je weleens 'waar ben ik aan begonnen' en natuurlijk heb je best eens zin om de boel de boel te laten, maar dat heb je met álle langdurige verplichtingen die je aangaat. Met een baan, een relatie enzovoorts.
En anti-kind zijn vind ik ronduit idioot.Ik vind ook lang niet alle kinderen leuk, maar ik vind ook niet alle bejaarden leuk en ook niet alle Marokkanen maar dat wil toch niet zeggen dat ik anti-bejaarden of anti-Marokkaan ben?
En anti-kind zijn vind ik ronduit idioot.Ik vind ook lang niet alle kinderen leuk, maar ik vind ook niet alle bejaarden leuk en ook niet alle Marokkanen maar dat wil toch niet zeggen dat ik anti-bejaarden of anti-Marokkaan ben?
woensdag 30 mei 2007 om 19:37
Ik ben dus wel zo iemand die veel kinderen leuk vind, daarom ben ik ook kleuterjuf :D. Maar mijn eigen baby vind ik helemaal super! Ze is nu 5 maanden en ik heb nog geen seconde spijt of hoe je het dan ook wil noemen gehad.
Ik had me juist van te voren er helemaal geen roze wolk bij voorgesteld, hoorde van iedereen in mijn omgeving dat het zwaar zou zijn, die eerste weken, en dat het vreselijk vermoeiend zou zijn. Nou, het is me tot nu toe honderd procent meegevallen. Ze huilt bijna nooit, en ze slaapt veel dus tot nu toe geen klagen. Maar wie weet haalt ze het straks in haar puberteit in ;)
Ik had me juist van te voren er helemaal geen roze wolk bij voorgesteld, hoorde van iedereen in mijn omgeving dat het zwaar zou zijn, die eerste weken, en dat het vreselijk vermoeiend zou zijn. Nou, het is me tot nu toe honderd procent meegevallen. Ze huilt bijna nooit, en ze slaapt veel dus tot nu toe geen klagen. Maar wie weet haalt ze het straks in haar puberteit in ;)
woensdag 30 mei 2007 om 21:12
Jeetje Parelhoen, op zo'n moment realiseer je je zo goed dat het allemaal niet vanzelfsprekend is... sterkte..
Ik hoop ook niet dat ik zo over kom, dat ik er makkelijk over denk. Ik heb mijn medicijngebruik moeten stoppen, en sta streng onder controle bij specialisten, dus het is geen bevlieging van me ofzo, om "even" zwanger te worden. Ik ben alleen zo bang dat ik er een potje van zou maken, omdat ik dat moederinstict misschien mis, of dat ik het mijn kind kwalijk zou nemen als ik iets niet meer kan doen ofzo, maar aan de andere kant, als een van mijn hondjes ziek is, kan de rest van de wereld mij ook gestolen worden, en zou ik wat dan ook afzeggen, zonder dat het me boeit op dat moment. Dan gaat mijn hondje voor.. Dus ik denk dat dat met je eigen kind alleen maar sterker wordt.
Ik ben het ook eens met de kreet "je kunt beter spijt hebben van iets dat je wel gedaan hebt, dan van iets dat je niet gedaan hebt." al is dit vrij onomkeerbaar.. Maar toch denk ik dat mijn spijt groter zou zijn als ik het niet een kans zou geven.
Het doet me gewoon onwijs goed om te lezen dat zoveel moeders niet zijn geboren als moeder-to-be, maar dat jullie allemaal net zo onzeker waren of je 't wel aankon, of je 't wel goed zou doen.
Ik hoop ook niet dat ik zo over kom, dat ik er makkelijk over denk. Ik heb mijn medicijngebruik moeten stoppen, en sta streng onder controle bij specialisten, dus het is geen bevlieging van me ofzo, om "even" zwanger te worden. Ik ben alleen zo bang dat ik er een potje van zou maken, omdat ik dat moederinstict misschien mis, of dat ik het mijn kind kwalijk zou nemen als ik iets niet meer kan doen ofzo, maar aan de andere kant, als een van mijn hondjes ziek is, kan de rest van de wereld mij ook gestolen worden, en zou ik wat dan ook afzeggen, zonder dat het me boeit op dat moment. Dan gaat mijn hondje voor.. Dus ik denk dat dat met je eigen kind alleen maar sterker wordt.
Ik ben het ook eens met de kreet "je kunt beter spijt hebben van iets dat je wel gedaan hebt, dan van iets dat je niet gedaan hebt." al is dit vrij onomkeerbaar.. Maar toch denk ik dat mijn spijt groter zou zijn als ik het niet een kans zou geven.
Het doet me gewoon onwijs goed om te lezen dat zoveel moeders niet zijn geboren als moeder-to-be, maar dat jullie allemaal net zo onzeker waren of je 't wel aankon, of je 't wel goed zou doen.
woensdag 30 mei 2007 om 21:37
ik heb wel eens spijt.Die spijt is vaak ingegeven door moeheid.Ik ben geen oermoeder. Ik vind kinderen an sich niet zo leuk, maar ben wel lyrisch van die hummel van mezelf. Maar ben m ook wel eens spuugzat. En dan heb ik dus spijt. Spijt dat ik mijn oude vrije leven heb opgegeven voor een draak die me ettert en ettert en niet laat slapen. Als hij daarna de kamer inkomt en alleen maar naar me lacht, dan is t weer over. ik schaam me er niet voor, ik ben moeder, maar ook gewoon maar mens. En ik vind mijn kind de grootste heerlijkheid die er op de aarde rondlooptg. Maar soms even niet. Metr de nadruk op even. Ik denk niet dat er veel vrouwen zijn die dat gevoel dagelijkse en ook langdurig hebben. Maar daar kan ik me in vergissen.
woensdag 30 mei 2007 om 22:09
Okeeee.. adem in, adem uit, daar komt 'ie: Ik heb wel eens spijt.Heb een kindje van 6 maanden en vind het allemaal érg heftig. Vooral de invloed die het heeft op alle gebieden van je leven: Je lichaam, relatie, tijd voor jezelf, werk ect.Misschien scheelt het dat mijn zwangerschap ongepland was. Dat ik heel hard gewerkt heb aan mijn carriere als artiest en dat ik dat nu eigenlijk wel op m'n buik kan schrijven, omdat de bevalling erg veel impact heeft gehad en ik daardoor, in combinatie met de intensiviteit van mijn kindje, vijf avonden op de planken wel kan vergeten. En ook omdat ik heb ontdekt dat ik, zoals sommige van jullie ook schrijven, geen moeder-moeder ben. Ik heb het écht gehad als ik voor de vierde keer 's nachts mijn bed uit moet. Maar ook de dagen vind ik zwaar. Ik heb een intensief kind wat eigenlijk de hele dag ge-entertaind wil worden. Zeer aanhankelijk is. Ik kom nauwelijks aan mezelf toe, laat staan aan mijn relatie en andere dingen.Ik hou heel veel van mijn kind en spijt is een woord met een negatieve associatie, maar als ik opnieuw zou mogen kiezen had ik het anders gedaan.
woensdag 30 mei 2007 om 22:16
zo dat vind ik wel heftig hoor. Dat je echt spijt hebt.
Eigenlijk vind ik ook dat je dat echt niet mag zeggen.
Het is een taboe en ik vind dat het dat ook moet blijven.
Iedereen heeft wel eens de gedachte 'waar ben ik aan begonnen' en dan heb je spijt zoals sunlight dat bedoeld.
Maar zoals jij het omschrijft is het anders. Erg eigenlijk, voor jou en ook voor je kindje. Heb je hulp in je omgeving om je dagen af en toe wat makkelijker te maken?
Eigenlijk vind ik ook dat je dat echt niet mag zeggen.
Het is een taboe en ik vind dat het dat ook moet blijven.
Iedereen heeft wel eens de gedachte 'waar ben ik aan begonnen' en dan heb je spijt zoals sunlight dat bedoeld.
Maar zoals jij het omschrijft is het anders. Erg eigenlijk, voor jou en ook voor je kindje. Heb je hulp in je omgeving om je dagen af en toe wat makkelijker te maken?
woensdag 30 mei 2007 om 22:27
Nog even: dat ik het heftig vind en als erg zwaar ervaar, wil niet zeggen dat ik mijn kind niet geweldig vind hoor. Ik heb toevallig het leukste, knapste en liefste kind van de wereld. Een lachje of knuffel vind ik heerlijk en maken de zware dagen draaglijk. Ik hou zielsveel van mijn kindje.Het is de totale impact die maakt dat ik soms denk dat ik het anders had willen doen.Oef; we hebben wat hulp in de omgeving en gelukkig kunnen lief en ik goed over onze gevoelens praten. Omgeving erkent ook dat we een intensief kind hebben, dat scheelt gevoelsmatig ook al, merk ik. Voel me hierdoor al wel een stuk minder alleen staan in de heftigheids-gevoelens. Ik merk ook dat het makkelijker wordt naarmate kindje ouder wordt, meer kan, zich beter kan redden. Dat biedt perspectief.
woensdag 30 mei 2007 om 22:42
ja, laten we het vooral in de taboesfeer laten... Je moet al zoveel als vrouw, laten we vooral anno 1950 het beeld laten bestaan dat je als moedert niet de balen van je kind mag hebben, en het perfecte gezinnetje uit moet stralen!Hoe kan je nou zeggen dat iemand niet mag zeggen wat hij werkelijk voelt, en waarschijnlijk al schroom heeft om dat tegen iemand te zeggen?Ik snap dat niet hoor.
Ik vind dat alles wat betreft moederschap en die roze wolk die ik nog nooit heb gezien uit de taboe moet. Want we houden op deze manier allemaal in stand dat kinderen leuk zijn en niets minder dan dat. En soms is t gewoon ruk, en baal je van je kind. Ens oms keert dat gevoel gewoon van tijd tot tijd terug. Een ander heeft daar wellicht geen last van, of is wel een oermoeder, maar laten we de ander niet het zwijgen oplegggen zodat er een steeds grotere drempel komt om je ongenoegens te uiten, of je ware gevoel te laten spreken.
donderdag 31 mei 2007 om 01:28
Komt spijt soms niet van verkeerde verwachtingen? Want als ik sommige aanstaande moeders hoor denk ik, jij flikkert van die roze wolk af voordat je boe kunt zeggen. Ik heb zelf compleet geen spijt, ik wist waar ik aan begon en ging uit van worst case scenario. Ik heb een heerlijk kind, en ja, ik ben moe, maar dat had ik verwacht.
Een meisje van de zwangerschapsgym heeft wel spijt. Ze heeft een krijsertje, zo eentje die konstant mama's aandacht wil. Die krijst en krijst en krijst totdat mama haar naar haar schoonouders brengt omdat ze bang is dat ze het kind uit het raam mietert. Over een paar jaar is haar kleine meid over het krijsen heen en vast een leuke peuter en ik denk dat mama dan geen spijt meer heeft, maar kan me voorstellen dat ze dat nu wel heeft. En fijn voor mama, wij zijn met een groepje meiden tegen wie ze dat kan zeggen zonder dat we met z'n allen zwaar met de hoofd schudden en achter de rug over haar praten. Want eerlijk is eerlijk haar kindje is erger dan mijn worst case scenario..
Een meisje van de zwangerschapsgym heeft wel spijt. Ze heeft een krijsertje, zo eentje die konstant mama's aandacht wil. Die krijst en krijst en krijst totdat mama haar naar haar schoonouders brengt omdat ze bang is dat ze het kind uit het raam mietert. Over een paar jaar is haar kleine meid over het krijsen heen en vast een leuke peuter en ik denk dat mama dan geen spijt meer heeft, maar kan me voorstellen dat ze dat nu wel heeft. En fijn voor mama, wij zijn met een groepje meiden tegen wie ze dat kan zeggen zonder dat we met z'n allen zwaar met de hoofd schudden en achter de rug over haar praten. Want eerlijk is eerlijk haar kindje is erger dan mijn worst case scenario..
donderdag 31 mei 2007 om 01:54
Ik denk dat we het allemaal over hetzelfde hebben hoor. De 1 durft het openlijk spijt te noemen, en de ander noemt het "ze drijven me tot waanzin". Ik heb hier nog niemand gehoord die daadwerkelijk z´n kind ter adoptie zou willen aanbieden.
Starlight (?), jouw kind is pas 6 maanden. Ik vind het niet vreemd hoor, dat je het heftig vind en helemaal niet zo leuk. Je hebt een leuke baan moeten opgeven. En daarbij; vermoeidheid kan je beeld zó vertroebelen. Daar heb ik zelf ook vreselijk last van. Als ik moe ben, is de hele wereld 1 grote beerput.
Het wordt echt makkelijker, ik beloof het je! *; Tenminste, dat is mijn ervaring. Ik heb er een hele tijd over gedaan om in die moederrol te groeien.
Starlight (?), jouw kind is pas 6 maanden. Ik vind het niet vreemd hoor, dat je het heftig vind en helemaal niet zo leuk. Je hebt een leuke baan moeten opgeven. En daarbij; vermoeidheid kan je beeld zó vertroebelen. Daar heb ik zelf ook vreselijk last van. Als ik moe ben, is de hele wereld 1 grote beerput.
Het wordt echt makkelijker, ik beloof het je! *; Tenminste, dat is mijn ervaring. Ik heb er een hele tijd over gedaan om in die moederrol te groeien.
donderdag 31 mei 2007 om 02:08
PS: en nog steeds vind ik het heerlijk om even zonder de kinderen te zijn. PP en ik gaan elk jaar 1 week met z´n 2en op vakantie. De eerste keer zeiden de mensen "je zal haar wel vreselijk missen!". Maar nee. :$ Het was gewoon genieten van even die verantwoordelijkheid niet hebben.
Als ik soms moeder zie die altijd geduldig zijn en lief blijven, ook al is hun kind vreselijk aan´t zeuren ofzo, dan denk ik; waar haal je het geduld vandaan? Zo´n soort moeder kan ik toch echt niet zijn; mijn kinderen gaan zonder pardon *hup* de gang op.
Maar ik heb de ilusie dat ik goed genoeg ben als moeder voor mijn Nijntjes.
Als ik soms moeder zie die altijd geduldig zijn en lief blijven, ook al is hun kind vreselijk aan´t zeuren ofzo, dan denk ik; waar haal je het geduld vandaan? Zo´n soort moeder kan ik toch echt niet zijn; mijn kinderen gaan zonder pardon *hup* de gang op.
Maar ik heb de ilusie dat ik goed genoeg ben als moeder voor mijn Nijntjes.
donderdag 31 mei 2007 om 07:49
Toevallig ging het op een ander forum waar ik schrijf ook hierover (niet zozeer spijt) met de vraag hoe vaak je je kinderen 'spuugzat' bent en die gedachte ook hebt.
Mijn antwoord daar:
- op school/kdv-dagen nooit
- op dagen dat mijn man thuis is en ik er makkelijk van kan ontsnappen zelden
- op dagen dat ik er alleen voorsta zeker 1 keer per dag
Verdeel en Heers. Dat werkt hier het beste.
Mijn antwoord daar:
- op school/kdv-dagen nooit
- op dagen dat mijn man thuis is en ik er makkelijk van kan ontsnappen zelden
- op dagen dat ik er alleen voorsta zeker 1 keer per dag
Verdeel en Heers. Dat werkt hier het beste.
donderdag 31 mei 2007 om 07:51
Wat een zaligheid om dit te lezen. Wat een zee van herkenning en wat voel ik me ineens stukken beter.
Mijn zoon van 8 maanden is elke dag om half 5 wakker en na een stuk of 10 keer zijn spen teruggestopt te hebben is het om 6 uur toch echt tijd om op te staan. Doe daar een gruwelijke hekel aan vroeg optsaan bij en het drama is compleet. Eerst ging hij nog weleens terug naar bed, maar dat is aan het afbouwen dus dat betekent dat ik elke ochtend om 6 uur met tegenzin op de bank zit met een baby die entertainment wil. Op die momenten denk ik ook; waar ben ik in godsnaam aan begonnen. En ook vooral: ik wil slapen!
Ik ben ook helemaal niet dol op kinderen. natuurlijk wel op die van mezelf en ik hou ongelooflijk veel van hem. Maar kinderen die belletje lellen 's avonds en schreeuwen op straat en en en en ..... vreselijk! Heel af en toe voelt het als spijt, maar als ik dan bedenk dat hij er niet meer zou zijn lopen de rillingen over mijn rug.
Ik voel me enorm schuldidg als ik chagrijnig op de bank zit en eigenlijk gewoon rust wil. Zeker als ik zie hoe mijn man met engelengeduld onze zoon uit bed haalt en gelijk 'gezellig met hem gaat doen. Ik kan dat echt niet en daar voel ik me weleens schuldig over. Maar als ik dit zo lees weet ik dat dat eigenlijk helemaal niet nodig is. Heerlijk!
En dan even voor TO. Je bent zo te lezen erg bewust aan het kiezen voor een kind en dan kan ik me niet voorstellen dat je spijt krijgt. Tuurlijk zal je af en toe afvragen waarom je dit ook alweer wilde, maar je kind maakt het ook heel snel weer goed bij wijze van spreken. Het is zwaar, vooral de eerste weken, maar het wordt ook echt steeds makkelijker. Het is maar net hoe je ermee omgaat en hoe hoog je verwachtingen zijn.
Mijn zoon van 8 maanden is elke dag om half 5 wakker en na een stuk of 10 keer zijn spen teruggestopt te hebben is het om 6 uur toch echt tijd om op te staan. Doe daar een gruwelijke hekel aan vroeg optsaan bij en het drama is compleet. Eerst ging hij nog weleens terug naar bed, maar dat is aan het afbouwen dus dat betekent dat ik elke ochtend om 6 uur met tegenzin op de bank zit met een baby die entertainment wil. Op die momenten denk ik ook; waar ben ik in godsnaam aan begonnen. En ook vooral: ik wil slapen!
Ik ben ook helemaal niet dol op kinderen. natuurlijk wel op die van mezelf en ik hou ongelooflijk veel van hem. Maar kinderen die belletje lellen 's avonds en schreeuwen op straat en en en en ..... vreselijk! Heel af en toe voelt het als spijt, maar als ik dan bedenk dat hij er niet meer zou zijn lopen de rillingen over mijn rug.
Ik voel me enorm schuldidg als ik chagrijnig op de bank zit en eigenlijk gewoon rust wil. Zeker als ik zie hoe mijn man met engelengeduld onze zoon uit bed haalt en gelijk 'gezellig met hem gaat doen. Ik kan dat echt niet en daar voel ik me weleens schuldig over. Maar als ik dit zo lees weet ik dat dat eigenlijk helemaal niet nodig is. Heerlijk!
En dan even voor TO. Je bent zo te lezen erg bewust aan het kiezen voor een kind en dan kan ik me niet voorstellen dat je spijt krijgt. Tuurlijk zal je af en toe afvragen waarom je dit ook alweer wilde, maar je kind maakt het ook heel snel weer goed bij wijze van spreken. Het is zwaar, vooral de eerste weken, maar het wordt ook echt steeds makkelijker. Het is maar net hoe je ermee omgaat en hoe hoog je verwachtingen zijn.
