Kinderen
alle pijlers
Stief- kinderen
dinsdag 27 mei 2008 om 13:44
Ik ben een vrouw en heb sinds 2 jaar een relatie met een man met 2 kinderen. Meisje van 17, jongen van 15.
(ouders zijn officieel 3 jaar uit elkaar, maar rommelde al heel erg lang)
Ik ben op zoek naar mensen die een soort gelijke situatie hebben want ik ben erg benieuwd hoe die hier mee omgaan.
Ik kan wel wat adviezen gebruiken of in ieder geval een luisterend oor!
PS, ik vind stief kinderen een vervelend woord, maar dan weet iedereen wel meteen waar het over gaat.....
(ouders zijn officieel 3 jaar uit elkaar, maar rommelde al heel erg lang)
Ik ben op zoek naar mensen die een soort gelijke situatie hebben want ik ben erg benieuwd hoe die hier mee omgaan.
Ik kan wel wat adviezen gebruiken of in ieder geval een luisterend oor!
PS, ik vind stief kinderen een vervelend woord, maar dan weet iedereen wel meteen waar het over gaat.....
dinsdag 27 mei 2008 om 16:45
Ik heb geen 'stiefkinderen' maar ben er zelf één. Vanaf mijn 4/5 jaar heb ik een stiefmoeder en heb nu, 20 jaar later, (nog steeds) geen goede band met haar.
Denk dat het heel belangrijk is om oprecht elkaar aardig te (willen) vinden.
Het is natuurlijk per situatie heel erg verschillend hoe de band tussen stiefouder en stiefkind is.
Denk dat het heel belangrijk is om oprecht elkaar aardig te (willen) vinden.
Het is natuurlijk per situatie heel erg verschillend hoe de band tussen stiefouder en stiefkind is.
woensdag 28 mei 2008 om 17:30
Tja, wat wil ik precies weten?
Mijn bericht komt voort uit een woordewisseling die ik vorige week met de zoon heb gehad.
De kinderen komen nu al twee jaar over de vloer, dit is met ups en down gegaan.
Het ene moment werd ik genegeerd en vervolgens ging het weer maanden goed.
De zoon heeft vorige week uit het niets een hele brutale mond tegen mij opgezet. Zelfs 'paps' was boos en da's voor het eerst dat ik hem boos zie.
We hebben de zoon naar huis gestuurd omdat hij zo ontsettend brutaal was.
Zoon heeft thuis het verhaal verdraaid, dus steun van de moeder (de ex van mijn vriend) krijgen we hier ook niet in. Zoon wordt dus thuis ook niet terecht gewezen.
Nu ben ik erg nerveus over hoe het verder gaat, want na de zoon twee jaar te kennen weet ik dat hij te koppig is en te veel aan het puberen om zijn exusus aan te bieden. De zoon is echt over mijn grens heen gegaan en ik vind dat ik die wel moet stellen.
ik had in mijn eerste verhaal trouwens een fout gemaakt, de dochter is 15 en de zoon 17.
Ik ben benieuwd naar hoe het bij andere mensen gaat en of mensen hier ervaring mee hebben.
Ik leerde ze kennen toen ze 13 en 15 waren en dat is toch een erg moeilijke leeftijd.
Ik hoop dat mijn verhaal een beetje overkomt, toch moeilijk om zo onder woorden te brengen.
Dank jullie wel,
Amy.
Mijn bericht komt voort uit een woordewisseling die ik vorige week met de zoon heb gehad.
De kinderen komen nu al twee jaar over de vloer, dit is met ups en down gegaan.
Het ene moment werd ik genegeerd en vervolgens ging het weer maanden goed.
De zoon heeft vorige week uit het niets een hele brutale mond tegen mij opgezet. Zelfs 'paps' was boos en da's voor het eerst dat ik hem boos zie.
We hebben de zoon naar huis gestuurd omdat hij zo ontsettend brutaal was.
Zoon heeft thuis het verhaal verdraaid, dus steun van de moeder (de ex van mijn vriend) krijgen we hier ook niet in. Zoon wordt dus thuis ook niet terecht gewezen.
Nu ben ik erg nerveus over hoe het verder gaat, want na de zoon twee jaar te kennen weet ik dat hij te koppig is en te veel aan het puberen om zijn exusus aan te bieden. De zoon is echt over mijn grens heen gegaan en ik vind dat ik die wel moet stellen.
ik had in mijn eerste verhaal trouwens een fout gemaakt, de dochter is 15 en de zoon 17.
Ik ben benieuwd naar hoe het bij andere mensen gaat en of mensen hier ervaring mee hebben.
Ik leerde ze kennen toen ze 13 en 15 waren en dat is toch een erg moeilijke leeftijd.
Ik hoop dat mijn verhaal een beetje overkomt, toch moeilijk om zo onder woorden te brengen.
Dank jullie wel,
Amy.
woensdag 28 mei 2008 om 17:34
Ik heb sinds een aantal jaren een relatie met een man die een bovengemiddeld aantal kinderen heeft die de helft van de week bij ons zijn. Wij hebben de afspraak gemaakt dat we samen beslissen over de wijze waarop de kinderen bij ons thuis worden opgevoed en verzorgd. Een kind dat zich bij ons misdraagt zal bij ons straf krijgen, die sturen we niet naar zijn moeder. Wat was de reden om het kind naar zijn moeder te sturen? Als hij bij jullie is woont hij toch bij jullie?
woensdag 28 mei 2008 om 17:34
Ik begrijp dat de stiefkinderen alleen in de weekenden komen ?
Wil die zoon komen , moet hij komen , komt hij graag ?
Ik snap oprecht niets van het naar huis sturen .............. had hij niet gewoon bij jullie thuis straf kunnen krijgen ?
Wil die zoon komen , moet hij komen , komt hij graag ?
Ik snap oprecht niets van het naar huis sturen .............. had hij niet gewoon bij jullie thuis straf kunnen krijgen ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 28 mei 2008 om 17:36
Die knul kan nergens anders zijn vader zien , dat maakt het huis van jou en pa ook - een klein beetje dan toch in ieder geval - tot zijn huis .
Ik vraag me af waar je man zijn zoon zou heen hebben gestuurd als hij niet was gescheiden ........
Ik vraag me af waar je man zijn zoon zou heen hebben gestuurd als hij niet was gescheiden ........
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 28 mei 2008 om 17:48
Ik ben het eens met wuiles. Heb 3 stiefkinderen van 8, 12 en 14 jaar. Vooral met de oudste gaat het super goed, de jongste twee komen niet vaak maar worden als ze komen hier streng aangepakt. Krijgen thuis totaal geen opvoeding , worden door moeders tegen man en mij opgestookt en moeten hier eerst een dag weer wennen aan onze regels. Belangrijk dat jij en je partner in ieder geval op 1 lijn zitten! Zodra ik een grote mond krijg van 1 van de kids geef ik ze zelf straf, wonder boven wonder wordt hier wel naar geluisterd. Ik zou het kind niet naar zijn moeder sturen (dan geef je eigenlijk al toe dat je de situatie niet aan kunt) maar zelf ingrijpen. Al is dat met iemand van 17 natuurlijk wel lastig...
woensdag 28 mei 2008 om 18:19
Ik ben ook een stiefkind.
Het feit dat jullie de zoon naar huis sturen getuigd idd van het feit dat het je " stief" kinderen zijn.
Zoon gedraagd zich niet, stuur m lekker naar zijn moeder ipv de confrontatie aangaan en bij jullie thuis (ik neem aan dat hij daar ook een kamer heeft en dat dat ook zijn huis is) straf geven.
Een kind voelt als het niet oprecht gewenst is.
En dat voelt hij dus ook bij jou.
Terwijl het van jou heel logisch is dat jij niet op een puber met een grote mond zit te wachten.
En zijn moeder staat achter haar kinderen.
Haar ex woont namelijk samen met jouw en jij bent waarschijnlijk in haar ogen niet de leukste vrouw op aarde.
Alle kanten aan het stiefmoeder, stiefkind en exen schap hebben gelijk op hun manier.
Volgens mij is de enige manier om er mee om te gaan te zorgen dat je man ruggengraat toont en in deze stelling neemt.
Zelf zijn kinderen opvoed als ze bij hem zijn en ze niet terug sturen naar hun moeder, en samen met hun moeder de opvoeders blijven, hoe moeilijk dat ook soms zal zijn.
Het feit dat jullie de zoon naar huis sturen getuigd idd van het feit dat het je " stief" kinderen zijn.
Zoon gedraagd zich niet, stuur m lekker naar zijn moeder ipv de confrontatie aangaan en bij jullie thuis (ik neem aan dat hij daar ook een kamer heeft en dat dat ook zijn huis is) straf geven.
Een kind voelt als het niet oprecht gewenst is.
En dat voelt hij dus ook bij jou.
Terwijl het van jou heel logisch is dat jij niet op een puber met een grote mond zit te wachten.
En zijn moeder staat achter haar kinderen.
Haar ex woont namelijk samen met jouw en jij bent waarschijnlijk in haar ogen niet de leukste vrouw op aarde.
Alle kanten aan het stiefmoeder, stiefkind en exen schap hebben gelijk op hun manier.
Volgens mij is de enige manier om er mee om te gaan te zorgen dat je man ruggengraat toont en in deze stelling neemt.
Zelf zijn kinderen opvoed als ze bij hem zijn en ze niet terug sturen naar hun moeder, en samen met hun moeder de opvoeders blijven, hoe moeilijk dat ook soms zal zijn.
woensdag 28 mei 2008 om 18:23
Koffieboontje, ik vind het oprecht raar dat er altijd wordt gesproken over de moeders die zo slecht opvoeden en daar hebben die vaders en hun nieuwe vrouwen dan last van in het weekend.
Maar getuigt de slechte opvoeding van die moeders niet ook van een belabberde opvoeding door die vaders die er ook jaren (in jullie geval zeker 6 maar ik neem aan meer) aan mee hebben gedaan?
Maar getuigt de slechte opvoeding van die moeders niet ook van een belabberde opvoeding door die vaders die er ook jaren (in jullie geval zeker 6 maar ik neem aan meer) aan mee hebben gedaan?
woensdag 28 mei 2008 om 19:37
Ik heb sinds 3 jaar een relatie met een man die al een zoon had uit een eerder huwelijk. Inmiddels hebben we er samen nog 2 zoons bij gekregen.
Stiefzoon is nu 5 en is een pittig typje, hij liegt veel, probeerd paps, mams en stiefaanverwanten tegen elkaar uit te spelen en bij tijd en wijlen luisterd hij vre-se-lijk slecht...... Maarrrrrrr dat doet mijn zoon van 22 maanden ook!! Zo zijn kinderen nou eenmaal, het is aan jullie in deze om de grenzen te stellen en hem daar niet voorbij te laten, zaak dus ook dat hij bij jullie op zn flikker krijgt en niet uit puur gemak naar zn moeder gebonjourd wordt. Enne 17 jaar of niet maar als ik een grote bek had zolang ik bij mn mams thuis woonde kon ik me maar beter bergen!! En hierin mis ik wel ook de vader in jouw verhaal, hij is degene die hem hierin had moeten wijzen op zn fouten en met hem daarover had moeten praten.
Wij hebben totaal andere regels dan de ex van mijn man en soms is het ff omschakelen en hebben we na een 'aanvaring' een gesprekje om alles weer op een rij te krijgen en dat gaat super, soms pakt stiefzoon alles vlekkeloos weer op en soms heeft hij begeleiding daarin nodig. Logisch ook, het kan voor hem behoorlijk verwarrend zijn. Het uitspelen hebben we overigens behoorlijk onder controle omdat we met zn moeder (het meest van de tijd ook hier gaat het soms mis) gewoon volwassen contact hebben en alles bespreken met elkaar.
Zelf ben ik ook een stiefkind en ook mijn (stief)ouders zijn altijd heel open en communicatief geweest, we aten zelfs een keer in de maand buiten de deur met zn allen, heel fijn was dat!
Wat ik dus heb ervaren in beide gevallen is dat een normale verstandhouding tussen de ouders heel belangrijk is, en heb je nog bepaalde (haat)gevoelens tegenover je ex, slik die dan ff lekker door het gaat tenslotte om je kind!!
Ik denk dat jullie met zn allen om de tafel moeten en met zn allen regels moeten maken, hij is 17 het is lastig maar je zou moeten kunnen verwachten dat er best een redelijk gesprek gevoerd kan worden met hem denk ik zo???
succes!
Stiefzoon is nu 5 en is een pittig typje, hij liegt veel, probeerd paps, mams en stiefaanverwanten tegen elkaar uit te spelen en bij tijd en wijlen luisterd hij vre-se-lijk slecht...... Maarrrrrrr dat doet mijn zoon van 22 maanden ook!! Zo zijn kinderen nou eenmaal, het is aan jullie in deze om de grenzen te stellen en hem daar niet voorbij te laten, zaak dus ook dat hij bij jullie op zn flikker krijgt en niet uit puur gemak naar zn moeder gebonjourd wordt. Enne 17 jaar of niet maar als ik een grote bek had zolang ik bij mn mams thuis woonde kon ik me maar beter bergen!! En hierin mis ik wel ook de vader in jouw verhaal, hij is degene die hem hierin had moeten wijzen op zn fouten en met hem daarover had moeten praten.
Wij hebben totaal andere regels dan de ex van mijn man en soms is het ff omschakelen en hebben we na een 'aanvaring' een gesprekje om alles weer op een rij te krijgen en dat gaat super, soms pakt stiefzoon alles vlekkeloos weer op en soms heeft hij begeleiding daarin nodig. Logisch ook, het kan voor hem behoorlijk verwarrend zijn. Het uitspelen hebben we overigens behoorlijk onder controle omdat we met zn moeder (het meest van de tijd ook hier gaat het soms mis) gewoon volwassen contact hebben en alles bespreken met elkaar.
Zelf ben ik ook een stiefkind en ook mijn (stief)ouders zijn altijd heel open en communicatief geweest, we aten zelfs een keer in de maand buiten de deur met zn allen, heel fijn was dat!
Wat ik dus heb ervaren in beide gevallen is dat een normale verstandhouding tussen de ouders heel belangrijk is, en heb je nog bepaalde (haat)gevoelens tegenover je ex, slik die dan ff lekker door het gaat tenslotte om je kind!!
Ik denk dat jullie met zn allen om de tafel moeten en met zn allen regels moeten maken, hij is 17 het is lastig maar je zou moeten kunnen verwachten dat er best een redelijk gesprek gevoerd kan worden met hem denk ik zo???
succes!
woensdag 28 mei 2008 om 19:40
woensdag 28 mei 2008 om 19:44
Toen ik mijn man, ruim 7 jaar geleden, leerde kennen waren zijn kinderen 5 en 6 jaar oud. Hij was inmiddels 1,5 jaar gescheiden (ex had een ander)
De acceptatie van de kinderen naar mij en omgekeerd ging heel goed en gemakkelijk. Misschien mede omdat ik nooit de ambitie heb gehad om een moeder figuur voor hen te zijn.
Zijn ex voedt de kinderen prima op, ik zit met haar meer op 1 lijn dan met mijn man. Het is echt niet altijd pais en vree, de afgelopen tijd zijn er veel spanningen geweest. Maar dat is nou eenmaal inherent aan een samengesteld gezin. Het duurt gemiddeld 4 jaar voordat ieder een beetje zijn draai heeft gevonden. En dan is dat met jonge kinderen waarschijnlijk nog gemakkelijker dan met pubers.
De kinderen van mijn man puberen allebei en dat geeft soms veel spanningen. Ik merk dat ik in de acceptatie van hun gedrag soms een korter lontje heb dan naar mijn eigen kinderen (man en ik hebben nog 2 kinderen (zijn nu 1 en 3) gekregen) Je moet altijd meer je best doen voor je stiefkinderen dan voor je eigen kinderen. Tenminste, zo ervaar ik het. Met je eigen kinderen voel je veel meer aan (hoewel ik mijn stiefkinderen ook vaak goed aanvoel) dan met kinderen die je niet van jongs af aan bij je hebt gehad.
Besef dat de kinderen niet om deze situatie hebben gevraagd, dat betekent niet dat je ze zielig moet vinden maar helpt wel om te proberen situaties vanuit hun perspectief te bekijken.
Als ze je grenzen over gaan dan kan je dat aangeven maar naar huis sturen? Ik ben wel benieuwd waarom jullie daarvoor hebben gekozen. Dan moet het wel heel ernstig zijn wat er gezegd is. Waarom gaat stiefzoon jou grenzen over, weet je wat de aanleiding is van zijn gedrag? Je wil dat hij zijn excuses aanbiedt maar soms moet jij de wijste zijn en het gesprek aangaan en er oprecht naar op zoek zijn wat beweegredenen zijn voor zijn gedrag. Dit zeg ik niet om jou te veroordelen maar jij bent in deze de volwassene en hij het kind (17 jarigen zijn natuurlijk wel verantwoordelijk voor eigen gedrag maar soms zijn ze al heel groot en soms ineens heel klein)
Ik weet uit ervaring dat het soms niet meevalt en wens je sterkte en wijsheid. Als je specifieke vragen hebt: any time!
De acceptatie van de kinderen naar mij en omgekeerd ging heel goed en gemakkelijk. Misschien mede omdat ik nooit de ambitie heb gehad om een moeder figuur voor hen te zijn.
Zijn ex voedt de kinderen prima op, ik zit met haar meer op 1 lijn dan met mijn man. Het is echt niet altijd pais en vree, de afgelopen tijd zijn er veel spanningen geweest. Maar dat is nou eenmaal inherent aan een samengesteld gezin. Het duurt gemiddeld 4 jaar voordat ieder een beetje zijn draai heeft gevonden. En dan is dat met jonge kinderen waarschijnlijk nog gemakkelijker dan met pubers.
De kinderen van mijn man puberen allebei en dat geeft soms veel spanningen. Ik merk dat ik in de acceptatie van hun gedrag soms een korter lontje heb dan naar mijn eigen kinderen (man en ik hebben nog 2 kinderen (zijn nu 1 en 3) gekregen) Je moet altijd meer je best doen voor je stiefkinderen dan voor je eigen kinderen. Tenminste, zo ervaar ik het. Met je eigen kinderen voel je veel meer aan (hoewel ik mijn stiefkinderen ook vaak goed aanvoel) dan met kinderen die je niet van jongs af aan bij je hebt gehad.
Besef dat de kinderen niet om deze situatie hebben gevraagd, dat betekent niet dat je ze zielig moet vinden maar helpt wel om te proberen situaties vanuit hun perspectief te bekijken.
Als ze je grenzen over gaan dan kan je dat aangeven maar naar huis sturen? Ik ben wel benieuwd waarom jullie daarvoor hebben gekozen. Dan moet het wel heel ernstig zijn wat er gezegd is. Waarom gaat stiefzoon jou grenzen over, weet je wat de aanleiding is van zijn gedrag? Je wil dat hij zijn excuses aanbiedt maar soms moet jij de wijste zijn en het gesprek aangaan en er oprecht naar op zoek zijn wat beweegredenen zijn voor zijn gedrag. Dit zeg ik niet om jou te veroordelen maar jij bent in deze de volwassene en hij het kind (17 jarigen zijn natuurlijk wel verantwoordelijk voor eigen gedrag maar soms zijn ze al heel groot en soms ineens heel klein)
Ik weet uit ervaring dat het soms niet meevalt en wens je sterkte en wijsheid. Als je specifieke vragen hebt: any time!
woensdag 28 mei 2008 om 19:54
Vreemd dat die jongen naar "huis"wordt gestuurd? Is zijn "thuis"dan ook niet bij zijn vader, die mede-opvoeder is en net zoveel verantwoordelijkheid zou moeten dragen als de moeder? Ik vind het naar "huis"sturen een beetje een zwaktebod. Vader zou meer ruggegraat moeten tonen, het straffen moet hij ook zelf af kunnen.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
woensdag 28 mei 2008 om 21:35
Neele, in ons geval niet; man mag zijn kinderen bijna nooit zien (laatste tijd iets meer, jarenlang was hij niet welkom om kids op te halen) dus heeft helaas geen groot aandeel in de opvoeding gehad. En believe me; als je dit verhaal kende was je het echt met me eens dat deze kinderen opgroeien voor galg en rad. Zo mocht zoon van destijds 6 al horrorfilms voor 12+ kijken waardoor hij nu, met zijn 8 jaar, nog niet eens in zijn eentje op de WC durft te zitten met de deur dicht, laat staan in zijn eentje in een kamer slapen. Verder liggen kids niet voor 23.00 in bed, wordt er thuis continue gescholden en zo kan ik nog wel een uurtje doorgaan....
Overigens gaat het met de oudste dus wel erg goed (is van andere moeder), haar moeder en ik zijn vriendinnen geworden en iedereen accepteert elkaar. Gaan met zijn allen op vakantie e.d. Zij komt nu in de pubertijd maar is gelukkig niet opstandig o.i.d., af en toe een beetje sturen door alle partijen en dat neemt ze ook van iedereen aan.
Overigens gaat het met de oudste dus wel erg goed (is van andere moeder), haar moeder en ik zijn vriendinnen geworden en iedereen accepteert elkaar. Gaan met zijn allen op vakantie e.d. Zij komt nu in de pubertijd maar is gelukkig niet opstandig o.i.d., af en toe een beetje sturen door alle partijen en dat neemt ze ook van iedereen aan.
woensdag 28 mei 2008 om 21:42
Maar koffieboon, helaas heeft je man met deze vrouw wel kinderen gekregen. Toen dacht hij dus anders over haar opvoedmethodes neem ik aan.
Ik zie het ook in mijn omgeving en kan je onmacht begrijpen.
Maar feit is dat zij nou eenmaal de moeder van de kinderen is.
En dat je man zich dus af laat schepen met zijn kinderen heel weinig zien.
Als hij rede heeft om aan haar opvoeding te twijfelen waarom eist hij zijn rechten dan niet op?
Er is geen rechter die hem (als hij een goede vader is) hem niet een goede omgangsregeling zal gunnen.
Sterker nog; als hij het er echt mee eens is moet ie gedeeld ouderschap aanvragen....
Ik zie het ook in mijn omgeving en kan je onmacht begrijpen.
Maar feit is dat zij nou eenmaal de moeder van de kinderen is.
En dat je man zich dus af laat schepen met zijn kinderen heel weinig zien.
Als hij rede heeft om aan haar opvoeding te twijfelen waarom eist hij zijn rechten dan niet op?
Er is geen rechter die hem (als hij een goede vader is) hem niet een goede omgangsregeling zal gunnen.
Sterker nog; als hij het er echt mee eens is moet ie gedeeld ouderschap aanvragen....
woensdag 28 mei 2008 om 22:01
Ik snap je reactie hoor Neele, we zijn al druk bezig met rechtszaak en geloof me, ééén en al gedoe, echt abnormaal dat mens heeft alle stekkers los, dat zou je echt met mee eens zijn als ik alles wat er in de afgelopen jaren is voorgevallen vertel. En heel zielig, mijn stiefzoons zijn hier de dupe van. Toen mijn man net weg bij haar was (overigens is ze 2 keer stiekem zwanger geworden, gezegd dat ze de pil slikte terwijl dat niet zo bleek te zijn (heel dom dat hij niet na de eerste keer zelf ook voor anticonceptie heeft gezorgd), haar opvoedmethodes waren al vanaf het begin bagger) heeft ze de kids voor het gemak maar verteld dat hun vader dood was; nu vraag ik je!
Maar anyway we gaan een beetje off-topic...ik snap je reactie maar zal je het hele verhaal niet aandoen.
Ben benieuwd of TO nog nieuws heeft?
Maar anyway we gaan een beetje off-topic...ik snap je reactie maar zal je het hele verhaal niet aandoen.
Ben benieuwd of TO nog nieuws heeft?
woensdag 28 mei 2008 om 22:09
Eens met Neele en nog een paar anderen. Dikgedrukte woorden geven m.i. al grotendeels de kern van het probleem aan.
Mijn man en ik hebben samen 2 kinderen, ik nog 1 die dus een stiefvader (mijn man) en stiefmoeder (vriendin van ex) heeft, en hij nog 2 die ook zowel stiefvader (man van zijn ex) als stiefmoeder (that's moi) hebben. Problemen worden gewoon thuis opgelost, en dat is dus in het huis van de betreffende ouder. En het wordt regelmatig wel met de ander besproken, maar dat gaat dan buiten het kind om en staat los van straf geven of terecht wijzen -is meer om elkaar op de hoogte te houden en waar nodig een lijn te trekken.
Ik verbaas me over het feit dat de ouders en stiefouders zo vaak in kampen tegenover elkaar staan. Ik zie het hier ook al een paar keer die kant opgaan. We hebben hier echt alle kanten op normaal contact met elkaar. Vind het een beetje raar dat je dat voor je kinderen niet kunt opbrengen..
Ik zou ook nooit meer een relatie met mijn ex hoeven, maar als hij en zijn vriendin dochter op komen pikken bijvoorbeeld komen ze gewoon gezellig eerst even binnen voor een drankje. En op verjaardagen is ook iedereen er.
woensdag 28 mei 2008 om 22:15
A-My, Ik herken jouw situatie.
Ik heb nu bijna 9 jaar een relatie en mijn vriend heeft 2 dochters van 18 en 14. Oudste woont bij haar moeder, jongste woonde doordeweeks bij ons ivm school.Met de oudste heb ik het altijd prima kunnen vinden, met de jongste van het begin af aan minder.
Een aantal weken gelden heb ik ook een zeer ernstig conflict met haar gehad. Bij ons is het juist altijd andersom; als het haar te heet onder de voeten wordt wil ze altijd weg, naar haar moeder of haar oma. Dat " voordeel" heeft zij dan weer. Echter, ik vind dat als er een conflikt bij ons thuis plaats vindt, het daar ook moet worden opgelost. Dit keer was het dusdanig ernstig dat ik letterlijk alle deuren op slot heb moeten doen omdat ik niet wilde dat ze wegliep. Heb mijn vriend gebeld en die kwam. Het liep echter dusdanig hoog op dat ik gezed heb dat of zij, of ik m'n spullen moest of zou pakken. Ik kon door de dingen die ze tegen en over mij zei haar niet langer in mijn buurt verdragen. Ze is naar haar oma gegaan.
Tot op heden heb ik haar niet meer gezien of gesproken en ik ben er ook helemaal klaar mee voorlopig.
Ik weet dat ik de volwassene ben in dit verhaal en ook omwille van mijn vriend het initiatief om het bij te leggen zou moeten nemen, maar ik kan het ( nog) niet. Uiteraard gaat dit ten koste van onze relatie, hij zegt dat hij mij begrijpt, maar het is en blijft zijn dochter.
Ook moeilijk voor hem dus, en dat doet mij echt pijn. Ze heeft me echter heel diep geraakt met haar woorden en gedrag en daarbij opgeteld boterde het al niet zo tussen ons.
Al met al een hele vervelende situatie. Ik blijf hier meelezen in ieder geval!
Sterkte, ik weet hoe je je kunt voelen...
Ik heb nu bijna 9 jaar een relatie en mijn vriend heeft 2 dochters van 18 en 14. Oudste woont bij haar moeder, jongste woonde doordeweeks bij ons ivm school.Met de oudste heb ik het altijd prima kunnen vinden, met de jongste van het begin af aan minder.
Een aantal weken gelden heb ik ook een zeer ernstig conflict met haar gehad. Bij ons is het juist altijd andersom; als het haar te heet onder de voeten wordt wil ze altijd weg, naar haar moeder of haar oma. Dat " voordeel" heeft zij dan weer. Echter, ik vind dat als er een conflikt bij ons thuis plaats vindt, het daar ook moet worden opgelost. Dit keer was het dusdanig ernstig dat ik letterlijk alle deuren op slot heb moeten doen omdat ik niet wilde dat ze wegliep. Heb mijn vriend gebeld en die kwam. Het liep echter dusdanig hoog op dat ik gezed heb dat of zij, of ik m'n spullen moest of zou pakken. Ik kon door de dingen die ze tegen en over mij zei haar niet langer in mijn buurt verdragen. Ze is naar haar oma gegaan.
Tot op heden heb ik haar niet meer gezien of gesproken en ik ben er ook helemaal klaar mee voorlopig.
Ik weet dat ik de volwassene ben in dit verhaal en ook omwille van mijn vriend het initiatief om het bij te leggen zou moeten nemen, maar ik kan het ( nog) niet. Uiteraard gaat dit ten koste van onze relatie, hij zegt dat hij mij begrijpt, maar het is en blijft zijn dochter.
Ook moeilijk voor hem dus, en dat doet mij echt pijn. Ze heeft me echter heel diep geraakt met haar woorden en gedrag en daarbij opgeteld boterde het al niet zo tussen ons.
Al met al een hele vervelende situatie. Ik blijf hier meelezen in ieder geval!
Sterkte, ik weet hoe je je kunt voelen...
woensdag 28 mei 2008 om 22:19
Overigens is voorbeeld van hoe het hier gaat absoluut niet bedoeld om mezelf op de borst te kloppen. Meer zo van: ik weet hoe het is, hier zijn ook niet alle omstandigheden altijd even perfect of even makkelijk( ex loopt ook jaren achter met alimentatie en is laks met afspraken, stiefdochters waren pubers from hell en dan druk ik me subtiel uit), maar soms moet je idd. dingen negeren of inslikken terwille van je kinderen.
Ex deelde pas mee dat hij weer vader wordt. Dan kan ik wel zeggen 'goh, ga je voor deze wel zorgen dan?', wat het eerste was wat in me opkwam en wat oudste blijkbaar ook dacht en er wel uitflapte, maar ik kan me ook inhouden en ze hartelijk feliciteren en de pissige opmerkingen van oudste nuanceren. En daar heeft iedereen uiteindelijk meer aan.
Ex deelde pas mee dat hij weer vader wordt. Dan kan ik wel zeggen 'goh, ga je voor deze wel zorgen dan?', wat het eerste was wat in me opkwam en wat oudste blijkbaar ook dacht en er wel uitflapte, maar ik kan me ook inhouden en ze hartelijk feliciteren en de pissige opmerkingen van oudste nuanceren. En daar heeft iedereen uiteindelijk meer aan.