Kinderen
alle pijlers
Stiefdochter wekt afgunst en irritatie op..
maandag 3 december 2007 om 21:44
Ik heb sinds een half jaar een relatie met een man met een dochter van 4 jaar uit een vorige relatie. Zijn dochter woont bij haar moeder en is om het weekend bij haar vader. We wonen niet samen en ik heb zelf geen kinderen. Mijn vriend en ik wonen ver uit elkaar en zien elkaar voornamelijk in het weekend.
Het meisje zelf is echt een leuk, levendig kind, eigenlijk zoals ik hoop dat ooit mijn eigen kind zal zijn. We kunnen het ook prima met elkaar vinden en ze vindt mij helemaal geweldig. Volgens mijn vriend heeft ze het veel over mij als ik er niet bij ben en vraagt ze altijd naar mij. Alles gaat dus eigenlijk prima..
Het punt is dat ik bij mezelf begin te merken dat ik een beetje jaloers word op de aandacht die ze van haar vader krijgt. Het gaat mij om hem en niet om haar dus kort gezegd als ik naar hem toe ga dan wil ik met hem praten, knuffelen etc. Aandacht dus.. Maar ja, als zij er is dan wil zij uiteraard ook aandacht. Dus dat betekent dat ze er doorheen gaat praten, tussen ons inzitten of de aandacht naar zich toe probeert te trekken. Volledig normaal natuurlijk want het is een kind. Maar intussen raak ik wel geirriteerd en voel ik me vervolgens weer schuldig omdat ik eigenlijk wil dat ze er niet is. Terwijl als we met z'n tweeen zijn het heel erg goed gaat. En het is ook niet zo dat ik me constant loop te ergeren.
Het is niet zo dat als zij het weekend er is dat ik daar dan het hele weekend bij ben zodat ze ook tijd samen hebben en ik heb natuurlijk ook nog een eigen leven. Of ik ga er dan pas op zaterdag heen of ik ga zaterdag overdag iets anders doen.
Ik vraag me af of andere vrouwen dit gevoel herkennen en hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Ik heb het ook nog niet besproken met m'n vriend en weet eigenlijk niet hoe ik dat moet doen en of het wel verstandig is. Hij kan haar tenslotte moeilijk negeren en bovendien ligt het probleem bij mij en niet bij hun. Ik ben ook bang dat hij het niet begrijpt of daardoor op mij afknapt ofzo.
Wie weet wat ik hiermee aan moet of kan mij haar eigen verhaal vertellen?
Het meisje zelf is echt een leuk, levendig kind, eigenlijk zoals ik hoop dat ooit mijn eigen kind zal zijn. We kunnen het ook prima met elkaar vinden en ze vindt mij helemaal geweldig. Volgens mijn vriend heeft ze het veel over mij als ik er niet bij ben en vraagt ze altijd naar mij. Alles gaat dus eigenlijk prima..
Het punt is dat ik bij mezelf begin te merken dat ik een beetje jaloers word op de aandacht die ze van haar vader krijgt. Het gaat mij om hem en niet om haar dus kort gezegd als ik naar hem toe ga dan wil ik met hem praten, knuffelen etc. Aandacht dus.. Maar ja, als zij er is dan wil zij uiteraard ook aandacht. Dus dat betekent dat ze er doorheen gaat praten, tussen ons inzitten of de aandacht naar zich toe probeert te trekken. Volledig normaal natuurlijk want het is een kind. Maar intussen raak ik wel geirriteerd en voel ik me vervolgens weer schuldig omdat ik eigenlijk wil dat ze er niet is. Terwijl als we met z'n tweeen zijn het heel erg goed gaat. En het is ook niet zo dat ik me constant loop te ergeren.
Het is niet zo dat als zij het weekend er is dat ik daar dan het hele weekend bij ben zodat ze ook tijd samen hebben en ik heb natuurlijk ook nog een eigen leven. Of ik ga er dan pas op zaterdag heen of ik ga zaterdag overdag iets anders doen.
Ik vraag me af of andere vrouwen dit gevoel herkennen en hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Ik heb het ook nog niet besproken met m'n vriend en weet eigenlijk niet hoe ik dat moet doen en of het wel verstandig is. Hij kan haar tenslotte moeilijk negeren en bovendien ligt het probleem bij mij en niet bij hun. Ik ben ook bang dat hij het niet begrijpt of daardoor op mij afknapt ofzo.
Wie weet wat ik hiermee aan moet of kan mij haar eigen verhaal vertellen?
woensdag 5 december 2007 om 19:21
Met je eens, Kaetje, dat vond ik een heel goed punt van je juist. Je hebt er inderdaad maar gewoon aan te wennen, want die aandacht houdt niet ineens op magische wijze op.
En vwb je vraag: volgens mij leert iedere ouder dat al heel jong aan, hoor, ik althans wel. Vanaf een kind er doorheen begint te tetteren, begin je ook al met zeggen "nee schat, mamma is even bezig, even wachten". Het is een beetje een kwestie van de juiste balans vinden denk ik, tussen wanneer je tegen kind zegt "even wachten" en wanneer je tegen de volwassene zegt "ik bel je vanavond wel even terug". Ik heb daar in ieder geval geen vaste regel voor, mijn zoon hoeft niet altijd te wachten, soms moeten juist de anderen even op hun beurt wachten en gaat hij voor.
En vwb je vraag: volgens mij leert iedere ouder dat al heel jong aan, hoor, ik althans wel. Vanaf een kind er doorheen begint te tetteren, begin je ook al met zeggen "nee schat, mamma is even bezig, even wachten". Het is een beetje een kwestie van de juiste balans vinden denk ik, tussen wanneer je tegen kind zegt "even wachten" en wanneer je tegen de volwassene zegt "ik bel je vanavond wel even terug". Ik heb daar in ieder geval geen vaste regel voor, mijn zoon hoeft niet altijd te wachten, soms moeten juist de anderen even op hun beurt wachten en gaat hij voor.
Am Yisrael Chai!
