Kinderen
alle pijlers
Stress in de zwangerschap
zondag 3 juni 2007 om 10:16
Hoi Allemaal,
Ik ben momenteel ruim 24 weken zwanger van mijn tweede kindje. Deze zwangerschap is een stuk minder ontspannen omdat ik nu ook de zorgtaak heb voor mijn 83 jarige vader, waarbij bij onderzoeken voor een operatie aan zijn rug longkanker is ontdekt, en waarvoor dus vanalles geregeld dient te worden, en ik werk (24 uur) en natuurlijk mijn zoontje die rondhobbelt en er op los pubert (hij is bijna 2).
De problematiek rond mijn vader loopt eigenlijk synchroon met de zwangerschap, en ik probeer al sinds de eerste stress-signalen de boiel te verlichten, maar dat valt niet mee.
Op het werk heb ik inmiddels een conflict met mijn leidinggevende, wat de boel er natuurlijk wederom niet makkelijker op maakt, mijn hoofd zit al zo vol. Volgende week heb ik een gesprek gepland metr de vervangend leidinggevende, om te gaan regelen dat ik minder ga werken en dat mijn clientenbestand wordt verminderd. (ik werk in de sociale sector met mensen).
Nu ben ik gisteren, na een week vol harde buiken, beland op de verlosafdeling van het WKZ voor onderzoek. Ik had ze maar eens gebeld (ik denk te lang dat het allemaal wel gaat...) en men dacht in eerste instantie aan een blaasontsteking. Dat bleek het helaas dus niet te zijn. Onderzoek wees uit dat er geen bevalling op komst was (goddank!!) maar aannemleijk was wel dat deze krampen en harde buiken veroorzaakt werden/worden door de drukke situatie waarin ik mij begeef. Als ze morgen niet over zijn moet ik weer komen.
Nu ben ik wel geschrokken. Ik ben iemand die eerst keihard tegen een betonnen muur moet oplopen voordat ik echt ga beseffen dat ik misschien te ver ga...eerst op mijn bek, dan ga ik pas nadenken, zoiets.
Ik ga mijn werk minderen, maar dan hoor ik mezelf alweer denken, hoeveel dan?Moet ik helemaal stoppen? een beetje? Wat zijn de gevolgen voor mijn baby van deze stress? Is het allemaal echt zo erg? Ik lees wel e.e.a. op internet over stress in de zwangerschap en ontwikkeling later van het kind...
Ik ben benieuwd naar ervaringen van anderen die een gestressde zwangerschap hebben/hebben gehad. Wellicht dat jullie ervaringen me een beter inzicht geven, of tips over hoe ik me beter kan ontspannen, dingen die goed zijn voor mijn baby.
Overigens is mijn partner geweldig; hij neemt al veel van me over, en spreekt me op de nodige momenten ook toe, maar ik ben eigenwijs, en mijn zorg voor en over mijn vader kan ik niet loslaten...Ben altijd al erg hecht met hem geweest, en hij is mijn enige ouder.
Ben benieuwd naar jullie reacties, dank alvast!
groet, Kinke
Ik ben momenteel ruim 24 weken zwanger van mijn tweede kindje. Deze zwangerschap is een stuk minder ontspannen omdat ik nu ook de zorgtaak heb voor mijn 83 jarige vader, waarbij bij onderzoeken voor een operatie aan zijn rug longkanker is ontdekt, en waarvoor dus vanalles geregeld dient te worden, en ik werk (24 uur) en natuurlijk mijn zoontje die rondhobbelt en er op los pubert (hij is bijna 2).
De problematiek rond mijn vader loopt eigenlijk synchroon met de zwangerschap, en ik probeer al sinds de eerste stress-signalen de boiel te verlichten, maar dat valt niet mee.
Op het werk heb ik inmiddels een conflict met mijn leidinggevende, wat de boel er natuurlijk wederom niet makkelijker op maakt, mijn hoofd zit al zo vol. Volgende week heb ik een gesprek gepland metr de vervangend leidinggevende, om te gaan regelen dat ik minder ga werken en dat mijn clientenbestand wordt verminderd. (ik werk in de sociale sector met mensen).
Nu ben ik gisteren, na een week vol harde buiken, beland op de verlosafdeling van het WKZ voor onderzoek. Ik had ze maar eens gebeld (ik denk te lang dat het allemaal wel gaat...) en men dacht in eerste instantie aan een blaasontsteking. Dat bleek het helaas dus niet te zijn. Onderzoek wees uit dat er geen bevalling op komst was (goddank!!) maar aannemleijk was wel dat deze krampen en harde buiken veroorzaakt werden/worden door de drukke situatie waarin ik mij begeef. Als ze morgen niet over zijn moet ik weer komen.
Nu ben ik wel geschrokken. Ik ben iemand die eerst keihard tegen een betonnen muur moet oplopen voordat ik echt ga beseffen dat ik misschien te ver ga...eerst op mijn bek, dan ga ik pas nadenken, zoiets.
Ik ga mijn werk minderen, maar dan hoor ik mezelf alweer denken, hoeveel dan?Moet ik helemaal stoppen? een beetje? Wat zijn de gevolgen voor mijn baby van deze stress? Is het allemaal echt zo erg? Ik lees wel e.e.a. op internet over stress in de zwangerschap en ontwikkeling later van het kind...
Ik ben benieuwd naar ervaringen van anderen die een gestressde zwangerschap hebben/hebben gehad. Wellicht dat jullie ervaringen me een beter inzicht geven, of tips over hoe ik me beter kan ontspannen, dingen die goed zijn voor mijn baby.
Overigens is mijn partner geweldig; hij neemt al veel van me over, en spreekt me op de nodige momenten ook toe, maar ik ben eigenwijs, en mijn zorg voor en over mijn vader kan ik niet loslaten...Ben altijd al erg hecht met hem geweest, en hij is mijn enige ouder.
Ben benieuwd naar jullie reacties, dank alvast!
groet, Kinke
zondag 3 juni 2007 om 10:25
zondag 3 juni 2007 om 11:36
Hoi!Ook ik heb behoorlijk last van stress deze zwangerschap,al spelen hier andere factoren mee dan bij jou.Ik wilde geen kinderen meer omdat ik er al 2 heb uit vrg relatie,ex is van ene op andere dag vertrokken naar buitenland en liet mij en 2 kids hier achter met een grote schuld.Eer dat je dit geestelijk verwerkt heb ben je zo een jaar verder.Kwam mn vriend tegen en gevoelens laten zich niet dwingen en zo kregen we een relatie,diepe gesprekken gehad omdat hij graag kids wilde en ik niet,voor hem geen reden om relatie te verbreken en zei heel lief...ik ben papa van jouw 2 kids!
Tot februari dit jaar ik ineens ruim 4 maanden zwanger bleek te zijn ondanks mirenaspiraal...vriend heeft weken met een big smile op zn gezicht rondgelopen maar ik heb toch wel een poos moeten wennen,daarom weer schuldgevoelens dus stress.
Mijn vriend heeft een eigen zaak en ik was net aangenomen voor 32 u bij een bedrijf maar door zwangerschap ging dit dus niet door,wat betekent dat we nu sinds gister officieel samenwonen(JOEPIE)maar wat ook betekent dat wij nu helemaal afhankelijk zijn van hem en ik heb zooo gezegd dat ik dat nooit meer wilde.Omdat ik een huurhuis heb moesten we alles aanvragen en zo komt het dat we pas gister met verbouwing begonnen zijn en dit nog zon 6 weken gaat duren en ik ben over 4 weken uitgerekend.Reken maar dat dit stress oplevert,zie af en toe door de bomen het bos niet meer...wil gewoon alles op tijd af hebben voor ons wondertje maar dat zit er gewoon niet in!Ook heb ik sinds woensdag periodes waarin ik al behoorlijk heftige weeen heb maar dit komt waarschijnlijk door het druk maken zei gyn.Kindje ligt in stuit en heb in mn directe omgeving ervaren welke gevaren dit met zich mee kan brengen.Al met al behoorlijk heavy voor me maar weet ook dat het allemaal wel goed komt met verbouwen en bevallen en daar houd ik me dan maar aan vast.Ik ga nu de babykamer in elkaar zetten met vriend en dan ga ik aan de babywas beginnen...als dat maar klaar is en kindje zich welkom voelt kan t niet stuk.Tis een btje onsamenhangend verhaal geworden...sorry!
Succes en sterkte met je zwangerschap en met je vader!
Liefs...
Tot februari dit jaar ik ineens ruim 4 maanden zwanger bleek te zijn ondanks mirenaspiraal...vriend heeft weken met een big smile op zn gezicht rondgelopen maar ik heb toch wel een poos moeten wennen,daarom weer schuldgevoelens dus stress.
Mijn vriend heeft een eigen zaak en ik was net aangenomen voor 32 u bij een bedrijf maar door zwangerschap ging dit dus niet door,wat betekent dat we nu sinds gister officieel samenwonen(JOEPIE)maar wat ook betekent dat wij nu helemaal afhankelijk zijn van hem en ik heb zooo gezegd dat ik dat nooit meer wilde.Omdat ik een huurhuis heb moesten we alles aanvragen en zo komt het dat we pas gister met verbouwing begonnen zijn en dit nog zon 6 weken gaat duren en ik ben over 4 weken uitgerekend.Reken maar dat dit stress oplevert,zie af en toe door de bomen het bos niet meer...wil gewoon alles op tijd af hebben voor ons wondertje maar dat zit er gewoon niet in!Ook heb ik sinds woensdag periodes waarin ik al behoorlijk heftige weeen heb maar dit komt waarschijnlijk door het druk maken zei gyn.Kindje ligt in stuit en heb in mn directe omgeving ervaren welke gevaren dit met zich mee kan brengen.Al met al behoorlijk heavy voor me maar weet ook dat het allemaal wel goed komt met verbouwen en bevallen en daar houd ik me dan maar aan vast.Ik ga nu de babykamer in elkaar zetten met vriend en dan ga ik aan de babywas beginnen...als dat maar klaar is en kindje zich welkom voelt kan t niet stuk.Tis een btje onsamenhangend verhaal geworden...sorry!
Succes en sterkte met je zwangerschap en met je vader!
Liefs...
zondag 3 juni 2007 om 12:07
Hoi Kinke,
Wat een moeilijke tijd heb jij momenteel zeg. Ik begrijp maar al te goed hoe jij je nu zal voelen.
3 jaar geleden zat ik ongeveer in dezelfde situatie. Mijn moeder was al ernstig ziek (leukemie) maar dat ging wel redelijk. Op mijn werk zat ik halverwege mijn zwangerschap in een reorganisatie met ERG veel stress, ontevreden medewerkers (ben leidinggevende), ik sliep er niet van en dat was te zien aan mijn bloeddruk. Ben toen 2 weken thuis geweest op advies van de verloskun dige, en daarna ben ik minder gaan werken. Op zich qua werk geen oplossing omdat ik uiteindelijk evenveel werk moest doen in minder tijd (van 3 naar 2 dagen), maar ik ben wel streng geweest voor mezelf, om 17u ging ik echt naar huis, wat er ook gebeurde. Toen werd ook mijn vader nog ziek (prostaatkanker) en het leek zelfs zo slecht te gaan dat ik me afvroeg of hij er nog zou zijn als ik zou bevallen.
Wat een zorgen, wat een stress.... Gelukkig had ik niet de daadwerkelijke zorg voor mijn vader (in de zin van dat ik overal met hem naartoe moest) maar wel psychisch natuurlijk. Die zorgen die verdwijnen ook niet, die blijven er. Wat ik me wel heb voorgenomen is het echt gescheiden te houden, dus ook proberen te genieten van de zwangerschap. Die werd uiteindelijk trouwens behoorlijk medisch omdat mijn bloeddruk te hoog werd de laatste 2 maanden, en ik moest 3x per week naar het ziekenhuis. Toch waren dat wel echt 'mijn' momenten, lekker een half uur aan de CTG luisteren naar het hartje, en beseffen dat er ook echt wat leuks te gebeuren stond. Gelukkig ging de zwangerschap verder prima, en knapte mijn vader toen ook nog op zodat hij er nog was toen mijn dochter geboren werd.
Mijn tip voor jou, ik vind het lastig omdat ik begrijp dat het voor jou nog anders is, ik had dan wel 2 zieke ouders, maar ze waren nog wel samen (inmiddels zijn ze allebei overleden) en dat is toch anders dan bij jou, omdat jouw vader alleen is.
Heb je nog verdere familie ofzo, die je kan inschakelen om bijv. hem gezelschap te houden?
De zorgen en het verdriet zullen blijven, dat is gewoon zo. Maar probeer echt nu ook jezelf en je baby niet te vergeten. Ik schreef alles op in mijn zwangerschapsdagboek, en nam me voor het daarin echt alleen over de zwangerschap te hebben en mijn gedachten en gevoelens over de baby. En niet over de zorgen. Dat zorgt ervoor dat je ook bewust daarmee bezig bent, al is het maar een half uurtje per dag. Verder, ik weet niet of je van plan bent om iets van yoga of zwangerschapsgym te doen? Ik vond dat eigenlijk nogal truttig, maar toch was het voor mij een extra manier om even niet met mijn zorgen bezig te zijn.
Ik kijk daarom nu terug op een goede zwangerschap waar ik ondanks alles toch echt bewust van heb kunnen genieten. Tuurlijk had het zorgelozer kunnen zijn, dan was het vast nog leuker geweest, maar oké, dat was niet anders.
Probeer ook je vader erin te betrekken. Ik vind het nu heel speciaal dat mijn moeder toen toch heeft gevoeld hoe mijn dochter schopte in mijn buik (ze overleed 4 maanden na de geboorte), dat soort dingen.
Wat heel belangrijk is, is dat jouw vriend/man (kweenie meer wat het was..) zo goed meeleeft en zoveel voor je doet. Dat scheelt echt zo ontzettend veel!
Ik zou nog wel zoveel meer kunnen schrijven, omdat het hoe dan ook een vreselijk heftige periode was, met hoge pieken en afschuwelijke dalen.
Ik wens je alle sterkte toe, maar bedenk ook goed dat dat vreselijke cliché echt waar is; je kan echt alleen maar goed voor een ander zorgen als je ook goed voor jezelf zorgt....
Hou je haaks!
Wat een moeilijke tijd heb jij momenteel zeg. Ik begrijp maar al te goed hoe jij je nu zal voelen.
3 jaar geleden zat ik ongeveer in dezelfde situatie. Mijn moeder was al ernstig ziek (leukemie) maar dat ging wel redelijk. Op mijn werk zat ik halverwege mijn zwangerschap in een reorganisatie met ERG veel stress, ontevreden medewerkers (ben leidinggevende), ik sliep er niet van en dat was te zien aan mijn bloeddruk. Ben toen 2 weken thuis geweest op advies van de verloskun dige, en daarna ben ik minder gaan werken. Op zich qua werk geen oplossing omdat ik uiteindelijk evenveel werk moest doen in minder tijd (van 3 naar 2 dagen), maar ik ben wel streng geweest voor mezelf, om 17u ging ik echt naar huis, wat er ook gebeurde. Toen werd ook mijn vader nog ziek (prostaatkanker) en het leek zelfs zo slecht te gaan dat ik me afvroeg of hij er nog zou zijn als ik zou bevallen.
Wat een zorgen, wat een stress.... Gelukkig had ik niet de daadwerkelijke zorg voor mijn vader (in de zin van dat ik overal met hem naartoe moest) maar wel psychisch natuurlijk. Die zorgen die verdwijnen ook niet, die blijven er. Wat ik me wel heb voorgenomen is het echt gescheiden te houden, dus ook proberen te genieten van de zwangerschap. Die werd uiteindelijk trouwens behoorlijk medisch omdat mijn bloeddruk te hoog werd de laatste 2 maanden, en ik moest 3x per week naar het ziekenhuis. Toch waren dat wel echt 'mijn' momenten, lekker een half uur aan de CTG luisteren naar het hartje, en beseffen dat er ook echt wat leuks te gebeuren stond. Gelukkig ging de zwangerschap verder prima, en knapte mijn vader toen ook nog op zodat hij er nog was toen mijn dochter geboren werd.
Mijn tip voor jou, ik vind het lastig omdat ik begrijp dat het voor jou nog anders is, ik had dan wel 2 zieke ouders, maar ze waren nog wel samen (inmiddels zijn ze allebei overleden) en dat is toch anders dan bij jou, omdat jouw vader alleen is.
Heb je nog verdere familie ofzo, die je kan inschakelen om bijv. hem gezelschap te houden?
De zorgen en het verdriet zullen blijven, dat is gewoon zo. Maar probeer echt nu ook jezelf en je baby niet te vergeten. Ik schreef alles op in mijn zwangerschapsdagboek, en nam me voor het daarin echt alleen over de zwangerschap te hebben en mijn gedachten en gevoelens over de baby. En niet over de zorgen. Dat zorgt ervoor dat je ook bewust daarmee bezig bent, al is het maar een half uurtje per dag. Verder, ik weet niet of je van plan bent om iets van yoga of zwangerschapsgym te doen? Ik vond dat eigenlijk nogal truttig, maar toch was het voor mij een extra manier om even niet met mijn zorgen bezig te zijn.
Ik kijk daarom nu terug op een goede zwangerschap waar ik ondanks alles toch echt bewust van heb kunnen genieten. Tuurlijk had het zorgelozer kunnen zijn, dan was het vast nog leuker geweest, maar oké, dat was niet anders.
Probeer ook je vader erin te betrekken. Ik vind het nu heel speciaal dat mijn moeder toen toch heeft gevoeld hoe mijn dochter schopte in mijn buik (ze overleed 4 maanden na de geboorte), dat soort dingen.
Wat heel belangrijk is, is dat jouw vriend/man (kweenie meer wat het was..) zo goed meeleeft en zoveel voor je doet. Dat scheelt echt zo ontzettend veel!
Ik zou nog wel zoveel meer kunnen schrijven, omdat het hoe dan ook een vreselijk heftige periode was, met hoge pieken en afschuwelijke dalen.
Ik wens je alle sterkte toe, maar bedenk ook goed dat dat vreselijke cliché echt waar is; je kan echt alleen maar goed voor een ander zorgen als je ook goed voor jezelf zorgt....
Hou je haaks!
zondag 3 juni 2007 om 12:16
ik denk nog ff verder... wat heb ik gedaan om me te ontspannen die tijd...
lees lekker veel bladen over zwangerschappen (sla de negatieve verhalen over), 's avonds wat eerder dan anders naar bed, en dan lekker met je handen op je buik je baby voelen bewegen. In bad (als je die hebt).
En hoe moeilijk de situatie op je werk ook, ik hoop echt dat je nu jezelf even voorop stelt, het is jouw gezondheid en die van de baby. En als dat betekent dat je vervroegd moet stoppen met werken, nou, dat is dan maar zo.
Vraag om een extra echo, of doe een pretecho! Allemaal dingen waardoor je echt bezig met met jullie kleintje, en waar je vrolijk van wordt.
IK was ook steeds erg bang dat de gezondheid van mijn dochter eronder zou lijden, vooral ook door die bloeddruk, maar dat is dus echt niet zo, 't is een heerlijk en kerngezond meisje!
Eh... ik blijf denken....
lees lekker veel bladen over zwangerschappen (sla de negatieve verhalen over), 's avonds wat eerder dan anders naar bed, en dan lekker met je handen op je buik je baby voelen bewegen. In bad (als je die hebt).
En hoe moeilijk de situatie op je werk ook, ik hoop echt dat je nu jezelf even voorop stelt, het is jouw gezondheid en die van de baby. En als dat betekent dat je vervroegd moet stoppen met werken, nou, dat is dan maar zo.
Vraag om een extra echo, of doe een pretecho! Allemaal dingen waardoor je echt bezig met met jullie kleintje, en waar je vrolijk van wordt.
IK was ook steeds erg bang dat de gezondheid van mijn dochter eronder zou lijden, vooral ook door die bloeddruk, maar dat is dus echt niet zo, 't is een heerlijk en kerngezond meisje!
Eh... ik blijf denken....
zondag 3 juni 2007 om 12:34
Fijn, jullie reacties!
ozewiezewo, ik lig inderdaad veel in bad, en voorzover hoofd het toestaat "lees" ik ook wel wat zwangerschapsblaadjes, maar veel concentratie zit er (nog) niet... zelfde geldt een beetje voor schrijven, ik heb de rust niet zo. Misschien moet ik me er gewoon toe zetten. Dat is ook wel iets waar ik me schuldig over voel, dat ik veel minder bezig ben met de baby, en lang niet zoveel registreer als bij zwangerschap van zoon. Ik probeer dat ook maar van me af te zetten, ik heb genoeg om me druk over te maken!
Jouw situatie was dan misschien wel anders, toch haal ik veel uit je verhaal en tips. Ik vind het dan ook fijn te lezen dat jouw dochter lief en gezond is! toch een geruststelling. geen huilbaby dus..
Ik vind het nog moeilijk om de stap te nemen minder tot niet te gaan werken. Dat voelt alsog ik mijn zelfstandigheid opgeef, of faal...maar ik kan me inderdaad wel twee weken 100% ziekmelden en dan eens goed voelen en kijken hoe het dan gaat. De zorgen krijg je inderdaad niet weg, het is zoals het is. Ik zoek dus maar naar de next-best-oplossing.
En ja, een kind, en mijn gezondheid is veeeeel belangrijker dan werk, dat weet ik rationeel heel goed, nu mijn gevoel nog.
Ik neem je tips mee, en blijf ook denken....
Onswondertje, sterkte met de aankomende verhuizing en vooral bevalling!
Fleur, jij geniet nu vast ook vol rust (hoop ik )van je kindje!
Groet, Kinke
ozewiezewo, ik lig inderdaad veel in bad, en voorzover hoofd het toestaat "lees" ik ook wel wat zwangerschapsblaadjes, maar veel concentratie zit er (nog) niet... zelfde geldt een beetje voor schrijven, ik heb de rust niet zo. Misschien moet ik me er gewoon toe zetten. Dat is ook wel iets waar ik me schuldig over voel, dat ik veel minder bezig ben met de baby, en lang niet zoveel registreer als bij zwangerschap van zoon. Ik probeer dat ook maar van me af te zetten, ik heb genoeg om me druk over te maken!
Jouw situatie was dan misschien wel anders, toch haal ik veel uit je verhaal en tips. Ik vind het dan ook fijn te lezen dat jouw dochter lief en gezond is! toch een geruststelling. geen huilbaby dus..
Ik vind het nog moeilijk om de stap te nemen minder tot niet te gaan werken. Dat voelt alsog ik mijn zelfstandigheid opgeef, of faal...maar ik kan me inderdaad wel twee weken 100% ziekmelden en dan eens goed voelen en kijken hoe het dan gaat. De zorgen krijg je inderdaad niet weg, het is zoals het is. Ik zoek dus maar naar de next-best-oplossing.
En ja, een kind, en mijn gezondheid is veeeeel belangrijker dan werk, dat weet ik rationeel heel goed, nu mijn gevoel nog.
Ik neem je tips mee, en blijf ook denken....
Onswondertje, sterkte met de aankomende verhuizing en vooral bevalling!
Fleur, jij geniet nu vast ook vol rust (hoop ik )van je kindje!
Groet, Kinke
zondag 3 juni 2007 om 12:49
Ja makkelijk gezegd allemaal he, je weet het allemaal wel maar ja, er is ook nog eens gevoel.
Ook ik vond dat ik het niet kon maken om eerder te stoppen met werken, maar ik voelde een soort opluchting toen de VK me heel lief maar ook onverbiddelijk oplegde dat ik echt 2 weken helemaal niet mocht werken. Net of ik dat steuntje even nodig had. Het duurde toen wel een paar dagen voor ik me daarbij had neergelegd, maar toen was ik er ook doorheen. Ben toen een ochtend gaan winkelen (werkt altijd therapeutisch bij mij) en op een terras gaan zitten, en daarna was ook opeens die knop om in mijn hoofd.
Daarna begon het met mijn vader pas slecht te gaan, en dat was natuurlijk nog een stap extra. Het was ook wel heel dwangmatig wat ik deed hoor, misschien, want natuurlijk kan je niet zomaar je gevoel uitzetten. Ik wist alleen ook echt dat ik dat nodig had om 'te overleven', en daardoor kon ik het wel.
Maar echt, jij faalt niet als je nu minder gaat werken of misschien zelfs stopt. Sterker nog, ik vind je dan een winnaar, omdat je je over iets hebt heengezet wat heel moeilijk voor je is. En je zal zien dat na een tijdje wennen, het je wel een beter gevoel geeft. Voor mij werkte het goed om even helemaal niks te doen. Mijn VK vond 1 week te weinig omdat je dan niet echt loskomt van je werk, vandaar toen 2 weken. Ze stelde voor dat ik 3 halve dagen ging werken nadien, maar dat vond ik zelf onpraktisch, liever 2 hele dagen, want dat betekent 5 dagen NIET met je werk bezig zijn.
Je moet jezelf nu gewoon even een paar dingen opleggen, dan wen je er wel aan.
Ik was ook zo bang voor een huilbaby! Maar godzijdank, op wat krampjes na de eerste 6 weken is dat echt goed gekomen.
dinsdag 5 juni 2007 om 13:47
Vanochtend heb ik een goed gesprek op hjet werk gehad en daar besproken dat ik in elk geval deze week thuis blijf. Volgende week zien we weer verder. Insteek is wel dat ik straks halve dagen ga werken, maar ik heb ook aangegeven dat als dat nog teveel blijkt, ik gewoon helemaal stop, en me 100% ziek meld.
Langzaam gaat die knop om, en begin ik in te zien dat mijn baby in de buik het aller-aller-aller belangrijkste is...Ratio en emotie..het blijft een soort venus en mars, man/vrouw verhouding tussen die twee geloof ik; ze lopen zelden gelijk bij mij :o
Buik is stuk rustiger, al had ik zondag nog wel krampen. Maandag en vandaag niet meer, nog wel wat harde buiken, maar die kan ik goed hebben. Het wordt minder! Hoopvol!
Groet! Mascha:)
Langzaam gaat die knop om, en begin ik in te zien dat mijn baby in de buik het aller-aller-aller belangrijkste is...Ratio en emotie..het blijft een soort venus en mars, man/vrouw verhouding tussen die twee geloof ik; ze lopen zelden gelijk bij mij :o
Buik is stuk rustiger, al had ik zondag nog wel krampen. Maandag en vandaag niet meer, nog wel wat harde buiken, maar die kan ik goed hebben. Het wordt minder! Hoopvol!
Groet! Mascha:)
dinsdag 5 juni 2007 om 14:21
Zwangerschap van mijn dochter (ze is nu een kleine 11 mnd) stond van dag 1 t/m dag laatst bol van de stress, met als onvolprezen hoogtepunt uitspraak in een rechtzaak over mijn oudste kind, op, wat later bleek, 2 dagen voor de bevalling. Waarbij ook nog eens de zwangerschap zelf de aanleiding voor alle stress was; door het feit dat ik ongepland zwanger was, werd alles overhoop gehaald. Waar ik me trouwens zwaar schuldig over voelde, zowel tov mijn oudste kind als tov de baby die ook maar nergens om gevraagd had.
Ik kon er niet zo veel aan doen. De stress was een gegeven, ik sliep slecht, ik had geen idee hoe het leven eruit zou zien na bevalling want tot aan uitspraak was er niks te plannen. Daar kon ik allemaal niks aan veranderen. Wat ik wel kon doen (met enige moeite) was stoppen met me schuldig voelen.Of, als dat bij momenten ook al niet lukte, dan maar accepteren dat het allemaal zo was. So be it. De zwangerschap zélf verliep redelijk soepel (op veel krampen, harde buiken en nachtelijke voorweeen na), kindje groeide goed, bewoog goed, kwam er zelfs relatief makkelijk uit
.
Als je dingen kunt te veranderen (werkbelasting) zonder jezelf te veel geweld aan te doen, doe dat. Voor je kind, en misschien vooral voor jezelf. Zwangerschap is zwaar, maar bevallen en babytijd van een kind is fysiek ook behoorlijk inspannend... Niet handig om daar uitgeput aan te beginnen. Maar sommige dingen heb je nou eenmaal niet in de hand, zoals de ziekte van je vader. Dat zal hoe dan ook zwaar en stressvol zijn. Probeer dat te accepteren, hoe moeilijk het waarschijnlijk ook is. Je doet het jezelf en je kind niet expres aan, dit is nou eenmaal zo en je probeert er het beste van te maken. Veel sterkte, en veel plezier met lief babietje nu in buik en straks erbuiten!
Ik kon er niet zo veel aan doen. De stress was een gegeven, ik sliep slecht, ik had geen idee hoe het leven eruit zou zien na bevalling want tot aan uitspraak was er niks te plannen. Daar kon ik allemaal niks aan veranderen. Wat ik wel kon doen (met enige moeite) was stoppen met me schuldig voelen.Of, als dat bij momenten ook al niet lukte, dan maar accepteren dat het allemaal zo was. So be it. De zwangerschap zélf verliep redelijk soepel (op veel krampen, harde buiken en nachtelijke voorweeen na), kindje groeide goed, bewoog goed, kwam er zelfs relatief makkelijk uit
.Als je dingen kunt te veranderen (werkbelasting) zonder jezelf te veel geweld aan te doen, doe dat. Voor je kind, en misschien vooral voor jezelf. Zwangerschap is zwaar, maar bevallen en babytijd van een kind is fysiek ook behoorlijk inspannend... Niet handig om daar uitgeput aan te beginnen. Maar sommige dingen heb je nou eenmaal niet in de hand, zoals de ziekte van je vader. Dat zal hoe dan ook zwaar en stressvol zijn. Probeer dat te accepteren, hoe moeilijk het waarschijnlijk ook is. Je doet het jezelf en je kind niet expres aan, dit is nou eenmaal zo en je probeert er het beste van te maken. Veel sterkte, en veel plezier met lief babietje nu in buik en straks erbuiten!
dinsdag 5 juni 2007 om 18:26
Dank Lilian02!
En je hebt helemaal gelijk. Sommige dingen zijn nou eenmaal onveranderbaar, en moet ik accepteren. Het moeilijkste vind ik de knop om zetten, omdat ik mezelf jaren heb voorgehouden alle ballen in de lucht te kunnen houden. Het zowel mijn sterke punt als mijn valkuil...Nu dus toegeven aan de situatie is iets nieuws!
Maar zoals Ozewiezewo al schreef, het maakt me een winnaar uiteindelijk. En dat is geloof ik ook waar!
Dus ja, ik zie het als een leermoment, en ben dus maar blij met het nieuw geleerde (en nu nog vasthouden;)) en probeer de situatie zoals deze is te accepteren en het schuldgevoel naast me neer te leggen. het gaat met pieken en dalen!
Groet, kinke
En je hebt helemaal gelijk. Sommige dingen zijn nou eenmaal onveranderbaar, en moet ik accepteren. Het moeilijkste vind ik de knop om zetten, omdat ik mezelf jaren heb voorgehouden alle ballen in de lucht te kunnen houden. Het zowel mijn sterke punt als mijn valkuil...Nu dus toegeven aan de situatie is iets nieuws!
Maar zoals Ozewiezewo al schreef, het maakt me een winnaar uiteindelijk. En dat is geloof ik ook waar!
Dus ja, ik zie het als een leermoment, en ben dus maar blij met het nieuw geleerde (en nu nog vasthouden;)) en probeer de situatie zoals deze is te accepteren en het schuldgevoel naast me neer te leggen. het gaat met pieken en dalen!
Groet, kinke
dinsdag 5 juni 2007 om 19:54
Kinke, allereerst wil ik je heel veel sterkte toewensen met je vader. Het is niet niks om daar de zorg voor te dragen en de daarbij behorende zorgen.
Zelf heb ik een zeer stressvolle 1e zwangerschap gehad, door meerdere oorzaken privé en op mijn werk. Zeer waarschijnlijk heeft deze stress er voor een heel groot gedeelte aan bij gedragen dat mijn dochter, van nu bijna 3 jaar, een heel laag geboortegewicht had (ze is geboren met 35,6 weken en woog maar 1745 gram).
Ik hoop dat je een manier kan vinden om niet te gestresst ze zijn, ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan. Probeer zoveel mogelijk tussendoor te rusten en je niet op te laten jagen.
Sterkte ermee hoor!!
Zelf heb ik een zeer stressvolle 1e zwangerschap gehad, door meerdere oorzaken privé en op mijn werk. Zeer waarschijnlijk heeft deze stress er voor een heel groot gedeelte aan bij gedragen dat mijn dochter, van nu bijna 3 jaar, een heel laag geboortegewicht had (ze is geboren met 35,6 weken en woog maar 1745 gram).
Ik hoop dat je een manier kan vinden om niet te gestresst ze zijn, ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan. Probeer zoveel mogelijk tussendoor te rusten en je niet op te laten jagen.
Sterkte ermee hoor!!
dinsdag 5 juni 2007 om 19:58
Hoi Kinke,
Als je het jezelf maar niet onnodig moeilijk maakt... Ik kon in die periode soms zo stressen juist over dat ik zo veel stress had ("o help, dit is natuurlijk ook niet goed voor de baby" en dergelijke gedachten), daar maakte ik een toch al stressvolle situatie alleen maar zwaarder mee. Dus als het eens niet lukt om dingen naast je neer te leggen; dan maar niet. Dan maar stress. Een totaal ontspannen zwangerschap is misschien beter (in ieder geval leuker) maar ja, zo is het leven niet altijd, helaas.
Ik heb ook niet altijd zo geluisterd naar wat iedereen me aanraadde, wel gekeken wat volgens mij voor mij het beste was om te doen of juist te laten. Zo ben ik blijven werken tot 4 wkn voor de uitgerekende datum, ondanks de vermoeidheid. Ik had het juist nodig om die routine en afleiding te houden hoewel het ook wel zwaar was. Ik wil helemaal niet zeggen dat dat in jouw situatie ook het beste zou zijn hoor, dat kan jij zelf het beste bepalen. Maar soms zijn mensen goedbedoeld en wel heel snel met adviezen die in jouw situatie misschien niet handig zijn, of meer stress opleveren dan dat het oplost.
Nogmaals; succes er mee, zorg goed voor jezelf en geniet ook van wat mooi is (en val jezelf niet te hard als dat eens niet lukt...)
Als je het jezelf maar niet onnodig moeilijk maakt... Ik kon in die periode soms zo stressen juist over dat ik zo veel stress had ("o help, dit is natuurlijk ook niet goed voor de baby" en dergelijke gedachten), daar maakte ik een toch al stressvolle situatie alleen maar zwaarder mee. Dus als het eens niet lukt om dingen naast je neer te leggen; dan maar niet. Dan maar stress. Een totaal ontspannen zwangerschap is misschien beter (in ieder geval leuker) maar ja, zo is het leven niet altijd, helaas.
Ik heb ook niet altijd zo geluisterd naar wat iedereen me aanraadde, wel gekeken wat volgens mij voor mij het beste was om te doen of juist te laten. Zo ben ik blijven werken tot 4 wkn voor de uitgerekende datum, ondanks de vermoeidheid. Ik had het juist nodig om die routine en afleiding te houden hoewel het ook wel zwaar was. Ik wil helemaal niet zeggen dat dat in jouw situatie ook het beste zou zijn hoor, dat kan jij zelf het beste bepalen. Maar soms zijn mensen goedbedoeld en wel heel snel met adviezen die in jouw situatie misschien niet handig zijn, of meer stress opleveren dan dat het oplost.
Nogmaals; succes er mee, zorg goed voor jezelf en geniet ook van wat mooi is (en val jezelf niet te hard als dat eens niet lukt...)
