Kinderen
alle pijlers
Wat een k*tgevoel is dat!
donderdag 7 juli 2022 om 08:30
Heb er echt een tijd over na gedacht. Of ik dit topic wel wil plaatsen.
Ik wil het niet. Alles in mij verzet zich er tegen. Want dan stel ik me kwetsbaar op. Dan geef ik iets prijs wat voor mij zo ontzettend belangrijk is, maar waarvan ik momenteel het gevoel heb dat het als zand tussen mijn vingers door glipt. Ik heb er geen vat op. Maar ik kan eigenlijk niet anders, want ik moet het echt kwijt. Ik voel me machteloos. Ik slaap slecht, ik pieker, ik maak me zorgen, ik zou het liefst schreeuwen, schelden en janken tegelijk.
Ik heb momenteel echt grote zorgen om mijn kind. 10 jaar oud, eigenlijk een vrolijke lachebek, positief ingesteld en heel sociaal.
En toch. Ik zie mijn kind veranderen, het moeilijk hebben, vechten tegen eigen beperkingen en grenzen die steeds duidelijker en vaker hun kop opsteken. Op school laten de resultaten een drastische lijn omlaag zien, op sociaal vlak ontstaan er flinke scheuren in vriendschappen en kind zelf strubbelt met zichzelf en zijn omgeving.
Ik zie het, ik ervaar het, ik bespreek het, maar ik krijg het niet opgelost en ik kan het niet loslaten.
Als er één ding is waar ik heilig in geloof dan is dat de uitspraak: als het met je kind maar goed gaat, dan kun jij de hele wereld aan!
Met mijn kind gaat het nu niet goed, en ik heb het gevoel alsof ik lamgeslagen ben. Ik ben een vechter. Ik ben een doorzetter. Als ik iets wil en ergens voor ga dan doe ik dat. En als het moet verander ik in een stoomwals om mijn doel te bereiken. Maar in deze situatie, nu het om mijn kind gaat, voel ik me machteloos, onrustig en ontzettend onzeker. Ik merk dat het me leeg trekt, lichamelijk en mentaal.
Het gaat niet om mij! Het gaat om mijn kind! Voor mijn kind heb ik alles over en voor mijn kind ben ik bereid bergen te verplaatsen op eigen kracht en in mijn eentje. En toch voel ik mij nu, op dit moment, zo nietszeggend en onbeholpen en machteloos. Het ontneemt me letterlijk mijn adem.
Ik wil het niet. Alles in mij verzet zich er tegen. Want dan stel ik me kwetsbaar op. Dan geef ik iets prijs wat voor mij zo ontzettend belangrijk is, maar waarvan ik momenteel het gevoel heb dat het als zand tussen mijn vingers door glipt. Ik heb er geen vat op. Maar ik kan eigenlijk niet anders, want ik moet het echt kwijt. Ik voel me machteloos. Ik slaap slecht, ik pieker, ik maak me zorgen, ik zou het liefst schreeuwen, schelden en janken tegelijk.
Ik heb momenteel echt grote zorgen om mijn kind. 10 jaar oud, eigenlijk een vrolijke lachebek, positief ingesteld en heel sociaal.
En toch. Ik zie mijn kind veranderen, het moeilijk hebben, vechten tegen eigen beperkingen en grenzen die steeds duidelijker en vaker hun kop opsteken. Op school laten de resultaten een drastische lijn omlaag zien, op sociaal vlak ontstaan er flinke scheuren in vriendschappen en kind zelf strubbelt met zichzelf en zijn omgeving.
Ik zie het, ik ervaar het, ik bespreek het, maar ik krijg het niet opgelost en ik kan het niet loslaten.
Als er één ding is waar ik heilig in geloof dan is dat de uitspraak: als het met je kind maar goed gaat, dan kun jij de hele wereld aan!
Met mijn kind gaat het nu niet goed, en ik heb het gevoel alsof ik lamgeslagen ben. Ik ben een vechter. Ik ben een doorzetter. Als ik iets wil en ergens voor ga dan doe ik dat. En als het moet verander ik in een stoomwals om mijn doel te bereiken. Maar in deze situatie, nu het om mijn kind gaat, voel ik me machteloos, onrustig en ontzettend onzeker. Ik merk dat het me leeg trekt, lichamelijk en mentaal.
Het gaat niet om mij! Het gaat om mijn kind! Voor mijn kind heb ik alles over en voor mijn kind ben ik bereid bergen te verplaatsen op eigen kracht en in mijn eentje. En toch voel ik mij nu, op dit moment, zo nietszeggend en onbeholpen en machteloos. Het ontneemt me letterlijk mijn adem.
donderdag 7 juli 2022 om 11:40
Wat naar Ttroeteltje 
Ik begrijp dat de hulp voor kind in gang is gezet, maar heb je zelf ook hulp? De POH kan misschien helpen om eens met jou je zorgen te bespreken en dingen op een rij te zetten. Dat haalt ook de druk van de ketel in de relatie met je partner. En het kan soms heel verhelderend zijn en wat nieuwe inzichten geven, houvast of handvaten hoe met dingen om te gaan.
Ik begrijp dat de hulp voor kind in gang is gezet, maar heb je zelf ook hulp? De POH kan misschien helpen om eens met jou je zorgen te bespreken en dingen op een rij te zetten. Dat haalt ook de druk van de ketel in de relatie met je partner. En het kan soms heel verhelderend zijn en wat nieuwe inzichten geven, houvast of handvaten hoe met dingen om te gaan.
donderdag 7 juli 2022 om 11:41
Ach vrouw toch.. allereerst een
Hier ervaring met het verzuipen.. kind.. wij als ouders. Wij hebben ook de druk er met regelmaat afgehaald door zoon thuis van school te laten. Toen duidelijk werd dat hij ADD heeft zijn we direct een traject ingegaan. Hij.. en wij.. De meeste vooruitgang bracht ons het begrip dat wij als ouders kregen over alles rond ADD. We zijn op cursus gegaan om te begrijpen hoe we situaties moeten aanvliegen..
Wat een rust gaf dat.. en heus zijn er nog zware momenten, doet nu inmiddels eindexamen.. maar we gaan er geleidelijker en rustiger doorheen dan ervoor..
Hier ervaring met het verzuipen.. kind.. wij als ouders. Wij hebben ook de druk er met regelmaat afgehaald door zoon thuis van school te laten. Toen duidelijk werd dat hij ADD heeft zijn we direct een traject ingegaan. Hij.. en wij.. De meeste vooruitgang bracht ons het begrip dat wij als ouders kregen over alles rond ADD. We zijn op cursus gegaan om te begrijpen hoe we situaties moeten aanvliegen..
Wat een rust gaf dat.. en heus zijn er nog zware momenten, doet nu inmiddels eindexamen.. maar we gaan er geleidelijker en rustiger doorheen dan ervoor..
Nou ja.. dat dus..
donderdag 7 juli 2022 om 11:56
Niet helemaal een vergelijkbare situatie maar ik herken je gevoel wel. De immense zorg om je kind wat alles overheerst. Ik had dit toen mijn jongste veel te vroeg en met een hele slechte start geboren was. Het is dan inderdaad lastig dat jij en je man er zo verschillend mee omgaan terwijl het ook logisch is. Jullie zijn twee verschillende mensen die het beste voor hun kind willen en daarbij een andere benadering hebben. Wat ons toen ook geholpen heeft zijn gesprekken met een maatschappelijk werker. Wij gingen toen ook allebei anders met de situatie om. De ene benadering was niet beter/slechter dan de andere maar gewoon anders. Dat heeft wel geholpen om in gesprek met elkaar te blijven en begrip te hebben voor de ander zodat we niet elkaar ook nog kwijtraakte in het proces.
donderdag 7 juli 2022 om 12:15
Ttroeteltje schreef: ↑07-07-2022 10:12Dank jullie wel voor jullie reacties. Bemoedigende woorden en reacties van herkenning doen wel goed kan ik jullie zeggen.
Partner en ik proberen onze handen ineen te slaan om kind zo goed mogelijk te begeleiden. Echter ik merk dat we beiden met onze handen in ons haar zitten. Op zich staan wij er op gelijke wijze in en denken we er gelijk over, echter gaan we beiden op andere wijze om met zorgen, frustraties en onzekerheid.
Daar waar partner zijn frustraties in deze specifieke situatie externaliseert en deze verbaal luid en duidelijk uit, daar merk ik dat ik meer internaliseer en juist stiller ben. Gevoelens van schuld (Verwacht ik te veel? Ben ik te streng? Reageer ik niet op de juiste manier?) gieren door mijn hoofd. Partner gaat de confrontatie met kind aan, terwijl ik er juist naar neig een vleugel om kind heen te slaan, wat mij vervolgens door partner wordt verweten. Ik heb er buikpijn van. Zit nu ook met een knoop in mijn maag en een voor mijn gevoel dichtgeknepen keel te schrijven.
We zijn bezig met een traject voor kind waarbij vermoedelijk zal blijken dat er sprake is van (een vorm van of kenmerken van) ADHD. Instanties hebben enorme wachtlijsten en we zijn nu eindelijk doorgedrongen tot het punt dat we samenkomen met een instantie om een vorm van behandeling te gaan bespreken. Hoe en wat is echter nog ongewis voor ons als ouders.
Met school hebben we goede en korte lijnen met leerkrachten in de loop der jaren. We krijgen van school de feedback dat we fijne ouders zijn, die openstaan voor feedback, die in het belang van het kind handelen en die op prettige en constructieve wijze met de leerkracht samenwerken.
Met ouders van beste kameraadje hebben we korte lijnen en goed contact, echter in die vriendschap ontstaan momenteel ook wat scheurtjes.
Met andere ouders van kinderen waarmee kind speelt hebben we zodanig contact dat we ze kennen, dat we met enkelen ook wel eens wat intensiever contact hebben/hadden wanneer er bijvoorbeeld iets speelde tussen de kinderen of op school. Echter met het gros is er geen diepgang.
Speelt mee dat kind in een klas zit waar al jaren een problematische situatie bestaat tussen kinderen onderling waar ook ouders bij betrokken raakten en waardoor gemoederen verhit raakten. Wij hebben besloten daaraan niet mee te willen doen en ons de distantiëren van dergelijk gedrag. Niet op een manier die uit de hoogte is, maar op een manier die in onze ogen meer past bij een volwassen benadering.
Ik lees een paar voor mij in het oog springende dingen:
- confronteren van ene kind van 10 met vermoedelijk adhd heeft niet zoveel zin. Ik snap jouw reactie daarop heel goed. Wellicht helpt het voor jou en zeker voor je partner om terwijl je wacht op behandeling vast te starten met de app en insta van "How to talk to kids" of km het boek te lezen van Thomas Gordon, Communiceren met kinderen. Helpt enorm bij dit soort kinderen!
- Dat school jullie leuke ouders vindt zegt he-le-maal niks. School kan ook steken laten vallen en ik heb gezien dat ouders als 'lastig' werden ervaren omdat ze de school wezen op hun deel van de verantwoordelijkheid. Scholen wijzen snel naar het kind, die zal wel iets hebben en moet veranderen, aanpassen of hulp krijgen, maar het blijft ten alle tijden de verantwoordelijkheid van de school om een emotioneel/sociaal veilig omgeving te blijven bieden. Ik ken een school die de ouder voor gek verklaarde en helicopterouder enz. Kind moest gewoon door een fase, school deed hun best, kind had misschien autisme enz. Moeder heeft kind van school gehaald en kind floreert op andere school.
'Aardig' worden gevonden door de school is geen graadmeter van hoe "goed" je het doet als ouders in zo'n traject.
- Een slechte dynamiek in een klas kan een enorme weerslag hebben op kinderen. Dat voelt voor hen onveilig. Het kan maar zo dat 80% van de problemen van je kind hier vandaan komen. Wat doet school daaraan?
donderdag 7 juli 2022 om 14:12
Dat vind ik best heftig, hoe reageert de school daarop? Accepteren ze dat of krijg je dan op den duur de leerplichtambtenaar op de stoep?
vrijdag 8 juli 2022 om 09:13
Hier een tijdje hetzelfde, maar dan op de middelbare school. School kon geen veilige omgeving bieden voor mijn dochter - dus ik stuurde haar echt niet dagelijks de loopgraven in. Als jij bijvoorbeeld zo'n situatie op het werk zou hebben, dan zou je daar ook niet in blijven zitten. Dus ik meldde dochter ook vaker ziek (mentale druk). Huisarts en zorgteam school waren hier van op de hoogte. Bleef kut, want ze miste wel lessen en moest telkens inhalen op goede dagen. Het heeft wel ervoor gezorgd dat ze het net kon blijven volhouden.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 8 juli 2022 om 12:10
*LaDolceVita* schreef: ↑07-07-2022 14:12Dat vind ik best heftig, hoe reageert de school daarop? Accepteren ze dat of krijg je dan op den duur de leerplichtambtenaar op de stoep?
Dat accepteren ze. Ze weten zelf ook wel dat ze er een potje van maken, dus dit is voor iedereen de beste oplossing.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
