Wat kan jouw baby - wat kan mijn baby?

Maar wat ik dan niet snap is waarom zo'n situatie die Bink(?) omschrijft (terugkomdag gym) als sneu wordt omschreven. Ik kan daar echt niets sneu's in zien: leuk toch al die vroeg lachende babies? En net als Eowynn stel ik vragen vaak als een interesse. Zou toch jammer zijn als mijn belangstelling verward wordt met competitiedrang... Ik vind dat een aantal moeders hier (gek genoeg ken ik ze niet irl) toch wel snel gepikeerd reageert. Zal misschien ook wel aan het medium liggen? Ik ken in ieder geval behoorlijk wat moeders, maar de opscheppende, pochende exemplaren die hier genoemd worden ken ik eigenlijk niet zo (eerder omgekeerd, het lijkt tegenwoordig wel 'not done' om gewoon een keer trots te zijn op je kind(eren)).

Ik ben ook al snel trots op mijn zoontje van net een jaar. Maar als ik dan zeg wat ie nu weer doet (wat overigens meestal erg gemiddeld is, soms wat sneller en soms wat langzamer), dan ben ik toch trots dat ie weer wat geleerd heeft. Maar ik vergelijk hem nooit met een ander kind. Zal ook nooit zeggen: "kruipt de jouwe nog niet?"



Een vriendin van mij vroeg ook of mijn toen 7 maanden zoontje nu nog niet kroop? Toen ik nee zei, toen zei ze me dat ik me echt niet druk hoefte te maken (deed ik ook niet, 9 maanden is erg gemiddeld en hij kroop pas echt op handen en voeten met 11 maanden, daarvoor tijgerde hij) en dat dit vast kwam, omdat mijn zoon zwaar was (haar dochter heeft altijd ondergewicht gehad). Dat soort opmerkingen gaan bij mij het ene oor in en het andere oor uit. Ik bedenk me dan maar dat vrouwen dit meer zeggen omdat ze trots zijn op hun eigen kind, dan dat ze werkelijk denken dat er iets mis zou zijn met mijn kind.



Ik heb trouwens het ontwikkelingsboek van Penelope Leach. Die noemt soms wel leeftijden waarop kinderen iets ongeveer gaan doen, maar meestal omschrijft ze alleen de verschillende ontwikkelingsstadia. Bijvoorbeeld, kindje gaat eerst zelf zitten, dan optrekken, dan langs de kantjes lopen en dan los lopen. En dat het ene kindje dit over een periode van enkele maanden doet, terwijl het andere kindje alles binnen een paar weken doet. Er wordt duidelijk in beschreven hoe een kind zich ontwikkelt (ook op sociaal vlak), maar niet zo erg in termen van bij zoveel maanden moeten ze dit kunnen of dat.



Oei ik groei heb ik ook, maar dat vind ik zo'n raar boek. Sommige kinderen kunnen vast bij 6 maanden al lopen hoor. Maar het is niet zo reeel. En verder vind ik al die stimuleringsoefeningen ook nogal over-ijverig. Met gezonde aandacht en het eigen vermogen van een kind gaat een kind vanzelf de meeste dingen doen, die ze moeten gaan doen.

Ik heb trouwens wel een keer een vrouw meegemaakt bij het CB, die een redelijk groot kind had. Naast haar zat een vrouw met een dochtertje dat duidelijk ouder was, maar wel erg "petite". Mijn zoon was/is ook niet erg klein, dus je raadt al aan wie ze vroeg hoe oud haar kindje was. Aan die vrouw met de kleine dochter dus. Om vervolgens te zeggen hoe groot haar kind was en wat ie al kon. Dat vond ik wel een beetje irritant, het ging ook op nogal luide toon. Dan zoek je echt iets, om vervolgens te gaan opscheppen over je koter.



Iedere moeder (en vader) is trots, maar dat ging mij dus wat ver. Maar waarschijnlijk was die vrouw sowieso al iemand die zich graag laat horen, dus dan past het ook wel in het plaatje...Ach ja, dat houdt het interessant, niet iedereen is hetzelfde!



Ik heb nog altijd de volgende opmerking in gedachte, voor als iemand vraagt op de mijne dit of dat niet kan terwijl de hare dat al wel kan...helaas alleen nog nooit kunnen maken: de mijne kon al praten in de baarmoeder (flauw he).

[quote]Kess schreef op 11 december 2007 @ 10:41:

Blink, er zijn écht baby's die al kunnen lachen met vier weken. Maar dat is toch helemaal niet zo erg? Dat die van jou dat toen nog niet deed, is toch geen ramp?



[quote]



Vanaf twee weken kan je al de eerste lachjes zien zelfs! Dus zo tuuuuuurlijk is het niet

Buiten het feit dat mijn baby kon lachen bij 4 weken , is mijn dochtertje heel gemiddeld qua ontwikkeling. Bij mijn zwangerschapsyoga-groepje is 1 vrouw wiens baby 2 dagen jonger is dan de mijne en ik irriteer me ook aan haar positieve verhalen.



3x in de week krijgen we mailtjes met foto's van haar baby. Lang haar bij de geboorte, zelfstandig staande baby bij 3 maanden (leunend tegen de bank), 2 tanden bij 4 maanden, zit al zelfstandig in de kinderstoel met 4 maanden. Krijgt een ruime hoeveelheid pap, fruit en groente bij 4 maanden. Brood bij 5 maanden. En nu: 6 maanden nog 'maar' 2 slaapjes overdag en kruipt. Ik word eerlijk gezegd een beetje kriegel van haar verhalen....



Mijn dochter is dus even oud. Nu ook 6 maanden en heeft zich vandeweek voor het eerst omgerold. Ik ben supertrots ! Nog geen haar, tanden of andere capriolen. Ik ben blij dat zij nog lekker 'baby' is. Het gaat al snel genoeg, vind ik.



Maar ik kan mijn irritatie over haar snel ontwikkelende kindje niet helemaal onderdrukken. Ik voel het toch. Net of mijn kindje minder getalenteerd is vergeleken bij haar kindje. En dan nog... helemaal niet erg. Natuurlijk is zij trots op haar baby, maar zou zij dan niet aanvoelen hoe haar enthousiasme op anderen over kàn komen? Is een beetje sensitiviteit teveel gevraagd? Of niet? Wat vinden jullie?

Pink Lady, ik moet me ook wel eens inhouden om niet iets te zeggen in de trant van: 'ach, die van mij is gewoon héél intelligent' .

los van wat die baby allemaal kan, is wat ze allemaal krijgt helemaal niet zo goed, dus ik zou me totaal niet aangesproken voelen door die mailtjes. En nog maar 2 slaapjes overdag? nou prima, is dat ook al een prestatie?

Maar Jane, waarom voel je je dan aangesproken door die emailtjes? Het is toch leuk voor die moeder dat ze een snelle dochter heeft? (en meer ook niet, het is niet bijzonder, het is geen verdienste, het is gewoon leuk en soms ook knap lastig).

Mijn dochter was ook snel met een hoop dingen en soms voelde ik me gewoon lullig om dingen te vertellen tegenover mijn schoonzus omdat ze zoveel sneller was dan haar even oude neefje. Gewoon omdat ik bang was opschepperig over te komen. Eigenlijk van de gekke achteraf. Nu zijn onze kinderen beide 3 jaar oud en kunnen ze exact hetzelfde.



Ik snap gewoon niet waarom ouders zich altijd zo gekrenkt danwel aangesproken voelen als het over kinderen gaat. Bedenk dat de dingen die jij van je kind superbijzonder vindt voor een ander een stuk minder interessant dan wel minder bijzonder zijn. Voor jou zijn het (bijzondere) gebeurtenissen, voor een ander gewoon feiten, niets meer en niets minder.



Arwen, mijn zoon en dochter deden met 3 maanden ook nog maar 1 slaapje overdag. Dat was niet zozeer knap dan wel erg onhandig daar ze zich ook niet goed zelf konden entertainen .

ja anky, mijn idee over die slaapjes! dochter is 15 maanden en slaapt 2 en soms nog 3 keer op een dag, ben ik helemaal blij mee.

Ik zou me ook niks van die mailtjes aantrekken, zou ze niet eens meer lezen denk ik. Snap best dat je trots bent op je snelle kind, of uberhaupt op je kind, ook op je langzame kind, zou alleen nooit dit in rondzendmailtjes allemaal op gaan schrijven. Dat is toch niet interessant voor mensen met wie je verder weinig hebt? Natuurlijk bel ik opa en oma op als kind iets nieuws kan of iets geleerd heeft, en ook bij vriendinnen komt het ter sprake, maar in een algemene mail naar mede cursisten, en dan zo vaak?

Mijn beste vriendin heeft een zoontje, bijna even oud als mijn dochter en die is echt stukken en stukken langzamer in zijn ontwikkeling, maar ondertussen is dat wel een heel tevreden mannetje, heel rustig, heel geduldig en heel makkelijk. Dus ik verzucht regelmatig dat ik zo zou willen ruilen... En ik ben ook helemaal niet bang om te vertellen wat dochter nu weer geleerd heeft of kan, en zij vindt dat ook alleen maar leuk om te horen, dus het is niet meteen opscheppen als je vertelt over je kind. Maar het is het waardeoordeel wat sommigen hebben, sneller=knapper en dat is onzin.