Wat vinden de juffen nu zelf van juffen bedankjes?

Na 2 jaar vind ik een kleinigheidje wel terecht. Ik heb een tasje met inhoud voor beide kleuterjuffen.. 'Thankyou' sokken, drop, klein flesje cava en een hartvormige badbruisbal..

Alles vd Hema en met korting (handig die vouchers) niet veel geld kwijt.

Hier 3 juffen. Ik heb om de deksels van lege jampotjes iets leuks gehaakt. Nu nog wat lekkers er in en klaar!

Per saldo erg goedkoop. Jampotjes zouden anders in de glasbak zijn geëindigd en de haakwerkjes heb ik gemaakt van restjes garen die ik nog had. Nu alleen nog iets lekkers erin. Ik ga even op zoek naar lekkere snoepjes met een papiertje er om (school geeft aan dat alles wat eetbaar is voorverpakt moet zijn).

Fijn dat de meesters er niks van vinden....

Doordat de meester van mijn kinderen bevriend was met familie, wist ik dat hij de cadeautjes erg waardeerde, maar dat de chocolade werd opgegeten door zijn vrouw, de bloemen naar de buren gingen, omdat hij altijd direct de eerste zaterdag op vakantie vertrekt. Het speciaal biertje werd 2 maal zeer gewaardeerd.

Hetvrijewoord schreef: ↑

02-07-2020 08:02

Fijn dat de meesters er niks van vinden....

hadden ze maar een vak moeten leren

Vandaag laatste schooldag. Ik heb al weer een paar keer flink moeten slikken van emotie. Op mijn bureau prijken al flink wat kaartjes met nog liever teksten dan andere jaren.

Op school van zoon is er altijd van alles door klassenouders georganiseerd. Bij de kleuters loopt echter ook een hele lieve hulpjuf rond die structureel als extra hulp bij alle kleuterklassen (5) bijspringt.
Wij vonden het best sneu dat er niemand aan dacht om haar ook te bedankten, en toen wilde zoon haar een zakje bloemenzaadjes geven zodat zij ook bloemen had. Zijn kleuterjuf vertelde later dat de hulpjuf het zakje bloemen en het kaartje aan haar had laten zien en in tranen was uitgebarsten van ontroering.

Denk dus dat dat veel mooier is overgekomen dan bijvoorbeeld het fotoboek waar ik intens op heb zitten zwoegen samen met een andere moeder. Dat was tegelijk een bedankje aan de juf maar ook een herinnering voor alle kinderen in de klas. Hebben we heel veel foto’s van de kinderen zelf voor verzameld maar ook nog zelf veel gefotografeerd.

De kinderen waren er echt blij mee, maar de juf deed nogal vreemd. We wilden een extra exemplaar in de lerarenkamer leggen omdat er dat jaar best veel invallers waren geweest, die we ook allemaal gefotografeerd hadden. Maar de juf zei dat ze dat niet wilde... Toen hebben we dat exemplaar maar teruggehaald en aan de stagiaire gegeven .

We waren er best trots op want het gaf echt een heel leuk en integer beeld van haar inspanning voor alle kinderen en wat er dat jaar bij iedereen in zijn leven was gebeurd, maar ze is er nooit op teruggekomen wat ze er bijvoorbeeld van vond.

Enige verzachtende feit dat ze het jaar daarop is uitgevallen met een burn-out, en ik haar in mijn zoons jaar af en toe ook wel op het randje vond zitten. Dus wat er nou speelde weet ik niet, maar ik denk niet dat het op zich een rotkado was. Het heeft me 3 weken inclusief nachtwerk gekost (om de prijs laag te houden voor de ouders heb ik het zelf in indesign vormgegeven zodat we het in serie konden laten drukken: het kostte 5 euro per kind en dan kregen ze dus zelf ook een boekje).

blijmetmij schreef: ↑

03-07-2020 21:20

Op school van zoon is er altijd van alles door klassenouders georganiseerd. Bij de kleuters loopt echter ook een hele lieve invaljuf rond die als extra hulp bij alle kleuterklassen (5) bijspringt.
Wij vonden het best sneu dat er niemand aan dacht om haar ook te bedankten, en toen wilde zoon haar een zakje bloemenzaadjes geven zodat zij ook bloemen had. Zijn kleuterjuf vertelde later dat de invaljuf het zakje bloemen en het kaartje aan haar had laten zien en in tranen was uitgebarsten van ontroering.

Denk dus dat dat veel mooier is overgekomen dan bijvoorbeeld het fotoboek waar ik intens op heb zitten zwoegen samen met een andere moeder. Dat was tegelijk een bedankje aan de juf maar ook een herinnering voor alle kinderen in de klas. Hebben we heel veel foto’s van de kinderen zelf voor verzameld maar ook nog zelf veel gefotografeerd.

De kinderen waren er echt blij mee, maar de juf deed nogal vreemd. We wilden een extra exemplaar in de lerarenkamer leggen omdat er dat jaar best veel invallers waren geweest, die we ook allemaal gefotografeerd hadden. Maar de juf zei dat ze dat niet wilde... Toen hebben we dat exemplaar maar teruggehaald en aan de stagiaire gegeven .

We waren er best trots op want het gaf echt een heel leuk en integer beeld van haar inspanning voor alle kinderen en wat er dat jaar bij iedereen in zijn leven was gebeurd, maar ze is er nooit op teruggekomen wat ze er bijvoorbeeld van vond.

Enige verzachtende feit dat ze het jaar daarop is uitgevallen met een burn-out, en ik haar in mijn zoons jaar af en toe ook wel op het randje vond zitten. Dus wat er nou speelde weet ik niet, maar ik denk niet dat het op zich een rotkado was. Het heeft me 3 weken inclusief nachtwerk gekost (om de prijs laag te houden voor de ouders heb ik het zelf in indesign vormgegeven zodat we het in serie konden laten drukken: het kostte 5 euro per kind en dan kregen ze dus zelf ook een boekje).

Niet elke ouder kan zich dat natuurlijk veroorloven, de AVG zit je in de weg en zoveel werk. Waarom? Ik vind zoiets behoorlijk over de top, een beetje een 'kijk-mij-nou-cadeau'. Kijk eens hoeveel moeite ik erin steek.

Ik snap dus enigszins best dat die juf er niet meer op is terug gekomen.

Mijn moeder las hier vanmiddag een paar van de kaartjes die bij mijn cadeautjes zaten. Het ontroerde haar zelfs. Gewoon kaartjes recht uit het hart. Meer dan dat hoeft ook echt niet, de chocolaatjes en flesjes doucheschuim zijn lekker en goed bedoeld, maar zonder waren de kaartjes al het mooiste.

Ik heb dit jaar ook mailtjes gekregen en een telefoontje en Whatsappje. Zo lief allemaal.

blijmetmij schreef: ↑

03-07-2020 21:20

Op school van zoon is er altijd van alles door klassenouders georganiseerd. Bij de kleuters loopt echter ook een hele lieve hulpjuf rond die structureel als extra hulp bij alle kleuterklassen (5) bijspringt.
Wij vonden het best sneu dat er niemand aan dacht om haar ook te bedankten, en toen wilde zoon haar een zakje bloemenzaadjes geven zodat zij ook bloemen had. Zijn kleuterjuf vertelde later dat de hulpjuf het zakje bloemen en het kaartje aan haar had laten zien en in tranen was uitgebarsten van ontroering.

Denk dus dat dat veel mooier is overgekomen dan bijvoorbeeld het fotoboek waar ik intens op heb zitten zwoegen samen met een andere moeder. Dat was tegelijk een bedankje aan de juf maar ook een herinnering voor alle kinderen in de klas. Hebben we heel veel foto’s van de kinderen zelf voor verzameld maar ook nog zelf veel gefotografeerd.

De kinderen waren er echt blij mee, maar de juf deed nogal vreemd. We wilden een extra exemplaar in de lerarenkamer leggen omdat er dat jaar best veel invallers waren geweest, die we ook allemaal gefotografeerd hadden. Maar de juf zei dat ze dat niet wilde... Toen hebben we dat exemplaar maar teruggehaald en aan de stagiaire gegeven .

We waren er best trots op want het gaf echt een heel leuk en integer beeld van haar inspanning voor alle kinderen en wat er dat jaar bij iedereen in zijn leven was gebeurd, maar ze is er nooit op teruggekomen wat ze er bijvoorbeeld van vond.

Enige verzachtende feit dat ze het jaar daarop is uitgevallen met een burn-out, en ik haar in mijn zoons jaar af en toe ook wel op het randje vond zitten. Dus wat er nou speelde weet ik niet, maar ik denk niet dat het op zich een rotkado was. Het heeft me 3 weken inclusief nachtwerk gekost (om de prijs laag te houden voor de ouders heb ik het zelf in indesign vormgegeven zodat we het in serie konden laten drukken: het kostte 5 euro per kind en dan kregen ze dus zelf ook een boekje).

Dit is toch een grap uit de luizenmoeder denk ik?

ldp schreef: ↑

03-07-2020 22:12

Dit is toch een grap uit de luizenmoeder denk ik?

Jij zegt het korter!

ldp schreef: ↑

03-07-2020 22:12

Dit is toch een grap uit de luizenmoeder denk ik?

Waarom zo flauw? Het was niet om te pronken. De klassenmoeder had een idee dat ze een soort “vriendschapsboekjes” wilde maken met tekst van de kinderen zelf en wat foto’s. Maar zij wilde dat via een online foto service doen zoals de Hema ofzo. Dat was super duur, want voor 1 boekje betaal je dezelfde prijs als voor 30 boekjes (per stuk) en het resultaat is dan nog best suf voor hoeveel werk het kost om alles te verzamelen.

Dus om te zorgen dat het betaalbaar werd, hebben we toen offertes bij drukkerijen uitgezocht en het zelf gemaakt. Toen werd het meer een fotoboek (ringband) met ook wat tekst.

Kinderen mochten vertellen over de juf en over zichzelf. Er bleken dat jaar best wel heftige dingen gebeurd te zijn waar ze over wilde vertellen; de een was trots op zijn zwemdiploma, maar een de ander had een afscheidsreis gemaakt met een zieke ouder of was een neefje verloren. Het was voor alle ouders bijzonder om elkaars verhalen een beetje mee te krijgen. Wij hadden zelf ook een heftig afscheid dat jaar, en toen we zagen dat er meer kinderen zoiets hadden, kwamen we er achter dat daar best meer over gepraat had kunnen worden in de klas; wij waren bang geweest dat het voor anderen te heftig was en hebben veel stil gehouden.

De juf was zelf de laatste maanden afwezig ivm een ingreep, dus daarom maakten we er voor haar meer van dan normaal. Zij wist niet wat het ging worden, maar heeft wel voor ieder kind dat haar klas verliet een klein persoonlijk tekstje aangeleverd wat de kinderen prachtig vonden.
En de laatste dag kwam ze dus langs voor bloemen en dat boekje.

Ze deed heel veel met humor en de kinderen mochten vertellen wat haar beste grappen waren, maar ze mochten ook zeggen wat de juf nog moest leren en waar ze trots op waren.

Ik denk dat het voor veel kinderen een goede herinnering is aan hoe het er op hun basisschool aan toe ging. Daarna zijn ze privacy regels ook zo bizar streng geworden dat ik van de afgelopen 2 schooljaren amper beeldmateriaal heb gezien; niet van kamp, niet van sportdag of uitjes of weekslot.

Ik vind het leuk om gedaan te hebben omdat het voor mijn zoon ook een hele mooie herinnering aan dat jaar heeft opgeleverd. En tja; ik had al jaren niet meer met dat programma gewerkt, dus het was een k*tklus om er weer in te komen, maar het was toch wel handig dat het zo gelukt is.

Ik schreef zelf al dat de ontroering soms gewoon in een zakje bloemzaad zit, dus het is geen “ norm”.

Bij de kleuters heeft een hele muzikale en creatieve moeder destijds een super leuk en lief liedje geschreven dat alle 4 -jarigen (soort van) mee konden zingen en bewegen terwijl zij ze op de gitaar begeleidde. Het filmpje daarvan is enorm grappig want ik ken die kinderen nu als 10 jarigen en toen stond de helft stoïcijns voor zich uit te kijken met de handen in de onderbroek ofzo, terwijl de rest lekker uit de maat stond te dansen. Dat was echt een hele lieve juf die net van de pabo kwam en daarna geen vast contract kreeg, maar die dat filmpje wel op haar CV kon zetten (niet letterlijk, maar het liedje was heel welgemeend).

Ik vind het wel leuk als iemand zijn talent wil inzetten om er iets bijzonders van te maken, en vind het jammer als zulke dingen weggeschoven worden als uitsloverij. Want de intentie is echt om gewoon welgemeend te bedanken.

Dit jaar heb ik nog nooit iets van de klassenouders gehoord, dus het zal wel niet centraal georganiseerd worden. Dan wordt het vooral een welgemeend bedankje van mijn
man en mij. Mijn zoon vind deze juf OK, maar ze was niet heel grappig ofzo. Daar beoordeelt hij ze op... Als meedenker met kinderproblemen vond ik haar wel heel erg goed.

Heb je in de gaten hoe herkenbaar je bent?

ldp schreef: ↑

03-07-2020 23:19

Heb je in de gaten hoe herkenbaar je bent?

En zeg ik erge dingen? De verhalen van de kinderen zijn in het echt net iets anders, en verder zeg ik niets schokkends.

blijmetmij schreef: ↑

03-07-2020 21:20

Op school van zoon is er altijd van alles door klassenouders georganiseerd. Bij de kleuters loopt echter ook een hele lieve hulpjuf rond die structureel als extra hulp bij alle kleuterklassen (5) bijspringt.
Zijn kleuterjuf vertelde later dat de hulpjuf het zakje bloemen en het kaartje aan haar had laten zien en in tranen was uitgebarsten van ontroering.

Ze was in tranen uitgebarsten van ontroering?
Dit is verzonnen toch?

Fotoboeken en zelf geschreven liedjes vind ik erg over de top

Een liedje op je CV zetten?
En huilen om een zakje zaad vind ik een erg intense reactie.

Nemain, ik snap dat wel. Assistenten en conciërges worden meestal overgeslagen omdat zij niet aan 1 groep gekoppeld zijn.
Kan me voorstellen dat je dan een ontroerd bent als er wel eens iemand aan je denkt.

Juffiejuf schreef: ↑

04-07-2020 01:50

Nemain, ik snap dat wel. Assistenten en conciërges worden meestal overgeslagen omdat zij niet aan 1 groep gekoppeld zijn.
Kan me voorstellen dat je dan een ontroerd bent als er wel eens iemand aan je denkt.

Maar in tranen uitbarsten? Beetje overgevoelig.

Juffiejuf schreef: ↑

04-07-2020 01:50

Nemain, ik snap dat wel. Assistenten en conciërges worden meestal overgeslagen omdat zij niet aan 1 groep gekoppeld zijn.
Kan me voorstellen dat je dan een ontroerd bent als er wel eens iemand aan je denkt.

Overgeslagen klinkt als bewuste actie. Ik denk dat ouders er gewoon niet aan denken of bij stil staan.

In een jaar dat ik niet aan één groep gekoppeld ben krijg ik vaak minder cadeautjes dan dat ik wel aan één groep gekoppeld ben. Ervaring is vaak wel dat de leerkrachten iets weggeven aan de stagiair of de assistent.

De cadeautjes op zich ontroeren me niet maar de kaartjes soms wel. Die variëren van 'bedankt voor het fijne schooljaar' tot echt heel persoonlijke berichtjes over iets dat ik gedaan heb. Heel mooi om te lezen hoe ouders het waarderen en bijzonder vinden dat je soms iets extra's doet. (Wat ikzelf gewoon mijn werk vind.)

blijmetmij schreef: ↑

03-07-2020 23:07

Waarom zo flauw? Het was niet om te pronken. De klassenmoeder had een idee dat ze een soort “vriendschapsboekjes” wilde maken met tekst van de kinderen zelf en wat foto’s. Maar zij wilde dat via een online foto service doen zoals de Hema ofzo. Dat was super duur, want voor 1 boekje betaal je dezelfde prijs als voor 30 boekjes (per stuk) en het resultaat is dan nog best suf voor hoeveel werk het kost om alles te verzamelen.

Dus om te zorgen dat het betaalbaar werd, hebben we toen offertes bij drukkerijen uitgezocht en het zelf gemaakt. Toen werd het meer een fotoboek (ringband) met ook wat tekst.

Kinderen mochten vertellen over de juf en over zichzelf. Er bleken dat jaar best wel heftige dingen gebeurd te zijn waar ze over wilde vertellen; de een was trots op zijn zwemdiploma, maar een de ander had een afscheidsreis gemaakt met een zieke ouder of was een neefje verloren. Het was voor alle ouders bijzonder om elkaars verhalen een beetje mee te krijgen. Wij hadden zelf ook een heftig afscheid dat jaar, en toen we zagen dat er meer kinderen zoiets hadden, kwamen we er achter dat daar best meer over gepraat had kunnen worden in de klas; wij waren bang geweest dat het voor anderen te heftig was en hebben veel stil gehouden.

De juf was zelf de laatste maanden afwezig ivm een ingreep, dus daarom maakten we er voor haar meer van dan normaal. Zij wist niet wat het ging worden, maar heeft wel voor ieder kind dat haar klas verliet een klein persoonlijk tekstje aangeleverd wat de kinderen prachtig vonden.
En de laatste dag kwam ze dus langs voor bloemen en dat boekje.

Ze deed heel veel met humor en de kinderen mochten vertellen wat haar beste grappen waren, maar ze mochten ook zeggen wat de juf nog moest leren en waar ze trots op waren.

Ik denk dat het voor veel kinderen een goede herinnering is aan hoe het er op hun basisschool aan toe ging. Daarna zijn ze privacy regels ook zo bizar streng geworden dat ik van de afgelopen 2 schooljaren amper beeldmateriaal heb gezien; niet van kamp, niet van sportdag of uitjes of weekslot.

Ik vind het leuk om gedaan te hebben omdat het voor mijn zoon ook een hele mooie herinnering aan dat jaar heeft opgeleverd. En tja; ik had al jaren niet meer met dat programma gewerkt, dus het was een k*tklus om er weer in te komen, maar het was toch wel handig dat het zo gelukt is.

Ik schreef zelf al dat de ontroering soms gewoon in een zakje bloemzaad zit, dus het is geen “ norm”.

Bij de kleuters heeft een hele muzikale en creatieve moeder destijds een super leuk en lief liedje geschreven dat alle 4 -jarigen (soort van) mee konden zingen en bewegen terwijl zij ze op de gitaar begeleidde. Het filmpje daarvan is enorm grappig want ik ken die kinderen nu als 10 jarigen en toen stond de helft stoïcijns voor zich uit te kijken met de handen in de onderbroek ofzo, terwijl de rest lekker uit de maat stond te dansen. Dat was echt een hele lieve juf die net van de pabo kwam en daarna geen vast contract kreeg, maar die dat filmpje wel op haar CV kon zetten (niet letterlijk, maar het liedje was heel welgemeend).

Ik vind het wel leuk als iemand zijn talent wil inzetten om er iets bijzonders van te maken, en vind het jammer als zulke dingen weggeschoven worden als uitsloverij. Want de intentie is echt om gewoon welgemeend te bedanken.

Dit jaar heb ik nog nooit iets van de klassenouders gehoord, dus het zal wel niet centraal georganiseerd worden. Dan wordt het vooral een welgemeend bedankje van mijn
man en mij. Mijn zoon vind deze juf OK, maar ze was niet heel grappig ofzo. Daar beoordeelt hij ze op... Als meedenker met kinderproblemen vond ik haar wel heel erg goed.

Bijzonder dat alle ouders er aan mee deden. Ik zou zoiets nooit in zo'n boek willen hebben staan. Ik zou als ouder al de kriebels hebben gekregen bij het verzoek van de klasseouder. Zoiets komt gewoon zo niet uit de kinderen zelf en daarom vind ik het er dan uitsloverig uitzien.

Mijn kinderen hadden vaak juffendag tegen het einde van het jaar en dan deed ik geen cadeautjes meer op het einde van het jaar.

blijmetmij schreef: ↑

03-07-2020 23:07

Waarom zo flauw? Het was niet om te pronken. De klassenmoeder had een idee dat ze een soort “vriendschapsboekjes” wilde maken met tekst van de kinderen zelf en wat foto’s. Maar zij wilde dat via een online foto service doen zoals de Hema ofzo. Dat was super duur, want voor 1 boekje betaal je dezelfde prijs als voor 30 boekjes (per stuk) en het resultaat is dan nog best suf voor hoeveel werk het kost om alles te verzamelen.

Dus om te zorgen dat het betaalbaar werd, hebben we toen offertes bij drukkerijen uitgezocht en het zelf gemaakt. Toen werd het meer een fotoboek (ringband) met ook wat tekst.

Kinderen mochten vertellen over de juf en over zichzelf. Er bleken dat jaar best wel heftige dingen gebeurd te zijn waar ze over wilde vertellen; de een was trots op zijn zwemdiploma, maar een de ander had een afscheidsreis gemaakt met een zieke ouder of was een neefje verloren. Het was voor alle ouders bijzonder om elkaars verhalen een beetje mee te krijgen. Wij hadden zelf ook een heftig afscheid dat jaar, en toen we zagen dat er meer kinderen zoiets hadden, kwamen we er achter dat daar best meer over gepraat had kunnen worden in de klas; wij waren bang geweest dat het voor anderen te heftig was en hebben veel stil gehouden.

De juf was zelf de laatste maanden afwezig ivm een ingreep, dus daarom maakten we er voor haar meer van dan normaal. Zij wist niet wat het ging worden, maar heeft wel voor ieder kind dat haar klas verliet een klein persoonlijk tekstje aangeleverd wat de kinderen prachtig vonden.
En de laatste dag kwam ze dus langs voor bloemen en dat boekje.

Ze deed heel veel met humor en de kinderen mochten vertellen wat haar beste grappen waren, maar ze mochten ook zeggen wat de juf nog moest leren en waar ze trots op waren.

Ik denk dat het voor veel kinderen een goede herinnering is aan hoe het er op hun basisschool aan toe ging. Daarna zijn ze privacy regels ook zo bizar streng geworden dat ik van de afgelopen 2 schooljaren amper beeldmateriaal heb gezien; niet van kamp, niet van sportdag of uitjes of weekslot.

Ik vind het leuk om gedaan te hebben omdat het voor mijn zoon ook een hele mooie herinnering aan dat jaar heeft opgeleverd. En tja; ik had al jaren niet meer met dat programma gewerkt, dus het was een k*tklus om er weer in te komen, maar het was toch wel handig dat het zo gelukt is.

Ik schreef zelf al dat de ontroering soms gewoon in een zakje bloemzaad zit, dus het is geen “ norm”.

Bij de kleuters heeft een hele muzikale en creatieve moeder destijds een super leuk en lief liedje geschreven dat alle 4 -jarigen (soort van) mee konden zingen en bewegen terwijl zij ze op de gitaar begeleidde. Het filmpje daarvan is enorm grappig want ik ken die kinderen nu als 10 jarigen en toen stond de helft stoïcijns voor zich uit te kijken met de handen in de onderbroek ofzo, terwijl de rest lekker uit de maat stond te dansen. Dat was echt een hele lieve juf die net van de pabo kwam en daarna geen vast contract kreeg, maar die dat filmpje wel op haar CV kon zetten (niet letterlijk, maar het liedje was heel welgemeend).

Ik vind het wel leuk als iemand zijn talent wil inzetten om er iets bijzonders van te maken, en vind het jammer als zulke dingen weggeschoven worden als uitsloverij. Want de intentie is echt om gewoon welgemeend te bedanken.

Dit jaar heb ik nog nooit iets van de klassenouders gehoord, dus het zal wel niet centraal georganiseerd worden. Dan wordt het vooral een welgemeend bedankje van mijn
man en mij. Mijn zoon vind deze juf OK, maar ze was niet heel grappig ofzo. Daar beoordeelt hij ze op... Als meedenker met kinderproblemen vond ik haar wel heel erg goed.

Dus jij wilde vooral zelf een soort herinnering. Maar je verwacht dat de juf je nu heel dankbaar is voor dat boek. Want jij hebt er veel werk aan gehad en zij is er niet eens op teruggekomen. Bijzonder wel.

Het is leuk om iets te krijgen einde schooljaar maar het hoeft niet per se vind ik.
Uiteindelijk is het gewoon een baan en leuk als je extra inzet gewaardeerd wordt, maar boeken met levensverhalen en huilende juffen... dan heb ik liever niets. Zou me er zeer ongemakkelijk bij voelen.

blijmetmij schreef: ↑

03-07-2020 23:26

En zeg ik erge dingen? De verhalen van de kinderen zijn in het echt net iets anders, en verder zeg ik niets schokkends.

Over de juf ben je niet positief. Ook zij is herkenbaar in je post.

Ja ik snap dat niet zo. De juf heeft niet genoeg aandacht geschonken aan bepaalde zaken dus moet ze het in je boek lezen? En er dankbaar voor zijn? En er moet ook een exemplaar in de teamkamer liggen?

Andersom schreef: ↑

02-07-2020 08:56

Vandaag laatste schooldag. Ik heb al weer een paar keer flink moeten slikken van emotie. Op mijn bureau prijken al flink wat kaartjes met nog liever teksten dan andere jaren.

Wat een overdreven gedoe allemaal, in mijn tijd en toen de kinderen klein waren hadden ze een leuke ochtend en dan "fijne vakantie" allemaal, een zwaai naar iedereen en de kinderen gingen, al dan niet met een plant , naar huis.
Zwaar overdreven dit en slikken van emotie....echt? Kom op zeg.