Kinderen
alle pijlers
Wie ervaring met wel/niet afbreken zwangerschap
vrijdag 14 maart 2008 om 15:35
Ik weet sinds kort dat ik zwanger ben van ons 3e kind. Dit was niet de bedoeling, ondanks anticonceptie is het toch gebeurd. Wat nu. Man ziet het absoluut niet zitten; ik durf het absoluut wel aan en ben er zelfs blij mee, hoewel ik me nu een emotioneel wrak voel. We staan zo lijnrecht tegenover elkaar. Volgende week naar een arts voor een volgende stap, maar hoe dit verder moet, ik heb echt geen idee. Wie o wie kan me helpen, heeft iets soortgelijks ook meegemaakt en hoe is het jou/jullie vergaan??
vrijdag 14 maart 2008 om 16:57
@ Fleurtje:
Ik zie een kind JUIST niet als wegwerpartikel. In mijn ogen krijgen tegenwoordig heel veel mensen kinderen waar ze niet voor kunnen zorgen, die aan hun lot overgelaten worden etc. Ik wil zelf pas kids als ik ze alles kan geven wat ze nodig hebben en ik een goede moeder voor ze kan zijn. Als dat nooit komt, dan komt het nooit, terwijl ik er kapot van zou zijn als ik geen kinderen zou krijgen uiteindelijk.
Juist omdat ze zo dierbaar en kwetsbaar zijn moet je heel goed nadenken voordat je zo'n kleintje op de wereld zet. Je moet een kind dan ook niet krijgen omdat het toevallig zo uitkomt of omdat het je wel leuk lijkt, maar omdat je je beseft wat je gaat doen en daar voor 100%voor wil gaan. Als TO dat samen met haar partner wil, moet ze dat doen! Maar de omstandigheden moeten er wel naar zijn.
Ik zie een kind JUIST niet als wegwerpartikel. In mijn ogen krijgen tegenwoordig heel veel mensen kinderen waar ze niet voor kunnen zorgen, die aan hun lot overgelaten worden etc. Ik wil zelf pas kids als ik ze alles kan geven wat ze nodig hebben en ik een goede moeder voor ze kan zijn. Als dat nooit komt, dan komt het nooit, terwijl ik er kapot van zou zijn als ik geen kinderen zou krijgen uiteindelijk.
Juist omdat ze zo dierbaar en kwetsbaar zijn moet je heel goed nadenken voordat je zo'n kleintje op de wereld zet. Je moet een kind dan ook niet krijgen omdat het toevallig zo uitkomt of omdat het je wel leuk lijkt, maar omdat je je beseft wat je gaat doen en daar voor 100%voor wil gaan. Als TO dat samen met haar partner wil, moet ze dat doen! Maar de omstandigheden moeten er wel naar zijn.
vrijdag 14 maart 2008 om 16:59
Een erg verevelde situatie zeker omdat jouw man zo stellig zegt dat hij het niet wil. Maar waar ben jij in dit verhaal? Ik ben absoluut niet tegen een abortus maar persoonlijk zou ik mijn kindje niet weg kunnen laten halen, zeker niet omdat het weer een kindje van mijn man en mij zou zijn en een vol broertje/zusje van mijn kinderen. Kunnen jullie ersamen wel goed over praten? Ik denk dat het aller belangrijkste is. Als je zelf niet achter een abortus staat zou ik het niet doen, zeker niet alleen omdat je man het wil. Ikd enk dat je hierdoor zelf heel erg in de knoop kan komen hierdoor
vrijdag 14 maart 2008 om 16:59
Je schrijft dat je er blij mee bent. Ik denk dat wanneer je overgaat tot een abortus emotioneel een wrak gaat worden. Je hebt kinderen je weet hoe dit kleine mini mensje kan gaan worden. Het zou wel eens een traumatische ervaring kunnen worden.
Je moet een aantal punten tegenover elkaar zetten. Je laat het kindje komen... wat dan? Ook al is het even zwaar, je krijgt er iets moois voor terug. Een abortus is ook zwaar en je krijgt er iets vreselijks voor terug; een schuldgevoel, vooral omdat je aangeeft blij met dit kindje te zijn.
Ik was een tijdje geleden ook onverwachts zwanger geworden. Ik heb al een kindje van 17 maanden en ik volg momenteel een cursus naast mijn werk die nog zeker een jaar duurt. Deze cursus kan niet onderbroken worden, dus ik zat met mijn handen in het haar. Hoe moet dit nu? Eerste instantie kon ik niet eens genieten van mijn zwangerschap door alle zorgen.
Tot ik 3 maanden zwanger was, ik kreeg een miskraam.
Ik ben ontzettend verdrietig geweest en kreeg een gevoel van verlies. Waarom had ik er niet meer van genoten? Waarom al die zorgen? Het was vast goed gekomen.
Probeer helder na te denken.. hoe moeilijk het ook is. Je man geeft aan hier niet zo blij mee te zijn.. zal dat ook nog het geval zijn als hij hem of haar voelt schoppen? De eerste keer dat hij hem of haar op de echo ziet? De eerste keer dat hij hem of haar in de armen houdt?
Je moet een aantal punten tegenover elkaar zetten. Je laat het kindje komen... wat dan? Ook al is het even zwaar, je krijgt er iets moois voor terug. Een abortus is ook zwaar en je krijgt er iets vreselijks voor terug; een schuldgevoel, vooral omdat je aangeeft blij met dit kindje te zijn.
Ik was een tijdje geleden ook onverwachts zwanger geworden. Ik heb al een kindje van 17 maanden en ik volg momenteel een cursus naast mijn werk die nog zeker een jaar duurt. Deze cursus kan niet onderbroken worden, dus ik zat met mijn handen in het haar. Hoe moet dit nu? Eerste instantie kon ik niet eens genieten van mijn zwangerschap door alle zorgen.
Tot ik 3 maanden zwanger was, ik kreeg een miskraam.
Ik ben ontzettend verdrietig geweest en kreeg een gevoel van verlies. Waarom had ik er niet meer van genoten? Waarom al die zorgen? Het was vast goed gekomen.
Probeer helder na te denken.. hoe moeilijk het ook is. Je man geeft aan hier niet zo blij mee te zijn.. zal dat ook nog het geval zijn als hij hem of haar voelt schoppen? De eerste keer dat hij hem of haar op de echo ziet? De eerste keer dat hij hem of haar in de armen houdt?
vrijdag 14 maart 2008 om 17:24
Dit is voor iedereen anders hoor. Ik heb zelf een paar jaar geleden ook een abortus ondergaan. Mijn vriend en ik willen heel graag kinderen, ook met elkaar, maar op dat moment gewoon niet. We konden er financieel niet voor zorgen, en ik zat verre van lekker in mijn vel, waardoor ik op dat moment niet zo'n goede moeder zou zijn als dat ik zou willen.
Heb ik er spijt van gehad? Geen moment. Ik had het eerder egoïstisch gevonden om het kind wél te laten komen.
Ik besef me terdege dat dit voor iedereen anders is, maar je kunt het dus op verschillende manieren ervaren.
je leven is ook nog niet voorbij ofwel 44pje
vrijdag 14 maart 2008 om 17:27
Hoi Sofia,
Wat een rotsituatie zeg.
Waarom wilden jullie eigenlijk geen derde meer? Zijn al die argumenten nu te overbruggen voor jou? Wat zijn de bezwaren van je man?
Er zijn een aantal stichtingen die jullie kunnen helpen bij het stellen van zulk soort zinnige vragen. Het VBOK en het FIOM bijvoorbeeld. Zo'n derde onafhankelijke persoon kan handig zijn, want die kan vragen stellen waar jullie zelf niet aan gedacht hadden. Zo'n stichting is vaak ook beter met dit soort kwesties dan de gewone huisarts. En een onafhankelijke derde kan vragen aan jullie en over jullie stellen die, als een van jullie ze zelf zou stellen, misschien meteen tot heftige emoties zouden leiden. Zo'n derde onafhankelijke deskundige komt ook niet zo snel tussen jullie in te staan, zoals bij een vriend of vriendin wel zou gebeuren.
Wat een rotsituatie zeg.
Waarom wilden jullie eigenlijk geen derde meer? Zijn al die argumenten nu te overbruggen voor jou? Wat zijn de bezwaren van je man?
Er zijn een aantal stichtingen die jullie kunnen helpen bij het stellen van zulk soort zinnige vragen. Het VBOK en het FIOM bijvoorbeeld. Zo'n derde onafhankelijke persoon kan handig zijn, want die kan vragen stellen waar jullie zelf niet aan gedacht hadden. Zo'n stichting is vaak ook beter met dit soort kwesties dan de gewone huisarts. En een onafhankelijke derde kan vragen aan jullie en over jullie stellen die, als een van jullie ze zelf zou stellen, misschien meteen tot heftige emoties zouden leiden. Zo'n derde onafhankelijke deskundige komt ook niet zo snel tussen jullie in te staan, zoals bij een vriend of vriendin wel zou gebeuren.
vrijdag 14 maart 2008 om 17:31
Mijn lange reactie getypt... niet geplaatst. Nogmaals verkort, de kleinste is nog geen jaar en jammert... Met prikkende ogen alles gelezen. Met veel kan ik wat, dank daarvoor. Ik weet het niet, als ik mezelf voor probeer te stellen in een kliniek, slaat de paniek toe. Maar moet ook rekening houden met gevoelens man. Hij was na 1 kind klaar. De 2e kwam na lang soebatten. Sterilisatie praatten we over, vond ik erg definitief... oeioei. Hij is een super vader, maar voelt zich vaak overbelast. Financieel hebben we het prima, ruimte ook. Ik heb een gave baan, regel me suf maar doe dat met liefde en heb het zowel thuis als op werk heel leuk. Ben blij dat abortus bestaat, maar ik vind niet dat het voor mij is... ik ben gezond, financieel sterk, psychisch alles op de rit ... Maar wat als hij weggaat, hoe leg ik dat mijn kids uit? Aan de andere kant: hoe leg ik het mijn kids uit dat zij welkom waren maar dit kindje niet en dat mama daardoor jaren in de kreukels heeft gezeten. Daar ben ik nml. bang voor, dat ik mijn man deels ga haten omdat hij me hiertoe 'dwingt'. Ik denk dat het een serieuze optie is dat hij het niet gaat trekken. Daar moet ik toch ook rekening mee houden?? Djee, wat een dilemma. Ik weet niet hoe ver ik ben, maar voel me op en top zwanger. HA heeft ons al begeleid en constateerde dat we er samen niet uitkwamen. Daarom nu verwijzing naar gyn, ook voor evt vervolgstappen.... Toen ik het relaas vd miskraam las: dat is het enige waar ik vrede mee zou hebben, al snap ik je verdriet ook zo goed. Was het maar puur rationeel, maar wees eerlijk: echt rationeel bezien zou je nooit een kind moeten krijgen. Het is juist het gevoel wat het zo'n bijzondere ervaring maakt. Tenminste, voor mij is dat zo. Dank voor zover, ik meld me wel weer.... S.
vrijdag 14 maart 2008 om 17:32
Het is een erg moeilijke beslissing! Want zo'n derde kan echt je leven veranderen.
Ondanks anticonceptie ben ik ook in verwachting geraakt en bij ons was het de eerste.
Je leven staat op dat moment echt op zn kop!!! Want wij hadden er nog helemaal niet op gerekend, maar ik kon het mezelf niet vergeven als ik het weg zou laten laten.
Als ik kijk naar hoeveel mensen er geen kinderen kunnen krijgen... Het is inderdaad een CADEAU!!!!!!!
Volg je hart!!!! Dat is echt het aller belangrijkste
Ondanks anticonceptie ben ik ook in verwachting geraakt en bij ons was het de eerste.
Je leven staat op dat moment echt op zn kop!!! Want wij hadden er nog helemaal niet op gerekend, maar ik kon het mezelf niet vergeven als ik het weg zou laten laten.
Als ik kijk naar hoeveel mensen er geen kinderen kunnen krijgen... Het is inderdaad een CADEAU!!!!!!!
Volg je hart!!!! Dat is echt het aller belangrijkste
vrijdag 14 maart 2008 om 17:41
:
Het is een erg moeilijke beslissing! Want zo'n derde kan echt je leven veranderen.
Ondanks anticonceptie ben ik ook in verwachting geraakt en bij ons was het de eerste.
Je leven staat op dat moment echt op zn kop!!! Want wij hadden er nog helemaal niet op gerekend, maar ik kon het mezelf niet vergeven als ik het weg zou laten laten.
Als ik kijk naar hoeveel mensen er geen kinderen kunnen krijgen... Het is inderdaad een CADEAU!!!!!!!
soms moet je niet naar anderen kijken maar naar je eigen situatie, het is volledig irrelevant dat andere mensen geen of moeizaam kinderen kunnen krijgen. Dit "cadeau" trekt hun hele huwelijk en leven overhoop. een vreselijke keuze om te maken
wat een kado !!
Volg je hart!!!! Dat is echt het aller belangrijkste
volg je hart is inderdaad het belangrijkste, maar in deze situatie verdomd lastig !
vrijdag 14 maart 2008 om 17:42
Moeilijk, wat een dilemma. Feit is dat het kind er ís. Het gaat niet meer om de keuze wel of niet een kind krijgen, dat kind is er. En kan alleen maar weggehaald worden. Daardoor stopt het met leven, maar het bestaan kun je niet uitvlakken.
Jíj moet de abortus ondergaan, ook fysiek. Heb je zoveel liefde voor je man dat je dit aankunt?
En het gaat inderdaad om een broertje/zusje van je al aanwezige kinderen. Hoe krijgt je man het voor elkaar om dat feit weg te rationaliseren.
Die overbelasting van je man is er toch al. Die gaat niet weg als je dit kindje aborteert. Waarvan is hij overbelast, van de zorg van de kinderen? Die wordt draaglijker als de kinderen ouder worden. Voor zover je om kunt gaan met temperament dan.
En als laatste: welke moeite doet híj om zich in te leven in jou? Jij komt hem in gedachten al tegemoet, doet hij dat ook naar jou? Is zijn pijn ernstiger dan de jouwe?
Jíj moet de abortus ondergaan, ook fysiek. Heb je zoveel liefde voor je man dat je dit aankunt?
En het gaat inderdaad om een broertje/zusje van je al aanwezige kinderen. Hoe krijgt je man het voor elkaar om dat feit weg te rationaliseren.
Die overbelasting van je man is er toch al. Die gaat niet weg als je dit kindje aborteert. Waarvan is hij overbelast, van de zorg van de kinderen? Die wordt draaglijker als de kinderen ouder worden. Voor zover je om kunt gaan met temperament dan.
En als laatste: welke moeite doet híj om zich in te leven in jou? Jij komt hem in gedachten al tegemoet, doet hij dat ook naar jou? Is zijn pijn ernstiger dan de jouwe?
vrijdag 14 maart 2008 om 17:46
Waarom voelt je man zich vaak overbelast? Waarom zou hij het niet trekken? Vind jij zijn gevoelens reeel? Zo ja; zou er iets te regelen/ zou jij iets kunnen doen om hem te ontlasten? Of spelen er eigenlijk andere zaken waardoor hij niet zoveel kan hebben? (Relatieproblemen, man is niet tevreden met zijn baan, problemen op het werk, vind eigenlijk dat je teveel van huis bent of iets heel anders.)
Tuurlijk is een kind krijgen niet echt een rationele keuze, maar in dit geval zou het toch wel het beste zijn als jullie beide en emotioneel en rationeel achter jullie keuze kunnen staan toch? Ook als je je ratio helemaal uitschakelt kan dat vervelende gevolgen hebben die je niet moet onderschatten.
vrijdag 14 maart 2008 om 18:13
Sofia,
ik wens je heel veel kracht liefde en wijsheid bij het maken van jullie beslissing.
Doe hetgeen waar je volledig achter kan staan.
Baseer je keuze op de juiste redenen. Laat je niet leiden door angst, angst is een slechte raadgever.
heel heel veel sterkte met wat jullie beslissing ook mag zijn !
liefs yamuna
ik wens je heel veel kracht liefde en wijsheid bij het maken van jullie beslissing.
Doe hetgeen waar je volledig achter kan staan.
Baseer je keuze op de juiste redenen. Laat je niet leiden door angst, angst is een slechte raadgever.
heel heel veel sterkte met wat jullie beslissing ook mag zijn !
liefs yamuna
vrijdag 14 maart 2008 om 20:18
Ik heb net als 44pje in die situatie gezeten, 3 maanden bij mijn huidige man(inmiddels 22 jaar) en hopla zwanger. Ik had het toen aan de ene kant wel willen houden maar de andere kant van mij was er nog lang niet aan toe. Wij hebben ook gekozen voor een abortus. De meeste familie en vrienden waren hier blij om. Ik heb er eigenlijk ook nooit spijt van gehad, tot het moment kwam dat ik bewust zwanger raakte, aan de ene kant sta ik nog steeds achter onze keuze van toen maar soms knaagt het als ik zie hoe mijn kids opgroeien en hoe dat kindje had kunnen zijn. Hierbij zitten ook schuld gevoelens tegenover dit "eerste kindje".
Sofia heeft al een gezin en weet wat een wonder het is om een kind te krijgen.
Ik kan ook niet anders zeggen dan dat je op je gevoel moet afgaan Sofia.
Sofia heeft al een gezin en weet wat een wonder het is om een kind te krijgen.
Ik kan ook niet anders zeggen dan dat je op je gevoel moet afgaan Sofia.
vrijdag 14 maart 2008 om 23:07
Ik heb de afgelopen tijd al wel vaker op een abortus ja/nee topic gereageerd en blijf het erg moeilijk vinden.
Probeer altijd steun en hulp te geven, maar weet ook dat dat gewoon niet echt kán.
Simpelweg omdat het zo'n moeilijke beslissing is.
Ik heb 4jr geleden een abortus laten doen en daarna nog een kindje gekregen.
(Ik had al 2 kinderen voor de abortus)
Het enige echt zinnige advies dat ik je kan geven is: ga praten met het VBOK!
Vertel daar je verhaal, ik ben door hen ontzettend goed opgevangen, begeleid en geholpen.
Ze zijn goed opgeleid,lief, warm en begripvol en ter zake kundig.
Kennen alle voors en tegens en dillema's.
Veel sterkte en liefs,
Petra
Probeer altijd steun en hulp te geven, maar weet ook dat dat gewoon niet echt kán.
Simpelweg omdat het zo'n moeilijke beslissing is.
Ik heb 4jr geleden een abortus laten doen en daarna nog een kindje gekregen.
(Ik had al 2 kinderen voor de abortus)
Het enige echt zinnige advies dat ik je kan geven is: ga praten met het VBOK!
Vertel daar je verhaal, ik ben door hen ontzettend goed opgevangen, begeleid en geholpen.
Ze zijn goed opgeleid,lief, warm en begripvol en ter zake kundig.
Kennen alle voors en tegens en dillema's.
Veel sterkte en liefs,
Petra
vrijdag 14 maart 2008 om 23:51
Sowieso is de perfecte keus nu niet mogelijk. Laat je het kind komen, dan zal het wellicht even lastig zijn qua acceptatie van de zwangerschap door je man. Maar laat je het kind weghalen, dan zul je daar ook de rest van je verdere leven aan denken en er heel waarschijnlijk veel verdriet van hebben. Je hebt al twee kinderen; juist dan kan ik me niet voorstellen dat je je eigen derde kindje niet laat leven. Maar goed, wie ben ik.
Zwanger worden ondanks anticonceptie gebeurt nog steeds vandaag de dag: voor geen enkel middel is een 100% garantie. Dus tenzij een vrouw haar baarmoeder laat verwijderen, kan ze zwanger worden. Je man was er ook bij, dus zal hij ook gewoon de consequenties moeten nemen lijkt me.
Sterkte!
Zwanger worden ondanks anticonceptie gebeurt nog steeds vandaag de dag: voor geen enkel middel is een 100% garantie. Dus tenzij een vrouw haar baarmoeder laat verwijderen, kan ze zwanger worden. Je man was er ook bij, dus zal hij ook gewoon de consequenties moeten nemen lijkt me.
Sterkte!
zaterdag 15 maart 2008 om 20:49
Hoi Sofia, ik ben anderhalve week geleden bevallen van mijn 3e kindje en hij is echt een cadeautje! Niet zwanger geworden dwars door anti conceptie heen, ik gebruikte (nog) niks omdat wij samen volgens de gyn nihil tot geen kans hadden om zwanger te worden. Ons 1e kind samen (mijn oudste dochter is uit vorige relatie) is ontstaan door middel van een iui behandeling.
Desondanks was de laatste zwangerschap absoluut niet de bedoeling. Ik was, en ben nog steeds, 42 jaar oud en vond het niet gewenst om op die leeftijd nog een kind te krijgen. Bovendien is mijn 2e kind nu pas 16 maanden jong.
Ik was zeker niet blij toen ik zwanger bleek, partner wel, die wilde graag nog een kind erbij maar respecteerde mijn keuze en begreep die ook.
Abortus is vaag in mij opgekomen maar zou ik nooit aankunnen emotioneel, zeker niet als je op diverse sites ziet en leest hoe dit in zijn werk gaat en hoe compleet een baby al is met een aantal weken zwangerschap. Ik werd er letterlijk kotsmisselijk van. Dit houdt overigens niet in dat ik de keus van andere vrouwen niet respecteer en begrijp hoor!
En nu is hij er dan! Helemaal gezond en prachtig! Hij is mijn cadeautje en mijn vriendje en ik ben helemaal gek met hem!
Denk goed na over wat je wilt en vooral aan wat je zelf wil! De anto conceptie is zeker ook een zaak van je man, als t goed is hebben jullie samen voor die vorm van anti conceptie gekozen en is het niet alleen jouw verantwoordelijkheid! Hij wilde toch ook met jou naar bed? Dan moet hij ook de concequenties aanvaarden. Tja, het ergste dat je kan gebeuren is dat hij bij je weggaat omdat je ervoor kiest om dit kind te krijgen. Dat vind ik dan wel tekenend voor zijn karakter eerlijk gezegd.
Ik hoop dat jullie er toch samen uitkomen. Waar er 4 eten kunnen er ook 5 eten.
Desondanks was de laatste zwangerschap absoluut niet de bedoeling. Ik was, en ben nog steeds, 42 jaar oud en vond het niet gewenst om op die leeftijd nog een kind te krijgen. Bovendien is mijn 2e kind nu pas 16 maanden jong.
Ik was zeker niet blij toen ik zwanger bleek, partner wel, die wilde graag nog een kind erbij maar respecteerde mijn keuze en begreep die ook.
Abortus is vaag in mij opgekomen maar zou ik nooit aankunnen emotioneel, zeker niet als je op diverse sites ziet en leest hoe dit in zijn werk gaat en hoe compleet een baby al is met een aantal weken zwangerschap. Ik werd er letterlijk kotsmisselijk van. Dit houdt overigens niet in dat ik de keus van andere vrouwen niet respecteer en begrijp hoor!
En nu is hij er dan! Helemaal gezond en prachtig! Hij is mijn cadeautje en mijn vriendje en ik ben helemaal gek met hem!
Denk goed na over wat je wilt en vooral aan wat je zelf wil! De anto conceptie is zeker ook een zaak van je man, als t goed is hebben jullie samen voor die vorm van anti conceptie gekozen en is het niet alleen jouw verantwoordelijkheid! Hij wilde toch ook met jou naar bed? Dan moet hij ook de concequenties aanvaarden. Tja, het ergste dat je kan gebeuren is dat hij bij je weggaat omdat je ervoor kiest om dit kind te krijgen. Dat vind ik dan wel tekenend voor zijn karakter eerlijk gezegd.
Ik hoop dat jullie er toch samen uitkomen. Waar er 4 eten kunnen er ook 5 eten.
zaterdag 15 maart 2008 om 21:55
Tja weet niet goed hoe ik hier op moet reageren. Heb 3 kinderen van mijn ex man en zoals je kan lezen in mijn topic ;even flink in paniek , kan je lezen dat ik nu terwijl ik een zeer korte relatie heb met mijn nieuwe vriend zwanger ben.
Mijn nieuwe vriend en ik hebben het besluit genomen het te houden. Hij heeft vandaag voor het eerst mijn kids gezien , en gaat zich nu dus storten in een gezin met 3 koters en een 4e onderweg. Dit alles terwijl mijn vorige zwangerschappen zwaar waren en deze nu ook al begint te donderen door een cyste aan mijn eierstok.
Een zware opgave dus hier , maar we gaan ervoor . Maar ja moet bekennen dat we er echt nachten over gepraat hebben. Wij hebben alle twee duidelijk een standpunt waar een wil is , is een weg.
Meid heel veel sterkte en hoop dat jullie er samen uitkomen !.
Mijn nieuwe vriend en ik hebben het besluit genomen het te houden. Hij heeft vandaag voor het eerst mijn kids gezien , en gaat zich nu dus storten in een gezin met 3 koters en een 4e onderweg. Dit alles terwijl mijn vorige zwangerschappen zwaar waren en deze nu ook al begint te donderen door een cyste aan mijn eierstok.
Een zware opgave dus hier , maar we gaan ervoor . Maar ja moet bekennen dat we er echt nachten over gepraat hebben. Wij hebben alle twee duidelijk een standpunt waar een wil is , is een weg.
Meid heel veel sterkte en hoop dat jullie er samen uitkomen !.
zaterdag 15 maart 2008 om 22:53
Sofia, hoe is het nu met je? Kun je er beter over praten met je man?
Ik begrijp de gevoelens van je man ook wel hoor. Je jongste is nog klein en de babyperiode is gewoon intensief. Net als je denkt dat het allemaal wat makkelijker gaat worden dient een nieuwe zwangerschap en dus intensieve periode zich aan. Ik snap best dat je man het daar moeilijk mee heeft. Ik heb ook wel eens het idee dat het zorgen nooit ophoud. Maar aan de andere kant, met vier gaan ze naar school en dan wordt het allemaal wat makkelijker. Ze zijn dan toch wat zelfstandiger.
Mijn jongste wordt over een paar weken een jaar en dat jaar is omgevlogen. De eerste periode is heftig maar gaat ook weer voorbij. Als je dit kindje zou krijgen komt de tijd dat het weer wat makkelijker wordt een stukje later maar hij komt wel. Ik zie het een beetje als een investering in de toekomst.
Ik hoop zo dat je er met je man uit kunt komen. Ik vind het moedig dat je je niet meteen hebt neergelegd bij een abortus. Weet je al hoe lang je zwanger bent? Hebben jullie nog wat tijd om aan het idee te wennen? Ik wil je heel veel sterkte wensen voor de komende tijd.
Ik begrijp de gevoelens van je man ook wel hoor. Je jongste is nog klein en de babyperiode is gewoon intensief. Net als je denkt dat het allemaal wat makkelijker gaat worden dient een nieuwe zwangerschap en dus intensieve periode zich aan. Ik snap best dat je man het daar moeilijk mee heeft. Ik heb ook wel eens het idee dat het zorgen nooit ophoud. Maar aan de andere kant, met vier gaan ze naar school en dan wordt het allemaal wat makkelijker. Ze zijn dan toch wat zelfstandiger.
Mijn jongste wordt over een paar weken een jaar en dat jaar is omgevlogen. De eerste periode is heftig maar gaat ook weer voorbij. Als je dit kindje zou krijgen komt de tijd dat het weer wat makkelijker wordt een stukje later maar hij komt wel. Ik zie het een beetje als een investering in de toekomst.
Ik hoop zo dat je er met je man uit kunt komen. Ik vind het moedig dat je je niet meteen hebt neergelegd bij een abortus. Weet je al hoe lang je zwanger bent? Hebben jullie nog wat tijd om aan het idee te wennen? Ik wil je heel veel sterkte wensen voor de komende tijd.
zondag 16 maart 2008 om 00:05
Ik kan een heel lang genuanceerd verhaal typen en op alle aspecten ingaan maar ik heb heel aandachtig gelezen wat je schrijft en hou het kort.
Niet doen. Echt niet doen.
Moeilijk krijg je het toch wel, wat je ook kiest.
Dan maar liever moeilijk met kind dan zonder kind.
Zelfs als je er helemaal achter staat kun je het er jaren later nog vreselijk moeilijk mee krijgen en als ik jou lees hoe je er nu al tegenover staat denk ik maar 1 ding.
Niet doen. Niet doen. Niet doen.
Niet doen. Echt niet doen.
Moeilijk krijg je het toch wel, wat je ook kiest.
Dan maar liever moeilijk met kind dan zonder kind.
Zelfs als je er helemaal achter staat kun je het er jaren later nog vreselijk moeilijk mee krijgen en als ik jou lees hoe je er nu al tegenover staat denk ik maar 1 ding.
Niet doen. Niet doen. Niet doen.
zondag 16 maart 2008 om 21:25
Die overbelasting van je man is er toch al. Die gaat niet weg als je dit kindje aborteert. Waarvan is hij overbelast, van de zorg van de kinderen? Die wordt draaglijker als de kinderen ouder worden. Voor zover je om kunt gaan met temperament dan.
Even een reactie: dit vind ik echt niet waar. Integendeel: mijn ervaring is echt dat als kinderen ouder worden, de zorgen echt groter zijn. Het is echt anders: verzorgen of zorgen voor.
Een baby- peuter - kleuter verzorgen is echt anders dan een kind dat naar de middelbare school gaat en verder. Ik noem maar iets.
En ik vind dat één of twee kinderen zeker uitmaakt, en twee of drie ook.
Even een reactie: dit vind ik echt niet waar. Integendeel: mijn ervaring is echt dat als kinderen ouder worden, de zorgen echt groter zijn. Het is echt anders: verzorgen of zorgen voor.
Een baby- peuter - kleuter verzorgen is echt anders dan een kind dat naar de middelbare school gaat en verder. Ik noem maar iets.
En ik vind dat één of twee kinderen zeker uitmaakt, en twee of drie ook.
zondag 16 maart 2008 om 23:00
Even 'n update. Gisteren heb ik de hele dag lopen huilen, echt heel vreselijk, wist niet dat ik zoveel tranen had. Inderdaad, ook ik heb me letterlijk een voorstelling gemaakt van een abortus en op verschillende sites gekeken. Het maakte me wanhopig. Maar nog steeds weet ik dat mijn man ook die wanhoop voelt, al is het van een "andere orde". Erover praten hebben we niet meer gedaan, ik hou het ook af omdat we de dingen blijven herhalen, ik weer in tranen ben en hij zich onbegrepen voelt; dat traject kennen we nu en het moet juist verder. Hoe weet ik alleen nog niet, maar ik bekijk alles maar stap voor stap... Wat me wel opviel na gisteren is dat ik me strijdlustiger voel, rustiger en sterker ook. Met een paar vertrouwensmensen om me heen gesproken en ik vermoed dat ik een abortus echt niet aankan. Dit heb ik mijn man nog niet verteld. Wel heb ik de ergste gevolgen daarvan, nml. man verlaat mij, doorgedacht. Die bied ik "liever" het hoofd dan de beslissing van een abortus mijn leven lang bij me te dragen. Althans, zo denk ik er nu over, ik hoop dat we nog wat tijd hebben om alles veel en vaak te overdenken. Dat weet ik als de duur vd zwschap is bepaald. Begrijp me niet verkeerd, ik veroordeel niemand die een abortus heeft ondergaan. Ik ben er trots op dat we in een land wonen waar je dit als vrouw veilig en zelfstandig kunt ondergaan. Nog gebeld met de VBOK (tip die zat in een van de reacties!), en al is dit een enorme pro life beweging, ik kreeg een geduldig en vriendelijk luisterend oor, met het aanbod van hulp voor mij, of voor ons samen - ongeacht de beslissing die we zouden nemen. Vanavond zei mijn man nog cynisch iets over de kosten die een extra kind 'tot in lengte van dagen' met zich meebrengt... tja dat is zondermeer een feit... waarom heb ik zo'n rotsvast vertrouwen dat dat het probleem niet zal zijn en hij niet. Voordat wij het slecht hebben moet heel wat gebeuren, maar ja daar denkt hij heel anders over en daar laat ik hem maar in. To be continued. Heel, heel veel dank voor alle reacties - het maakt me minder eenzaam, echt waar. S.
maandag 17 maart 2008 om 13:02
Dat jouw man overbelast is zal inderdaad niet veranderen als jullie dit kindje laten aborteren. Ik denk eerder dat hij hulp moet zoeken om 2 kindjes (en alles waar hij het zwaar mee heeft) te kunnen dragen. Dat hij nu cynisch zegt wat een derde gaat kosten....maakt mij erg boos. Het bewijst maar weer wat voor inzicht hij heeft in het verdriet wat jij nu hebt.
Het klinkt alsof hij zijn besluit al heeft genomen en dat daar niet meer vanaf te wijken valt. Ik zou hem wel zeggen dat jij een abortus waarschijnlijk niet aankan zodat hij daar zijn reaktie op kan geven. Omdat je het gesprek uit de weg gaat is het erg goed mogelijk dat hij denkt dat je het eens bent met zijn idee.
succes!
Het klinkt alsof hij zijn besluit al heeft genomen en dat daar niet meer vanaf te wijken valt. Ik zou hem wel zeggen dat jij een abortus waarschijnlijk niet aankan zodat hij daar zijn reaktie op kan geven. Omdat je het gesprek uit de weg gaat is het erg goed mogelijk dat hij denkt dat je het eens bent met zijn idee.
succes!
maandag 17 maart 2008 om 13:52
Wat een moeilijke situatie!
Allereerst moet ik wel even eerlijk zeggen dat ik me niet helemaal (of eigenlijk helemaal niet) objectief kan inleven in je verhaal omdat ik bij het hele onderwerp abortus al zweet op mijn handen krijg...
Als je man absoluut geen derde wilde, waarom heeft hij zich dan niet laten helpen? Hij neemt toch zelf ook het risico op een derde zwangerschap als hij met je naar bed gaat (pil oid is nooit 100% veilig)? Lekker makkelijk; wel de lusten, maar als het niet volgens plan verloopt, zoek je het maar uit! Maar jij bent degene die uiteindelijk de knoop moet doorhakken, met alle gevolgen van dien...
Wat ik uit je verhaal kan opmaken, is dat (behalve de mening van je man) jullie situatie verder goed genoeg is; financieel, woonruimte...en als je/jullie echt wil/willen, kan eentje er ook wel bij. Het gaat wel om een levend wezentje, die zichzelf niet kan verdedigen en die er niet om gevraagd heeft om gemaakt te worden, maar wel volledig afhankelijk is van jullie (beslissing). Het is niet iets wat je even wegdoet, omdat het niet uitkomt...het is het risico van seks hebben; of je moet zorgen dat het echt niet meer kan (je man zou zich kunnen laten helpen; neem je verantwoordelijkheid!) of je moet het accepteren als je zwanger blijkt te zijn. Het gaat over een klein babytje waar, als je niet ingrijpt, alles op en aanzit. Als hij naar zijn kinderen kijkt, kan hij zich dan voorstellen dat hij een van hen zou hebben laten aborteren? Nee toch, waarom deze dan wel? Omdat het nog zo klein is,....ik kan er echt niets mee...
Het is natuurlijk jouw leven, en jouw situatie (en wie ben ik om er iets van te zeggen) maar ik zou willen zeggen: niet doen!
Mijn reactie is misschien een beetje fel (niet persoonlijk naar jou gericht hoor, want ik merk dat je het er heel moeilijk mee hebt) en het is absoluut niet de bedoeling om je nog meer van slag te maken, maar sommige mensen doen soms echt alsof het niets is, 'dat doe je even' maar zouden zij de moeite hebben genomen om zich even te verplaatsen in het babytje? Ik denk het niet, en ik kan daar zo bloedlink van worden...
Ik wens je heel veel sterkte toe! In de eerste plaats hoop ik oprecht dat je man bijdraait, en zo niet....dan hoop ik dat je sterk genoeg bent om dit kleintje een kans te geven....
Heel veel sterkte meis!
Allereerst moet ik wel even eerlijk zeggen dat ik me niet helemaal (of eigenlijk helemaal niet) objectief kan inleven in je verhaal omdat ik bij het hele onderwerp abortus al zweet op mijn handen krijg...
Als je man absoluut geen derde wilde, waarom heeft hij zich dan niet laten helpen? Hij neemt toch zelf ook het risico op een derde zwangerschap als hij met je naar bed gaat (pil oid is nooit 100% veilig)? Lekker makkelijk; wel de lusten, maar als het niet volgens plan verloopt, zoek je het maar uit! Maar jij bent degene die uiteindelijk de knoop moet doorhakken, met alle gevolgen van dien...
Wat ik uit je verhaal kan opmaken, is dat (behalve de mening van je man) jullie situatie verder goed genoeg is; financieel, woonruimte...en als je/jullie echt wil/willen, kan eentje er ook wel bij. Het gaat wel om een levend wezentje, die zichzelf niet kan verdedigen en die er niet om gevraagd heeft om gemaakt te worden, maar wel volledig afhankelijk is van jullie (beslissing). Het is niet iets wat je even wegdoet, omdat het niet uitkomt...het is het risico van seks hebben; of je moet zorgen dat het echt niet meer kan (je man zou zich kunnen laten helpen; neem je verantwoordelijkheid!) of je moet het accepteren als je zwanger blijkt te zijn. Het gaat over een klein babytje waar, als je niet ingrijpt, alles op en aanzit. Als hij naar zijn kinderen kijkt, kan hij zich dan voorstellen dat hij een van hen zou hebben laten aborteren? Nee toch, waarom deze dan wel? Omdat het nog zo klein is,....ik kan er echt niets mee...
Het is natuurlijk jouw leven, en jouw situatie (en wie ben ik om er iets van te zeggen) maar ik zou willen zeggen: niet doen!
Mijn reactie is misschien een beetje fel (niet persoonlijk naar jou gericht hoor, want ik merk dat je het er heel moeilijk mee hebt) en het is absoluut niet de bedoeling om je nog meer van slag te maken, maar sommige mensen doen soms echt alsof het niets is, 'dat doe je even' maar zouden zij de moeite hebben genomen om zich even te verplaatsen in het babytje? Ik denk het niet, en ik kan daar zo bloedlink van worden...
Ik wens je heel veel sterkte toe! In de eerste plaats hoop ik oprecht dat je man bijdraait, en zo niet....dan hoop ik dat je sterk genoeg bent om dit kleintje een kans te geven....
Heel veel sterkte meis!
