Wie herkent dit?

Sceptique woensdag 4 september 2024 om 22:21

Wie heeft dit ook? Dat je kinderen echt aan ‘je hart hangen’? Ik maak me zoveel zorgen. Zijn ze wel gelukkig? Worden ze niet gepest? Geef ik wel voldoende aandacht aan ze? Etcetera

Ik heb er de laatste tijd zo vaak buikpijn van. Iemand tips?

Qiya zaterdag 7 september 2024 om 08:54

Verbinder schreef: ↑
06-09-2024 07:13
Hoi,
Ik zou er zeker hulp voor zoeken. Dit alles zijn je eigen diepe gevoelens, je eigen onzekerheid, Die je projekteert op je kinderen.
Je zou jezelf ook deze vragen kunnen stellen uit de OP:
-Ben ik wel gelukkig
- Geef ik wel voldoende aandacht aan mezelf.

Je zou naar een psycholoog kunnen gaan. Waarbij je samen wat meer kunt kijken naar onderliggende gevoelens bij jezelf in je eigen leven.
Zodra je onderliggende eigen gevoelens/ emoties gaat herkennen zal je gevoel naar je kinderen rustiger en meer gebalanceert worden.

Eens. Deze gevoelens zijn van jou en zitten in jou. Je kinderen maken je daar alleen maar bewust van. Waardevol om te onderzoeken, waardoor ook je kinderen profijt ervaren. Deze emoties hebben hoe dan ook effect op hen.

Mooi dat je kinderen dit stuk van jezelf naar boven brengen. Tijd om die gevoelens aan te kijken.

Socie zaterdag 7 september 2024 om 09:03

Ik herken het ook helaas, maar kan het (afhankelijk van hoe de kinderen in hun vel zitten) de ene periode beter loslaten dan de andere. Oudste zit nu op VO en gaat gewoon heel goed. Daar kan ik momenteel echt van genieten zonder stress. Jongste loopt tegen dingen aan zowel qua leren als soms sociaal. Als ik zelf minder lekker in mijn vel zit, kan ik daar hele scenario's voor bij elkaar piekeren die (nog) helemaal niet aan de orde zijn. Ik probeer echt zoveel mogelijk op haar te vertrouwen, ze komt er wel, maar op haar manier. Maar dat is voor mezelf echt een leerproces. Kortom, het zijn bij mij niet zozeer dingen als 'gaat dat buitenspelen wel goed', daar ben ik vrij relaxt in, maar doemscenario's voor de toekomst. Heel irritant.

Sceptique woensdag 11 september 2024 om 17:12

Super bedankt voor al jullie reacties. Ik merk dat het voor mij ook veel afhangt van de combinatie hoe ik me voel en hoe mijn kinderen in hun vel zitten. Daarnaast heeft het ook echt te maken met hoe ik me voelde op de basisschool. Ik kon me heel erg afgewezen voelen en hoor dat soms ook terug in de woorden van mijn kinderen. Of ik denk dat te horen. Als bijvoorbeeld twee vriendjes ineens alleen met z’n tweetjes willen spelen. En dat ook zo tegen mijn kind zeggen. Als hij dat dan tegen mij vertelt, voel ik me zo rot voor hem. Misschien nog wel rotter dan dat hij zich voelt….

Ik heb gebeld met de huisarts en die verwijst mij naar de praktijkondersteuner.

bijtie woensdag 11 september 2024 om 17:26

Ja, dat lijkt me heel lastig en was een belangrijke reden dat ik geen kinderen wilde.
Ik zou dat ook hebben, pijn uit mijn eigen jeugd en dat mijn hart breekt om hun pijn, maar je bent opvoeder dus daar zijn ze niet altijd bij gebaat. Je moet leren ze los te laten. En hoe weet je wat "echt" is en een reële zorg of wat je projecteert op je kind, misschien maak je ze onbedoeld angstig of niet weerbaar door hoe je zelf in het leven staat. Mijn eigen moeder was heel vermijdend en ik ben dat ook. Ik kan me geen enkele situatie herinneren die zij met vertrouwen tegemoet is gegaan. Als ik iets met vertrouwen aanga zonder me zorgen te maken voelt het heel onnatuurlijk.

Lijkt me goed en belangrijk om daar iets mee te doen, misschien wel het beste wat je voor je kinderen kan doen zelfs. Als jij vertrouwen hebt in het leven hebben zij dat ook meer.

Attraverso woensdag 11 september 2024 om 17:28

Heel herkenbaar… dat betert…

Sceptique woensdag 11 september 2024 om 21:00

Attraverso schreef: ↑
11-09-2024 17:28
Heel herkenbaar… dat betert…

Hoe en wanneer?

Sceptique woensdag 11 september 2024 om 21:01

bijtie schreef: ↑
11-09-2024 17:26
Ja, dat lijkt me heel lastig en was een belangrijke reden dat ik geen kinderen wilde.
Ik zou dat ook hebben, pijn uit mijn eigen jeugd en dat mijn hart breekt om hun pijn, maar je bent opvoeder dus daar zijn ze niet altijd bij gebaat. Je moet leren ze los te laten. En hoe weet je wat "echt" is en een reële zorg of wat je projecteert op je kind, misschien maak je ze onbedoeld angstig of niet weerbaar door hoe je zelf in het leven staat. Mijn eigen moeder was heel vermijdend en ik ben dat ook. Ik kan me geen enkele situatie herinneren die zij met vertrouwen tegemoet is gegaan. Als ik iets met vertrouwen aanga zonder me zorgen te maken voelt het heel onnatuurlijk.

Lijkt me goed en belangrijk om daar iets mee te doen, misschien wel het beste wat je voor je kinderen kan doen zelfs. Als jij vertrouwen hebt in het leven hebben zij dat ook meer.

Ja, nu denk ik ook weleens: wat doe ik ze aan? En had ik ook niet beter kinderloos kunnen blijven in het belang van de kinderen.

bijtie woensdag 11 september 2024 om 21:51

Ach je kunt ze niet terugsturen en maakt er toch met elkaar het beste van in die jaartjes dat je ze grootbrengt. Alleen maar goed dat je iets met die zorgen gaat doen en verder zal er ook heel veel goed gaan in wat je doet, je klinkt als een liefdevolle moeder.

Sceptique zondag 15 september 2024 om 21:21

Dank je! Dat is lief van je.

Ceester maandag 16 september 2024 om 08:51

Honderd procent herkenning hier. Het wordt wel minder bij mij want hij is inmiddels 11. Hij is wel onlangs gestart op de middelbare school en dat heeft bij mij weer een flinke opleving van dit gevoel veroorzaakt, maar het is na drie weken ook weer weg gezakt.
Hij heeft vandaag het eerste uur vrij en de school is vlakbij mijn werk: we fietsen vandaag samen! ( Zijn idee)

Ceester maandag 16 september 2024 om 09:34

Sceptique schreef: ↑
11-09-2024 17:12
Super bedankt voor al jullie reacties. Ik merk dat het voor mij ook veel afhangt van de combinatie hoe ik me voel en hoe mijn kinderen in hun vel zitten. Daarnaast heeft het ook echt te maken met hoe ik me voelde op de basisschool. Ik kon me heel erg afgewezen voelen en hoor dat soms ook terug in de woorden van mijn kinderen. Of ik denk dat te horen.Als bijvoorbeeld twee vriendjes ineens alleen met z’n tweetjes willen spelen. En dat ook zo tegen mijn kind zeggen. Als hij dat dan tegen mij vertelt, voel ik me zo rot voor hem. Misschien nog wel rotter dan dat hij zich voelt….

Ik heb gebeld met de huisarts en die verwijst mij naar de praktijkondersteuner.

Dikgedrukte zinnen: heel herkenbaar! Ik ben er jaren geleden ook mee naar een soort opvoedmevrouw geweest en dat heeft wel wat geholpen. Wat het meest geholpen heeft was natuurlijke slijtage...
Dus met vriendjes die hij belde en dan een keer niet mee mocht doen: hij had ook weleens geen zin in een derde persoon erbij. Ook hadden we het erover dat het rot voelt om nee te horen en volgende keer beter. Nu heeft hij echt leuke vrienden van de basisschool ( gehad) en had hij echt het gevoel dat dat het enige was: geen derde persoon erbij willen...

Quinnepin maandag 16 september 2024 om 22:13

Ik moest dit weekend aan dit topic denken. Als mijn middelste buiten gaat spelen loop ik met pijn in mijn buik en ga tich keer kijken. Hij wordt 8 en is dus niet meer zo heel klein, maar hij is soms nog wat onhandig en een ontzettende goedsul. Hij heeft net pas leren fietsen (motoriek loopt wat achter) en is daar natuurlijk supertrots op dus zijn fiets gaat overal mee maar ik zie hem vooral in mijn hoofd onder een auto liggen, tegen geparkeerde auto’s aanbotsen, andere kinderen die hem pesten omdat hij nog niet zo soepel fietst enz.

En puntje bij paaltje staat de kleur op zijn konen en komt ie lachend en zwaaiend op de fiets weer terug. Loslaten is moeilijk.

Jij mag alles worden wat je wilt.
Ok, ik word een probleem.

Actieve topics