Kinderen
alle pijlers
Wordt zwanger ZIJN onderschat?
maandag 11 juni 2007 om 09:40
Het valt mij heel erg op de laatste tijd dat er heel veel mensen zijn
die zo makkelijk praten over zwanger zijn en ook zo neerbuigend doen
tegen zwangeren.
Alsof ze vervelend zijn als ze klagen (heb je volgens mij echt wel recht toe zo nu en dan, en volgens mij is het vaker even je hart luchten dan klagen)
Dat werkgevers al beginnen te zuchten wanneer ze de woorden "eerder verlof"
horen en het liest weer zien dat hun werknemer 4 weken na de bevalling alweer aan het werk is.
Inmiddels er een vriendin zwanger en zaterdag op een feestje werd zij eigenlijk steeds aangevallen op het feit dat ze dood en doodmoe is (nu 28 wkn zwanger)
De raarste opmerkingen vlogen langs haar heen en ik vond het zo sneu!
Nu merkte ik het laatst op mijn werk ook al, en pas hoorde ik iemand zeggen dat zwangere vrouwen de boel goed in de maling kunnen nemen :? (dat was nog een moeder ook die dat zei!)
Ik vind zelf dat zwanger zijn een behoorlijk pittige opgave is en dan heb ik een hele fijne zwangerschap gehad maar was toch echt wel vaak aan het einde van mn latijn hoor......
Ik ben zelf een poosje geleden zwanger geweest en als ik eraan terugdenk heb ik die dingen zelf ook regelmatig gehoord/meegemaakt....
Jij ook?! en wat vind je ervan?
die zo makkelijk praten over zwanger zijn en ook zo neerbuigend doen
tegen zwangeren.
Alsof ze vervelend zijn als ze klagen (heb je volgens mij echt wel recht toe zo nu en dan, en volgens mij is het vaker even je hart luchten dan klagen)
Dat werkgevers al beginnen te zuchten wanneer ze de woorden "eerder verlof"
horen en het liest weer zien dat hun werknemer 4 weken na de bevalling alweer aan het werk is.
Inmiddels er een vriendin zwanger en zaterdag op een feestje werd zij eigenlijk steeds aangevallen op het feit dat ze dood en doodmoe is (nu 28 wkn zwanger)
De raarste opmerkingen vlogen langs haar heen en ik vond het zo sneu!
Nu merkte ik het laatst op mijn werk ook al, en pas hoorde ik iemand zeggen dat zwangere vrouwen de boel goed in de maling kunnen nemen :? (dat was nog een moeder ook die dat zei!)
Ik vind zelf dat zwanger zijn een behoorlijk pittige opgave is en dan heb ik een hele fijne zwangerschap gehad maar was toch echt wel vaak aan het einde van mn latijn hoor......
Ik ben zelf een poosje geleden zwanger geweest en als ik eraan terugdenk heb ik die dingen zelf ook regelmatig gehoord/meegemaakt....
Jij ook?! en wat vind je ervan?
maandag 11 juni 2007 om 11:28
Zoveel verschillende ervaringen met de bevalling en zoveel verschillende ervaringen met zwangerschappen. Ben nu zwanger van nr 2 en heb, afgezien van zwangerschapsdiabetes, nagenoeg geen klachten gehad. Ben niet misselijk geweest, kon redelijk goed slapen, bloeddruk was goed, ik houd nauwelijks vocht vast en kan alles nog doen. Hoe anders was dat bij nr 1; last van het carpaal tunnel syndroom, gelukkig niet misselijk geweest, bij de 5e maand al enkels als amsterdammertjes, bloeddruk te hoog en slecht slapen.
maandag 11 juni 2007 om 11:32
Hier zo iemand die fluitend door haar zwangerschappen heengegaan is. Geen kwaaltjes en verhalen over "het zat zijn" heb ik nooit begrepen. Gelukkig maar, want je kunt het ook heel anders treffen, weet ik uit mijn omgeving.
Nou had ik wel altijd het idee dat mijn soort in de minderheid was. Ik ben nu weer zwanger (op de helft) en niet te geloven hoe vaak mij gevraagd wordt hoe ik me voel en of het allemaal een beetje te doen is. Hoezo? Ik heb nergens last van. Maar dat is kennelijk uitzonderlijk.
Dus ik kijk wel vreemd op dat er zelfs veel moeders zijn die denken dat er nogal wat aanstellerij bij is.
Nou had ik wel altijd het idee dat mijn soort in de minderheid was. Ik ben nu weer zwanger (op de helft) en niet te geloven hoe vaak mij gevraagd wordt hoe ik me voel en of het allemaal een beetje te doen is. Hoezo? Ik heb nergens last van. Maar dat is kennelijk uitzonderlijk.
Dus ik kijk wel vreemd op dat er zelfs veel moeders zijn die denken dat er nogal wat aanstellerij bij is.
maandag 11 juni 2007 om 11:35
Ik ben juist de hele dag onderweg, en ik moet je zeggen: niets combineert beter met een zwangerschap dan dat! Ik kan mijn eigen tijd indelen en als ik instort ('s middags om 13.30 uur of zo, zal ook wel psychisch zijn;)) lekker auto aan de kant, raampjes open en dutten maar! Zie ik me op kantoor nog niet doen....
maandag 11 juni 2007 om 11:35
Zal ik ook nog even een duit in het zakje doen: niet alleen mag je niet "klagen" als je zwanger bent, maar je mag al helemaal niet klagen als je er 2 jaar over gedaan hebt! Heb het echt gehoord: je bent wel moe, maar je moet niet zeuren, je hebt 2 jaar moeite gedaan om dit te krijgen! Nou ja zeg, ik vind zwanger zijn best leuk, maar het is wel een middel naar een doel! Als zwangerschap een doel is, blijft het kind er wel een jaar of 18 in zitten :P Komt het eruit en gaat het op kamers!
maandag 11 juni 2007 om 11:43
Wacht maar tot de baby ook daadwerkelijk geboren is en je je moet storten op het moederschap....hihihihihi
Ik zit regelmatig met wallen onder mn ogen op mn werk omdat zoonlief om 5.00 alweer vrolijk rise and shining was!
Het liefst plof ik in mn bed zodra kleine man ook onder zeil is,
mn huis is 1 grote puinhoop en praat nog maar niet eens over het was en strijkgoed dat gedaan moet worden
Maar ach, waarom zou je andere mensen vervelen met dat soort dingen
want JIJ WILDE TOCH KINDEREN????
Nu terugkijkend vond ik die 9 maanden zwanger zijn peanuts vergeleken met 5 maanden mama zijn ;)
maandag 11 juni 2007 om 11:48
Ik heb dus een collega die pufte al bij week 12 (liep toen ook al alsof ze op het eind liep.. schommel, schommel) en aan het eind van de zwangerschap was ze chagerijnig, niet te genieten en zuchten en steunen bij elke stap. Maar wel doorwerken tot week 36!
Dat vond ik dus vreselijk irritant. Ze had een geweldige zwangerschap... geen rare kwaaltjes of iets dergelijks ook geen bi of andere dingen. Vanwaar dan het klagen?? Dat was voor mij gewoon een teken van aandacht zoeken.
Als je echt een zware zwangerschap hebt met veel vervelende klachten etc. dan mag je van mij klagen wat je wilt... dan heb ik altijd een luisterend oor. Dat gun je natuurlijk niemand. Maar van mijn collega snap ik het echt niet (overigens ben ik zelf ook sinds 8 maanden moeder)
Dat vond ik dus vreselijk irritant. Ze had een geweldige zwangerschap... geen rare kwaaltjes of iets dergelijks ook geen bi of andere dingen. Vanwaar dan het klagen?? Dat was voor mij gewoon een teken van aandacht zoeken.
Als je echt een zware zwangerschap hebt met veel vervelende klachten etc. dan mag je van mij klagen wat je wilt... dan heb ik altijd een luisterend oor. Dat gun je natuurlijk niemand. Maar van mijn collega snap ik het echt niet (overigens ben ik zelf ook sinds 8 maanden moeder)
maandag 11 juni 2007 om 12:01
Vind dat het soms wel wat onderschat wordt ja. Zelf net moeder en heb best een zware zwsch gehad. Werk in de gezonheidszorg en das best zwaar werk. Er werken veel vrouwen en je merk daar dus echt wie er wel kinderen heeft en wie niet en wie zelf een zware of juist makkelijk ezwangerschap heeft gehad. Kreeg daar heel verschillende opmerkingen van je moet je ziek melden tot alle zwkwaaltjes zitten tussen de oren. Van die laatste opmerking was ik echt heel kwaad geworden. Ben nl 20 weken heel misselijk geweest. Heb zo'n 24 weken continu blaasontsteking gehad en de laatste helft ook BI wardoor ik nog maar halve dagen werkte en had uiteindelijk ook nog zwangerschapssuiker te pakken. Dus ja alle kwaaltjes zitten tussen de oren, dat verzin je toch niet?
Ben inmiddels weer zwanger. Ben erg blij met het idee dat er over 7 maanden weer een bb in ons gezin komt. Maar tegen die zwangerschap zie ik echt enorm op. Ben weer heel misselijk, slaap zo'n 15 uur per dag(kan alleen als ik vrij ben) en heb ook weer beginnende blaasontsteking zei de huisarts. Gelukkig is onze zoon nog maar 4 maanden en slaapt ie overdag nog veel dus kan ik ook nog veel slapen. Maar als ik moet werken ben ik dus echt heel moe en juist als ik moe ben word ik heel misselijk. Dus heb me al weer vaak ziek gemeld. Niet iedereen heeft daar evenveel begrip voor maar het is niet anders op het moment. Volgend jaar kan ik me weer voor 100% inzetten.
Ben inmiddels weer zwanger. Ben erg blij met het idee dat er over 7 maanden weer een bb in ons gezin komt. Maar tegen die zwangerschap zie ik echt enorm op. Ben weer heel misselijk, slaap zo'n 15 uur per dag(kan alleen als ik vrij ben) en heb ook weer beginnende blaasontsteking zei de huisarts. Gelukkig is onze zoon nog maar 4 maanden en slaapt ie overdag nog veel dus kan ik ook nog veel slapen. Maar als ik moet werken ben ik dus echt heel moe en juist als ik moe ben word ik heel misselijk. Dus heb me al weer vaak ziek gemeld. Niet iedereen heeft daar evenveel begrip voor maar het is niet anders op het moment. Volgend jaar kan ik me weer voor 100% inzetten.
maandag 11 juni 2007 om 12:14
Kan ik helemaal in meevoelen! Heb me 2 keer ziek moeten melden (1 dag en 3 dagen). Vond het echt zo vreselijk dat ik eerst gehuild heb voordat ik het deed :$ Vind mezelf best stom dan, want echt: er zijn mensen die zich al voor een avond doorzakken ziekmelden, en ik doe het om een kind te laten groeien. Wat voor een reden moet je hebben.
maandag 11 juni 2007 om 13:30
Ik wil niet lullig doen hoor, maarre.... Je hebt dus een 'vervelende' zwangerschap gehad. Veel ziek geweest, halve dagen gewerkt etc... En dan kom je dus terug na je verlof, en ben je weer zwanger! Met alle kwaaltjes en ziekmelden er weer bij...
Poeh, dan ben ik wel blij dat jij mijn collega niet bent. Ik zou toch stiekem wel een beetje vloeken als ik diensten zou moeten invallen voor een ziekgemelde, zwangere collega die net een maand geleden terug is gekomen van het zwangerschapsverlof! :@
Wat overigens niet wil zeggen dat het je niet gegund is hoor. Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Maar kun je ook begrijpen dat het voor je collega's ook gevolgen heeft? (ik werk ook in de zorg...)
Mamarleen
maandag 11 juni 2007 om 13:54
Hoi Marmaleen,
Het is wel vervelend voor collega's, en dan vooral in de zorg kan ik me voorstellen, maar kinderen krijgen is ook belangrijk. En of dat nu verspreid is over 5 jaar of binnen 2 jaar, dat blijft nog altijd de keuze van de moeder zelf. Ik bedoel, wat is nu belangrijker? Jouw leven, jouw toekomst? Of je werk, waar je vaak toch wel inwisselbaar bent of kan worden vervangen.
Dat er hoge werkdruk in de zorg is, is niet de schuld van een zwangere vrouw.
Het is wel vervelend voor collega's, en dan vooral in de zorg kan ik me voorstellen, maar kinderen krijgen is ook belangrijk. En of dat nu verspreid is over 5 jaar of binnen 2 jaar, dat blijft nog altijd de keuze van de moeder zelf. Ik bedoel, wat is nu belangrijker? Jouw leven, jouw toekomst? Of je werk, waar je vaak toch wel inwisselbaar bent of kan worden vervangen.
Dat er hoge werkdruk in de zorg is, is niet de schuld van een zwangere vrouw.
maandag 11 juni 2007 om 14:02
Ik denk ook wel dat het onderschat wordt ja. Mijn baas had vorig jaar niet eens belangstelling voor mijn zwangerschap.
Ik heb me denk ik 2 keer ziek gemeld. En ik was in september uitgerekend dus toen het zo ontzettend warm was werkte ik nog gewoon. Ik vond het vreselijk, elke dag weer in die vieze warme auto, thuiskomen met vreselijk dikke enkels, erg moe... Ik had ook nog een behoorlijk dikke buik mee te dragen. En niet een keer de vraag hoe het met me ging... dat viel me heel erg van hem tegen. Mijn collega's daarentegen (allemaal mannen ook nog! ) hielden er juist wel rekening mee. Hoefde niets meer te tillen en vaak vroegen ze me of ik het nog vol hield...
Zwangerschap is geen ziekte nee. Maar sommige kwalen moet je wel degelijk serieus nemen. En ik heb wat dat betreft geluk gehad dat ik best een makkelijke zwangerschap heb gehad.
Ik heb me denk ik 2 keer ziek gemeld. En ik was in september uitgerekend dus toen het zo ontzettend warm was werkte ik nog gewoon. Ik vond het vreselijk, elke dag weer in die vieze warme auto, thuiskomen met vreselijk dikke enkels, erg moe... Ik had ook nog een behoorlijk dikke buik mee te dragen. En niet een keer de vraag hoe het met me ging... dat viel me heel erg van hem tegen. Mijn collega's daarentegen (allemaal mannen ook nog! ) hielden er juist wel rekening mee. Hoefde niets meer te tillen en vaak vroegen ze me of ik het nog vol hield...
Zwangerschap is geen ziekte nee. Maar sommige kwalen moet je wel degelijk serieus nemen. En ik heb wat dat betreft geluk gehad dat ik best een makkelijke zwangerschap heb gehad.
maandag 11 juni 2007 om 14:04
Vana77: helemaal mee eens. Kiezen voor een kindje is iets tussen jou en je partner. En je gaat daarbij dus niet rekening houden met collega's... Als het voor de collega's dan teveel wordt qua werkhoeveelheid dan is het een probleem van de leidinggevende... Huurt ie maar invalkrachten in... daar zijn ze voor.
maandag 11 juni 2007 om 14:04
Hoi Vana,
je hebt helemaal gelijk hoor, hoeveel kinderen je krijgt en wanneer dat is een prive-zaak. Ik bedoel alleen maar aan te geven dat de keuzes die je hierin maakt ook invloed hebben op anderen (collega's).
Als Niniane mijn collega was geweest, was uiteraard heel blij voor haar geweest dat ze weer zwanger is, maar zou ik tegelijkertijd wel ff vloeken als ik weer eens haar dienst moet oplossen (en stiekem bij mezelf denken; zou verboden moeten worden om zwanger terug te komen van verlof! ;))
Snap je??? Ik gun een ieder haar geluk, maar ik vind het niet vreemd als collega's eens wat minder geduld of begrip hebben met hun zwangere collega's... Zeker in de zorg waar de werkdruk als zo enorm is.
Mamarleen
je hebt helemaal gelijk hoor, hoeveel kinderen je krijgt en wanneer dat is een prive-zaak. Ik bedoel alleen maar aan te geven dat de keuzes die je hierin maakt ook invloed hebben op anderen (collega's).
Als Niniane mijn collega was geweest, was uiteraard heel blij voor haar geweest dat ze weer zwanger is, maar zou ik tegelijkertijd wel ff vloeken als ik weer eens haar dienst moet oplossen (en stiekem bij mezelf denken; zou verboden moeten worden om zwanger terug te komen van verlof! ;))
Snap je??? Ik gun een ieder haar geluk, maar ik vind het niet vreemd als collega's eens wat minder geduld of begrip hebben met hun zwangere collega's... Zeker in de zorg waar de werkdruk als zo enorm is.
Mamarleen
maandag 11 juni 2007 om 14:07
maandag 11 juni 2007 om 14:13
Ik snap het hoor, wat ik al zei, vooral op dat soort kwetsbare werkplekken, waar anderen zorg nodig hebben, zieken, gehandicapten of kinderen, is het heel lastig schipperen. Maar daar mag een zwangere geen slachtoffer van worden.
Wat dat betreft zit ik wel prima. Er komt een uitzendkracht en die kan mn werk ook wel. Dus daar hoef ik me gelukkig niet druk over te maken.
maandag 11 juni 2007 om 14:18
Eerlijk gezegd kan ik me de reactie van je collega's ook wel voorstellen. Ik heb ook een zware zwangerschap gehad en zo zwaar dat ik er dus wel voor waak dat ik niet snel weer zwanger raak. Want dat kan mijn lichaam niet aan, dus nog even wachten!:)
Ik kon moeilijk zwanger raken dus aan de hormonen. Hier kreeg ik een hoge bloeddruk van, maar raakte wel zwanger. Dus toen moest ik het de eerste periode rustig aan doen ivm met m'n bloeddruk en kans op miskraam. Tussen week 12 en week 16 ging het goed, en toen was m'n bloeddruk zo hoog dat ik plat moest.. Dus je kan je voorstellen dat als je in totaal 21 weken niks mag, niet zo leuk is. Maar goed, ik hield de moed erin, en ik heb de hele videotheek bekeken;) Ben zelfs babydekentjes met vilten bloemtjes gaan borduren en ik heb zelf een muziekdoosje gemaakt, voor de kleine.
Het is ook net hoe je erin staat, ik heb nooit geklaagd terwijl ik het soms best zat was. Maar goed, met klagen zal het niet beter worden en kan je beter je gezellige gezicht opzetten:D
Mijn vriend kreeg ook nog met 32 weken een zwaar auto ongeluk, maar gelukkig mocht hij al snel uit het ziekenhuis. Maar toen moest ik opgenomen worden, onderdruk van 120 en eiwitten. M'n hoofd zag eruit alsof ik in elkaar geslagen was, m'n ogen zaten helemaal dicht van het vocht.
De bevalling was ook geen feestje; moest ingeleid worden omdat de zwangerschapsvergiftiging in Hellp dreigde over te gaan. Op zich ging het best goed, wel kuttige rugwegen gehad, maar toen ik mocht persen had ik geen persweeen. En het infuus stond al 6 uur op max. maar zelfs met nog een infuus erbij mocht het niet baten.
Na anderhalfuur kwam de gyn. erbij. Met de pomp werd haar hoofdje gehaald.
Toen zat ze klem..
En zo klem dat het wrikken en wroeten werd. Toen zakte haar hartje weg en moesten ze aan haar hoofd trekken. Verpleegkundige op mijn buik drukken, verloskundige met haar handen 'erin' en de gyn, voet op het bed en trekken maar..
Uiteindelijk kwam ze los, meteen aan de beademing en toen zagen ze al dat ze haar armpje niet bewoog. Ze hebben zo hard aan haar hoofd getrokken dat haar zenuwen uit haar ruggenmerg gerukt zijn. Ze heeft dus voor altijd een beperking.
Ook had ze zoveel blauwe plekken dat het lever dit niet aankon. Haar hartje en saturatie waren dagenlang niet goed, en had ze een bloeduitstorting op haar botvlies (achterhoofd) en had ze tot 3 maanden rood omrande pupillen van de druk op haar hoofd toen ze zo vast zat.
Ik heb zelf een ontwricht bekken en een gebroken stuitje aan dit gebeuren overgehouden. Nu blijkt achteraf dat mijn bekken niet goed staat en ze daarom zo bekneld zat.
Nova heeft inmiddels een zenuwtransplantatie gehad, en ze is net uit het gips.En ondanks alle pijn die ze gehad heeft en nog steeds heeft trouwens, is ze zo'n ontzettend blije baby en zo'n bikkel!
Ik ben dus nog niet aan het werk, en vind dit wel heel erg voor mijn werk. Maar m'n dochter gaat voor. Gelukkig zien ze dit ook wel op m'n werk en leven collega's en baas erg met ons mee.
O zie dat het een beetje lang verhaal is geworden:$ Krijg je hé, als je thuiszit, tijd over! haha:D
x
Ik kon moeilijk zwanger raken dus aan de hormonen. Hier kreeg ik een hoge bloeddruk van, maar raakte wel zwanger. Dus toen moest ik het de eerste periode rustig aan doen ivm met m'n bloeddruk en kans op miskraam. Tussen week 12 en week 16 ging het goed, en toen was m'n bloeddruk zo hoog dat ik plat moest.. Dus je kan je voorstellen dat als je in totaal 21 weken niks mag, niet zo leuk is. Maar goed, ik hield de moed erin, en ik heb de hele videotheek bekeken;) Ben zelfs babydekentjes met vilten bloemtjes gaan borduren en ik heb zelf een muziekdoosje gemaakt, voor de kleine.
Het is ook net hoe je erin staat, ik heb nooit geklaagd terwijl ik het soms best zat was. Maar goed, met klagen zal het niet beter worden en kan je beter je gezellige gezicht opzetten:D
Mijn vriend kreeg ook nog met 32 weken een zwaar auto ongeluk, maar gelukkig mocht hij al snel uit het ziekenhuis. Maar toen moest ik opgenomen worden, onderdruk van 120 en eiwitten. M'n hoofd zag eruit alsof ik in elkaar geslagen was, m'n ogen zaten helemaal dicht van het vocht.
De bevalling was ook geen feestje; moest ingeleid worden omdat de zwangerschapsvergiftiging in Hellp dreigde over te gaan. Op zich ging het best goed, wel kuttige rugwegen gehad, maar toen ik mocht persen had ik geen persweeen. En het infuus stond al 6 uur op max. maar zelfs met nog een infuus erbij mocht het niet baten.
Na anderhalfuur kwam de gyn. erbij. Met de pomp werd haar hoofdje gehaald.
Toen zat ze klem..
En zo klem dat het wrikken en wroeten werd. Toen zakte haar hartje weg en moesten ze aan haar hoofd trekken. Verpleegkundige op mijn buik drukken, verloskundige met haar handen 'erin' en de gyn, voet op het bed en trekken maar..
Uiteindelijk kwam ze los, meteen aan de beademing en toen zagen ze al dat ze haar armpje niet bewoog. Ze hebben zo hard aan haar hoofd getrokken dat haar zenuwen uit haar ruggenmerg gerukt zijn. Ze heeft dus voor altijd een beperking.
Ook had ze zoveel blauwe plekken dat het lever dit niet aankon. Haar hartje en saturatie waren dagenlang niet goed, en had ze een bloeduitstorting op haar botvlies (achterhoofd) en had ze tot 3 maanden rood omrande pupillen van de druk op haar hoofd toen ze zo vast zat.
Ik heb zelf een ontwricht bekken en een gebroken stuitje aan dit gebeuren overgehouden. Nu blijkt achteraf dat mijn bekken niet goed staat en ze daarom zo bekneld zat.
Nova heeft inmiddels een zenuwtransplantatie gehad, en ze is net uit het gips.En ondanks alle pijn die ze gehad heeft en nog steeds heeft trouwens, is ze zo'n ontzettend blije baby en zo'n bikkel!
Ik ben dus nog niet aan het werk, en vind dit wel heel erg voor mijn werk. Maar m'n dochter gaat voor. Gelukkig zien ze dit ook wel op m'n werk en leven collega's en baas erg met ons mee.
O zie dat het een beetje lang verhaal is geworden:$ Krijg je hé, als je thuiszit, tijd over! haha:D
x
maandag 11 juni 2007 om 15:09
Heb zelf eigenlijk het tegenovergestelde! Ik ben nu 22 weken zwanger en het gaat tot nu toe perfect, geen last van nare kwaaltjes en kan eigenlijk alles nog net zo doen als voor ik zwanger was. Voel me echt prima!
Kan me daarom soms wel irriteren aan alle goedbedoelde adviezen over dingen die ik nu in ogen van anderen beter kan laten of anders zou moeten doen (bijvoorbeeld sporten). Dan denk ik 'joh, laat me lekker, ik ben zwanger, maar niet ziek!' Heb wat dat betreft dus ook geen speciale behandeling nodig...
Maar ik ben me er terdege van bewust dat ik mezelf hiermee heel gelukkig mag prijzen, dat het ook heel anders had kunnen gaan.
Kan me daarom soms wel irriteren aan alle goedbedoelde adviezen over dingen die ik nu in ogen van anderen beter kan laten of anders zou moeten doen (bijvoorbeeld sporten). Dan denk ik 'joh, laat me lekker, ik ben zwanger, maar niet ziek!' Heb wat dat betreft dus ook geen speciale behandeling nodig...
Maar ik ben me er terdege van bewust dat ik mezelf hiermee heel gelukkig mag prijzen, dat het ook heel anders had kunnen gaan.
maandag 11 juni 2007 om 16:30
Mijn vorige zwangerschap verliep tot 28 weken prima, wel de standaard klachtjes maar niks geks. Tot met 28 weken bleek dat ons kindje een behoorlijke groeiachterstand bleek te hebben, geadviseerd werd om halve dagen te gaan werken, 's ochtends werken en 's middags rusten. Mijn baas was er niet blij mee maar ach vooruit, na 1 halve dag gewerkt te hebben belde mijn baas mij 's avonds om 22:00 (!!!) op dat ik de volgende dag 's middags moest komen omdat de stagiar (mijn vervanger) liever de ochtend werkte (!) ik dacht het niet dus. Ook de vk leek het handiger dat ik de ochtend werkte omdat ik dan net de hele nacht gerust had. Uiteindelijk bleek 1 week later dat ik zo'n behoorlijke achterstand had dat ik doorgestuurd werd naar het ziekenhuis, daar werd mij met klem gezegd dat ik niet meer moest gaan werken, hier was mijn baas natuurlijk helemaal niet blij mee, zwanger zijn was geen ziekte bla bla bla. Ik ben het volledig met hem eens maar in mijn geval bleek mijn zwangerschap behoorlijk ernstige complicaties te hebben waardoor werken niet meer kon, tja en wat doe je dan, dan kies je toch voor de gezondheid van je nog ongeboren kind? Uiteindelijk heeft de ARBO arts mijn baas flink de waarheid gezegd maar leuk was anders, kostte allemaal weer een boel stress wat niet bevorderlijk is voor je zwangerschap. Uiteindelijk heb ik met 33 weken nog een vruchtwaterpunctie moeten ondergaan en daarna heb ik een week in het ziekenhuis gelegen, weer een week later kwam onze dochter ter wereld, te vroeg en heel erg klein (1745 gram) gelukkig ging het verder hardstikke goed met ons meiske en bleek ze een echt vechtertje te zijn, inmiddels is ze 3 jaar. Nu ben ik bijna 22 weken zwanger van onze tweede, gelukkig gaat het tot nu toe goed, hopelijk blijft dat zo. Maar ik ben wel zover dat ik het qua werk niet weer zover laat komen, gelukkig heb ik inmiddels een andere werkgever die heel wat meer begrip toont voor zwangeren. Natuurlijk hoop ik dat ik nu gewoon door kan werken tot mijn verlof, we zien het wel.
maandag 11 juni 2007 om 16:37
Zonet bij school:
Goh, je ziet er moe uit!
Ja, ik weet het. Ik ben ook moe. En misselijk en dan dat weer.
Misselijk?
Ja, misselijk. (Eentje die het roddelcicuit heeft gemist blijkbaar).
Ben je ziek?
Eeeeh, nee, ik ben zwanger.
Nu al?! (Jaha, ik wéét het, het is snel na de derde.)
Ja, leuk hè?!
Tja, wat jij wilt. Maar dan ook niet zeuren over moe misselijk of het weer hoor.
Eeeeeeeeeeh, sorry?
Ja, jij wilt toch zo snel een vierde, dat hoort er nu eenmaal bij.
Ze draait zich om naar een andere moeder en zegt: Pfff, wat is het toch warm zeg. Ik val bijna om. Ja, zegt die andere moeder en knipoogt naar mij, Ik ben blij dat ik niet zwanger ben, want dat lijkt me helemaal zwaar. Drie kinderen en dan misselijk en die zon. Vervolgens tegen mij: Red jij het nog een beetje? Kan ik iets voor je doen? Dan moet je het zeggen hoor.
Goh, je ziet er moe uit!
Ja, ik weet het. Ik ben ook moe. En misselijk en dan dat weer.
Misselijk?
Ja, misselijk. (Eentje die het roddelcicuit heeft gemist blijkbaar).
Ben je ziek?
Eeeeh, nee, ik ben zwanger.
Nu al?! (Jaha, ik wéét het, het is snel na de derde.)
Ja, leuk hè?!
Tja, wat jij wilt. Maar dan ook niet zeuren over moe misselijk of het weer hoor.
Eeeeeeeeeeh, sorry?
Ja, jij wilt toch zo snel een vierde, dat hoort er nu eenmaal bij.
Ze draait zich om naar een andere moeder en zegt: Pfff, wat is het toch warm zeg. Ik val bijna om. Ja, zegt die andere moeder en knipoogt naar mij, Ik ben blij dat ik niet zwanger ben, want dat lijkt me helemaal zwaar. Drie kinderen en dan misselijk en die zon. Vervolgens tegen mij: Red jij het nog een beetje? Kan ik iets voor je doen? Dan moet je het zeggen hoor.
maandag 11 juni 2007 om 17:24
Hoi,
Ik werk dus zelf tussen allemaal zwangere, 4 om precies te zijn. En mijn eigen zus is net bevallen van de 2e. En ik vind sommige zwangere zeeer vermoeiend hoor als ik eerlijk ben. Mijn zus wist dus dat ze zwanger was met 6 weken en sinds die dag direct gestopt met werken...want je ze is zwanger en moet dus rustig aan doen...En mijn collegas, tja toen ik hoorde dat mijn lieve naaste collega zwanger was, moest ik dus direct terugdenken aan mijn zus en dacht: oh nee daar met ik mee samenwerken iedere dag...MAAR mijn lieve collega heeft een hele goede zwangerschap gehad en ik heb der nooit gehoord over iets...ja de gewone dingetjes...maar ik heb nooit wat aan der gemerkt en heeft alle dagen gewoon gewerkt (wij werken in de zorg) zonder te mopperen. Mijn zus daarentegen......
En mijn andere collega moest perse zwanger raken en ja t lukt der nog ook in 1x...en die heeft vanaf 4 weken zwanger (toen wisten we t al) alleen maar lopen zeurrrrrren als een oud wijf.....daar word iedereen helemaal gek van gewoon...iedereen vlucht ook als zij eraan komt ,want alles is bij haar negatief...ech vreselijk gewoon...Oh rugpijn, oh misselijk, oh hoofdpijn, oh mijn banden, oh dit oh dat......tuurlijk mag je best eens lekker klagen, doet iedereen wel eens...maar je bent een jonge frisse meid, die in 1x zwanger is...joepie...en dan alleen maar negatief zijn, bah denk ik dan..
En dan denk ik weleens: alsjeblieft hou je klep nou eens....jij wilde zo graag zwanger worden en dan ben je t en geen een gezellieg woord erover....ja sorry hoor maar dan ben je gewoon een zeikerd vind ik...
En mijn lieve naaste collega die ik nooit hoorde, alleen de leuke praatjes over kamertjes, echos, kleertjes nou die heb ik werk uit handen genomen want die bleef maar doorwerken die muts...
Maar zwanger zijn mag je zeker niet onderschatten, maar alle kwaaltjes horen er eenmaal bij en tegenwoordig wat ik hier allemaal lees, mag je blij zijn dat je zwanger (kan) word(en) uberhaupt....Maar ieder zijn (pijn) grens is anders, dat heb je al in de winter, de een meld zich ziek met een snotneus en de ander blijft maar doorgaan...
Gezonde zwangerschappen toegewenst allemaal!!!!
Ik werk dus zelf tussen allemaal zwangere, 4 om precies te zijn. En mijn eigen zus is net bevallen van de 2e. En ik vind sommige zwangere zeeer vermoeiend hoor als ik eerlijk ben. Mijn zus wist dus dat ze zwanger was met 6 weken en sinds die dag direct gestopt met werken...want je ze is zwanger en moet dus rustig aan doen...En mijn collegas, tja toen ik hoorde dat mijn lieve naaste collega zwanger was, moest ik dus direct terugdenken aan mijn zus en dacht: oh nee daar met ik mee samenwerken iedere dag...MAAR mijn lieve collega heeft een hele goede zwangerschap gehad en ik heb der nooit gehoord over iets...ja de gewone dingetjes...maar ik heb nooit wat aan der gemerkt en heeft alle dagen gewoon gewerkt (wij werken in de zorg) zonder te mopperen. Mijn zus daarentegen......
En mijn andere collega moest perse zwanger raken en ja t lukt der nog ook in 1x...en die heeft vanaf 4 weken zwanger (toen wisten we t al) alleen maar lopen zeurrrrrren als een oud wijf.....daar word iedereen helemaal gek van gewoon...iedereen vlucht ook als zij eraan komt ,want alles is bij haar negatief...ech vreselijk gewoon...Oh rugpijn, oh misselijk, oh hoofdpijn, oh mijn banden, oh dit oh dat......tuurlijk mag je best eens lekker klagen, doet iedereen wel eens...maar je bent een jonge frisse meid, die in 1x zwanger is...joepie...en dan alleen maar negatief zijn, bah denk ik dan..
En dan denk ik weleens: alsjeblieft hou je klep nou eens....jij wilde zo graag zwanger worden en dan ben je t en geen een gezellieg woord erover....ja sorry hoor maar dan ben je gewoon een zeikerd vind ik...
En mijn lieve naaste collega die ik nooit hoorde, alleen de leuke praatjes over kamertjes, echos, kleertjes nou die heb ik werk uit handen genomen want die bleef maar doorwerken die muts...
Maar zwanger zijn mag je zeker niet onderschatten, maar alle kwaaltjes horen er eenmaal bij en tegenwoordig wat ik hier allemaal lees, mag je blij zijn dat je zwanger (kan) word(en) uberhaupt....Maar ieder zijn (pijn) grens is anders, dat heb je al in de winter, de een meld zich ziek met een snotneus en de ander blijft maar doorgaan...
Gezonde zwangerschappen toegewenst allemaal!!!!
maandag 11 juni 2007 om 18:54
Ik ben nu 19 weken zwanger van de eerste, heb al wel een flinke buik maar tot nu toe verloopt mijn zwangerschap perfect volgens het boekje. De eerste drie maanden ben ik niet eens misselijk geweest! Dus ik mag niet klagen en dat doe ik over algemeen dus ook niet.
Toch heb ik wisselende ervaringen. Aan de ene kant zijn er mensen die echt denken dat je gehandicapt bent als zwangere waar ik me enorm aan erger. Bijvoorbeeld collega's die als je met een boek door de gang loopt op je afstormen en beginnen te preken dat je niks zwaars mag tillen. Beetje overdreven af en toe... Maar ik ga er maar vanuit dat het lief bedoeld is.
Aan de andere kant zijn er mensen die totaal geen rekening houden met het feit dat je zwanger bent. Ik denk dat dit deels ook voortkomt uit onwetendheid. Ik ben de eerste zwangere in mijn vriendengroep. Afgelopen zaterdag hadden we een feestje (buiten) van 14:00 tot 19:00 uur. Het liep natuurlijk een beetje uit, dus om 20:00 stelde iemand voor om de kroeg in te duiken. Leuk, maar nu even niet voor mij. Ik had de hele dag al gestaan, mijn voeten deden pijn en mijn rug begon ook aardig te protesteren. Bovendien was ik gewoon moe. Dus ik zei dat ik niet mee zou gaan, wel als we ergens rustig wat gingen eten of bij iemand thuis op de bank een afzakkertje zouden pakken. Nog een hele avond in een rokerige kroeg staan trok ik gewoon niet meer. Toch kreeg ik het idee dat sommigen vonden dat ik me aanstelde en dat ik gewoon mee moest gaan. Dat is dan jammer voor hen, maar ik ging echt niet meer mee.
Het zijn in mijn geval dus twee uitersten, maar allebei irritant :P. Verder merk ik dat ik minder productief ben op mijn werk door vermoeidheid. Ik denk dat het vooral de reis is, anderhalf uur heen en anderhalf uur terug met de trein waardoor ik nogal lange dagen maak. Daarom probeer ik nu een of twee dagen per week thuis te werken. Sommige collega's laten ook merken dat raar te vinden. Zij zijn ook weleens moe en komen toch ook gewoon? Tja... Ik moet het thuis nu ook wat rustiger aan doen en zorgen dat ik in het weekend echt mijn rust pak. Ik ben nu gewoon sneller moe dan toen ik nog niet zwanger was, maar dat lijkt me heel erg logisch en geen 'kwaal'.
Verder denk ik inderdaad dat elke zwangere verschillend is, zowel wat betreft kwaaltjes als wat betreft 'zeur' en pijngrens. Zoals iemand al eerder zei, de ene blijft ook thuis met een snotneus en de ander komt bij wijze van spreken nog met 40 graden koorts. Maar niemand anders kan beter beoordelen hoe het gaat dan de zwangere zelf en daar moet je dan maar vanuit gaan. Bovendien besef ik dat ik gewoon enorm veel geluk heb met mijn zwangerschap, zonder misselijkhied, bekkeninstabiliteit, hoge bloeddruk, suiker enz.... Nu maar hopen dat het zo blijft gaan!
Toch heb ik wisselende ervaringen. Aan de ene kant zijn er mensen die echt denken dat je gehandicapt bent als zwangere waar ik me enorm aan erger. Bijvoorbeeld collega's die als je met een boek door de gang loopt op je afstormen en beginnen te preken dat je niks zwaars mag tillen. Beetje overdreven af en toe... Maar ik ga er maar vanuit dat het lief bedoeld is.
Aan de andere kant zijn er mensen die totaal geen rekening houden met het feit dat je zwanger bent. Ik denk dat dit deels ook voortkomt uit onwetendheid. Ik ben de eerste zwangere in mijn vriendengroep. Afgelopen zaterdag hadden we een feestje (buiten) van 14:00 tot 19:00 uur. Het liep natuurlijk een beetje uit, dus om 20:00 stelde iemand voor om de kroeg in te duiken. Leuk, maar nu even niet voor mij. Ik had de hele dag al gestaan, mijn voeten deden pijn en mijn rug begon ook aardig te protesteren. Bovendien was ik gewoon moe. Dus ik zei dat ik niet mee zou gaan, wel als we ergens rustig wat gingen eten of bij iemand thuis op de bank een afzakkertje zouden pakken. Nog een hele avond in een rokerige kroeg staan trok ik gewoon niet meer. Toch kreeg ik het idee dat sommigen vonden dat ik me aanstelde en dat ik gewoon mee moest gaan. Dat is dan jammer voor hen, maar ik ging echt niet meer mee.
Het zijn in mijn geval dus twee uitersten, maar allebei irritant :P. Verder merk ik dat ik minder productief ben op mijn werk door vermoeidheid. Ik denk dat het vooral de reis is, anderhalf uur heen en anderhalf uur terug met de trein waardoor ik nogal lange dagen maak. Daarom probeer ik nu een of twee dagen per week thuis te werken. Sommige collega's laten ook merken dat raar te vinden. Zij zijn ook weleens moe en komen toch ook gewoon? Tja... Ik moet het thuis nu ook wat rustiger aan doen en zorgen dat ik in het weekend echt mijn rust pak. Ik ben nu gewoon sneller moe dan toen ik nog niet zwanger was, maar dat lijkt me heel erg logisch en geen 'kwaal'.
Verder denk ik inderdaad dat elke zwangere verschillend is, zowel wat betreft kwaaltjes als wat betreft 'zeur' en pijngrens. Zoals iemand al eerder zei, de ene blijft ook thuis met een snotneus en de ander komt bij wijze van spreken nog met 40 graden koorts. Maar niemand anders kan beter beoordelen hoe het gaat dan de zwangere zelf en daar moet je dan maar vanuit gaan. Bovendien besef ik dat ik gewoon enorm veel geluk heb met mijn zwangerschap, zonder misselijkhied, bekkeninstabiliteit, hoge bloeddruk, suiker enz.... Nu maar hopen dat het zo blijft gaan!
maandag 11 juni 2007 om 19:32
ik heb er geen last van gehad dat mensen lullig deden over zwanger zijn. weleens een beetje onbegrip van collega's die niet zwanger geweest zijn maar dat was het wel.
ik heb een goede zwangerschap gehad. de 1e 12 weken erg moe en een ontzettend opgeblazen gevoel en verderop ook nog wel eens moe maar dat was het. wel ook wat emotioneler dan normaal. dat vond ik zelf dan vervelend en ik heb ook weleens van iemand gedacht "ik spreek jou wel weer als jij zwanger bent!!! ' maar verder toch vooral positief.
ik werk ook in de zorg en het punt is volgens mij dat het daar vaak zo slecht is geregeld met ziektevervanging. bij ons is het zo dat we allemaal iets te weinig ingeroosterd zijn en dat we dan dus eigenlijk moeten invallen als er iemand ziek is. maar ja, iedereen heeeft zijn planning en ik zit er ook niet op te wachten dat ik op mijn vrije dag moet komen. er ontstaat dan op het werk zoiets van "ik moet alweer voor haar werken" terwijl dat niet zo is, het is gewoon de keuze van de instelling hoe ze de ziekte vervanging hebben geregeld. maar jammer, veel mensen zijn te dom om dat te kunnen scheiden net zoals veel mensen te dom zijn om zich in een ander te verplaatsten en dus alleen maar iets kunnen begrijpen als ze het zelf ook mee hebben gemaakt.dat geldt voor alles.
en soms betrap ik mezelf er ook wel eens op.
maar iets kan ook naast elkaar bestaan. ik heb behoorlijk gemopperd toen een net bevallen collega structureel later begon en eerder wegmocht ivm met het geven van borstvoeding. en waarom? omdat ik dan dus veel langer alleen stond. maar dat is nit haar schuld. dus ik neem het haar niet kwalijk, maar ik baalde er wel van.
en nu ga ik dat voorbeeld gebruiken als ik zo weer moet gaan werken.:D
ik heb een goede zwangerschap gehad. de 1e 12 weken erg moe en een ontzettend opgeblazen gevoel en verderop ook nog wel eens moe maar dat was het. wel ook wat emotioneler dan normaal. dat vond ik zelf dan vervelend en ik heb ook weleens van iemand gedacht "ik spreek jou wel weer als jij zwanger bent!!! ' maar verder toch vooral positief.
ik werk ook in de zorg en het punt is volgens mij dat het daar vaak zo slecht is geregeld met ziektevervanging. bij ons is het zo dat we allemaal iets te weinig ingeroosterd zijn en dat we dan dus eigenlijk moeten invallen als er iemand ziek is. maar ja, iedereen heeeft zijn planning en ik zit er ook niet op te wachten dat ik op mijn vrije dag moet komen. er ontstaat dan op het werk zoiets van "ik moet alweer voor haar werken" terwijl dat niet zo is, het is gewoon de keuze van de instelling hoe ze de ziekte vervanging hebben geregeld. maar jammer, veel mensen zijn te dom om dat te kunnen scheiden net zoals veel mensen te dom zijn om zich in een ander te verplaatsten en dus alleen maar iets kunnen begrijpen als ze het zelf ook mee hebben gemaakt.dat geldt voor alles.
en soms betrap ik mezelf er ook wel eens op.
maar iets kan ook naast elkaar bestaan. ik heb behoorlijk gemopperd toen een net bevallen collega structureel later begon en eerder wegmocht ivm met het geven van borstvoeding. en waarom? omdat ik dan dus veel langer alleen stond. maar dat is nit haar schuld. dus ik neem het haar niet kwalijk, maar ik baalde er wel van.
en nu ga ik dat voorbeeld gebruiken als ik zo weer moet gaan werken.:D
