Kinderen
alle pijlers
Wordt zwanger ZIJN onderschat?
maandag 11 juni 2007 om 09:40
Het valt mij heel erg op de laatste tijd dat er heel veel mensen zijn
die zo makkelijk praten over zwanger zijn en ook zo neerbuigend doen
tegen zwangeren.
Alsof ze vervelend zijn als ze klagen (heb je volgens mij echt wel recht toe zo nu en dan, en volgens mij is het vaker even je hart luchten dan klagen)
Dat werkgevers al beginnen te zuchten wanneer ze de woorden "eerder verlof"
horen en het liest weer zien dat hun werknemer 4 weken na de bevalling alweer aan het werk is.
Inmiddels er een vriendin zwanger en zaterdag op een feestje werd zij eigenlijk steeds aangevallen op het feit dat ze dood en doodmoe is (nu 28 wkn zwanger)
De raarste opmerkingen vlogen langs haar heen en ik vond het zo sneu!
Nu merkte ik het laatst op mijn werk ook al, en pas hoorde ik iemand zeggen dat zwangere vrouwen de boel goed in de maling kunnen nemen :? (dat was nog een moeder ook die dat zei!)
Ik vind zelf dat zwanger zijn een behoorlijk pittige opgave is en dan heb ik een hele fijne zwangerschap gehad maar was toch echt wel vaak aan het einde van mn latijn hoor......
Ik ben zelf een poosje geleden zwanger geweest en als ik eraan terugdenk heb ik die dingen zelf ook regelmatig gehoord/meegemaakt....
Jij ook?! en wat vind je ervan?
die zo makkelijk praten over zwanger zijn en ook zo neerbuigend doen
tegen zwangeren.
Alsof ze vervelend zijn als ze klagen (heb je volgens mij echt wel recht toe zo nu en dan, en volgens mij is het vaker even je hart luchten dan klagen)
Dat werkgevers al beginnen te zuchten wanneer ze de woorden "eerder verlof"
horen en het liest weer zien dat hun werknemer 4 weken na de bevalling alweer aan het werk is.
Inmiddels er een vriendin zwanger en zaterdag op een feestje werd zij eigenlijk steeds aangevallen op het feit dat ze dood en doodmoe is (nu 28 wkn zwanger)
De raarste opmerkingen vlogen langs haar heen en ik vond het zo sneu!
Nu merkte ik het laatst op mijn werk ook al, en pas hoorde ik iemand zeggen dat zwangere vrouwen de boel goed in de maling kunnen nemen :? (dat was nog een moeder ook die dat zei!)
Ik vind zelf dat zwanger zijn een behoorlijk pittige opgave is en dan heb ik een hele fijne zwangerschap gehad maar was toch echt wel vaak aan het einde van mn latijn hoor......
Ik ben zelf een poosje geleden zwanger geweest en als ik eraan terugdenk heb ik die dingen zelf ook regelmatig gehoord/meegemaakt....
Jij ook?! en wat vind je ervan?
maandag 11 juni 2007 om 19:49
Ik ben ook blij dat je mijn collega niet bent hoor. Wel iemand feliciteren maar achter je rug om heel andere dingen denken. Dat past niet bij mij.
Ik werk in de rontgen en daar mag je dus geen diensten meer doen vanwege de straling dus of ik nou 1 kind 2 of 3 of 10 krijg, al dan niet vlak achter je bent altijd een jaar niet beschikbaar voor diensten. Heb ook collega's met vier kinderen. Daar klaag ik toch ook niet over. Ok zij heeft er elke keer 2 a 3 jaar tussen zitten maar dan doet ze toch ook vier jaar geen diensten.
En als wij een jaar gewacht hadden met zwanger worden had ik waarschijnlijk nog steeds evenveel kwaaltjes gehad als nu. dus was ik ook veel ziek. Nu alleen het voordeel van een kindje van 4 maanden dat veel slaapt dus ook veel rust voor mama. En dat heb je niet met een peuterpuber dus dan was ik waarschijnlijk nog veel verder van huis.
Jij bent zeker zo iemand van alle kwaaltjes zitten tussen de oren en ik heb nergens last van dus wil ik ook geen last hebben van anderen. Zo werkt het dus niet en zeker niet in de zorg waar toch veel vrouwen werken en dus veel vrouwen zw raken met alle gevolgen van dien. Daar ontkom je gewoon niet aan.
maandag 11 juni 2007 om 20:17
Ik ben totaal drie keer zwanger geweest en de eerste twee keer voelde ik me beter dan ooit!!! Niet moe, nauwelijks misselijk. Ik riep toen dat ik wel altijd zwanger wilde zijn. De derde keer was echter een wereld van verschil! Hondsmoe, negen maanden misselijk (niet heel erg maar wel vervelend) en in tegenstelling tot de eerste keer (tweede keer eindigde in een miskraam) had ik de derde keer een enorm dikke buik die me vooral tijdens mijn werk erg in de weg zat.
maandag 11 juni 2007 om 20:32
Ik was 40 weken zwanger, behoorlijk dik, en ging met de tram. Er zaten twee moeders met kinderwagens (baby's ca. 3-6 maanden) te kletsen. Er was geen plek dus ik moest staan. Toen we al een behoorlijk stuk gereden hadden en we mijn eindhalte naderden kwam er iemand op de gedachte dat hij wel even voor mij kon opstaan. Hij bood dat aan en die twee moeders keken naar mij en zeiden toen: joh, ze is zwanger, niet ziek ofzo.
Ik vond dat toch wel behoorlijk raar. Zwangeren mogen zich niet aanstellen, was blijkbaar hun motto. En dat terwijl het staan best zwaar was, wel te doen, maar zwaar. Maar helpen was blijkbaar belachelijk. Ik ging bijna denken dat ze die kinderen niet door zwangerschap hadden gekregen. Maar dat was niet zo, want ze gingen vrolijk door richting mij: ja, toch, iedereen doet altijd maar of je gehandicapt bent, was bij mij ook zo, blabla.
Ik vond dat toch wel behoorlijk raar. Zwangeren mogen zich niet aanstellen, was blijkbaar hun motto. En dat terwijl het staan best zwaar was, wel te doen, maar zwaar. Maar helpen was blijkbaar belachelijk. Ik ging bijna denken dat ze die kinderen niet door zwangerschap hadden gekregen. Maar dat was niet zo, want ze gingen vrolijk door richting mij: ja, toch, iedereen doet altijd maar of je gehandicapt bent, was bij mij ook zo, blabla.
maandag 11 juni 2007 om 21:44
maandag 11 juni 2007 om 22:08
Ik vind IN VERWACHTING zijn geweldig, maar het ZWANGER zijn tot nu toe niet zo. Elke week is er iets nieuws qua ongemak, maar tegelijkertijd is er ook elke week wat meer leven te voelen of een 20-weken echo wat super is.
Vooral op mijn werk heb ik er moeite mee om die ongemakken te delen. Ik zie mijn (vrouwelijke, 2 kinderen) baas gewoon denken: je gaat je toch niet ziek melden, he???
En als ik dan zo'n reactie van Mamarleen lees denk ik, o, o, o, wat zijn we als vrouwen toch heerlijk solidair. Ja, als je kinderen wilt, en dat willen 90% van de mensen, ik noem maar een percentage, zul je toch zwanger moeten worden. En de meeste mensen willen dan ook nog een tweede en hell, misschien zelfs wel een derde. In plaats van dat er wordt meegeleefd met vrouwen die WEL een klotezwangerschap hebben, mogen die vrouwen dus voorlopig niet meer zwanger worden, want dat is niet leuk voor hun collega's... Ik kan echt boos worden van zo'n reactie.
Vooral op mijn werk heb ik er moeite mee om die ongemakken te delen. Ik zie mijn (vrouwelijke, 2 kinderen) baas gewoon denken: je gaat je toch niet ziek melden, he???
En als ik dan zo'n reactie van Mamarleen lees denk ik, o, o, o, wat zijn we als vrouwen toch heerlijk solidair. Ja, als je kinderen wilt, en dat willen 90% van de mensen, ik noem maar een percentage, zul je toch zwanger moeten worden. En de meeste mensen willen dan ook nog een tweede en hell, misschien zelfs wel een derde. In plaats van dat er wordt meegeleefd met vrouwen die WEL een klotezwangerschap hebben, mogen die vrouwen dus voorlopig niet meer zwanger worden, want dat is niet leuk voor hun collega's... Ik kan echt boos worden van zo'n reactie.
Hier kom ik nog op terug
maandag 11 juni 2007 om 22:17
Onderschat en overschat tegelijkertijd. Want misschien zwaarder en minder romantisch als je veel kwalen hebt en complicaties.
Ik vond het zwaar, had ook echt last van alle kwalen die je kunt verzinnen.
En tijdens de bevalling stuitje gebroken, en nog wat ellende.
Kon de laatste maanden bijna niet meer lopen, was misselijk, continu brandend maagzuur, sliep weing vanwege de jeuk en de rusteloze benen.
Maar heb toch tot voor vier weken voor de bevalling doorgewerkt.
Was zwaar, maar eigenlijk niet over geklaagd. Mocht wel wat eerder naar huis, niet op eigen verzoek maar werd aangeboden. Iedereen zag hoe zwaar ik het had, ook al had ik het er niet over.
Voor mij nooit meer, haha.
Ik vond het zwaar, had ook echt last van alle kwalen die je kunt verzinnen.
En tijdens de bevalling stuitje gebroken, en nog wat ellende.
Kon de laatste maanden bijna niet meer lopen, was misselijk, continu brandend maagzuur, sliep weing vanwege de jeuk en de rusteloze benen.
Maar heb toch tot voor vier weken voor de bevalling doorgewerkt.
Was zwaar, maar eigenlijk niet over geklaagd. Mocht wel wat eerder naar huis, niet op eigen verzoek maar werd aangeboden. Iedereen zag hoe zwaar ik het had, ook al had ik het er niet over.
Voor mij nooit meer, haha.
maandag 11 juni 2007 om 22:47
Een zwangerschap vaak onderschat? Ik weet het niet hoor. Het is nog altijd een heel natuurlijk proces, al kan het door verschillende omstandigheden best heel zwaar zijn. Maar een gezonde vrouw met een normale zwangerschap, daar is toch niet zo heel erg veel zwaar aan?! Ja, je moet jezelf in acht nemen, natuurlijk. En als je dat toch niet doet, zul je best vermoeid kunnen raken.
Mijn eerste zwangerschap was redelijk. Ik werd wel geplaagd door depressiviteit en angsten vanaf de helft van de zwangerschap, en dat was heel naar. En in de laatste 2 maanden werd mijn bloeddruk steeds hoger en kwam ik onder controle van de gynaecoloog. Nou ja, vervelend, maar ik liet het maar gewoon over me heen komen. Alleen de extreme zwangerschapsjeuk (genaamd PUPPP: galbulten over je hele lichaam door de zwangerschapshormonen/omdat je lever de afvalstoffen niet kwijt kan) vond ik echt de hel. Ik zat me dan huilend helemaal open te krabben om toch maar verlost te zijn van de jeuk. En toen na de bevalling nog een fikse post partum depressie/-psychose. Maar ik nam alles toch maar gewoon op de koop toe (alleen als ik nu alles opschrijf, vind ik het toch niet gering).
Ik was zo onder de indruk van de eerste periode van zoons leven (bevalling en kraambed) dat ik de eerste paar jaar niet meer zo nodig hoefde. Als ik een baby hoorde huilen, vielen de angst en de nare herinneringen aan het kraambed, direct weer rauw op mijn dak.
Maar goed, toen zoon 3,5 jaar was, durfden we er toch weer voorzichtig voor te gaan. En toen lukte het niet. Er volgden jaren van verlangen en veel tranen als het wéér niet gelukt was. En een miskraam, en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, waardoor ik een eileider armer werd. Ik was inmiddels zo murw gebeukt door alle tegenslagen en zo gek van verlangen naar een tweede kindje, dat ik me voornam, dat als ik óóit nog in verwachting mocht raken (en de kans op een spontane zwangerschap was inmiddels gedaald tot een getal achter de komma), ik nooit of te nimmer zou zeuren of klagen. En dat heb ik dan ook niet gedaan, toen ik uiteindelijk toch nog een keer, totaal onverwachts zwanger bleek te zijn. En ook deze zwangerschap was misschien niet helemaal "makkelijk" (want erg gemedicaliseerd door hoge bloeddruk en medicijngebruik, en een paar keer "vals alarm" want veel harde buiken, en stijgende bloeddruk dus minderen met werken, en een ziekenhuisopname met 35 weken en een beetje want vroegtijdige weeën, en uiteindelijk een spoedkeizersnee, en daarna ook weer een post partum depressie), maar ik vond het zó verschrikkelijk bijzonder dat ik weer zwanger mocht zijn, dat het me niet uitmaakte hoe het met mij ging, als het met dochtertje maar goed ging in mijn buik. Tot week 35 heb ik mezelf zo ongeveer moeten knijpen als ik bij Prénatal liep..ik kon het amper geloven dat we echt het geluk hadden van een tweede zwangerschap.
Dus nee, ik vond mijn zwangerschappen (zeker de tweede niet), niet zwaar, maar wel heeeeeel bijzonder. Maar ik kan me voorstellen, dat het als je makkelijk zwanger wordt, en probeert net zo actief te blijven als voorheen, best wel een beetje kan tegenvallen.
Mijn eerste zwangerschap was redelijk. Ik werd wel geplaagd door depressiviteit en angsten vanaf de helft van de zwangerschap, en dat was heel naar. En in de laatste 2 maanden werd mijn bloeddruk steeds hoger en kwam ik onder controle van de gynaecoloog. Nou ja, vervelend, maar ik liet het maar gewoon over me heen komen. Alleen de extreme zwangerschapsjeuk (genaamd PUPPP: galbulten over je hele lichaam door de zwangerschapshormonen/omdat je lever de afvalstoffen niet kwijt kan) vond ik echt de hel. Ik zat me dan huilend helemaal open te krabben om toch maar verlost te zijn van de jeuk. En toen na de bevalling nog een fikse post partum depressie/-psychose. Maar ik nam alles toch maar gewoon op de koop toe (alleen als ik nu alles opschrijf, vind ik het toch niet gering).
Ik was zo onder de indruk van de eerste periode van zoons leven (bevalling en kraambed) dat ik de eerste paar jaar niet meer zo nodig hoefde. Als ik een baby hoorde huilen, vielen de angst en de nare herinneringen aan het kraambed, direct weer rauw op mijn dak.
Maar goed, toen zoon 3,5 jaar was, durfden we er toch weer voorzichtig voor te gaan. En toen lukte het niet. Er volgden jaren van verlangen en veel tranen als het wéér niet gelukt was. En een miskraam, en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, waardoor ik een eileider armer werd. Ik was inmiddels zo murw gebeukt door alle tegenslagen en zo gek van verlangen naar een tweede kindje, dat ik me voornam, dat als ik óóit nog in verwachting mocht raken (en de kans op een spontane zwangerschap was inmiddels gedaald tot een getal achter de komma), ik nooit of te nimmer zou zeuren of klagen. En dat heb ik dan ook niet gedaan, toen ik uiteindelijk toch nog een keer, totaal onverwachts zwanger bleek te zijn. En ook deze zwangerschap was misschien niet helemaal "makkelijk" (want erg gemedicaliseerd door hoge bloeddruk en medicijngebruik, en een paar keer "vals alarm" want veel harde buiken, en stijgende bloeddruk dus minderen met werken, en een ziekenhuisopname met 35 weken en een beetje want vroegtijdige weeën, en uiteindelijk een spoedkeizersnee, en daarna ook weer een post partum depressie), maar ik vond het zó verschrikkelijk bijzonder dat ik weer zwanger mocht zijn, dat het me niet uitmaakte hoe het met mij ging, als het met dochtertje maar goed ging in mijn buik. Tot week 35 heb ik mezelf zo ongeveer moeten knijpen als ik bij Prénatal liep..ik kon het amper geloven dat we echt het geluk hadden van een tweede zwangerschap.
Dus nee, ik vond mijn zwangerschappen (zeker de tweede niet), niet zwaar, maar wel heeeeeel bijzonder. Maar ik kan me voorstellen, dat het als je makkelijk zwanger wordt, en probeert net zo actief te blijven als voorheen, best wel een beetje kan tegenvallen.
maandag 11 juni 2007 om 23:29
Ik ben mijn posting begonnen met de zin; 'niet lullig bedoeld, maar...'
En zo is het dus ook niet bedoeld! Ik probeer alleen aan te geven dat wat jijzelf als een wonder ervaart, voor anderen voor ongemak kan zorgen, en dat je daar niet overheen kan stappen met 'het hoort er nou eenmaal bij'.
Tuurlijk hoort het erbij, maar als jij wil dat je collega's rekening met jou houden als je zwanger bent, en zich verplaatsen in jouw situatie, moet je het ook andersom doen.
Iemand anders gaf ook al aan, dat met name in de zorg, vervanging vaak niet goed geregeld is. Daar kan de zwangere niets aan doen, de planning klopt vaak gewoon niet. Op papier kom je al uren te kort, en invallen hoort er bij. Dus ook voor je zwangere collega die zich ziek meldt. En ik kan me voorstellen dat niet iedereen er op zit te springen steeds in te moeten vallen voor een collega, wat de reden dan ook moge zijn.
Dat ligt niet aan de persoon en een ieder is z'n geluk gegund, maar het is gewoon balen als je denkt het weekend vrij te hebben, en je wordt toch opgeroepen omdat je collega weer eens heeft afgebeld.
Daar mag je ook best begrip voor hebben. Ze op z'n minst een keer zeggen dat je blij bent dat ze jouw diensten oplossen en met je meedenken, ook al is het allemaal zo vanzelfsprekend...
Juist dan ben je solidair, want je hebt als team een probleem, niet alleen als zwangere of als invaller.
En dat is mijn punt!
ik weet uit ervaring hoe het werkt! Heb tot de 32e week van mijn zwangerschap 22-uurs slaapdiensten gedraaid. De laatste 2 weken trok ik het echt niet meer, en heb ik tijdens de teamvergadering besproken of ik alleen nog de late diensten kon doen, en dat iemand anders zou komen slapen, omdat ik geen oog dicht deed, en 's ochtends niets waard was...
En ja, niet iedereen vind het dan even leuk dat ze halve diensten moeten gaan werken. Maar mijn ervaring is wel dat je meer medewerking en begrip van je collega's krijgt als je overlegt ipv eist, en alles als vanzelfsprekend ziet. Want voor sommigen is dat niet zo vanzelfsprekend (mn mannelijke collega's, of collega's zonder kinderen). En dan kun je wel gaan mopperen op het onbegrip, maar dat heb je voor een deel zelf in de hand. Na je zwangerschap moet je toch weer verder met dezelfde collega's, en met stroop van je meer vliegen als met azijn...
Mamarleen
dinsdag 12 juni 2007 om 01:01
Kan me voorstellen dat zwanger zijn zwaar is als je allerlei heftige pijntjes hebt die dagelijks leven beperken (bekkeninstabiliteit enzo) maar verder..
beetje overdreven allemaal.
Dat zwanger zijn onderschat wordt, ben ik het dus niet mee eens.
Ik was ook moe/misselijk/al die andere zwangerschapskwaaltjes bij mijn 3 voldragen zwangerschappen maar dat hoort erbij. Vind niet dat je werk daar onder hoeft te lijden, ga je 's avonds gewoon wat vroeger naar bed, gooi je je sociale leven even op non-aktief. Vind ook niet dat je je anders hoeft te gedragen/meer hulpbehoevend bent. Tenzij, die eerder genoemde vervelende dingen als BI of 9 maanden misselijk enzo. Maar wees eerlijk, hoeveel vrouwen overkomt dat. Blijft maar een klein percentage.
beetje overdreven allemaal.
Dat zwanger zijn onderschat wordt, ben ik het dus niet mee eens.
Ik was ook moe/misselijk/al die andere zwangerschapskwaaltjes bij mijn 3 voldragen zwangerschappen maar dat hoort erbij. Vind niet dat je werk daar onder hoeft te lijden, ga je 's avonds gewoon wat vroeger naar bed, gooi je je sociale leven even op non-aktief. Vind ook niet dat je je anders hoeft te gedragen/meer hulpbehoevend bent. Tenzij, die eerder genoemde vervelende dingen als BI of 9 maanden misselijk enzo. Maar wees eerlijk, hoeveel vrouwen overkomt dat. Blijft maar een klein percentage.
dinsdag 12 juni 2007 om 08:14
quote: Bambi reageerde
ga je 's avonds gewoon wat vroeger naar bed, gooi je je sociale leven even op non-aktief.
En dáár ligt volgens mij vaak het probleem: door willen gaan zoals ze vóór de zwangerschap deden. Ja maar, ik kan het toch niet zomaar af laten weten bij mn vrienden? Ja, dat kan dus wél. En als je dat niet kan, dan ook niet klagen dat je zo moe bent: 's avonds een vrouw, overdag een vrouw.
ga je 's avonds gewoon wat vroeger naar bed, gooi je je sociale leven even op non-aktief.
En dáár ligt volgens mij vaak het probleem: door willen gaan zoals ze vóór de zwangerschap deden. Ja maar, ik kan het toch niet zomaar af laten weten bij mn vrienden? Ja, dat kan dus wél. En als je dat niet kan, dan ook niet klagen dat je zo moe bent: 's avonds een vrouw, overdag een vrouw.
dinsdag 12 juni 2007 om 08:28
Het ligt er ook aan wat voor werk je doet natuurlijk. Daarnaast besluiten vrouwen die halve dagen gaan werken daar niet zo maar zelf toe, maar moet dat in de meeste gevallen van de verloskundige.
Gelukkig werk ik maar drie dagen, omdat ik daarnaast een studie doe. Gisteren zat ik 's middags alleen en wist ik op een gegeven moment echt niet meer hoe ik moest zitten, zo'n last van m'n rug had ik. Omdat er niemand was kon ik allerlei rek- en strekoefeningen in de kamer doen :) en ben ik een paar rondjes door het gebouw gaan lopen.
Vandaag ben ik weer vrij voor studie en in mijn eigen huis kan ik zo idioot zitten, liggen en lopen als ik wil. Geen idee of die rugpijn weer over gaat in de loop van de weken, maar hoop in ieder geval niet dat het erger wordt.
Ik vind de rugpijn dus niet zwaar, omdat ik weet dat het bij de zwangerschap hoort, maar voor t werken is het verdomde lastig als die rugpijn nog erger wordt.
Als vermoeidheid het enige zwangerschapskwaaltje is, dan zou ik ook zeggen, gewoon wat eerder naar bed, daar hoeft je werk niet onder te lijden. Maar alle andere ongemakken zijn niet op te lossen met een simpel; gewoon je sociale leven op non-aktief zetten en wat eerder naar bed.
Volgens mij was het Mirjam die zei dat een zwangerschap bij een normale, gezonde vrouw een natuurlijk proces is en noemde haar eerste zwangerschap redelijk. Ik ben blij dat je het zelf uiteindelijk een redelijke zwangerschap vond, dat betekent dat je het inmiddels goed hebt kunnen verwerken, volgens mij, maar als ik het lees dan denk ik: zwaaaaaaar. Mijn god, mag hopen dat dat alles mij bespaart blijft, zeg.
Gelukkig werk ik maar drie dagen, omdat ik daarnaast een studie doe. Gisteren zat ik 's middags alleen en wist ik op een gegeven moment echt niet meer hoe ik moest zitten, zo'n last van m'n rug had ik. Omdat er niemand was kon ik allerlei rek- en strekoefeningen in de kamer doen :) en ben ik een paar rondjes door het gebouw gaan lopen.
Vandaag ben ik weer vrij voor studie en in mijn eigen huis kan ik zo idioot zitten, liggen en lopen als ik wil. Geen idee of die rugpijn weer over gaat in de loop van de weken, maar hoop in ieder geval niet dat het erger wordt.
Ik vind de rugpijn dus niet zwaar, omdat ik weet dat het bij de zwangerschap hoort, maar voor t werken is het verdomde lastig als die rugpijn nog erger wordt.
Als vermoeidheid het enige zwangerschapskwaaltje is, dan zou ik ook zeggen, gewoon wat eerder naar bed, daar hoeft je werk niet onder te lijden. Maar alle andere ongemakken zijn niet op te lossen met een simpel; gewoon je sociale leven op non-aktief zetten en wat eerder naar bed.
Volgens mij was het Mirjam die zei dat een zwangerschap bij een normale, gezonde vrouw een natuurlijk proces is en noemde haar eerste zwangerschap redelijk. Ik ben blij dat je het zelf uiteindelijk een redelijke zwangerschap vond, dat betekent dat je het inmiddels goed hebt kunnen verwerken, volgens mij, maar als ik het lees dan denk ik: zwaaaaaaar. Mijn god, mag hopen dat dat alles mij bespaart blijft, zeg.
Hier kom ik nog op terug
dinsdag 12 juni 2007 om 09:53
Ik vind dat wel een beetje makkelijk gezegd wordt dat als je moe bent dat je dan je sociale leven maar even op non actief moet stellen. Tuurlijk merk ik dat ik in mijn vrije tijd het rustiger aan moet doen en vroeger naar bed moet gaan om mijn werk er niet onder te laten lijden. Maar als je gewoon 40 uur per week werkt met nog een behoorlijke reistijd en je vriend/man werkt ook minimaal 40 uur dan zijn er gewoon een aantal dingen die 's avonds en in het weekend moeten. Helemaal nu. Gelukkig hebben wij een werkster, maar wat te denken van overige zaken zoals was, administratie, boodschappen enz.? En daarnaast nog een heleboel te regelen en te klussen voordat de kleine komt. Tja, dan blijft er al weinig sociaal leven over, en tijd om het twee dagen echt rustig aan te doen is er dan ook niet. En dan kun je wel zeggen dat het een kwestie is van keuzes maken, maar volgens mij valt er niet zoveel te kiezen, uiteindelijk moet het toch allemaal gebeuren. Zoals gezegd verloopt mijn zwangerschap tot nu toe perfect op wat vermoeidheid na, maar ik vind het af en toe best zwaar. En ik denk zeker dat sommige mensen een zwangerschap onderschatten (ik zelf ook) juist omdat je denkt in hetzelfde tempo door te kunnen gaan als voorheen.
dinsdag 12 juni 2007 om 09:59
Ja, ik vind het zo frappant dat sommigen het niet willen laten afweten bij hun vrienden maar wel bij hun werk. Ik had vroeger een collega die bij een andere collega navroeg wat ze tegen de verloskundige moest zeggen om minder te kunnen werken. Want ja, werken en kinderkamer voorbereiden enzo was wel vermoeiend. Maar wel gewoon een druk sociaal leven erop na houden. Ik vond dat stuitend.
dinsdag 12 juni 2007 om 10:16
Ik vind dat hier wel weer makkelijk conclusies worden getrokken hoor. Wie zegt dat mensen die zich ziekmelden op hun werk wél tijd hebben voor hun sociale leven?
Ik ben zelf nu ook zwanger, en vind het wederom bepaald geen pretje. Ben nu 12 weken, hartstikke misselijk en heb de energie van een vaatdoek. Ik heb me tot nu toe 2 dagen ziek gemeld op mijn werk, en die dagen heb ik dan ook echt alleen maar geslapen, zo moe was ik. En ik lig er toch echt elke avond rond 22.00 in zo ongeveer. Nóg eerder gaat nou eenmaal niet, ik werk 4 dagen, heb nog een dreumes van 14 maanden rondlopen en er moet ook nog een huishouden draaiende gehouden worden. Manlief doet al veel meer dan de helft van het huishouden momenteel, dus daar ligt het ook niet aan.
Van een sociaal leven is uberhaupt bijna geen sprake momenteel, daar heb ik domweg de energie niet voor. Af en toe spreek ik af met een vriendin en dan ben ik ook voor 22.00 weer thuis. Alle dingen die ik ook maar kán schrappen die schrap ik, ben daar vrij makkelijk in, maar er zijn nou eenmaal sociale verplichtingen die ik met goed fatsoen niet kán schrappen.
Maar dat gaat niet ten koste van mijn werk.
Ik vind zwanger zijn gewoon geen feest, want ik weet dat als de misselijkheid grotendeels over is, en dat zal echt wel zo zijn over een paar weken en ik heb mijn energie weer terug, dan mág ik juist weer veel minder doen waarschijnlijk vanwege mijn bloeddruk. En de kans dat ik ruim voor mijn verlof moet stoppen met werken, is heel groot, al vind ik dat bepaald niet leuk.
Ik ben zelf nu ook zwanger, en vind het wederom bepaald geen pretje. Ben nu 12 weken, hartstikke misselijk en heb de energie van een vaatdoek. Ik heb me tot nu toe 2 dagen ziek gemeld op mijn werk, en die dagen heb ik dan ook echt alleen maar geslapen, zo moe was ik. En ik lig er toch echt elke avond rond 22.00 in zo ongeveer. Nóg eerder gaat nou eenmaal niet, ik werk 4 dagen, heb nog een dreumes van 14 maanden rondlopen en er moet ook nog een huishouden draaiende gehouden worden. Manlief doet al veel meer dan de helft van het huishouden momenteel, dus daar ligt het ook niet aan.
Van een sociaal leven is uberhaupt bijna geen sprake momenteel, daar heb ik domweg de energie niet voor. Af en toe spreek ik af met een vriendin en dan ben ik ook voor 22.00 weer thuis. Alle dingen die ik ook maar kán schrappen die schrap ik, ben daar vrij makkelijk in, maar er zijn nou eenmaal sociale verplichtingen die ik met goed fatsoen niet kán schrappen.
Maar dat gaat niet ten koste van mijn werk.
Ik vind zwanger zijn gewoon geen feest, want ik weet dat als de misselijkheid grotendeels over is, en dat zal echt wel zo zijn over een paar weken en ik heb mijn energie weer terug, dan mág ik juist weer veel minder doen waarschijnlijk vanwege mijn bloeddruk. En de kans dat ik ruim voor mijn verlof moet stoppen met werken, is heel groot, al vind ik dat bepaald niet leuk.
dinsdag 12 juni 2007 om 10:34
Zo te lezen zijn er een aantal mensen die dat in hun omgeving meegemaakt hebben, dus dan kun je die conclusie trekken toch?
Een buurvrouw van mij net zo: meldde zich vrij snel ziek op het werk omdat ze zo misselijk en moe was, en nog tig kwaaltjes had.
Maar ze had wel de puf en energie om bij vriendinnen langs te gaan, de hele dag was ze de hort op om babyspullen te kopen, etc.
Als dat een werknemer van mij zou zijn, zou ik daar flink pissig om worden.
dinsdag 12 juni 2007 om 10:52
Je geeft toch zelf het antwoord? Je maakt kennelijk die keuze ongemerkt dus zelf al.
Wat vrouwen ook vaak niet beseffen, als ik dit allemaal lees: Als straks die kleine geboren is, wordt het niet ineens makkelijker, hoor. Eigenlijk heb je het nú pas écht relaxt, ondanks de normale zwangerschapskwaaltjes. Straks heb je er - naast gierende hormonen, wervelstormen aan emoties en giga slaapgebrek- ook nog een baby bij die jouw volledige verzorging nodig heeft. En dan heb ik het nog niet over al die zwangeren die hun 3e of 4e kindje verwachten. Wil niet lullig doen, maar als je het alleen het zwánger zijn al zwaar vindt... maak je borsten dan maar vast nat.
En die keuzes om 1 of ander te skippen in je leven (bijv. druk sociaal leven náást je werk, of dat immer schone en opgeruimde huis) zal de komende jaren ook gewoon blijven bestaan. Ook dát valt vooral de eerste tijd niet te combineren met een baby.
(en nogmaals, ik heb het dus niet over ernstige zaken als BI ofzo, maar de normale kwaaltjes als vermoeidheid/misselijk/etc.)
dinsdag 12 juni 2007 om 10:56
En nog een toevoeging, even ter voorbereiding:
Als je straks moeder bent, kun je nóóóit meer zo makkelijk toegeven aan ziek zijn als nu. Moeder & ziek, da's een nogal lastige combi. Je moet namelijk gewoon doorgaan, je kunt tenslotte niet rustig een paar daagjes in je bed liggen stinken terwijl er een kleintje in huis is. Dóórgaan zul je. (of je dropt kind alsnog op het KDV maar da's ook niet voor iedereen weggelegd natuurlijk)
Als je straks moeder bent, kun je nóóóit meer zo makkelijk toegeven aan ziek zijn als nu. Moeder & ziek, da's een nogal lastige combi. Je moet namelijk gewoon doorgaan, je kunt tenslotte niet rustig een paar daagjes in je bed liggen stinken terwijl er een kleintje in huis is. Dóórgaan zul je. (of je dropt kind alsnog op het KDV maar da's ook niet voor iedereen weggelegd natuurlijk)
dinsdag 12 juni 2007 om 10:59
Ik moet eerlijk zeggen dat mijn ervaringen maken dat ik tamelijk veroordelend uit de hoek kan komen. na drie keer negen maanden doodziek en de vierde ronde die net is begonnen, daarbij het normale huishouden, verzorgen van kinderen erc en heel veel rugklachten (aangeboren rugafgwijking, gebroken rug gehad en stuitje gebroken dat nooit meer helemaal hersteld) die onder invloed van zwangerschapshormonen erger worden, kan ik zelf heel moe worden van een zwangere die ogenschijnlijk aan het zeuren is. En dan kom ik ook wel eens minder vriendelijk uit de hoek. Tja, dat gebeurd nu eenmaal. Ik moet mezelf af en toe gewoon voorhouden dat anderen een andere grens hebben en ik hun problemen dus niet als minder belangrijk kan wegzetten. Maar dat is wel lastig.
dinsdag 12 juni 2007 om 11:08
Toch kun je zwanger zijn en een kind hebben niet met elkaar te vergelijken volgens mij.
Tuurlijk wel als het gaat om minder tijd hebben voor leuke dingen en ook deels als het gaat om vermoeidheid, omdat die kleine er wel voor zorgt dat je niet voldoende slaap krijgt.
Maar de kwaaltjes zijn dan hoop ik wel weg. Zoals het waggelen, hijgend trappen oplopen, flauwvallen, rugpijn, misselijk zijn etc.
De voorbeelden die net zijn gegeven; vrouwen die zich via VK ziek willen laten melden vind ik gewoon wat zeggen over die vrouwen zelf. Die zijn toch gewoon asociaal, zeg! Maar die zijn dus niet alleen maar zo als ze zwanger zijn.
Tuurlijk wel als het gaat om minder tijd hebben voor leuke dingen en ook deels als het gaat om vermoeidheid, omdat die kleine er wel voor zorgt dat je niet voldoende slaap krijgt.
Maar de kwaaltjes zijn dan hoop ik wel weg. Zoals het waggelen, hijgend trappen oplopen, flauwvallen, rugpijn, misselijk zijn etc.
De voorbeelden die net zijn gegeven; vrouwen die zich via VK ziek willen laten melden vind ik gewoon wat zeggen over die vrouwen zelf. Die zijn toch gewoon asociaal, zeg! Maar die zijn dus niet alleen maar zo als ze zwanger zijn.
Hier kom ik nog op terug
dinsdag 12 juni 2007 om 11:09
Over mijn eigen zwangerschap kan ik zeggen dat die erg goed verliep. Ik was zwanger van een tweeling maar ben halverwege de zwangerschap verhuisd, heb vantevoren flink meegeschilderd in huis (niets gedragen tijdens verhuizing, dat niet), woonde na mijn verhuizing op 150 km afstand van mijn werk en heb het heen en weer reizen met de trein volgehouden tot aan mijn zwangerschapsverlof, 6 weken voor de uitgerekende datum. Alleen het einde was niet zo denderend vanwege HELLP. Maar verder heb ik nergens last van gehad: geen bekkeninstabiliteit, niet overmatig misselijk, geen overmatige stemmingswisselingen.
Wat een ander voelt, weet ik niet. Ik kan niet inschatten in welke mate iemand pijn heeft en ongemak ondervindt, en of iemand bij die pijn of ongemakken nog kan werken. Ik ga ervan uit dat degene die 'klaagt' te goeder trouw is en niet doet alsof, om dingen gedaan te krijgen of om niet te 'hoeven' werken. De een heeft een lagere pijngrens dan de ander, de een kan beter tegen stress dan de ander enzovoort. Als mijn vriend (maar ja, man) 'iets' heeft waar hij over klaagt, denk ik ook wel eens 'is dat nou alles???' Maar als het zijn ervaring is dat iets pijn doet o.i.d., kan ik moeilijk roepen dat het niet zo is. 'Moeten is dwang', zei mijn moeder vroeger altijd.
Wat een ander voelt, weet ik niet. Ik kan niet inschatten in welke mate iemand pijn heeft en ongemak ondervindt, en of iemand bij die pijn of ongemakken nog kan werken. Ik ga ervan uit dat degene die 'klaagt' te goeder trouw is en niet doet alsof, om dingen gedaan te krijgen of om niet te 'hoeven' werken. De een heeft een lagere pijngrens dan de ander, de een kan beter tegen stress dan de ander enzovoort. Als mijn vriend (maar ja, man) 'iets' heeft waar hij over klaagt, denk ik ook wel eens 'is dat nou alles???' Maar als het zijn ervaring is dat iets pijn doet o.i.d., kan ik moeilijk roepen dat het niet zo is. 'Moeten is dwang', zei mijn moeder vroeger altijd.
