Kinderen
alle pijlers
Wordt zwanger ZIJN onderschat?
maandag 11 juni 2007 om 09:40
Het valt mij heel erg op de laatste tijd dat er heel veel mensen zijn
die zo makkelijk praten over zwanger zijn en ook zo neerbuigend doen
tegen zwangeren.
Alsof ze vervelend zijn als ze klagen (heb je volgens mij echt wel recht toe zo nu en dan, en volgens mij is het vaker even je hart luchten dan klagen)
Dat werkgevers al beginnen te zuchten wanneer ze de woorden "eerder verlof"
horen en het liest weer zien dat hun werknemer 4 weken na de bevalling alweer aan het werk is.
Inmiddels er een vriendin zwanger en zaterdag op een feestje werd zij eigenlijk steeds aangevallen op het feit dat ze dood en doodmoe is (nu 28 wkn zwanger)
De raarste opmerkingen vlogen langs haar heen en ik vond het zo sneu!
Nu merkte ik het laatst op mijn werk ook al, en pas hoorde ik iemand zeggen dat zwangere vrouwen de boel goed in de maling kunnen nemen :? (dat was nog een moeder ook die dat zei!)
Ik vind zelf dat zwanger zijn een behoorlijk pittige opgave is en dan heb ik een hele fijne zwangerschap gehad maar was toch echt wel vaak aan het einde van mn latijn hoor......
Ik ben zelf een poosje geleden zwanger geweest en als ik eraan terugdenk heb ik die dingen zelf ook regelmatig gehoord/meegemaakt....
Jij ook?! en wat vind je ervan?
die zo makkelijk praten over zwanger zijn en ook zo neerbuigend doen
tegen zwangeren.
Alsof ze vervelend zijn als ze klagen (heb je volgens mij echt wel recht toe zo nu en dan, en volgens mij is het vaker even je hart luchten dan klagen)
Dat werkgevers al beginnen te zuchten wanneer ze de woorden "eerder verlof"
horen en het liest weer zien dat hun werknemer 4 weken na de bevalling alweer aan het werk is.
Inmiddels er een vriendin zwanger en zaterdag op een feestje werd zij eigenlijk steeds aangevallen op het feit dat ze dood en doodmoe is (nu 28 wkn zwanger)
De raarste opmerkingen vlogen langs haar heen en ik vond het zo sneu!
Nu merkte ik het laatst op mijn werk ook al, en pas hoorde ik iemand zeggen dat zwangere vrouwen de boel goed in de maling kunnen nemen :? (dat was nog een moeder ook die dat zei!)
Ik vind zelf dat zwanger zijn een behoorlijk pittige opgave is en dan heb ik een hele fijne zwangerschap gehad maar was toch echt wel vaak aan het einde van mn latijn hoor......
Ik ben zelf een poosje geleden zwanger geweest en als ik eraan terugdenk heb ik die dingen zelf ook regelmatig gehoord/meegemaakt....
Jij ook?! en wat vind je ervan?
dinsdag 12 juni 2007 om 11:09
Bambi, ik denk dat het vooral een kwestie is van je perceptie van zwaar of zwaarder. En ja, op dit moment kan ik minder dan voor mijn zwangerschap en moet ik inderdaad andere keuzes maken. En dan nog ben ik vaak moe. In die zin vind ik mijn zwangerschap af en toe zwaar ja. Vooral als ik 's ochtends om half acht in de trein gestapt ben, 's avonds om half zeven thuis ben en dan nog moet gaan koken. Dan ben ik gewoon echt moe. Maar het lijkt af en toe wel alsof je dat niet mag voelen of vinden. Natuurlijk hoort het erbij en ik loop ook niet tegen iedereen te klagen dat ik zo'n vreselijke zwangerschap heb, want tot nu toe gaat alles gewoon goed.
Wat betreft dat ik mijn borsten wel nat mag maken tegen de tijd dat de baby komt, ja dat zal best. Het grote verschil is dat mijn vriend en ik geen van beiden meer 40+ uur gaan werken als de baby er is. En dat ik dan ook gewoon eerst drie maanden verlof heb. Gelukkig ben ook nog realistisch genoeg om te snappen dat we dan ook niet meer het hele weekend vol kunnen plannen met sociale verplichtingen. Maar ik neem aan (en hoop) dat daar dan ook begrip voor is uit je omgeving. Dat begrip is op dit moment, als ik af bel omdat ik het niet trek, af en toe ver te zoeken. Want ik ben toch alleen maar zwanger en niet ziek??
dinsdag 12 juni 2007 om 11:32
Hoi,
Ik heb ook drie makkelijke zwangerschappen achter de rug. Helemaal geen echt rare dingen ofzo. Bij de tweede en derde was ik de eerste drie maanden erg misselijk. Dat is erg zwaar, daar moet je je echt door heen slepen. Inderdaad, heel vroeg naar bed, andere dingen op een laag pitje etc.
Verder dus geen kwalen. Wel zat ik de hele tijd te wachten op de 'energie' die ik vanaf week 16 zou krijgen. Die kwam bij mij nooit echt. Moeheid was dan ook mijn grootste kwaal, in maand 3-6 wel het minst, maar toch ook aanwezig.
Verder gewoon doorgewerkt alle drie en 6 wkn voor de bevalling met verlof gegaan.
Ik vind zwanger zijn dus ondanks geen echte kwalen, wel mega zwaar. Heb bijna altijd begrip voor klagende zwangeren daarom.
Het klopt wel dat als de baby er eenmaal is, je het veel drukker krijgt. Toch genoot ik altijd enorm van het terughebben van mijn lijf en energie. Alle keren echt vanaf dag 1 duidelijk weer de energie die ik normaal heb, en niet die buik mee te slepen, heerlijk!
Toch zou ik best nog een keer zwanger willen zijn hoor, het is gewoon heel bijzonder.
Ik heb ook drie makkelijke zwangerschappen achter de rug. Helemaal geen echt rare dingen ofzo. Bij de tweede en derde was ik de eerste drie maanden erg misselijk. Dat is erg zwaar, daar moet je je echt door heen slepen. Inderdaad, heel vroeg naar bed, andere dingen op een laag pitje etc.
Verder dus geen kwalen. Wel zat ik de hele tijd te wachten op de 'energie' die ik vanaf week 16 zou krijgen. Die kwam bij mij nooit echt. Moeheid was dan ook mijn grootste kwaal, in maand 3-6 wel het minst, maar toch ook aanwezig.
Verder gewoon doorgewerkt alle drie en 6 wkn voor de bevalling met verlof gegaan.
Ik vind zwanger zijn dus ondanks geen echte kwalen, wel mega zwaar. Heb bijna altijd begrip voor klagende zwangeren daarom.
Het klopt wel dat als de baby er eenmaal is, je het veel drukker krijgt. Toch genoot ik altijd enorm van het terughebben van mijn lijf en energie. Alle keren echt vanaf dag 1 duidelijk weer de energie die ik normaal heb, en niet die buik mee te slepen, heerlijk!
Toch zou ik best nog een keer zwanger willen zijn hoor, het is gewoon heel bijzonder.
dinsdag 12 juni 2007 om 11:53
Ik heb de eerste tijd van mijn zwangerschap braaf doorgeploeterd. Misselijk, nou ja, dan maar aan de biscuitjes en iets vaker naar de plee rennen. Lunchpauzes slaapje in de EHBO kamer. Mijn baas wist dat ik me niet 100% voelde. Hij ging op vakantie en ik moest van hem overnemen met 18 weken. Het werd teveel en heb bij de bedrijfsleiding aan de bel getrokken. Daar werd er gewoon niet naar mij geluisterd. Een andere collega was ergens anders aan het solliciteren en het was belangrijker haar werkdruk te verminderen omdat ze haar misschien kwijt zouden raken. En ik mocht door mijn pauzes werken omdat er zoveel werkdruk was. Toen werd mijn man geopereerd en hij kon helemaal niets toen hij thuis kwam. Maar ik mocht geen vakantiedagen opnemen. Ik stond om 4 uur op om voor mijn man te zorgen en dan volle dag naar mijn werk en 's avonds na het zorgen en huis schoonmaken om 11 uur naar bed. Week 20 ging het mis, ik had een bloeding op het werk, heel licht maar schrok me rot. Meteen naar het ziekenhuis en daar werd gezegd dat ik niet naar mijn werk terug mocht. Toen zijn ook mijn harde buiken begonnen. Deze waren zo pijnlijk dat ik, toen ik uiteindelijk echte weeen had, ik vrolijk anderhalve dag rondgelopen heb omdat ik de weeen dus helemaal niet herkende en ze geen pijn deden. Op mijn werk dachten ze dat ik lekker vakantie vierde thuis. Ik heb me rot verveeld, voelde me erg alleen, kreeg niet veel bezoek, kortom, helemaal geen leuke tijd. Mijn huisarts heeft me ziek geschreven tot het eind van mijn zwangerschap nadat werk gezegd had dat ze me echt niet konden ontzien als ik terug kwam. Hij zei dat over twintig jaar ik met de gevolgen van de problemen zou kunnen zitten (als het kindje veel te vroeg zou komen met de gevolgen van dien) en dat werk me dan allang weer vergeten zou zijn.. Dat haalde trouwens in een klap alle schuldgevoelens bij me weg.
dinsdag 12 juni 2007 om 12:28
Vanmorgen bij de koffie inloop op school. Iemand vraagt of ik weer zo misselijk ben dit keer. Dus ik vertel dat dat helaas weer het geval is. Andere zwangere haakt erop in en zegt dat zij ook zo ziek was in het begin. De eerste acht weken heeft ze namelijk wel twee keer overgegeven. Ik moet echt op mijn tong bijten op zo´n moment. Op een hele goede dag kots ik maar twee keer, op een slechte dag houd het bijna niet op. En dat veertig weken in plaats van acht. Ja, zegt ze ook nog, zelfs mijn sigaretje kon ik niet meer roken. Dat is echt zwaar hoor. OMG!!! Die zou ik dus met alle liede een schop onder de kont verkopen. :o:?;(:@
dinsdag 12 juni 2007 om 12:29
Wat ik hier lees is toch wel dat werk het allerbelangrijkste is. Belangrijker dan de andere zaken in je leven. Als ik het soms echt niet meer trek, denk ik toch echt even aan mezelf en meld ik me ziek. Ik moet goed voor mijn meisje zorgen... Dat kan niemand anders doen.
Als ik na het werk thuis kom, kom ik echt nergens aan toe, terwijl ik vol met plannen zit. Gewoon omdat ik het niet meer kan. (ik heb dus BI) Zelfs een brood bij de bakker halen is al een hele opgave. Sociale contacten worden hierdoor automatisch ook al door beperkt. En op mijn werk denken ze volgens mij ook dat het een zegen is dat je precies weet welke fantastische soaps er op tv zijn.
Ik zou graag mijn werk goed afronden en de dingen doen die ik wil doen. Maar helaas... Ik moet me er bij neerleggen. En ik ben echt geen klager, en heb een vrij hoge pijngrens. Ik vind het ook frustrerend dat de situatie zo is. Ik probeer er het beste van te maken, maar een beetje begrip zou fijn zijn.
Als ik na het werk thuis kom, kom ik echt nergens aan toe, terwijl ik vol met plannen zit. Gewoon omdat ik het niet meer kan. (ik heb dus BI) Zelfs een brood bij de bakker halen is al een hele opgave. Sociale contacten worden hierdoor automatisch ook al door beperkt. En op mijn werk denken ze volgens mij ook dat het een zegen is dat je precies weet welke fantastische soaps er op tv zijn.
Ik zou graag mijn werk goed afronden en de dingen doen die ik wil doen. Maar helaas... Ik moet me er bij neerleggen. En ik ben echt geen klager, en heb een vrij hoge pijngrens. Ik vind het ook frustrerend dat de situatie zo is. Ik probeer er het beste van te maken, maar een beetje begrip zou fijn zijn.
dinsdag 12 juni 2007 om 12:32
Moeilijk hoor, om er iets genuanceerds over te zeggen. Iedereen ervaart het weer anders, en de één heeft nou eenmaal een hogere pijngrens of ongemakkentolerantie dan de ander...
Ik ben zo'n zwangere die 'niet wil zeiken', maar dat is me bij mijn 1e behoorlijk opgebroken. Heb keihard doorgewerkt (de omstandigheden op mijn toenmalige werk waren overigens ook verre van optimaal: nog 3 andere zwangeren en 2 overspannen collega's) en toen het eigenlijk niet meer ging en ik me op aandringen van de vk bij de bedrijfsarts meldde, zei die dat ik maar een multivitamine moest nemen, want vermoeidheid hoorde er nou eenmaal bij.
Dus dacht ik: okidoki, tanden op elkaar en doorzetten maar. Dat resulteerde in een vroeggeboorte (vliezen gebroken op het werk... :o ) en wegvallende persweeën omdat ik zoooooooo moe was.
Dát doen we dus niet meer.
Nu, bij de 2e, probeer ik mezelf wat meer in acht te nemen. Ben ongeveer net zo moe als bij mijn 1e, maar wil het er niet meer zo op aan laten komen, dus sinds het begin van mijn zwangerschap ga ik af en toe een uurtje eerder naar huis, of begin ik een uurtje later 's ochtends. Deze houding heeft ervoor gezorgd dat ik me nu, in de laatste werkweek voor mijn verlof, nog behoorlijk goed voel en ik de beeb hopelijk wat langer binnen kan houden.
Sociaal leven: prima, maar ik ga dus niet meer staan koken voor een hele vriendenkring, maar als ze het gezellig vinden dat ik erbij ben, dan mogen ze gráág voor mij koken!
Vind het soms heel moeilijk om die hulp te accepteren (laat staan te vragen!) maar ik ben gewoon niet zo'n fitte zwangere en dat mag ik echt niet meer negeren. Want dat is bij een hoop zwnageren volgens mij ook het probleem: de omgeving heeft niet zo door hoe zwaar jij het hebt, en als je dat zelf niet aangeeft dan gaan veel mensen ervan uit dat je nog precies dezelfde bent, alleen dan zonder alcohol en met een dikke buik...
Ik ben zo'n zwangere die 'niet wil zeiken', maar dat is me bij mijn 1e behoorlijk opgebroken. Heb keihard doorgewerkt (de omstandigheden op mijn toenmalige werk waren overigens ook verre van optimaal: nog 3 andere zwangeren en 2 overspannen collega's) en toen het eigenlijk niet meer ging en ik me op aandringen van de vk bij de bedrijfsarts meldde, zei die dat ik maar een multivitamine moest nemen, want vermoeidheid hoorde er nou eenmaal bij.
Dus dacht ik: okidoki, tanden op elkaar en doorzetten maar. Dat resulteerde in een vroeggeboorte (vliezen gebroken op het werk... :o ) en wegvallende persweeën omdat ik zoooooooo moe was.
Dát doen we dus niet meer.
Nu, bij de 2e, probeer ik mezelf wat meer in acht te nemen. Ben ongeveer net zo moe als bij mijn 1e, maar wil het er niet meer zo op aan laten komen, dus sinds het begin van mijn zwangerschap ga ik af en toe een uurtje eerder naar huis, of begin ik een uurtje later 's ochtends. Deze houding heeft ervoor gezorgd dat ik me nu, in de laatste werkweek voor mijn verlof, nog behoorlijk goed voel en ik de beeb hopelijk wat langer binnen kan houden.
Sociaal leven: prima, maar ik ga dus niet meer staan koken voor een hele vriendenkring, maar als ze het gezellig vinden dat ik erbij ben, dan mogen ze gráág voor mij koken!
Vind het soms heel moeilijk om die hulp te accepteren (laat staan te vragen!) maar ik ben gewoon niet zo'n fitte zwangere en dat mag ik echt niet meer negeren. Want dat is bij een hoop zwnageren volgens mij ook het probleem: de omgeving heeft niet zo door hoe zwaar jij het hebt, en als je dat zelf niet aangeeft dan gaan veel mensen ervan uit dat je nog precies dezelfde bent, alleen dan zonder alcohol en met een dikke buik...
dinsdag 12 juni 2007 om 12:37
Soms denk ik dat zwangere vrouwen zich wel een beetje aanstellen eerlijk gezegd, doen inderdaad alsof het een ziekte is, lopen vanaf de dag dat ze weten zwanger te zijn te puffen en met hun hand in de rug.
Ik heb het idee dat sommige klachten ook een beetje "modieus" zijn. Ik weet nog goed dat ik toen ik vorig jaar zwanger was, ik een email kreeg van een NLse vriendin (ik woon in buitenland) die toen ook zwanger was. Ze vroeg me of ik "al last van bandenpijn" had. Ik had nog nooit van bandenpijn gehoord, bestaat hier denk ik niet, en had er dus ook geen last van...
Nu ben ik inmiddels weer zwanger én was 5-maanden oude dochter nog aan het borstvoeden én ik ben sinds vorige week weer fulltime aan het werk na zes maanden verlof. Nou, eind van de week kon ik bijna niet meer staan van vermoeidheid en heb de borstvoeding rap afgebouwd, dat was gewoon echt teveel van het goede. Net heb ik hier op kantoor in mijn prullebak overgegeven (niemand had het door gelukkig :$), dus de misselijkheid is ook in volle glorie terug...
Dus tja, ik ben onwijs moe en ik voel me misselijk en ik vind mezelf best wel een beetje zielig. Maar ja, hoort erbij hoor, gaat ook wel weer voorbij. Mijn vorige zwangerschap verliep onwijs makkelijk dus ik ga er gewoon vanuit dat dat nu ook weer het geval zou zijn. Positieve instelling enzo.
Neemt niet weg dat ik wel degelijk begrip en vooral respect op kan brengen voor mensen als Mette en Blindje, wat een ellende!!
Oh ja, over opstaan in de bus. Ik schaamde me altijd dood als mensen voor me op gingen staan, voelde me dan inderdaad zo'n halve invalide en iedereen keek zo naar me. Wel onwijs lief bedoeld en zelf zal ik ook altijd mijn stoel aanbieden, maar ik zelf sloeg het beleefd af. Stom eigenlijk.
Ik heb het idee dat sommige klachten ook een beetje "modieus" zijn. Ik weet nog goed dat ik toen ik vorig jaar zwanger was, ik een email kreeg van een NLse vriendin (ik woon in buitenland) die toen ook zwanger was. Ze vroeg me of ik "al last van bandenpijn" had. Ik had nog nooit van bandenpijn gehoord, bestaat hier denk ik niet, en had er dus ook geen last van...
Nu ben ik inmiddels weer zwanger én was 5-maanden oude dochter nog aan het borstvoeden én ik ben sinds vorige week weer fulltime aan het werk na zes maanden verlof. Nou, eind van de week kon ik bijna niet meer staan van vermoeidheid en heb de borstvoeding rap afgebouwd, dat was gewoon echt teveel van het goede. Net heb ik hier op kantoor in mijn prullebak overgegeven (niemand had het door gelukkig :$), dus de misselijkheid is ook in volle glorie terug...
Dus tja, ik ben onwijs moe en ik voel me misselijk en ik vind mezelf best wel een beetje zielig. Maar ja, hoort erbij hoor, gaat ook wel weer voorbij. Mijn vorige zwangerschap verliep onwijs makkelijk dus ik ga er gewoon vanuit dat dat nu ook weer het geval zou zijn. Positieve instelling enzo.
Neemt niet weg dat ik wel degelijk begrip en vooral respect op kan brengen voor mensen als Mette en Blindje, wat een ellende!!
Oh ja, over opstaan in de bus. Ik schaamde me altijd dood als mensen voor me op gingen staan, voelde me dan inderdaad zo'n halve invalide en iedereen keek zo naar me. Wel onwijs lief bedoeld en zelf zal ik ook altijd mijn stoel aanbieden, maar ik zelf sloeg het beleefd af. Stom eigenlijk.
dinsdag 12 juni 2007 om 12:39
Nou Blindje, ik vind je erg hardvochtig hoor, tis tocg ver-schrik-ke-lijk zielig dat ze haar sigaretjes moet laten staan... :P Pfffff.... zou toch geen kinderen moeten krijgen!!
@ Bieb: ja, lastig, als je lijf niet meewerkt maar je zit wel met een schuldgevoel en plichtsbesef van hier tot Tokyo. Dat bedoelde ik ook met mijn vorige posting (alleen door de zwangerschapshormonen komt het er allemaal niet meer zo helder & bondig uit...) dat je dus de juiste balans moet vinden tussen enerzijds wèl goed zorgen voor je eigen lijf & baby, en je anderzijds niet als de Prinses op de Erwt gaan zitten aanstellen... ik vind die balans dus persoonlijk erg lastig.
dinsdag 12 juni 2007 om 12:40
Ik ben ook zo iemand die haar werk belachelijk belangrijk vindt. De baas zou mij van bij wijze van spreken middenin de nacht mogen wakkerbellen als ik echt de enige ben die ergens het antwoord op weet (maar dit zal niet gebeuren, omdat ik belangrijke informatie altijd deel met collega's/de baas zelf). Toen ik vorig jaar ontdekte dat ik zwanger was, vond ik mijn zwangerschap gelukkig nog belangrijker. Ik heb dan ook de stap genomen om me vrijwillig naar een lagere (minder veeleisende) functie te laten overzetten (overigens wel met behoud van het salaris wat bij die eerste baan hoorde;)), omdat ik alle ruimte en aandacht aan mijn zwangerschap wilde geven. Alles wat ik doe, moet goed gebeuren en ik voorzag problemen met die opstelling (omdat het heel waarschijnlijk was dat ik het in de loop van de zwangerschap rustiger aan zou moeten gaan doen vanwege de bloeddruk). Dus gewoon op tijd aan de bel getrokken en deze stap genomen. Heel veel mensen vonden dit stoer: dat ik zo goed naar mezelf luisterde. En toch voelde ik me schuldig natuurlijk, toen ik minder uren moest gaan werken.
Weten de zwangere vrouwen hier trouwens wel, dat je als zwangere recht hebt op meer (en doorbetaalde) pauze?? Dit is gewoon wettelijk geregeld. Dus als je het niet trekt, maak er dan gebruik van.
Weten de zwangere vrouwen hier trouwens wel, dat je als zwangere recht hebt op meer (en doorbetaalde) pauze?? Dit is gewoon wettelijk geregeld. Dus als je het niet trekt, maak er dan gebruik van.
dinsdag 12 juni 2007 om 12:49
Ik heb gisteren gezellig nog zitten overwerken hoor, tot kwart voor 8.. pfff.. ben nu 16,5 weken, dus het kan nog wel.. maar straks? Werk 5 dagen per week. Maarja, wat ook een probleem is, is dat mijn concentratie heel slecht is. Dus ik werk minder effectief, voel me daardoor schuldig, en ga zitten overwerken - ook om alles af te krijgen.
Ik ben wel blij dat ik gewoon kan werken. Ik offer eerder mijn sociale leven op - en het huishouden... :-s
Ik ben wel blij dat ik gewoon kan werken. Ik offer eerder mijn sociale leven op - en het huishouden... :-s
dinsdag 12 juni 2007 om 13:09
Yep ik woon in Dublin, dus wel degelijk een stadsbus. En nogmaals, zelf zou ik altijd mijn plaats afstaan aan andere zwangeren, maar voor mezelf vond ik het niets, baalde een beetje als iedereen naar me staarde als iemand me zijn/haar plaats aanbood. En om staan in een bus ronduit gevaarlijk te noemen vind ik trouwens ook een tikje overdreven.
En Risotje, bandenpijn is voor mij gewoon buikpijn. Waar het mij om ging is dat als je vantevoren gaan anticiperen dat je "bandenpijn" kunt krijgen, dat je het dan vast ook wel krijgt!
En Risotje, bandenpijn is voor mij gewoon buikpijn. Waar het mij om ging is dat als je vantevoren gaan anticiperen dat je "bandenpijn" kunt krijgen, dat je het dan vast ook wel krijgt!
dinsdag 12 juni 2007 om 13:32
Ik geloof niet dat het fout is dat je bepaalde pijn nu kunt benoemen. Het is geruststellend dat je weet waarom iets pijn doet en dan kan je inderdaad gewoon verder gaan. Maar als iemand al een problematische zwangerschap heeft dan is er paniek als je "buikpijn" hebt. Als je het kunt benoemen en relativeren ben je veel relaxter!
dinsdag 12 juni 2007 om 13:34
Wat erg irritant was op mijn werk was dat ik van die "belangstellende" telefoontjes (wanneer kom je weer werken..) kreeg en dan werd er altijd bij gezegd dat mijn collegaatje die twee weken verder was dan mij, nog gewoon werkte en zij geen problemen had. Maar ja, mijn baas en leidinggevenden zijn allemaal erg jong zonder kinderen..
dinsdag 12 juni 2007 om 13:52
Dat is ook nog iets Darsjan, waar jij zegt lastige harde buiken. Ik kreeg allemaal vrouwen (ook familie) over me heen die zeiden dat ze ook harde buiken hadden en dat ze daar nooit last van hadden. Het is alsof je je steeds moet verantwoorden. In het ziekenhuis stonden ze versteld van hoe heftig de harde buiken waren, de monitor zat aan zijn bovengrens en ik kon echt niets meer (zelfs niet praten, het enige wat nog hielp was puffen). En iedereen maar zeggen, je bent zwanger, niet ziek. Ja, dat wist ik ook wel. Ik weet best dat sommige mensen zwaar misbruik maken van het feit dat ze zwanger zijn, maar ik denk dat als er echt problemen zijn, dat vaak ook niet serieus genomen wordt.
dinsdag 12 juni 2007 om 13:54
Ik zal wel onduidelijk schrijven of zo...
Voor de duidelijkheid, ik zeg dus niet dat bandenpijn niet bestaat of zo en bedankt voor de googlesuggestie, was ik toendertijd ook op gekomen. Maar het feit dat het bestaat, betekent toch niet dat je het automatisch gaat krijgen?? En dát bedoelde ik met "modieus".
Waar het mij om ging, is dat ik de vraag kreeg, "of ik al bandenpijn had". M.a.w., vriendin had in haar boekje gelezen dat zwangeren dan en dan bandenpijn kunnen/gaan krijgen. En ze had er dan ook prompt last van. Zelf had ik nog nooit van die term gehoord, nogmaals, in mijn Engelstalige boekjes bestaat dit gegeven niet voor zover ik weet en had er ook geen last van. Tuurlijk, had wel de gebruikelijke buikpijntjes en wie weet was 1 van die pijntjes wel bandenpijn. Ik moest gewoon lachen, voelde me alsof me een klacht aangepraat werd.
Voor de duidelijkheid, ik zeg dus niet dat bandenpijn niet bestaat of zo en bedankt voor de googlesuggestie, was ik toendertijd ook op gekomen. Maar het feit dat het bestaat, betekent toch niet dat je het automatisch gaat krijgen?? En dát bedoelde ik met "modieus".
Waar het mij om ging, is dat ik de vraag kreeg, "of ik al bandenpijn had". M.a.w., vriendin had in haar boekje gelezen dat zwangeren dan en dan bandenpijn kunnen/gaan krijgen. En ze had er dan ook prompt last van. Zelf had ik nog nooit van die term gehoord, nogmaals, in mijn Engelstalige boekjes bestaat dit gegeven niet voor zover ik weet en had er ook geen last van. Tuurlijk, had wel de gebruikelijke buikpijntjes en wie weet was 1 van die pijntjes wel bandenpijn. Ik moest gewoon lachen, voelde me alsof me een klacht aangepraat werd.
dinsdag 12 juni 2007 om 13:59
Ainne, dat klopt wel. Iedereen verwacht dat je elk probleem zult hebben. Lekkende borsten, kotsen etc. Er is trouwens wel een engelse benaming voor bandenpijn maar kan me niet meer herinneren wat het is (woon in Engeland). Sta er trouwens van te kijken dat ze in Ierland voor je opstaan in de bus, hier blijft iedereen lekker zitten!!
