Zoon 17 vermoedelijk angststoornis

Beste viva-forummers,
ik ben al een hele tijd een stille meelezer en zie vaak goede en meelevende adviezen voorbij komen, vandaar dat ik nu zelf een account heb aangemaakt ivm het volgende langslepende probleem met mijn zoon. ik hoop dat ik het kort kan houden en zo goed mogelijk kan omschrijven.

Ik ben een alleenstaande moeder van 2 kinderen ( 17 en 11) Mijn zoon van 17 heeft nu ik erop terug kijk al best lang een probleem waar we steeds slechter mee kunnen omgaan. Laat ik vooropstellen dat dit voor hem natuurlijk verschrikkelijk is, ik weet echter niet meer hoe ik hem hierin moet steuren/ begeleiden etc.
Waar dit probleem op neer komt is dat, als hij naar situaties moet waar veel mensen zijn, waar hij de mensen niet kent dat hij dan gaat overgeven, hij word extreem misselijk en wil zsm uit de situatie. Om een voorbeeld te noemen: werk: hij solliciteert, word aangenomen en moet maandag beginnen, tot zondag avond is er ( naar mijn weten) niks aan de hand. smorgens staat hij op en moet meteen overgeven en is extreem misselijk, hij raakt enorm gestrest en appt mij dan hele smeekbedes dat hij niet weet wat hij moet doen etc, bang is dat hij daar moet overgeven. dit gaat zo met sollicitatiegesprekken, nieuwe school/klas, überhaupt gesprekken met vreemden, en lange autoritten.

we zijn een jaar geleden naar de huisarts gegaan omdat dit niet meer gaat zo en de huisarts dacht aan een angststoornis en heeft hem doorgestuurd naar de praktijkondersteuner, maar voordat dat gesprek plaats vond begon hier thuis het hele riedeltje weer opnieuw, waarbij ik moet praten als brugman om hem die kant op te krijgen. zoon raakt doodmoe van de energie die het vreet. gesprekken worden mondjesmaat gepland, ik heb hierover al gebeld dat zoon zsm goede hulp moet krijgen omdat de situatie vooral voor hem onhoudbaar is. Ha gaf aan hem op een wachtlijst te kunnen plaatsen maar dat de lijsten lang zijn en hij sowieso lang moet wachten.
Dit is echt verschrikkelijk. zoon begint over een paar weken op het mbo en moet een stageplek hebben.. hij durft de gesprekken niet aan omdat hij zo bang is dat het misgaat. Hij heeft deze vakantie 2 banen gekregen en niet gegaan vanwege dit probleem. Als ik met hem praat zegt hij dat hij zo niet wil zijn, en waarom hem dit moet overkomen.. hij vind het zo verschrikkelijk erg en weet niet wat hij moet doen. Hij komt geen stap verder zo. en ik weet niet meer wat ik moet doen om hem te begeleiden hierin, ik neem het zeer zeker serieus en dat heb ik laten zien, daarna een soort van proberen te bagatelliseren in de hoop dat hij dan ook ging denken och misschien valt het mee, maar dat werkte averechts en hij verweet mij dat ik hem niet serieus nam.. ik heb echt al zoveel geprobeerd..
Gelukkig heeft hij een hele groep vrienden die hij kent vanaf de basisschool en dagelijks ziet, maar dat is, naast thuis, zijn vertrouwde bubbel, maar zeker op deze leeftijd moet je nog zo vaak nieuwe situaties kunnen handelen. Zijn vader is half betrokken en weet niks, ik mag niks zeggen tegen mijn vriendinnen ( vind hij voorschut). ik heb geen familie op een broertje na om op terug te vallen en ik weet gewoon niet meer in welke hoek ik het moet zoeken, of wat ik moet doen of zeggen in zo een situatie, het enige wat ik elke keer aangeef is dat hij gewoon moet gaan en dan misschien in gaat zien dat het allemaal wel mee valt op het werk oid maar zover komt hij niet, hij kan me ook niet aangeven wat ik moet zeggen/doen om hem rustig te krijgen. het enige wat hij doet is deze situaties vermijden, met als gevolg dat hij zijn mavo diploma niet gehaald heeft ( wegens absentie) en nu in een speciaal ontwikkeld traject toch naar het mbo kan en daarnaast 1 dag per week naar de mavo nog moet om alsnog zijn diploma te halen. dit gesprek met het mbo en de mavo hebben we samen gevoerd, hij duidelijk hartstikke misselijk maar hij was zo verschrikkelijk enthousiast dat dit mogelijk was! tot de dag dat hij daadwerkelijk moet beginnen.. ik weet nu al dat dat voor hem killing gaat zijn.
zijn vrienden willen volgend jaar bijv op vakantie met de auto, en hij maakt zich daar nu al druk over omdat hij lang in de auto moet zitten en bang is dat hij misselijk word en moet overgeven. hij raakt dan totaal in paniek.
als ik met hem ergens heen moet met de auto, heb ik al hoofdpijn en maagpijn omdat ik weet hoe dat gaat lopen.
ik ben zo bang dat hij uiteindelijk geisoleerd gaat raken ( vrienden werken en gaan naar school) en dat hij niks gaat bereiken. dit is zo niet het leven dat ik wil voor hem..

ik hoop dat jullie tips hebben of misschien ervaringsverhalen.

Gizmoreturns schreef: ↑

17-08-2021 17:35

Jouw angst straalt ook op hem door, probeer dat ook te monitoren!!

Hier lijkt mij professionele hulp zeer gewenst. Is hij al wel daadwerkelijk aangemeld voor hulp?

Ik probeer echt zo nuchter en rustig mogelijk te blijven in zo’n situatie.. dus de maagpijn etc die ik heb laat ik niet merken.. het enige wat ik doe is luisteren als hij wil praten en er zijn als hij een “ aanval” heeft.
Hij is nog niet aangemeld voor hulp als alleen de praktijk ondersteuner

DonutMetChocolade schreef: ↑

17-08-2021 17:40

Helaas ervaring hiermee. Toen ik 18 was ontwikkelde ik precies dezelfde angst, alleen dan in plaats van bang om over te geven de angst om diarree te krijgen. Na veel jaren op zoek te zijn naar wat dit nou precies is kwam het er bij mij in ieder geval op neer dat ik bang was om andere mensen teleur te stellen door dus bijvoorbeeld ziek te zijn.

Is hij ook bang om over te geven als hij bijvoorbeeld alleen over straat loopt? Dat had ik namelijk totaal niet. Het kwam alleen tot uiting bij 'belangrijke dingen' zoals inderdaad werken, in de klas zitten, stage lopen etc. Ik ben daardoor ook een jaar uitgevallen.

Wat bij mij heeft geholpen is lastig om te zeggen omdat ik er echt wel 4 jaar behoorlijk last van heb gehad en ik nog steeds angstig kan zijn voor dat soort situaties (gelukkig is de angst voor diarree wel zo goed als weg). Voor mij had het dus vooral met leren dat je voor jezelf mag kiezen. Dus voel je je misselijk in een auto met vrienden? Durf je dan te zeggen dat ze even moeten stoppen omdat je frisse lucht wilt? Durf je op je werk aan te geven dat je je even niet goed voelt en naar de wc moet? Zonder dat je je daar dan slecht over voelt.

Ik weet natuurlijk niet wat er in jouw zoon's hoofd omgaat maar vaak zit er wel iets achter een angst voor overgeven op bepaalde plekken. Overgeven en ook diarree zijn toch wel dingen die erg 'ongemakkelijk' zijn in bepaalde situaties. Dus ja de angst voor lul te staan of niet 'perfect' te zijn. Wellicht kan hij op zoek gaan naar waarom hij zo bang is om over te geven? Gaat het echt om het overgeven of toch over iets anders?

Toevoeging: Mijn broertje kreeg ook op zijn 16de last van dezelfde angst als mij maar dan inderdaad ook voor overgeven. Bij ons werd allebei uiteindelijk autisme vastgesteld. Dit hoeft er natuurlijk helemaal niks mee te maken te hebben maar ik dacht ik zet het er toch even bij.

Bedankt voor het delen van je ervaring!

Hij zegt zelf dat hij het bijv onbeleefd vind om een meerdere te onderbreken als die uitleg geeft over werk omdat hij moet gaan overgeven oid. Hij zegt dat ie dan ook gerust minimaal een half uur weg is om bij te trekken. Ik weet natuurlijk ook als volwassene dat de wereld geen rekening gaat houden met dat soort dingen of iig er maar tot op bepaalde hoogte rekening mee kan houden.. hij weet dat we kunnen stoppen met de auto als hij ovef moet geven. En dit zeg ik ook. Desnoods stop ik op de vluchtstrook.. maar alsnog vind ie het doodeng en kan dan nergens z’n hoofd bij houden en komt overal doodmoe aan..

Bedankt voor al jullie lieve reacties.
Ik ga morgenmiddag naar de huisarts om nogmaals de Ernst van de situatie te bespreken. Ik heb vanmiddag gelezen dat medicatie kunnen helpen maar zoon zegt dit liever niet te doen omdat hij die “ rotzooi niet in z’n lijf wil” ik heb gezegd dat we iets moeten en morgen de huisarts even af moeten wachten. Maar dat dat 1 van de opties zou kunnen zijn.
Een tussen jaar zoals benoemd is zou idd een optie zijn, had ik nog niet over nagedacht. Maar daar zou ik even over moeten bellen met de leerplichtambtenaar. Dan kan hij inderdaad aan zichzelf werken. Aankomend jaar word zwaar met stage en 2 verschillende scholen. Ik hoop zo dat hij hoop krijgt en de hulp krijgt die hij nodig heeft. Ik ben langzamerhand ook aan het eind van mijn latijn.. pieker m’n eigen suf en wil dit zo niet voor m’n kind die op deze leeftijd moet knallen en genieten van feestjes etc..

misvrolijk schreef: ↑

17-08-2021 19:57

Dit kan net zo goed over mijn dochter gaan. Ze heeft het al heel lang bij verschillende situaties. Wat ze op tv ziet, het weggaan met de bus bijv. Schoolreis weken van tevoren buikpijn en spugen. Als we uit eten gaan zit ze met buikpijn aan tafel, totdat ze gewend is dan begint ze beetje te eten. Feestjes van klasgenoten vol spanning en stress. Ze nodigen haar niet meer uit. Vorig week zijn we op vakantie geweest. We hebben van tevoren verteld, omdat we dachten dat ze het onder controle had door cognitieve gedrags therapie. Arme meid was zo gestrest dat nauwelijks heeft gegeten. Misselijk en buikpijn had ze zelfs een paniek aanval waardoor ze moest spugen. Toen we zijn aangekomen bleef ze nog steeds gespannen en at 1 mini croissantje voor de hele dag. Het is niet dat ik perse uit eten moet of op vakantie, maar dit is haar laatste school jaar en dan gaat ze naar de middelbare school waar ze nu al tegen op ziet. Ze hebben ook een toneelstuk en schoolkamp aan het einde van dit jaar.

Afgelopen week heb ik ook gegoogled op angststoornis bij kinderen. Op dit moment weet ik niet hoe het verder moet. We kunnen niet ons opsluiten. En zij zich zelf ook niet. Als ze thuis is gaat het gewoon goed. Door al die stress perioden valt ze veel af en heeft ze ernstig ondergewicht. Ze weegt net veel als haar zusje. Ik ben bang dat het haar leven gaat beheersen, omdat ze het al zolang heeft.

Verschrikkelijk is het.. zo erg voor die kindjes en je zou het zo graag overnemen..
Dat eten is heeel herkenbaar. Zoon is zoveel afgevallen ook. Het enige moment dat hij eet is als hij gehangen heeft met vrienden en Snachts rond half 1 thuis komt. Dan gaat hij helemaal los in de keuken. Pizza eieren fruit alles word gebakken en opgegeten. Overdag weinig tot niks. Ik denk omdat hij dan weet dat hij niet meer weg hoeft en gewoon “ veilig “ thuis is. Ik laat het maar. Haal alle fruit en groenten die hij lust dagelijks in huis zodat er ook nog wat gezonds binnen komt..
Hoe oud is je dochter ? En heeft ze al gesprekken?

Star⁴ schreef: ↑

17-08-2021 17:41

En als je met hem meegaat naar praktijkondersteuner, heeft hij dan geen last?

Helaas wel. Het eerste gesprek met de huisarts was ik erbij. En toen ging het ook erg moeizaam. Na enige tijd zakt het bij hem en gaat het beter.

Victory2015 schreef: ↑

17-08-2021 19:47

Herkenbaar. Iets andere uiting qua klachten maar wel vergelijkbaar. Kan er nu heel goed mee leven dankzij
https://socialevrijheid.nl/sociale-angst-training/
Weet niet of ik die URL mag posten maar als ie straks weg is stuur me dan even een pb.
Ik heb het online programma gedaan. Gewoon veilig thuis. Kan me voorstellen dat dat voor jouw zoon ook het prettigste is?

Ik ga dit morgen even met hem bekijken, mocht hij weg zijn stuur ik je een Pb bedankt!