Kinderen
alle pijlers
Zoon 17 vermoedelijk angststoornis
dinsdag 17 augustus 2021 om 13:26
Beste viva-forummers,
ik ben al een hele tijd een stille meelezer en zie vaak goede en meelevende adviezen voorbij komen, vandaar dat ik nu zelf een account heb aangemaakt ivm het volgende langslepende probleem met mijn zoon. ik hoop dat ik het kort kan houden en zo goed mogelijk kan omschrijven.
Ik ben een alleenstaande moeder van 2 kinderen ( 17 en 11) Mijn zoon van 17 heeft nu ik erop terug kijk al best lang een probleem waar we steeds slechter mee kunnen omgaan. Laat ik vooropstellen dat dit voor hem natuurlijk verschrikkelijk is, ik weet echter niet meer hoe ik hem hierin moet steuren/ begeleiden etc.
Waar dit probleem op neer komt is dat, als hij naar situaties moet waar veel mensen zijn, waar hij de mensen niet kent dat hij dan gaat overgeven, hij word extreem misselijk en wil zsm uit de situatie. Om een voorbeeld te noemen: werk: hij solliciteert, word aangenomen en moet maandag beginnen, tot zondag avond is er ( naar mijn weten) niks aan de hand. smorgens staat hij op en moet meteen overgeven en is extreem misselijk, hij raakt enorm gestrest en appt mij dan hele smeekbedes dat hij niet weet wat hij moet doen etc, bang is dat hij daar moet overgeven. dit gaat zo met sollicitatiegesprekken, nieuwe school/klas, überhaupt gesprekken met vreemden, en lange autoritten.
we zijn een jaar geleden naar de huisarts gegaan omdat dit niet meer gaat zo en de huisarts dacht aan een angststoornis en heeft hem doorgestuurd naar de praktijkondersteuner, maar voordat dat gesprek plaats vond begon hier thuis het hele riedeltje weer opnieuw, waarbij ik moet praten als brugman om hem die kant op te krijgen. zoon raakt doodmoe van de energie die het vreet. gesprekken worden mondjesmaat gepland, ik heb hierover al gebeld dat zoon zsm goede hulp moet krijgen omdat de situatie vooral voor hem onhoudbaar is. Ha gaf aan hem op een wachtlijst te kunnen plaatsen maar dat de lijsten lang zijn en hij sowieso lang moet wachten.
Dit is echt verschrikkelijk. zoon begint over een paar weken op het mbo en moet een stageplek hebben.. hij durft de gesprekken niet aan omdat hij zo bang is dat het misgaat. Hij heeft deze vakantie 2 banen gekregen en niet gegaan vanwege dit probleem. Als ik met hem praat zegt hij dat hij zo niet wil zijn, en waarom hem dit moet overkomen.. hij vind het zo verschrikkelijk erg en weet niet wat hij moet doen. Hij komt geen stap verder zo. en ik weet niet meer wat ik moet doen om hem te begeleiden hierin, ik neem het zeer zeker serieus en dat heb ik laten zien, daarna een soort van proberen te bagatelliseren in de hoop dat hij dan ook ging denken och misschien valt het mee, maar dat werkte averechts en hij verweet mij dat ik hem niet serieus nam.. ik heb echt al zoveel geprobeerd..
Gelukkig heeft hij een hele groep vrienden die hij kent vanaf de basisschool en dagelijks ziet, maar dat is, naast thuis, zijn vertrouwde bubbel, maar zeker op deze leeftijd moet je nog zo vaak nieuwe situaties kunnen handelen. Zijn vader is half betrokken en weet niks, ik mag niks zeggen tegen mijn vriendinnen ( vind hij voorschut). ik heb geen familie op een broertje na om op terug te vallen en ik weet gewoon niet meer in welke hoek ik het moet zoeken, of wat ik moet doen of zeggen in zo een situatie, het enige wat ik elke keer aangeef is dat hij gewoon moet gaan en dan misschien in gaat zien dat het allemaal wel mee valt op het werk oid maar zover komt hij niet, hij kan me ook niet aangeven wat ik moet zeggen/doen om hem rustig te krijgen. het enige wat hij doet is deze situaties vermijden, met als gevolg dat hij zijn mavo diploma niet gehaald heeft ( wegens absentie) en nu in een speciaal ontwikkeld traject toch naar het mbo kan en daarnaast 1 dag per week naar de mavo nog moet om alsnog zijn diploma te halen. dit gesprek met het mbo en de mavo hebben we samen gevoerd, hij duidelijk hartstikke misselijk maar hij was zo verschrikkelijk enthousiast dat dit mogelijk was! tot de dag dat hij daadwerkelijk moet beginnen.. ik weet nu al dat dat voor hem killing gaat zijn.
zijn vrienden willen volgend jaar bijv op vakantie met de auto, en hij maakt zich daar nu al druk over omdat hij lang in de auto moet zitten en bang is dat hij misselijk word en moet overgeven. hij raakt dan totaal in paniek.
als ik met hem ergens heen moet met de auto, heb ik al hoofdpijn en maagpijn omdat ik weet hoe dat gaat lopen.
ik ben zo bang dat hij uiteindelijk geisoleerd gaat raken ( vrienden werken en gaan naar school) en dat hij niks gaat bereiken. dit is zo niet het leven dat ik wil voor hem..
ik hoop dat jullie tips hebben of misschien ervaringsverhalen.
ik ben al een hele tijd een stille meelezer en zie vaak goede en meelevende adviezen voorbij komen, vandaar dat ik nu zelf een account heb aangemaakt ivm het volgende langslepende probleem met mijn zoon. ik hoop dat ik het kort kan houden en zo goed mogelijk kan omschrijven.
Ik ben een alleenstaande moeder van 2 kinderen ( 17 en 11) Mijn zoon van 17 heeft nu ik erop terug kijk al best lang een probleem waar we steeds slechter mee kunnen omgaan. Laat ik vooropstellen dat dit voor hem natuurlijk verschrikkelijk is, ik weet echter niet meer hoe ik hem hierin moet steuren/ begeleiden etc.
Waar dit probleem op neer komt is dat, als hij naar situaties moet waar veel mensen zijn, waar hij de mensen niet kent dat hij dan gaat overgeven, hij word extreem misselijk en wil zsm uit de situatie. Om een voorbeeld te noemen: werk: hij solliciteert, word aangenomen en moet maandag beginnen, tot zondag avond is er ( naar mijn weten) niks aan de hand. smorgens staat hij op en moet meteen overgeven en is extreem misselijk, hij raakt enorm gestrest en appt mij dan hele smeekbedes dat hij niet weet wat hij moet doen etc, bang is dat hij daar moet overgeven. dit gaat zo met sollicitatiegesprekken, nieuwe school/klas, überhaupt gesprekken met vreemden, en lange autoritten.
we zijn een jaar geleden naar de huisarts gegaan omdat dit niet meer gaat zo en de huisarts dacht aan een angststoornis en heeft hem doorgestuurd naar de praktijkondersteuner, maar voordat dat gesprek plaats vond begon hier thuis het hele riedeltje weer opnieuw, waarbij ik moet praten als brugman om hem die kant op te krijgen. zoon raakt doodmoe van de energie die het vreet. gesprekken worden mondjesmaat gepland, ik heb hierover al gebeld dat zoon zsm goede hulp moet krijgen omdat de situatie vooral voor hem onhoudbaar is. Ha gaf aan hem op een wachtlijst te kunnen plaatsen maar dat de lijsten lang zijn en hij sowieso lang moet wachten.
Dit is echt verschrikkelijk. zoon begint over een paar weken op het mbo en moet een stageplek hebben.. hij durft de gesprekken niet aan omdat hij zo bang is dat het misgaat. Hij heeft deze vakantie 2 banen gekregen en niet gegaan vanwege dit probleem. Als ik met hem praat zegt hij dat hij zo niet wil zijn, en waarom hem dit moet overkomen.. hij vind het zo verschrikkelijk erg en weet niet wat hij moet doen. Hij komt geen stap verder zo. en ik weet niet meer wat ik moet doen om hem te begeleiden hierin, ik neem het zeer zeker serieus en dat heb ik laten zien, daarna een soort van proberen te bagatelliseren in de hoop dat hij dan ook ging denken och misschien valt het mee, maar dat werkte averechts en hij verweet mij dat ik hem niet serieus nam.. ik heb echt al zoveel geprobeerd..
Gelukkig heeft hij een hele groep vrienden die hij kent vanaf de basisschool en dagelijks ziet, maar dat is, naast thuis, zijn vertrouwde bubbel, maar zeker op deze leeftijd moet je nog zo vaak nieuwe situaties kunnen handelen. Zijn vader is half betrokken en weet niks, ik mag niks zeggen tegen mijn vriendinnen ( vind hij voorschut). ik heb geen familie op een broertje na om op terug te vallen en ik weet gewoon niet meer in welke hoek ik het moet zoeken, of wat ik moet doen of zeggen in zo een situatie, het enige wat ik elke keer aangeef is dat hij gewoon moet gaan en dan misschien in gaat zien dat het allemaal wel mee valt op het werk oid maar zover komt hij niet, hij kan me ook niet aangeven wat ik moet zeggen/doen om hem rustig te krijgen. het enige wat hij doet is deze situaties vermijden, met als gevolg dat hij zijn mavo diploma niet gehaald heeft ( wegens absentie) en nu in een speciaal ontwikkeld traject toch naar het mbo kan en daarnaast 1 dag per week naar de mavo nog moet om alsnog zijn diploma te halen. dit gesprek met het mbo en de mavo hebben we samen gevoerd, hij duidelijk hartstikke misselijk maar hij was zo verschrikkelijk enthousiast dat dit mogelijk was! tot de dag dat hij daadwerkelijk moet beginnen.. ik weet nu al dat dat voor hem killing gaat zijn.
zijn vrienden willen volgend jaar bijv op vakantie met de auto, en hij maakt zich daar nu al druk over omdat hij lang in de auto moet zitten en bang is dat hij misselijk word en moet overgeven. hij raakt dan totaal in paniek.
als ik met hem ergens heen moet met de auto, heb ik al hoofdpijn en maagpijn omdat ik weet hoe dat gaat lopen.
ik ben zo bang dat hij uiteindelijk geisoleerd gaat raken ( vrienden werken en gaan naar school) en dat hij niks gaat bereiken. dit is zo niet het leven dat ik wil voor hem..
ik hoop dat jullie tips hebben of misschien ervaringsverhalen.
dinsdag 17 augustus 2021 om 20:20
Moet hij ook ech altijd overgeven of is het meer de angst dat hij moet overgeven? En is hij dan bang voor het overgeven of omdat hij misschien wordt uitgelachen ofzo?
Hier helpt het om een zakje (iemand anders schreef het ook al) mee te nemen en homeopatische pillen tegen de misselijkheid te nemen.
dinsdag 17 augustus 2021 om 20:44
Hij begint met misselijkheid en moet dan ook echt overgeven. Als dit in de ochtend is is het meestal alleen gal.Star⁴ schreef: ↑17-08-2021 20:20Moet hij ook ech altijd overgeven of is het meer de angst dat hij moet overgeven? En is hij dan bang voor het overgeven of omdat hij misschien wordt uitgelachen ofzo?
Hier helpt het om een zakje (iemand anders schreef het ook al) mee te nemen en homeopatische pillen tegen de misselijkheid te nemen.
Homeopathische pillen kan ik inderdaad even voor kijken, zou je die gewoon bij de drogist kunnen halen?
dinsdag 17 augustus 2021 om 22:21
Hier Okugest van VSM, gewoon bij de Kruidvat of Etos etc.
dinsdag 17 augustus 2021 om 22:36
Klopt mijn dochter eet ook weer normaal sinds we terug zijn. In een veilige omgeving weer. En volgende week begint de school weer en dat is ook weer wennen. Mijn dochter is 10 en al heel jong begon het al dat ze buikpijn kreeg en moet spugen. Ik bleef maar naar de huisarts gaan, omdat ze niks aankwam en bleef af vallen. We zijn 2 jaar geleden doorgestuurd naar een psycholoog die heeft cognitieve gedrags therapie toegepast. Alleen door corona bleven veel thuis, en kon ze niet echt oefenen. Al leek ze het wel onder controle te hebben.De buikpijn is gewoon te heftig, en ze wil niet spugen omdat ze inmiddels weet dat het niet goed voor haar is. Eten in publieke ruimte is ook heel moeilijk voor haar.Anna13 schreef: ↑17-08-2021 20:11Verschrikkelijk is het.. zo erg voor die kindjes en je zou het zo graag overnemen..
Dat eten is heeel herkenbaar. Zoon is zoveel afgevallen ook. Het enige moment dat hij eet is als hij gehangen heeft met vrienden en Snachts rond half 1 thuis komt. Dan gaat hij helemaal los in de keuken. Pizza eieren fruit alles word gebakken en opgegeten. Overdag weinig tot niks. Ik denk omdat hij dan weet dat hij niet meer weg hoeft en gewoon “ veilig “ thuis is. Ik laat het maar. Haal alle fruit en groenten die hij lust dagelijks in huis zodat er ook nog wat gezonds binnen komt..
Hoe oud is je dochter ? En heeft ze al gesprekken?
woensdag 18 augustus 2021 om 13:24
Die misselijkheid is psychisch, daar gaan homeopathische tabletten niet bij helpen.
Eigenlijk is het enige dat hem gaat helpen exposure, maar ja daar zou ik niet aan beginnen zonder begeleiding.
Wat ik meekreeg van de psychiater toen mijn man met angst thuis kwam te zitten is dat ik hem er niet in moet gaan zitten ondersteunen. Mocht hem geen gelijk geven, geen medelijden hebben, niet toegeven en het niet voeden. Had hij aan mij een goede aan. Ik was de schop onder zijn kont die hij soms kon gebruiken, maar hij deed het zelf. En iedere keer als hij iets had gedaan waar hij tegenop zag praatten we erover, zo gauw hij het had over wat er fout ging, draaide ik het naar wat er goed ging.
Natuurlijk vind jij het als moeder heel vervelend voor hem, maar laat dat niet te veel blijken. Wat hij voelt is namelijk niet echt. Het zit in zijn hoofd. Maar ook dat is lastig over te brengen zolang er niet daadwerkelijk is vastgesteld wat er aan de hand is.
Eigenlijk is het enige dat hem gaat helpen exposure, maar ja daar zou ik niet aan beginnen zonder begeleiding.
Wat ik meekreeg van de psychiater toen mijn man met angst thuis kwam te zitten is dat ik hem er niet in moet gaan zitten ondersteunen. Mocht hem geen gelijk geven, geen medelijden hebben, niet toegeven en het niet voeden. Had hij aan mij een goede aan. Ik was de schop onder zijn kont die hij soms kon gebruiken, maar hij deed het zelf. En iedere keer als hij iets had gedaan waar hij tegenop zag praatten we erover, zo gauw hij het had over wat er fout ging, draaide ik het naar wat er goed ging.
Natuurlijk vind jij het als moeder heel vervelend voor hem, maar laat dat niet te veel blijken. Wat hij voelt is namelijk niet echt. Het zit in zijn hoofd. Maar ook dat is lastig over te brengen zolang er niet daadwerkelijk is vastgesteld wat er aan de hand is.
woensdag 18 augustus 2021 om 14:05
Bij mijn dochter dus welHecamel schreef: ↑18-08-2021 13:24Die misselijkheid is psychisch, daar gaan homeopathische tabletten niet bij helpen.
Eigenlijk is het enige dat hem gaat helpen exposure, maar ja daar zou ik niet aan beginnen zonder begeleiding.
Wat ik meekreeg van de psychiater toen mijn man met angst thuis kwam te zitten is dat ik hem er niet in moet gaan zitten ondersteunen. Mocht hem geen gelijk geven, geen medelijden hebben, niet toegeven en het niet voeden. Had hij aan mij een goede aan. Ik was de schop onder zijn kont die hij soms kon gebruiken, maar hij deed het zelf. En iedere keer als hij iets had gedaan waar hij tegenop zag praatten we erover, zo gauw hij het had over wat er fout ging, draaide ik het naar wat er goed ging.
Natuurlijk vind jij het als moeder heel vervelend voor hem, maar laat dat niet te veel blijken. Wat hij voelt is namelijk niet echt. Het zit in zijn hoofd. Maar ook dat is lastig over te brengen zolang er niet daadwerkelijk is vastgesteld wat er aan de hand is.
Placebo effect enzo.
woensdag 18 augustus 2021 om 19:02
donderdag 19 augustus 2021 om 07:58
O maar dan was ik niet duidelijk, ik bedoelde niet dat dat alleen de oplossing was, maar het helpt hier, net als een zakje meenemen, naast therapie, wel gelukkig
