Kinderen
alle pijlers
Zwanger maar niet blij
dinsdag 8 juli 2008 om 15:17
Door bepaalde omstandigheden in mijn prive situatie heb ik het volgende probleem.
Ik ben 6 maanden zwanger en, dit vind ik vreselijk van mezefl, vind het verschrikkelijk dat ik zwanger ben. Om 1 of andere reden kan ik ook moeilijk een emotionele connectie krijgen met dit kindje.
Begrijp me goed, dit kindje is gewenst en ik weet zeker dat ik er veel van zal gaan houden. Maar hoe ik mijn best ook doe om me te concentreren op de zwangerschap, incl 3 D echo's laten maken om het werkelijker te maken, ik krijg die emotionele connectie niet.
Het gaat dus om 2 verschillende dingen die wel hun uitwerking op elkaar hebben. Het ene is dus echt dat ik de zwangerschap op zich een verschrikking vind. Dat vind ik jammer want ik zou zo graag willen genieten van deze periode. Het enige wat ik zie is een lijf wat afhaakt en lelijk word en lichaam wat niet meer meewerkt met wat ik wil doen.
Het andere is het 'besef' dat ik zwanger ben. Ik voel dat kleintje in mijn buik. Ik vind het ook leuk. Ik zie er ook wel naar uit, maar het komt niet verder dan 'leuk'. Alsof ik het over een ander heb. Alsof het voor een groot deel langs me heen gaat.
Er zijn momenten dat het beter gaat. Zo heb ik eindelijk enorm gas terug genomen wat werken betreft. Mijn partner waar ik heel veel problemen heb gehad afgelopen twee jaar lijkt een positieve draai aan de relatie te geven na dikke ellende door oa hem veroorzaakd. Sinds dat beter gaat, gaat het met mij op zich ook wel weer een beetje, het scheelt toch stress. En het is leuk dat hij blij is met dit kindje. En ik ben ook niet onblij met dit kindje, ik mis alleen wat. En dat is genieten van de zwangerschap op zich en de emotionele band die erbij hoort die min of meer ontbreekt.
Ik heb meer kinderen en dit heb ik bij hun absoluut niet gehad. Bij mijn tweede tijdelijk omdat die zwangerschap onzeker was en niet wisten of ze het zou redden. Toen dat wel duidelijk was na een maand of 5 kon ik me weldegelijk hechten en genieten.
Herkent iemand dit? De verloskundige is blij met de hulp die ik zoek enzo maar heeft eigenlijk ook niet zoveel tips behalve dat ik rustig aan moet doen.
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn waarbij die roze wolk ontbreekt. En hoe dat is geweest eenmaal bevallen. Ik ben eerlijk gezegd best bang een postnatale depressie te krijgen. Aan de andere kant hoop ik dat dit gewoon door hormonen komt en alle stress en dat dit lege gevoel omslaat in genieten van een baby.
De zwangerschap is meteen aanleiding geweest om achter een hoop hele nare dingen te komen in mijn relatie die ik niet eerder wist. Dit heeft denk ik ook geen goed gedaan. Dat kan ik, mits aantoonbare veranderingen van partner die nu goed lijken te gaan, achter me laten en verder gaan. Maar ik denk dat het een enorme smet heeft gegeven op mijn beleving van de zwangerschap denk ik.
Ik voel me ook schuldig naar dat kleintje :(
Ik ben 6 maanden zwanger en, dit vind ik vreselijk van mezefl, vind het verschrikkelijk dat ik zwanger ben. Om 1 of andere reden kan ik ook moeilijk een emotionele connectie krijgen met dit kindje.
Begrijp me goed, dit kindje is gewenst en ik weet zeker dat ik er veel van zal gaan houden. Maar hoe ik mijn best ook doe om me te concentreren op de zwangerschap, incl 3 D echo's laten maken om het werkelijker te maken, ik krijg die emotionele connectie niet.
Het gaat dus om 2 verschillende dingen die wel hun uitwerking op elkaar hebben. Het ene is dus echt dat ik de zwangerschap op zich een verschrikking vind. Dat vind ik jammer want ik zou zo graag willen genieten van deze periode. Het enige wat ik zie is een lijf wat afhaakt en lelijk word en lichaam wat niet meer meewerkt met wat ik wil doen.
Het andere is het 'besef' dat ik zwanger ben. Ik voel dat kleintje in mijn buik. Ik vind het ook leuk. Ik zie er ook wel naar uit, maar het komt niet verder dan 'leuk'. Alsof ik het over een ander heb. Alsof het voor een groot deel langs me heen gaat.
Er zijn momenten dat het beter gaat. Zo heb ik eindelijk enorm gas terug genomen wat werken betreft. Mijn partner waar ik heel veel problemen heb gehad afgelopen twee jaar lijkt een positieve draai aan de relatie te geven na dikke ellende door oa hem veroorzaakd. Sinds dat beter gaat, gaat het met mij op zich ook wel weer een beetje, het scheelt toch stress. En het is leuk dat hij blij is met dit kindje. En ik ben ook niet onblij met dit kindje, ik mis alleen wat. En dat is genieten van de zwangerschap op zich en de emotionele band die erbij hoort die min of meer ontbreekt.
Ik heb meer kinderen en dit heb ik bij hun absoluut niet gehad. Bij mijn tweede tijdelijk omdat die zwangerschap onzeker was en niet wisten of ze het zou redden. Toen dat wel duidelijk was na een maand of 5 kon ik me weldegelijk hechten en genieten.
Herkent iemand dit? De verloskundige is blij met de hulp die ik zoek enzo maar heeft eigenlijk ook niet zoveel tips behalve dat ik rustig aan moet doen.
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn waarbij die roze wolk ontbreekt. En hoe dat is geweest eenmaal bevallen. Ik ben eerlijk gezegd best bang een postnatale depressie te krijgen. Aan de andere kant hoop ik dat dit gewoon door hormonen komt en alle stress en dat dit lege gevoel omslaat in genieten van een baby.
De zwangerschap is meteen aanleiding geweest om achter een hoop hele nare dingen te komen in mijn relatie die ik niet eerder wist. Dit heeft denk ik ook geen goed gedaan. Dat kan ik, mits aantoonbare veranderingen van partner die nu goed lijken te gaan, achter me laten en verder gaan. Maar ik denk dat het een enorme smet heeft gegeven op mijn beleving van de zwangerschap denk ik.
Ik voel me ook schuldig naar dat kleintje :(
dinsdag 8 juli 2008 om 15:48
Hai,
Ik herken wel enigzins iets in jou verhaal hoor. Ik ben alleen zwanger van de eerste dus weet niet hoe het anders voelt. Mijn zwangerschap was niet gepland en vooral de eerste 3 maanden vond ik er helemaal niks aan. Ik was in een pest humeur, had niks met het kindje in mijn buik en wilde het liefst dat alles weer normaal was. Niet dat ik het kindje niet wilde, maar ik voelde me gewoon absoluut niet happy.
Ondertussen ben ik bijna 18 weken zwanger en heb net zoals jij niet echt een band met het kindje in mijn buik. Heb nog niet echt het idee dat er een kind in zit, al weet ik dit natuurlijk wel door echo's en een dopler zosat we het hartje kunnen horen. Ik mis ook de band zeg maar, maar heb de hoop dat dit komt als ik de 20 weken echo heb gehad en we het geslacht weten enzo.
Het is dus niet helemaal hetzelfde, maar herken er zeker wat in!
Liefs, Cher.
Ik herken wel enigzins iets in jou verhaal hoor. Ik ben alleen zwanger van de eerste dus weet niet hoe het anders voelt. Mijn zwangerschap was niet gepland en vooral de eerste 3 maanden vond ik er helemaal niks aan. Ik was in een pest humeur, had niks met het kindje in mijn buik en wilde het liefst dat alles weer normaal was. Niet dat ik het kindje niet wilde, maar ik voelde me gewoon absoluut niet happy.
Ondertussen ben ik bijna 18 weken zwanger en heb net zoals jij niet echt een band met het kindje in mijn buik. Heb nog niet echt het idee dat er een kind in zit, al weet ik dit natuurlijk wel door echo's en een dopler zosat we het hartje kunnen horen. Ik mis ook de band zeg maar, maar heb de hoop dat dit komt als ik de 20 weken echo heb gehad en we het geslacht weten enzo.
Het is dus niet helemaal hetzelfde, maar herken er zeker wat in!
Liefs, Cher.
dinsdag 8 juli 2008 om 15:49
Hoewel wij geen kinderen kunnen krijgen en ik ontzettend jaloers op je ben, kan ik me toch inbeelden in jou en vind het erg voor je. Het lijkt me net zoiets als verliefd worden als je dat niet bent. Ga eens met een psycholoog praten die gespecialiseerd is op dit gebied, je zal niet de eerste zijn.
Succes!
Succes!
dinsdag 8 juli 2008 om 15:50
Je schrijft dat je achter een hoop nare dingen bent gekomen tijdens je zwangerschap.
Waarschijnlijk kun je dat toch minder goed achter je laten dan je denkt en maak je je misschien zorgen om de toekomst van je relatie en daarmee ook je kindje?
Ik kan me heel goed voorstellen in elk geval dat je absoluut niet op een roze wolk zit en dat je negatieve gevoelens uit die hoek komen.
Als ik jou was zou ik een professioneel iemand zoeken om dit alles mee te bespreken en je gevoelens een beetje op een rijtje te krijgen en een plek te geven. Misschien kun je daarmee een evt. postnatale depressie voorkomen en ondanks alles toch straks een beetje van je kindje genieten.
Heel veel sterkte!
Waarschijnlijk kun je dat toch minder goed achter je laten dan je denkt en maak je je misschien zorgen om de toekomst van je relatie en daarmee ook je kindje?
Ik kan me heel goed voorstellen in elk geval dat je absoluut niet op een roze wolk zit en dat je negatieve gevoelens uit die hoek komen.
Als ik jou was zou ik een professioneel iemand zoeken om dit alles mee te bespreken en je gevoelens een beetje op een rijtje te krijgen en een plek te geven. Misschien kun je daarmee een evt. postnatale depressie voorkomen en ondanks alles toch straks een beetje van je kindje genieten.
Heel veel sterkte!
dinsdag 8 juli 2008 om 16:01
Donttrysohard, heftig en knap van je dat je dan toch zo op mij kunt reageren. Ik zou me kunnen voorstellen dat het heel bitter voor je is als je mijn verhaal leest.
Cherise, het lijkt er in ieder geval wel op al is het misschien in andere omstandigheden. Ik hoop voor jou dat het inderdaad beter wordt als je weet wat het wordt en de periode dat je dikker wordt en het gaat voelen. De eerste drie maanden zijn ook wel abstract. Zelfs als je er lang op gewacht hebt. Dan merk je nog niks behalve misselijkheid
Schimmelteentje, er over heen ben ik er nog lang niet en mijn partner en ik hebben nog een lange weg te gaan. Echter laat hij een positieve verandering zien en als dit door zet, kan ik er boven op komen. Met tijd.
Ik krijg gelukkig hulp en wij krijgen gelukkig hulp, anders zou het niet goed gaan. En het gaat de goede kant op, ook met mezelf. Maar soms stort ik, zoals gisteren en vandaag, compleet in.
Ik hoop zo dat ik de laatste maanden nog een beetje een fijne zwangerschap ga krijgen. Ook als voorbereiding zeg maar...
Cherise, het lijkt er in ieder geval wel op al is het misschien in andere omstandigheden. Ik hoop voor jou dat het inderdaad beter wordt als je weet wat het wordt en de periode dat je dikker wordt en het gaat voelen. De eerste drie maanden zijn ook wel abstract. Zelfs als je er lang op gewacht hebt. Dan merk je nog niks behalve misselijkheid
Schimmelteentje, er over heen ben ik er nog lang niet en mijn partner en ik hebben nog een lange weg te gaan. Echter laat hij een positieve verandering zien en als dit door zet, kan ik er boven op komen. Met tijd.
Ik krijg gelukkig hulp en wij krijgen gelukkig hulp, anders zou het niet goed gaan. En het gaat de goede kant op, ook met mezelf. Maar soms stort ik, zoals gisteren en vandaag, compleet in.
Ik hoop zo dat ik de laatste maanden nog een beetje een fijne zwangerschap ga krijgen. Ook als voorbereiding zeg maar...
dinsdag 8 juli 2008 om 16:04
Eendje, prenatale depressie heb ik aan gedacht. Maar ondanks dat ik veel verdriet heb (gehad vooral) ben ik niet depressief volgens mij. Ik heb wel een burnout dus dat werkt ook niet echt mee
Ik zit er helemaal doorheen, dat wel. En het lijkt alsof ik een bepaalde blokkade heb naar dit kindje. Mss doordat ik de situatie vermeng met de zwangerschap, het onzekere stuk en het onvoorspelbare. Ik voel me zelf (nog) niet veilig en heb het gevoel dat ik dus geen veiligheid kan doorgeven op 1 of andere wijze. Met de andere kinderen heb ik overigens geen problemen, maar die zijn ook wat groter. En dat is altijd goed gegaan dus daar zit een zeker vertrouwen.
Ik zit er helemaal doorheen, dat wel. En het lijkt alsof ik een bepaalde blokkade heb naar dit kindje. Mss doordat ik de situatie vermeng met de zwangerschap, het onzekere stuk en het onvoorspelbare. Ik voel me zelf (nog) niet veilig en heb het gevoel dat ik dus geen veiligheid kan doorgeven op 1 of andere wijze. Met de andere kinderen heb ik overigens geen problemen, maar die zijn ook wat groter. En dat is altijd goed gegaan dus daar zit een zeker vertrouwen.
dinsdag 8 juli 2008 om 16:15
Ik denk eerder dat het komt omdat jerelatie niet stabiel is. Je zegt zelf dat je het moeilijk hebt gehad met je partner de afgelopen 2 jaar, dit zal zeker van invloed zijn. Je weet wat het inhoudt om een kind te krijgen en te verzorgen. Dat kost veel energie en dat gaat goed als je op elkaar kunt rekenen en alles kunt delen, zowel de werkzaamheden als je gevoelens. Misschien heb je spijt van dat je zwanger bent geraakt en voel je onbewust aan dat dit geen goede invloed heeft ivm je relatie??en weet je dat je relatie waarschijnlijk stuk loopt.... Kijk hier heb je natuurlijk niets aan, het feit ligt er. Je bent zwanger en (gelukkig) voel je je schuldig naar dit ongeboren kindje. Ik denk ook dat het misschien wel slim is om professionel hulp te gaan zoeken. Wel vlug want zoveel tijd heb je ook niet meer.Ik vind het al positief dat je er zo eerlijk over bent en dat je hulp zoekt! Ga anderd eens naar je huisarts en leg daar je probleem voor. Toch gek dat je verloskundige je verder niet kan helpen....
dinsdag 8 juli 2008 om 16:27
Instanties zijn op de hoogte en hulp is daar
Ik denk dat er een zekere spijt zit van uberhaubt zwanger raken inderdaad in deze situatie. Niet dat het kindje niet welkom is en niet dat mijn partner niet meer welkom is. Het wel of niet slagen van de relatie zal van andere factoren afhankelijk zijn dan dit kindje denk ik. Normaal gesproken zou dit al heftig genoeg zijn. Was dat maar waar. Ik moet heel erg veel ballen in de lucht houden die nu aan het vallen zijn. En ik verlies de controle die ik eerder wel had en alles draait voor mijn gevoel in de soep. Mijn werk was mijn stabiele factor maar functioneer eigenlijk niet meer en mss geef ik daar de zwangerschap (lees zwangerschap niet het kind) de schuld van onbewust. Ik heb een veeleisende baan, nog 2 kinderen, instabiele relatie en ben zwanger. Oh ja, en die burnout. Plus de ontwikkelingen sinds die zwangerschap. Ik baal ook van mezelf dat ik er zelf niet meer uit kom. Ik schaam me niet bepaald voor hulp door een psycholoog of iets, maar dan moet ik het dan ook allemaal wel kunnen of zo.
Ik vraag tegenwoordig wel meer hulp, maar heel veel moet ik zelf toch doen en dat zelfs lukt niet meer.
En door die missende emotionele klik kan ik ook niet relativeren. Zie ik mezelf niet als zwangere vrouw maar als vrouw met slechts de uiterlijke kenmerken van zwanger zijn. Niet een mooie zwangerschap, maar een walgelijk lijf. Niet begrip hebben dat ik rustiger aan moet doen, maar alleen maar zien dat mijn lichaam er voor mijn gevoel mee ophoudt.
En dan die burnout en vermoeidheid. Ik zou zo graag willen dat ik weer de controle had. Weer kon sporten, weer normaal kon werken, weer aantrekkelijk zou zijn, enz enz. Normaal kan men dit dus relativeren omdat er iets anders prachtigs gebeurt. Maar omdat dit ontbreekt... lastig uit te leggen.
Voor mijn gevoel faal ik alleen maar. Ik faal als werknemer, ik faal als partner, ik faal als vrouw en ik faal als moeder. Misschien veroorzaakt dat die blokkade wel. Pfff
Ik denk dat er een zekere spijt zit van uberhaubt zwanger raken inderdaad in deze situatie. Niet dat het kindje niet welkom is en niet dat mijn partner niet meer welkom is. Het wel of niet slagen van de relatie zal van andere factoren afhankelijk zijn dan dit kindje denk ik. Normaal gesproken zou dit al heftig genoeg zijn. Was dat maar waar. Ik moet heel erg veel ballen in de lucht houden die nu aan het vallen zijn. En ik verlies de controle die ik eerder wel had en alles draait voor mijn gevoel in de soep. Mijn werk was mijn stabiele factor maar functioneer eigenlijk niet meer en mss geef ik daar de zwangerschap (lees zwangerschap niet het kind) de schuld van onbewust. Ik heb een veeleisende baan, nog 2 kinderen, instabiele relatie en ben zwanger. Oh ja, en die burnout. Plus de ontwikkelingen sinds die zwangerschap. Ik baal ook van mezelf dat ik er zelf niet meer uit kom. Ik schaam me niet bepaald voor hulp door een psycholoog of iets, maar dan moet ik het dan ook allemaal wel kunnen of zo.
Ik vraag tegenwoordig wel meer hulp, maar heel veel moet ik zelf toch doen en dat zelfs lukt niet meer.
En door die missende emotionele klik kan ik ook niet relativeren. Zie ik mezelf niet als zwangere vrouw maar als vrouw met slechts de uiterlijke kenmerken van zwanger zijn. Niet een mooie zwangerschap, maar een walgelijk lijf. Niet begrip hebben dat ik rustiger aan moet doen, maar alleen maar zien dat mijn lichaam er voor mijn gevoel mee ophoudt.
En dan die burnout en vermoeidheid. Ik zou zo graag willen dat ik weer de controle had. Weer kon sporten, weer normaal kon werken, weer aantrekkelijk zou zijn, enz enz. Normaal kan men dit dus relativeren omdat er iets anders prachtigs gebeurt. Maar omdat dit ontbreekt... lastig uit te leggen.
Voor mijn gevoel faal ik alleen maar. Ik faal als werknemer, ik faal als partner, ik faal als vrouw en ik faal als moeder. Misschien veroorzaakt dat die blokkade wel. Pfff
dinsdag 8 juli 2008 om 16:39
Kom op zeg, volgens mij neem jij wel erg veel hooi op je vork!!!!!! Allemachtig, je kunt niet alles!!! en volgens mij voel jij je ook nog overal verantwoordelijk voor. Joh, ik word al helemaal dol als ik lees wat jij allemaal doet. Het is heel moeilijk te accepteren dat alles je teveel wordt en je hebt er volgens mij problemen mee dat je een stap terug moet doen,nu. Jij faalt absoluut niet!!!!!!!! Jij en dat geldt voor een ieder, kan niet alles tegelijk. Het is dan belangrijk om keuzes te maken en een levensstijl te zoeken die je wel vol kunt houden en waar je je goed bij voelt.Hoe staat het met je eigenwaarde en je zelfvertrouwen en voel je je geliefd??? Allemaal hele belangrijke factoren voor een goed gevoel .
En wat bedoel je met veel moet ik toch zelf doen?? Moet dat van wie?? van jezelf??
Als ik het zo lees ben je volgens mij een vrouw die het misschien wel weet maar het liever niet wil zien.....
En wat bedoel je met veel moet ik toch zelf doen?? Moet dat van wie?? van jezelf??
Als ik het zo lees ben je volgens mij een vrouw die het misschien wel weet maar het liever niet wil zien.....
dinsdag 8 juli 2008 om 16:45
Beste domnatiefmutsje,
Ik ben moeder van twee kinderen. Mijn eerste zwangerschap had ik hetzelfde: kreeg geen binding met het kind, vond zwanger zijn verschrikkelijk, etc... Mijn tweede zwangerschap was bijna het tegenovergestelde. Niet echt heel veel binding met het kindje, maar vond zwanger zijn nu wel 'leuk' (voor zover een log en niet-meewerkend lichaam leuk is). Mijn oudste zoon is nu anderhalf en ik hou met heel mijn hart van hem. Ook al had ik dus geen super-zwangerschap en voelde ik geen 'band' met hem tijdens de zwangerschap.
Ik hoor vaker van zwangeren die 'de roze wolk' missen en geen binding met hun kindje hebben... is ook wel logisch, want je KENT je kindje ook nog niet echt. Je hebt een droom, daar leef je naar toe. Volgens mij leer je je kindje pas kennen als het er eenmaal is, en krijg je er dan ook echt een band mee, na verloop van tijd. (Maargoed, zo denk ik er over)
Veel sterkte er mee. En probeer vooral niet te veel te focussen op het 'falen'.
Misschien is het een hulp voor je om je gedachten op te schrijven en er dan bij te zetten in hoeverre er sprake is van een reeele gedachte, of in hoeverre je gedachte irreeel is. Op die manier krijg je misschien een beetje inzicht in hoe reeel/irreeel je gedachten zijn en kan je ze 'ombuigen'
Ik ben moeder van twee kinderen. Mijn eerste zwangerschap had ik hetzelfde: kreeg geen binding met het kind, vond zwanger zijn verschrikkelijk, etc... Mijn tweede zwangerschap was bijna het tegenovergestelde. Niet echt heel veel binding met het kindje, maar vond zwanger zijn nu wel 'leuk' (voor zover een log en niet-meewerkend lichaam leuk is). Mijn oudste zoon is nu anderhalf en ik hou met heel mijn hart van hem. Ook al had ik dus geen super-zwangerschap en voelde ik geen 'band' met hem tijdens de zwangerschap.
Ik hoor vaker van zwangeren die 'de roze wolk' missen en geen binding met hun kindje hebben... is ook wel logisch, want je KENT je kindje ook nog niet echt. Je hebt een droom, daar leef je naar toe. Volgens mij leer je je kindje pas kennen als het er eenmaal is, en krijg je er dan ook echt een band mee, na verloop van tijd. (Maargoed, zo denk ik er over)
Veel sterkte er mee. En probeer vooral niet te veel te focussen op het 'falen'.
Misschien is het een hulp voor je om je gedachten op te schrijven en er dan bij te zetten in hoeverre er sprake is van een reeele gedachte, of in hoeverre je gedachte irreeel is. Op die manier krijg je misschien een beetje inzicht in hoe reeel/irreeel je gedachten zijn en kan je ze 'ombuigen'
dinsdag 8 juli 2008 om 16:53
Heel eerlijk? Eigenwaarde zelfvertrouwen en geliefd voelen heeft een enorme deuk opgelopen afgelopen periode.
Dat stuk controle, wat ik allemaal zelf moet doen in mijn ogen zeg maar, dat is iets wat ik altijd gehad heb en nu moet loslaten. Dat is niet alleen heel moeilijk, ik weet simpelweg ook niet hoe. Beetje het gevoel, als ik het niet doe, wie dan wel en wat loopt er dan nog meer mis? Dat is slechts een gevoel dat weet ik. Kwestie van loslaten, dat weet ik.
Best wel raar hoor, stuk eigenwaarde haalde (wel of niet terecht, zo werkte het nu eenmaal bij me) ik wel uit die controle, uit het werk, uit alles wat goed liep. Als dat dan wegvalt, valt een stuk zekerheid weg. Zeker als het 'door eigen toedoen' is. Tussen aanhalingstekens want dat is ook slechts een gevoel en niet reeel.
Jouw laatste zin was zo tot voor zeer kort en heeft zich nu verplaatst naar geen keuze meer hebben maar niet weten hoe.
Wat een lastige factor is... normaal gesproken draag je dit in je relatie. En op bepaald level gebeurt dat ook. Maar dat vergt een hoop vertrouwen wat ik op moet brengen wat weer enorm beschadigd is. Soort catch 22 voor mijn gevoel.
Aan de andere kant, kan ik pas vertrouwen krijgen als ik het ook weer geef. Maar das eng. Dus voor het eerst in mijn leven moet ik mijn controle uit handen geven aan iemand die mijn vertrouwen heeft beschadigd. Voelt heel raar. Waarom dan toch verder? Omdat hij wel radicaal omdraait en de poten uit zijn lijf loopt (figuurlijk) om het vertrouwen te herwinnen.
Geen ouders en schoonouders waar we even op terug kunnen vallen, geen familie verder. Dus dat is wel moeilijk. Daarbij lopen er nog 2 rond die wat mij betreft al teveel meekrijgen en dat probeer te beperken.
Maar goed, dat is het vertrouwen en controle verhaal wat de basis is van alles. Nu wil ik zooooo graag een roze wolkje.
Dat stuk controle, wat ik allemaal zelf moet doen in mijn ogen zeg maar, dat is iets wat ik altijd gehad heb en nu moet loslaten. Dat is niet alleen heel moeilijk, ik weet simpelweg ook niet hoe. Beetje het gevoel, als ik het niet doe, wie dan wel en wat loopt er dan nog meer mis? Dat is slechts een gevoel dat weet ik. Kwestie van loslaten, dat weet ik.
Best wel raar hoor, stuk eigenwaarde haalde (wel of niet terecht, zo werkte het nu eenmaal bij me) ik wel uit die controle, uit het werk, uit alles wat goed liep. Als dat dan wegvalt, valt een stuk zekerheid weg. Zeker als het 'door eigen toedoen' is. Tussen aanhalingstekens want dat is ook slechts een gevoel en niet reeel.
Jouw laatste zin was zo tot voor zeer kort en heeft zich nu verplaatst naar geen keuze meer hebben maar niet weten hoe.
Wat een lastige factor is... normaal gesproken draag je dit in je relatie. En op bepaald level gebeurt dat ook. Maar dat vergt een hoop vertrouwen wat ik op moet brengen wat weer enorm beschadigd is. Soort catch 22 voor mijn gevoel.
Aan de andere kant, kan ik pas vertrouwen krijgen als ik het ook weer geef. Maar das eng. Dus voor het eerst in mijn leven moet ik mijn controle uit handen geven aan iemand die mijn vertrouwen heeft beschadigd. Voelt heel raar. Waarom dan toch verder? Omdat hij wel radicaal omdraait en de poten uit zijn lijf loopt (figuurlijk) om het vertrouwen te herwinnen.
Geen ouders en schoonouders waar we even op terug kunnen vallen, geen familie verder. Dus dat is wel moeilijk. Daarbij lopen er nog 2 rond die wat mij betreft al teveel meekrijgen en dat probeer te beperken.
Maar goed, dat is het vertrouwen en controle verhaal wat de basis is van alles. Nu wil ik zooooo graag een roze wolkje.
dinsdag 8 juli 2008 om 17:00
Het is trouwens niet alleen voor mij moeilijk, ook voor hem. Hij heeft schuldgevoelens, wil goedmaken en weet ook niet hoe. Leeft wel op een roze wolkje, ziet zijn vriendin enorm inzakken naar iets wat hij niet kent, voelt zich daar voor een deel verantwoordelijk voor, wat weer schuldgevoelens naar voren brengt en het gevoel het niet goed te kunnen doen, wat weer door prille omstandigheden gevoedt wordt door mij enz enz.
Gevolgen van iets wat niet goed was. Besloten er samen uit te komen en dan hoort dit erbij. Echter met die zwangerschap erbij maakt het niet makkelijker.
Ik ben heel erg bang door alles echt los te laten (werk en die controle) dat ik volledig instort.
Gevolgen van iets wat niet goed was. Besloten er samen uit te komen en dan hoort dit erbij. Echter met die zwangerschap erbij maakt het niet makkelijker.
Ik ben heel erg bang door alles echt los te laten (werk en die controle) dat ik volledig instort.
dinsdag 8 juli 2008 om 17:18
Herkenbaar. Ik had het toen ik zwanger was van de vierde. Het was niet bepaald gepland en heel snel na de derde. Ik was net weer aan het herstellen van een zwangerschap, dat bij mij een aanslag op mijn lijf is (negen maanden misselijk en kotsen) en toen kon ik weer die negen maanden door. En weer was ik ziek en voelde me nog ellendiger dan voorheen. Daarbij kwam er wat relationeel gedoe. Ik was dus op zijn zachts gezegd niet blij. Ik dacht ook dat het wel zou komen gaandeweg. Na de 20 weken echo bleek dat we een meisje kregen. Iets waar ik voor vreesde. (Heb een nogal beladen verleden zullen we maar zeggen.) Ik ben uiteindelijk bij de gyn zo ongeveer in huilen ingestort. En doorverwezen naar de medisch psycholoog. Heb daar een aantal gesprekken gehad en het heeft wel geholpen. Ik voelde nog geen echte binding, maar het ging wel iets beter met mijzelf. Na de bevalling is het helemaal goed gekomen. Bevallen op zich was een eitje (anderhalf uur met maar een aantal noemenswaardige weeën). En na de bevalling lag ik naar het hoopje mens in het bedje te kijken en het einige dat ik dacht is: Die is mooi van mij! Dat is MIJN dochter. Ik heb gewoon een DOCHTER!!! Inmiddels is Tessa vijf maanden en ik kan me geen leven meer zonder haar voorstellen. Maar wat voel ik me af en toe schuldig over die gevoelens in de zwangerschap.
dinsdag 8 juli 2008 om 20:10
Mutsje, volgens mij kom je er alleen niet uit. Je hebt het idee dat je echt alles maar zelf moet kunnen en weet je; met een burnout kan dat gewoon niet! Als je niet eens van jezelf kunt houden, hoe kan je dan houden van je ongeboren kindje?
Alle signalen focussen bij jou op de burnout en daar moet je je op richten. je bent jezelf in de grond aan het praten. en dat komt denk ik echt alleen maar omdat je niet lekker in je vel zit. als dat weer lukt, dan kan je waarschijnlijk ook van die uk houden en misschien iets meer plezier hebben.
Ik ben zelf overspannen, geen burn out, maar is toch ook al heftig. en dan zie je jezelf gewoon af en toe niet als een geweldig persoon. Je krigjt faalangst, je houdt minder van jezelf, krijgt nare gedachten. Daar moet je uit!
heb je al een coach, een psyocholoog, een psychiater? Echt, ik zou je er een van harte aanbevelen want je komt er alleen niet uit. En zorg dat je met diegene ook kunt emailen of zo. opdrachten meekrijgen en niet alleen maar babbelen. Wij zijn leuk hoor, om tegen aan te kletsen maar wij zijn geen profs. en dat heb je even nodig. Zelf heb ik een coach en die geeft mij hele goede inzichten.
Meis, heel veel liefs en sterkte!
Alle signalen focussen bij jou op de burnout en daar moet je je op richten. je bent jezelf in de grond aan het praten. en dat komt denk ik echt alleen maar omdat je niet lekker in je vel zit. als dat weer lukt, dan kan je waarschijnlijk ook van die uk houden en misschien iets meer plezier hebben.
Ik ben zelf overspannen, geen burn out, maar is toch ook al heftig. en dan zie je jezelf gewoon af en toe niet als een geweldig persoon. Je krigjt faalangst, je houdt minder van jezelf, krijgt nare gedachten. Daar moet je uit!
heb je al een coach, een psyocholoog, een psychiater? Echt, ik zou je er een van harte aanbevelen want je komt er alleen niet uit. En zorg dat je met diegene ook kunt emailen of zo. opdrachten meekrijgen en niet alleen maar babbelen. Wij zijn leuk hoor, om tegen aan te kletsen maar wij zijn geen profs. en dat heb je even nodig. Zelf heb ik een coach en die geeft mij hele goede inzichten.
Meis, heel veel liefs en sterkte!
dinsdag 8 juli 2008 om 20:32
Mutsje, ik vind je wel een topwijf!! Dat je je gevoelens zo onder woorden wilt, kunt en durft weer te geven geeft al weer dat je goed bezig bent. Die controle , de angst om het anders te doen dan je gewend bent, de onzekerheid die erbij komt kijken. Je wereld is een beetje ingestort door hetgeen wat er gebeurt is in je relatie. Het vertrouwen moet weer opgebouwd worden enz. het kost energie, veel energie. Energie die je niet meer voldoende (en alleen) op kunt brengen.Dit komt deels door je zwangerschap maar ik denk dat je sowieso dit wel was tegen gekomen. Je verlangt weer naar een tijd dat alles nog lekker liep, dat je nog de controle had, dat je je nog goed voelde en dat was oa toen je nog niet zwanger was. Denk je er wel eens goed over na ,als je nu niet zwanger was, was het dan totaal anders geweest? Ik denk nl. dat de moeheid oa ook komt door het feit dat je jaren goed bent bezig geweest met je werk, je gezin enz. en dat door hetgeen wat er voorgevallen is , je het gevoel hebt gekregen is dit nu waar ik alles voor gedaan hebt. Een soort beloningsgevoel zeg maar. Jouw gevoel zegt dat je altijd goed bezig bent geweest en dan krijg met iets te maken wat je wereld doet instorten. Dan heb je een gevoel van waar heb ik dit aan verdiend??
Ik kan nu de plank wel totaal mis slaan hoor, maar ik kan me dit heel goed voorstellen.
Ik kan nu de plank wel totaal mis slaan hoor, maar ik kan me dit heel goed voorstellen.
dinsdag 8 juli 2008 om 23:18
Dit had ik kunnen schrijven, behalve het kotsen dan, maar zeker wel een aanslag op mijn lijf. Ik ben nu dus 16 weken zwanger van de vierde, die ook ongepland en erg snel na de 3e is gekomen. En hoe gewenst het ook is, ik vind het, bij tijden, nog steeds moeilijk er aan te wennen, heb ook nog niet echt binding met het kindje (hoewel ik het soms al voel), iets wat ik bij de andere zwangerschappen wel had. Het verschil met de andere zwangerschappen is voor mij denk ik ook dat ik er toen naar uitzag zwanger te worden, nu was het een feit waar ik mee geconfronteerd werd, en waar ik nog niet klaar voor was. Ooit wel, maar nu nog niet.
En ook ik voel me hier bij tijden heel erg schuldig over.
Whatever, I do what I want
donderdag 10 juli 2008 om 13:14
Ik herken het ook wel hoor.
Mijn zwangerschap was ongepland en kwamen een hoop moeilijkheden bij kijken. Die roze wolk heb ik echt niet gezien
Misselijk, heel erg misselijk, gestresst, verdriet,...
En 9 maanden later en na 48 uur bevallen mochten ze van mij het kind er in stukken uitknippen, want 1) ik was op en 2) ik was er helemáál niet van overtuigd dat ik een kind uberhaupt wel leuk zou gaan vinden.
En nu heb ik een prachtig dochtertje van alweer 10 maanden. Ik vind haar helemaal geweldig.
En ik ben vast van plan om ooit bij een volgende zwangerschap wél écht te gaan genieten (ligt niet in het verschiet aangezien relatie de zwangerschap niet heeft overleefd...).
Mijn zwangerschap was ongepland en kwamen een hoop moeilijkheden bij kijken. Die roze wolk heb ik echt niet gezien
Misselijk, heel erg misselijk, gestresst, verdriet,...
En 9 maanden later en na 48 uur bevallen mochten ze van mij het kind er in stukken uitknippen, want 1) ik was op en 2) ik was er helemáál niet van overtuigd dat ik een kind uberhaupt wel leuk zou gaan vinden.
En nu heb ik een prachtig dochtertje van alweer 10 maanden. Ik vind haar helemaal geweldig.
En ik ben vast van plan om ooit bij een volgende zwangerschap wél écht te gaan genieten (ligt niet in het verschiet aangezien relatie de zwangerschap niet heeft overleefd...).
donderdag 10 juli 2008 om 15:18
Heel herkenbaar. Ik werd ongepland zwanger, waren er wel blij mee, maar oh wat vond ik het zwanger zijn verschrikkelijk! (om het over die bevalling maar niet te hebben). Het eerste jaar na de geboorte van mijn dochter was vreselijk en heb toen een postnatale depressie gehad. Ze wordt eind dit jaar 3 en ik kan sinds dit jaar pas zeggen dat ik echt van haar kan genieten. Roze wolk? Hier niet gezien hoor.
