Afvallen - start 29 mei a.s. Wie doet mee?

Ja, weer een afval-topic. Ik open een nieuw, omdat de andere topics al een poos bestaan en het dan toch lastig aansluiten is.

Mijn verhaal in een notendop: ik ben 49 jaar en wil zo'n 20 kg afvallen. Sinds mijn puberteit ben ik stevig, heel langzaam is dat overgegaan in toch wel echt te dik (ondanks dat ik nota bene ben opgeleid tot onder andere diëtist en psychosociaal therapeut, haha, boerin-met-kiespijn-lach). Vier jaar geleden is me dat gelukt met behulp van, in eerste instantie, Cambridge 500 en daarna nog een behoorlijke periode zeer matig, koolhydraatbeperkt eten. Ik wist zeker dat ik nooit meer aan zou komen. Helaas heb ik ondanks mijn voornemen dat wél te doen, verzuimd mezelf regelmatig te wegen. Natuurlijk kwamen er zeer drukke periodes, met volle dagen waarin de maaltijden voor mij de rustpunten zijn en waarin ik er niet aan toekom te bewegen. In die periodes zijn de kilo's er langzaam maar zeker weer bij gekomen en ik wil het niet meer. Ik ben weer op het punt dat ik schrik van mijn silhouet als ik langs een raam loop, dat ik met een hand voor mijn ogen langs de grote spiegel in mijn kast loop als ik geen kleding aan heb, om maar te voorkomen dat ik mezelf zie en daar de rest van de dag dan gedeprimeerd door ben.
Ik heb voor maandag de 29e mei een afspraak staan bij een Cambridge consulente. Ik wil de producten gebruiken zo lang ik het volhoud, tot maximaal zes weken. Van mijn vorige keer weet ik dat ik dan al heel veel gewicht kwijt kan zijn. Het is vanuit die positie voor mij een stuk gemakkelijker om dan op een gezonde manier verder te gaan. Overigens is gezond eten voor mij heel belangrijk en doe ik dat ook; ik kom aan in de genoemde periodes van lichamelijke inactiviteit in combinatie met heel veel werk. De komende maanden heb ik het qua werk wat rustiger; mijn man gaat drie maanden naar het buitenland en ik neem in die tijd minder opdrachten aan (ik heb een tekstbedrijf), omdat we twee zoons hebben waar ik in die maanden dan natuurlijk in mijn eentje de zorg voor heb.
Ik heb de afgelopen vier jaar gedacht dat ik het afvallen echt wel alleen kon, maar ik ben nu dus toch weer op dit punt beland... Vandaar dat ik de steun zoek van een consulente, hoewel ik daar niet zo veel van verwacht. En dan dit topic natuurlijk: wie wil meepraten ? Elkaar steunen, motiveren, ons aan elkaar optrekken?
Ik word over een klein jaar 50 en dan wil ik "fifty and fitter than ever before" zijn.

Daarnet met mijn oudste zoon een hapje gaan eten. Vissoep besteld en een poké bowl. En ja, voor het eerst in ruim anderhalve maand wijn gedronken. Na het eerste glas wilde ik nog een tweede. Daar was ik al bang voor. Heb vervolgens ook samen met mijn zoon één dessert besteld, zijn aandringend voor een grand dessert voor twee personen weerstaan. Ik was er echt even klaar mee dat ik voor mijn doen superstreng bezig ben en dat er dan - op mijn weegschaal - eigenlijk in een week niets af was. Hm, eerlijk zijn, in vier dagen niets af was. Maar het was heerlijk, vooral dat dessert. Hoop dat ik morgen de draad weer gewoon kan oppakken! Overmorgen op vakantie, sowieso al een uitdaging. Ik neem producten mee en ga één keer per dag een maaltijd gebruiken.

Ga maar virtueel krom staan Travelgirl, dan schop ik even mee En dan mag jij mij terugschoppen.

Grob, ik neem aan dat de producten in de handbagage mogen, maar ik ga deze keer met de auto. Dus sowieso geen probleem. Moet nog wel heel hard werken vandaag, zó geen zin in... En nog klusjes in huis, poetsen én alles inpakken. Grr. Zal blij zijn als het morgen is, maar vertrouw er niet helemaal op dat ik geen werk mee hoef te nemen. Maar dat wil ik ECHT niet. Dus nu als een speer aan de slag!

Welkom! Jee, ook op 29 mei begonnen en al zo veel eraf. Ik begrijp dat je geen shakes of zo gebruikt, omdat je zegt dat je zes keer per dag eet? Dan is 8 kg wel echt een heel super resultaat in die tijd zeg. Sterkt mij er weer een beetje in dat het niet zo erg is dat ik gisteren van vandaag andere dingen heb gegeten en gedronken dan ik eigenlijk wilde. Vandaag namelijk voor het eerst sinds 29 mei brood, 2 volkorenpuntjes met gekookt ei. O, wat lekker...

Ha ladies, even snel vanaf mijn verregende vakantieadres. Ik ben begonnen aan House of Cards en merk het al weer, als ik serie ga kijken krijg ik trek... Heb weinig aan dieet gedaan, drink ook wijn. Probeer het wel te beperken en niet te veel koolhydraten te gebruiken, maar valt niet mee. Mijn ouders zijn hier nu ook en met mijn moeder is het lastig, zo op elkaars lip, net ruzie gemaakt. Pff... Niet echt leuk allemaal. Lang verhaal. Ga nog een wijntje inschenken hoor...

Ha dames, ik ben weer thuis. Heb nog niet durven wegen. Ik was van plan om vanaf vandaag weer te gaan shaken, maar heb me straks verlustigd aan crackertjes met tonijn, ui en tomaat en een tosti ham/kaas. Daar moet ik dan wel tot het diner mee doen, vind ik. Als ik onbedwingbare trek krijg, mag ik vanmiddag nog een klein bakje kwark. Komend weekend ga ik alweer weg met mijn zoons (twee dagen Efteling, met één overnachting in het Eftelinghotel) en dan is shaken ook niet echt een optie. Dus ik doe tot die tijd maar zo rustig aan mogelijk, probeer te sporten en dan na de Efteling maar weer 'all the way'. Dan wil ik ook pas weer wegen, ben bang dat een tegenvallend gewicht me demotiveert. Aan de andere kant, het is wel goed voor mij om te weten wat ruim twee weken regelmatig wat lekkers nemen en brood eten en niet te vergeten wijn drinken voor mijn gewicht heeft betekend. Ik denk er vandaag nog eens even goed over na...

De vakantie was over het algemeen wel heel fijn, ik heb ook behoorlijk wat wandelingen gemaakt. Niet zo lang als ik zou willen, daar was het weer aanvankelijk ook niet naar, maar toch. De Harz (middengebergtegebied in het midden/oosten van Duitsland) is zo ontzettend mooi en het is er zo heerlijk rustig, ik sliep fantastisch door de stilte en rust. Helaas hebben we dus drie dagen onafgebroken regen gehad, maar daarna kwam er toch weer zonneschijn. En gelukkig zaten we in een heel groot appartement (geschikt voor 12 personen), dus hoefde je ook niet bepaald op elkaars lip te zitten. Na de ruzie met mijn moeder heeft ze wat ingebonden en ging het vanaf de dag daarna wel weer goed. Zij kan heel negatief aanwezig zijn als dingen haar een beetje verwarren, ik weet niet goed hoe ik het beter uit kan leggen. Ze wekt dan in elk geval irritatie op, maar begrijpt niet dat ze daar zelf een grote rol in heeft. Mijn zus reageert daar heel sterk op, daar zijn eerder conflicten mee geweest en mijn moeder was erg teleurgesteld dat dat nu met mij ook zo was. Met mijn vader heeft ze de laatste pakweg twee jaar bijna elke dag woorden en ze vindt dat hij een erg kort lontje heeft gekregen sinds hij gereanimeerd is een paar jaar terug, maar ik denk dat het gewoon komt omdat ze nu eenmaal vaker op elkaars lip zitten nu ze ouder worden (ze zijn in de 70). En ik kan er dus ook niet tegen om op haar lip te zitten en mijn zus ook niet. Maar mijn moeder kan er gewoon niet bij dat ze dan zelf misschien ook een aandeel heeft. Nou ja, is niet voor dit topic.
Ik had voor 10 dagen geboekt maar had helemaal geen zin om al naar huis te gaan, toen de vertrekdatum begon te naderen. We konden helaas niet langer op dezelfde plek blijven, maar na wat googlen vond ik 8 km verderop een ontzettend leuke plek en door een annulering daar konden we er terecht (ik en mijn zoons, mijn ouders gingen wel naar huis, voor hen was er overigens ook geen plek want het was een vierpersoons appartement). De bedoeling was van zaterdag tot dinsdag. Op zondagochtend kreeg ik een appje van het buurmeisje, dat voor onze katjes zorgde, dat ze onze kater zaterdagmiddag naar buiten had gelaten en dat hij nog niet terug was. Of ik plekken kon noemen waar ze hem zou kunnen zoeken. In één klap was voor mij de lol eraf. Het liefst was ik meteen naar huis gereden. Mijn katten zijn mijn super-lieffies en ik was in alle staten. Onze poes gaat nooit verder dan de tuin, het dak en de oprit en onze kater gaat hooguit naar de bosjes rond de school tegenover ons huis, en de tuin die daar achter ligt. Daar vind ik hem eigenlijk altijd als hij langer dan pakweg een uur weg is. Ik vind het niet prettig als hij te lang weg blijft en hij moet van mij ook altijd binnen zijn als ik wegga en 's nachts ook altijd. Dat hij na een hele nacht nog niet thuis was (hij heeft altijd honger, ook als hij net gegeten heeft) moest betekenen dat er iets aan de hand was. Vier jaar geleden is hij vier weken vermist geweest (via Amivedi toen teruggevonden in een stad ruim 30 km verderop, moet meegereden zijn met een buurman toen, die vlak bij de vindplaats werkte) en ik zag hetzelfde scenario al voor me, wekenlang onzekerheid, zoeken, hopen, misschien wel jaren of voor altijd... Ik had heel sterk het gevoel dat ik 'gestraft' werd voor het niet gewoon aanhouden van de vakantieplanning, geen genoegen nemen met de geboekte tien dagen maar weer méér willen. Toen hij maandagochtend nog niet terug was, heb ik alles ingepakt en zijn we in de middag naar huis gereden. Toen we 's avonds thuis kwamen ben ik hem tegen beter weten in gaan zoeken; mijn moeder en het buurmeisje hadden al heel vaak en lang gezocht en geroepen achter de school etc, dus ik met een stok op pad om daarmee struiken en heggen opzij te kunnen houden en eronder te kijken, je weet nooit of hij daar ergens dood of gewond zou liggen. Zo kwam ik langzaam aan bij de plek achter de school waar ik hem dus meestal aantref. Ik riep twee keer zacht, niets verwachtend. Maar... hij kwam meteen uit de struiken tevoorschijn! Sjonge jonge, wat een vreugde. Ik kon het bijna niet geloven. Wist ik maar hoe het zat. Ik vermoed toch echt dat hij ergens opgesloten heeft gezeten, want ook 's nachts is hij niet in onze tuin geweest (buurmeisje had brokjes bij de achterdeur gezet, die onaangeroerd waren). Twee dagen lang vrijwillig afzien van voedsel is niets voor hem. Maar ja, het zou wel erg toevallig zijn dat hij juist uit een of andere opsluiting ontsnapt was op het moment dat ik hem ging zoeken. Zou hij dan echt zijn weggebleven omdat hij ons miste en gewoon geen zin had naar mijn moeder of het buurmeisje toe te komen? Ik zal het nooit weten.
Hij was in elk geval zelf ook zo blij, dat was echt ontroerend. Na flink gegeten te hebben kwam hij gelijk op bed liggen en is ook gisteren niet van mijn zijde geweken. Nu wordt het wel moeilijker om ooit nog langer op vakantie te gaan... Hoe dan ook mag hij niet meer naar buiten als wij weg zijn!
Blabla, ook helemaal off topic. Of, bijna dan. Vier jaar geleden heb ik zo'n euforie gevoeld toen ik hem terugvond, dat ik geloofde dat dat mij destijds het zetje gaf om eindelijk serieus te gaan afvallen en dat ook waar te maken. Hopelijk geeft het me nu weer dat extra beetje energie om er tegenaan te gaan.
Voor jullie ook: veel positieve energie gewenst om door te zetten!

Vlekkenbeest, ik heb op je bericht gereageerd.

O jee kleineschnitzel, jouw kat al weken niet thuis geweest... Nu nog niet gezien?