Anorexia en hersenspinsels

Mooi topic Dana

Ben jij zelf (ex-)patient, Dana?

Heel clever dit!



Ik kom wel weer mee praten hoor.



Al heb ik inmiddels wel een gezond BMI, ik word nog altijd geconfronteerd met alle moeilijke gedachtes, angsten en onzekerheden die bij een eetstoornispatient horen.

.

Interessant! Heb zelf anorexia gehad en nu zwanger Ik ken die hersenspinsels die met anorexia te maken hebben dus goed.



Ik ben vooral benieuwd hoe anderen tegen anorexia aankijken, die dit zelf niet hebben gehad. 'Gezonde' mensen dus.



Moet nu zo werken, maar zal later meer schrijven.

Ik heb ook anorexia gehad. Pas toen ik beter werd besefte ik dat het er bij mij vooral om ging dat ik mezelf niks gunde. Dit uitte zich niet alleen in wat ik wel of niet at, maar ook in kleding die ik voor mezelf kocht, de mensen met wie ik om ging etc.

Met mij gaat het inmiddels qua eten heel goed. Maar net consuela zegt heb ik ook nog last van angsten en eetstoornisgedachten.

Ik probeer er wat aan te doen door er met mensen over te praten. Ik heb bijvoorbeeld al tien jaar niet gezwommen, en ik heb me voor deze zomer als doel gesteld dat ik ga zwemmen, in bikini. Meerdere mensen weten ervan, dus ik hoop dat zij me deze zomer mee kunnen slepen

Wat een goed topic Dana! Heb je ervaring met anorexia?



Ik wil ook graag meeschrijven. Heb al heel lang anorexia (18 jaar) en heel diep gezeten, maar de laatste jaren heel stabiel geweest.

Momenteel worstel ik weer met een terugval. Ik probeer heel hard om eruit te komen maar jemig, wat is dat moeilijk!

Heb (nog) wel een gezond BMI, maar het daalt wel.

Ik kom straks nog even verder schrijven!

Ook ik meld mij, ik heb (dat is onlangs vastgesteld ) geen eetstoornis, maar ben wel al een aantal jaren best wel geobsedeerd en nogal bang om dik te worden. (wat cosuela zegt...)



Het eten gaat inmiddels wat beter, ik ben er wat losser in.

Echter dat mijn lijf in de war is door eerst niet zo veel calorieën en nu weer wat meer merk ik helaas wel. (en daardoor wilde ik van de week weer bijna terug naar de 1500 cal... )

Ik hoop overigens dat dit te herstellen is...



Nou ja, fijn topic in ieder geval.

Ik wil ook (af en toe) meeschrijven . Ik heb een eetstoornis gehad en ben op dit moment bezig met afvallen. Tricky dus. Toch is er deze x op gezonde wijze al 13 kg af !

Wat apart Marilyn, je bent wel geobsedeerd door eten en bang om dik te worden, maar er is geen eetstoornis vastgesteld? Heb je wel een andere diagnose gekregen en wat denk je zelf wat het is?



Ik heb dus al anorexia vanaf mijn 18e. De eerste tien jaar zijn enorm heftig geweest met hele diepe dalen (heel veel opgenomen geweest, sondevoeding etc) en eigenlijk weinig ups.

Ik zat er echt heel diep in. At vrijwel niks en was de hele dag obsessief aan het wandelen met een BMI ver onder de 14.

Paar keer op het randje gelegen, paar keer ook wel redelijk opgekrabbeld in gewicht tijdens opnames in klinieken gespecialiseerd in eetstoornissen, maar ik viel altijd weer keihard terug. En de reden daarvan was denk ik, achteraf, dat ik geen doelen had en geen andere dingen om mijn leven mee in te vullen. Ik kom uit een niet al te gezonde gezinssituatie en daar keerde ik na opnames ook altijd weer naar terug, had geen werkervaring, nooit een relatie gehad, geen structuur in mijn leven en wist niet wie ik was en wat ik wilde zonder eetstoornis.

En dus hield ik mijn anorexia krampachtig vast, want dat was veilig en dat kende ik en daar had ik controle over.



Toch is het me gelukt om eruit te komen. Ik ontmoette mijn huidige man (via een meisje uit de therapiegroep waar ik op dat moment in zat ) juist om het moment dat ik een redelijk gewicht had en ook hard bezig was om los te komen van thuis en uit te zoeken wat ik wilde. Op het goede moment dus

En sinds die tijd ben ik er stapje voor stapje uitgekomen. Ik vond een baantje, we gingen samenwonen en wonder boven wonder was ik heel snel zwanger. De zwangerschap heeft me gedwongen om goed voor mezelf en mijn kindje te zorgen en ook daarna kon ik dat gevoel vasthouden nu ik verantwoordelijk was voor een nieuw leventje. Vrij snel na de eerste werd ik zwanger van de tweede en de opwaartse lijn bleef.

Natuurlijk had ik nog wel gedachtes en angsten, maar ik was niet meer zoveel met eten bezig en de laatste jaren heb ik een heel gezond gewicht gehad en een heel normaal leven als werkende moeder.

Totdat ik twee jaar geleden door heel veel stress niet meer kon slapen. Via de huisarts doorverwezen naar een psycholoog en daar bleek al snel dat er achter het slaapprobleem veel meer zat.

Dingen die eigenlijk al speelden tijdens de anorexia, maar waar nooit veel aandacht aan besteed is omdat eten en aankomen altijd eerste prioriteit hadden. Medicatie gekregen om beter te kunnen slapen, daar kwam ik best wat kilo's van aan wat ik toch wel heel erg vond maar waar ik weinig invloed op had.



Uiteindelijk afgelopen januari gestart met groepstherapie en gestopt met die medicijnen en zo stom geweest om te gaan lijnen. Ik wilde die extra kilo's eraf hebben, maar de combinatie van starten met therapie en dus veel pijn die naar boven komt, slecht slapen en een anorexia verleden is niet zo'n hele goede.

De extra kilo's zijn eraf, maar ik zit nu dus vast in die anorexia angsten en gedachten.

Ik ben bang om weer aan te komen als ik weer meer ga eten.

Ik ben bang om de controle te verliezen over mijn gevoel wat nu loskomt.

Ik vind mezelf een enorme sukkel dat ik het weer zover laat komen terwijl het zolang zo goed is gegaan.

Anorexia staat voor zoveel, het heeft zoveel functie's en ik kan het rationeel prima bedenken, maar het lukt me dus niet om eruit te komen.

Maar de wil is er wel! Ik wil niet weer terug naar dat wereldje van schijnveiligheid en ik heb veel te verliezen nu, dus ik ga er alles aan doen om eruit te komen! Maar het is gewoon echt een klote ziekte!

Biep: het zit vooral in mijn hoofd, ik heb geen last van dwangmatige handelingen zeg maar.

Ook vind ik mezelf niet veel dikker dan ik ben, sterker nog, ik zie zelf ook wel dat ik een prima figuur heb.

Het heeft vooral te maken met controle willen houden. Dit uit zich niet alleen bij eten e.d. maar ook bij andere dingen. (veel moeten van mezelf e.d.)

En verder wat het ook is: ik dacht dat ik goed bezig was, maar zie inmiddels in dat dat niet zo is.



Maar goed, als we het er toch over hebben: mijn hersenspinsels kan ik al wat beter aan inmiddels.

Ik dacht dat wat betreft normaal/gezond eten ik het zelf wel kon.

Heb contact gehad met mijn vroegere diëtiste, heb haar het verhaal uitgelegd. Zij vond het beter dat ik weer even langskom, het geen ik van de week ga doen.

Ik ben trots op dat ik die stap gezet heb eerlijk gezegd.

Hallo allemaal,



ik ben misschien niet helemaal op mijn plek hier maar ik hoop toch dat jullie mij advies kunnen geven.

Ik heb zelf geen anorexia gelukkig. Ben wel al heel lang bezig om op een voor mij acceptabel gewicht te komen maar dat neemt geen obsessieve vormen aan. Ik zoek het vooral in gezond eten en sporten.

Vorige week is echter uitgekomen dat mijn dochter anorexia heeft in combinatie met zelfmutilatie. Dit is uiteraard als een schok gekomen. Ik heb haar wel eens gevraagd of ze haar eten er uitgooide toen ze een keer meteen na het eten naar de wc ging maar ze ontkende dit toen. Tja wat moet je dan. Ze is ook superslank maar dat is ze altijd geweest dus dit was ook nooit zorgwekkend.

Nu blijkt dus dat ze 's morgens een cracker eet (waar ik bij ben) en 's avonds eet ze heel weinig (ze lust bijna niets dus dat vond ik ook niet gek). Overdag gooit ze haar brood weg. Daar heb ik geen zicht op want ze zit op de middelbare school. En af en toe gooit ze haar eten er dus weer uit.

Ik heb haar aangemeld bij een psychiater (via de huisarts) maar dat duurt nog zeker een maand. Ondertussen weet ik niet zo goed wat ik moet.

Ik dacht erover om de weegschaal weg te halen maar raakt ze dan niet in paniek omdat ze niet kan controleren? Ik blijf eten meegeven naar school maar kan ik daar beter mee stoppen?

Ik blijf gewoon steeds eten aanbieden al zal dat voor haar niet altijd leuk zijn maar ze eet wel dan. Ik hou haar vervolgens angstvallig in de gaten om te kijken of ze niet weer naar de wc gaat. Dit is uiteraard heel moeilijk want ze moet ook wel eens gewoon plassen natuurlijk.

Kortom, ik weet gewoon niet zo goed hoe ik me moet opstellen en wat ik wel of niet moet doen. We praten wel heel veel en ze is er ook heel open in maar ik vind het allemaal heel moeilijk en frustrerend.

Bedankt voor jullie luisterend oor.

Wannabe: jeetje wat verschikkelijk! Wat moet je geschrokken zijn!



Ik denk dat weegschaal weghalen wel handig is, bij mij helpt dat in ieder geval wel. Ik raak namelijk in paniek als ik op de weegschaal sta. Als ik dat niet doe of niet kan omdat die weg is moet ik het alleen doe met wat ik in de spiegel zie, en daar raak ik niet van in paniek want is prima.

Dus ik denk wel dat het goed is. Ja dan ben je wel je controle kwijt, maar als ik voor mezelf spreek is dat zelfs beter...



He wat is dit topic handig. Zoals ik al zei ben ik mijn 'obsessie' hard aan het aanpakken, daar ben ik overigens trots op, maar erover praten met mensen die snappen wat ik doormaak helpt dat zeker bij...

Oei wannabe, wat een schrik.

Kun je niet eerst bij de HA op bezoek gaan voor advies (gwn in je uppie)?. Je kunt opletten of ze een glas (water) mee neemt naar de wc. Kauwgum oid. Let op haar handen: schrammen van de tanden. En je kunt het aardig goed horen. Een plas duurt vele malen minder lang dan je maaltijd omhoog werken. Ook direct douchen na het eten/ de hond uitlaten etc. betekend vaak dat ze het uitkotst.



Ik zou zelf eten blijven aanbieden. Niet de teugels loslaten iig. Dat deed mijn moeder bij mij (al was ik wel ouder hoor) omdat ze me wilde ondersteunen en geen idee had hoe. Het verergerde toen enorm. En echt de weegschaal + alle meetlinten het huis uit gooien zodra haar behandeling begint. Ik zou het persoonlijk nu nog niet doen (maar vraag ff wat de HA vindt) omdat je dan idd kans hebt op een enorme paniek reactie en daarmee weigering van het weinige dat ze al eet. Ik zou wachten tot ze ook de behandeling heeft om op terug te vallen.



Zorg dat je zo veel mogelijk in haar inner circle blijft. Anorexia is isolerend! En als je haar alles ineens afneemt zonder goed te praten, zal ze je gaan zien als een vijand.



Succes en sterkte!

Bedankt voor jullie reacties.

Ik blijf haar in ieder geval goed in de gaten houden ja. Ook veel praten. Ze zal er misschien wel gek van worden. Heb ik overdag al met haar gepraat, komt mijn man 's avonds nog een keer maar goed ze mag best weten dat we heel bezorgd zijn.

Gisteravond ging ze volgens mijn man (ik was aan het sporten) ongeveer 3 kwartier na het eten naar het toilet en daarna nam ze meteen wat drinken. Maar 3 kwartier is toch eigenlijk alweer te lang na het eten of werkt het niet zo?

Ze zegt dat het zo'n 3 maanden bezig is nu, denken jullie dat ze hier helemaal vanaf kan raken of zal het altijd een zwak punt blijven?



Misschien dat ik eerdaags nog wel even contact opneem met de huisarts. We zijn er vorige week geweest en ze heeft daar een één op één gesprek gehad. Ik ben alleen aan het einde even aangeschoven om te bespreken wat de volgende stap was en dat is dus de psychiater.

Ik weet ook niet wat de overhand heeft, de anorexia of de zelfmutilatie. Ze zegt dat ze zich niet meer heeft gesneden sinds wij het weten maar ik mag haar benen niet zien. Het is ook moeilijk om haar te geloven. Ze zegt steeds dat het goed gaat en dat ze heeft gegeten op school maar ze speelt dus al maanden toneel thuis. Ze is heel vrolijk en uitbundig maar dat blijkt voornamelijk een act te zijn.

Dan voel ik me ook nog eens een slechte moeder ook al weet ik dat je hier eigenlijk niets tegen kan doen. Ik vind dat ik het eerder had moeten zien, dat we meer hadden moeten praten enz.

De oorzaak is deels onzekerheid door de hoge druk op school om er perfect uit te zien en deels door de situatie thuis met veel ruzie tussen haar broertje en haar vader en daardoor weer tussen mij en haar vader.

Daar heb ik dus ook het idee dat ik gefaald heb.



Maar goed, ik ga me eerst focussen op haar herstel. Dat 'had ik maar dit of had ik maar dat' heeft nu geen zin meer.

Ik hoop dat ze baat zal hebben bij de gesprekken met de psychiater. Ik heb zelf niet zo'n vertrouwen in dat psychologische gedoe maar ik zou ook even niet weten hoe we het anders moeten oplossen.

Wat erg wannabe, wat moet je je machteloos voelen om je dochter zo te zien. Nu ik zelf moeder ben snap ik een stuk beter hoe het voor mijn ouders geweest moet zijn toen ik zo ziek was.

Ik weet niet of het verstandig is om de weegschaal weg te halen. Bij mij zorgde dat voor heel veel paniek omdat ik niet wist wat het beetje wat ik at op mijn gewicht deed. En als ik dat niet kon controleren durfde ik helemaal niks meer te eten en dat wil je ook niet.

Maar dat werkt voor iedereen anders, dus zorg in elk geval dat je met haar in gesprek blijft! Het kan ook heel goed zijn dat het juist wel rust geeft voor haar, maar bespreek dat.

Het is heel fijn dat ze zo open is, probeer dat echt zo te houden en praat met elkaar! Probeer haar te begrijpen, maar ga ook niet teveel mee in haar gestoorde gedrag.

En toch zeker wel eten blijven aanbieden, zorgen voor structuur is heel belangrijk, dus normaal koken 's avonds en een vast ritme aanhouden was voor mij heel belangrijk.

Maar professionele hulp is het allerbelangrijkste!

Heel veel sterkte in elk geval!

quote:wannabe schreef op 08 april 2014 @ 10:46:

Bedankt voor jullie reacties.

Ik blijf haar in ieder geval goed in de gaten houden ja. Ook veel praten. Ze zal er misschien wel gek van worden. Heb ik overdag al met haar gepraat, komt mijn man 's avonds nog een keer maar goed ze mag best weten dat we heel bezorgd zijn.

Gisteravond ging ze volgens mijn man (ik was aan het sporten) ongeveer 3 kwartier na het eten naar het toilet en daarna nam ze meteen wat drinken. Maar 3 kwartier is toch eigenlijk alweer te lang na het eten of werkt het niet zo?

Een groot deel van het voedsel zal al verwerkt zijn. Maar wellicht niet alles. Dat glas drinken na het toilet is wel verd8. Indien haar angst groot genoeg is zal ze ook proberen het laatste beetje eten er uit te gooien. Maar meestal is binnen een halfuur het ahum, effectiefst..



Ze zegt dat het zo'n 3 maanden bezig is nu, denken jullie dat ze hier helemaal vanaf kan raken of zal het altijd een zwak punt blijven?

3 maanden? Dat is in principe nog vrij kort. Maar over de toekomst is, imo, nog weinig te zeggen. Anorexia an sich is vaak de uiting van een ander probleem. De prognose is daar van afhankelijk denk ik. Maar jullie zitten er rapido bovenop. Dat is goed!



Misschien dat ik eerdaags nog wel even contact opneem met de huisarts. We zijn er vorige week geweest en ze heeft daar een één op één gesprek gehad. Ik ben alleen aan het einde even aangeschoven om te bespreken wat de volgende stap was en dat is dus de psychiater.

Ik weet ook niet wat de overhand heeft, de anorexia of de zelfmutilatie. Ze zegt dat ze zich niet meer heeft gesneden sinds wij het weten maar ik mag haar benen niet zien.

Dan zal ze nog wel verse snijwonden hebben

Het is ook moeilijk om haar te geloven. Ze zegt steeds dat het goed gaat en dat ze heeft gegeten op school maar ze speelt dus al maanden toneel thuis. Ze is heel vrolijk en uitbundig maar dat blijkt voornamelijk een act te zijn.

Dan voel ik me ook nog eens een slechte moeder ook al weet ik dat je hier eigenlijk niets tegen kan doen. Ik vind dat ik het eerder had moeten zien, dat we meer hadden moeten praten enz.

Joh, je zit er relatief gezien echt super snel op hoor! Dit betekend helemaal niet dat je een slechte moeder bent. Sterker nog, je komt ontzettend lief en betrokken over!



De oorzaak is deels onzekerheid door de hoge druk op school om er perfect uit te zien en deels door de situatie thuis met veel ruzie tussen haar broertje en haar vader en daardoor weer tussen mij en haar vader. Daar heb ik dus ook het idee dat ik gefaald heb.

Tjah, het kan idd een uitlaatklep zijn voor zoiets. En dat is super klote.. Maar niet onoplosbaar.



Maar goed, ik ga me eerst focussen op haar herstel. Dat 'had ik maar dit of had ik maar dat' heeft nu geen zin meer.

Ik hoop dat ze baat zal hebben bij de gesprekken met de psychiater. Ik heb zelf niet zo'n vertrouwen in dat psychologische gedoe maar ik zou ook even niet weten hoe we het anders moeten oplossen.

De psychiater is dé enige echte oplossing. Het is geen "psychologisch gedoe", daarmee doe je het echt te kort. Ik zou niet aan je dochter laten blijken dat je er twijfels bij hebt. Dat lijkt me funest.



Trouwens, mocht je ergens laxeermiddelen in huis hebben liggen: weggooien.

Ephina, ik zeg dat ook niet zo tegen haar hoor. Van die psychiater. Ze vindt het zelf overigens niks omdat het zo lijkt alsof ze gek is, vindt ze. Ik heb gezegd dat ze niet gek is maar dat er wel iets niet goed is aan haar denkwijze dus dat ze daarom heen moet om te praten.

Ik heb zelf een matige ervaring met de psycholoog in verband met mijn zoon (pesten), vandaar mijn scepsis. Ik heb niet het idee dat het bij hem veel geholpen heeft. Hij is juist al meer in de put gaan zitten dus daar zijn we ook nog mee bezig.



Laxeermiddelen heb ik niet in huis. Tenminste niet voor zover ik weet. Ik check haar kamer af en toe wel en ik heb niets raars gevonden.

Wat ik trouwens wel vreemd vind, een maand of 2 geleden vond ik bergen afval op haar kamer van snoep en chips e.d. Daar heb ik haar toen over aangesproken, dat dat niet de bedoeling was. Ik dacht ook dat ze daarom zo slecht at. Maar dan snap ik dus niet waarom ze toen zoveel at als ze zo bang is om aan te komen. Waarschijnlijk ging het er later wel weer uit, denk ik nu.



Nogmaals bedankt voor jullie advies. Het is als moeder inderdaad verschrikkelijk. Het liefst wil ik haar door elkaar schudden en zeggen dat ze normaal moet doen maar ik snap ook wel dat het zo niet werkt. Ik ben ook niet één keer boos geworden op haar hoor. Daar was ze wel bang voor zei ze. Dat vond ik niet reeël want ik ben nog nooit geflipt omdat ik kwaad was op haar. Dat is meer haar vaders afdeling. Maar die is in dit geval ook rustig gebleven gelukkig.

Het zal nog wel een lange weg worden maar ik heb er wel vertrouwen in dat het uiteindelijk goedkomt.

Dat eten kan best van een zogenaamde eetbui zijn. Dikke kans dat ze na de reprimande het afval voortaan het huis uit smokkelt om ergens anders weg te gooien. Hoort er helaas (tenminste voor mij..) deels bij .



Wat vervelend dat het bij je zoon niet helpt zeg. Kan me voorstellen dat je er dan sceptisch van wordt. Maar in deze wordt de boel echt niet opgelost zonder professionele hulp.

Om herkenning te voorkomen heb ik een nieuw account aangemaakt. Ik ben 40 jaar heb een man, twee kinderen, huisdieren, een leuk huis, leuke baan, ouders leven allebei, leuke jeugd gehad. Kortom er is niet veel mis. Nu heb ik vorig jaar een burnout/depressie gekregen en kreeg geen hap meer door mijn keel. In korte tijd van 65 kilo (BMI van 23 dus gewoon gezond gewicht) naar 58 kilo gegaan. Toen was er nog niet veel aan de hand. Uiteindelijk was het toch beter om er bij het werk even tussenuit te gaan. Daar was/is alle begrip voor. Maar sinds ik thuis ben doe ik dus heel raar met eten. Ik ben eten gaan afwegen, sommige voedingsmiddelen krijg ik niet meer weg (geen snoep, geen kaas, geen patat, geen chips enz). Normaal eten (in mijn ogen dan), zoals brood, aardappelen, vlees, groente e.d. ben ik altijd blijven eten. Maar wel veel minder. Dat ging niet goed en ik bleef maar afvallen. Het dieptepunt was 46 kilo (BMI van nog geen 16,5). Ik loop bij de GGZ, de huisarts wil me vaak zien. Overal rinkelen alarmbellen en ik zie de ernst er niet van in. En dat vind ik wel zo bizar. Ik heb nooit gek gedaan met eten. Als ik vond dat er een paar kilo afkon, snoepte ik even niet en dan was het wel weer klaar. daarom begrijp ik mijn gedrag nu ook niet. En ik zie dus ook niet dat ik heel dun ben. Ik heb juist het idee dat het allemaal heel goed met me gaat (maar dat is natuurlijk niet zo, want anders maakte iedereen om me heen zich niet zulke zorgen). Toen ik 46 kilo woog, had ik wel door dat dat mis zou kunnen gaan. En ben ik meer gaan eten. Uitgerekend hoeveel ik ongeveer verbruik en daar per week 3500 calorien boven gaan zitten om ongeveer een pond per week aan te komen. Dit doe ik nu twee weken en ik moet zeggen, dat ik me stukken beter voel. Maar nu ben ik dus een kilo aangekomen en ga ik weer gek doen. Meer en langer wandelen, vaker zwemmen enz enz. Daarom heb ik besloten me bij dat topic aan te sluiten. Misschien dat jullie mij op mijn zwakke momenten een schop onder de kont kunnen geven. Want ik moet nu natuurlijk gewoon doorzetten. Het is toch niet normaal dat ik in een half jaar 26% van een gezond gewicht kwijt ben geraakt.



Ik spuug niet en laxeer ook niet.

Het is "gewoon" en combinatie van minder/gezonder eten en heel veel bewegen.

@wannabe: wat lijkt me het vreselijk als je kind een eetstoornis heeft en je machteloos moet toekijken. Het belangrijkste is denk ik dat je dochter zelf goed inziet dat ze een probleem heeft. Ik heb zelf op een gevaarlijk laag gewicht gezeten, maar ik heb nooit professionele hulp gekregen. Daardoor heb ik lang rond gelopen met het idee dat het allemaal wel meeviel.

Ik zou verder ook gewoon eten blijven aanbieden, en normaal aan tafel eten enzo. Ook al eet ze (bijna) niks, het is wel belangrijk dat ze gewoon mee blijft doen. Wat bij mij thuis vaak gebeurde was dat er iets lekkers was, en dat het al op was zonder dat mij iets werd aangeboden, en dan werd er gezegd: ja, jij hoeft toch nooit. Daardoor had ik alleen maar meer zoiets van: laat ook maar.

En ook geen opmerkingen maken over gewicht en uiterlijk. Ook niet over je eigen gewicht.

Ik hoop dat de psych goed uitpakt voor je dochter



Over de weegschaal gesproken.. toen ik diep in mijn anorexia zat hadden wij thuis geen weegschaal en wist ik mijn gewicht niet eens. Natuurlijk is het voor iedereen anders, maar toch. Cijfers zijn bij mij nooit zo belangrijk geweest.

@Wannabee. Ik heb de weegschaal weggedaan. Ik weeg me alleen nog bij de huisarts. Zo gauw ik een weegschaal heb, draai ik door. Dan sta ik minimaal 20 keer per dag er op (en ook 's nachts als ik naar de wc ga).

Geeft dat rotding een ons meer aan dan gedacht/gehoopt dan schuif ik net zo lang totdat hij op een plek staat dat hij aangeeft wat ik hoop. (soms verschoof ik hem wel 20 keer). Wat een tijd ik daaraan kwijt was

Madelief_je, wat een moeilijke situatie. Ik kan er helaas niets zinnigs over zeggen want ik kan me er echt niet in verplaatsen.

Dat is ook zo moeilijk bij mijn dochter. Ik snap echt niet waar ze mee bezig is.

Ik wacht nog maar even met de weegschaal weghalen. Ik wil inderdaad niet dat ze niets meer gaat eten omdat ze dan misschien wel is aangekomen.

Dat van die weegschaal verschuiven herken ik trouwens wel. Ik weet precies op welke tegel van de badkamer de weegschaal moet staan om het gunstigste gewicht te krijgen. Een beetje jezelf voor de gek houden is dat dus