Lijf & Lijn
alle pijlers
Anorexia en hersenspinsels
maandag 7 april 2014 om 23:13
Dit topic is niet bedoeld om tips uit te wisselen over afvallen en vet verbranden. Wel om van gedachten te wisselen over de hersenspinsels die ertoe kunnen leiden dat mensen obsessief bezig zijn (en blijven) met afvallen, bewegen, dun willen zijn.
Zo zijn er bijvoorbeeld mensen met een extreem laag bmi, die denken dat ze zonder hun eetstoornis niets waard zijn. Als anderen ze er dan op wijzen dat ze op dit forum heel lief en gevoelig overkomen, dan zijn ze verbaasd en zeggen ze dat ze zelf dachten dat ze juist heel hard overkomen hier.
Zo zijn er veel meer hersenspinsels die maken dat mensen gevangen blijven door hun anorexia. Bijvoorbeeld omdat ze denken dat het veiliger is om steeds maar bezig te zijn met afvallen en bewegen, dan om gewoon te gaan léven. Met alle ups and downs die bij het leven horen. Het is zo zonde, om de ups mis te lopen uit angst voor de downs, denk ik dan...
Misschien is alles hierover al gezegd in eerdere topics, dan zal dit topic snel stilvallen. Geen probleem. Maar misschien is er toch nog wat behoefte aan een uitlaatklep voor anorexia-patiënten.
Zo zijn er bijvoorbeeld mensen met een extreem laag bmi, die denken dat ze zonder hun eetstoornis niets waard zijn. Als anderen ze er dan op wijzen dat ze op dit forum heel lief en gevoelig overkomen, dan zijn ze verbaasd en zeggen ze dat ze zelf dachten dat ze juist heel hard overkomen hier.
Zo zijn er veel meer hersenspinsels die maken dat mensen gevangen blijven door hun anorexia. Bijvoorbeeld omdat ze denken dat het veiliger is om steeds maar bezig te zijn met afvallen en bewegen, dan om gewoon te gaan léven. Met alle ups and downs die bij het leven horen. Het is zo zonde, om de ups mis te lopen uit angst voor de downs, denk ik dan...
Misschien is alles hierover al gezegd in eerdere topics, dan zal dit topic snel stilvallen. Geen probleem. Maar misschien is er toch nog wat behoefte aan een uitlaatklep voor anorexia-patiënten.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
dinsdag 8 april 2014 om 20:15
quote:wannabe schreef op 08 april 2014 @ 19:28:
Madelief_je, wat een moeilijke situatie. Ik kan er helaas niets zinnigs over zeggen want ik kan me er echt niet in verplaatsen.
Dat is ook zo moeilijk bij mijn dochter. Ik snap echt niet waar ze mee bezig is.
Ik wacht nog maar even met de weegschaal weghalen. Ik wil inderdaad niet dat ze niets meer gaat eten omdat ze dan misschien wel is aangekomen.
Dat van die weegschaal verschuiven herken ik trouwens wel. Ik weet precies op welke tegel van de badkamer de weegschaal moet staan om het gunstigste gewicht te krijgen. Een beetje jezelf voor de gek houden is dat dus Dit moet voor jou verschrikkelijk moeilijk zijn. Ik zie het aan mijn eigen moeder. Zij slaapt er 's nachts ook niet van (en dan weet ze nog niet eens hoe diep ik er eigenlijk inzit.) Wat ik wel geleerd heb, is dat iedereen op de kop kan gaan staan. Maar als degene met het eetprobleem zelf niet wil, gebeurt er echt helemaal niks. En ik weet dat het voor een moeder bijna onmogelijk moet zijn, maar volgens mij moet je het toch proberen los te laten. Er wel zijn als vangnet, maar verder kun je echt heel weinig. Mijn moeder en ik zijn echt twee handen op één buik. Maar op mijn diepste punt, raakte het mij niet dat zij zich ongelooflijk veel zorgen maakte er veel verdriet van had en niet meer sliep. Onbegrijpelijk wat een eetstoornis met je doet.
Madelief_je, wat een moeilijke situatie. Ik kan er helaas niets zinnigs over zeggen want ik kan me er echt niet in verplaatsen.
Dat is ook zo moeilijk bij mijn dochter. Ik snap echt niet waar ze mee bezig is.
Ik wacht nog maar even met de weegschaal weghalen. Ik wil inderdaad niet dat ze niets meer gaat eten omdat ze dan misschien wel is aangekomen.
Dat van die weegschaal verschuiven herken ik trouwens wel. Ik weet precies op welke tegel van de badkamer de weegschaal moet staan om het gunstigste gewicht te krijgen. Een beetje jezelf voor de gek houden is dat dus Dit moet voor jou verschrikkelijk moeilijk zijn. Ik zie het aan mijn eigen moeder. Zij slaapt er 's nachts ook niet van (en dan weet ze nog niet eens hoe diep ik er eigenlijk inzit.) Wat ik wel geleerd heb, is dat iedereen op de kop kan gaan staan. Maar als degene met het eetprobleem zelf niet wil, gebeurt er echt helemaal niks. En ik weet dat het voor een moeder bijna onmogelijk moet zijn, maar volgens mij moet je het toch proberen los te laten. Er wel zijn als vangnet, maar verder kun je echt heel weinig. Mijn moeder en ik zijn echt twee handen op één buik. Maar op mijn diepste punt, raakte het mij niet dat zij zich ongelooflijk veel zorgen maakte er veel verdriet van had en niet meer sliep. Onbegrijpelijk wat een eetstoornis met je doet.
dinsdag 8 april 2014 om 20:17
@Wannabe. Bij mij werkt het juist heel goed als ik geen weegschaal heb. Geen weegschaal is geen controle, dus ook niet mijn "schuld" als ik aankom (over hersenspinsels gesproken).
Misschien kun je het met je dochter bespreken? Dat je hem weghaalt, maar als je ziet dat het minder met haar gaat (of als ze dat zelf aangeeft), ze de weegschaal terugkrijgt.
De weegschaal weg was een van de eerste dingen die ik van de diëtist moest doen.
Misschien kun je het met je dochter bespreken? Dat je hem weghaalt, maar als je ziet dat het minder met haar gaat (of als ze dat zelf aangeeft), ze de weegschaal terugkrijgt.
De weegschaal weg was een van de eerste dingen die ik van de diëtist moest doen.
dinsdag 8 april 2014 om 20:25
quote:madelief_je schreef op 08 april 2014 @ 20:15:
[...]
Maar op mijn diepste punt, raakte het mij niet dat zij zich ongelooflijk veel zorgen maakte er veel verdriet van had en niet meer sliep. Onbegrijpelijk wat een eetstoornis met je doet.Herkenbaar. Ik had het er laatst met mijn moeder over, en toen vertelde ze dat ze vaak 's nachts op mijn kamer kwam om te kijken om te checken of ik nog wel adem haalde. En ze vertelde dat ze altijd stiekem extra boter enzo door mijn eten deed als ik niet oplette. Terwijl ik in die tijd altijd dacht dat het haar niks kon schelen (dat dacht ik toen altijd: dat het geen verschil maakte of ik er wel of niet was).
[...]
Maar op mijn diepste punt, raakte het mij niet dat zij zich ongelooflijk veel zorgen maakte er veel verdriet van had en niet meer sliep. Onbegrijpelijk wat een eetstoornis met je doet.Herkenbaar. Ik had het er laatst met mijn moeder over, en toen vertelde ze dat ze vaak 's nachts op mijn kamer kwam om te kijken om te checken of ik nog wel adem haalde. En ze vertelde dat ze altijd stiekem extra boter enzo door mijn eten deed als ik niet oplette. Terwijl ik in die tijd altijd dacht dat het haar niks kon schelen (dat dacht ik toen altijd: dat het geen verschil maakte of ik er wel of niet was).
dinsdag 8 april 2014 om 21:10
quote:marilyn82 schreef op 08 april 2014 @ 10:19:
Wannabe: jeetje wat verschikkelijk! Wat moet je geschrokken zijn!
Ik denk dat weegschaal weghalen wel handig is, bij mij helpt dat in ieder geval wel. Ik raak namelijk in paniek als ik op de weegschaal sta. Als ik dat niet doe of niet kan omdat die weg is moet ik het alleen doe met wat ik in de spiegel zie, en daar raak ik niet van in paniek want is prima.
Dus ik denk wel dat het goed is. Ja dan ben je wel je controle kwijt, maar als ik voor mezelf spreek is dat zelfs beter...
He wat is dit topic handig. Zoals ik al zei ben ik mijn 'obsessie' hard aan het aanpakken, daar ben ik overigens trots op, maar erover praten met mensen die snappen wat ik doormaak helpt dat zeker bij...Is dat ding nou nog niet weg? Je zou hem zondag al weggooien
Wannabe: jeetje wat verschikkelijk! Wat moet je geschrokken zijn!
Ik denk dat weegschaal weghalen wel handig is, bij mij helpt dat in ieder geval wel. Ik raak namelijk in paniek als ik op de weegschaal sta. Als ik dat niet doe of niet kan omdat die weg is moet ik het alleen doe met wat ik in de spiegel zie, en daar raak ik niet van in paniek want is prima.
Dus ik denk wel dat het goed is. Ja dan ben je wel je controle kwijt, maar als ik voor mezelf spreek is dat zelfs beter...
He wat is dit topic handig. Zoals ik al zei ben ik mijn 'obsessie' hard aan het aanpakken, daar ben ik overigens trots op, maar erover praten met mensen die snappen wat ik doormaak helpt dat zeker bij...Is dat ding nou nog niet weg? Je zou hem zondag al weggooien
dinsdag 8 april 2014 om 21:13
in het topic van Bente "vet verbranden" stond nog een post waar ik me groen en geel aan ergerde. Iemand die tips gaf hoe ze toch kon eten zonder "dik" te worden. En dat het allemaal toch wel reuze meeviel met de gevaren van dun zijn. Maar het valt heus niet mee. Getuige ook weer de plotse dood van Peaches Geldof en de mogelijke link met anorexia.
dinsdag 8 april 2014 om 21:25
Allemaal hier... .
Kijk eens op www.humanconcern.nl, dit is een organisatie waar ervaringsdeskundigen werken en dus een fijne - en zeer belangrijke toegevoegde waarde hebben ten opzichte van andere instellingen.
Heel veel sterkte gewenst !
Kijk eens op www.humanconcern.nl, dit is een organisatie waar ervaringsdeskundigen werken en dus een fijne - en zeer belangrijke toegevoegde waarde hebben ten opzichte van andere instellingen.
Heel veel sterkte gewenst !
dinsdag 8 april 2014 om 21:33
Hier, zoals vanmorgen al even gemeld, ook ervaring met anorexia. Na een jaar of vijftien klooien met eten, maar nooit duidelijk iets, en altijd negativiteit rondom eten en mijn gewicht door mijn ouders, uiteindelijk anorexia ontwikkeld. Vreselijk, wat een hel was dat. Ik zat al in de hulpverlening en kon daardoor vrij snel terecht in een gespecialiseerde kliniek. En hoe moeilijk en streng dat ook was, het heeft me enorm geholpen. Ik heb er gelukkig maar kort opgenomen hoeven zitten, wel heel lang dagbehandeling gedaan, individuele gesprekken, en nu al ruim een jaar in het nazorgtraject.
Ik was/ben vooral bang om dik te zijn en te worden. Van nature ben ik nu eenmaal niet superslank, maar ik vind het moeilijk dat te accepteren. Voel mezelf minder waard dan slankere mensen (heb een gezond gewicht, heel stabiel, maar gewoon niet superslank) en worstel daar behoorlijk mee. Het hangt bij mij ook samen met algemene gevoelens van minderwaardigheid, goed genoeg zijn, controle hebben, ergens goed in zijn.
Het wegen doe ik alleen in de kliniek bij de controles en op afgesproken momenten bij mijn pleegmoeder. Er is hier geen weegschaal in huis en ik weeg ook nooit alleen, want dat durf ik niet. De angst voor het getal is nog steeds heel groot.
Gelukkig gaat het al een hele tijd goed. Inmiddels ben ik zelfs bijna zes maanden zwanger, en ook mooi zwanger, al zeg ik het zelf. Het zien stijgen van het getal op de weegschaal vind ik wel lastig, evenals het feit dat ik weinig controle heb over mijn lichaam: het doet nu wat nodig is, niet wat ik bepaal. Tegelijkertijd ervaar ik het als een enorm wonder dat mijn lijf na alles het nog zo goed doet!
De hersenspinsels die ik nu nog heb, hebben vooral te maken met mijn angst voor de weegschaal (bepaalde kleding willen aanhebben bij het wegen, van te voren weinig zout eten, weinig drinken, alles ontharen, alsof dat allemaal zoveel uitmaakt..) en mijn angst voor wat anderen van mijn figuur/gewicht vinden. Het wegen bij de verloskundige vind ik dan ook best moeilijk, want wat zal ze wel niet denken?
Ik ben wel een beetje bang voor een terugval als ik bevallen ben, want dan wil ik zo snel mogelijk terug naar mijn oude gewicht (en liefst net iets minder), terwijl doelbewust gaan afvallen niet zo slim is. Het zou me behoorlijk triggeren, denk ik. Dus heb ik nu al geregeld dat ik weer even wat vaker op controle kan komen in de kliniek, zodat ik goede begeleiding krijg bij het teruggaan naar mijn oude gewicht.
Dus zo is het bij mij. Hebben anderen ook in klinieken gezeten? Hoe hebben jullie dat ervaren?
Ik was/ben vooral bang om dik te zijn en te worden. Van nature ben ik nu eenmaal niet superslank, maar ik vind het moeilijk dat te accepteren. Voel mezelf minder waard dan slankere mensen (heb een gezond gewicht, heel stabiel, maar gewoon niet superslank) en worstel daar behoorlijk mee. Het hangt bij mij ook samen met algemene gevoelens van minderwaardigheid, goed genoeg zijn, controle hebben, ergens goed in zijn.
Het wegen doe ik alleen in de kliniek bij de controles en op afgesproken momenten bij mijn pleegmoeder. Er is hier geen weegschaal in huis en ik weeg ook nooit alleen, want dat durf ik niet. De angst voor het getal is nog steeds heel groot.
Gelukkig gaat het al een hele tijd goed. Inmiddels ben ik zelfs bijna zes maanden zwanger, en ook mooi zwanger, al zeg ik het zelf. Het zien stijgen van het getal op de weegschaal vind ik wel lastig, evenals het feit dat ik weinig controle heb over mijn lichaam: het doet nu wat nodig is, niet wat ik bepaal. Tegelijkertijd ervaar ik het als een enorm wonder dat mijn lijf na alles het nog zo goed doet!
De hersenspinsels die ik nu nog heb, hebben vooral te maken met mijn angst voor de weegschaal (bepaalde kleding willen aanhebben bij het wegen, van te voren weinig zout eten, weinig drinken, alles ontharen, alsof dat allemaal zoveel uitmaakt..) en mijn angst voor wat anderen van mijn figuur/gewicht vinden. Het wegen bij de verloskundige vind ik dan ook best moeilijk, want wat zal ze wel niet denken?
Ik ben wel een beetje bang voor een terugval als ik bevallen ben, want dan wil ik zo snel mogelijk terug naar mijn oude gewicht (en liefst net iets minder), terwijl doelbewust gaan afvallen niet zo slim is. Het zou me behoorlijk triggeren, denk ik. Dus heb ik nu al geregeld dat ik weer even wat vaker op controle kan komen in de kliniek, zodat ik goede begeleiding krijg bij het teruggaan naar mijn oude gewicht.
Dus zo is het bij mij. Hebben anderen ook in klinieken gezeten? Hoe hebben jullie dat ervaren?
dinsdag 8 april 2014 om 21:40
quote:Ephina schreef op dinsdag 08 april 2014 10:21 Oei wannabe, wat een schrik.
Kun je niet eerst bij de HA op bezoek gaan voor advies (gwn in je uppie)?. Je kunt opletten of ze een glas (water) mee neemt naar de wc. Kauwgum oid. Let op haar handen: schrammen van de tanden. En je kunt het aardig goed horen. Een plas duurt vele malen minder lang dan je maaltijd omhoog werken. Ook direct douchen na het eten/ de hond uitlaten etc. betekend vaak dat ze het uitkotst.
Ik zou zelf eten blijven aanbieden. Niet de teugels loslaten iig. Dat deed mijn moeder bij mij (al was ik wel ouder hoor) omdat ze me wilde ondersteunen en geen idee had hoe. Het verergerde toen enorm. En echt de weegschaal + alle meetlinten het huis uit gooien zodra haar behandeling begint. Ik zou het persoonlijk nu nog niet doen (maar vraag ff wat de HA vindt) omdat je dan idd kans hebt op een enorme paniek reactie en daarmee weigering van het weinige dat ze al eet. Ik zou wachten tot ze ook de behandeling heeft om op terug te vallen.
Zorg dat je zo veel mogelijk in haar inner circle blijft. Anorexia is isolerend! En als je haar alles ineens afneemt zonder goed te praten, zal ze je gaan zien als een vijand.
Succes en sterkte!
Wat een goede reactie Ephina! Ben het helemaal met je eens!
Ik heb inmiddels zo'n 13 jaar een eetstoornis, waarvan 3 jaar echt anorexia. Ben het de laatste tijd steeds meer beu aan het worden, potverdorie 26 geworden en nog steeds houdt de eetstoornis me in haar greep. Verjaardag: geen eens taart gehaald die ik lekker vind, omdat ik het toch niet eet. Frietjes heb ik ook niet op (wel meerdere chocolaatjes, alsof daar minder in zit dan in gebak sowieso eet ik teveel suiker). Eetpatroon probeer ik wat te normaliseren, maar zat vorige week te denken hoe vaak ik bezig ben met eten/niet eten en sporten. Minimaal 1 x per 1/1,5 uur ben ik ermee bezig, of gaan gedachtes foor mijn hoofd. Ook kan ik er een half uur non stop mee bezig zijn, dingen uitrekenen.
Ben het zo zat.... Maar ik kan er niet mee stoppen.
Overigens ben ik op zich best gelukkig, ondanks eetstoornis. Is niet zo dat het mijn hele dag verpest.
Hoe zit dat bij jullie? Kunnen jullie wel gelukkig zijn, of alleen als het eten goed is gegaan?
Kun je niet eerst bij de HA op bezoek gaan voor advies (gwn in je uppie)?. Je kunt opletten of ze een glas (water) mee neemt naar de wc. Kauwgum oid. Let op haar handen: schrammen van de tanden. En je kunt het aardig goed horen. Een plas duurt vele malen minder lang dan je maaltijd omhoog werken. Ook direct douchen na het eten/ de hond uitlaten etc. betekend vaak dat ze het uitkotst.
Ik zou zelf eten blijven aanbieden. Niet de teugels loslaten iig. Dat deed mijn moeder bij mij (al was ik wel ouder hoor) omdat ze me wilde ondersteunen en geen idee had hoe. Het verergerde toen enorm. En echt de weegschaal + alle meetlinten het huis uit gooien zodra haar behandeling begint. Ik zou het persoonlijk nu nog niet doen (maar vraag ff wat de HA vindt) omdat je dan idd kans hebt op een enorme paniek reactie en daarmee weigering van het weinige dat ze al eet. Ik zou wachten tot ze ook de behandeling heeft om op terug te vallen.
Zorg dat je zo veel mogelijk in haar inner circle blijft. Anorexia is isolerend! En als je haar alles ineens afneemt zonder goed te praten, zal ze je gaan zien als een vijand.
Succes en sterkte!
Wat een goede reactie Ephina! Ben het helemaal met je eens!
Ik heb inmiddels zo'n 13 jaar een eetstoornis, waarvan 3 jaar echt anorexia. Ben het de laatste tijd steeds meer beu aan het worden, potverdorie 26 geworden en nog steeds houdt de eetstoornis me in haar greep. Verjaardag: geen eens taart gehaald die ik lekker vind, omdat ik het toch niet eet. Frietjes heb ik ook niet op (wel meerdere chocolaatjes, alsof daar minder in zit dan in gebak sowieso eet ik teveel suiker). Eetpatroon probeer ik wat te normaliseren, maar zat vorige week te denken hoe vaak ik bezig ben met eten/niet eten en sporten. Minimaal 1 x per 1/1,5 uur ben ik ermee bezig, of gaan gedachtes foor mijn hoofd. Ook kan ik er een half uur non stop mee bezig zijn, dingen uitrekenen.
Ben het zo zat.... Maar ik kan er niet mee stoppen.
Overigens ben ik op zich best gelukkig, ondanks eetstoornis. Is niet zo dat het mijn hele dag verpest.
Hoe zit dat bij jullie? Kunnen jullie wel gelukkig zijn, of alleen als het eten goed is gegaan?
dinsdag 8 april 2014 om 22:01
Gefeliciteerd met je zwangerschap Lizzie! Fijn dat je nog goed begeleid wordt en alvast nazorg hebt geregeld voor na de bevalling.
Ik heb ook in klinieken gezeten, meerdere keren en ook voor langere periodes. Voor mij bestond dat vooral uit het normaliseren van mijn eetpatroon en aankomen, ik vond dat er weinig ruimte was voor werken aan de achterliggende problematiek, maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat ik altijd op een heel ernstig ondergewicht binnen kwam. Dan is er gewoon geen ruimte voor andere dingen en tegen de tijd dat ik een beetje in de richting van gezond gewicht kwam ging ik met ontslag (vaak gedwongen omdat ik op een gegeven moment de aankom limiet niet meer haalde) en dan viel ik weer net zo hard terug.
Dus ik heb dubbele gevoelens over se klinieken, de nazorg was in mijn tijd ook heel slecht geregeld, ik hoop wel dat dit nu anders is.
En ik ben ook zwanger geworden terwijl ik nog in behandeling zat. Ik had eigenlijk meer moeite met het stijgen van het getalletje op de weegschaal dan met het feit dat ik dikker werd. Ik was zo trots op mijn buik en ook trots op mijn lichaam dat het een kindje kon laten groeien terwijl ik het zoveel tekort had gedaan. Ervaar jij dat ook zo? Na de bevalling ben ik ook bewust niet gaan lijnen en oo één of andere manier was dat ook niet meer zo belangrijk dus dat kostte me niet heel veel moeite. Na mijn tweede zwangerschap is er zelfs een kilo of 8 blijven plakken en dat kon ik goed accepteren, eigenlijk zat ik toen pas op het gewicht wat echt bij mij paste.
Houd er trouwens wel rekening mee dat je lichaam (kan) veranderen na een zwangerschap. Mijn heupen zijn wat breder gebleven en mijn buik wat slapper, maar wel acceptabel en ik kon het heel goed relativeren als ik naar mijn kinderen keek die ik toch maar mooi op de wereld heb gezet!
Marilyn, moeilijke situatie waar je inzit! Heb je enig idee wat de reden is dat je een eetstoornis ontwikkeld hebt?
Wel heel goed dat je zelf je eetpatroon bent gaan ophogen, misschien is het beter om even niet te wegen?
Als je meer eet heb je ook meer darmvulling, het kan vocht zijn en je lichaam moet nog even wennen aan meer voedsel. Laat je niet ontmoedigen door die kilo, ik weet uit ervaring dat dit niet zo blijft doorgaan.
Ik heb ook in klinieken gezeten, meerdere keren en ook voor langere periodes. Voor mij bestond dat vooral uit het normaliseren van mijn eetpatroon en aankomen, ik vond dat er weinig ruimte was voor werken aan de achterliggende problematiek, maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat ik altijd op een heel ernstig ondergewicht binnen kwam. Dan is er gewoon geen ruimte voor andere dingen en tegen de tijd dat ik een beetje in de richting van gezond gewicht kwam ging ik met ontslag (vaak gedwongen omdat ik op een gegeven moment de aankom limiet niet meer haalde) en dan viel ik weer net zo hard terug.
Dus ik heb dubbele gevoelens over se klinieken, de nazorg was in mijn tijd ook heel slecht geregeld, ik hoop wel dat dit nu anders is.
En ik ben ook zwanger geworden terwijl ik nog in behandeling zat. Ik had eigenlijk meer moeite met het stijgen van het getalletje op de weegschaal dan met het feit dat ik dikker werd. Ik was zo trots op mijn buik en ook trots op mijn lichaam dat het een kindje kon laten groeien terwijl ik het zoveel tekort had gedaan. Ervaar jij dat ook zo? Na de bevalling ben ik ook bewust niet gaan lijnen en oo één of andere manier was dat ook niet meer zo belangrijk dus dat kostte me niet heel veel moeite. Na mijn tweede zwangerschap is er zelfs een kilo of 8 blijven plakken en dat kon ik goed accepteren, eigenlijk zat ik toen pas op het gewicht wat echt bij mij paste.
Houd er trouwens wel rekening mee dat je lichaam (kan) veranderen na een zwangerschap. Mijn heupen zijn wat breder gebleven en mijn buik wat slapper, maar wel acceptabel en ik kon het heel goed relativeren als ik naar mijn kinderen keek die ik toch maar mooi op de wereld heb gezet!
Marilyn, moeilijke situatie waar je inzit! Heb je enig idee wat de reden is dat je een eetstoornis ontwikkeld hebt?
Wel heel goed dat je zelf je eetpatroon bent gaan ophogen, misschien is het beter om even niet te wegen?
Als je meer eet heb je ook meer darmvulling, het kan vocht zijn en je lichaam moet nog even wennen aan meer voedsel. Laat je niet ontmoedigen door die kilo, ik weet uit ervaring dat dit niet zo blijft doorgaan.
dinsdag 8 april 2014 om 22:27
Thanks Noah ,
Overgelukkig zijn mét een eetstoornis.. Ik denk dat ik dat ben. Ik heb een heel fijn leventje. Alles, werkelijk alles, loopt goed en lekker. Behalve dan imo mijn gewicht. Ik woog 85kg... Zit nu op 72 en wil naar de 65. Vroeger was mijn streefgewicht 56kg. Ik heb het, ondanks dat ik er uit zag als een ondervoed kind, nooit gehaald. En wat was ik ongelukkig.. Ik wilde er niet zijn, hongerde mezelf uit... Daarna in therapie gegaan; niet bij de juiste vrouw.. Daarna alleen maar aangekomen.
Inmiddels verlies ik mijn extra gewicht op een langzame, gezonde manier. Maar dat kóst me toch een moeite. Veel meer eigenlijk dan de eetstoornis haar gang laten gaan. Maar ik ben nog altijd happy. Dat geeft me de kracht denk ik. Van het gereken, de grafiekjes en het dagelijks wegen ben ik nog lange niet af.
Overgelukkig zijn mét een eetstoornis.. Ik denk dat ik dat ben. Ik heb een heel fijn leventje. Alles, werkelijk alles, loopt goed en lekker. Behalve dan imo mijn gewicht. Ik woog 85kg... Zit nu op 72 en wil naar de 65. Vroeger was mijn streefgewicht 56kg. Ik heb het, ondanks dat ik er uit zag als een ondervoed kind, nooit gehaald. En wat was ik ongelukkig.. Ik wilde er niet zijn, hongerde mezelf uit... Daarna in therapie gegaan; niet bij de juiste vrouw.. Daarna alleen maar aangekomen.
Inmiddels verlies ik mijn extra gewicht op een langzame, gezonde manier. Maar dat kóst me toch een moeite. Veel meer eigenlijk dan de eetstoornis haar gang laten gaan. Maar ik ben nog altijd happy. Dat geeft me de kracht denk ik. Van het gereken, de grafiekjes en het dagelijks wegen ben ik nog lange niet af.
dinsdag 8 april 2014 om 23:13
woensdag 9 april 2014 om 00:13
quote:ClaudeFiolle schreef op 08 april 2014 @ 00:28:
Ben jij zelf (ex-)patient, Dana?
Nee, maar ik heb het hele proces een aantal jaar geleden wel van heel dichtbij meegemaakt. Ik had een goede vriendin die al sinds haar puberteit kampte met eetstoornissen en er uiteindelijk, na een jarenlange lijdensweg, aan bezweken is.
Wel met een trigger: ze maakte in korte tijd een aantal traumatische dingen mee, ik denk dat heel veel mensen op een of andere manier psychisch zouden zijn ingestort in die situatie. Bij haar triggerde het haar anorexia, haar zwakke plek. En haar lichaam, dat toch al niet zo sterk meer was na twintig jaar af en toe periodes van ondervoeding gekend te hebben, kon dat niet nog een keer aan.
Dat is een beetje de achtergrond waar mijn interesse vandaan komt, waarom ik me afvraag wat mensen beweegt om zó ver te gaan met lijnen en dergelijke dat het helemaal uit de hand loopt en ze willens en wetens de dood tegemoet-lijnen.
Want een beetje obsessief bezig zijn met uiterlijk en gewicht, zit natuurlijk wel in onze cultuur. Ik denk dat er maar weinig westerse vrouwen zijn die echt een volledig normale relatie met eten hebben en gewoon houden van hun lichaam zoals het is.
Iemand die daar heel goed over kan schrijven, is Bente (een gebande forummer, maar af en toe duiken er weleens nieuwe forummers op die sprekend op haar lijken). Zij beschrijft heel goed hoe verwarrend en tegenstrijdig haar gedachten over zichzelf en haar leven zijn. In eerdere (helaas door de mods verwijderde) topics legde ze uit waarom ze vaak slecht over zichzelf denkt en wat haar twijfels zijn bij hulpverlening. Daar werd heel mooi op gereageerd door andere vrouwen die allemaal op een of andere manier ook ervaring hebben met eetstoornissen. Waarom denk je zo, welk deel van je gedachten klopt en welke gedachten zijn pure hersenspinsels, welke gedachten komen diep vanuit jezelf en waar is het je eetstoornis die spreekt? Welke gedachtenspinsels houden je eetstoornis in stand en wat zit er eigenlijk áchter die hersenspinsels, waarom ben je er zo kwetsbaar voor?
Wat klets ik veel, hè. Maar dat is de achtergrond waartegen dit topic ontstaan is. Sorry voor de lange post.
Ben jij zelf (ex-)patient, Dana?
Nee, maar ik heb het hele proces een aantal jaar geleden wel van heel dichtbij meegemaakt. Ik had een goede vriendin die al sinds haar puberteit kampte met eetstoornissen en er uiteindelijk, na een jarenlange lijdensweg, aan bezweken is.
Wel met een trigger: ze maakte in korte tijd een aantal traumatische dingen mee, ik denk dat heel veel mensen op een of andere manier psychisch zouden zijn ingestort in die situatie. Bij haar triggerde het haar anorexia, haar zwakke plek. En haar lichaam, dat toch al niet zo sterk meer was na twintig jaar af en toe periodes van ondervoeding gekend te hebben, kon dat niet nog een keer aan.
Dat is een beetje de achtergrond waar mijn interesse vandaan komt, waarom ik me afvraag wat mensen beweegt om zó ver te gaan met lijnen en dergelijke dat het helemaal uit de hand loopt en ze willens en wetens de dood tegemoet-lijnen.
Want een beetje obsessief bezig zijn met uiterlijk en gewicht, zit natuurlijk wel in onze cultuur. Ik denk dat er maar weinig westerse vrouwen zijn die echt een volledig normale relatie met eten hebben en gewoon houden van hun lichaam zoals het is.
Iemand die daar heel goed over kan schrijven, is Bente (een gebande forummer, maar af en toe duiken er weleens nieuwe forummers op die sprekend op haar lijken). Zij beschrijft heel goed hoe verwarrend en tegenstrijdig haar gedachten over zichzelf en haar leven zijn. In eerdere (helaas door de mods verwijderde) topics legde ze uit waarom ze vaak slecht over zichzelf denkt en wat haar twijfels zijn bij hulpverlening. Daar werd heel mooi op gereageerd door andere vrouwen die allemaal op een of andere manier ook ervaring hebben met eetstoornissen. Waarom denk je zo, welk deel van je gedachten klopt en welke gedachten zijn pure hersenspinsels, welke gedachten komen diep vanuit jezelf en waar is het je eetstoornis die spreekt? Welke gedachtenspinsels houden je eetstoornis in stand en wat zit er eigenlijk áchter die hersenspinsels, waarom ben je er zo kwetsbaar voor?
Wat klets ik veel, hè. Maar dat is de achtergrond waartegen dit topic ontstaan is. Sorry voor de lange post.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
woensdag 9 april 2014 om 01:28
Wannabe, wat een schrik moet het zijn om te ontdekken dat je dochter zichzelf uithongert en verwondt.
Het lijkt me heel moeilijk om te bedenken hoe je daarmee om moet gaan. De tip van Ephina om daarover te praten met de huisarts lijkt me heel goed. Ook denk ik dat het in jullie situatie zeker geen overbodige luxe zou zijn als jij sowieso zelf ook hulp zoekt. Want er speelt zich nogal wat af in je gezin, als ik het zo lees. Het is dan wel belangrijk dat je zelf ook een plek hebt waar je stoom kunt afblazen en raad vragen. Want het zal voor jou ook niet meevallen om tussen al die stormen te staan.
Het valt me wel op dat er veel reacties komen die zeggen dat het goed is om je dochter te controleren. Ik weet niet of dat goed is, ik kan me voorstellen dat je dan juist in de hand werkt dat ze het stiekem gaat doen en zo helemaal aan je zicht ontsnapt. Maar dat weet ik niet. Daarom is de tip om hierover te overleggen met de huisarts ook zo goed.
In dit topic schrijven (ook) vrouwen en meiden die zelf een eetstoornis hebben of hebben gehad. Aan jullie heb ik een vraag.
Als jullie nou iets konden zeggen tegen de dochter van Wanabe, wat zou je dan willen zeggen?
Het lijkt me heel moeilijk om te bedenken hoe je daarmee om moet gaan. De tip van Ephina om daarover te praten met de huisarts lijkt me heel goed. Ook denk ik dat het in jullie situatie zeker geen overbodige luxe zou zijn als jij sowieso zelf ook hulp zoekt. Want er speelt zich nogal wat af in je gezin, als ik het zo lees. Het is dan wel belangrijk dat je zelf ook een plek hebt waar je stoom kunt afblazen en raad vragen. Want het zal voor jou ook niet meevallen om tussen al die stormen te staan.
Het valt me wel op dat er veel reacties komen die zeggen dat het goed is om je dochter te controleren. Ik weet niet of dat goed is, ik kan me voorstellen dat je dan juist in de hand werkt dat ze het stiekem gaat doen en zo helemaal aan je zicht ontsnapt. Maar dat weet ik niet. Daarom is de tip om hierover te overleggen met de huisarts ook zo goed.
In dit topic schrijven (ook) vrouwen en meiden die zelf een eetstoornis hebben of hebben gehad. Aan jullie heb ik een vraag.
Als jullie nou iets konden zeggen tegen de dochter van Wanabe, wat zou je dan willen zeggen?
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
woensdag 9 april 2014 om 01:38
woensdag 9 april 2014 om 01:49
quote:Dana schreef op 09 april 2014 @ 01:38:
Mocht er trouwens nog een nieuwe forummer meelezen die heel toevallig sprekend op Bente lijkt, dan geldt mijn laatste vraag zeer zeker ook voor haar. Wat zou jij tegen de dochter van Wannabe willen zeggen?die mag toch heel niet meer reageren, die is gebent toch weer
Mocht er trouwens nog een nieuwe forummer meelezen die heel toevallig sprekend op Bente lijkt, dan geldt mijn laatste vraag zeer zeker ook voor haar. Wat zou jij tegen de dochter van Wannabe willen zeggen?die mag toch heel niet meer reageren, die is gebent toch weer
woensdag 9 april 2014 om 01:55
quote:rochel schreef op 09 april 2014 @ 01:50:
of dat ze weer onder een andere naam aanwezig is en weer gebanned kan worden?
ik wil trouwens graag een bmi van 19.Nog acht maanden wachten, dan kan je het aan Sinterklaas vragen.
of dat ze weer onder een andere naam aanwezig is en weer gebanned kan worden?
ik wil trouwens graag een bmi van 19.Nog acht maanden wachten, dan kan je het aan Sinterklaas vragen.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
woensdag 9 april 2014 om 01:56
quote:rochel schreef op 09 april 2014 @ 01:54:
op sabn was het trouwens altijd verboden om je gewicht en lengte te noemen
dit om 'wedstrijdjes' te voorkomen.Ik zie er ook het nut niet van in. Daar gaat het hier ook helemaal niet over.
op sabn was het trouwens altijd verboden om je gewicht en lengte te noemen
dit om 'wedstrijdjes' te voorkomen.Ik zie er ook het nut niet van in. Daar gaat het hier ook helemaal niet over.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
woensdag 9 april 2014 om 02:10
quote:rochel schreef op 09 april 2014 @ 02:02:
zijn toch hersenspinsels
Oh, bedoel je het zo. Ja inderdaad, een bmi-getal tot heilig streefgetal verheffen is inderdaad een hersenspinsel. Bmi is niet meer dan een indicatie of iemand wel of niet in de gevarenzone van onder- of overgewicht lijkt te zitten. Daar zit sowieso al speling in, niet voor niets is niet alleen maar 1 precies getal op de bmi-schaal groen, maar een hele reeks getallen. En dan speelt ook nog je lichaamsbouw e.d. mee.
Bmi is een handig hulpmiddeltje voor artsen en hulpverleners, als hulp bij het inschatten van hoe zorgwekkend iemands onder- of overgewicht lijkt te zijn.
Maar het is niets meer of minder dan dat. Een hulpmiddeltje.
Jammer en onbegrijpelijk dat er mensen zijn die dat niet weten of snappen en een zo'n getalletje eruit lichten en als absolute maatstaf en ideaal beschouwen.
zijn toch hersenspinsels
Oh, bedoel je het zo. Ja inderdaad, een bmi-getal tot heilig streefgetal verheffen is inderdaad een hersenspinsel. Bmi is niet meer dan een indicatie of iemand wel of niet in de gevarenzone van onder- of overgewicht lijkt te zitten. Daar zit sowieso al speling in, niet voor niets is niet alleen maar 1 precies getal op de bmi-schaal groen, maar een hele reeks getallen. En dan speelt ook nog je lichaamsbouw e.d. mee.
Bmi is een handig hulpmiddeltje voor artsen en hulpverleners, als hulp bij het inschatten van hoe zorgwekkend iemands onder- of overgewicht lijkt te zijn.
Maar het is niets meer of minder dan dat. Een hulpmiddeltje.
Jammer en onbegrijpelijk dat er mensen zijn die dat niet weten of snappen en een zo'n getalletje eruit lichten en als absolute maatstaf en ideaal beschouwen.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
woensdag 9 april 2014 om 02:58
quote:Dana schreef op 08 april 2014 @ 23:13:
Oh jee, dit topic is veel groter geworden dan ik had voorzien.
Wat komen eetstoornissen toch veel voor. Ik weet niet zo goed of en hoe ik overal op moet reageren eigenlijk.
Ja ja, je bent met goede bedoelingen wat begonnen en nu komen ze ineens allemaal onder hun steen vandaan
Maar zelfs ik weet even niet te reageren. Zoveel verhalen ineens en zo open en veel ( overigens mooi dat men de moeite neemt hier zo open over te komen zijn!!)
Ik dacht dat ik de enige was altijd op het forum, waar waren jullie al die tijd!
Oh jee, dit topic is veel groter geworden dan ik had voorzien.
Wat komen eetstoornissen toch veel voor. Ik weet niet zo goed of en hoe ik overal op moet reageren eigenlijk.
Ja ja, je bent met goede bedoelingen wat begonnen en nu komen ze ineens allemaal onder hun steen vandaan
Maar zelfs ik weet even niet te reageren. Zoveel verhalen ineens en zo open en veel ( overigens mooi dat men de moeite neemt hier zo open over te komen zijn!!)
Ik dacht dat ik de enige was altijd op het forum, waar waren jullie al die tijd!
woensdag 9 april 2014 om 03:30
Toen ik nog heel diep in mijn eetstoornis zat was het echt een dagtaak in mijn hoofd.
Altijd calorieen tellen, wat ik al had gegeten, wat ik nog kon eten. En als alles berekend was, begon ik opnieuw, bang dat ik een foutje had gemaakt.
Nadenken wat ik ging eten, wanneer en ... hoeveel calorieen.
Iedere keer op de weegschaal, voor het eten na het eten, na het slapen, voor het slapen, voor het toiletbezoek en daarna, voor bewegen, na bewegen.
En idd, weegschaal iedere keer verplaatsen om een beter getal te krijgen.
Ik nam de weegschaal ook mee op vakantie, no wat dat ik een dag zonder zou doen.
Het bepaalde ook hoe ik mij voelde en hoe mijn dag verder zou gaan.
Ik zag overigens dondersgoed in de spiegel dat ik er ziekelijk dun uit zag.
Echt een verkeerd beeld had ik daar niet van.
Wel was ik obsessed door bepaalde lichaamsdelen.
Boodschappen doen was een ramp( oke dat is het nog wel) , geen besluiten kunnen nemen, alles kritisch bekijken, etiketten lezen.
Na afloop was het met regelmaat huilen thuis zoveel stress leverde het mij op.
Met mij naar een restaurant gaan, echt ik snap niet waarom mensen dat deden want daar moet geen hol aan geweest zijn.
Ik huilde al voordat we gingen, het restaurant goedkeuren was een ellende, ik zat een uur naar de kaart te staren, de ober bestoken met 100 vragen over het eten om vervolgens nog te vinden dat ik de verkeerde keuze had gemaakt als het voor mijn neus stond.
Na afloop zo snel mogelijk naar huis willen om het er uit te kunnen gooien.
10 keer verkleden want in alles wat ik aanhad voelde ik mij ontevreden over mijzelf.
Altijd stress, onrust.
Ik at niet, ik at wel maar dan onder 100 voorwaardes, ik at teveel, ik braakte, was verslaafd aan laxeertabletten, moest bewegen. Vond mijzelf nooit goed genoeg.
Echt wat een gedoe. Ben blij dat ik een hoop daarvan heb overwonnen.
Al zou ik nog steeds een lager gewicht willen hebben dan nu. Dat verlangen lijkt niet weg te gaan. Maar mijn ratio weet dat dit beter is , gezonder en ik zie wel dat ik er nu veel vrouwelijker uit zie. maar ik zag sowieso wel toen ik weinig woog ik er te dun uitzag. Hoewel als ik nu weleens foto's tegenkom schrik van mijzelf.
Ik heb nog wel veel negatieve gedachtes over mijzelf.
Mijn lijf en ik, geen goede vrienden ik kan daar ook moeilijk eenheid in voelen.
Nog steeds niet, alsof mijn lijf niet bij mij hoort. Ik zou het nog steeds weg willen hebben, een ander lijf.
Ik kan inmiddels wel alles eten,en doe dat ook. Heb weinig schuldgevoel over wat ik eet, wel nog regelmatig over hoeveel ik eet.
Maar kan wel erg genieten van lekker eten, ga nu ook graag naar een restaurant maar nog steeds moet het wel een plek zijn met goede dingen op de kaart.
Heb nu mijn vaste adressen waar ik zonder stress naar toe kan.
Ik sta nu nog maar twee keer per dag op de weegschaal, ben van de laxeertabletten af, heb geen echte eerbuien meer( heel soms een beetje) braak bijna nooit meer.
Ik heb echt enorm vooruitgang geboekt wat ondenkbaar leek na 20 jaar eetstoornis ( eigenlijk al 25 jaar, maar pfff... wat een tijd.Ik kan het haast niet zeggen zo idioot klinkt het)
Altijd calorieen tellen, wat ik al had gegeten, wat ik nog kon eten. En als alles berekend was, begon ik opnieuw, bang dat ik een foutje had gemaakt.
Nadenken wat ik ging eten, wanneer en ... hoeveel calorieen.
Iedere keer op de weegschaal, voor het eten na het eten, na het slapen, voor het slapen, voor het toiletbezoek en daarna, voor bewegen, na bewegen.
En idd, weegschaal iedere keer verplaatsen om een beter getal te krijgen.
Ik nam de weegschaal ook mee op vakantie, no wat dat ik een dag zonder zou doen.
Het bepaalde ook hoe ik mij voelde en hoe mijn dag verder zou gaan.
Ik zag overigens dondersgoed in de spiegel dat ik er ziekelijk dun uit zag.
Echt een verkeerd beeld had ik daar niet van.
Wel was ik obsessed door bepaalde lichaamsdelen.
Boodschappen doen was een ramp( oke dat is het nog wel) , geen besluiten kunnen nemen, alles kritisch bekijken, etiketten lezen.
Na afloop was het met regelmaat huilen thuis zoveel stress leverde het mij op.
Met mij naar een restaurant gaan, echt ik snap niet waarom mensen dat deden want daar moet geen hol aan geweest zijn.
Ik huilde al voordat we gingen, het restaurant goedkeuren was een ellende, ik zat een uur naar de kaart te staren, de ober bestoken met 100 vragen over het eten om vervolgens nog te vinden dat ik de verkeerde keuze had gemaakt als het voor mijn neus stond.
Na afloop zo snel mogelijk naar huis willen om het er uit te kunnen gooien.
10 keer verkleden want in alles wat ik aanhad voelde ik mij ontevreden over mijzelf.
Altijd stress, onrust.
Ik at niet, ik at wel maar dan onder 100 voorwaardes, ik at teveel, ik braakte, was verslaafd aan laxeertabletten, moest bewegen. Vond mijzelf nooit goed genoeg.
Echt wat een gedoe. Ben blij dat ik een hoop daarvan heb overwonnen.
Al zou ik nog steeds een lager gewicht willen hebben dan nu. Dat verlangen lijkt niet weg te gaan. Maar mijn ratio weet dat dit beter is , gezonder en ik zie wel dat ik er nu veel vrouwelijker uit zie. maar ik zag sowieso wel toen ik weinig woog ik er te dun uitzag. Hoewel als ik nu weleens foto's tegenkom schrik van mijzelf.
Ik heb nog wel veel negatieve gedachtes over mijzelf.
Mijn lijf en ik, geen goede vrienden ik kan daar ook moeilijk eenheid in voelen.
Nog steeds niet, alsof mijn lijf niet bij mij hoort. Ik zou het nog steeds weg willen hebben, een ander lijf.
Ik kan inmiddels wel alles eten,en doe dat ook. Heb weinig schuldgevoel over wat ik eet, wel nog regelmatig over hoeveel ik eet.
Maar kan wel erg genieten van lekker eten, ga nu ook graag naar een restaurant maar nog steeds moet het wel een plek zijn met goede dingen op de kaart.
Heb nu mijn vaste adressen waar ik zonder stress naar toe kan.
Ik sta nu nog maar twee keer per dag op de weegschaal, ben van de laxeertabletten af, heb geen echte eerbuien meer( heel soms een beetje) braak bijna nooit meer.
Ik heb echt enorm vooruitgang geboekt wat ondenkbaar leek na 20 jaar eetstoornis ( eigenlijk al 25 jaar, maar pfff... wat een tijd.Ik kan het haast niet zeggen zo idioot klinkt het)
