Anorexia en hersenspinsels

quote:Dana schreef op 09 april 2014 @ 01:28:



In dit topic schrijven (ook) vrouwen en meiden die zelf een eetstoornis hebben of hebben gehad. Aan jullie heb ik een vraag.



Als jullie nou iets konden zeggen tegen de dochter van Wanabe, wat zou je dan willen zeggen?



Ik weet het echt niet. Weetje wat het is, bij iedereen ontstaat een eetstoornis op een andere manier. Er is niet één reden om een eetstoornis te ontwikkelen. Bij mij heeft mijn onzekerheid wel te maken met gebeurtenissen uit mijn jeugd, maar in mijn familie zijn er veel mensen met eetproblemen en verslavingen, dus ik denk dat bij mij ook een erfelijke factor meespeelt.

Ik zou de dochter van Wannabe in ieder geval op het hart willen drukken dat ze haar eetprobleem serieus moet nemen. Ik ben jaren van mijn leven kwijt die ik nooit terug kan krijgen, jaren waarin ik letterlijk alleen maar bezig was met eten/niet eten en me afzonderen van de wereld. Ik denk dat als ik hulp had gehad, ik er misschien eerder uit was geweest.

Mooi topic dit..

Ik hoop dat veel mensen hier hun hart een beetje kunnen luchten.., anorexia maar ook boulimia en nao niet te vergeten (!!) zijn stuk voor stuk verschrikkelijk eenzame ziektes..



Zelf ben ik zo goed als genezen, al heb ik soms nog mijn moeilijke dagen..

Ik heb een half jaar een hele intensieve therapie gevolgd voor mijn anorexia, en voel me zo zo zo veel beter nu ik niet meer doodsbang hoef te zijn voor sociale gelegenheden, voor een gezellige lunch in een zomerzon of iedere avond uren van te voren op hoef te zien tegen een 'dikmakend avondmaal'..



Onlangs mijn dagboeken teruggelezen en ik word er verschrikkelijk verdrietig van.

Voor mijn nooit meer.

Het mooiste kado wat ik mezelf ooit had kunnen geven.



'There is no magic cure, no making it all go away forever..

There are only small steps upward; an easier day, an unexpected laugh, a mirror that doesnt matter anymore..'

- Laurie Halse Anderson

quote:sabbaticalmeds schreef op 08 april 2014 @ 21:10:

[...]



Is dat ding nou nog niet weg? Je zou hem zondag al weggooien



Ik had vriendlief gevraagd of hij ze weg wilde werken...

Als ik straks thuis ben zal ik ze eigenhandig in de kliko gooien.



De volgende stap in mijn eet-obsessie-afleren is gezet, en daar ben ik erg trots op. Vanmorgen verwijzing gehaald en morgen ga ik met de diëtiste bespreken hoe ik de 'schade' (als die er is) ongedaan kan maken.

Ik heb ook een eetstoornis. Durf het alleen tegen niemand te zeggen want schaam me er voor.

Ik ben nu 178cm en weeg 58/59 kilo en vind mezelf soms echt dik in de spiegel .

Het is ontstaan, weet ik nu, toen mijn man en ik uit elkaar gingen en ik doorsloeg in het lijnen en niet eten.

Ik vind 1000 calorieën op een dag al veel, al eet ik er wel meer, maar voel me dan weer schuldig.

Soms ontzettend veel zin in vette dingen en snoep en dan laxeer ik de volgende dag.

Ik heb maat 34 en zou dolgraag weer happy zijn met maat 36 en niet meer de godganse dag met dat stomme eten bezig.

Die hersenspinsels zijn zo herkenbaar.

Toen ik begon met lijnen, ik had maat 38/40, kreeg ik ontzettend veel complimenten en er is iets in mijn hoofd ontstaan dat het een geweldige prestatie is om af te vallen en iedereen dan trots op me was.

Een ander hersenspinsel is dat ik alleen nog maar mooi ben bij maat 34 en dus een leven leidt van niet goed eten en dat laxeren is natuurlijk verre van goed om te doen.

Bij een stukje taart bijvoorbeeld alleen maar walgen van het idee hoeveel calorieën er in zitten..dat soort stomme dingen.



Ik snap het niet,.

Ben 35, zie er leuk uit, heb een leuke baan, hele leuke dochter, leuke familie, tevreden met mijn leven maar het lukt me niet dit los te laten. Zo bang om dik te worden .

Ik heb wel wat traumatische dingen meegemaakt en heb het idee dat ik hierdoor nog enigszins controle houd op mijn leven.



Durf ik dit te posten? Best eng want ik weet hoe verkeerd het is.

Jeetje Mariëlle, wat herken ik me in jouw verhaal. Ik heb nu weinig tijd, maar zal straks uitgebreider reageren. Al klinkt het stom, ik vind het wel fijn om eens een keer iemand te treffen bj wie het ook op latere leeftijd begonnen is. Ik ben nu 40 en er nu ruim een half jaar zoet mee.

Dank je, Biep77!



Ik had qua behandeling het 'geluk' dat ik al intensieve behandeling had gehad voor onderliggende oorzaken, ik was daarmee al een eindje op weg en was ook 'gewend' aan hoe het gaat in therapie. Zo kon ik aan mijn anorexia werken ien aan alles wat het opriep. Ik heb ook wek super geluk gehad met mijn behandelaar en verpleegkundigen. Daarnaast had ik psychotherapie, en dat heb ik nu nog steeds.



Ik kan redelijk omgaan met mijn groeiende buik, die vind ik ook wel mooi. Af en toe vind ik dat mijn heupen, benen en billen ook veel dikker worden en dat vind ik wel heel moeilijk. Ik wil ook echt niet dat dat zo blijft na de bevalling, ik zat voor mezelf qua figuur en kilo's wel echt op het maximale wat ik kon accepteren. Als er kilo's zouden blijven plakken, zou ik daar toch echt aan gaan werken. Mijn lijf was op een passend gewicht.



Hier zit dus nog wel een stuk eetstoornis en angst. Echt intense angst om dik te worden en teveel te wegen. En ook dat is een hersenspinsel, ik weet dat ik een gezond gewicht en een gezond lijf heb, ik kan beredeneren dat dat ook het belangrijkste is, bovendien heb ik straks een kind dat nog belangrijker is, en toch... Die angst is echt hardnekkig. Ik ben ermee opgevoed, dus ook niet zo gek.



Hoe het precies werkte in mijn hoofd toen ik nog diep in de anorexia zat, is moeilijk uit te leggen. Voor ik begon in de kliniek had ik een heerlijke zomer, tenminste, zo herinner ik het me. Ik was niet meer zo dik (op foto's echt te mager), het was mooi weer, ik ging twee keer heerlijk op vakantie.. Ik denk dat mijn emoties toen behoorlijk afgevlakt waren. Tot ik naar de kliniek moest. Ik was vooral heel erg bang en daardoor erg rusteloos. Ik had constant de behoefte om met dingen te smijten en om heel hard te huilen, maar ik deed het niet, ik blokkeerde. En maar eten.... Afschuwelijk. Het deed fysiek pijn en ik vond het doodeng. Ik was bang voor bijna al het eten, ik wist niet wat het met mijn lijf deed en ik had er ook geen controle over. Tegelijkertijd wilde ik ook graag weer eten, want ik was moe, koud, op. Ik mocht het alleen niet van mezelf, en als ik het dan toch deed voelde ik me enorm mislukt, en dat wilde ik niet voelen.



Wat mij deed doorzetten was het besef dat ik mijn baan zou verliezen als ik niet beter werd. En daarmee ook mijn huis. Dat wilde ik perse niet op het spel zetten. Maar het heeft me heel veel strijd gekost, en soms nog.



Ik ben opgevoed met een grote focus op gewicht/niet dik worden. Volgens mijn ouders was ik te dik of bijna te dik, dus ik moest altijd 'uitkijken', eten en vooral lekkers 'mocht'' eigenlijk niet en genieten was een guilty pleasure. Eten was nooit ontspannen. Alleen avondeten moest, maar dat was altijd een strijd omdat ik het vaak niet lekker vond en MOEST eten, tot kokhalzen aan toe.



Ik hoop mijn kind mee te geven dat het naar zijn behoefte mag luisteren, dat gezond eten goed is voor je lijf, dat eten functioneel en daarnaast gezellig is, en dat af en toe iets lekkers prima is. En als het met een gezond eetpatroon iets te zwaar is, so be it. Het kind is goed zoals het is. Want DAT heb ik gemist..

quote:marilyn82 schreef op 09 april 2014 @ 10:48:

[...]





Ik had vriendlief gevraagd of hij ze weg wilde werken...

Als ik straks thuis ben zal ik ze eigenhandig in de kliko gooien.



De volgende stap in mijn eet-obsessie-afleren is gezet, en daar ben ik erg trots op. Vanmorgen verwijzing gehaald en morgen ga ik met de diëtiste bespreken hoe ik de 'schade' (als die er is) ongedaan kan maken.ZE??? Heb je meerdere weegschalen?

Jeetje, herkenbaar jouw verhaal Lizzie. Mijn moeder heeft ook een eetstoornis, maar nooit officieel een diagnose gekregen of ervoor behandeld en ze praat er ook niet over. Ik ben dit daarom ook pas later gaan inzien.

Maar ook hele kromme opvattingen over eten en gewicht meegekregen en bij ons lag ook de nadruk op vooral niet dik worden.

De aanleg voor een eetstoornis schijnt ook vaak erfelijk bepaald te zijn en dan is het ub combinatie met zo'n opvoeding niet heel raar dat je dat ontwikkelt.

Wat ik me afvraag, kun je (met therapie) ooit echt leren om tevreden te zijn met hoe je eruit ziet? En als je dat dan bent, is dat dan 'echt' of jezelf voor de gek houden omdat je er nu eenmaal zo uitziet? Zelf heb ik al jaren een 'gezond gewicht', ben ook nooit echt mager geweest (bmi nooit onder de 15,5), maar het lukt nu niet meer om mijn bmi op 18,5 te krijgen/houden.

Van de week werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik had al een half jaar niet meer op een weegschaal gestaan omdat ik daar niet blij van word, en moest nu toch voor een medische keuring. Het was zo raar, ik heb wel een minuut staan aarzelen voor die weegschaal De keuringsmevrouw vond mijn gewicht helemaal goed (bmi 22), en ik kreeg allemaal goedjes, maar ik heb vervolgens de hele dag de tranen hoog gehad.

Ik zou dus best graag dat gewicht onbelangrijk willen vinden en echt geloven dat je er prima uitziet als je niet heel slank bent. Hoe doe je dat?

waarom moet je BMI op 18,5 zitten betjebig? dat is op de grens van ondergewicht. Belachelijk. 22 is prima

18,5 is een gezond gewicht. Ik kon daar ook mee leven, en ik denk dat ik aan 22 ook wel ga wennen. Het is zoals het is.

18,5 is helemaal aan de onderkant. 18,4 is ondergewicht. En dat weet je best daarom zeg je ook 18,5.



Het is net zo stom en bizar om te zeggen dat je graag een BMI wil van 31. Omdat je als de dood bent te mager te zijn. En 31 echt je streef is en dat je met 28 totaal niet tevreden bent.

Bmi en gewicht zijn natuurlijk maar getallen. Als (ex) eetgestoorde hang je er alleen alles aan op en dan betekent het ineens meer dat wat het feitelijk is.



Ik heb nu een BMI van 21.

Ik denk daarbij ook, jee zeg. 21? really?

Klinkt bij mij ook veel, maar als je anorexia hebt gehad dan waren lage bmi's een norm. Alles wat nu gewoon een gezonde BMI/gewicht is lijkt veel ten opzichte van wat het was.

Totaal niet realistisch.



Ik kan nog steeds denken dat ik eigenlijk minder zou moeten wegen. In mijn hoofd blijft het toch altijd teveel. Ik kan denken dat 55 kilo eigenlijk een mooi gewicht zou zijn en leefbaar. Is helemaal geen mooi gewicht want ik heb helemaal geen reden waarom dat een mooi gewicht zou zijn.

Da bedenkt mijn geest gewoon. Terwijl diezelfde geest datzelfde gewicht de horror had gevonden toen ik 10 kilo lichter woog dan dat zogenaamde "mooie' gewicht.

Ik dacht toen echt niet, goh laat ik aan gaan komen want 55 kilo klinkt als een mooi gewicht.

Dus ja, hoezo jezelf voor de gek houden.



We willen het liefst nog onder aan de BMI bungelen want dan zijn we nog steeds " gezond" met dezelfde zieke gedachte.

Ik weet het niet, betjebig. Ben al twee jaar bezig te accepteren dat ik eruit zie zoals het is, maar blij met mijn figuur... Nee.



Verstandelijk heb ik het geaccepteerd en is een BMI van 21,9 voor mij precies goed. Ik blijf dan heel stabiel en kan in principe alles eten wat ik wil. Maar inderdaad, dat het 21,9 is klinkt voor mij toch beter dan 22, terwijl het in feite niks uitmaakt. Ook het getal op de weegschaal is fijner wanneer het net even iets lager is dan normaal. Ik blijf mezelf te dik vinden en voelen. Zeker in de zomer kan ik echt last hebben van mijn omvang,mik voel me dan zo dik!



Ik hoop dat het minder wordt of overgaat, maar soms heb ik er een hard hoofd in..

.

quote:lizzie84 schreef op 10 april 2014 @ 07:19:

Zeker in de zomer kan ik echt last hebben van mijn omvang,mik voel me dan zo dik!



Ik hoop dat het minder wordt of overgaat, maar soms heb ik er een hard hoofd in..Ik heb daar in de zomer ook veel meer last van dan in de winter. Zoals ik al schreef heb ik al zo´n 10 jaar niet meer gezwommen. Korte broeken durf ik ook niet te dragen. Het is zo stom, want rationeel weet ik dat ik niet dik ben, ik heb een BMI van 18,6 dus er zou nog wel wat bij kunnen.. Maar toch voel ik me nog wel vaak enorm.

Nou dat het een behoorlijk ingewikkelde stoornis is, is me ondertussen wel duidelijk.



Gisteren telefonisch contact gehad met een psychiater, soort van screening zeg maar.

Hij vond inderdaad ook dat mijn dochter hulp nodig had maar zei dat er een flinke wachtlijst was. Hij zou proberen haar sneller geplaatst te krijgen maar deze maand zat het vol.

Nu word ik net gebeld dat ze pas in juni terecht kan. Over 2 maanden? Sorry hoor maar dan kan de situatie toch veel erger zijn?

Moesten jullie ook zo lang wachten op hulp?

Ik vind het echt absurd.

Vooral omdat ik niet weet wat ik ondertussen moet doen. Ik moest uit de strijd blijven gaf hij als advies. Ja ik doe mijn best maar ik ben ook maar een mens.

Ik had gisteren het idee dat ze haar eten er weer uitgooide dus ik heb later gezegd dat ik desnoods de deuren van de badkamer en het toilet eruit haal als het moet.

Niet slim misschien maar ik voel me zo machteloos.

Wat een nare verhalen, het raakt me recht in mijn hart.

Om meerdere redenen.



Ik heb erover getwijfeld een reactie te plaatsen, maar ik ga het toch doen.. denk ik.

Met anorexia ben ik bekend, vanuit mijn directe omgeving (mensen die mij erg na staan en er al jaren mee worstelen).



En ik... Ik ben jaloers. Op de zelfcontrole, op het niet aan kunnen komen al zouden ze het willen.

Zelf heb ik ook al jaren een eetstoornis. Feitelijk is het doel hetzelfde maar het gaat vanwege de aard van de eetstoornis helemaal de andere kant op.

Dit beseffen (en ook dat het met mij helemaal niet zo goed gaat als ik wel eens denk) doet veel pijn.

Ook het feit dat ik me zo voel, want dat is heel ziek. Dat realiseer ik me echt wel als ik jullie pijnlijke verhalen lees (wannabe bijvoorbeeld, ik hoop dat je geen aanstoot neemt aan mijn verhaal en wens je veel sterkte in deze moeilijke tijd), maar mijn gevoel overschreeuwt mijn verstand!



Hersenspinsels.. Een heel toepasselijke naam. Ik moet ervan huilen.

quote:momodoe schreef op 10 april 2014 @ 09:15:

Ik vraag me af, zou iedereen die bezig is met hun slanke lijn een eetstoornis hebben?



Ik weet dat ik ook niet normaal met eten omga, er zijn dagen dat ik veel eet en snoep, en vervolgens dagen alleen een salade eet.



En ben diabetes type1 dus insuline afhankelijk en heb tijden dat ik me zo dik voel dat ik expres geen insuline spuit, want dan plas ik het toch uit. Ik loop bij een diëtiste en zij vertelde me dat ik een eetstoornis heb, zelf vind ik van niet want ik eet toch.

En het niet eten, wel eten noem ik het vastendieet, terwijl ik weet dat ik echt niet goed bezig ben. Maar ik heb dan al 23 jaar een eetstoornis.



Ik heb er geen moeite mee, zo ben ik eenmaal. Ik voel me niet ongelukkig en op deze manier kan ik mijn gewicht handhaven. Maar weet wel dat ik verkeerd bezig ben, en ik me moet inhouden om niet elke keer tegen mijn dochter moet zeggen dat ze niet mag eten of snoepen want ze wordt anders te dik.



Een vriendin van haar heeft anorexia, toen ik haar zag voelde ik een steek van jaloezie want ze was zo mooi slank. Ik was oprecht verbaasd hoe ze zo snel was afgevallen, dus ik zei tegen haar wat ben je mooi slank. Later toen ze weg was kreeg ik dus van dochter te horen dat ik dat niet had mogen zeggen want anorexia. Ik merk dus dat ik mijn altijd bezig met de lijn, ook op mijn dochter wil projecteren.



Vroeger toen ze klein was, en ze kreeg een snoepje of koekje werd ik helemaal boos op degene die het gegeven had, hoe haalde ze het in haar hoofd. Straks werd ze dik.



Ik vraag me af, hoe anderen dat doen bij hun kinderen. Mijn moeder was trouwens ook altijd bezig met diëten en afvallen.



Geen insuline spuiten?

Ik heb hier een documentaire over gezien en de vrouw die dat deed deed het om af te vallen, maar werd aan 1 oog blind...het kan erg gevaarlijk zijn! Is het geen hersenspinsel dat je het dan zo weer uitplast, omdat je weet dat wanneer je geen insuline spuit je erg snel gewicht verliest?



Verder is het erg herkenbaar, mijn moeder is ook ontzettend bang om dik te worden en mijn tantes ook. Ik heb ook altijd gedacht dat ik faalde als ik ook maar een kilo aankwam.

Lovelyshoes, ik neem geen aanstoot aan je verhaal hoor. Ik snap ook wel dat niemand hierom vraagt. Het zit echt tussen je oren.

Theoretisch gezien kan ik het mijn dochter dan ook niet kwalijk nemen maar in de praktijk snap ik er toch helemaal niets van.

Ze zegt dat ze zich sterk voelt als ze niet eet en zwak als ze wel eet. Ik denk dan: je wordt juist al zwakker als je niet eet. Maar dat is te makkelijk gedacht dus.

Wat ik gewoon niet snap is waarom ze ermee begonnen is. Ze ziet er goed uit, altijd heel slank geweest, heeft veel vriendinnen en doet leuke dingen.

Ze is wel erg geobsedeerd (zo lijkt het vaak tenminste) door artiesten en modellen e.d. Denkt haast dat hun leven de maatstaaf is ook al heb ik haar tig keer verteld dat 'normale' mensen niet zo leven. Ik vervloek het internet ook. Daar heeft ze alle tips vandaan en daar kwam ze ook op het idee om zichzelf te snijden. Op school is het ook haast een soort trend. Een hele kwalijke zaak vind ik.



Maar goed, het is zover gekomen dus nu moeten we ermee zien te dealen. Ik word alleen lichtelijk wanhopig als ik bedenk dat ik hier eerst nog 2 maanden zelf mee moet zien om te gaan voor er überhaupt sprake is van een beetje hulp.

Met mijn man praat ik er wel over maar verder kan ik bij niemand mijn ei kwijt. Ik mag het tegen niemand zeggen van mijn dochter en ik heb ook geen vriendin bij wie ik mijn hart kan luchten. Ik vlieg dan ook al aardig tegen de muren op na net 1.5 week (sinds we het weten).



Door jullie verhalen ben ik wel gaan nadenken over mijn eigen eetgedrag. Ik eet voor mijn gevoel normaal maar ik let er wel erg op. Dat weten de kinderen ook want ik kom makkelijk aan. Ik eet dus geen borden vol en ook nooit chips e.d. Ik zit ook niet graag in bikini in het openbaar omdat ik me daar niet prettig bij voel. Geef ik daarmee ook al een verkeerd signaal af? Voor mijn gevoel is het niet verkeerd om erop te letten. Overgewicht is tenslotte niet gezond. Maar wanneer ga je te ver? Ik denk wanneer het een gevaar voor je gezondheid wordt en dat is bij mij zeker niet het geval maar nu ga ik me toch afvragen of ik het verkeerde voorbeeld heb gegeven. Maar ja een obese moeder geeft toch ook een verkeerd voorbeeld?

.

Ik snap het ergens wel, want ik ben ook bang om aan te komen,

maar je kunt ook ledematen verliezen en echt zwaar gehandicapt raken door te weinig insuline. Dus ik snap het ergens ook helemaal niet. De schade is onomkeerbaar, die vrouw in de documentaire had er echt ontzettend veel spijt van en wilde dat ze het kon terugdraaien...hebben de artsen echt liever dat je af en toe te weinig insuline spuit? Kunnen ze je niet helpen met een veiliger manier om je gewicht te controleren/handhaven/afvallen dan dit?

Ik denk zelf dat mijn angst om blind te worden groter zou zijn dan de angst om een beetje in gewicht aan te komen.

Al heb ik weleens gedacht, als ik bvb 20 kilo zou aankomen en ik kreeg ze er niet meer af dan wil ik liever dood, maar blind of gehandicapt zijn lijkt mij erger dan dood.

Blind zijn lijkt mij echt heel erg verschrikkelijk.

Geamputeerde voeten ook...je kunt dan niet eens meer sporten om af te vallen, in elk geval niet zo eenvoudig.

Ik schrik hier echt van, zonder je te veroordelen, ben gewoon bezorgd.

Bij die vrouw ging het meestal goed, maar op 1 ochtend werd ze wakker en was ze spontaan aan 1 oog blind, het kan dus op elk moment ineens zomaar gebeurd zijn...

@wannabe: Eetstoornissen kunnen om allerlei redenen ontstaan, maar soms is er ook geen duidelijke oorzaak. Het heeft dus geen zin om daar heel erg over na te gaan denken.

Ik ben altijd een beetje skeptisch over de rol van media en modellen bij eetstoornissen. Het kan er misschien wel toe leiden dat iemand wil afvallen, maar om echt een eetstoornis te ontwikkelen, daar komt denk ik meer bij kijken. Ik ben zelf nooit beïnvloed geweest door dunne modellen ofzo. Ik stopte met eten omdat het mijn gevoel uitschakelde, niet omdat ik een bepaald gewicht wilde wegen.

Wat betreft jouw eigen eetgedrag.. ik denk dat het op dit moment geen goed voorbeeld is voor jouw dochter. Van een beetje chips af en toe word je écht niet obees. Misschien is het voor jullie beide wel goed om eens samen te gaan zwemmen en gewoon allebei in bikini te gaan.

@ wannabe, Zeg zo vaak mogelijk tegen je dochter dat ze goed is zoals ze is, dat ze er ook met een paar kilo's meer goed uitziet, dat je heel veel van haar houdt, welk gewicht ze ook heeft en meer van dat soort dingen...had ik zelf erg graag van mijn moeder willen horen.

Zeg het liever 1000 keer te vaak dan 1 x te weinig.

Ik heb weleens ergens gelezen dat je voor 1 negatieve opmerking wel 5x een positieve moet maken om die ene negatieve uit te wissen.

Als je dochter dat doet in haar eigen hoofd dan kun jij er misschien wat positieve gedachten voor in de plaats zetten, ook al lijkt het niet zo, ook al lijkt ze er niet op te reageren...er blijft heus wel wat positiefs hangen.

Geef haar een compliment als ze wat aankomt, eet, complimenteer gevulde vrouwen met hun gevulde figuur in haar bijzijn (die vrouwen hoeven het niet te horen), misschien helpt het al is het maar een beetje.

Zoals gezegd, ik had het erg graag van mijn moeder willen horen al zou ik dat toen nooit hebben toegegeven.