Lijf & Lijn
alle pijlers
Anorexia en hersenspinsels
maandag 7 april 2014 om 23:13
Dit topic is niet bedoeld om tips uit te wisselen over afvallen en vet verbranden. Wel om van gedachten te wisselen over de hersenspinsels die ertoe kunnen leiden dat mensen obsessief bezig zijn (en blijven) met afvallen, bewegen, dun willen zijn.
Zo zijn er bijvoorbeeld mensen met een extreem laag bmi, die denken dat ze zonder hun eetstoornis niets waard zijn. Als anderen ze er dan op wijzen dat ze op dit forum heel lief en gevoelig overkomen, dan zijn ze verbaasd en zeggen ze dat ze zelf dachten dat ze juist heel hard overkomen hier.
Zo zijn er veel meer hersenspinsels die maken dat mensen gevangen blijven door hun anorexia. Bijvoorbeeld omdat ze denken dat het veiliger is om steeds maar bezig te zijn met afvallen en bewegen, dan om gewoon te gaan léven. Met alle ups and downs die bij het leven horen. Het is zo zonde, om de ups mis te lopen uit angst voor de downs, denk ik dan...
Misschien is alles hierover al gezegd in eerdere topics, dan zal dit topic snel stilvallen. Geen probleem. Maar misschien is er toch nog wat behoefte aan een uitlaatklep voor anorexia-patiënten.
Zo zijn er bijvoorbeeld mensen met een extreem laag bmi, die denken dat ze zonder hun eetstoornis niets waard zijn. Als anderen ze er dan op wijzen dat ze op dit forum heel lief en gevoelig overkomen, dan zijn ze verbaasd en zeggen ze dat ze zelf dachten dat ze juist heel hard overkomen hier.
Zo zijn er veel meer hersenspinsels die maken dat mensen gevangen blijven door hun anorexia. Bijvoorbeeld omdat ze denken dat het veiliger is om steeds maar bezig te zijn met afvallen en bewegen, dan om gewoon te gaan léven. Met alle ups and downs die bij het leven horen. Het is zo zonde, om de ups mis te lopen uit angst voor de downs, denk ik dan...
Misschien is alles hierover al gezegd in eerdere topics, dan zal dit topic snel stilvallen. Geen probleem. Maar misschien is er toch nog wat behoefte aan een uitlaatklep voor anorexia-patiënten.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
donderdag 10 april 2014 om 16:59
Wannabe, ik heb misschien een boekentip voor je, geschreven door een meisje dat op heel jonge leeftijd anorexia kreeg.
Mijn allerliefste vijand, van Milou van der Horst. Ze omschrijft heel goed hoe dwangmatig je gedachten rondom eten en bewegen worden, en hoe beangstigend het is om die eetstoornis los te laten. In de twee vervolgboeken beschrijft ze overigens ook wat je ermee kunt winnen als je die controle los durft te laten (Zwaartekracht en Vrijheid, voor de geïnteresseerden).
Mijn allerliefste vijand, van Milou van der Horst. Ze omschrijft heel goed hoe dwangmatig je gedachten rondom eten en bewegen worden, en hoe beangstigend het is om die eetstoornis los te laten. In de twee vervolgboeken beschrijft ze overigens ook wat je ermee kunt winnen als je die controle los durft te laten (Zwaartekracht en Vrijheid, voor de geïnteresseerden).
donderdag 10 april 2014 om 17:05
Ook ik heb helaas ervaring met een eetstoornis.
Toen ik een jaar of 12 was begon het, in combinatie met het beoefenen van sport op hoog niveau. Na het stoppen met sporten kreeg ik een nieuwe vriend en het obsessieve van het eten verdween ook langzaam (nu 3 jaar geleden).
Momenteel merk ik dat ik veel stress ervaar in verband met het schrijven van mijn thesis en alles dat erbij hoort. Er is nu alweer een aantal kilo af, en heb toch het gevoel dat ik wat grip kwijtraak.
Een eetstoornis is echt zo'n lasting ding.. De gedachtes blijven altijd aanwezig, de ene keer wat meer dan de andere. Goed idee om er een topic over te openen!
Toen ik een jaar of 12 was begon het, in combinatie met het beoefenen van sport op hoog niveau. Na het stoppen met sporten kreeg ik een nieuwe vriend en het obsessieve van het eten verdween ook langzaam (nu 3 jaar geleden).
Momenteel merk ik dat ik veel stress ervaar in verband met het schrijven van mijn thesis en alles dat erbij hoort. Er is nu alweer een aantal kilo af, en heb toch het gevoel dat ik wat grip kwijtraak.
Een eetstoornis is echt zo'n lasting ding.. De gedachtes blijven altijd aanwezig, de ene keer wat meer dan de andere. Goed idee om er een topic over te openen!
donderdag 10 april 2014 om 17:29
Ik vind het tamelijk gestoord om willens en wetens je gezondheid behoorlijk in gevaar te brengen, omdat je bang bent wat kilo's aan te komen. Maar goed, iedereen moet doen met z'n lijf wat ie wil.
Als ik lees hoe jij mrt je dochter en haar vriendin omgaat, herken ik mijn moeder. Ik vind dat je het aan je dochter verplicht bent iets te doen aan je obsessie, momodoe. Je vergroot op dit moment de kans dat zij een eetstoornis ontwikkelt, en dat vind ik kwalijk. Het is niet gezond jouw irrationele angsten op ie dochter te projecteren.
Als ik lees hoe jij mrt je dochter en haar vriendin omgaat, herken ik mijn moeder. Ik vind dat je het aan je dochter verplicht bent iets te doen aan je obsessie, momodoe. Je vergroot op dit moment de kans dat zij een eetstoornis ontwikkelt, en dat vind ik kwalijk. Het is niet gezond jouw irrationele angsten op ie dochter te projecteren.
donderdag 10 april 2014 om 17:45
Overgewicht is inderdaad niet gezond en het is normaal om op te letten dat je gezond eet. Dat je keuzes maakt is logisch. Het is niet gezond om elke dag patat te eten, dus eet je niet elke dag patat maar af en toe. Hetzelfde geldt voor snoep, chips, noem maar op. Gezond eten en de benodigde voedingsstoffen zijn de basis, en daarnaast kun je af en toe iets lekkers nemen. Zo heb ik het geleerd in de kliniek. En zo zul je echt niet zomaar overgewicht ontwikkelen.
Wel is het zo dat de een nu eenmaal wat steviger is dan de ander. Dat heeft met je bouw te maken, met hoe je lijf in elkaar zit. Als je gezond eet, en je lijf voelt zich toevallig het prettigst bij een BMI van 24 of 25, is dat echt geen ramp.
Maar waarom zou je niet in bikini kunnen zitten? Waarom zou je je moeten schamen voor je figuur? Als je door een ziekte paars haar zou hebben, zou je dan ook niet meer buiten de deur komen? Als je een knobbelneus zou hebben, omdat die nu eenmaal bij je lijf hoort, zou je dan ook niet meer naar buiten gaan? Zo de nadruk leggen op je figuur en wat anderen daarvan vinden, dat vind ik akelig. Mijn moeder te had dat heel sterk en ik hoop dat ik er nog los van kom.
Het is ook lastig, want enerzijds is obesitas een groeiend probleem (dat laat de media in ieder geval zo lijken), en dat is zeker niet gezond. Aan de andere kant ligt er ook zo verschrikkelijk veel nadruk op gezond en dun, dat gewoon een keer een ijsje eten als je niet superdun bent zowat al niet meer kan. Ik zou graag wat meer balans hierin zien. Maar ja, wie ben ik.
Wannabe, het is afschuwelijk dat je dochter ziek is en pas over twee maanden terecht kan. Probeer haar vooral mee te geven dat ze goed is zoals ze is, ongeacht hoe ze eruit ziet. Dat ze waardevol is en daarom goed voor zichzelf moet zorgen. Ga niet mee in de eetstoornis (dus geen aparte maaltijden voor haar maken, zij mag niet het gezin gaan regeren), steun haar waar nodig (begrip voor haar angsten, ook al klinken die nog zo raar), en houd van haar. Is het slim om nu alvast te kijken naar gespecialiseerde hulp?
Wel is het zo dat de een nu eenmaal wat steviger is dan de ander. Dat heeft met je bouw te maken, met hoe je lijf in elkaar zit. Als je gezond eet, en je lijf voelt zich toevallig het prettigst bij een BMI van 24 of 25, is dat echt geen ramp.
Maar waarom zou je niet in bikini kunnen zitten? Waarom zou je je moeten schamen voor je figuur? Als je door een ziekte paars haar zou hebben, zou je dan ook niet meer buiten de deur komen? Als je een knobbelneus zou hebben, omdat die nu eenmaal bij je lijf hoort, zou je dan ook niet meer naar buiten gaan? Zo de nadruk leggen op je figuur en wat anderen daarvan vinden, dat vind ik akelig. Mijn moeder te had dat heel sterk en ik hoop dat ik er nog los van kom.
Het is ook lastig, want enerzijds is obesitas een groeiend probleem (dat laat de media in ieder geval zo lijken), en dat is zeker niet gezond. Aan de andere kant ligt er ook zo verschrikkelijk veel nadruk op gezond en dun, dat gewoon een keer een ijsje eten als je niet superdun bent zowat al niet meer kan. Ik zou graag wat meer balans hierin zien. Maar ja, wie ben ik.
Wannabe, het is afschuwelijk dat je dochter ziek is en pas over twee maanden terecht kan. Probeer haar vooral mee te geven dat ze goed is zoals ze is, ongeacht hoe ze eruit ziet. Dat ze waardevol is en daarom goed voor zichzelf moet zorgen. Ga niet mee in de eetstoornis (dus geen aparte maaltijden voor haar maken, zij mag niet het gezin gaan regeren), steun haar waar nodig (begrip voor haar angsten, ook al klinken die nog zo raar), en houd van haar. Is het slim om nu alvast te kijken naar gespecialiseerde hulp?
donderdag 10 april 2014 om 18:06
Wat een roerende verhalen. Ik heb zelf gelukkig geen eetstoornis, er er eigenlijk ook geen ervaring mee. Ik worstel af en toe ook wel met mijn voeding, omdat er zoveel keuzes te maken zijn, maar ik kan me niet voorstellen dat je leven erdoor beheerd wordt.
Ik woon wel vlakbij een GGZ, en terwijl ik rustig mijn 12 km hardloop zie ik de anorexia patiënten wel eens voorbij 'schuifelen'. Vreselijk verdrietig, voor de patiënten, maar natuurlijk ook voor hun families en vrienden, die ze langzamerhand hebben zien aftakelen.
Heel veel sterkte voor iedereen die hier meeschrijft.
Ik woon wel vlakbij een GGZ, en terwijl ik rustig mijn 12 km hardloop zie ik de anorexia patiënten wel eens voorbij 'schuifelen'. Vreselijk verdrietig, voor de patiënten, maar natuurlijk ook voor hun families en vrienden, die ze langzamerhand hebben zien aftakelen.
Heel veel sterkte voor iedereen die hier meeschrijft.
donderdag 10 april 2014 om 22:47
quote:lovelyshoes schreef op 10 april 2014 @ 12:55:
Wat een nare verhalen, het raakt me recht in mijn hart.
Om meerdere redenen.
Ik heb erover getwijfeld een reactie te plaatsen, maar ik ga het toch doen.. denk ik.
Met anorexia ben ik bekend, vanuit mijn directe omgeving (mensen die mij erg na staan en er al jaren mee worstelen).
En ik... Ik ben jaloers. Op de zelfcontrole, op het niet aan kunnen komen al zouden ze het willen.
Zelf heb ik ook al jaren een eetstoornis. Feitelijk is het doel hetzelfde maar het gaat vanwege de aard van de eetstoornis helemaal de andere kant op.
Dit beseffen (en ook dat het met mij helemaal niet zo goed gaat als ik wel eens denk) doet veel pijn.
Ook het feit dat ik me zo voel, want dat is heel ziek. Dat realiseer ik me echt wel als ik jullie pijnlijke verhalen lees (wannabe bijvoorbeeld, ik hoop dat je geen aanstoot neemt aan mijn verhaal en wens je veel sterkte in deze moeilijke tijd), maar mijn gevoel overschreeuwt mijn verstand!
Hersenspinsels.. Een heel toepasselijke naam. Ik moet ervan huilen.Het is hetzelfde hoor. Iemand die zichzelf doodhongert vs iemand die zichzelf doodeet. Wat is het verschil en wat is er jaloers op te zijn?
Wat een nare verhalen, het raakt me recht in mijn hart.
Om meerdere redenen.
Ik heb erover getwijfeld een reactie te plaatsen, maar ik ga het toch doen.. denk ik.
Met anorexia ben ik bekend, vanuit mijn directe omgeving (mensen die mij erg na staan en er al jaren mee worstelen).
En ik... Ik ben jaloers. Op de zelfcontrole, op het niet aan kunnen komen al zouden ze het willen.
Zelf heb ik ook al jaren een eetstoornis. Feitelijk is het doel hetzelfde maar het gaat vanwege de aard van de eetstoornis helemaal de andere kant op.
Dit beseffen (en ook dat het met mij helemaal niet zo goed gaat als ik wel eens denk) doet veel pijn.
Ook het feit dat ik me zo voel, want dat is heel ziek. Dat realiseer ik me echt wel als ik jullie pijnlijke verhalen lees (wannabe bijvoorbeeld, ik hoop dat je geen aanstoot neemt aan mijn verhaal en wens je veel sterkte in deze moeilijke tijd), maar mijn gevoel overschreeuwt mijn verstand!
Hersenspinsels.. Een heel toepasselijke naam. Ik moet ervan huilen.Het is hetzelfde hoor. Iemand die zichzelf doodhongert vs iemand die zichzelf doodeet. Wat is het verschil en wat is er jaloers op te zijn?
donderdag 10 april 2014 om 22:56
quote:sabbaticalmeds schreef op 10 april 2014 @ 22:47:
[...]
Het is hetzelfde hoor. Iemand die zichzelf doodhongert vs iemand die zichzelf doodeet. Wat is het verschil en wat is er jaloers op te zijn?Het verschil is dat anorexia qua gevoel (vanuit de ogen van een ándere eetsoornis dan anorexia zelf) wél effectief is qua dun worden. Met BED of soms ook bij boulimia heb je dezelfde zelfhaat en walging, maar word je ook nog steeds dikker! M.a.w. vanuit de ogen van een andere ES lijkt anorexia, als je dan tóch een ES moet hebben, ideaal.
[...]
Het is hetzelfde hoor. Iemand die zichzelf doodhongert vs iemand die zichzelf doodeet. Wat is het verschil en wat is er jaloers op te zijn?Het verschil is dat anorexia qua gevoel (vanuit de ogen van een ándere eetsoornis dan anorexia zelf) wél effectief is qua dun worden. Met BED of soms ook bij boulimia heb je dezelfde zelfhaat en walging, maar word je ook nog steeds dikker! M.a.w. vanuit de ogen van een andere ES lijkt anorexia, als je dan tóch een ES moet hebben, ideaal.
vrijdag 11 april 2014 om 02:41
Wannebe,
Geef juist zo min mogelijk aandacht aan de eetstoornis van je dochter.
Hoe meer aandacht je geeft aan haar gedrag, hoe belangrijker je dat deel maakt.
Beter geef je haar aandacht voor hele andere dingen die ze doet op een positieve manier.
Je moet HAAR belangrijk laten voelen, niet de eetstoornis.
Bovendien ga je haar vertrouwen verliezen als je haar blijft controleren, en als je die eenmaal kwijt bent dan ben je de kans om haar te bereiken en in contact te houden met je ook kwijt.
Doe geen stiekeme dingen, rotzooi nooooooit met haar eten, maar ga ook niet mee in haar eisen omtrent het eten. Gewoon niet.
Wederom is dat aandacht geven aan haar eetstoornis, het zelfs bevestigen als je dat doet.
Kook gewoon s'avonds jullie eten zoals je normaal doet. Eet ze dat niet omdat ze er van alles van vindt, dan eet ze het niet. Maak er geen issue van. Maar ze zit wel aan tafel, regels!
Ga niet denken dat je van alles moet gaan aanpassen want "dan eet ze in ieder geval". Het maakt haar alleen maar obsessiever.
Als ze het zelf anders wil met het eten, dan regelt ze dat zelf. Jij doet het niet.
Ga ook geen speciale dingen in huis halen voor haar. Je mag best in het redelijke dingen voor haar kopen die ze graag lust, maar als ze zegt dat ze alleen maar dingen lekker vindt die op light eindigen dan niet doen.
Zij is diegene die abnormaal gedrag heeft ten opzichte van eten. Jullie gezin niet dus de koelkast, de kasten zijn gevuld met normaal eten. Dat is wat er te kiezen is.
Dwing haar niet, maar je mag wel regels hebben waar ze zich gewoon aan moet houden.
Je mag best stellen dat er in jullie huis geen eten uitgebraakt wordt. Dat is hard, maar dat mag ook best in regels. Het maakt het minder makkelijk voor haar het te doen en je hoeft daar geen ruimte in te bieden.
Ze zal het heus stiekem gaan doen, veroordeel haar niet. Dit is de eetstoornis die haar in de greep heeft.Maar blijf je grens/regels herhalen zonder boos te worden.
Heb begrip dat ze het moeilijk heeft nu, als ze wil praten luister alleen.
Je staat te dichtbij om haar adviezen . Laat dat aan anderen over die er hun vak van hebben gemaakt en niet emotioneel betrokken zijn.
Jij bent haar moeder,niet haar hulpverlener. Van jou heeft ze knuffels en liefde nodig, die geven hulpverleners niet dus hou het duidelijk .
Geef haar afleiding, ook al vindt ze het lastig maar haal haar uit haar isolement. Bovendien moet ze dan wellicht drempeltjes over en die worden alleen maar kleiner als je het doet.
Wordt nooit boos op haar eetstoornis gedrag, probeer het los te zien van wie ze is.
Als ze liegt over haar gedrag of eten is dit niet je dochter maar de eetstoornis die spreekt. Ze doet dit niet om je te ondermijnen, there's just no other way.
Ik heb denk ik nog wel meer tips later.
Het moet vreselijk zijn je dochter zo te zien worstelen, en voor jou als moeder ook heel moeilijk om je eigen emotie's niet op haar bord te gooien.
Zorg dat je zelf het vol gaat houden. Praat van je af tegen een vriendin, ga even wandelen als het je teveel wordt, ga in het bos schreeuwen als je boos bent.
Blijf zelf ook leuke dingen doen.
Ik hoop dat je dochter dit gaat overwinnen. Het zal zwaar zijn voor haar, maar ze heeft kracht!!
Geloof in haar en praat haar geen negatieve dingen aan, want die hoort ze al de hele dag in haar hoofd.
Niet dat ik denk dat je dat zou doen, maar ik benadruk het toch even dat mensen met een eetstoornis toch al overlopen van een slecht zelfbeeld, denken alles fout te doen, schuldgevoel, schaamte, niets waard zijn, totaal mislukt, overal in falen, niemand die op ze zitten te wachten.
Hou het positief naar haar. Maak haar positief!
Neem haar geen dingen uit handen! Een hand geven voor steun mag, maar ze hoeft niet op je rug gedragen te worden. Ze mag haar eigen fouten maken en daar van leren al heeft dat 100 keer dezelfde fouten maken nodig. Trial and error!
Sterk de gezonde kant door die aandacht te geven! De negatieve kant is er toch wel in overvloed, die heeft geen water nodig om nog meer te groeien.
Heel veel sterkte!
Geef juist zo min mogelijk aandacht aan de eetstoornis van je dochter.
Hoe meer aandacht je geeft aan haar gedrag, hoe belangrijker je dat deel maakt.
Beter geef je haar aandacht voor hele andere dingen die ze doet op een positieve manier.
Je moet HAAR belangrijk laten voelen, niet de eetstoornis.
Bovendien ga je haar vertrouwen verliezen als je haar blijft controleren, en als je die eenmaal kwijt bent dan ben je de kans om haar te bereiken en in contact te houden met je ook kwijt.
Doe geen stiekeme dingen, rotzooi nooooooit met haar eten, maar ga ook niet mee in haar eisen omtrent het eten. Gewoon niet.
Wederom is dat aandacht geven aan haar eetstoornis, het zelfs bevestigen als je dat doet.
Kook gewoon s'avonds jullie eten zoals je normaal doet. Eet ze dat niet omdat ze er van alles van vindt, dan eet ze het niet. Maak er geen issue van. Maar ze zit wel aan tafel, regels!
Ga niet denken dat je van alles moet gaan aanpassen want "dan eet ze in ieder geval". Het maakt haar alleen maar obsessiever.
Als ze het zelf anders wil met het eten, dan regelt ze dat zelf. Jij doet het niet.
Ga ook geen speciale dingen in huis halen voor haar. Je mag best in het redelijke dingen voor haar kopen die ze graag lust, maar als ze zegt dat ze alleen maar dingen lekker vindt die op light eindigen dan niet doen.
Zij is diegene die abnormaal gedrag heeft ten opzichte van eten. Jullie gezin niet dus de koelkast, de kasten zijn gevuld met normaal eten. Dat is wat er te kiezen is.
Dwing haar niet, maar je mag wel regels hebben waar ze zich gewoon aan moet houden.
Je mag best stellen dat er in jullie huis geen eten uitgebraakt wordt. Dat is hard, maar dat mag ook best in regels. Het maakt het minder makkelijk voor haar het te doen en je hoeft daar geen ruimte in te bieden.
Ze zal het heus stiekem gaan doen, veroordeel haar niet. Dit is de eetstoornis die haar in de greep heeft.Maar blijf je grens/regels herhalen zonder boos te worden.
Heb begrip dat ze het moeilijk heeft nu, als ze wil praten luister alleen.
Je staat te dichtbij om haar adviezen . Laat dat aan anderen over die er hun vak van hebben gemaakt en niet emotioneel betrokken zijn.
Jij bent haar moeder,niet haar hulpverlener. Van jou heeft ze knuffels en liefde nodig, die geven hulpverleners niet dus hou het duidelijk .
Geef haar afleiding, ook al vindt ze het lastig maar haal haar uit haar isolement. Bovendien moet ze dan wellicht drempeltjes over en die worden alleen maar kleiner als je het doet.
Wordt nooit boos op haar eetstoornis gedrag, probeer het los te zien van wie ze is.
Als ze liegt over haar gedrag of eten is dit niet je dochter maar de eetstoornis die spreekt. Ze doet dit niet om je te ondermijnen, there's just no other way.
Ik heb denk ik nog wel meer tips later.
Het moet vreselijk zijn je dochter zo te zien worstelen, en voor jou als moeder ook heel moeilijk om je eigen emotie's niet op haar bord te gooien.
Zorg dat je zelf het vol gaat houden. Praat van je af tegen een vriendin, ga even wandelen als het je teveel wordt, ga in het bos schreeuwen als je boos bent.
Blijf zelf ook leuke dingen doen.
Ik hoop dat je dochter dit gaat overwinnen. Het zal zwaar zijn voor haar, maar ze heeft kracht!!
Geloof in haar en praat haar geen negatieve dingen aan, want die hoort ze al de hele dag in haar hoofd.
Niet dat ik denk dat je dat zou doen, maar ik benadruk het toch even dat mensen met een eetstoornis toch al overlopen van een slecht zelfbeeld, denken alles fout te doen, schuldgevoel, schaamte, niets waard zijn, totaal mislukt, overal in falen, niemand die op ze zitten te wachten.
Hou het positief naar haar. Maak haar positief!
Neem haar geen dingen uit handen! Een hand geven voor steun mag, maar ze hoeft niet op je rug gedragen te worden. Ze mag haar eigen fouten maken en daar van leren al heeft dat 100 keer dezelfde fouten maken nodig. Trial and error!
Sterk de gezonde kant door die aandacht te geven! De negatieve kant is er toch wel in overvloed, die heeft geen water nodig om nog meer te groeien.
Heel veel sterkte!
vrijdag 11 april 2014 om 07:25
@conelabana...... ( wat een moeilijke nik 
wat een geweldige post! Super waar!
@Wannade Besteed postitive aandacht aan je dochter. En ga niet te veel in op haar eet probleem, maar houdt het wel bespreekbaar. Alles wat je op haar eet probleem gedrag gebied gaat controleren of verbieden gaat ze stiekum doen. Lijdt haar af ga leuke dingen samen doen. Wees niet te streng..
En geef haar literatuur over anorexia, zodat ze erover kan lezen.
Dat heeft mij wel geholpen. Helaas ook ervaring deskundig,.
wat een geweldige post! Super waar!@Wannade Besteed postitive aandacht aan je dochter. En ga niet te veel in op haar eet probleem, maar houdt het wel bespreekbaar. Alles wat je op haar eet probleem gedrag gebied gaat controleren of verbieden gaat ze stiekum doen. Lijdt haar af ga leuke dingen samen doen. Wees niet te streng..
En geef haar literatuur over anorexia, zodat ze erover kan lezen.
Dat heeft mij wel geholpen. Helaas ook ervaring deskundig,.
Don't worry be happy
vrijdag 11 april 2014 om 11:20
Wat een hoop goeie tips weer allemaal! Helaas is het meestal niet zo'n goed teken als je hier veel vanaf weet natuurlijk maar zo komt er toch nog iets positiefs uit.
@consuelabananahammok, heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie. Zie meteen dat ik gister niet zo handig bezig ben geweest om te onderhandelen over het eten dat ze mee naar school neemt maar gelukkig was de uitkomst een bruin broodje kaas dus daar kan ik mee leven. Of ze het opeet is een tweede natuurlijk maar ze probeert in ieder geval niet om allemaal lekkere dingen mee te krijgen.
Ik ben wel erg geneigd om te denken: als ze maar wat eet. Maar dat zal ik dus moeten loslaten.
Gelukkig hebben we nooit onder stoelen of banken gestoken dat we heel trots op haar zijn en dat ze een mooie meid is e.d. dus dat zit wel goed.
Een vriendin zou inderdaad wel fijn zijn maar die luxe heb ik niet. Ik sport wel een aantal keren in de week en dat helpt wel om mijn hoofd leeg te maken.
@lizzy84, je hebt wel gelijk hoor. Met paars haar of een knobbelneus verstop je je ook niet. Maar bij mij zit het ook wel wat dieper. Ik ben altijd gepest op school en er werd mij duidelijk gemaakt dat ik lelijk was en niets waard. En dat zit erg diep helaas.
Gelukkig durf ik op vakantie wel in bikini en mijn dochter heeft er absoluut geen moeite mee. Misschien nu wel vanwege de snijwonden.
Nu ik erover nadenk, heeft ze heel vaak geroepen dat ze mooi is en goed en dat soort dingen. Dan zeiden wij wel dat dat niet zo sympathiek klonk als ze dat steeds zei. Dus zo onzeker was ze ook niet.
Ach ja, ik zal het wel nooit helemaal gaan snappen. Gister vertelde ze wel dat ze haar eten er al een paar weken niet meer uitgooit. Daar was ze al mee gestopt voor wij erachter kwamen. Of het waar is, is een tweede natuurlijk maar ik geloof haar toch wel. Ze probeert zich er ook heel erg tegen te verzetten allemaal. Inderdaad door afleiding te zoeken. Alleen 's avonds in bed wordt ze gek van de stilte en de gedachtes in haar hoofd. Ik heb haar maar geadviseerd om een zacht muziekje op te zetten.
Al met al heb ik goede hoop dat we (en vooral zij) hier wel uit gaan komen. Het is nu alleen even van de schrik bekomen en een manier vinden om ermee om te gaan totdat ze professionele hulp krijgt.
@consuelabananahammok, heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie. Zie meteen dat ik gister niet zo handig bezig ben geweest om te onderhandelen over het eten dat ze mee naar school neemt maar gelukkig was de uitkomst een bruin broodje kaas dus daar kan ik mee leven. Of ze het opeet is een tweede natuurlijk maar ze probeert in ieder geval niet om allemaal lekkere dingen mee te krijgen.
Ik ben wel erg geneigd om te denken: als ze maar wat eet. Maar dat zal ik dus moeten loslaten.
Gelukkig hebben we nooit onder stoelen of banken gestoken dat we heel trots op haar zijn en dat ze een mooie meid is e.d. dus dat zit wel goed.
Een vriendin zou inderdaad wel fijn zijn maar die luxe heb ik niet. Ik sport wel een aantal keren in de week en dat helpt wel om mijn hoofd leeg te maken.
@lizzy84, je hebt wel gelijk hoor. Met paars haar of een knobbelneus verstop je je ook niet. Maar bij mij zit het ook wel wat dieper. Ik ben altijd gepest op school en er werd mij duidelijk gemaakt dat ik lelijk was en niets waard. En dat zit erg diep helaas.
Gelukkig durf ik op vakantie wel in bikini en mijn dochter heeft er absoluut geen moeite mee. Misschien nu wel vanwege de snijwonden.
Nu ik erover nadenk, heeft ze heel vaak geroepen dat ze mooi is en goed en dat soort dingen. Dan zeiden wij wel dat dat niet zo sympathiek klonk als ze dat steeds zei. Dus zo onzeker was ze ook niet.
Ach ja, ik zal het wel nooit helemaal gaan snappen. Gister vertelde ze wel dat ze haar eten er al een paar weken niet meer uitgooit. Daar was ze al mee gestopt voor wij erachter kwamen. Of het waar is, is een tweede natuurlijk maar ik geloof haar toch wel. Ze probeert zich er ook heel erg tegen te verzetten allemaal. Inderdaad door afleiding te zoeken. Alleen 's avonds in bed wordt ze gek van de stilte en de gedachtes in haar hoofd. Ik heb haar maar geadviseerd om een zacht muziekje op te zetten.
Al met al heb ik goede hoop dat we (en vooral zij) hier wel uit gaan komen. Het is nu alleen even van de schrik bekomen en een manier vinden om ermee om te gaan totdat ze professionele hulp krijgt.
