Lijf & Lijn
alle pijlers
Ik mis het hardlopen zo erg!
zaterdag 28 december 2013 om 12:32
Ik zat nog t twijfelen of dit bij de pijler 'Lijf & Lijn' hoort of bij 'Psyche'.
Als ik fout gegokt heb, hoor ik het graag .
Ik hoop dat ik hier meer begrip krijg dan ik van mijn omgeving krijg...
In de zomer heb ik mijn enkel gebroken. Nu is de operatie niet geheel soepel verlopen, waardoor ik hier nog zeker een jaar lang mee opgezadeld zit.
Ik was fanatiek sporter en kon hier echt mijn ei in kwijt. Vooral hardlopen deed ik graag.
Door mijn gebroken enkel kan ik nu dus al bijna een half jaar niet hardlopen. Er is me ook verteld dat ik er niet op moet rekenen ooit nog echt te kunnen hardlopen.
En het maakt me serieus gèk. Ik houd van het hardlopen; even alleen zijn met je ademhaling, de frisse lucht in je longen voelen, het gevoel van vrijheid en het geweldige gevoel als je jouw gestelde doelen behaalt. Het kan ook ieder moment van de dag en je hoeft niet eerst naar de sportschool te rijden oid.
Het gaf mij een gevoel van rust en ik kreeg het gevoel de hele wereld weer aan te kunnen .
Ik sta nog steeds op, zie buiten het zonnetje schijnen en denk; oh, wat een heerlijke dag om hard te lopen! (Zoals vandaag).
En dan komt dat besef dat ik dat niet meer kan..
Ik probeer wel andere manieren te vinden (zwemmen, aan gewichten hangen), maar dit is toch niet hetzelfde als hardlopen. Het maakt me zo verdrietig.. Ik kan het gewoon niet accepteren, heb het nog steeds geen plekje kunnen geven. Met alles wat er gebeurd is, vind ik dit toch wel het ergst.
Wat ik met dit topic wil? Tsja, het liefst eigenlijk mensen die zich mogelijk in een soortgelijke situatie bevinden?
Als ik fout gegokt heb, hoor ik het graag .
Ik hoop dat ik hier meer begrip krijg dan ik van mijn omgeving krijg...
In de zomer heb ik mijn enkel gebroken. Nu is de operatie niet geheel soepel verlopen, waardoor ik hier nog zeker een jaar lang mee opgezadeld zit.
Ik was fanatiek sporter en kon hier echt mijn ei in kwijt. Vooral hardlopen deed ik graag.
Door mijn gebroken enkel kan ik nu dus al bijna een half jaar niet hardlopen. Er is me ook verteld dat ik er niet op moet rekenen ooit nog echt te kunnen hardlopen.
En het maakt me serieus gèk. Ik houd van het hardlopen; even alleen zijn met je ademhaling, de frisse lucht in je longen voelen, het gevoel van vrijheid en het geweldige gevoel als je jouw gestelde doelen behaalt. Het kan ook ieder moment van de dag en je hoeft niet eerst naar de sportschool te rijden oid.
Het gaf mij een gevoel van rust en ik kreeg het gevoel de hele wereld weer aan te kunnen .
Ik sta nog steeds op, zie buiten het zonnetje schijnen en denk; oh, wat een heerlijke dag om hard te lopen! (Zoals vandaag).
En dan komt dat besef dat ik dat niet meer kan..
Ik probeer wel andere manieren te vinden (zwemmen, aan gewichten hangen), maar dit is toch niet hetzelfde als hardlopen. Het maakt me zo verdrietig.. Ik kan het gewoon niet accepteren, heb het nog steeds geen plekje kunnen geven. Met alles wat er gebeurd is, vind ik dit toch wel het ergst.
Wat ik met dit topic wil? Tsja, het liefst eigenlijk mensen die zich mogelijk in een soortgelijke situatie bevinden?
'We accept the love we think we deserve.' Stephen Chbosky
zaterdag 4 januari 2014 om 14:26
Deels herkenbaar. Mijn buik is nu te zwaar geworden om nog goed te kunnen hardlopen, ik ben namelijk zwanger. Ook mijn ademhaling is een stuk moeizamer gaan werken sindsdien. Ik ken het gemis een beetje, het valt een beetje in het niet met jouw probleem dus ik hoop niet dat je het vervelend vind dat ik hier schrijf. Maar ik mis het nu ook en dat is wel iets wat ik met je gemeen heb.
Het klinkt misschien wat rigoreus, maar zou het helpen om er met iemand over te praten? Je zegt dat je het niet kunt accepteren en dat gaat energie slokken. Zeker omdat je het gevoel hebt je ei niet kwijt te kunnen.
Verder een dikke , wat ontzettend klote als je je liefhebberij niet meer kunt uitoefenen.
Het klinkt misschien wat rigoreus, maar zou het helpen om er met iemand over te praten? Je zegt dat je het niet kunt accepteren en dat gaat energie slokken. Zeker omdat je het gevoel hebt je ei niet kwijt te kunnen.
Verder een dikke , wat ontzettend klote als je je liefhebberij niet meer kunt uitoefenen.
zaterdag 4 januari 2014 om 14:37
Ik liep voor de lol minimaal 41 km per week en af en toe een marathon. Ik mis het nu al 3 jaar en ben nu pas weer voorzichtig begonnen onder begeleiding. Ik kan nu nog amper de straat uit komen zonder hartslag van 180 en heb begeleiding om het te doen. Bij mij is geen enkele andere sport een optie (fietsen heb ik even gedaan, maar naast dat dat ding gestolen is, had ik serieuze moeite om daarvoor naar buiten te gaan. Ik liep in hitte, sneeuw, storm en regen en vond dat geweldig. Ik hoop dat ik snel weer naar 5 km kan en dan weer een zaterdagje 25 km lopen. Mis het ook heel erg en snap je dan ook totaal. Veel beterschap! Maar doe niks zonder arts adviezen en begeleiding bij blessures of andere lichamelijke beperkingen. Bauke, jij ook niet, want klinkt toch niet goed dat je zo over je grenzen heen gaat. Ik snap het wel, heb ik ook wel eens gedaan, maar gezond is het niet.
zaterdag 4 januari 2014 om 15:57
quote:catacarax schreef op 04 januari 2014 @ 14:37:
Maar doe niks zonder arts adviezen en begeleiding bij blessures of andere lichamelijke beperkingen. Bauke, jij ook niet, want klinkt toch niet goed dat je zo over je grenzen heen gaat. Ik snap het wel, heb ik ook wel eens gedaan, maar gezond is het niet.
Bedoel je mij? Waarom ga je er van uit dat ik over grenzen ga? Of ga je uit van de onzin die iemand anders hier in dit topic over mij verkondigde? Ik mag gewoon voluit sporten. Ben onder controle van een cadioloog en heb juist een pm gekregen die de mogelijkheid geeft en ook zodanig is afgesteld om optimaal te kunnen sporten.
In het verleden heeft er inderdaad ook een internist tegen mij gezegd dat ik moest stoppen met hardlopen vanwege een te laag hb. Dat leek me inderdaad een erg voorbarige uitspraak dus toen heb ik er toch maar een second opinion bij een sportarts gaan vragen.
En dat vind ik wel erg triest , dat er soms door artsen soms wat geroepen wordt wat ze zelf totaal niet kunnen onderbouwen.
Zo mijn dochter waarbij vorig jaar was een knieschijf geluxeerd. betreffende orthopeed kwam met een heel verhaal van jonge meisjes in de groei, tijdelijk x benen door het verbreden van het bekken en het er vanzelf weer overheen groeien. Intussen niet meer sporten en fysiotherapie. Na een tijdje door de fysiotherapeut weer teruggestuurd naar orthopeed. Weer hetzelfde verhaal.
Paar weken terug is iemand tegen dochter aan gevallen. Gevolg dochter raakt het evenwicht probeert te corrigeren met als resultaat beiderzijdse patella luxatie. Per toeval andere orthopeed, beoordeeld de foto's na het reponeren van de knieschijven en ziet gelijk de oorzaak van de luxaties. Niets geen meisje in de groei die er gewoon overheen moet groeien maar te hoog liggende knieschijven waaraan ze geopereerd moet worden. En volgens hem was dat op de foto van vorig jaar al duidelijk zichtbaar.
Mijn advies is dus niet om adviezen van artsen te negeren maar vooral toch wel een second opinion bij een ander te halen als onderbouwingen wankel zijn of het verder bepalend gaat zijn voor de rest van je leven.
Maar doe niks zonder arts adviezen en begeleiding bij blessures of andere lichamelijke beperkingen. Bauke, jij ook niet, want klinkt toch niet goed dat je zo over je grenzen heen gaat. Ik snap het wel, heb ik ook wel eens gedaan, maar gezond is het niet.
Bedoel je mij? Waarom ga je er van uit dat ik over grenzen ga? Of ga je uit van de onzin die iemand anders hier in dit topic over mij verkondigde? Ik mag gewoon voluit sporten. Ben onder controle van een cadioloog en heb juist een pm gekregen die de mogelijkheid geeft en ook zodanig is afgesteld om optimaal te kunnen sporten.
In het verleden heeft er inderdaad ook een internist tegen mij gezegd dat ik moest stoppen met hardlopen vanwege een te laag hb. Dat leek me inderdaad een erg voorbarige uitspraak dus toen heb ik er toch maar een second opinion bij een sportarts gaan vragen.
En dat vind ik wel erg triest , dat er soms door artsen soms wat geroepen wordt wat ze zelf totaal niet kunnen onderbouwen.
Zo mijn dochter waarbij vorig jaar was een knieschijf geluxeerd. betreffende orthopeed kwam met een heel verhaal van jonge meisjes in de groei, tijdelijk x benen door het verbreden van het bekken en het er vanzelf weer overheen groeien. Intussen niet meer sporten en fysiotherapie. Na een tijdje door de fysiotherapeut weer teruggestuurd naar orthopeed. Weer hetzelfde verhaal.
Paar weken terug is iemand tegen dochter aan gevallen. Gevolg dochter raakt het evenwicht probeert te corrigeren met als resultaat beiderzijdse patella luxatie. Per toeval andere orthopeed, beoordeeld de foto's na het reponeren van de knieschijven en ziet gelijk de oorzaak van de luxaties. Niets geen meisje in de groei die er gewoon overheen moet groeien maar te hoog liggende knieschijven waaraan ze geopereerd moet worden. En volgens hem was dat op de foto van vorig jaar al duidelijk zichtbaar.
Mijn advies is dus niet om adviezen van artsen te negeren maar vooral toch wel een second opinion bij een ander te halen als onderbouwingen wankel zijn of het verder bepalend gaat zijn voor de rest van je leven.
zaterdag 4 januari 2014 om 19:30
Wat een herkenning in dit topic. Ik loop ook, al een jaar of 25, soms fanatiek geweest, soms wat minder fanatiek, maar toch altijd minimaal 2 a 3 keer in de week gelopen. Ik deed ook veel andere sporten (fietsen, atb'en, zwemmen), maar hardlopen vind en vond ik verreweg het leukste.
Maar nu, na een hersenoperatie 2 jaar geleden, lukt het niet meer. Ik kan alles, heb in principe geen of weinig beperkingen, maar de energie is er niet meer. Heel frustrerend en ik mis het trainen zo ontzettend. Ik loop nu met mijn dochter naar school (1 km enkele reis, dus 4 km op een dag) en die ene km lijkt wel een marathon en in plaats van me voldaan te voelen na die beweging, voel ik me alleen maar doodop.
Ik blijf hoopvol en hoop dat ik stiekem ooit weer eens een stukje kan hardlopen (zonder daarna 3 dagen ziek te zijn ), want in mijn hoofd ben ik gewoon nog sporter gebleven, alleen mijn lichaam is dat niet meer. Het zit zelfs zo in mijn systeem dat ik ook nog gewoon plannen maak voor wedstrijden die ik wil gaan doen en ik houd de uitslagen nog bij. Terwijl ik momenteel dus amper 1 km kan wandelen. Ik schaam me er diep voor.
Maar nu, na een hersenoperatie 2 jaar geleden, lukt het niet meer. Ik kan alles, heb in principe geen of weinig beperkingen, maar de energie is er niet meer. Heel frustrerend en ik mis het trainen zo ontzettend. Ik loop nu met mijn dochter naar school (1 km enkele reis, dus 4 km op een dag) en die ene km lijkt wel een marathon en in plaats van me voldaan te voelen na die beweging, voel ik me alleen maar doodop.
Ik blijf hoopvol en hoop dat ik stiekem ooit weer eens een stukje kan hardlopen (zonder daarna 3 dagen ziek te zijn ), want in mijn hoofd ben ik gewoon nog sporter gebleven, alleen mijn lichaam is dat niet meer. Het zit zelfs zo in mijn systeem dat ik ook nog gewoon plannen maak voor wedstrijden die ik wil gaan doen en ik houd de uitslagen nog bij. Terwijl ik momenteel dus amper 1 km kan wandelen. Ik schaam me er diep voor.
