WW - We tellen weer verder. De zomer komt er weer aan!

Supergoomba, even een hele dikke knuffel.

Het laatste deel van je post had ik zelf kunnen schrijven, ook over de zelfbeschadigingen etc. Ik weet hoe je je voelt. Ik heb het zelf ook regelmatig dat ik me een mislukking voel (vrij vaak zelfs tegenwoordig ) en vooral als ik dan weer niet afgevallen ben...ik kan ook niet goed naar mijn lijf kijken, zie alleen de minpunten en alles wat lelijk is.

Maar meid, je hebt al zoveel overwonnen, je kunt dit ook! Je bent al zo ver gekomen, geef dit niet op. En nog een keer een hele hele hele dikke knuffel!!

Wat ontzettend lief, al die berichtjes, echt. Dankjulliewel. Ik zie zelf ook wel dat ik heel veel bereikt heb, en iedere dag opnieuw stappen zet (en daar ben ik ook echt wel trots op), maar juist daardoor wordt het steeds moeilijker dat ik de schade die ik mezelf toebracht heb, niet meer goed kan maken. Anderzijds hoort dat misschien ook bij het proces van genezing, dat stukje acceptatie. Dat is nu nog lastig, maar alles op z'n tijd. Stap voor stap.



@ Barcode, leuk je weer te lezen! Geeft toch niks, dat je even wat drukker bent. Komt wel weer. Wat naar dat door je schildklier het zo lastig is om af te vallen, maar toch weer 300 gram en alle beetjes helpen!



@ Jirelle, ik duim voor je hoor! Ontzettend spannend, dat afwachten. Ik hoop echt dat je die baan krijgt!



@ Zen28, balen van die eetbui! Aan de andere kant, het was brood, geen chips of chocola. Ik weet niet wat je erop gedaan hebt, want dat zal ook nog wel uitmaken, maar het had erger gekund, toch? En supergoed dat je jezelf meteen weer herpakt hebt! Dat is misschien nog wel het belangrijkste.



@ Boannan, wat spannend dat je weer aan het werk gaat! Heel veel succes alvast!

quote:Juffie87 schreef op 25 september 2012 @ 18:58:

pearle even een vraagje hoor...je schrijft dat je 95 kilo weegt en 29 punten mag?

Ik ben langer dan jij...weeg nog 102 en mag 39 punten? Is wel een groot verschil? Weet jij hoe dat kan?Ik heb een zittend beroep, jij denk ik niet?

Supergoomba, ik vind het juist enorm stoer en veel zelfinzicht hebben dat je weet hoe je in elkaar zit en dat je bezig bent eraan te werken!!

Pearle, denk meer lengte en leeftijd? Ik mag er 34 op een dag en het grootste uitje op mijn werk is de koffieautomaat of printer. Toen mijn punten berekend werden hebben ze ook niet naar beroep gevraagd, wel lengte en leeftijd.



Op meetings zijn er soms veel zwaardere vrouwen die er maar 29 mogen, maar die zijn wel dubbel zo oud als ik.

pearle ik ben juf...parttime...dus dat zou dan niet heel veel verschil uitmaken...misschien leeftijd?

Ja maar ik ben langer dan pearle en heb dus 'minder' overgewicht...(per cm lengte ofzo haha)...dus zou ik juist weer minder punten moeten hebben toch?

Zou het dan leeftijd zijn? Ik ben 25..

door drukte en chaos thuis helemaal vergeten maandag te wegen en te posten, volgende week dan maar weer!

Ik zie wel een heleboel minnetjes in de tabel super van jullie allemaal!

Goomba je zegt dat je graag wat vrijwilligerswerk zou gaan doen om lekker bezig te zijn en je gedachten te verzetten, houd je van dieren? Misschien kun je bijv helpen in een asiel in de omgeving, werken met dieren kan zo goed doen, ze zijn dankbaar geven liefde en vragen alleen je aandacht ervoor terug.



Ik hoop dat je een weg vind om jezelf te accepteren zoals je bent en daarna misschien zelfs van jezelf te gaan houden.

@SuperGoomba, het is al door heel veel andere meiden gezegd, maar sommige dingen kunnen niet vaak genoeg gezegd worden. Zo te lezen ben je van heel ver gekomen en ik vind dat je heel erg trots mag zijn op de weg die je al hebt afgelegd en dat je nu zo goed voor jezelf zorgt. Echt super knap van je!! Ik hoop dat je dat zelf ook beseft.



En wat betreft de besteding van je punten: alleen maar een meevaller lijkt mij om te zien dat je echt nog wel dingen kunt veranderen/aanpassen in je eetpatroon. Succes weer!!

SuperGoomba, wat ben je openhartig! Ik heb in één keer een heel ander beeld van je kregen en ik wilde even zeggen dat ik je een moedig mens vind. Keep up the good work, want je bent al van ver gekomen!

Meiden, er moet me ook even iets van het hart. Ik loop er al een paar weken mee rond en in real life heb ik er nog niet over durven praten. Net als velen van jullie heb ik een moeilijke relatie met eten. Ik ben nu 27 en heb een groot deel van mijn leven overgewicht gehad. Dankzij WW ben ik inmiddels 70 kilo (oké, 72 eigenlijk, die 2 stomme kilo's van na mijn vakantie zijn er nog steeds niet af) en weet ik wat een gezonde levensstijl is. Dat laatste wist ik eigenlijk al veel langer, maar ik kon nooit de discipline opbrengen om het vol te houden. En nu is het eindelijk gelukt. Ik ben nog niet helemaal tevreden met mijn lichaam, maar ik zit voor het eerst sinds tijden redelijk goed in mijn vel. Lichamelijk gezien dan... Want nu kom ik erachter waar het werkelijke probleem zit, namelijk in mijn hoofd. En dat is behoorlijk confronterend.



Ik heb altijd gedacht dat als ik eenmaal afgevallen zou zijn, ik ook vanzelf van mijn lastige relatie met eten af zou zijn. Weg gewicht = weg problemen. Zoiets... Maar ik begin me nu te realiseren dat ik nog een (lange) weg te gaan heb. De eetbuien van vroeger steken weer de kop op en deze keer vallen ze me zwaarder dan ooit. Waar ik eerst toch al te veel woog en een kilo meer of minder me niet zo veel kon schelen, ben ik momenteel echt bang om weer aan te komen. Ik ben daardoor in mijn hoofd continu met eten/niet eten bezig. Overdag valt het nog mee, maar met name 's avonds steekt het de kop op. Van september tot ergens volgend jaar moet mijn vriend wekelijks een aantal dagen naar het buitenland voor zijn werk, wat betekent dat ik gemiddeld zo'n 3 tot 4 avonden alleen thuis ben. Tijd genoeg dus om in gedachten met eten bezig te zijn. Soms gaat het een paar dagen goed en leef ik netjes volgens de regels van WW. Maar ineens komt daar dan weer een eetbui om de hoek zetten. Ik (vr)eet dan letterlijk alles wat los en vast zit. Er zit gewoon geen rem op. Tot er een moment komt waarop ik besef wat ik aan het doen ben en dan kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. In het verleden baalde ik dan even flink, maar daar bleef het bij. Sinds ik echter afgevallen ben, merk ik dat ik een angst voor aankomen heb ontwikkeld. Ik wil echt nooit meer terug naar het gewicht van voor het WW'en.



Waar ik erg van ben geschrokken, is dat deze angst zo ver gaat, dat ik nu een paar keer na een (vr)eetbui ben gaan overgeven. Nooit verwacht dat ik dit zou doen! Op zo'n moment realiseer ik me dat het niet goed is wat ik doe, maar de angst om aan te komen overwint. Wat ik doe lijkt verdacht veel op beginnende boulimia en het laatste wat ik wil, is mezelf een ander probleem aanmeten. Het overgeven doe ik gelukkig niet heel vaak en het speelt ook pas sinds een paar weken. Misschien is het ook wel van tijdelijke aard, maar ik wil dit aanpakken voor het echt een probleem gaat worden. Ik moet echt van die eetbuien afkomen, maar ik weet even niet hoe.



Ik vroeg me af, zijn er mensen die zich hierin herkennen? Misschien oud-WW'ers? Veel van jullie zullen het probleem van de eetbuien wel herkennen. Maar omdat jullie nog middenin het afvalproces zitten, is de angst om aan te komen er misschien nog niet. En juist daar zit nu voor mij de crux. De eetbuien zijn vervelend, maar die heeft iedereen wel eens. Maar dat ik nu een paar keer boven de wc heb gehangen, dát vind ik eng. Dat moet echt stoppen. Wellicht is dit topic dan ook niet het juiste om mijn probleem neer te kwakken, maar omdat ik hier de afgelopen 2 jaar heb meegeschreven, kent een aantal van jullie mij beter dan een willekeurig forumlid.



Ik twijfel nu een beetje wat ik zal doen. Ik ga sowieso het boek "Uit de ban van eetbuien" bestellen, want daar hoor ik goede dingen over. En daarna misschien toch maar eens aankaarten bij mijn vriend... Over die eetbuien durf ik wel te praten en natuurlijk weet hij ook dat ik in mijn hoofd anders met eten bezig ben dan het gros van de samenleving. Maar dat overgeven heb ik tot dusver nog niet durven vertellen...

Pff, ik vond het eigenlijk wel een hele stap om dit te posten. Maar nu kan ik niet meer terug...

jeetje appel wat heftig. Ik ken je gevoel wel, het bang zijn om aan te komen dan. Ik ben nog lang niet zo ver als dat jij bent.



Dat je gaat overgeven is wel heftig, ik snap de gedachtegang want zo probeer je te voorkomen dat je aankomt maar het is niet goed. Hier moet je echt over praten met mensen, voordat het een gewoonte gaat worden.



Sterkte

Pff, I know. Maar dat is moeilijk! Ik herken mezelf helemaal niet op deze manier, weet ook dat het echt niet goed is. Nu vergoeilijk ik het nog enigszins, omdat het pas zo kort speelt. Maar ik weet dat ik ook juist daarom zo snel mogelijk moet handelen. Het is nog geen gewoonte... Ik schaam me alleen om te moeten vertellen dat ik het al gedaan héb. Het is zo'n domme actie van me geweest... Misschien moet ik het niet bij mijn vriend aankaarten (die heeft op het moment zelf al veel aan zijn hoofd), maar het er eens met mijn moeder over hebben.



Ik ga even wat dingen voor mezelf op een rijtje zetten...

Oh lieve appel, alsjeblieft probeer dat nooit meer te doen!

Je moet het wel tegen je vriend vertellen hoor. Jammer dan als hij al genoeg aan zijn hoofd heeft, dit is belangrijk! Hij kan jou -als hij niet in het buitenland zit- beter in de gaten houden dan je moeder en hij hoort je steun en toeverlaat te zijn. Juist als je je probleem vertelt aan mensen dan helpt dat. Je staat er dan niet alleen voor!

En ga anders naar een huisarts, die verwijst je waarschijnlijk door naar een psycholoog. Ik denk dat jij daar ook veel aan zult hebben.

Echt hoor, niet meer overgeven! Je maakt je hele lichaam ermee kapot. Je tanden lijden daar verschrikkelijk onder en het is ook heel slecht voor alle dingen binnenin je lijf. Daarnaast los je daar het probleem ook niet mee op.

Jij moet echt gaan werken aan jezelf accepteren.



Die eetbuien en dan vooral als we alleen thuis zijn herkennen we hier allemaal wel denk ik. Ik denk eigenlijk dat het gedoe met eten voor ons allemaal een soort verslaving is. We zijn in feite allemaal alcoholisten die nu bij de AA zitten (maar dan eetolisten bij WW ). We moeten allemaal afkicken van onze verslaving. En ja, je kunt dan wel eens een terugval hebben. Als ik straks op gewicht ben heb ik echt niet de illusie dat ik meteen ook nooit meer een vreetbui zal hebben. Ik denk dat ik dat de rest van mijn leven moeilijk zal vinden. En soms zal het ook echt nog wel eens fout gaan. Zolang je je dan maar weer herpakt.

Dus kom op lieve appel, herpak jezelf, stop met overgeven, kom gewoon weer lekker meeschrijven, pak je boekje en je calculator er weer bij en doe een stap terug naar toen het nog goed ging. Vertel het dan aan je vriend en stap naar de huisarts, koop dat boek en hou van jezelf.

Appel, ook een knuffel voor jou! Hoewel ww een gezonde levensstijl aanleert, leert het je niet een gezonde, goede relatie met voedsel op te bouwen.

Voor mijzelf sprekend: mijn relatie met eten is jarenlang erg slecht geweest. Wanneer ik niet goed in mijn vel zat (en dat was tot 2 jaar terug erg vaak) at ik. Voedsel is in deze maatschappij immers troost. Daarnaast at ik uit verveling, nam ik natuurlijk een handje chips op een feestje en haalde ik een reep chocola en een fles wijn als ik gewoon een relaxt avondje op de bank had verdiend.

Voedsel is al lang niet meer een bron van energie. Eten is gezelligheid, troost, liefde, erkenning.



Ik merk dat bij mij eetbuien op kwamen zetten wanneer ik niet goed in mijn vel zat. Ik ben vrij onzeker, maar toen vond ik mijzelf echt niets waard. Mijn zelfvertrouwen was zoek en ook het zelfrespect kon ik niet vinden. En dan is eten troost.

Nu ik lekker in mijn vel zit en mijzelf steeds leuker begin te vinden, heb ik er geen last van. Ik kan nu ook goed de omschakeling maken. Voedsel is voor mij weer energie, in plaats van troost of gezelligheid. Voor troost of gezelligheid heb ik mijn vriend, vrienden en familie.

Hoe werk dat bij jou appel? Zit je goed in je vel? Hoe zie jij eten?

Ook belangrijk, krijg je al je voedingsstoffen binnen?



Wees vooral niet bang om er over te praten. Ik denk dat iedereen dit in meerdere of mindere mate herkent.

Hallo allemaal!



SuperGoomba en Appeltje84 wat ontzettend knap dat jullie je verhaal willen delen op dit forum! Respect voor jullie!

Ik vind trouwens dat we hier met z'n allen Top vrouwen zijn! Volgens mij zijn we allemaal lief, slim, sociaal en mooi! Vergeet dat niet!!!!



Ik herken me in het verhaal van Appeltje ik heb het in het verleden ook gehad en moet oppassen dat het niet weer opkomt zetten. Je bent natuurlijk door de ww erg bezig met eten, falen en overwinnen.

Ik denk dat het goed is om wat meer praktisch te handelen over je gewicht.

Je neemt je einddoel, voor mij 70kg. Wees lief voorjezelf en zeg dat je mag schommelen tussen 68 en 72 kg. Dus als je een eetbui hebt is dit niet erg, probeer er van te genieten. Als je dan richting 72+ gaat ga dan weer even streng voor jezelf zijn...

Probeer intussen aan jezelf te werken om de obsessie voor eten minder te maken.( indd boeken lezen, afleiding zoeken ) Wat bij mij hielp was een huisdiertje aanschaffen...

We maken ons lichaam te belangrijk!!! Mooie ronde vormen daar is niks mis mee!!!

Probeer ook niks ongezonds in huis te halen en zoek afleiding.

Maar indd ga niet overgeven!! Dan maar een paar ons erbij, die gaan er wel weer af!!!



Mijn eetlijstje voor vandaag:



ontbijt

banaan, yogurt en drie scheppen museli 5p

lunch

4 snee brabants roggebrood met kipfilet en een cup a soup 7p

diner

volkorenpastasalade met tonijn en groente 12p

tussendoor

cola light, gedroogde vijgen en een appel 4p



tot nu toe gaat de start goed!

groetjes!!!!

Oja, nog 1 ding wees niet te streng met de punten stel je mag 27p op een dag... Je kan er ook voor kiezen om er dan 34 p per dan van te maken ( je weekpunten ). Dan mag je bv elke dag een hertog choco momentje van 6p en je valt nog af ook!!! Als je dan bv wat vaker je hond uit gaat laten verdien je ook nog active points nou dan val je echt af hoor!!! hihih

Jullie woorden komen wel aan hoor... Thanks voor de uitgebreide reacties. Ik zit er zelf ook al over te denken om naar een psycholoog te stappen, maar dan wel een gespecialiseerd in eetstoornissen. Ik wil niet meer zo obsessief met eten bezig zijn. Ik heb zeker geen oogkleppen op, maar het overgeven an sich is niet hét probleem. Ik ben er alleen van geschrokken dat ik het zo ver heb laten komen. Nooit gedacht dat ik dit zou doen... Gelukkig bevind ik me in een fase waarin het nog geen gewoonte is geworden, het gaat me ook wel lukken om het vanaf nu niet meer te doen. Alleen is het wel van groot belang dat ik het 'van boven' op orde ga brengen en dát kan ik blijkbaar niet alleen.



Baljurk, eetbuien heb ik inderdaad vaker als ik minder lekker in mijn vel zit. Ik haal dan tijdelijke troost uit voedsel. Maar soms kan ik ook een (vr)eetaanval hebben op een moment dat ik gewoon happy ben. Ik mis dan een bepaalde rem als ik eenmaal bezig ben. Emotie-eten beslaat zeker een groot deel van het probleem, maar voor mijn gevoel is er meer. Anders zou het niet altijd zo mijn gedachten beheersen... Ik krijg trouwens wel al mijn voedingsstoffen binnen. Het is meestal niet mijn lichaam dat ergens om vraagt, het is echt iets psychisch.

Zen, ik ben niet te streng voor mezelf. Toen ik de 70 had bereikt en voorlopig even klaar was met het afvallen, stond ik mezelf van tijd tot tijd lekkere dingen toe en lukte het me toch om een aantal weken op hetzelfde gewicht te blijven. Die eetbuien hebben echt een andere oorzaak. Het helpt dus ook niet om geen lekkere dingen in huis te halen, want tijdens een (vr)eetbui gaat er echt van alles in. Fruit, groente, chocola, broodbeleg, crackers... Het maakt dan niet meer uit wát ik eet, als het maar eetbaar is.

Zo stiekem af en toe lees ik nog wel mee. ( ik heb ook een jaar ww gedaan) Ik ben gestopt bij 80 kilo en nu weeg ik weer 86 kilo



Even een berichtje voor Appel. Meid, wat heftig en heel dapper dat je het voor je zelf erkend! En ik herken het. Tenminste de eetbuien, alles wat eetbaar is gaat erin... Spugen vind ik zo vies dat dat me niet lukt. ( gelukkig)



Ik snap echt dat je niet meer terug wilt naar je oude gewicht!!



Ik heb toevallig ook zitten googlen voor een psycholoog ( voor eetstoornissen). Ik vond een hele goed, maar die zit in Brabant o.i.d. geen optie dus. Verder heb ik hier in de buurt nog niets gevonden. Maar ik zou ook wel met iemand over die eetbuien willen hebben. Niemand hier in mijn omgeving weet het. Zelf mn man niet.



Succes Appel, ik hoop dat je iemand kan vinden die je kan helpen!

Naatie, waar woon jij in de buurt? Misschien zoeken we in dezelfde omgeving. Voor mij is het Rotterdam e.o., maar mocht er iets verder weg een specialist zitten, dan wil ik daar ook nog wel over nadenken.



Mijn vriend weet van mijn eetbuien, maar ik weet niet of hij beseft wat voor een omvang die aan kúnnen nemen. Ik doe het ook nooit waar hij bij is, hij ziet soms hooguit dat een potje van dit of een bakje van dat wat leger is... In mijn WW-periode heeft hij nog een tijd van alles afgewogen, zodat hij kon checken of ik er tussendoor niet van gesnoept had. Was er ineens erg veel uit de mueslipot of het bakje stroop verdwenen, dan moest ik me verantwoorden. Werkte toen heel goed, maar het is voor hem ondoenlijk om dat m'n leven lang vol te houden. Dus nu ik het zelf weer moet doen, is sjoemelen erg makkelijk...