Overig
alle pijlers
Een nieuwe start voor Djoels!
vrijdag 2 mei 2008 om 17:02
Nav onderstaande post van Djoels dit topic.
Morgen is de eerste zaterdag van mijn nieuwe leven. Morgenochtend vertrekt mijn .......
God, hoe noem ik dit nu?
Ex vriendje?
Ex Ega?
Ex Mr. Djoels.
Enfin, hij dus. Morgenochtend verhuist hij zijn spullen en blijf ik hier. Morgenochtend wordt verdrietig. Maar ik kijk zo uit naar de toekomst. Morgen is het zaterdag én de eerste dag van mijn nieuwe leven. Begrijp me niet verkeerd, het heeft pijn gedaan deze stappen. Ik heb al zo lang zoveel pijn gevoeld. Maar ik ben klaar voor morgen. Ik ben klaar voor zaterdag, ik ben zo klaar voor de rest van mijn leven!
Morgenmiddag vind je me rommelend in huis. Poetsen, poetsen en nog eens poetsen. Dan zit ik 's middags even op mijn stoel met een potje thee en zal ik in stilte even alles tot me door laten dringen van die dag. Morgenavond ben ik thuis en ga ik mezelf verwennen met een lekkere borrel en allerlei heerlijke hapjes die ik morgen ook nog in huis moet halen.
Dan zal ik proosten en toosten, mijn kat lief aaien, mijn tranen uit mijn ooghoeken duwen en uiteindelijk glimlachend met mijn blik gericht op de toekomst in mijn verse schone bed voor mij alleen stappen..
Hoe gek het ook klinkt, ik kijk uit naar morgen.
Maak er wat van meid! Het zal misschien niet makkelijk worden, maar het gaat je vast lukken!!!!!
Morgen is de eerste zaterdag van mijn nieuwe leven. Morgenochtend vertrekt mijn .......
God, hoe noem ik dit nu?
Ex vriendje?
Ex Ega?
Ex Mr. Djoels.
Enfin, hij dus. Morgenochtend verhuist hij zijn spullen en blijf ik hier. Morgenochtend wordt verdrietig. Maar ik kijk zo uit naar de toekomst. Morgen is het zaterdag én de eerste dag van mijn nieuwe leven. Begrijp me niet verkeerd, het heeft pijn gedaan deze stappen. Ik heb al zo lang zoveel pijn gevoeld. Maar ik ben klaar voor morgen. Ik ben klaar voor zaterdag, ik ben zo klaar voor de rest van mijn leven!
Morgenmiddag vind je me rommelend in huis. Poetsen, poetsen en nog eens poetsen. Dan zit ik 's middags even op mijn stoel met een potje thee en zal ik in stilte even alles tot me door laten dringen van die dag. Morgenavond ben ik thuis en ga ik mezelf verwennen met een lekkere borrel en allerlei heerlijke hapjes die ik morgen ook nog in huis moet halen.
Dan zal ik proosten en toosten, mijn kat lief aaien, mijn tranen uit mijn ooghoeken duwen en uiteindelijk glimlachend met mijn blik gericht op de toekomst in mijn verse schone bed voor mij alleen stappen..
Hoe gek het ook klinkt, ik kijk uit naar morgen.
Maak er wat van meid! Het zal misschien niet makkelijk worden, maar het gaat je vast lukken!!!!!
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zondag 4 mei 2008 om 00:09
Het gebeurt me echt nooit bij een blog of zo maar je sleept me helemaal mee in je verhaal. Ik zou het eigenlijk jammer vinden als het nu afgelopen was....
Wel heel fijn dat het zo goed voelt. Ik hoop dat je het ook opschrijft als het (even) niet goed voelt. Dat zou ik rot voor je vinden maar ik denk dat je ook dan mensen meeneemt in je verhaal.
Het is leuk om van je te lezen.
Wel heel fijn dat het zo goed voelt. Ik hoop dat je het ook opschrijft als het (even) niet goed voelt. Dat zou ik rot voor je vinden maar ik denk dat je ook dan mensen meeneemt in je verhaal.
Het is leuk om van je te lezen.
zondag 4 mei 2008 om 08:35
Zondagmorgen, kopje thee, openslaande deuren open, de zon.
Mijn eerste nacht zit erop. De film was zo leuk, ook voor de achtenveertigste keer. Heb lekker mee zitten zingen (de scène in de pizzeria dat ze beginnen met 'the moment I wake up). Ik zat rechtop in mijn stoel en deed mee.
De nacht viel in en de open haard ging uit. De kaarsen worden uitgeblazen en ik loop naar boven. Mijn bed ruikt zo fris van mijn lievelingswasverzachter en de lente die hele dag door het open raam naar binnen is gewaaid. Ik nestel me in de dekens. Dan twijfel ik of ik de deuren beneden wel goed op slot heb gedaan en moet ik er weer uit. Natuurlijk zijn de deuren goed op slot en ga ik terug in bed. Het duurt even voordat ik de slaap kan vatten. Op mijn rug kijk ik naar het plafond en staar in het donker. Een flits van herinneringen schiet langs me heen en automatisch breng ik mijn arm naar de linkerhelft van mijn bed. Leeg. Ik voel de brok in mijn keel, maar ik heb zo geen zin om te huilen. Ik wil gewoon niet huilen. Ik huil niet. Het is doodstil in huis. Dezelfe kamer waar ik al jaren in slaap. Het zelfde bed, dezelfde lakens, gordijnen, kussens, noem maar op. Zou je een voor en na foto maken, dan zie je dat er niets is veranderd en toch lijkt het alsof ik in een totaal andere omgeving in bed lig. Dan bedenk ik me opeens dat je inderdaad op een voor en na foto geen verschil kunt zien, want het enige verschil ben ik. En niet hoe ik eruit zie, maar hoe ik me voel van binnen, dat valt niet vast te leggen...
Vanmorgen ben ik om half 8 wakker. De vogels, de zon. Ik sta op en gooi de gordijnen open. Ik kijk naar buiten en blijf even zo staan. Dat vind ik altijd zo fijn, wakker worden en de gordijnen open schuiven en naar buiten kijken. Met een partner die altijd langer slaapt dan jij doet, is dat bijna nooit mogelijk. Normaliter verliet ik op mijn tenen de slaapkamer, nu roep ik heel hard de naam van mijn kat. Ik trek mijn ochtendjas aan en loop naar beneden. De openslaande deuren gaan open. De lente walst mijn woonkamer in. Ik zit op een bankje in het zonnetje en vraag mezelf hoe ik me voel na de eerste avond en eerste nacht.
Ik voel me goed. De zon verblindt me al een beetje. De vogels fluiten en fluiten. De kat ligt naast me in het zonnetje. Een kopje thee. Een broodje uit de oven. Een gekookt eitje. Klinkt dit niet als een perfect begin van een lente zondag in mei?
Laat me dit gevoel vandaag dan ook vasthouden, dan komt alles goed.... zoals altijd alles uiteindelijk goed komt (sprak mijn wijze moeder).
Als het niet goed gaat, zal ik het ook opschrijven Eleonora.
Van de week schreef ik de volgende woorden op mijn Blog.
Fragiel
Zweven laat me zweven,
ver weg van iedereen.
Laat me zweven geestelijk,
met niemand anders, ik alleen.
Het is angstig hier alleen,
alleen op zoek naar iets.
De pijn die pijnlijk voelbaar is,
van buiten zie je niets.
Ik sta alleen met mijn gevoel,
het vergt nu al mijn kracht.
Wil het niet aan iemand geven,
het is mijn ik die het verwacht.
Al mijn krachten spaar ik,
voor het herstellen van mijn ziel.
Ik heb het moeten constateren,
mijn sterke geest is zo fragiel.
Maar vandaag voelt het alsof deze woorden zo lang geleden geschreven zijn.....
Ik ben een rasoptimist, altijd al geweest. Ik houd me daaraan vast, daar voel ik me fijn bij. En ik weet dat ook een optimist wel eens een K** dag heeft.
Fijne dag allemaal!
Mijn eerste nacht zit erop. De film was zo leuk, ook voor de achtenveertigste keer. Heb lekker mee zitten zingen (de scène in de pizzeria dat ze beginnen met 'the moment I wake up). Ik zat rechtop in mijn stoel en deed mee.
De nacht viel in en de open haard ging uit. De kaarsen worden uitgeblazen en ik loop naar boven. Mijn bed ruikt zo fris van mijn lievelingswasverzachter en de lente die hele dag door het open raam naar binnen is gewaaid. Ik nestel me in de dekens. Dan twijfel ik of ik de deuren beneden wel goed op slot heb gedaan en moet ik er weer uit. Natuurlijk zijn de deuren goed op slot en ga ik terug in bed. Het duurt even voordat ik de slaap kan vatten. Op mijn rug kijk ik naar het plafond en staar in het donker. Een flits van herinneringen schiet langs me heen en automatisch breng ik mijn arm naar de linkerhelft van mijn bed. Leeg. Ik voel de brok in mijn keel, maar ik heb zo geen zin om te huilen. Ik wil gewoon niet huilen. Ik huil niet. Het is doodstil in huis. Dezelfe kamer waar ik al jaren in slaap. Het zelfde bed, dezelfde lakens, gordijnen, kussens, noem maar op. Zou je een voor en na foto maken, dan zie je dat er niets is veranderd en toch lijkt het alsof ik in een totaal andere omgeving in bed lig. Dan bedenk ik me opeens dat je inderdaad op een voor en na foto geen verschil kunt zien, want het enige verschil ben ik. En niet hoe ik eruit zie, maar hoe ik me voel van binnen, dat valt niet vast te leggen...
Vanmorgen ben ik om half 8 wakker. De vogels, de zon. Ik sta op en gooi de gordijnen open. Ik kijk naar buiten en blijf even zo staan. Dat vind ik altijd zo fijn, wakker worden en de gordijnen open schuiven en naar buiten kijken. Met een partner die altijd langer slaapt dan jij doet, is dat bijna nooit mogelijk. Normaliter verliet ik op mijn tenen de slaapkamer, nu roep ik heel hard de naam van mijn kat. Ik trek mijn ochtendjas aan en loop naar beneden. De openslaande deuren gaan open. De lente walst mijn woonkamer in. Ik zit op een bankje in het zonnetje en vraag mezelf hoe ik me voel na de eerste avond en eerste nacht.
Ik voel me goed. De zon verblindt me al een beetje. De vogels fluiten en fluiten. De kat ligt naast me in het zonnetje. Een kopje thee. Een broodje uit de oven. Een gekookt eitje. Klinkt dit niet als een perfect begin van een lente zondag in mei?
Laat me dit gevoel vandaag dan ook vasthouden, dan komt alles goed.... zoals altijd alles uiteindelijk goed komt (sprak mijn wijze moeder).
Als het niet goed gaat, zal ik het ook opschrijven Eleonora.
Van de week schreef ik de volgende woorden op mijn Blog.
Fragiel
Zweven laat me zweven,
ver weg van iedereen.
Laat me zweven geestelijk,
met niemand anders, ik alleen.
Het is angstig hier alleen,
alleen op zoek naar iets.
De pijn die pijnlijk voelbaar is,
van buiten zie je niets.
Ik sta alleen met mijn gevoel,
het vergt nu al mijn kracht.
Wil het niet aan iemand geven,
het is mijn ik die het verwacht.
Al mijn krachten spaar ik,
voor het herstellen van mijn ziel.
Ik heb het moeten constateren,
mijn sterke geest is zo fragiel.
Maar vandaag voelt het alsof deze woorden zo lang geleden geschreven zijn.....
Ik ben een rasoptimist, altijd al geweest. Ik houd me daaraan vast, daar voel ik me fijn bij. En ik weet dat ook een optimist wel eens een K** dag heeft.
Fijne dag allemaal!
DTEEZ!
zondag 4 mei 2008 om 09:19
Lieve Djoels,
Ik heb het al eens bij je blog geschreven, maar altijd als ik jou lees, sta ik weer versteld van jouw vermogen om het moois in kleine dingen te zien. Elke minuut leven... Jij brengt regelmatig een positieve noot in mijn leven. Jij laat me beseffen dat je geen grootsheden nodig hebt om volop van het leven te genieten. Daarom gun ik het jou zo, om zelf gelukkig te zijn. Maar ik denk dat jij er door dit talent gewoon in gaat slagen... Misschien is dit pad niet wat je eigenlijk zou hebben gekozen, maar ik weet gewoon zeker dat je ook op dit pad genoeg gaat tegenkomen om zo ongelooflijk van te genieten!
Ik heb het al eens bij je blog geschreven, maar altijd als ik jou lees, sta ik weer versteld van jouw vermogen om het moois in kleine dingen te zien. Elke minuut leven... Jij brengt regelmatig een positieve noot in mijn leven. Jij laat me beseffen dat je geen grootsheden nodig hebt om volop van het leven te genieten. Daarom gun ik het jou zo, om zelf gelukkig te zijn. Maar ik denk dat jij er door dit talent gewoon in gaat slagen... Misschien is dit pad niet wat je eigenlijk zou hebben gekozen, maar ik weet gewoon zeker dat je ook op dit pad genoeg gaat tegenkomen om zo ongelooflijk van te genieten!
zondag 4 mei 2008 om 16:06
Jemig.
Mag ik er even over denken, want ik schrijf die bloggen namelijk niet onder de naam 'Djoels' maar dat begrijpen jullie vast wel. Dat is onder mijn eigen naam en toenaam...
Verder heb ik een enorme dip nu. Vanmorgen lekker bezig geweest. Daarna een rommelmarkt op en terwijl ik er liep dacht ik 'wat doe ik hier in hemelsnaam, al die troep'. Vervolgens in een winkeltje een stoel en voetenbankje gekocht. Ik vond het zo leuk in de winkel. Oud en nieuw gecombineerd. Vrolijk van kleur. En nu staat het in huis en word ik spontaan chagrijnig. Volgens mij heeft het niets met de stoel te maken, maar opeens ben ik omgeslagen. Mijn ouders waren hier even, goede vrienden van mij ook. Ze gaan allemaal barbecuen met elkaar. (mijn ouders gaan naar mijn vrienden) en ik heb er geen zin in. Ik heb er gewoon geen zin in. Heb geen zin om in de zon te zitten, heb geen zin om daar te zitten. Heb er gewoon geen zin in. Dus ik doe het niet. Ik ga zo in bad en dan stap ik even in de auto, weg. Weg van alles en ik zie wel waar de kilometers mij brengen. Ik hoef niets, ik moet niets, ik mag alles. Ik heb zin om te gillen als een kind. Of om te spugen op die nieuwe stoel (waar gáát het over?!?!), of om een rotschop te geven tegen mijn boekenkast zodat alle boeken omvallen. Ik heb zin om een fles champagne open te trekken en uit de fles op te drinken net zo lang tot dat ik dronken ben. Ik heb zin in een gruwelijke pot s*x om me af te reageren. Heb zin in eindeloze liefde. Dat je samen geniet van de eerste lentedagen en dat niets in de wereld belangrijker is dan die grassprieten onder je voeten. Dat je hand in hand urenlang dwaalt over de hei, op het strand of van mijn part over een meubelboulevard op Tweede Pinksterdag. Het maakt niet uit, als je maar samen kunt zijn. De rest van de wereld is weg, ver weg....liefde kan zo mooi zijn.
De pleisters op mijn wonden,
bedekken slechts de pijn,
van het nooit meer kunnen voelen,
om zorgeloos verliefd te zijn.
Tijd voor een bad. Nee, tijd voor een koude douche.
Het is een prachtige dag, ik weiger het te laten verpesten door wat dan ook...
Mag ik er even over denken, want ik schrijf die bloggen namelijk niet onder de naam 'Djoels' maar dat begrijpen jullie vast wel. Dat is onder mijn eigen naam en toenaam...
Verder heb ik een enorme dip nu. Vanmorgen lekker bezig geweest. Daarna een rommelmarkt op en terwijl ik er liep dacht ik 'wat doe ik hier in hemelsnaam, al die troep'. Vervolgens in een winkeltje een stoel en voetenbankje gekocht. Ik vond het zo leuk in de winkel. Oud en nieuw gecombineerd. Vrolijk van kleur. En nu staat het in huis en word ik spontaan chagrijnig. Volgens mij heeft het niets met de stoel te maken, maar opeens ben ik omgeslagen. Mijn ouders waren hier even, goede vrienden van mij ook. Ze gaan allemaal barbecuen met elkaar. (mijn ouders gaan naar mijn vrienden) en ik heb er geen zin in. Ik heb er gewoon geen zin in. Heb geen zin om in de zon te zitten, heb geen zin om daar te zitten. Heb er gewoon geen zin in. Dus ik doe het niet. Ik ga zo in bad en dan stap ik even in de auto, weg. Weg van alles en ik zie wel waar de kilometers mij brengen. Ik hoef niets, ik moet niets, ik mag alles. Ik heb zin om te gillen als een kind. Of om te spugen op die nieuwe stoel (waar gáát het over?!?!), of om een rotschop te geven tegen mijn boekenkast zodat alle boeken omvallen. Ik heb zin om een fles champagne open te trekken en uit de fles op te drinken net zo lang tot dat ik dronken ben. Ik heb zin in een gruwelijke pot s*x om me af te reageren. Heb zin in eindeloze liefde. Dat je samen geniet van de eerste lentedagen en dat niets in de wereld belangrijker is dan die grassprieten onder je voeten. Dat je hand in hand urenlang dwaalt over de hei, op het strand of van mijn part over een meubelboulevard op Tweede Pinksterdag. Het maakt niet uit, als je maar samen kunt zijn. De rest van de wereld is weg, ver weg....liefde kan zo mooi zijn.
De pleisters op mijn wonden,
bedekken slechts de pijn,
van het nooit meer kunnen voelen,
om zorgeloos verliefd te zijn.
Tijd voor een bad. Nee, tijd voor een koude douche.
Het is een prachtige dag, ik weiger het te laten verpesten door wat dan ook...
DTEEZ!
zondag 4 mei 2008 om 16:33
Ach lieve Djoels, natuurlijk heb je een dip. Natuurlijk zul je momenten hebben dat je er goed de pest in hebt. Het afscheid is nog maar net begonnen. Het afscheid van hem, maar vooral het afscheid van waar je zo graag in wilde geloven.
Je weet zelf net zo goed als ik - nee, beter zelfs - dat je ups en downs gaat krijgen, maar dat het uiteindelijk weer goed met je zal gaan. Je zit nu in je verdriet en in je machteloosheid, maar jij stapt het leven weer in zodra je daar aan toe bent. Je bent immers zo gek op het leven
Kus!
Je weet zelf net zo goed als ik - nee, beter zelfs - dat je ups en downs gaat krijgen, maar dat het uiteindelijk weer goed met je zal gaan. Je zit nu in je verdriet en in je machteloosheid, maar jij stapt het leven weer in zodra je daar aan toe bent. Je bent immers zo gek op het leven
Kus!
Ik geloof niet meer in sprookjes.
zondag 4 mei 2008 om 17:11
Niet zo streng voor jezelf joh. Spuug op je stoel, maak open die fles en mok, mopper & jank gewoon effe lekker. Beetje groots en meeslepend drama kan op zijn tijd geen kwaad (al denk ik niet dat de relatie tussen jou en rebound chair ooit tot iets serieus zal verworden). Je hebt alle stappen met ex-geliefde doorlopen die jullie samen konden/moesten doorlopen. Dàt stuk was klaar, daarom was dat niet meer zo lastig. Nu moet je nog 'even' wat stappen met jezelf zetten qua oude leven voor het leven zo licht is als je nu al weet dat het dan zal zijn (wat een zin ).
Logisch dat je even moet denken qua blog -als ik me niet ooit eens gewoon netjes als mezelf aan je had voorgesteld had ik niet eens mee durven gaan in de vraag- en heel begrijpelijk als je het geen goed plan vindt.
Logisch dat je even moet denken qua blog -als ik me niet ooit eens gewoon netjes als mezelf aan je had voorgesteld had ik niet eens mee durven gaan in de vraag- en heel begrijpelijk als je het geen goed plan vindt.
zondag 4 mei 2008 om 17:19
Goed dat je ook schrijft als het even niet goedgaat. Jammer dat het nu even inkakt allemaal maar inderdaad, het is logisch. Na zo lang samen te zijn geweest, zoveel gedeeld te hebben en dan nu alleen. Dat is wennen en rouwen en vooruitdenken en dan weer even in de melancholie duiken.
Doe wat je blog betreft niks wat je niet ziet zitten, ik dacht dat je een blog schreef als Djoels. Hou jezelf voor jezelf als je dat niet wil delen. Geen punt, dan lees ik je wel hier.
Doe wat je blog betreft niks wat je niet ziet zitten, ik dacht dat je een blog schreef als Djoels. Hou jezelf voor jezelf als je dat niet wil delen. Geen punt, dan lees ik je wel hier.
zondag 4 mei 2008 om 20:45
Offtopic: Eleonora, ik kom je posts meerdere keren tegen op het forum, ik allerlei uiteenlopende topics, volgens mij ben je ECHT een aardig mens 
Ontopic,
Djoels, ik ken je niet, weet bij god niet wie je bent, maar je woorden geven mij een kijkje in je leven, een kijkje in jou,
Triest nu, maar ook prachtig en mooi, want door alles heen lees je dat het leven mooi is, en al lezend besef ik dat je gelijk hebt, bedankt daarvoor
Ontopic,
Djoels, ik ken je niet, weet bij god niet wie je bent, maar je woorden geven mij een kijkje in je leven, een kijkje in jou,
Triest nu, maar ook prachtig en mooi, want door alles heen lees je dat het leven mooi is, en al lezend besef ik dat je gelijk hebt, bedankt daarvoor
zondag 4 mei 2008 om 23:09
*neemt nog een slok van haar zoveelste malibu cola light*
Weet je, op dagen zoals deze, mag je gewoon, geheel verantwoord, dronken je bed in rollen. Heb net 2 uur aan de telefoon gezeten met een lief vriendinnetje. De ene borrel na de andere erin gegooid. Ik vind het nu allemaal prima!
So far een verslag vanuit Casa di Djoels!
Weet je, op dagen zoals deze, mag je gewoon, geheel verantwoord, dronken je bed in rollen. Heb net 2 uur aan de telefoon gezeten met een lief vriendinnetje. De ene borrel na de andere erin gegooid. Ik vind het nu allemaal prima!
So far een verslag vanuit Casa di Djoels!
DTEEZ!
maandag 5 mei 2008 om 01:17
Djoels, ik heb even de tijd genomen om je blog te lezen. Je schrijft weer mooi meis, over je al je ups en downs. Idd dat kenmerkt je, dat je zo overduidelijk van het leven geniet, dat je je niet op de kop laat zitten door de mindere momenten. Hoofd omhoog, schouders recht, neus in de lucht, als een echte queen.
Knuffeltje van Danz. ( jaja ben tegenwoordig undercover ) xxx
Knuffeltje van Danz. ( jaja ben tegenwoordig undercover ) xxx
donderdag 8 mei 2008 om 09:01
donderdag 8 mei 2008 om 09:02
quote:kimm schreef op 08 mei 2008 @ 09:01:
Lieve Djoels, wat vreselijk voor jullie beide dat jullie uit elkaar zijn. Hoe moeilijk het ook is je weet het toch altijd weer prachtig te verwoorden.
Ik wens je heel versterkte toe in deze moeilijke periode en hoop dat de zon weer snel zal gaan schijnen in huize Djoels.
Dikke kus
Lieve Djoels, wat vreselijk voor jullie beide dat jullie uit elkaar zijn. Hoe moeilijk het ook is je weet het toch altijd weer prachtig te verwoorden.
Ik wens je heel versterkte toe in deze moeilijke periode en hoop dat de zon weer snel zal gaan schijnen in huize Djoels.
Dikke kus
maandag 12 mei 2008 om 10:11
Wat lief nog al die reacties......
De eerste week zit erop. Het tweede weekend zit er ook op.
Ik zit in een ongelofelijke positieve lift naar boven. Alsof ik letterlijk naar de zon toe getrokken word. Iedere dag wakker worden, je gordijnen open doen en zien dat de zon schijnt helpt daar natuurlijk ook heel erg goed bij.
Ik durf hardop te zeggen dat ik me heerlijk voel. Ik merk het aan alles. Ben lekker in mijn huis bezig geweest (heb een muur een kleurtje gegeven in de woonkamer té kitsch voor woorden, maar ik vind het énig!). Lekker in de tuin bezig. Genieten van vrienden en vriendinnen die langskomen voor een kopje thee of een fles (of meerdere) rosé. Ik ga slapen met een ontspannen gevoel. Ik kijk naar de toekomst, vooral naar de toekomst. Ik kijk naar nu, vandaag. Heel af en toe kijk ik naar gisteren, of de week daarvoor, of nog verder terug. Maar ik kijk heel even over mijn schouder heen om vervolgens te focussen op datgene wat voor mij ligt. Het lijkt soms alsof de lente gewoon gewacht heeft op mij, omdat ik het deze weken zo nodig had, omdat de zon iedereen zo goed doet. Ik ben vrolijk en ik merk op dat ik zoveel zing in mezelf. Ik sta op met een lach. Ik maak plannen om dit te gaan doen en dat te gaan doen, maar tegelijkertijd geniet ik van die vele momenten dat ik alleen in mijn huisje bezig ben. Een terugslag krijg ik niet meer, dat voel ik aan alles wat ik in me heb. Ik heb zoveel momenten van 'geluk' gevoeld deze week toen ik alleen was, en dat gevoel van 'blij met jezelf' heb ik veel te lang moeten missen.
2008 is een jaar met een pijnlijke wending, maar uiteindelijk de beste weg die ik had kunnen instappen. Ik ben pas 34 en de lente lonkt. En als je het zo bekijkt, heb ik eigenlijk niets te mopperen.
Morgen stap ik op het vliegtuig en ga ik een week naar de zon (alsof die hier niet schijnt!?!). Het juiste moment met de juiste mensen. Alsof het zo had moeten zijn.
Geniet allemaal van deze prachtige lentedag.
De eerste week zit erop. Het tweede weekend zit er ook op.
Ik zit in een ongelofelijke positieve lift naar boven. Alsof ik letterlijk naar de zon toe getrokken word. Iedere dag wakker worden, je gordijnen open doen en zien dat de zon schijnt helpt daar natuurlijk ook heel erg goed bij.
Ik durf hardop te zeggen dat ik me heerlijk voel. Ik merk het aan alles. Ben lekker in mijn huis bezig geweest (heb een muur een kleurtje gegeven in de woonkamer té kitsch voor woorden, maar ik vind het énig!). Lekker in de tuin bezig. Genieten van vrienden en vriendinnen die langskomen voor een kopje thee of een fles (of meerdere) rosé. Ik ga slapen met een ontspannen gevoel. Ik kijk naar de toekomst, vooral naar de toekomst. Ik kijk naar nu, vandaag. Heel af en toe kijk ik naar gisteren, of de week daarvoor, of nog verder terug. Maar ik kijk heel even over mijn schouder heen om vervolgens te focussen op datgene wat voor mij ligt. Het lijkt soms alsof de lente gewoon gewacht heeft op mij, omdat ik het deze weken zo nodig had, omdat de zon iedereen zo goed doet. Ik ben vrolijk en ik merk op dat ik zoveel zing in mezelf. Ik sta op met een lach. Ik maak plannen om dit te gaan doen en dat te gaan doen, maar tegelijkertijd geniet ik van die vele momenten dat ik alleen in mijn huisje bezig ben. Een terugslag krijg ik niet meer, dat voel ik aan alles wat ik in me heb. Ik heb zoveel momenten van 'geluk' gevoeld deze week toen ik alleen was, en dat gevoel van 'blij met jezelf' heb ik veel te lang moeten missen.
2008 is een jaar met een pijnlijke wending, maar uiteindelijk de beste weg die ik had kunnen instappen. Ik ben pas 34 en de lente lonkt. En als je het zo bekijkt, heb ik eigenlijk niets te mopperen.
Morgen stap ik op het vliegtuig en ga ik een week naar de zon (alsof die hier niet schijnt!?!). Het juiste moment met de juiste mensen. Alsof het zo had moeten zijn.
Geniet allemaal van deze prachtige lentedag.
DTEEZ!
maandag 12 mei 2008 om 11:35
