Overig
alle pijlers
Omgaan met instanties
donderdag 3 april 2008 om 11:25
Via mijn vrijwilligerswerk heb ik iemand leren kennen die ik graag verder zou helpen. Het is een man, noem hem Piet, van 65 jaar, die na een bedrijfsongeval 3 jaar geleden een ernstig probleem aan zijn rug en heupen heeft. Januari vorig jaar kwam hij uit het ziekenhuis in heel redelijke conditie, in staat om te lopen, zich zelfstandig te verzorgen. Het was zaak om op korte termijn in een revalidatiecentrum verder te werken aan zijn herstel, dus werd er een aanvraag ingediend, alle papieren zijn doorgestuurd, alles werd geregeld.
Er gebeurde niets. Piet ging achteruit, werd bedlegerig. Hij belde het revalidatiecentrum, zijn huisarts deed dat, de assistente van de huisarts, Piet nogmaals. Helemaal niets.
Inmiddels zijn we 15 maanden verder. Piet ligt nu een jaar in bed, heeft voor alles hulp nodig, is vereenzaamd en wacht nog steeds.
Standaard antwoord van het revalidatiecentrum is: "U hoort binnen 14 dagen van ons." In het afgelopen jaar zijn die 14 dagen blijkbaar nog niet bereikt en Piet is ten einde raad.
Wie heeft er ideeën over hoe ik kan zorgen dat Piet in dat revalidatiecentrum terecht komt, op korte termijn?
Er gebeurde niets. Piet ging achteruit, werd bedlegerig. Hij belde het revalidatiecentrum, zijn huisarts deed dat, de assistente van de huisarts, Piet nogmaals. Helemaal niets.
Inmiddels zijn we 15 maanden verder. Piet ligt nu een jaar in bed, heeft voor alles hulp nodig, is vereenzaamd en wacht nog steeds.
Standaard antwoord van het revalidatiecentrum is: "U hoort binnen 14 dagen van ons." In het afgelopen jaar zijn die 14 dagen blijkbaar nog niet bereikt en Piet is ten einde raad.
Wie heeft er ideeën over hoe ik kan zorgen dat Piet in dat revalidatiecentrum terecht komt, op korte termijn?
donderdag 3 april 2008 om 11:46
Allereerst; top dat je je bekommert om deze man!
Heb je al eens een aangetekende brief geschreven? De geschiedenis van niet-helpen beknopt noemen (heb je data?), de eis dat hij nú geholpen gaat worden en een beetje dreigen erbij; anders zoek ik de media op, radar, tuchtraad, advocaat, etc. Vaak helpt een dergelijke brief. Soms ook totaal niet hoor, maar goed, dan heb je het geprobeerd alvorens over te gaan op heftigere zaken.
Succes!
Heb je al eens een aangetekende brief geschreven? De geschiedenis van niet-helpen beknopt noemen (heb je data?), de eis dat hij nú geholpen gaat worden en een beetje dreigen erbij; anders zoek ik de media op, radar, tuchtraad, advocaat, etc. Vaak helpt een dergelijke brief. Soms ook totaal niet hoor, maar goed, dan heb je het geprobeerd alvorens over te gaan op heftigere zaken.
Succes!
donderdag 3 april 2008 om 12:43
Ik snap de wanhoop van Piet, maar ook die van jou. Je hebt allebei het gevoel met je rug tegen de muur te staan. Helaas verkeer ik regelmatig, eveneens vanuit vrijwilligerswerk, in dit soort situaties.
Als ik jou was zou ik inderdaad eerst die aangetekende brief proberen, als dat nog niet gedaan is. Hierin kun je punt voor punt aangeven wat er in de loop van het jaar voor Piet nadelig is veranderd en hoe de toezeggingen van 14 dagen steeds zijn overschreden. Voordeel van zo'n brief is dat je er zelf rustig voor kunt gaan zitten, met Piet en aantekeningen bij de hand, terwijl je het vorm geeft. De emoties die bij een telefoontje of persoonlijk gesprek de dingen, onbewust en ongewild, bemoeilijken heb je dan niet. Maak de brief niet al te lang, ook al beslaat het zo'n lange periode van ellende. Dat maakt voor de andere kant de boel overzichtelijker dan een telefoontje of gesprek.
Stel ook een termijn waarin je verwacht een antwoord te ontvangen!
Aandringen op een persoonlijk gesprek kun je natuurlijk wél in die brief doen. Dan heb je met het schrijven al een soort van oefening gehad. Ook kun je mondeling nog dingen toelichten, vragen of zeggen wat je onverhoopt vergeten bent in de brief.
Mocht er op die brief nog steeds geen antwoord komen, of de door jou gestelde termijn laat lang op zich wachten, dan kun je een tweede sturen met daarin de vermelding dat als aan een nieuw gesteld termijn geen gehoor wordt gegeven je verdere stappen, zoals de media, wilt ondernemen. Doe dit persé niet in je eerste brief. Dit kan overkomen als een aanval en dat kan de heleboel ongewild vervelender maken.
Op deze manier moet het haast wel lukken. Zo niet dan lijkt het me de taak van de behandelend arts(en) om een ander alternatief voor Piet te zoeken. Ik vind het eigenlijk een beetje van de gekken dat dit (nog) niet gebeurd is. Ook de behandelend arts(en) hebben dit voorbije jaar meegewerkt aan de invaliderende toestand van Piet. En dat mag Piet, of jij, ook bij die perso(o)n(en) aangeven.
Als ik jou was zou ik inderdaad eerst die aangetekende brief proberen, als dat nog niet gedaan is. Hierin kun je punt voor punt aangeven wat er in de loop van het jaar voor Piet nadelig is veranderd en hoe de toezeggingen van 14 dagen steeds zijn overschreden. Voordeel van zo'n brief is dat je er zelf rustig voor kunt gaan zitten, met Piet en aantekeningen bij de hand, terwijl je het vorm geeft. De emoties die bij een telefoontje of persoonlijk gesprek de dingen, onbewust en ongewild, bemoeilijken heb je dan niet. Maak de brief niet al te lang, ook al beslaat het zo'n lange periode van ellende. Dat maakt voor de andere kant de boel overzichtelijker dan een telefoontje of gesprek.
Stel ook een termijn waarin je verwacht een antwoord te ontvangen!
Aandringen op een persoonlijk gesprek kun je natuurlijk wél in die brief doen. Dan heb je met het schrijven al een soort van oefening gehad. Ook kun je mondeling nog dingen toelichten, vragen of zeggen wat je onverhoopt vergeten bent in de brief.
Mocht er op die brief nog steeds geen antwoord komen, of de door jou gestelde termijn laat lang op zich wachten, dan kun je een tweede sturen met daarin de vermelding dat als aan een nieuw gesteld termijn geen gehoor wordt gegeven je verdere stappen, zoals de media, wilt ondernemen. Doe dit persé niet in je eerste brief. Dit kan overkomen als een aanval en dat kan de heleboel ongewild vervelender maken.
Op deze manier moet het haast wel lukken. Zo niet dan lijkt het me de taak van de behandelend arts(en) om een ander alternatief voor Piet te zoeken. Ik vind het eigenlijk een beetje van de gekken dat dit (nog) niet gebeurd is. Ook de behandelend arts(en) hebben dit voorbije jaar meegewerkt aan de invaliderende toestand van Piet. En dat mag Piet, of jij, ook bij die perso(o)n(en) aangeven.
donderdag 3 april 2008 om 13:17
Bedankt voor jullie behulpzame reacties en meedenken. Wat mij verwonderde is dat je in Nederland hulpinstanties, platforms, verenigingen hebt voor vrijwel alles, en dat ik voor deze situatie helemaal niets vind. Dat iemand gewoon zo lang aan het lijntje gehouden kan worden en als er niets gebeurt over 5 jaar nog zo in bed zou liggen.
Ik ben aan het broeden op de inhoud van de aangetekende brief en de juiste toon.
Ik ben aan het broeden op de inhoud van de aangetekende brief en de juiste toon.
donderdag 3 april 2008 om 13:18
Zoek óf de publiciteit, óf een advocaat. Niet mee dreigen, dat stadium ben je al gepasseerd, maar doen.
Een brief van een advocaat (kan ook van Bureau voor Rechtshulp zijn, kost bijna niets) kan wonderen doen. Ik heb op die manier ook in 2 dagen voor elkaar gekregen waar ik voordien bijna een jaar op moest wachten.
Een brief van een advocaat (kan ook van Bureau voor Rechtshulp zijn, kost bijna niets) kan wonderen doen. Ik heb op die manier ook in 2 dagen voor elkaar gekregen waar ik voordien bijna een jaar op moest wachten.
donderdag 3 april 2008 om 13:29
Livre, ik vraag me af of je helemaal geen ondersteuning krijgt voor het werk dat je bij Piet doet. Ik neem aan dat het mantelzorg betreft en dan kun je ondersteuning vragen aan steunpunt Mantelzorg. Moet je, als je dat nog niet geprobeerd hebt maar even op Googlen. En eventueel stichting MEE.
Voor een "leek" is het vaak een onbegonnen werk om alles uit te puzzelen en zij hebben er (vaak) wel ervaring mee.
Zelf zit ik nu ook in een situatie die ingewikkeld is. Maar ik sta er niet alleen voor. Al blijft de persoon zelf door zijn eigenwijsheid/onmacht/verwarring van alles in war schoppen. Heb je net het ene geregeld gebeurd het volgende. Daarbij is die persoon een makkelijk slachtoffer voor mensen die kwaad in de zin hebben. Zo laat hij vaak zijn deur open, is afwezig op straat waardoor hij al meermaals beroofd is en veruild hij.
Maar volgens de instanties die hem op zouden kunnen/moeten nemen is dat nog niet nodig. Soms is het recht op zelfbeslissen toch echt een vreselijke belemmering. Deze persoon kan dit in principe niet meer, maar volgens de instanties wel. Intussen zitten er nu dus mensen, vrijwillig zoals ik of beroepsmatig, die man in de gaten te houden en te hopen dat het niet fouter gaat dan nu.
Voor een "leek" is het vaak een onbegonnen werk om alles uit te puzzelen en zij hebben er (vaak) wel ervaring mee.
Zelf zit ik nu ook in een situatie die ingewikkeld is. Maar ik sta er niet alleen voor. Al blijft de persoon zelf door zijn eigenwijsheid/onmacht/verwarring van alles in war schoppen. Heb je net het ene geregeld gebeurd het volgende. Daarbij is die persoon een makkelijk slachtoffer voor mensen die kwaad in de zin hebben. Zo laat hij vaak zijn deur open, is afwezig op straat waardoor hij al meermaals beroofd is en veruild hij.
Maar volgens de instanties die hem op zouden kunnen/moeten nemen is dat nog niet nodig. Soms is het recht op zelfbeslissen toch echt een vreselijke belemmering. Deze persoon kan dit in principe niet meer, maar volgens de instanties wel. Intussen zitten er nu dus mensen, vrijwillig zoals ik of beroepsmatig, die man in de gaten te houden en te hopen dat het niet fouter gaat dan nu.
donderdag 3 april 2008 om 13:31
Liv, als je hulp wilt; je hebt mijn mailadres. Van dit soort praktijken kan ik keer op keer weer pissig worden.
Publiciteit klinkt leuk, maar het probleem is dat Piet nog moet revalideren en er in de zorg vaak nogal ehm..... vulzelfmaar in gereageerd wordt. De kans is realistisch aanwezig dat Piet negatief benaderd zal worden door zo'n actie en dit zelfs doordruppelt in zijn behandeling. Sterker nog; ik ken een centrum dat acuut de mogelijkheid tot behandeling wel eens zou kunnen stoppen. De reden? "Deze actie toont aan dat de patiënt -nog- niet emotioneel in staat is om op dit moment een revalidatietraject te volgen."
Hetzelfde geldt overigens ook omtrent een klachtenprocedure of brief. Allebei een optie, maar Piet moet wel meewegen dat dit -hoe onterecht ook- ernstig tegen hem gebruikt kan worden. Arts, therapeut of zelfs een hele instelling kan vervolgens zich erg onaangenaam opstellen tot zelfs zorg weigeren. Tja.
Piet 'moet' als de wiedeweerga een second opinion aanvragen, er zijn meer revalidatiecentra. Dan desnoods maar verder van huis (ja, ik besef het me, dat kan inhouden vér van huis), maar deze instelling toont overduidelijk dat men Piet niet kan bieden, noch zál gaan bieden!!, wat Piet nodig heeft.
Vraag mijnerzijds; welke dossiers zijn er uitgewisseld met het centrum sinds de initiële aanmelding? Ik vermoed een situatie waarbij Piet is ingeschaald als niet spoed (en dat kan laaaaaang duren) en vervolgens de nieuwe ontwikkelingen niet meegewogen zijn. Pure bureaucratie dus.
Even heel sec. Bedlegerigheid is steeds vaker geen reden meer tot spoed. Een ernstige situatie door gebrek aan zelfredzaamheid wel, al hangt dat ook van de situatie af. Het meest productieve, uit mijn ervaring, is om met de huisarts een nieuw plan de campagne maken. Op zoek naar een andere instelling die wel de nodige zorg kan bieden. Plan maken hoe snel de huisarts aanmeldt, met welke informatie. Hoe gaat er aangegeven worden hoe dringend de nood tot behandelen is? En ja, vriendjespolitiek doet daarin ook wonderen. Dus deurtjes die de huisarts eventueel heeft, die een thuistherapeut eventueel heeft etc; gebruiken! Mocht het nog niet gebeurd zijn, dan kan het nuttig zijn om in afwachting op revalidatiebehandeling thuis al e.e.a. op te starten. Fysio, ergo, indien nodig maatschappelijk werk etc. Al zou het maar een deel verergering vertragen, dan is het toch weer winst.
Publiciteit klinkt leuk, maar het probleem is dat Piet nog moet revalideren en er in de zorg vaak nogal ehm..... vulzelfmaar in gereageerd wordt. De kans is realistisch aanwezig dat Piet negatief benaderd zal worden door zo'n actie en dit zelfs doordruppelt in zijn behandeling. Sterker nog; ik ken een centrum dat acuut de mogelijkheid tot behandeling wel eens zou kunnen stoppen. De reden? "Deze actie toont aan dat de patiënt -nog- niet emotioneel in staat is om op dit moment een revalidatietraject te volgen."
Hetzelfde geldt overigens ook omtrent een klachtenprocedure of brief. Allebei een optie, maar Piet moet wel meewegen dat dit -hoe onterecht ook- ernstig tegen hem gebruikt kan worden. Arts, therapeut of zelfs een hele instelling kan vervolgens zich erg onaangenaam opstellen tot zelfs zorg weigeren. Tja.
Piet 'moet' als de wiedeweerga een second opinion aanvragen, er zijn meer revalidatiecentra. Dan desnoods maar verder van huis (ja, ik besef het me, dat kan inhouden vér van huis), maar deze instelling toont overduidelijk dat men Piet niet kan bieden, noch zál gaan bieden!!, wat Piet nodig heeft.
Vraag mijnerzijds; welke dossiers zijn er uitgewisseld met het centrum sinds de initiële aanmelding? Ik vermoed een situatie waarbij Piet is ingeschaald als niet spoed (en dat kan laaaaaang duren) en vervolgens de nieuwe ontwikkelingen niet meegewogen zijn. Pure bureaucratie dus.
Even heel sec. Bedlegerigheid is steeds vaker geen reden meer tot spoed. Een ernstige situatie door gebrek aan zelfredzaamheid wel, al hangt dat ook van de situatie af. Het meest productieve, uit mijn ervaring, is om met de huisarts een nieuw plan de campagne maken. Op zoek naar een andere instelling die wel de nodige zorg kan bieden. Plan maken hoe snel de huisarts aanmeldt, met welke informatie. Hoe gaat er aangegeven worden hoe dringend de nood tot behandelen is? En ja, vriendjespolitiek doet daarin ook wonderen. Dus deurtjes die de huisarts eventueel heeft, die een thuistherapeut eventueel heeft etc; gebruiken! Mocht het nog niet gebeurd zijn, dan kan het nuttig zijn om in afwachting op revalidatiebehandeling thuis al e.e.a. op te starten. Fysio, ergo, indien nodig maatschappelijk werk etc. Al zou het maar een deel verergering vertragen, dan is het toch weer winst.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 3 april 2008 om 13:43
Ik ben opgelucht dat ik hier een topic over heb geopend, het is zo fijn om jullie inbreng te horen!
Lot, ik ben geen mantelzorger, ik doe 3 uurtjes in de week iets voor een zorgproject. Een deel van mijn taak bestaat uit het voeren van intake gesprekken met mensen die hulp nodig hebben en niet in aanmerking komen voor thuiszorg of iets dergelijks, en als als wij die mensen kunnen helpen, wordt er een passende vrijwilliger of leer/werk stagiaire geregeld. Het gaat vaak om oudere mensen en de hulp die ze ons vragen varieert van het plafond van de huiskamer witten tot de tuin onderhouden. Zelf kan ik geen praktische hulp bieden, maar zo draag ik ook een steentje bij. Piet is geen client meer, maar hij was mijn eerste eigen 'meneer', de eerste die ik hielp met een hulpvraagje, en wij zijn contact blijven houden.
Wat een rotsituatie met jouw persoon zeg. Ik vind dat moeilijke dingen. Zelf heb ik een tijd geleden voor het eerst de Kinderbescherming in moeten schakelen voor een meisje van 17 met 2 kinderen in een hele slechte situatie, maar dat is een hele beslissing.
Roosvrouw, ik kan merken dat jij ook goed de weg kent, en ik ga je zeker mailen. In het weekend waarschijnlijk, want vandaag en morgen heb ik nog wat dingen te regelen voor anderen (huidige clienten )
Lot, ik ben geen mantelzorger, ik doe 3 uurtjes in de week iets voor een zorgproject. Een deel van mijn taak bestaat uit het voeren van intake gesprekken met mensen die hulp nodig hebben en niet in aanmerking komen voor thuiszorg of iets dergelijks, en als als wij die mensen kunnen helpen, wordt er een passende vrijwilliger of leer/werk stagiaire geregeld. Het gaat vaak om oudere mensen en de hulp die ze ons vragen varieert van het plafond van de huiskamer witten tot de tuin onderhouden. Zelf kan ik geen praktische hulp bieden, maar zo draag ik ook een steentje bij. Piet is geen client meer, maar hij was mijn eerste eigen 'meneer', de eerste die ik hielp met een hulpvraagje, en wij zijn contact blijven houden.
Wat een rotsituatie met jouw persoon zeg. Ik vind dat moeilijke dingen. Zelf heb ik een tijd geleden voor het eerst de Kinderbescherming in moeten schakelen voor een meisje van 17 met 2 kinderen in een hele slechte situatie, maar dat is een hele beslissing.
Roosvrouw, ik kan merken dat jij ook goed de weg kent, en ik ga je zeker mailen. In het weekend waarschijnlijk, want vandaag en morgen heb ik nog wat dingen te regelen voor anderen (huidige clienten )
donderdag 3 april 2008 om 13:52
Livre, ik zie het wel verschijnen. Ben zelf op het moment ook niet de snelste, dus mij hoor je niet over eerst andere dingen regelen.
De bureaucratie in en rondom de zorg is gewoon om te janken. Fnuikend als je niet precies de perfect juiste weg weet. Tel daarbij op vaak veel lange tenen en het feit dat iemand vaak voor langere tijd afhankelijk is van deze instantie en zie puinhopen groeien.
Leuk (doch emotioneel potentieel pittig) vrijwilligerswerk overigens!
De bureaucratie in en rondom de zorg is gewoon om te janken. Fnuikend als je niet precies de perfect juiste weg weet. Tel daarbij op vaak veel lange tenen en het feit dat iemand vaak voor langere tijd afhankelijk is van deze instantie en zie puinhopen groeien.
Leuk (doch emotioneel potentieel pittig) vrijwilligerswerk overigens!
vandaag ga ik van alles kunnen
zaterdag 5 april 2008 om 01:15
Helaas zijn dit voorbeelden die nog maar al te vaak voorkomen.Wachtlijsten zijn enorm lang.
Livre, waarom heeft het ziekenhuis (toen hij nog was opgenomen) geen revalidatiekliniek aangevraagd?
Indien Piet nog onder behandeling is bij een specialist in het ziekenhuis kan deze in dit geval wellicht ook iets betekenen. Mogelijk heeft het ziekenhuis ook een revalidatie (poli-klinisch) afdeling en kan een revalidatie arts er achteraan gaan.
Is er al een indicatie gesteld voor opname revalidatiekliniek?
Zijn er nog andere revalidatie centra in de regio, dus niet wedden op een paard.
In deze regio heeft een kleine locatie van het ziekenhuis een transfer afdeling. Daar worden patienten geplaatst in afwachting van verzorgingstehuis/revalidatie etc. Deze patienten zijn uitbehandeld of te goed voor ziekenhuis maar weer niet goed genoeg om terug te gaan naar thuissituatie,ivm gebrek aan zorg, of omdat ze die revalidatie nodig hebben.
Daar zijn ook andere disciplines aanwezig zoals fysio etc.
Medisch maatschappelijk werk via huisarts aanvragen. Zij kunnen je wellicht ook verder helpen.
Livre, waarom heeft het ziekenhuis (toen hij nog was opgenomen) geen revalidatiekliniek aangevraagd?
Indien Piet nog onder behandeling is bij een specialist in het ziekenhuis kan deze in dit geval wellicht ook iets betekenen. Mogelijk heeft het ziekenhuis ook een revalidatie (poli-klinisch) afdeling en kan een revalidatie arts er achteraan gaan.
Is er al een indicatie gesteld voor opname revalidatiekliniek?
Zijn er nog andere revalidatie centra in de regio, dus niet wedden op een paard.
In deze regio heeft een kleine locatie van het ziekenhuis een transfer afdeling. Daar worden patienten geplaatst in afwachting van verzorgingstehuis/revalidatie etc. Deze patienten zijn uitbehandeld of te goed voor ziekenhuis maar weer niet goed genoeg om terug te gaan naar thuissituatie,ivm gebrek aan zorg, of omdat ze die revalidatie nodig hebben.
Daar zijn ook andere disciplines aanwezig zoals fysio etc.
Medisch maatschappelijk werk via huisarts aanvragen. Zij kunnen je wellicht ook verder helpen.
zaterdag 5 april 2008 om 17:08
SuperSam, Piet is geopereerd in Friesland en woont in Brabant. Hoe dat precies gelopen is weet ik niet, toen kende ik hem nog niet. Ik ga in elk geval contact opnemen met zijn ziektekostenverzekeraar. Eerst daar eens precies de situatie bespreken, met de nadruk op de steeds hogere kosten, die ze nu kwijt zijn.
Volgende week zal ik zijn papieren ophalen en het 'dossier' eens goed doornemen, dan weet ik precies wat er inmiddels gedaan is. Dank voor je hulp!
Volgende week zal ik zijn papieren ophalen en het 'dossier' eens goed doornemen, dan weet ik precies wat er inmiddels gedaan is. Dank voor je hulp!
zaterdag 19 april 2008 om 12:17
Moet Piet per se naar dat ene revalidatiecentrum of zijn er ook andere geschikte? Kan zijn verzekeringsmaatschappij niet wat betekenen? Ik weet dat de onze zelf actief zoekt naar andere ziekenhuizen als het dichtstbijzijnde ziekenhuis te lange wachtlijsten heeft, wellicht geldt dat ook voor Piet?
Lolotte, zelfverwaarlozing is toch een criterium voor opname in het kader van de BOPZ? Me dunkt dat het min of meer uitlokken van berovingen, je voordeur open laten staan en jezelf laten vervuilen kwalificeren als ernstige zelfverwaarlozing.
Lolotte, zelfverwaarlozing is toch een criterium voor opname in het kader van de BOPZ? Me dunkt dat het min of meer uitlokken van berovingen, je voordeur open laten staan en jezelf laten vervuilen kwalificeren als ernstige zelfverwaarlozing.
