Overig
alle pijlers
Tekstschrijver/gedichten als steun bij rouw
woensdag 21 juni 2023 om 09:19
Goedemorgen,
Waar voor ons het leven doorgaat is het voor een familielid van mij abrupt gestopt....
Zij is alles verloren wat ze had.
Haar twee jonge kinderen, haar leven, haar geluk, haar wereld.
Bruut van haar afgenomen. Onomkeerbaar.
Ik heb nog nooit zo'n rare, vreemde en heftige emoties meegemaakt bij mezelf.
Zo onwerkelijk iets. De klap die steeds opnieuw binnenkomt. Het besef dat dit wel degelijk echt gebeurd is.
En dan te weten dat wat ik voel maar een kleine kruimel is van wat zij elke dag doormaakt, elke ochtend bij het opstaan, elke avond bij het naar bed gaan, gewoon elke seconde van de dag.
Ik kan gewoon geen woorden vinden om haar troost te bieden.
Ik zou dan ook graag een mooie tekst of gedicht voor haar willen maken.
Een stuk tekst waar zij steun uit zou kunnen halen, en ze voelt dat wij er voor haar zijn.
Maar ik kom er niet uit..... wat zeg je in godsnaam tegen een moeder die haar twee kinderen zo bruut en abrupt verloren is ?
Ik ben dus opzoek naar iemand die een tekst/gedicht kan schrijven. Woorden die haar steun geven, haar laten weten dat we aan haar denken en er voor haar zijn.
Waar ze kracht uit kan putten.
Heeft iemand enig idee waar of bij wie ik hiervoor terecht kan? Of dat zoiets überhaupt wel bestaat? Tips? Alles is welkom.
Waar voor ons het leven doorgaat is het voor een familielid van mij abrupt gestopt....
Zij is alles verloren wat ze had.
Haar twee jonge kinderen, haar leven, haar geluk, haar wereld.
Bruut van haar afgenomen. Onomkeerbaar.
Ik heb nog nooit zo'n rare, vreemde en heftige emoties meegemaakt bij mezelf.
Zo onwerkelijk iets. De klap die steeds opnieuw binnenkomt. Het besef dat dit wel degelijk echt gebeurd is.
En dan te weten dat wat ik voel maar een kleine kruimel is van wat zij elke dag doormaakt, elke ochtend bij het opstaan, elke avond bij het naar bed gaan, gewoon elke seconde van de dag.
Ik kan gewoon geen woorden vinden om haar troost te bieden.
Ik zou dan ook graag een mooie tekst of gedicht voor haar willen maken.
Een stuk tekst waar zij steun uit zou kunnen halen, en ze voelt dat wij er voor haar zijn.
Maar ik kom er niet uit..... wat zeg je in godsnaam tegen een moeder die haar twee kinderen zo bruut en abrupt verloren is ?
Ik ben dus opzoek naar iemand die een tekst/gedicht kan schrijven. Woorden die haar steun geven, haar laten weten dat we aan haar denken en er voor haar zijn.
Waar ze kracht uit kan putten.
Heeft iemand enig idee waar of bij wie ik hiervoor terecht kan? Of dat zoiets überhaupt wel bestaat? Tips? Alles is welkom.
woensdag 21 juni 2023 om 09:31
Jemig wat vreselijk.
Maar wat Watergirl zegt. Woorden uit jouw hart komen aan. Al is het maar wat gestotter en ik weet niet wat ik moet zeggen.
En jouw acties. Zoals een kaartje, een paar woorden, jouw armen als troost, een kleine attentie zoals plantje of bloemen. Regelmatig die aandacht geven. Vaak durven mensen na zoiets heftigs geen contact te zoeken. Bang voor afwijzing of geen behoefte.
Maar wat Watergirl zegt. Woorden uit jouw hart komen aan. Al is het maar wat gestotter en ik weet niet wat ik moet zeggen.
En jouw acties. Zoals een kaartje, een paar woorden, jouw armen als troost, een kleine attentie zoals plantje of bloemen. Regelmatig die aandacht geven. Vaak durven mensen na zoiets heftigs geen contact te zoeken. Bang voor afwijzing of geen behoefte.
woensdag 21 juni 2023 om 09:33
Wat vreselijk heel veel sterkte
Inderdaad wat watergirl zegt misschien kun je zelf iets schrijven. Zo heb ik ook het gedichtje op de rouwkaart van mijn oma en vader zelf geschreven maar zou ik dat voor een onbekende heel moeilijk vinden. Op instagram zie ik wel eens mooie gedichten voorbij komen maar weet even niet meer van wie.
Inderdaad wat watergirl zegt misschien kun je zelf iets schrijven. Zo heb ik ook het gedichtje op de rouwkaart van mijn oma en vader zelf geschreven maar zou ik dat voor een onbekende heel moeilijk vinden. Op instagram zie ik wel eens mooie gedichten voorbij komen maar weet even niet meer van wie.
Vandaag is wat gisteren nog toekomst was
woensdag 21 juni 2023 om 10:49
Wat een droefenis. Sterkte, ook voor jou.
Merel Morre schrijft (in mijn optiek) vaak mooie dingen bij moeilijke tijden. Ook in opdracht zag ik op haar website: https://www.merelmorre.nl/gedicht-in-opdracht/
Merel Morre schrijft (in mijn optiek) vaak mooie dingen bij moeilijke tijden. Ook in opdracht zag ik op haar website: https://www.merelmorre.nl/gedicht-in-opdracht/
woensdag 21 juni 2023 om 11:05
Wat verschrikkelijk voor haar, en ook voor jou veel sterkte.
Ik zou hierin proberen onderscheid te maken tussen wat jij zelf nodig hebt en wat je denkt dat zij nodig heeft.
Toen een vriendin van mij iets heel naars overkwam merkte ik dat ik heel erg de behoefte had om iets bij te kunnen dragen, iets van het leed weg te nemen, en dat het heel moeilijk is om te ervaren dat je dat eigenlijk nauwelijks kunt. Ik stond machteloos, en vond dat een heel naar gevoel, maar het verdriet was zo groot dat je gewoon bijna niets kunt doen om te helpen.
Ik merkte dat ik toen heel ingewikkeld zat te doen over teksten op een kaart, omdat ik zo graag haar wilde helpen. Ik wilde, goed bedoeld, uiteindelijk ook vooral in mijn eigen behoefte voldoen. Voor haar was het wel heel fijn om te voelen dat veel mensen meeleefden en wilden steunen, maar voor andere dingen was eigenlijk geen plek. Ze las bijvoorbeeld bij kaarten alleen de naam van de afzender, en nauwelijks wat er verder geschreven werd.
Dus ik zou vooral ook aandacht geven aan jouw eigen behoefte hierin. Ik ben bijvoorbeeld een creatief mens en ik kan me voorstellen dat het mij zelf zou helpen om iets te schrijven (een gedicht of verhaal), maar ik zou het dan vervolgens niet per se opsturen.
Hopelijk leg ik zo goed uit wat ik bedoel, vind het lastig om dat goed onder woorden te brengen.
Ik zou hierin proberen onderscheid te maken tussen wat jij zelf nodig hebt en wat je denkt dat zij nodig heeft.
Toen een vriendin van mij iets heel naars overkwam merkte ik dat ik heel erg de behoefte had om iets bij te kunnen dragen, iets van het leed weg te nemen, en dat het heel moeilijk is om te ervaren dat je dat eigenlijk nauwelijks kunt. Ik stond machteloos, en vond dat een heel naar gevoel, maar het verdriet was zo groot dat je gewoon bijna niets kunt doen om te helpen.
Ik merkte dat ik toen heel ingewikkeld zat te doen over teksten op een kaart, omdat ik zo graag haar wilde helpen. Ik wilde, goed bedoeld, uiteindelijk ook vooral in mijn eigen behoefte voldoen. Voor haar was het wel heel fijn om te voelen dat veel mensen meeleefden en wilden steunen, maar voor andere dingen was eigenlijk geen plek. Ze las bijvoorbeeld bij kaarten alleen de naam van de afzender, en nauwelijks wat er verder geschreven werd.
Dus ik zou vooral ook aandacht geven aan jouw eigen behoefte hierin. Ik ben bijvoorbeeld een creatief mens en ik kan me voorstellen dat het mij zelf zou helpen om iets te schrijven (een gedicht of verhaal), maar ik zou het dan vervolgens niet per se opsturen.
Hopelijk leg ik zo goed uit wat ik bedoel, vind het lastig om dat goed onder woorden te brengen.
Tjezus, wat vals
woensdag 21 juni 2023 om 11:20
Ik wou hetzelfde zeggen als de meesten hier. Schrijf zelf iets. Schrijf over jouw verdriet en schrijf over jouw herinneringen aan de kinderen. Een persoonlijk berichtje doet zoveel meer dan een overgeschreven gedicht van een ander.
Het fijnst vond ik de ervaringsverhalen. Liefst over iets wat ik zelf nog niet wist van de overledene. Het is alles waard om nog iets nieuws te horen als er niets nieuws meer komt.
Al is dat misschien wel lastig als het een klein kind betreft.
Maar je kunt zo ongeveer letterlijk dit uit je OP opschrijven:
Het fijnst vond ik de ervaringsverhalen. Liefst over iets wat ik zelf nog niet wist van de overledene. Het is alles waard om nog iets nieuws te horen als er niets nieuws meer komt.
Al is dat misschien wel lastig als het een klein kind betreft.
Maar je kunt zo ongeveer letterlijk dit uit je OP opschrijven:
Ik heb nog nooit zo'n rare, vreemde en heftige emoties meegemaakt bij mezelf.
Zo onwerkelijk iets. De klap die steeds opnieuw binnenkomt. Het besef dat dit wel degelijk echt gebeurd is.
En dan te weten dat wat ik voel maar een kleine kruimel is van wat zij elke dag doormaakt, elke ochtend bij het opstaan, elke avond bij het naar bed gaan, gewoon elke seconde van de dag.
woensdag 21 juni 2023 om 11:55
woensdag 21 juni 2023 om 11:56
JantalChanzen schreef: ↑21-06-2023 09:19Ik kan gewoon geen woorden vinden om haar troost te bieden.
Ik zou dan ook graag een mooie tekst of gedicht voor haar willen maken.
Een stuk tekst waar zij steun uit zou kunnen halen, en ze voelt dat wij er voor haar zijn.
Maar ik kom er niet uit..... wat zeg je in godsnaam tegen een moeder die haar twee kinderen zo bruut en abrupt verloren is ?
Ik denk dat die woorden/zo'n tekst niet bestaat. Jij wil heel graag iets doen met jouw gevoel en het zou jou helpen als jij zou merken dat jij haar kunt troosten. Maar let op dat je daarmee niet teveel op jezelf focust. Haar verdriet is zo rauw dat jij daarin nu waarschijnlijk niets anders kunt betekenen dan erkennen hoe groot dit verdriet is. Wegnemen kun je het niet, nog niet een beetje.
woensdag 21 juni 2023 om 12:05
Ik vind dit heel goed verwoord. Toen mijn man op jonge leeftijd heel plotseling overleed, was ik zo kapot dat bijna niets binnenkwam. Zeker geen woorden, hoe mooi of goedbedoeld ook. Het enige wat ik me kan herinneren, is de gezichten van de mensen die er voor me waren, en de mensen die elke week belden.MevrouwJack schreef: ↑21-06-2023 11:05Wat verschrikkelijk voor haar, en ook voor jou veel sterkte.
Ik zou hierin proberen onderscheid te maken tussen wat jij zelf nodig hebt en wat je denkt dat zij nodig heeft.
Toen een vriendin van mij iets heel naars overkwam merkte ik dat ik heel erg de behoefte had om iets bij te kunnen dragen, iets van het leed weg te nemen, en dat het heel moeilijk is om te ervaren dat je dat eigenlijk nauwelijks kunt. Ik stond machteloos, en vond dat een heel naar gevoel, maar het verdriet was zo groot dat je gewoon bijna niets kunt doen om te helpen.
Ik merkte dat ik toen heel ingewikkeld zat te doen over teksten op een kaart, omdat ik zo graag haar wilde helpen. Ik wilde, goed bedoeld, uiteindelijk ook vooral in mijn eigen behoefte voldoen. Voor haar was het wel heel fijn om te voelen dat veel mensen meeleefden en wilden steunen, maar voor andere dingen was eigenlijk geen plek. Ze las bijvoorbeeld bij kaarten alleen de naam van de afzender, en nauwelijks wat er verder geschreven werd.
Dus ik zou vooral ook aandacht geven aan jouw eigen behoefte hierin. Ik ben bijvoorbeeld een creatief mens en ik kan me voorstellen dat het mij zelf zou helpen om iets te schrijven (een gedicht of verhaal), maar ik zou het dan vervolgens niet per se opsturen.
Hopelijk leg ik zo goed uit wat ik bedoel, vind het lastig om dat goed onder woorden te brengen.
woensdag 21 juni 2023 om 12:44
https://www.rouwkollektief.nl
Deze vrouw helpt bij rouw en ik weet dat ze ook schrijft. Ze kan je misschien steunen bij het schrijven. Of je anders naar iemand verwijzen.
Deze vrouw helpt bij rouw en ik weet dat ze ook schrijft. Ze kan je misschien steunen bij het schrijven. Of je anders naar iemand verwijzen.
woensdag 21 juni 2023 om 12:46
https://www.google.nl/search?client=saf ... F4SpPt2pbM
Zij heeft mooie teksten.
En als je zoiets schrijft ?
Zij heeft mooie teksten.
En als je zoiets schrijft ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 21 juni 2023 om 12:49
Ik heb tussen mijn 20e en 25e mijn ouders, grootouders en halfbroer verloren. Van alle steun en medeleven die ik kreeg, vond ik de berichten van mensen waarin ze zichzelf waren het mooiste. Zeker in dit soort situaties moet je gewoon opschrijven wat je denkt en voelt. Het hoeft niet mooi te zijn. Liever puur en echt.
Ik zou zelf helemaal prima zijn met iets als als "Lieve x, ik kan geen woorden vinden voor dit verlies. Ik probeer me voor te stellen hoe het is, maar ik kan bijna niet geloven dat dit gebeurt is. Ik wou dat ik je troost kon bieden. Ik denk aan je, en ik wil je laten weten dat ik er voor je ben. We gaan ze enorm missen. We houden elkaar vast." Zelf heb ik ooit beloofd aan iemand om altijd te blijven luisteren naar de verhalen over degene die gestorven was, om diegene altijd in herinnering levend te houden. Vind ik nog steeds een mooie belofte.
Een gedicht wat ik zelf erg mooi vind en soms naar iemand stuur die rouwende is:
De gestorvene
Zeven maal om de aarde te gaan,
als het zou moeten op handen en voeten;
zeven maal, om die ene te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde te gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die ene doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan –
zeven maal om met zijn tweeën te staan.
Ida Gerhardt – 1966
De beste herinneringen aan steun heb ik echter aan de mensen die voor de deur stonden met liters koffie voor alle gasten, die de vaatwasser leeg ruimden, hielpen met het uitzoeken van een outfit voor de begrafenis, boodschappen deden, 's avonds kookten (ongeacht voor hoeveel mensen), de was deden, etc. En de vriendinnen die na de begrafenis opbelden 'hey lieverd, het is 'het Zwarte Gat na de Begrafenis', zal ik thee komen drinken?' En het ook oke vonden als je nee zei en het dan een weekje later weer probeerden.
Ik zou zelf helemaal prima zijn met iets als als "Lieve x, ik kan geen woorden vinden voor dit verlies. Ik probeer me voor te stellen hoe het is, maar ik kan bijna niet geloven dat dit gebeurt is. Ik wou dat ik je troost kon bieden. Ik denk aan je, en ik wil je laten weten dat ik er voor je ben. We gaan ze enorm missen. We houden elkaar vast." Zelf heb ik ooit beloofd aan iemand om altijd te blijven luisteren naar de verhalen over degene die gestorven was, om diegene altijd in herinnering levend te houden. Vind ik nog steeds een mooie belofte.
Een gedicht wat ik zelf erg mooi vind en soms naar iemand stuur die rouwende is:
De gestorvene
Zeven maal om de aarde te gaan,
als het zou moeten op handen en voeten;
zeven maal, om die ene te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde te gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die ene doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan –
zeven maal om met zijn tweeën te staan.
Ida Gerhardt – 1966
De beste herinneringen aan steun heb ik echter aan de mensen die voor de deur stonden met liters koffie voor alle gasten, die de vaatwasser leeg ruimden, hielpen met het uitzoeken van een outfit voor de begrafenis, boodschappen deden, 's avonds kookten (ongeacht voor hoeveel mensen), de was deden, etc. En de vriendinnen die na de begrafenis opbelden 'hey lieverd, het is 'het Zwarte Gat na de Begrafenis', zal ik thee komen drinken?' En het ook oke vonden als je nee zei en het dan een weekje later weer probeerden.
woensdag 21 juni 2023 om 12:53
Dit is wel even een goed punt: er is een verschil tussen je eigen rouw en er voor de nabestaande willen zijn. Je kan natuurlijk je eigen rouw en verdriet delen, dat is prima, maar kijk inderdaad uit met dat je niet je hele hebben en houwen op de nabestaande projecteert, want die heeft wel iets anders aan haar hoofd.MevrouwJack schreef: ↑21-06-2023 11:05Wat verschrikkelijk voor haar, en ook voor jou veel sterkte.
Ik zou hierin proberen onderscheid te maken tussen wat jij zelf nodig hebt en wat je denkt dat zij nodig heeft.
Toen een vriendin van mij iets heel naars overkwam merkte ik dat ik heel erg de behoefte had om iets bij te kunnen dragen, iets van het leed weg te nemen, en dat het heel moeilijk is om te ervaren dat je dat eigenlijk nauwelijks kunt. Ik stond machteloos, en vond dat een heel naar gevoel, maar het verdriet was zo groot dat je gewoon bijna niets kunt doen om te helpen.
Ik merkte dat ik toen heel ingewikkeld zat te doen over teksten op een kaart, omdat ik zo graag haar wilde helpen. Ik wilde, goed bedoeld, uiteindelijk ook vooral in mijn eigen behoefte voldoen. Voor haar was het wel heel fijn om te voelen dat veel mensen meeleefden en wilden steunen, maar voor andere dingen was eigenlijk geen plek. Ze las bijvoorbeeld bij kaarten alleen de naam van de afzender, en nauwelijks wat er verder geschreven werd.
Dus ik zou vooral ook aandacht geven aan jouw eigen behoefte hierin. Ik ben bijvoorbeeld een creatief mens en ik kan me voorstellen dat het mij zelf zou helpen om iets te schrijven (een gedicht of verhaal), maar ik zou het dan vervolgens niet per se opsturen.
Hopelijk leg ik zo goed uit wat ik bedoel, vind het lastig om dat goed onder woorden te brengen.
Overigens ben ik pas later alle kaarten gaan lezen, en nu, 22 jaar later heb ik de mooiste verhalen op kaart in een fotoalbum geplakt. Dat is misschien ook nog een tip: deel in je kaart een paar mooie anekdotes over de gestorvene die je een feelgood gevoel geven. Dan blijven de herinneringen aan die persoon levend. Een persoonlijk verhaal is altijd beter, dan een anoniem verhaal van een tekstschrijver.
woensdag 21 juni 2023 om 13:05
Ik denk dat je in zo' n situatie nergens kracht uitput maar alleen maar doorademt..
Qua fysiek steunen ( ik weet niet of je dat doet en hij de relatie verder is) eten maken, boodschappen, wassen, afwassen, stofzuigen dingen waar zij momenteel niet bij stilstaat.
Qua fysiek steunen ( ik weet niet of je dat doet en hij de relatie verder is) eten maken, boodschappen, wassen, afwassen, stofzuigen dingen waar zij momenteel niet bij stilstaat.
Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?
woensdag 21 juni 2023 om 14:16
Ja, dat bracht hier ook veel steun.Kaascracker schreef: ↑21-06-2023 12:54Bij de kaarten die ik kreeg, vond ik die met een kleine persoonlijke herinnering het allermooist. En dat kan bijna onbeduidend zijn, gewoon iets dagelijks.
woensdag 21 juni 2023 om 18:52
Streep hun naam niet door,
Al zijn ze bij ons weggegaan.
Streep hun naam niet door
Alsof ze nooit hebben bestaan.
Het liefste wat ik heb bezeten
Het toekomstbeeld van mijn bestaan
Vraag me niet dat te vergeten
en gewoon weer verder te gaan.
Want ik wil wel verder leven
Maar ik weet niet hoe dat moet
Ik hoor bij hen die achterbleven
Overleven vergt veel moed.
Streep daarom hun naam niet door
Noem hun namen en laat me weten
Dat ook jij hen niet zult vergeten
Zo alleen kan ik verder gaan.
Al zijn ze bij ons weggegaan.
Streep hun naam niet door
Alsof ze nooit hebben bestaan.
Het liefste wat ik heb bezeten
Het toekomstbeeld van mijn bestaan
Vraag me niet dat te vergeten
en gewoon weer verder te gaan.
Want ik wil wel verder leven
Maar ik weet niet hoe dat moet
Ik hoor bij hen die achterbleven
Overleven vergt veel moed.
Streep daarom hun naam niet door
Noem hun namen en laat me weten
Dat ook jij hen niet zult vergeten
Zo alleen kan ik verder gaan.
'Durf te antwoorden' is één van de leukste topics op het forum.
En ´Plaatje wisselen´ is ook heel leuk.
En ´Plaatje wisselen´ is ook heel leuk.
woensdag 21 juni 2023 om 19:19
Ik mis je in alle kleuren
Er zijn geen vaste kleuren het is niet blauw of geel je kunt in rood ook zeggen ik mis je heel erg veel
er zijn geen strakke lijnen soms is het bruin, soms groen, verdriet past niet in hokjes van hoe je het moet doen
soms schilder ik dat ik je mis en kies ik glanzend goud omdat ik daarmee zeggen kan hoeveel ik van je houd
soms verf ik dwars door het papier met inkt zo zwart als roet omdat ik echt niet weten zou hoe het nu verder moet
ik klieder vaak ook maar wat aan en het wordt een bonte boel als ik me soms meer pimpelpaars en dan weer knaloranje voel
soms teken ik een witte stip met grijze cirkels er om heen ik zit er ergens midden in en voel me helemaal alleen
in alle kleuren van mijn tranen
denk ik elke dag aan jou
dus als de zon weer schijnen gaat
heb ik een regenboog van rouw
Er zijn geen vaste kleuren het is niet blauw of geel je kunt in rood ook zeggen ik mis je heel erg veel
er zijn geen strakke lijnen soms is het bruin, soms groen, verdriet past niet in hokjes van hoe je het moet doen
soms schilder ik dat ik je mis en kies ik glanzend goud omdat ik daarmee zeggen kan hoeveel ik van je houd
soms verf ik dwars door het papier met inkt zo zwart als roet omdat ik echt niet weten zou hoe het nu verder moet
ik klieder vaak ook maar wat aan en het wordt een bonte boel als ik me soms meer pimpelpaars en dan weer knaloranje voel
soms teken ik een witte stip met grijze cirkels er om heen ik zit er ergens midden in en voel me helemaal alleen
in alle kleuren van mijn tranen
denk ik elke dag aan jou
dus als de zon weer schijnen gaat
heb ik een regenboog van rouw
Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?
woensdag 21 juni 2023 om 23:21
Ik snap precies wat je zegt.MevrouwJack schreef: ↑21-06-2023 11:05Wat verschrikkelijk voor haar, en ook voor jou veel sterkte.
Ik zou hierin proberen onderscheid te maken tussen wat jij zelf nodig hebt en wat je denkt dat zij nodig heeft.
Toen een vriendin van mij iets heel naars overkwam merkte ik dat ik heel erg de behoefte had om iets bij te kunnen dragen, iets van het leed weg te nemen, en dat het heel moeilijk is om te ervaren dat je dat eigenlijk nauwelijks kunt. Ik stond machteloos, en vond dat een heel naar gevoel, maar het verdriet was zo groot dat je gewoon bijna niets kunt doen om te helpen.
Ik merkte dat ik toen heel ingewikkeld zat te doen over teksten op een kaart, omdat ik zo graag haar wilde helpen. Ik wilde, goed bedoeld, uiteindelijk ook vooral in mijn eigen behoefte voldoen. Voor haar was het wel heel fijn om te voelen dat veel mensen meeleefden en wilden steunen, maar voor andere dingen was eigenlijk geen plek. Ze las bijvoorbeeld bij kaarten alleen de naam van de afzender, en nauwelijks wat er verder geschreven werd.
Dus ik zou vooral ook aandacht geven aan jouw eigen behoefte hierin. Ik ben bijvoorbeeld een creatief mens en ik kan me voorstellen dat het mij zelf zou helpen om iets te schrijven (een gedicht of verhaal), maar ik zou het dan vervolgens niet per se opsturen.
Hopelijk leg ik zo goed uit wat ik bedoel, vind het lastig om dat goed onder woorden te brengen.
Voor mijn eigen gevoel moet ik iets doen om haar te laten weten dat ik aan haar denk.
En verder dan appen "ik denk aan je" kom ik niet. Ik kan dat natuurlijk niet wekelijks sturen.
Ik heb al persoonlijk tegen haar gezegd dat ik er altijd voor haar zal zijn en ze me altijd mag bellen.
Ik ben misschien ook bang om iets doms of verkeerds te zeggen.
donderdag 22 juni 2023 om 08:10
JantalChanzen schreef: ↑21-06-2023 23:21Ik snap precies wat je zegt.
Voor mijn eigen gevoel moet ik iets doen om haar te laten weten dat ik aan haar denk.
En verder dan appen "ik denk aan je" kom ik niet. Ik kan dat natuurlijk niet wekelijks sturen.
Ik heb al persoonlijk tegen haar gezegd dat ik er altijd voor haar zal zijn en ze me altijd mag bellen.
Ik ben misschien ook bang om iets doms of verkeerds te zeggen.
Wees niet bang, dat zal echt niet zo snel gebeuren. Jaren geleden toen ik een heel groot verlies had kreeg ik ook kaartjes met een grote vloek of alleen maar "sprakeloos" of "geen woorden voor". Die kwamen op mij over als heel oprecht.
Veel mensen zullen schrijven dat ze altijd klaar zullen staan en dat je ze altijd kan bellen. Alleen de meeste nabestaanden staan in de overlevingsstand. In de begrin periode krijg je veel aandacht. Daarna wordt het minder en minder. En op het momenet dat je dan hulp nodig hebt, weet je niet hoe je dit vragen moet. Wil je de ander niet tot last zijn. Of heb je domweg niet door dat je wereldje steeds kleiner wordt en weinig contacten meer hebt. Mensen laten je dan ook met rust, willen niet tot overlast zijn. Denken dat, wanneer je hulp of een praatje nodig hebt, dit wel zou vragen.
Vraag dus ook over 3 maanden eens hoe het gaat en of dat je wat kan doen. Breng eens een overschotel of een pan soep langs. Biedt aan om de tuin te doen of de was of de badkamer schoon te maken. Wanneer je goed bent in financien, verzekeringen biedt aan om haar daarin te helpen. Niet alleen de eerste paar weken, maar ook het komende jaar.
En ga ook eens iets leuks doen, afleiding zoeken. Je hebt niet altijd behoefte om te praten over wat er gebeurd is. Het leven van je vriendin gaat door. Dit lijkt onmogelijk, maar het gaat haar echt wel lukken. En ze is echt meer alleen dan die vrouw die haar gezin verloor.
Oftewel, er is geen standaard manier om te reageren.
donderdag 22 juni 2023 om 10:10
Dat kun je best wekelijks sturen. Of vaker. Of stuur een mooie foto van iets wat je tegenkomt en aan haar doet denken.JantalChanzen schreef: ↑21-06-2023 23:21Ik snap precies wat je zegt.
Voor mijn eigen gevoel moet ik iets doen om haar te laten weten dat ik aan haar denk.
En verder dan appen "ik denk aan je" kom ik niet. Ik kan dat natuurlijk niet wekelijks sturen.
Ik heb al persoonlijk tegen haar gezegd dat ik er altijd voor haar zal zijn en ze me altijd mag bellen.
Ik ben misschien ook bang om iets doms of verkeerds te zeggen.
Ik zou niet zeggen dat ze je altijd mag bellen. Veel mensen die rouwen vinden het moeilijk om zelf iemand te bellen, willen een ander niet 'steeds' lastigvallen met hun verdriet. Bel haar, of app of je haar kunt bellen. Toen m'n vriend overleed, heeft m'n beste vriendin een paar maanden elke dag gebeld op hetzelfde tijdstip. Dat was heel fijn en lief. De ene keer hadden we een lang gesprek, de andere keer een kort, vaak verdrietig maar niet altijd. Maar wel even contact en daar ging het om.
Dat is ook het enige wat je kunt doen, denk ik, haar door de tijd heen helpen, dag voor dag.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
