Overig
alle pijlers
Vanmiddag kat in laten slapen
dinsdag 18 maart 2008 om 21:24
Vanmiddag heb ik mijn kat van bijna 18 jaar in laten slapen wegens ouderdom.
De kat is mee naar huis gegaan en toen konden de kinderen afscheid nemen van de kat.
Daarna hebben we de kat in de tuin begraven, maar het valt mij zwaar.
De kinderen slapen net, hebben het er moeilijk mee.
Voor mezelf kan ik het verdriet en de ratio prima scheiden maar de kinderen kunnen dat natuurlijk nog niet op de manier zoals volwassen mensen dat kunnen.
Ik weet niet wat ik wil met dit topic maar ik moest het echt even kwijt.
Hebben meer mensen ervaring met kinderen en hun eerste verdriet wbt een dierbare? (klinkt denigerend maar voor kinderen is dat realiteit)
Gizz
Ps (Kids zijn 7 en 9)
De kat is mee naar huis gegaan en toen konden de kinderen afscheid nemen van de kat.
Daarna hebben we de kat in de tuin begraven, maar het valt mij zwaar.
De kinderen slapen net, hebben het er moeilijk mee.
Voor mezelf kan ik het verdriet en de ratio prima scheiden maar de kinderen kunnen dat natuurlijk nog niet op de manier zoals volwassen mensen dat kunnen.
Ik weet niet wat ik wil met dit topic maar ik moest het echt even kwijt.
Hebben meer mensen ervaring met kinderen en hun eerste verdriet wbt een dierbare? (klinkt denigerend maar voor kinderen is dat realiteit)
Gizz
Ps (Kids zijn 7 en 9)
dinsdag 18 maart 2008 om 22:39
quote:itsme26 schreef op 18 maart 2008 @ 22:28:
natuurlijk mogen ze verdriet hebben, ook jij. Ik en zelfs vriendjelief hebben toen we al lang volwassen waren vreselijk moeten huilen toen we onze kater moesten laten inslapen.
Ik vind dat je het goed hebt aangepakt wat betreft je kinderen. Zo kunnen ze toch echt afscheid nemen
een hele dikke knuffel voor jullie allemaal
Dank je itsme.
Fijn dat je ook zegt(net als andere op dit topic) dat ik het goed heb gedaan wbt mijn kinderen want dat was vanmiddag een moeilijke beslissing, neem ik haar mee of laat ik haar daar, ondanks dat mijn kinderen zo verdietig zijn helpen jullie mij heel goed met het "" vrede" hebben met mijn beslissing.
Thanks
Een dierbare verliezen mag natuurlijk alle ruimte voor verdriet hebben maar soms kom je mensen tegen die zeggen:het is maar een kat!! het is niet je ......(vul daarvoor zelf een dierbaar mens in)
Maar zo werkt het niet helemaal en al helemaal niet voor kinderen
natuurlijk mogen ze verdriet hebben, ook jij. Ik en zelfs vriendjelief hebben toen we al lang volwassen waren vreselijk moeten huilen toen we onze kater moesten laten inslapen.
Ik vind dat je het goed hebt aangepakt wat betreft je kinderen. Zo kunnen ze toch echt afscheid nemen
een hele dikke knuffel voor jullie allemaal
Dank je itsme.
Fijn dat je ook zegt(net als andere op dit topic) dat ik het goed heb gedaan wbt mijn kinderen want dat was vanmiddag een moeilijke beslissing, neem ik haar mee of laat ik haar daar, ondanks dat mijn kinderen zo verdietig zijn helpen jullie mij heel goed met het "" vrede" hebben met mijn beslissing.
Thanks
Een dierbare verliezen mag natuurlijk alle ruimte voor verdriet hebben maar soms kom je mensen tegen die zeggen:het is maar een kat!! het is niet je ......(vul daarvoor zelf een dierbaar mens in)
Maar zo werkt het niet helemaal en al helemaal niet voor kinderen
dinsdag 18 maart 2008 om 23:08
Hoi Gizzie,
Wat sneu voor jullie allemaal!!
Een huisdier hoort bij het gezin en in mijn ogen is het logisch dat jullie allemaal verdrietig zijn.
Wat betreft de kinderen, ooit zullen ze geconfronteert worden met dergelijke zaken, kun je eigenlijk niet vermijden want het hoort er gewoon bij. Tis wel fijn dat ze zo afscheid kunnen nemen.
Hoop dat mij dat nog even bespaard blijft want ons poezebeest is vandaag de hele dag al spoorloos en dat is nog noooooooit voorgekomen.
Sterkte!!
Sparkle
Wat sneu voor jullie allemaal!!
Een huisdier hoort bij het gezin en in mijn ogen is het logisch dat jullie allemaal verdrietig zijn.
Wat betreft de kinderen, ooit zullen ze geconfronteert worden met dergelijke zaken, kun je eigenlijk niet vermijden want het hoort er gewoon bij. Tis wel fijn dat ze zo afscheid kunnen nemen.
Hoop dat mij dat nog even bespaard blijft want ons poezebeest is vandaag de hele dag al spoorloos en dat is nog noooooooit voorgekomen.
Sterkte!!
Sparkle
dinsdag 18 maart 2008 om 23:17
Jonari en mik, Thanks
Mik, een hond verliezen lijkt mij nog veel erger want daar heb je iets meer interactie mee dan met een kat(denk ik) en ook dat moeten mijn kinderen ooit eens meemaken want onze (kleine) hond is 9, daarnaast hebben we nog 3 katten (3,en 2x11) dus dit is hopenlijk een goede leerschool voor ze.
Mik, een hond verliezen lijkt mij nog veel erger want daar heb je iets meer interactie mee dan met een kat(denk ik) en ook dat moeten mijn kinderen ooit eens meemaken want onze (kleine) hond is 9, daarnaast hebben we nog 3 katten (3,en 2x11) dus dit is hopenlijk een goede leerschool voor ze.
dinsdag 18 maart 2008 om 23:20
quote:Sparkle schreef op 18 maart 2008 @ 23:08:
Hoi Gizzie,
Wat sneu voor jullie allemaal!!
Een huisdier hoort bij het gezin en in mijn ogen is het logisch dat jullie allemaal verdrietig zijn.
Wat betreft de kinderen, ooit zullen ze geconfronteert worden met dergelijke zaken, kun je eigenlijk niet vermijden want het hoort er gewoon bij. Tis wel fijn dat ze zo afscheid kunnen nemen.
Hoop dat mij dat nog even bespaard blijft want ons poezebeest is vandaag de hele dag al spoorloos en dat is nog noooooooit voorgekomen.
Sterkte!!
Sparkle
Ohhh meis, ik leef met je mee!!
heb je haar de hele dag nog niet gezien?
Ik hoop dat ze heel snel weer aan komt lopen en zo'n bekkie trekt van: is er wat? waar blijft mijn eten en mijn knuffel?
Jij ook sterkte en laat je het even weten als je haar weer gevonden hebt?
Hoi Gizzie,
Wat sneu voor jullie allemaal!!
Een huisdier hoort bij het gezin en in mijn ogen is het logisch dat jullie allemaal verdrietig zijn.
Wat betreft de kinderen, ooit zullen ze geconfronteert worden met dergelijke zaken, kun je eigenlijk niet vermijden want het hoort er gewoon bij. Tis wel fijn dat ze zo afscheid kunnen nemen.
Hoop dat mij dat nog even bespaard blijft want ons poezebeest is vandaag de hele dag al spoorloos en dat is nog noooooooit voorgekomen.
Sterkte!!
Sparkle
Ohhh meis, ik leef met je mee!!
heb je haar de hele dag nog niet gezien?
Ik hoop dat ze heel snel weer aan komt lopen en zo'n bekkie trekt van: is er wat? waar blijft mijn eten en mijn knuffel?
Jij ook sterkte en laat je het even weten als je haar weer gevonden hebt?
woensdag 19 maart 2008 om 00:01
pff, poezebeest kwam doodleuk binnenwandelen net. Maar zeker na het lezen van jouw verhaaltje dolblij dat alles ok is.
Maar denk dat Mik gelijk heeft en dat hond en kat even erg is want je kunt vreselijk veel om die dieren geven en dan maakt het niets uit of het nou blaft of mauwt. Ik was er helemaal kapot van toen ik mijn hond van zes een aantal jaar geleden moest laten inslapen en dat zou ik ook zijn geweest als er iets met poezebeest zou gebeuren. Mijn kind was destijds vier en heb haar toen uitgelegd wat er aan de hand was. Merkte dat het helemaal niet aankwam en het gemis voor haar niet zo intens was als voor mij. Maar jouw kids zijn nu iets ouder en gaan daar idd ook anders mee om. Naarmate ze ouder worden begrijpen ze dat ook beter.
Maar denk dat Mik gelijk heeft en dat hond en kat even erg is want je kunt vreselijk veel om die dieren geven en dan maakt het niets uit of het nou blaft of mauwt. Ik was er helemaal kapot van toen ik mijn hond van zes een aantal jaar geleden moest laten inslapen en dat zou ik ook zijn geweest als er iets met poezebeest zou gebeuren. Mijn kind was destijds vier en heb haar toen uitgelegd wat er aan de hand was. Merkte dat het helemaal niet aankwam en het gemis voor haar niet zo intens was als voor mij. Maar jouw kids zijn nu iets ouder en gaan daar idd ook anders mee om. Naarmate ze ouder worden begrijpen ze dat ook beter.
woensdag 19 maart 2008 om 00:03
Onze poes moest een paar jaar geleden ook inslapen wegens een tumor. Muizelien was toen 7. Ik kon 'gelukkig' Muizelien een beetje voorbereiden, die heeft een tekening gemaakt en een speeltje gekocht voor in de poezenhemel. Tja, de onvermijdelijke vraag, hoe komt Poes daar? Nou, heb ik uitgelegd, de poezen die er al zijn komen de poes halen als wij allemaal weg zijn. Ben zelf niet gelovig ofzo, maar vond het een goeie oplossign van mezelf. Heb nog even wat geroepen over eeuwige jachtvelden met muisjes (ahum) en vogeltjes.
Het heeft erg geholpen dat Muizelien erbij was toen Poes in ging slapen. Ze heeft er nog heel veel verdriet van. Ze mist Poes nog vaak. Als ze moet huilen dan zeg ik altijd dat ze haar oogjes dicht moet doen en aan Poes moet denken. En dan naar het plafond kijken en dan oogjes open, dan ziet ze Poes. Dat helpt altijd.
Belangrijk is het niet vermijden en als ze vragen stellen ze zo goed en zo kwaad mogelijk beantwoorden.
Alleen: wiskundesommen zijn soms leuker
Maar het blijft verdrietig. Huisdieren hebben altijd maar 1 nadeel, zeg ik wel eens: ze gaan dood.....
Sterkte.
woensdag 19 maart 2008 om 00:08
quote:mik25 schreef op 19 maart 2008 @ 00:04:
Inderdaad Muis, dat is het enige nadeel, ze kunnen ziek worden en doodgaan, maar verder geef mij maar een beessie (of 2 ) in huisMee eens, alhoewel ik momenteel wel even boos ben op mijn huisleeuwen die momenteel errug hun best doen de boel af te breken......
Inderdaad Muis, dat is het enige nadeel, ze kunnen ziek worden en doodgaan, maar verder geef mij maar een beessie (of 2 ) in huisMee eens, alhoewel ik momenteel wel even boos ben op mijn huisleeuwen die momenteel errug hun best doen de boel af te breken......
woensdag 19 maart 2008 om 00:18
quote:Sparkle schreef op 19 maart 2008 @ 00:01:
pff, poezebeest kwam doodleuk binnenwandelen net. Maar zeker na het lezen van jouw verhaaltje dolblij dat alles ok is.
Maar denk dat Mik gelijk heeft en dat hond en kat even erg is want je kunt vreselijk veel om die dieren geven en dan maakt het niets uit of het nou blaft of mauwt. Ik was er helemaal kapot van toen ik mijn hond van zes een aantal jaar geleden moest laten inslapen en dat zou ik ook zijn geweest als er iets met poezebeest zou gebeuren. Mijn kind was destijds vier en heb haar toen uitgelegd wat er aan de hand was. Merkte dat het helemaal niet aankwam en het gemis voor haar niet zo intens was als voor mij. Maar jouw kids zijn nu iets ouder en gaan daar idd ook anders mee om. Naarmate ze ouder worden begrijpen ze dat ook beter.Sparke, wat fijn dat jouw poezebeest terecht is!!!!
pff, poezebeest kwam doodleuk binnenwandelen net. Maar zeker na het lezen van jouw verhaaltje dolblij dat alles ok is.
Maar denk dat Mik gelijk heeft en dat hond en kat even erg is want je kunt vreselijk veel om die dieren geven en dan maakt het niets uit of het nou blaft of mauwt. Ik was er helemaal kapot van toen ik mijn hond van zes een aantal jaar geleden moest laten inslapen en dat zou ik ook zijn geweest als er iets met poezebeest zou gebeuren. Mijn kind was destijds vier en heb haar toen uitgelegd wat er aan de hand was. Merkte dat het helemaal niet aankwam en het gemis voor haar niet zo intens was als voor mij. Maar jouw kids zijn nu iets ouder en gaan daar idd ook anders mee om. Naarmate ze ouder worden begrijpen ze dat ook beter.Sparke, wat fijn dat jouw poezebeest terecht is!!!!
woensdag 19 maart 2008 om 00:19
ow ik heb zo'n theemuts die als er maar iets in de buurt van zijn bak is (of meent dat ie zijn bak niet op kan) gewoon ergens in huis gaat zitten maar verder wil ik theemuts niet kwijt, hij is heel lief (vooral voor Zoonmik van 3, dat had ik niet verwacht. Hij was de enige waar ik twijfels over had met combi kind-dier)
woensdag 19 maart 2008 om 00:36
Mijn zoontje van 6 heeft al aardig wat begrafenissen meegemaakt in zijn korte leventje.
Toen hij 3 1/2 was overleed mijn schoonvader, anderhalf jaar terug moesten we onze kat in laten slapen (hij was over de 20, dus wel oud, had hem uit het asiel, moest niet zoveel van kinderen hebben, maar mijn zoontje en hij werden "vrienden").
In augustus weer een kat uit het asiel gehaald en een kitten uit een nestje van mijn zus. Helaas werd de jongste een paar weken geleden doodgereden , en 2 weken terug overleed een dierbare die nog maar 56 was en waar hij gek op was.
Kinderen reageren hier anders op dan volwassenen. Hij heeft zijn verdriet, tekent er over, huilt even of wil er over praten.
Voor de kat die pas geleden is doodgegaan, wilde hij een mooie steen beschilderen en bij zijn grafje leggen. Aangezien we geen mooie geschikte steen konden vinden hebben we klei gekocht en hier heeft hij wat moois van gemaakt en beschildert.
Als hij er over wil praten of als hij wil huilen dan mag dat, ik geef hem de ruimte.
Helaas hoort het bij het leven.
Je hebt het hartstikke goed gedaan!
Toen hij 3 1/2 was overleed mijn schoonvader, anderhalf jaar terug moesten we onze kat in laten slapen (hij was over de 20, dus wel oud, had hem uit het asiel, moest niet zoveel van kinderen hebben, maar mijn zoontje en hij werden "vrienden").
In augustus weer een kat uit het asiel gehaald en een kitten uit een nestje van mijn zus. Helaas werd de jongste een paar weken geleden doodgereden , en 2 weken terug overleed een dierbare die nog maar 56 was en waar hij gek op was.
Kinderen reageren hier anders op dan volwassenen. Hij heeft zijn verdriet, tekent er over, huilt even of wil er over praten.
Voor de kat die pas geleden is doodgegaan, wilde hij een mooie steen beschilderen en bij zijn grafje leggen. Aangezien we geen mooie geschikte steen konden vinden hebben we klei gekocht en hier heeft hij wat moois van gemaakt en beschildert.
Als hij er over wil praten of als hij wil huilen dan mag dat, ik geef hem de ruimte.
Helaas hoort het bij het leven.
Je hebt het hartstikke goed gedaan!
woensdag 19 maart 2008 om 00:41
quote:Gizzie schreef op 19 maart 2008 @ 00:34:
Hihi , Mik
Morgen reageer op de rest van de lieve reacties, dan lata ik meteen even horen hoe de kids het doen.(als iemand het wil weten)
Slaap lekker meidenSlaap lekker (nu ben ik het met alle Gizzen, Gizmo's en Gizzies en het feit dat ik niet erg veel meer online ben ff kwijt hoor, maar jij bent toch de Gizz die ik ook op msn en mail heb? )
Hihi , Mik
Morgen reageer op de rest van de lieve reacties, dan lata ik meteen even horen hoe de kids het doen.(als iemand het wil weten)
Slaap lekker meidenSlaap lekker (nu ben ik het met alle Gizzen, Gizmo's en Gizzies en het feit dat ik niet erg veel meer online ben ff kwijt hoor, maar jij bent toch de Gizz die ik ook op msn en mail heb? )
woensdag 19 maart 2008 om 00:57
Gizzie, hoe reageren de andere huisdieren nu?
Vaker gehoord dat na overlijden huisdier de achterblijvers (die met 4 pootjes en een staart) ook uit hun doen zijn.
Bij mij had poes er echt wel twee weken last van, in de zin van weinig eten en minder energie. Lag maar wat op de bank terwijl ze normaal het huis oveilig maakte.
Vaker gehoord dat na overlijden huisdier de achterblijvers (die met 4 pootjes en een staart) ook uit hun doen zijn.
Bij mij had poes er echt wel twee weken last van, in de zin van weinig eten en minder energie. Lag maar wat op de bank terwijl ze normaal het huis oveilig maakte.
woensdag 19 maart 2008 om 10:20
Helaas hebben wij er ook ervaring mee.
Afgelopen herfst is mijn eerste, liefste, domste, leukste kat overleden. Ze was 18 en was, toen we een weekeindje weg waren, vrij plotseling doodziek geworden. Voordat ik 's avonds met haar naar de dierenarts kon, heb ik de kinderen (2, 6, 8 en 10) verteld dat ik bang was dat ze dood zou gaan en dat ze, als ze haar nog wilden knuffelen, dat beter alvast konden doen.
De kat bleek inderdaad van alles te mankeren en zou volgens de dierenarts nog maar een paar pijnlijke te dagen leven hebben, dus liet ik haar inslapen. Natuurlijk waren er na thuiskomst heel erg veel tranen.
Omdat dit voor ons de eerste keer was dat er een huisdier overleed, hebben we de hele begrafenis geïmproviseert. We hebben alles vooral heel rustig aan gedaan en bij elk stapje goed gekeken of elk kind wel klaar was voor het volgende stapje.
Ik heb de poes eerst in de onderste helft van de reismand op de salontafel gezet, de dierenarts had haar mooi neergelegd op een handoek, het zag er net uit of ze sliep. Iedereen kon eromheen zitten. Mijn man en ik hadden onze handen vol aan het troosten van de oudste drie. Alleen onze jongste bleef vrij opgewekt: "Poes dood! Poes dood!" zingen, tot ergernis van zijn zusje.
Nadat de heftigste tranen voorbij waren, ben ik met de jongste drie een mooie doek gaan zoeken om de poes in te wikkelen. Het werd een oud kanten sloop. Mijn man groef ondertussen met onze oudste zoon een gat in de voortuin. Ik wilde de kinderen vragen tekeningen te maken die we dan mee konden begraven, maar bedacht dat het ook op het sloop kon. De jongste heeft sterretjes-stempels gezet en de anderen hebben erop getekend en geschreven. Ik heb er ook wat opgeschreven.
Toen iedereen klaar was en de kat genoeg had geaaid, heb ik haar voorzichtig in het sloop gelegd. Mijn dochter van 6 wilde haar nog even optillen. "Voelt net als een kat" constateerde ze verbaast De anderen moesten natuurlijk ook nog even voelen. Daarna heeft onze oudste zoon haar naar buiten getild en heb ik haar zachtjes aan de punten van het sloop in de kuil laten zakken. De kinderen gaven aan dat ze de kuil zelf dicht wilden scheppen. Op dat moment vond de jongste het ineens eng, met een verdrietig-boos stemmetje riep hij: "Nee, poes, neehee!" maar na een knuffel en een peuteruitleg liep hij even later vrolijk met zijn eigen schepje rond om te helpen.
Wij stonden erbij en vroegen ons af of het niet wat ver ging, een kind van 2 je kat laten begraven, maar hij deed het uit zichzelf, dus hebben we het zo gelaten. Mijn man vond een windlichtje voor op het graf en ik plukte de roos kaal zodat elk kind er tot slot nog wat blaadjes over kon strooien.
Weer binnen hebben we nog wat gedronken en een chocolaatje gegeten en toen was het echt bedtijd. We verwachtten dat er nog wel een of twee kinderen verdrietig naar beneden zouden komen, maar ze zijn allevier rustig gaan slapen. Dus ik denk dat we het goed hebben gedaan.
Nu nog hebben we het af en toe over haar, vooral als er iemand ziek is. Ze kwam dan altijd op de zere plek liggen.
Toen vorige maand de tweede kat overleed, ging dat heel anders. Ook deze was oud (bijna 18). Ze kwakkelde erg met haar gezondheid en was al ontzettend afgevallen door een schildklierafwijking. Het was dus voor iedereen duidelijk dat ze ook dood zou gaan. Ze kon elke dag wat minder, bleef bijvoorbeeld midden in de loop liggen, werd wat vieziger, moest op de bank geholpen worden....tot ze op een ochtend een hersenbloeding kreeg en daardoor vanachter verlamd raakte. Ik heb haar toen in een handoekje gerold en we hebben haar geaaid tot ze geen pupilreactie meer gaf en in een diepe coma raakte. Daarna heb ik haar in overleg met de kinderen op een lekker plekje gelegd, waar ze na ruim een uur rustig is gestorven. We kwamen er pas achter toen het was gebeurd. Haar begrafenis was minder emotioneel en minder uitgebreid, maar et als bij de eerste kat rustig aan: telkens pas het volgende stapje als iedereen eraan toe was.
En nu hebben we nog maar een kat van een jaar of 3 en die verwennen we de laatste tijd verschrikkelijk. Sinds de oudste twee dood zijn willen de kinderen ineens allerlei speeltes en snoepjes kopen. Ik hoop dat we nog lang van haar mogen genieten.
(voor wie denkt een deja-vu te hebben, een groot stuk van dit verhaal heb ik van de herfst al eens gepost en uit het forumarchief gevist)
Afgelopen herfst is mijn eerste, liefste, domste, leukste kat overleden. Ze was 18 en was, toen we een weekeindje weg waren, vrij plotseling doodziek geworden. Voordat ik 's avonds met haar naar de dierenarts kon, heb ik de kinderen (2, 6, 8 en 10) verteld dat ik bang was dat ze dood zou gaan en dat ze, als ze haar nog wilden knuffelen, dat beter alvast konden doen.
De kat bleek inderdaad van alles te mankeren en zou volgens de dierenarts nog maar een paar pijnlijke te dagen leven hebben, dus liet ik haar inslapen. Natuurlijk waren er na thuiskomst heel erg veel tranen.
Omdat dit voor ons de eerste keer was dat er een huisdier overleed, hebben we de hele begrafenis geïmproviseert. We hebben alles vooral heel rustig aan gedaan en bij elk stapje goed gekeken of elk kind wel klaar was voor het volgende stapje.
Ik heb de poes eerst in de onderste helft van de reismand op de salontafel gezet, de dierenarts had haar mooi neergelegd op een handoek, het zag er net uit of ze sliep. Iedereen kon eromheen zitten. Mijn man en ik hadden onze handen vol aan het troosten van de oudste drie. Alleen onze jongste bleef vrij opgewekt: "Poes dood! Poes dood!" zingen, tot ergernis van zijn zusje.
Nadat de heftigste tranen voorbij waren, ben ik met de jongste drie een mooie doek gaan zoeken om de poes in te wikkelen. Het werd een oud kanten sloop. Mijn man groef ondertussen met onze oudste zoon een gat in de voortuin. Ik wilde de kinderen vragen tekeningen te maken die we dan mee konden begraven, maar bedacht dat het ook op het sloop kon. De jongste heeft sterretjes-stempels gezet en de anderen hebben erop getekend en geschreven. Ik heb er ook wat opgeschreven.
Toen iedereen klaar was en de kat genoeg had geaaid, heb ik haar voorzichtig in het sloop gelegd. Mijn dochter van 6 wilde haar nog even optillen. "Voelt net als een kat" constateerde ze verbaast De anderen moesten natuurlijk ook nog even voelen. Daarna heeft onze oudste zoon haar naar buiten getild en heb ik haar zachtjes aan de punten van het sloop in de kuil laten zakken. De kinderen gaven aan dat ze de kuil zelf dicht wilden scheppen. Op dat moment vond de jongste het ineens eng, met een verdrietig-boos stemmetje riep hij: "Nee, poes, neehee!" maar na een knuffel en een peuteruitleg liep hij even later vrolijk met zijn eigen schepje rond om te helpen.
Wij stonden erbij en vroegen ons af of het niet wat ver ging, een kind van 2 je kat laten begraven, maar hij deed het uit zichzelf, dus hebben we het zo gelaten. Mijn man vond een windlichtje voor op het graf en ik plukte de roos kaal zodat elk kind er tot slot nog wat blaadjes over kon strooien.
Weer binnen hebben we nog wat gedronken en een chocolaatje gegeten en toen was het echt bedtijd. We verwachtten dat er nog wel een of twee kinderen verdrietig naar beneden zouden komen, maar ze zijn allevier rustig gaan slapen. Dus ik denk dat we het goed hebben gedaan.
Nu nog hebben we het af en toe over haar, vooral als er iemand ziek is. Ze kwam dan altijd op de zere plek liggen.
Toen vorige maand de tweede kat overleed, ging dat heel anders. Ook deze was oud (bijna 18). Ze kwakkelde erg met haar gezondheid en was al ontzettend afgevallen door een schildklierafwijking. Het was dus voor iedereen duidelijk dat ze ook dood zou gaan. Ze kon elke dag wat minder, bleef bijvoorbeeld midden in de loop liggen, werd wat vieziger, moest op de bank geholpen worden....tot ze op een ochtend een hersenbloeding kreeg en daardoor vanachter verlamd raakte. Ik heb haar toen in een handoekje gerold en we hebben haar geaaid tot ze geen pupilreactie meer gaf en in een diepe coma raakte. Daarna heb ik haar in overleg met de kinderen op een lekker plekje gelegd, waar ze na ruim een uur rustig is gestorven. We kwamen er pas achter toen het was gebeurd. Haar begrafenis was minder emotioneel en minder uitgebreid, maar et als bij de eerste kat rustig aan: telkens pas het volgende stapje als iedereen eraan toe was.
En nu hebben we nog maar een kat van een jaar of 3 en die verwennen we de laatste tijd verschrikkelijk. Sinds de oudste twee dood zijn willen de kinderen ineens allerlei speeltes en snoepjes kopen. Ik hoop dat we nog lang van haar mogen genieten.
(voor wie denkt een deja-vu te hebben, een groot stuk van dit verhaal heb ik van de herfst al eens gepost en uit het forumarchief gevist)
woensdag 19 maart 2008 om 10:44
Ik heb een paar weken geleden mijn lieve beesie ook moeten laten inslapen en ik mis haar nog steeds heel erg.
Maakt op zich niet veel uit of je kind bent of volwassen, het is beide even erg.
Heb namelijk toen ik kind was hetzelfde meegemaakt, en kan me nog goed herinneren hoe het toen voelde..hetzelfde.
Sterkte!!
Maakt op zich niet veel uit of je kind bent of volwassen, het is beide even erg.
Heb namelijk toen ik kind was hetzelfde meegemaakt, en kan me nog goed herinneren hoe het toen voelde..hetzelfde.
Sterkte!!
