Overig
alle pijlers
Zeg eens U & De laatste der Uhikanen
maandag 31 maart 2008 om 18:15
quote:fleurtje schreef op 31 maart 2008 @ 16:39:
Ik vind U-zeggen helemaal niets met beleefdheid te maken hebben. Ik kan me er dan ook niks bij voorstellen dat volwassenen kinderen zo beleefd vinden ómdat ze u zeggen.
Tegen mijn schoonouders zeg ik trouwens U. Ik zou best wel jij willen zeggen, maar het is me nooit verteld dat dat ok is. Hun andere schoondochter zei de tweede keer al je en jij en sprak ze ook direct bij de voornaam aan (en ik geloof niet dat ze daar heel blij mee waren).
Tegen mijn schoonouders zeg ik ook 'u'. Ik krijg het niet over mijn lippen om jij te zeggen. Ze hebben wel eens gezegd dat ik ze ook gewoon bij hun voornaam mag noemen, maar dat kan ik al helemaal niet. Inmiddels kom ik al twaalf jaar bij ze over de vloer, het wordt dan toch eens tijd om jij te zeggen, denk ik....
Tegen mijn ouders heb ik altijd 'jij' gezegd, tegen de rest van de familie, ooms, tantes en grootouders altijd 'u'. Bij mijn eerste baan zei ik ook altijd 'u' tegen collega's. Maar dat heb ik snel afgeleerd
Oja, ik ben 31.
Ik vind U-zeggen helemaal niets met beleefdheid te maken hebben. Ik kan me er dan ook niks bij voorstellen dat volwassenen kinderen zo beleefd vinden ómdat ze u zeggen.
Tegen mijn schoonouders zeg ik trouwens U. Ik zou best wel jij willen zeggen, maar het is me nooit verteld dat dat ok is. Hun andere schoondochter zei de tweede keer al je en jij en sprak ze ook direct bij de voornaam aan (en ik geloof niet dat ze daar heel blij mee waren).
Tegen mijn schoonouders zeg ik ook 'u'. Ik krijg het niet over mijn lippen om jij te zeggen. Ze hebben wel eens gezegd dat ik ze ook gewoon bij hun voornaam mag noemen, maar dat kan ik al helemaal niet. Inmiddels kom ik al twaalf jaar bij ze over de vloer, het wordt dan toch eens tijd om jij te zeggen, denk ik....
Tegen mijn ouders heb ik altijd 'jij' gezegd, tegen de rest van de familie, ooms, tantes en grootouders altijd 'u'. Bij mijn eerste baan zei ik ook altijd 'u' tegen collega's. Maar dat heb ik snel afgeleerd
Oja, ik ben 31.
maandag 31 maart 2008 om 19:47
dinsdag 1 april 2008 om 22:31
Ik moest wel U zeggen tegen mijn ouders. Toen ik eenmaal volwassen was vervaagde dat en zeg ik nu jejouwenjij tegen mijn pa en ma.
Tegen andere mensen zeg ik wel altijd u, tenzij ze aangeven dat ik je mag zeggen.
Mijn kinderen hoeven geen u tegen ons te zeggen. Tegen zeggen ze wel vaak u, komt omdat ik dat ook doe denk ik, ik hamer er nooit op.
Tegen andere mensen zeg ik wel altijd u, tenzij ze aangeven dat ik je mag zeggen.
Mijn kinderen hoeven geen u tegen ons te zeggen. Tegen zeggen ze wel vaak u, komt omdat ik dat ook doe denk ik, ik hamer er nooit op.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
dinsdag 1 april 2008 om 22:34
U zeg ik nu om dezelfde reden als fleurtje, om een beetje afstand te houden, mijn schoonouders noem ik ook u ( u bent een viswijf zei ik laatst ) niet uit respect voor hun, maar omdat ze nog nooit hebben gezegd dat ik je mag zeggen. Ik zeg ook nooit pa of ma tegen hun, en ook de voornamen niet, gewoon alleen u.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
dinsdag 1 april 2008 om 22:40
Geen u tegen mn ouders, maar ook geen je/jij, gewoon papa/mama. Dus niet; wilt u verstoppertje met mij spelen, maar; wil mama vestoppertje met mij spelen? (stom voorbeeld, weet ff niks anders). Zeg trouwens wel u tegen andere, oudere mensen of ze moeten zelf aangeven dit niet te willen. Vind het naast beleefdheid, toch ook een bepaalde afstand scheppen, vind het dan ook niet echt passen binnen een ouder-kind relatie. Net zoals kinderen die hun ouders bij de voornaam noemen, ook zoiets geks. Oh ja, ik ben 28 jaar.
dinsdag 1 april 2008 om 22:55
Hoi Pippa2,
Ben 34 jaar (heb ik dat er vast uit). Mijn ouders waren je en jij, m'n ooms en tantes ook, maar die noemden we ook gewoon bij de voornaam. Opa en oma waren toen we klein waren gewoon je en jij, later uit respect is dat u geworden, zeg maar op eigen initiatief. Vreemden en oudere mensen noem ik u.
Mijn schoonouders zijn u, al merk ik dat de relatie dusdanig amicaal is dat dat soms echt heel vreemd klinkt en ik af en toe naar de "jij" grijp. Ik krijg daar overigens geen verkeerde reactie op.
Op mijn werk zijn klanten U, collega's (hoe hoog de baas ook is) gewoon jij, zo is de cultuur nu eenmaal. Helaas heb ik met nieuwe (jonge) medewerkers altijd even nodig om hun ge-U om te zetten in een gewoon JIJ.
Leuk onderwerp trouwens!
Ben 34 jaar (heb ik dat er vast uit). Mijn ouders waren je en jij, m'n ooms en tantes ook, maar die noemden we ook gewoon bij de voornaam. Opa en oma waren toen we klein waren gewoon je en jij, later uit respect is dat u geworden, zeg maar op eigen initiatief. Vreemden en oudere mensen noem ik u.
Mijn schoonouders zijn u, al merk ik dat de relatie dusdanig amicaal is dat dat soms echt heel vreemd klinkt en ik af en toe naar de "jij" grijp. Ik krijg daar overigens geen verkeerde reactie op.
Op mijn werk zijn klanten U, collega's (hoe hoog de baas ook is) gewoon jij, zo is de cultuur nu eenmaal. Helaas heb ik met nieuwe (jonge) medewerkers altijd even nodig om hun ge-U om te zetten in een gewoon JIJ.
Leuk onderwerp trouwens!
woensdag 2 april 2008 om 11:24
Ik ben 31 en ik zeg tegen mijn ouders, opa's en oma's en schoonouders jij en je.
Mijn schoonouders noem ik bij de voornaam en ik zeg eigenlijk alleen tegen heul oude mensen u.
Ik vind het helemaal niet respectloos om iemand bij zijn eigen voornaam te noemen. Zo heten ze nu eenmaal en ik hou niet van de afstand die je maakt met dat ge-u. Nooit klachten over gehoord. Ik denk niet dat respect in het woordje u zit, maar hoe je de mensen behandeld en als je dat met veel respect doet, kan jij en jou wel vind ik.
Mijn schoonouders noem ik bij de voornaam en ik zeg eigenlijk alleen tegen heul oude mensen u.
Ik vind het helemaal niet respectloos om iemand bij zijn eigen voornaam te noemen. Zo heten ze nu eenmaal en ik hou niet van de afstand die je maakt met dat ge-u. Nooit klachten over gehoord. Ik denk niet dat respect in het woordje u zit, maar hoe je de mensen behandeld en als je dat met veel respect doet, kan jij en jou wel vind ik.
woensdag 2 april 2008 om 13:34
Tegen ouders gewoon je en jij of pap/mam. Het duurde tot mijn 4e jaar tot ik geloofde dat mijn ouders ook gewoon namen hadden .
Tegen ouderen en onbekenden u.
Op het werk tegen patiënten met partner jij. Komen er bijv ouders mee, dan spreek ik hen aan met u. Waarom patiënten niet met u? Ik vind het een te grote afstand creëren in een zeer intieme sfeer.
Tegen ouderen en onbekenden u.
Op het werk tegen patiënten met partner jij. Komen er bijv ouders mee, dan spreek ik hen aan met u. Waarom patiënten niet met u? Ik vind het een te grote afstand creëren in een zeer intieme sfeer.
woensdag 2 april 2008 om 13:54
Ik ben 27 en heb nooit 'u' hoeven zeggen tegen ouders, opa's en oma's. Wel tegen alle andere mensen die ouder zijn dan ik (dus vroeger: alle volwassenen).
Ik werk ook met patiënten. Tegen het gros zeg ik altijd 'u.' Tenzij ze heel jong zijn, of heel explicitiet hebben aangegeven dat ik ze 'je' mag noemen. (Voornamen doe ik niet, dat vind ik te joviaal. Ook al vragen mensen er soms wel om.)
Tegen de artsen zeg ik dan weer wel 'je' en ik noem ze bij de voornaam. Dat is al zo sinds dag 1 dat ik er werk, iedereen was er gelijk heel duidelijk over. Dat vind ik fijn, dan hoef je niet zo'n tijd twijfelachtig 'ju' te gaan zeggen omdat je nou niet zeker weer of het 'je' of 'jij' is.
Ik werk ook met patiënten. Tegen het gros zeg ik altijd 'u.' Tenzij ze heel jong zijn, of heel explicitiet hebben aangegeven dat ik ze 'je' mag noemen. (Voornamen doe ik niet, dat vind ik te joviaal. Ook al vragen mensen er soms wel om.)
Tegen de artsen zeg ik dan weer wel 'je' en ik noem ze bij de voornaam. Dat is al zo sinds dag 1 dat ik er werk, iedereen was er gelijk heel duidelijk over. Dat vind ik fijn, dan hoef je niet zo'n tijd twijfelachtig 'ju' te gaan zeggen omdat je nou niet zeker weer of het 'je' of 'jij' is.
woensdag 2 april 2008 om 13:59
woensdag 2 april 2008 om 14:04
