Psyche
alle pijlers
39 jaar en eenzaam in psychisch isolement, sex.........
zondag 6 juni 2010 om 11:23
Hallo, ik ben een vrouw van 39 jaar, ik voel me aan de ene kant eenzaam maar houdt ook veel af, ik vind het wel prettig dat ik mijn gang kan gaan, als ik naar bed wil, eten ga of ergens heen heb ik met niemand rekening te houden maar aan die andere kant betekend het ook veel alleen zijn, ik ben sinds 14 jaar bekend in het psychische wereldje, heb 3 jaar in een psychiatrisch ziekenhuis gezeten wat me meer slecht dan goed heeft gedaan, ik ben uit een diep dal geklommen maar zit dus op een activiteiten centrum en werk vrijwillig in het restaurant van een kliniek in de buurt, ik zit dus echt in het wereldje van psychische medemensen, aan de ene kant veilig omdat ik in een bekende omgeving zit aan de andere kant hoor en zie je dingen die je liever niet ziet en hoort.
Ik heb hier moeite mee, ook met het stempel borderline ben ik niet blij, ik schaam me er zelfs voor maar ik hoor er toch echt onder gezien mijn problematiek.
Een relatie heb ik 1 x in mijn leven gehad, 4 maanden en heb toen ook sex gehad, dit is de enigste keer dat ik dat heb gehad, ook hier schaam ik me voor, ik mis het niet aangezien ik er ook bang voor ben, ik vond het pijnlijk en ervaar het ook niet als lekker maar ik mis die schouder om mij heen en die knuffel en de warmte, ook ik ben mens.
Ik weet eerlijk gezegd niet echt wat ik met deze posting wil vragen maar ikwilde het gewoon kwijt, misschien lees ik wel tips of ervaringen delen, ik lees het wel, in ieder geval bedankt voor het lezen, groetjes Nikita71
Ik heb hier moeite mee, ook met het stempel borderline ben ik niet blij, ik schaam me er zelfs voor maar ik hoor er toch echt onder gezien mijn problematiek.
Een relatie heb ik 1 x in mijn leven gehad, 4 maanden en heb toen ook sex gehad, dit is de enigste keer dat ik dat heb gehad, ook hier schaam ik me voor, ik mis het niet aangezien ik er ook bang voor ben, ik vond het pijnlijk en ervaar het ook niet als lekker maar ik mis die schouder om mij heen en die knuffel en de warmte, ook ik ben mens.
Ik weet eerlijk gezegd niet echt wat ik met deze posting wil vragen maar ikwilde het gewoon kwijt, misschien lees ik wel tips of ervaringen delen, ik lees het wel, in ieder geval bedankt voor het lezen, groetjes Nikita71
zondag 6 juni 2010 om 12:23
wat knap dat je uit zoń diep dal al bent geklommen en zoveel structuur en activiteiten doet!
als ik het goed begrijp mis je iemand voor die schouder, zou je een relatie willen of een goede vriendschap? maakt dat voor jou nu iets uit?
is er iemand in je leven waar je je goed bij voelt?
met je "stempel" is lastig om zo te benaderen want niemand wilt met een stempel leven, maar je kan het ook omdraaien, aangezien er duidelijke problemen zichtbaar zijn kan je er wel wat aan doen! veel mensen met "problemen" en zonder "stempel" hebben het lastig omdat ze niet kunnen worden geholpen.
ik weet niet of je er wat aan hebt....
als ik het goed begrijp mis je iemand voor die schouder, zou je een relatie willen of een goede vriendschap? maakt dat voor jou nu iets uit?
is er iemand in je leven waar je je goed bij voelt?
met je "stempel" is lastig om zo te benaderen want niemand wilt met een stempel leven, maar je kan het ook omdraaien, aangezien er duidelijke problemen zichtbaar zijn kan je er wel wat aan doen! veel mensen met "problemen" en zonder "stempel" hebben het lastig omdat ze niet kunnen worden geholpen.
ik weet niet of je er wat aan hebt....
zondag 6 juni 2010 om 12:44
Hallo, dank voor jullie snelle reacties, ter verduidelijking, ik heb van 1996 tot 1999 in een psychiatrisch ziekenhuis gezeten, daarna ben ik weer terug naar mijn eigen huisje gegaan, ik woon dus gewoon zelfstandig.
Ik krijg 1x per week een gesprek met een ondersteuner en sta in goed contact met het psychiatrisch ziekenhuis waar ik een enkele keer opname van zeg 2x per jaar ongeveer een week nodig heb om mijn lat weer op een haalbare hoogte te krijgen en mijn emmer wat te legen.
Kwa hulpverlening hoef ik mij geen zorgen te maken, in tegenstelling tot mijn opnametijd (was een ander ziekenhuis dan waar ik nu kom maar wel dezelfde instelling) geheel fout ging en ze mij vind ik ontzettend hebben laten vallen, nu hoeg ik maar te zeggen dat het niet gaat en ze zijn er voor me.
Wat ik mis is inderdaad die arm om mijn schouder en gezellige dingen doen, alleen ik sta hier denk niet voor open omdat ik gewoon bang ben in teleurstellingen, alles wat ik doe en denk is in tweestrijd zo ook dit, ik wil wel maar toch ook weer niet, en het lijkt wel of mensen dat vanaf ver zien.
Ik weet eerlijk gezegd zelf niet eens wat ik nu wel wil en wat nu niet en ben daar al jaren naar op zoek.
Wat ik erg vind is dat ik 39 ben en als ik aan vroeger denk en dan aan ex klasgenoten en collega`s dan voel ik mij een loser en heb ik gefaald.
Ik ben nu ook niet echt knap en heb meer mannelijke kanten dan vrouwelijk maar dat moet toch in principe niet uit maken, alleen de binnenkant van mij is zo aan het stoeien met alles dat ik zelfs van mezelf niet aan kan.
Ik weet dat deze dingen ook met het stempeltje te maken heeft maar ikzelf moet toch ook dingen ondernemen om hier verandering in te kunnen brengen maar hier kan ik dus zo moeilijk mijn weg in vinden.
Ik ben bezig om vanuit de wao met ondersteuning weer werk te vinden wat in mijn lijn ligt om maar te proberen een goed, beter gevoel te krijgen maar aan de andere kant weet ik ook dat ik heel kwetsbaar ben en dat maakt het dus moeilijk, ik dnek dus van kom op als je daar dan een beter gevoel van krijg maar ik vraag me af of ik denk dat ik er een beter gevoel van krijg of dat ik hoop dat mensen een beter gevoel over mij krijgen.
En als ik dan realistisch nadenk denk ik, wat kan mij die mensen schelen, het gaat om mij, maar juist wat de ander van mij vind is zo belangrijk.
Dat klopt toch niet.
Weet je als ik nu een begint psychiatrisch patient ben die nog moet wennen hoe je in elkaar zit, maar ik weet hoe het zit en hoe ht moet alleen het werkt in dat koppie van mij niet zo, ik wou dat ik voor mezelf eens in wat rustiger vaarwater kwam.
Wederom bedankt voor het lezen, Nikita71
Ik krijg 1x per week een gesprek met een ondersteuner en sta in goed contact met het psychiatrisch ziekenhuis waar ik een enkele keer opname van zeg 2x per jaar ongeveer een week nodig heb om mijn lat weer op een haalbare hoogte te krijgen en mijn emmer wat te legen.
Kwa hulpverlening hoef ik mij geen zorgen te maken, in tegenstelling tot mijn opnametijd (was een ander ziekenhuis dan waar ik nu kom maar wel dezelfde instelling) geheel fout ging en ze mij vind ik ontzettend hebben laten vallen, nu hoeg ik maar te zeggen dat het niet gaat en ze zijn er voor me.
Wat ik mis is inderdaad die arm om mijn schouder en gezellige dingen doen, alleen ik sta hier denk niet voor open omdat ik gewoon bang ben in teleurstellingen, alles wat ik doe en denk is in tweestrijd zo ook dit, ik wil wel maar toch ook weer niet, en het lijkt wel of mensen dat vanaf ver zien.
Ik weet eerlijk gezegd zelf niet eens wat ik nu wel wil en wat nu niet en ben daar al jaren naar op zoek.
Wat ik erg vind is dat ik 39 ben en als ik aan vroeger denk en dan aan ex klasgenoten en collega`s dan voel ik mij een loser en heb ik gefaald.
Ik ben nu ook niet echt knap en heb meer mannelijke kanten dan vrouwelijk maar dat moet toch in principe niet uit maken, alleen de binnenkant van mij is zo aan het stoeien met alles dat ik zelfs van mezelf niet aan kan.
Ik weet dat deze dingen ook met het stempeltje te maken heeft maar ikzelf moet toch ook dingen ondernemen om hier verandering in te kunnen brengen maar hier kan ik dus zo moeilijk mijn weg in vinden.
Ik ben bezig om vanuit de wao met ondersteuning weer werk te vinden wat in mijn lijn ligt om maar te proberen een goed, beter gevoel te krijgen maar aan de andere kant weet ik ook dat ik heel kwetsbaar ben en dat maakt het dus moeilijk, ik dnek dus van kom op als je daar dan een beter gevoel van krijg maar ik vraag me af of ik denk dat ik er een beter gevoel van krijg of dat ik hoop dat mensen een beter gevoel over mij krijgen.
En als ik dan realistisch nadenk denk ik, wat kan mij die mensen schelen, het gaat om mij, maar juist wat de ander van mij vind is zo belangrijk.
Dat klopt toch niet.
Weet je als ik nu een begint psychiatrisch patient ben die nog moet wennen hoe je in elkaar zit, maar ik weet hoe het zit en hoe ht moet alleen het werkt in dat koppie van mij niet zo, ik wou dat ik voor mezelf eens in wat rustiger vaarwater kwam.
Wederom bedankt voor het lezen, Nikita71
zondag 6 juni 2010 om 13:06
Allereerst bewondering voor je, je hebt erg veel meegemaakt en je hebt je toch uit een diep dal gevochten en je bent bezig met een aantal dingen, echt knap, hoop dat je daar ook zelf zo nu en dan bij stilstaat.
Heb je buiten het activiteitencentrum en vrijwilligerswerk iets wat je leuk vindt om te doen, een sport, koken of iets anders? Misschien zou dat een klein stapje kunnen zijn om iets te ondernemen buiten je vertrouwde wereldje, moeilijk en waarschijnlijk een hoge drempel maar misschien iets om te proberen? Verder hoop ik dat je het gevoel dat je een loser bent en gefaald hebt een beetje los kan laten, je bent geen loser! Ik ken je niet persoonlijk maar als ik je verhaal lees dan kan ik er wel uit halen dat je een doorzetter bent, want anders was je niet zo ver gekomen als je nu bent en hoop dat je daar een beetje vertrouwen uit kunt halen
Heb je buiten het activiteitencentrum en vrijwilligerswerk iets wat je leuk vindt om te doen, een sport, koken of iets anders? Misschien zou dat een klein stapje kunnen zijn om iets te ondernemen buiten je vertrouwde wereldje, moeilijk en waarschijnlijk een hoge drempel maar misschien iets om te proberen? Verder hoop ik dat je het gevoel dat je een loser bent en gefaald hebt een beetje los kan laten, je bent geen loser! Ik ken je niet persoonlijk maar als ik je verhaal lees dan kan ik er wel uit halen dat je een doorzetter bent, want anders was je niet zo ver gekomen als je nu bent en hoop dat je daar een beetje vertrouwen uit kunt halen
zondag 6 juni 2010 om 13:11
Lieve Nikita, je bent geen loser, ik vind je een doorzetter, mijn petje af. Je hebt goede opvang, je hebt structuur. Ik zou de lat voor jezelf niet te hoog leggen. Misschien kun je beginnen met een kookclubje waar je bij aansluit of een leesclub of iets anders waar jij je goed bij voelt, misschien een sport. Maar klein beginnen, geen grote stappen zetten.
zondag 6 juni 2010 om 13:35
Hallo Nikita,
Ik vind het knap dat je toch al zoveel hebt bereikt!
En je laat het er niet bij zitten: je kiest dus niet de weg van de minste weerstand. Dat vind ik een teken van personality.
Ik snap goe wat je schrijft over relaties, seks en medemenselijkheid. Maar jij blijft iig wel onder de mensen!
Je schrijft een hoop dingen die je graag zou willen, maar zijn die 'doelen' voor jou (op dit moment) wel haalbaar?
Wil je die dingen omdat de maatschappij je dit oplegt aan normen en waarden (relatie, seks enz.) of zijn het JOUW wensen?
Daarmee doel ik natuurlijk niet op je behoefte aan medemenselijkheid in de vorm van warmte en een arm om je heen. Dat ligt anders, dat is een basisbehoefte.
Moeilijk hoor, waar je mee worstelt.
Een tip of iets heb ik niet, maar ik heb een topic gestart over mijn ziekte (reuma), en ik ervaar al steun aan het feit dat ik lees dat ik niet de enige ben die de dingen zo beleeft en ervaart.
Ik hoop dat dat voor jou ook een beetje zo kan werken...
Misschien dus toch een tip: spreek je gedachten en gevoelens uit: ze zijn er nu eenmaal. Deel het. Dat verlicht.
Lieve groet van Liesken
Ik vind het knap dat je toch al zoveel hebt bereikt!
En je laat het er niet bij zitten: je kiest dus niet de weg van de minste weerstand. Dat vind ik een teken van personality.
Ik snap goe wat je schrijft over relaties, seks en medemenselijkheid. Maar jij blijft iig wel onder de mensen!
Je schrijft een hoop dingen die je graag zou willen, maar zijn die 'doelen' voor jou (op dit moment) wel haalbaar?
Wil je die dingen omdat de maatschappij je dit oplegt aan normen en waarden (relatie, seks enz.) of zijn het JOUW wensen?
Daarmee doel ik natuurlijk niet op je behoefte aan medemenselijkheid in de vorm van warmte en een arm om je heen. Dat ligt anders, dat is een basisbehoefte.
Moeilijk hoor, waar je mee worstelt.
Een tip of iets heb ik niet, maar ik heb een topic gestart over mijn ziekte (reuma), en ik ervaar al steun aan het feit dat ik lees dat ik niet de enige ben die de dingen zo beleeft en ervaart.
Ik hoop dat dat voor jou ook een beetje zo kan werken...
Misschien dus toch een tip: spreek je gedachten en gevoelens uit: ze zijn er nu eenmaal. Deel het. Dat verlicht.
Lieve groet van Liesken
zondag 6 juni 2010 om 14:01
Ik heb geen tips, maar wil je alleen even laten weten dat ik respect voor je heb. Je hebt al een hele weg afgelegd en je bent (wat ik uit je postings opmaak) goed bezig. Je hebt al meer bereikt dan sommige mensen die ik ken zonder borderline of andere pyschische aandoeningen. Zij blijven erin hangen, maar jij probeert vooruit te komen. En dat zal niet meevallen en best zwaar zijn, maar als je steeds een stapje vooruit zet (hoe klein ook), kom je er vanzelf.
zondag 6 juni 2010 om 18:57
Van mij ook respect dat je uit zo'n diep dal bent geklommen. Wat je hier schrijft vind ik heel herkenbaar. Ik zeg tegen jou, net als tegen mezelf: je hebt niet om die problematiek gevraagd, je hoeft je niet te schamen.
Ik vind het ook knap dat je zoveel hebt bereikt.
Tja, inderdaad, die vragen kan ik mij ook stellen: wil ik bepaalde dingen omdat de maatschappij dat oplegt of zijn het echt mijn eigen wensen? Dat is een goeie.
Ik hoop dat je veel gaat hebben aan je topic.
Ik vind het ook knap dat je zoveel hebt bereikt.
Tja, inderdaad, die vragen kan ik mij ook stellen: wil ik bepaalde dingen omdat de maatschappij dat oplegt of zijn het echt mijn eigen wensen? Dat is een goeie.
Ik hoop dat je veel gaat hebben aan je topic.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 6 juni 2010 om 20:26
Hoi Nikita71,
Ik herken er wel wat van.
Een oplossing heb ik helaas niet want ik worstel er ook al lang mee.
Ben n.l rond dezelfde leeftijd als jij.
Ik zit al zo'n 10 jaar in een isolement door heftige dingen die ik heb meegemaakt.
Ik moest me echt terugtrekken omdat ik eraan kapot ging.
Ben ook al jaren bekend in het psychische wereldje.
Het probleem vind ik b.v ook hoe ik me toch moet opstellen als ik in een therapiegroep zit.
Waarom ik dan toch geen vrijwilligerwerk doe bijvoorbeeld en dat ik veel te veel controle wil hebben eer ik iets onderneem.
Eigenlijk wil ik juist uit het wereldje komen van psychische medemensen want ik ben er eerder slechter dan beter door geworden
Maar hoe doe je dat als je al zo lang uit de maatschappij bent. En ik sta hier denk niet voor open omdat ik gewoon bang ben in teleurstellingen.
Tegenstrijdheden waar ik zelf ook niet uitkom.
Hoe maak je een onderscheid in wat je nu zelf echt wilt of wat de maatschappij van je verlangd..
Wat de ander van mij vindt is ook voor mij zo belangrijk.
Eigenlijk zou je daar je eigenwaarde niet uit moeten halen. Maar ik ben zelf enorm vernederd en afgewezen en daarom is het extra moeilijk het uit mezelf te moeten halen in een voor de maatschappij minderwaardige positie waar ik in verkeer.
Ik merk dus dat het in een therapiegroep ook erg moeilijk is om duidelijk te maken aan anderen in de groep dat je eigenwaarde niet afhangt van vrijwiligerswerk of een baan maar b.v of je andere mensen op een andere manier helpt en een goede vriendin bent voor de kleine vriendenkring die je dan wel hebt. Op andere terreinen erg ondernemend bent etc.
Ik herken er wel wat van.
Een oplossing heb ik helaas niet want ik worstel er ook al lang mee.
Ben n.l rond dezelfde leeftijd als jij.
Ik zit al zo'n 10 jaar in een isolement door heftige dingen die ik heb meegemaakt.
Ik moest me echt terugtrekken omdat ik eraan kapot ging.
Ben ook al jaren bekend in het psychische wereldje.
Het probleem vind ik b.v ook hoe ik me toch moet opstellen als ik in een therapiegroep zit.
Waarom ik dan toch geen vrijwilligerwerk doe bijvoorbeeld en dat ik veel te veel controle wil hebben eer ik iets onderneem.
Eigenlijk wil ik juist uit het wereldje komen van psychische medemensen want ik ben er eerder slechter dan beter door geworden
Maar hoe doe je dat als je al zo lang uit de maatschappij bent. En ik sta hier denk niet voor open omdat ik gewoon bang ben in teleurstellingen.
Tegenstrijdheden waar ik zelf ook niet uitkom.
Hoe maak je een onderscheid in wat je nu zelf echt wilt of wat de maatschappij van je verlangd..
Wat de ander van mij vindt is ook voor mij zo belangrijk.
Eigenlijk zou je daar je eigenwaarde niet uit moeten halen. Maar ik ben zelf enorm vernederd en afgewezen en daarom is het extra moeilijk het uit mezelf te moeten halen in een voor de maatschappij minderwaardige positie waar ik in verkeer.
Ik merk dus dat het in een therapiegroep ook erg moeilijk is om duidelijk te maken aan anderen in de groep dat je eigenwaarde niet afhangt van vrijwiligerswerk of een baan maar b.v of je andere mensen op een andere manier helpt en een goede vriendin bent voor de kleine vriendenkring die je dan wel hebt. Op andere terreinen erg ondernemend bent etc.
