Psyche
alle pijlers
Als je vriendinnen in een andere levensfase zitten
zaterdag 1 september 2018 om 00:26
Whatsinaname1988 schreef: ↑01-09-2018 00:21Dat begrijp je volkomen verkeerd. Het is gewoon raar om een heel drama te maken over een uitnodiging. Dat je niet wil komen prima maar met de reden “ dat je alleen 1 op 1 met vriendin wil afspreken” dat is al helemaal raar en sorry klinkt nogal erg jaloers omdat vriendin tijd en aandacht ook aan anderen besteedt.
Dat is niet raar als je bedenkt dat TO autisme heeft. Dan is zo'n verjaardag veel te heftig.
Ik heb een familielid met autisme en die komt ook altijd op een andere dag. Gewoon één op één, anders is dat voor hem te overprikkelend. Heeft nooit iemand moeilijk over gedaan.
zaterdag 1 september 2018 om 00:28
Ik ben 36, zelf geen kinderen wel samenwoonend. Een hele goede vriendin met drie kinderen, de ene keer kom ik wel de andere keer niet. Het is nooit een probleem geweest, zij begrijpt dat ik ook andere dingen te doen heb. Wij verwachten wat dat betreft niet zoveel van elkaar. Maar laatst belde ze me rond 12.00 uur snachts, ze zat er doorheen, het grotendeels alleen opvoeden van haar kinderen en de strijd met haar ex werd haar even teveel. Het was laat, ik moest de volgende dag ook werken maar ze had iemand nodig toen. Dus dan sta ik zonder twijfel binnen 15 min. aan haar deur.
zaterdag 1 september 2018 om 00:38
“Tegelijkertijd kunnen ze soms zonder dat ze het doorhebben dan wel weer laten doorschemeren hoe gelukkig zij wel niet zijn”
Dus jouw vriendinnen mogen niet laten merken dat ze gelukkig zijn? Dat gun je ze niet?
“Ik heb ook een vriendin die hier komt en de kinderen thuis laat, als ik bij haar kom dan liggen ze al op bed dus ik zie ze eigenlijk bijna nooit.”
Wat zeur je dan?
“Ik uit me soms (niet teveel omdat ik hun levensstijl niet afwijs) bij m'n vriendinnen maar dat wordt niet altijd opgepikt.”
Wat uit je precies dat niet wordt opgepikt?
“Kern van verhaal is dat ik me als single zonder kinderwens niet altijd begrepen voel door vriendinnen die in andere levensfase zitten.”
Wat moeten ze dan precies begrijpen? Dat je een beetje een hekel hebt aan kinderen? Geloof me, dat hebben ze al door, hoor.
“Ik heb neefjes en nichtjes en met hen heb ik een band. Niet met de kinderen van vriendinnen. Ik zie de kinderen daarvoor nauwelijks.”
Dit is heel erg raar. Of ze houden hun kinderen bewust bij je weg óf ze begrijpen ondertussen wel dat jij ze liever niet wil zien. Je wilt helemaal geen band met ze, dus niks om over te zeuren.
“Rationeel gezien weet ik dat ik er rekening mee moet houden qua planning. “
Maar? Emotioneel gezien ben jij eigenlijk dat kleine kind wat in het gangpad van de supermarkt om aandacht ligt te gillen?
Dus jouw vriendinnen mogen niet laten merken dat ze gelukkig zijn? Dat gun je ze niet?
“Ik heb ook een vriendin die hier komt en de kinderen thuis laat, als ik bij haar kom dan liggen ze al op bed dus ik zie ze eigenlijk bijna nooit.”
Wat zeur je dan?
“Ik uit me soms (niet teveel omdat ik hun levensstijl niet afwijs) bij m'n vriendinnen maar dat wordt niet altijd opgepikt.”
Wat uit je precies dat niet wordt opgepikt?
“Kern van verhaal is dat ik me als single zonder kinderwens niet altijd begrepen voel door vriendinnen die in andere levensfase zitten.”
Wat moeten ze dan precies begrijpen? Dat je een beetje een hekel hebt aan kinderen? Geloof me, dat hebben ze al door, hoor.
“Ik heb neefjes en nichtjes en met hen heb ik een band. Niet met de kinderen van vriendinnen. Ik zie de kinderen daarvoor nauwelijks.”
Dit is heel erg raar. Of ze houden hun kinderen bewust bij je weg óf ze begrijpen ondertussen wel dat jij ze liever niet wil zien. Je wilt helemaal geen band met ze, dus niks om over te zeuren.
“Rationeel gezien weet ik dat ik er rekening mee moet houden qua planning. “
Maar? Emotioneel gezien ben jij eigenlijk dat kleine kind wat in het gangpad van de supermarkt om aandacht ligt te gillen?
Nowadays people know the price of everything and the value of nothing.
zaterdag 1 september 2018 om 00:40
Ik begrijp je frustratie wel hoor aardbei35.
Ik heb een alleenstaande vriendin zonder kinderen.
We hebben zat onderwerpen om over te praten.
Ze vraagt wel altijd naar mijn kinderen, ik praat daar zo kort mogelijk over omdat ik bang ben haar daarmee te vervelen.
Dus geen hot item.
Ze komt graag bij ons eten, met mijn man erbij, want die woont hier gewoon.
Ook gezellig!
Verder ga ik graag naar haar toe, zonder man.
Misschien wordt de situatie beter als je ouder bent, dan zijn er meer mensen alleenstaand en vaak ook zonder kinderen.
Ik heb een alleenstaande vriendin zonder kinderen.
We hebben zat onderwerpen om over te praten.
Ze vraagt wel altijd naar mijn kinderen, ik praat daar zo kort mogelijk over omdat ik bang ben haar daarmee te vervelen.
Dus geen hot item.
Ze komt graag bij ons eten, met mijn man erbij, want die woont hier gewoon.
Ook gezellig!
Verder ga ik graag naar haar toe, zonder man.
Misschien wordt de situatie beter als je ouder bent, dan zijn er meer mensen alleenstaand en vaak ook zonder kinderen.
zaterdag 1 september 2018 om 00:44
Wederom allemaal invulling van jouw kant. En ik heb de indruk dat je het ook volledig uit z'n verband trekt omdat je gewoon een andere visie hebt op een topic zoals dit. Wellicht omdat je zelf kinderen hebt, kinderwens of kinderen leuk vindt? Ik heb geen idee dus daarom mijn vraag even tussendoor. Als ik bijvoorbeeld mijn vriendinnen iets zou misgunnen, dat ik hun kinderen zou haten, zeuren terwijl hun kinderen al op bed liggen als ik er ben (kan dat ook zijn omdat 20.00 uur 's avonds een normale tijd is voor jonge kinderen om op bed te liggen?) dan zouden we allang niet meer bevriend zijn. Ik kan merken dat je daarbij ook niets van autisme weet. Dat neem ik je niet kwalijk maar ik vind je reacties vrij verwijtend, belerend en alleen maar invulling van jouw kant. Met verwijten, belerend reageren en invulling kan ik helemaal niets.Restera schreef: ↑01-09-2018 00:38“Tegelijkertijd kunnen ze soms zonder dat ze het doorhebben dan wel weer laten doorschemeren hoe gelukkig zij wel niet zijn”
Dus jouw vriendinnen mogen niet laten merken dat ze gelukkig zijn? Dat gun je ze niet?
“Ik heb ook een vriendin die hier komt en de kinderen thuis laat, als ik bij haar kom dan liggen ze al op bed dus ik zie ze eigenlijk bijna nooit.”
Wat zeur je dan?
“Ik uit me soms (niet teveel omdat ik hun levensstijl niet afwijs) bij m'n vriendinnen maar dat wordt niet altijd opgepikt.”
Wat uit je precies dat niet wordt opgepikt?
“Kern van verhaal is dat ik me als single zonder kinderwens niet altijd begrepen voel door vriendinnen die in andere levensfase zitten.”
Wat moeten ze dan precies begrijpen? Dat je een beetje een hekel hebt aan kinderen? Geloof me, dat hebben ze al door, hoor.
“Ik heb neefjes en nichtjes en met hen heb ik een band. Niet met de kinderen van vriendinnen. Ik zie de kinderen daarvoor nauwelijks.”
Dit is heel erg raar. Of ze houden hun kinderen bewust bij je weg óf ze begrijpen ondertussen wel dat jij ze liever niet wil zien. Je wilt helemaal geen band met ze, dus niks om over te zeuren.
“Rationeel gezien weet ik dat ik er rekening mee moet houden qua planning. “
Maar? Emotioneel gezien ben jij eigenlijk dat kleine kind wat in het gangpad van de supermarkt om aandacht ligt te gillen?
zaterdag 1 september 2018 om 00:46
aardbei35 schreef: ↑01-09-2018 00:44Wederom allemaal invulling van jouw kant. En ik heb de indruk dat je het ook volledig uit z'n verband trekt omdat je gewoon een andere visie hebt op een topic zoals dit. Wellicht omdat je zelf kinderen hebt, kinderwens of kinderen leuk vindt? Ik heb geen idee dus daarom mijn vraag even tussendoor. Als ik bijvoorbeeld mijn vriendinnen iets zou misgunnen, dat ik hun kinderen zou haten, zeuren terwijl hun kinderen al op bed liggen als ik er ben (kan dat ook zijn omdat 20.00 uur 's avonds een normale tijd is voor jonge kinderen om op bed te liggen?) dan zouden we allang niet meer bevriend zijn. Ik kan merken dat je daarbij ook niets van autisme weet. Dat neem ik je niet kwalijk maar ik vind je reacties vrij verwijtend, belerend en alleen maar invulling van jouw kant. Met verwijten, belerend reageren en invulling kan ik helemaal niets.
Leuk, maar kun je nu dan alsjeblieft 1 concreet voorbeeld noemen van hoe of wat je niet kunt uiten bij je vriendinnen?
Nowadays people know the price of everything and the value of nothing.
zaterdag 1 september 2018 om 00:49
Laat toch gaan meid.aardbei35 schreef: ↑01-09-2018 00:44Wederom allemaal invulling van jouw kant. En ik heb de indruk dat je het ook volledig uit z'n verband trekt omdat je gewoon een andere visie hebt op een topic zoals dit. Wellicht omdat je zelf kinderen hebt, kinderwens of kinderen leuk vindt? Ik heb geen idee dus daarom mijn vraag even tussendoor. Als ik bijvoorbeeld mijn vriendinnen iets zou misgunnen, dat ik hun kinderen zou haten, zeuren terwijl hun kinderen al op bed liggen als ik er ben (kan dat ook zijn omdat 20.00 uur 's avonds een normale tijd is voor jonge kinderen om op bed te liggen?) dan zouden we allang niet meer bevriend zijn. Ik kan merken dat je daarbij ook niets van autisme weet. Dat neem ik je niet kwalijk maar ik vind je reacties vrij verwijtend, belerend en alleen maar invulling van jouw kant. Met verwijten, belerend reageren en invulling kan ik helemaal niets.
Geen energie meer in steken.
zaterdag 1 september 2018 om 00:53
Het gaat uiteindelijk om wederzijds begrip. Hoeveel begrip heb je voor hun? Wanneer ik bij mijn vriendin voorstel om een wijntje te doen de volgende dag, is het ook soms wel eens zo dat ze dan de kinderen heeft. Geen probleem die kinderen zijn hier welkom en dan wordt het minder laat. Vaak is het dan evengoed gezellig geweest.aardbei35 schreef: ↑01-09-2018 00:44Wederom allemaal invulling van jouw kant. En ik heb de indruk dat je het ook volledig uit z'n verband trekt omdat je gewoon een andere visie hebt op een topic zoals dit. Wellicht omdat je zelf kinderen hebt, kinderwens of kinderen leuk vindt? Ik heb geen idee dus daarom mijn vraag even tussendoor. Als ik bijvoorbeeld mijn vriendinnen iets zou misgunnen, dat ik hun kinderen zou haten, zeuren terwijl hun kinderen al op bed liggen als ik er ben (kan dat ook zijn omdat 20.00 uur 's avonds een normale tijd is voor jonge kinderen om op bed te liggen?) dan zouden we allang niet meer bevriend zijn. Ik kan merken dat je daarbij ook niets van autisme weet. Dat neem ik je niet kwalijk maar ik vind je reacties vrij verwijtend, belerend en alleen maar invulling van jouw kant. Met verwijten, belerend reageren en invulling kan ik helemaal niets.
zaterdag 1 september 2018 om 00:55
Toch maar eens aankaarten dan.aardbei35 schreef: ↑01-09-2018 00:49Bedankt voor je begrip! Ik krijg ook weleens foto's van kinderen van mijn vriendinnen en dit ervaar ik niet als vervelend oid. Of als ze iets over hun kinderen vertellen. Ik vertel ook weleens iets over mijn neefjes en nichtje. Met 1 vriendin die getrouwd is en kinderen heeft ben ik nu 25 jaar bevriend. Haar oudste kind heeft ook autisme en ook dat is gewoon bespreekbaar. Ik probeer echt mijn best wel te doen maar pas voor de kinderverjaardagen. Ik denk dat het ook wel wat anders kan worden als de kinderen veel ouder zijn, maar ik kan vind het met de vriendinnen die een partner hebben, uit angst hen te kwetsen, moeilijk om aan te geven dat ik ook weleens zonder partner wil afspreken. En niet omdat ik hun partner niet mag maar gewoon samen bijkletsen.
Een echt goede vriendin kwets je niet hoor door aan te geven dat je graag eens 1 op 1 contact wil.
Toch vleiend dat jij al je aandacht aan haar wil geven?
zaterdag 1 september 2018 om 00:56
Is dat zo zwaar bij jullie dan? Toevallig een andere vriendin vandaag nog gesproken, en ik zeg gewoon tegen haar zullen we binnenkort ff een weekend weg met zn tweeen, zonder partners? Mijn vriend zat daar gewoon bij. Niemand die daar een probleem van maakt. Maar misschien heb ik dan hele relaxde vrienden?aardbei35 schreef: ↑01-09-2018 00:49Bedankt voor je begrip! Ik krijg ook weleens foto's van kinderen van mijn vriendinnen en dit ervaar ik niet als vervelend oid. Of als ze iets over hun kinderen vertellen. Ik vertel ook weleens iets over mijn neefjes en nichtje. Met 1 vriendin die getrouwd is en kinderen heeft ben ik nu 25 jaar bevriend. Haar oudste kind heeft ook autisme en ook dat is gewoon bespreekbaar. Ik probeer echt mijn best wel te doen maar pas voor de kinderverjaardagen. Ik denk dat het ook wel wat anders kan worden als de kinderen veel ouder zijn. Ik vind het met de vriendinnen die een partner hebben, uit angst hen te kwetsen, dan moeilijk om aan te geven dat ik ook weleens zonder partner wil afspreken. En niet omdat ik hun partner niet mag maar gewoon samen wil bijkletsen.
zaterdag 1 september 2018 om 00:57
Je vindt het niet vervelend om af en toe een foto van een kind van je vriendin te krijgen? Goh..
Mijn bewust kindloze vriendinnen van jouw leeftijd vrágen mij zelfs om foto’s van mijn kind. Daar zal het verschil dan wel in zitten, denk ik.
Mijn bewust kindloze vriendinnen van jouw leeftijd vrágen mij zelfs om foto’s van mijn kind. Daar zal het verschil dan wel in zitten, denk ik.
Nowadays people know the price of everything and the value of nothing.
zaterdag 1 september 2018 om 00:58
Ik ben 33, heb Autisme, nooit een serieuze relatie gehad, geen kinderwens, geen reguliere baan, geen koopwoning, wel een auto. Het gevoel te zijn bleven steken ken ik wel. De meeste mensen waar ik vroeger mee omging zijn gesetteld en hebben kinderen. Maar die contacten verwaterden al op het moment dat ze een relatie kregen. Ik was toen begin 20. Na een aantal vriendin-loze jaren vond ik weer een paar vriendinnen op het werk. Op dit moment zijn het er maar 2. Een is single, maar heeft wel een kinderwens. De laatste tijd loopt het contact niet zo goed. Afspreken is lastiger omdat onze interesses te verschillend worden. En zij zegt vaak af. Andere vriendin is de leeftijd van mijn vader waarvan de kinderen al lang de deur uit zijn. Het klikte toevallig. Op dit moment heb ik geen vriendinnen met opgroeiende kinderen. Nieuwe vriendschappen sluiten vind ik wel lastig. Mensen met wie ik interesses kan delen.
zaterdag 1 september 2018 om 01:11
zaterdag 1 september 2018 om 01:19
Ach, nee natuurlijk wil je dat niet, maar je bent het idd wel. Maar dat maakt jou niet minder of raar. Jij bent wie jij bent.aardbei35 schreef: ↑01-09-2018 01:07Ik weet niet of dat zwaar is. Het kan ook liggen aan een andere contactbehoefte. Ik bedoel niet dat ik verwacht dat we wekelijks afspreken. Zij hebben denk ik vaak genoeg aan hoe hun leven is ingevuld met af en toe contact met mij. Voor hen werkt dat denk ik. Ik ben denk ik niet zo goed met mijn behoeften aangeven uit angst afgewezen te worden en dat ik hen zou willen claimen. Dat wil ik juist niet. Ik wil de vriendinnen die ik heb heus niet kwijt, integendeel maar ik denk dat ik daarnaast graag contacten opdoe die single zijn en geen kinderen willen. En dat laatste vind ik moeilijk en niet om me achter diagnostiek te verschuilen maar dit komt ook door mijn autisme. Dat vind ik lastig en zou soms willen dat ik geen autist ben, maar dat ben ik wel.
Ik heb geen etiket, maar ik ben ook echt niet makkelijk om mee te leven door allerlei redenen. Maar misschien zeg je het zelf al, je wil je eigenlijk meer omringen door mensen die enigzins hetzelfde in het leven staan. Opzich logisch..
Wat let je om nieuwe vriendschappen aan te gaan?
zaterdag 1 september 2018 om 01:26
Ik vind dat ook lastig omdat ik me altijd afvraag hoe ik overkom, wat ik wel en niet kan zeggen en of mijn empathie niet té geforceerd overkomt. Ik kan wel meeleven, maar inleven is veel moeilijker. Dat gaat bij mij puur op beredenering. Vroeger ben ik daarom vaak door mensen afgewezen. Op de middelbare school werd ik buitengesloten en gepest. Ik vond en vind de sociale regels heel moeilijk te begrijpen. Nu ik 35 ben en heb bijgeleerd is dat gelukkig wel veranderd maar makkelijk en natuurlijk wordt het nooit.hondenmens schreef: ↑01-09-2018 00:58Ik ben 33, heb Autisme, nooit een serieuze relatie gehad, geen kinderwens, geen reguliere baan, geen koopwoning, wel een auto. Het gevoel te zijn bleven steken ken ik wel. De meeste mensen waar ik vroeger mee omging zijn gesetteld en hebben kinderen. Maar die contacten verwaterden al op het moment dat ze een relatie kregen. Ik was toen begin 20. Na een aantal vriendin-loze jaren vond ik weer een paar vriendinnen op het werk. Op dit moment zijn het er maar 2. Een is single, maar heeft wel een kinderwens. De laatste tijd loopt het contact niet zo goed. Afspreken is lastiger omdat onze interesses te verschillend worden. En zij zegt vaak af. Andere vriendin is de leeftijd van mijn vader waarvan de kinderen al lang de deur uit zijn. Het klikte toevallig. Op dit moment heb ik geen vriendinnen met opgroeiende kinderen. Nieuwe vriendschappen sluiten vind ik wel lastig. Mensen met wie ik interesses kan delen.
zaterdag 1 september 2018 om 01:28
Mijn autisme en de angst afgewezen te worden door een verleden van pesten en buitensluiten op de middelbare school. Gelukkig is dat allang geleden en heb ik bijgeleerd maar het is geen natuurlijk gedrag van me. Alles gaat beredeneerd. Non verbale communicatie vind ik heel moeilijk te volgen. Het tussen de regels door lezen zeg maar. Dat wat niet gezegd wordt.
zaterdag 1 september 2018 om 01:35
Ja dat begrijp ik wel, is ook lastig. Kan het zijn dat doordat je dat lastig vindt, je daar ook teveel mee bezig bent? Dat je de focus daarop legt en dus niet ontspannen bent?aardbei35 schreef: ↑01-09-2018 01:28Mijn autisme en de angst afgewezen te worden door een verleden van pesten en buitensluiten op de middelbare school. Gelukkig is dat allang geleden en heb ik bijgeleerd maar het is geen natuurlijk gedrag van me. Alles gaat beredeneerd. Non verbale communicatie vind ik heel moeilijk te volgen. Het tussen de regels door lezen zeg maar. Dat wat niet gezegd wordt.
zaterdag 1 september 2018 om 01:37
Ik herken het eigenlijk helemaa niet. Ik ben ook single, heb nu geen kinderen, enig verschil is dat ik wel een kinderwens heb. Ik heb bijna geen vriendinnen die geen kinderen hebben, maar ik heb me eigenlijk nooit onbegrepen gevoeld daardoor. Ja, de flexibiliteit is de afgelopen jaren met name van mijn kant gekomen, ik ging bv meestal hun kant op (30-45 min) aangezien je mij een stuk makkelijker verplaatst dan vriendin plus twee kinderen van 2 en 5. Maar dat vind ik niet meer dan logisch, en zie ik ook niet als probleem. Dat de kinderen er vaak bij zijn, ja, die wonen daar ook, maar ergens gaan ze ook wel naar bed.
En dat vriendinnen veel over hun kinderen praten vind ik ook niet gek, het is nogal een groot ding in hun leven. Ik praat veel over mijn werk, want dat is een groot ding in mijn leven. Ik vind dat allemaal heel logisch. Misschien heb ik wel gewoon hele leuke vriendinnen hoor, maar ze zijn redelijk zichzelf gebleven na man en kinderen, alleen wel met extra verantwoordelijkheden en daardoor wat minder flexibiliteit.
Overigens ben ik volgens mij ook maar 1 of 2 keer op een kinderverjaardag geweest, meestal neem ik gewoon rond die tijd een keer een cadeautje mee.
Ik vind het naar voor jou dat je je buitengesloten of in enige mate verwaarloosd/onbegrepen voelt, maar herken het dus niet. Dat kan natuurlijk komen door een verschil in vriendenkring, maar meerdere mensen geven al aan dat zij het ook niet zo ervaren. Dus wellicht ligt het ook niet alleen aan de vriendinnen, maar ook een beetje aan jezelf (al dan niet door de autisme). Levens veranderen nou eenmaal, ook zonder man en kinderen. En sommigen hebben daar meer moeite mee dan anderen.
En dat vriendinnen veel over hun kinderen praten vind ik ook niet gek, het is nogal een groot ding in hun leven. Ik praat veel over mijn werk, want dat is een groot ding in mijn leven. Ik vind dat allemaal heel logisch. Misschien heb ik wel gewoon hele leuke vriendinnen hoor, maar ze zijn redelijk zichzelf gebleven na man en kinderen, alleen wel met extra verantwoordelijkheden en daardoor wat minder flexibiliteit.
Overigens ben ik volgens mij ook maar 1 of 2 keer op een kinderverjaardag geweest, meestal neem ik gewoon rond die tijd een keer een cadeautje mee.
Ik vind het naar voor jou dat je je buitengesloten of in enige mate verwaarloosd/onbegrepen voelt, maar herken het dus niet. Dat kan natuurlijk komen door een verschil in vriendenkring, maar meerdere mensen geven al aan dat zij het ook niet zo ervaren. Dus wellicht ligt het ook niet alleen aan de vriendinnen, maar ook een beetje aan jezelf (al dan niet door de autisme). Levens veranderen nou eenmaal, ook zonder man en kinderen. En sommigen hebben daar meer moeite mee dan anderen.
zaterdag 1 september 2018 om 01:50
Dat zou goed kunnen. Komt denk ik hoe tegenstrijdig ook sociale contacten altijd stressvol voor me zijn terwijl de behoefte er toch heel erg is. Het is iets waar ik geen controle over heb. De vriendinnen die ik heb weten dat. Is erg fijn, maar nog steeds een enorme inspanning maar ik ga dat aan omdat ik graag contact met mensen wil. Het is met autisme zo dat het keuze is tussen eenzaamheid en overprikkeling. Ik probeer er een balans in te vinden. En me er meer bewust van te worden om ook mijn grenzen aan te kunnen geven en dat gaat met vallen en opstaan. Door trage informatieverwerking op sociaal gebied kom ik er nu wel meer aan toe om daarmee te oefenen. En denk ik liever iets langer na voordat ik bijv. op whatsapp direct reageer.
