Angst om flauw te vallen door teveel stress

Hallo, ik wil eigenlijk gewoon even mijn verhaal kwijt.

Ik heb een erg stressvol jaar achter de rug, zat in het eerste jaar van het HBO en moest dus mijn propedeuse halen. Hoefde niet per se in 1 jaar, maar perfectionistisch als ik ben wilde ik dit wel en ik mocht van mezelf ook geen onvoldoendes halen (ookal wist ik dat dit nergens op sloeg). Uiteindelijk gehaald in 1x, zonder onvoldoendes maar op 17 juni werd ik ziek, buikgriep. 2 dagen erna moest ik nog naar school voor een toets, dus ben ik met het OV, heel erg duizelig en misselijk, naar school gegaan en heb ik al duizelig mijn toets gemaakt. Tijdens de toets was ik steeds bang om flauw te vallen, omdat ik het heel warm had, duizelig was en mijn armen tintelden. De dag erna moest ik weer naar school, voor mijn laatste toets en toen ben ik gebracht. Op de heenweg weer duizelig en ook weer bang om flauw te vallen. Tijdens toets ging het wel. Ik ben in totaal ruim een week ziek geweest en eigenlijk had ik al die tijd last van duizeligheid en was ik daardoor ook steeds bang om flauw te vallen.
Na een week dacht ik weer beter te zijn en ben ik weer gaan werken. Dit viel behoorlijk tegen, was ook op het werk nog duizelig. Ben wel gebleven tot het einde, ben de volgende dag (duizelig) naar de stad gegaan en heb die week nog een keer gewerkt.
Week erna naar de dokter geweest en die zei dat de duizeligheid een nasleep van de buikgriep was. Ik moest het rustig aan doen. Ik heb die week de hele week tot 12 uur gewerkt, maar was wel nog steeds duizelig en dus ook nog steeds bang om flauw te vallen. Het belemmerde me nog niet in mijn dagelijks leven, misschien dat dat ook kwam omdat ik op het werken na eigenlijk niks hoefde.
De week daarna (9 juli) leek het de goede kant op te gaan, op woensdag had ik last van diarree en op donderdag voelde ik me ook niet helemaal lekker maar ik schonk er eigenlijk niet heel veel aandacht aan. Toen ben ik op vrijdag met het OV naar mijn vriend gegaan, ging allemaal prima, totdat ik na ongeveer 1.5 uur reizen het bloedheet kreeg, armen gingen tintelen, hart ging sneller kloppen en mijn oren gingen dicht zitten. Ik zat op dat moment in de trein dus ik kon niet zomaar even weg. Ik ben toen niet flauw gevallen maar het scheelde niet veel. Daarna voelde ik me echt niet lekker, en het bleek dat ik voor de tweede keer ziek was geworden, weer buikgriep. Dit alles was een week voordat ik op vakantie ging, dus ik ervoer het ook als zeer stressvol omdat ik beter wilde zijn voor die tijd. In die week dat ik weer ziek was ben ik naar de dokter gegaan omdat ik nauwelijks sliep. Soms nachten achter elkaar niet, of hooguit 1 a 2 uurtjes. Dit sloopte me zowel mentaal als fysiek. En ik was ook weer duizelig, maar dat kwam eerder doordat ik zo moe was, denk ik. Ik heb toen van de dokter temazepam gekregen, heb ik 3 dagen gebruikt waarvan ik er 2 goed sliep.
Ik was net op tijd beter voor de vakantie, maar mijn lichaam was nog niet helemaal hersteld, alles koste net wat meer moeite en de bloedhitte hielp ook niet mee. Ook op vakantie was ik licht duizelig en daardoor bang om flauw te vallen.
Na 2 weken vakantie was ik weer thuis en toen stortte ik mentaal in. Ik kreeg een angst voor het OV en voor andere plekken waar ik niet zo makkelijk even weg kan. Ook had ik heel veel last van stemmingswisselingen, ik kon zomaar ineens in huilen uitbarsten waarvan ik soms niet eens wist waarom. Na een week ben ik hiervoor naar de huisarts gegaan, die me heeft doorverwezen naar een psycholoog. Hier kan ik 28 september terecht en in die tussentijd heb ik nog wel gesprekken met de dokter.
Het punt is nu dat ik weer naar school moet sinds deze week en dat ik, wanneer ik in de klas zit, heel erg zenuwachtig ben, omdat ik dus bang ben om flauw te vallen. Het blijft dan eigenlijk bij heel veel zenuwen, het ijskoud hebben en vaak klamme handen. Als ik word afgeleid gaat het wel, maar zodra we bijvoorbeeld moeten luisteren naar een docent ga ik teveel nadenken en word ik weer zenuwachtiger.
Dit heb ik ook in het OV, met name in de trein omdat je dan niet makkelijk weg kan. Ik moet dan echt op mijn ademhaling letten, neus in, mond uit.
De dokter zegt dat het waarschijnlijk komt omdat ik zoveel stress heb ervaren de afgelopen 2 maanden, dat het zich nu uit in angst. Ik probeer mijn angsten wel aan te gaan, moet ook wel anders zou ik teveel school missen en niet meer naar mijn vriend toe kunnen. Maar van tevoren ben ik zo verschrikkelijk zenuwachtig dat ik het liefste thuis zou blijven. Maar ik merk ook dat wanneer ik een dag vrij heb, of zoals nu in het weekend, dat ik me slecht kan ontspannen omdat ik nu alweer nadenk over dat ik morgen weer met het OV naar huis moet.

Heel verhaal, maar ik vroeg me af of er mensen zijn die dit herkennen en of ze evt tips hebben met wat ik kan doen om dat zenuwachtige gevoel kwijt te raken.

miedo schreef: ↑

01-09-2018 13:53

Ik zou afleiding zoeken als je je zenuwachtig voelt.
Ga forummen, lezen, muziek luisteren , met anderen appen.

Zelf ben ik ook bijna altijd duizelig, daar zijn bij mij verschillende redenen voor.
Ik doe gewoon wat ik wil doen.
Heb vaak het gevoel flauw te vallen, maar het gebeurt nooit.
Probeer wel regelmatig iets kleins te eten, anders wordt je bloedsuiker te laag.!

Dat afleiding zoeken lukt me wel beter als ik vrij ben, zoals vandaag. Maar in de klas of in het ov vind ik dat erg lastig. Ik hoop dat de angst vanzelf (en straks met behulp van de psycholoog) vanzelf minder worden en uiteindelijk weggaan. Dat doordat ik de angsten niet uit de weg ga, ik mijn gedachtes ervan kan overtuigen dat er niks aan de hand is en je niet zomaar flauwvalt.. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kan de laatste tijd bijna aan niks anders denken. Soms zou ik willen dat je je gedachtes gewoon even uit zou kunnen zetten.

Blaadje84 schreef: ↑

01-09-2018 13:55

Dit klinkt heel herkenbaar! Ik heb hier ook langere tijd last van gehad. Wat mij het meest heeft geholpen is om mijn angst aan te gaan. Ik was ook bang om flauw te vallen. Op een gegeven moment ben ik gaan denken: "oke dan val ik maar flauw, er is altijd wel iemand die helpt". En die gedachte heeft ervoor gezorgd dat de duizelingen afnamen en minder vaak terugkwamen. Ik heb ze nu nog wel eens, maar dan ga ik meteen mezelf weer toespreken dat ik best mag flauwvallen. Uiteindelijk is dat nooit gebeurd. Het schijnt zelfs dat je door de paniek zo'n hoge bloeddruk hebt dat flauwvallen fysiek bijna onmogelijk is. Daarnaast; zoek hulp! Ik heb een tijdje rustgevende medicatie geslikt, dat hielp om de scherpe randjes eraf te krijgen. En nu heb ik ademtherapie. Het is een heel vervelend probleem wat je hebt, maar je bent niet alleen en je hoeft het ook niet alleen op te lossen. Sterkte en succes!

Ik probeer dat ook te denken, maar toch is er een deel in mij dat zegt: je mag niet flauwvallen in het bijzijn van andere mensen. In het ov kies ik nu bijvoorbeeld ook steeds zoveel mogelijk voor plekjes alleen, mocht het dan fout gaan dan ben ik iig alleen.. En ik ben bang om te denken: oke dan val ik maar flauw, omdat ik dan bang ben dat ik het dan juist uitlok. Maarja, misschien moet ik het eens uitproberen. Wat voor medicatie heb je geslikt? Ik wil liever niets waar je verslaafd aan kan raken oid. Ik gebruik nu valeriaan als ik merk dat de spanning te hoog oploopt, maar vaak heb ik er daar 2 van nodig en dan werkt het de ene keer beter dan de andere keer.

Het scheelt misschien dat ik naar school moet, en met het ov moet. Dat ik mijn angsten wel moet aangaan. En hulp heb ik al gezocht, 28 september is de eerste afspraak bij de psycholoog. Balen dat dat altijd zo lang moet duren.. Gelukkig wilde de dokter mij in die tussentijd nog wel blijven spreken, om bij te houden hoe het gaat enzo.

Toen ik gisteren in de trein zat merkte ik wel dat letten op mijn ademhaling hielp. Alsof de zenuwen en de angst dan geen kans hebben om tevoorschijn te komen zegmaar. En toen ik in de trein erna zat (ik moet in totaal ruim 2.5 uur reizen naar mijn vriend), ging het al wel beter. Dus dat is wel een vooruitgang opzich. Ik baal er alleen zo van dat ik dan nu alweer zenuwachtig ben voor morgen, en dat ik me nu alweer druk kan maken over het feit dat ik maandag weer school heb..

parbleumondieu schreef: ↑

01-09-2018 14:03

Ik lees dat je weken achter elkaar niet gezond was, je was daardoor duizelig. Een best normaal gevoel als je je gaat inspannen terwijl je beter in bed had kunnen liggen of nog rustig aan had moeten doen. Want inspanning als je lichaam nog bezig is op kracht te komen is belastender dan wanneer je fit bent.
Ik betwijfel of die duizeligheid door stress veroorzaakt werd. Ik denk eerder dat je gewoon nog niet beter was.

Dat zou heel goed kunnen inderdaad. Als ik ziek ben geweest en ik me 1 dag weer goed voel ga ik eigenlijk gelijk alweer mijn ding doen. Werken of naar school. En ik denk dat ik dat nu te snel gedaan heb. Het is alleen helaas niet meer terug te draaien..

Gele_Suikerspin schreef: ↑

01-09-2018 13:59

Wat vervelend. Ik heb niet alles gelezen (te lang, sorry).

Mijn tip is om weer naar de huisarts te gaan en hulp van de praktijk ondersteuner of een psycholoog te vragen.

Verder hielp bij mij het stoplicht systeem.

Voelt iets rood, niet doen.
Of maak het oranje. Door bijvoorbeeld in de trein muziek te luisteren of een Kruiswoordpuzzels te doen. Of samen met iemand te reizen.

Vraag je vriend tijdelijk vaker bij jou te komen.

Ga het gesprek aan met een studie begeleider. Kijk of je 1 a 2 dagen vanuit huis kan studeren. Omdat je op doktersadvies het rustiger aan moet doen.

Doe op een dag 1 of 2 dingen die oranje zijn.

Voelt iets groen, doen!

De trigger voor angst en paniek ik vaak ook vermoeidheid. Als je dan gewoon door gaat en geen rust neemt gaat de paniek niet over.

Hoe meer ik dus rust in bouwde, hoe minder de klachten vanzelf werden.

Ik heb as donderdag een gesprek met mijn mentor, ik wil ook weten wat de consequenties zijn als ik teveel mis. Want het voelt voor mij ook heel dubbel. Aan de ene kant heb ik denk ik gewoon veel rust nodig en zou ik gewoon even een tijdje thuis moeten blijven. Aan de andere kant moet ik ook gewoon naar school toe en kan ik weer niet teveel missen.. Dus ik hoop dat mijn mentor hier een oplossing voor heeft. Ik hoef maar 3 dagen naar school, waarvan er 1 dag eigenlijk echt belangrijk is. Alleen voelt het voor mij ook weer als opgeven of dingen vermijden als ik besluit om alleen maar die ene dag naar school te gaan. Ik heb dan het idee dat het alleen maar langer duurt voordat ik over die angst heen ben. Ik ben al doorverwezen naar de psycholoog alleen die afspraak is pas 28 september. Zo balen dat het altijd zo lang duurt.. Heb in die tussentijd nog wel gesprekken met de dokter.

Koffiehagedis schreef: ↑

01-09-2018 14:06

Wat vervelend lijkt me dit! Ik hoop dat je snel baat hebt bij de psycholoog. Misschien helpt het voor nu om allereerst te beseffen dat je nog helemaal niet flauw bent gevallen, en het dus niet erg vaak (of misschien zelfs helemaal niet) voorkomt. Daarnaast: zet eens voor ons uiteen waarom het zo onoverkomelijk zou zijn als het wel gebeurt? Wat gebeurt er in jouw hoofd dan voor ergs?

Ik heb van nature een erg lage bloeddruk, dus ik val snel (daadwerkelijk) flauw. Ja, dat is ook wel eens op mijn opleiding gebeurd. Tsja, dan word je wakker met mensen om je heen, hopelijk op een stoel, krijg je een glaasje water en gaat iedereen daarna weer door met zijn leven. Wat is je rampscenario precies?

Ik vind het moment voor flauwvallen heel eng, dus het zweten, zwart voor de ogen, tintelingen etc. En verder.. ik denk dat ik me ergens een soort van schaam als ik flauw zou vallen in het bijzijn van andere mensen. Ik weet het eigenlijk niet precies, want zo ver had ik nog niet eens nagedacht. Stom he? Eigenlijk ben ik ergens bang voor zonder er echt over nagedacht te hebben. Ik ben pas 1x in mijn leven flauwgevallen en dat kwam omdat ik ging douchen terwijl ik nog niks gegeten had. Dus combinatie van warmte en te weinig energie/lage bloedsuikerspiegel denk ik.
Daarna 2x bijna en dat was beide keren vlak voordat ik buikgriep kreeg. Maar je brein kan zo rotzooien met je lichaam.. Ik weet dat het niet logisch is om hier bang voor te zijn, en toch zit ik te zweten en zenuwachtig te zijn in de trein of in de klas.

Blaadje84 schreef: ↑

01-09-2018 14:16

Die gedachte toelaten is ook heel eng. Maar alles wat je doet om jezelf te beschermen, zoals rustige plekjes zoeken in de trein, is beschermend gedrag wat je angst alleen maar in stand houdt. Kies een situatie waarin het relatief veilig voor je voelt om flauw te mogen vallen (wat natuurlijk sws nooit gebeurd), bijvoorbeeld als een vriendin meereist in de trein. En laat het dan toe. Het is eng, maar het levert je zoveel op!

Ik heb een tijdje Diazepam en Oxazepam geslikt. Men zegt dat dat verslavend werkt, maar zo heb ik dat nooit ervaren. Het hielp me door sommige moeilijke periodes heen, maar ik kon altijd met gemak weer stoppen.

Met iemand reizen kan helaas niet. Ik zal morgen proberen gewoon een plekje in de trein te kiezen waar ik niet alleen zit (ik koos nu vaak voor zo'n klapstoeltje tussen de coupe's in zegmaar). En die medicijnen worden voorgeschreven toch? Ik denk niet dat ik dat gelijk krijg van de psycholoog. Dat ze eerst wil kijken of het kan zonder. Ik hoop het maar.

Heb je tips voor wat ik zou kunnen doen als ik in de klas merk dat ik meer gespannen word? Ik probeer nu vooral rustig te ademen en tegen mezelf te zeggen dat het goed gaat, dat er niks aan de hand is. Helpt de ene keer wel, andere keer niet.

Gele_Suikerspin schreef: ↑

01-09-2018 14:22

Ik zie het niet als vermijden. Maar als dingen doen waar je nu energie van krijgt. Dus stel je gaat 1 dag minder naar school, dan gebruik je die dag om te zwemmen, een wandeling te maken, te puzzelen of voor een klein sociaal contact. Omdat je dat energie geeft.

Dat zou inderdaad wel kunnen, maar dat moet ik dan overleggen met mijn mentor. Dankjewel
En op mijn ademhaling probeer ik al zoveel mogelijk te letten. Gaat de ene keer wat makkelijker dan de andere keer.

quiaquia schreef: ↑

01-09-2018 14:36

Heel herkenbare klachten allemaal. Op een ding na; je zegt dat het zwart wordt voor je ogen. Heb je dat nog steeds of gebeurde dat in het begin, toen je ziek was?

Goede tip hierboven ook om op je schouders te letten. Angst kan er voor zorgen dat je in elkaar krimpt, ook ongemerkt. Dat kan duizeligheid veroorzaken weet ik ook uit ervaring.

Dat zwart voor mijn ogen gebeurde eigenlijk alleen die ene keer, jaren geleden, toen ik flauwviel onder de douche. Toen ik ziek werd had ik alleen last van duizeligheid, zweten, tintelingen en mijn oren die dicht gingen zitten. Maar daarna nooit meer gehad.
En op mijn schouders zal ik eens letten, goede tip idd.

quiaquia schreef: ↑

01-09-2018 14:50

Ik ben als puber twee keer bijna flauwgevallen in bad. Toen werd het ook zwart voor mijn ogen. De oorzaak bleek bloedarmoede te zijn, ook tijdens een zwangerschap had ik er last van. Iets lichamelijks dus.
Flauwvallen bij paniek is me nog nooit gebeurd. Het zou ook niet kunnen, zegt men. De verschijnselen zoals je beschrijft, worden veroorzaakt door adrenaline heb ik begrepen. Naar en beangstigend, maar ongevaarlijk verder. Je bent bang, je gedachten maken je razendsnel nog banger en je lichaam maakt zich klaar om te vluchten of te vechten.
Let trouwens niet alleen op je schouders, maar op je hele lichaamshouding als je kunt. Goed recht op staan.

Ja dus eigenlijk ben ik bang voor iets wat helemaal niet kan. Maarja, voordat mijn lichaam en gedachten het daar mee eens zijn.. gaat wel even duren denk ik.