Psyche
alle pijlers
Angst om flauw te vallen door teveel stress
zaterdag 1 september 2018 om 13:48
Hallo, ik wil eigenlijk gewoon even mijn verhaal kwijt.
Ik heb een erg stressvol jaar achter de rug, zat in het eerste jaar van het HBO en moest dus mijn propedeuse halen. Hoefde niet per se in 1 jaar, maar perfectionistisch als ik ben wilde ik dit wel en ik mocht van mezelf ook geen onvoldoendes halen (ookal wist ik dat dit nergens op sloeg). Uiteindelijk gehaald in 1x, zonder onvoldoendes maar op 17 juni werd ik ziek, buikgriep. 2 dagen erna moest ik nog naar school voor een toets, dus ben ik met het OV, heel erg duizelig en misselijk, naar school gegaan en heb ik al duizelig mijn toets gemaakt. Tijdens de toets was ik steeds bang om flauw te vallen, omdat ik het heel warm had, duizelig was en mijn armen tintelden. De dag erna moest ik weer naar school, voor mijn laatste toets en toen ben ik gebracht. Op de heenweg weer duizelig en ook weer bang om flauw te vallen. Tijdens toets ging het wel. Ik ben in totaal ruim een week ziek geweest en eigenlijk had ik al die tijd last van duizeligheid en was ik daardoor ook steeds bang om flauw te vallen.
Na een week dacht ik weer beter te zijn en ben ik weer gaan werken. Dit viel behoorlijk tegen, was ook op het werk nog duizelig. Ben wel gebleven tot het einde, ben de volgende dag (duizelig) naar de stad gegaan en heb die week nog een keer gewerkt.
Week erna naar de dokter geweest en die zei dat de duizeligheid een nasleep van de buikgriep was. Ik moest het rustig aan doen. Ik heb die week de hele week tot 12 uur gewerkt, maar was wel nog steeds duizelig en dus ook nog steeds bang om flauw te vallen. Het belemmerde me nog niet in mijn dagelijks leven, misschien dat dat ook kwam omdat ik op het werken na eigenlijk niks hoefde.
De week daarna (9 juli) leek het de goede kant op te gaan, op woensdag had ik last van diarree en op donderdag voelde ik me ook niet helemaal lekker maar ik schonk er eigenlijk niet heel veel aandacht aan. Toen ben ik op vrijdag met het OV naar mijn vriend gegaan, ging allemaal prima, totdat ik na ongeveer 1.5 uur reizen het bloedheet kreeg, armen gingen tintelen, hart ging sneller kloppen en mijn oren gingen dicht zitten. Ik zat op dat moment in de trein dus ik kon niet zomaar even weg. Ik ben toen niet flauw gevallen maar het scheelde niet veel. Daarna voelde ik me echt niet lekker, en het bleek dat ik voor de tweede keer ziek was geworden, weer buikgriep. Dit alles was een week voordat ik op vakantie ging, dus ik ervoer het ook als zeer stressvol omdat ik beter wilde zijn voor die tijd. In die week dat ik weer ziek was ben ik naar de dokter gegaan omdat ik nauwelijks sliep. Soms nachten achter elkaar niet, of hooguit 1 a 2 uurtjes. Dit sloopte me zowel mentaal als fysiek. En ik was ook weer duizelig, maar dat kwam eerder doordat ik zo moe was, denk ik. Ik heb toen van de dokter temazepam gekregen, heb ik 3 dagen gebruikt waarvan ik er 2 goed sliep.
Ik was net op tijd beter voor de vakantie, maar mijn lichaam was nog niet helemaal hersteld, alles koste net wat meer moeite en de bloedhitte hielp ook niet mee. Ook op vakantie was ik licht duizelig en daardoor bang om flauw te vallen.
Na 2 weken vakantie was ik weer thuis en toen stortte ik mentaal in. Ik kreeg een angst voor het OV en voor andere plekken waar ik niet zo makkelijk even weg kan. Ook had ik heel veel last van stemmingswisselingen, ik kon zomaar ineens in huilen uitbarsten waarvan ik soms niet eens wist waarom. Na een week ben ik hiervoor naar de huisarts gegaan, die me heeft doorverwezen naar een psycholoog. Hier kan ik 28 september terecht en in die tussentijd heb ik nog wel gesprekken met de dokter.
Het punt is nu dat ik weer naar school moet sinds deze week en dat ik, wanneer ik in de klas zit, heel erg zenuwachtig ben, omdat ik dus bang ben om flauw te vallen. Het blijft dan eigenlijk bij heel veel zenuwen, het ijskoud hebben en vaak klamme handen. Als ik word afgeleid gaat het wel, maar zodra we bijvoorbeeld moeten luisteren naar een docent ga ik teveel nadenken en word ik weer zenuwachtiger.
Dit heb ik ook in het OV, met name in de trein omdat je dan niet makkelijk weg kan. Ik moet dan echt op mijn ademhaling letten, neus in, mond uit.
De dokter zegt dat het waarschijnlijk komt omdat ik zoveel stress heb ervaren de afgelopen 2 maanden, dat het zich nu uit in angst. Ik probeer mijn angsten wel aan te gaan, moet ook wel anders zou ik teveel school missen en niet meer naar mijn vriend toe kunnen. Maar van tevoren ben ik zo verschrikkelijk zenuwachtig dat ik het liefste thuis zou blijven. Maar ik merk ook dat wanneer ik een dag vrij heb, of zoals nu in het weekend, dat ik me slecht kan ontspannen omdat ik nu alweer nadenk over dat ik morgen weer met het OV naar huis moet.
Heel verhaal, maar ik vroeg me af of er mensen zijn die dit herkennen en of ze evt tips hebben met wat ik kan doen om dat zenuwachtige gevoel kwijt te raken.
Ik heb een erg stressvol jaar achter de rug, zat in het eerste jaar van het HBO en moest dus mijn propedeuse halen. Hoefde niet per se in 1 jaar, maar perfectionistisch als ik ben wilde ik dit wel en ik mocht van mezelf ook geen onvoldoendes halen (ookal wist ik dat dit nergens op sloeg). Uiteindelijk gehaald in 1x, zonder onvoldoendes maar op 17 juni werd ik ziek, buikgriep. 2 dagen erna moest ik nog naar school voor een toets, dus ben ik met het OV, heel erg duizelig en misselijk, naar school gegaan en heb ik al duizelig mijn toets gemaakt. Tijdens de toets was ik steeds bang om flauw te vallen, omdat ik het heel warm had, duizelig was en mijn armen tintelden. De dag erna moest ik weer naar school, voor mijn laatste toets en toen ben ik gebracht. Op de heenweg weer duizelig en ook weer bang om flauw te vallen. Tijdens toets ging het wel. Ik ben in totaal ruim een week ziek geweest en eigenlijk had ik al die tijd last van duizeligheid en was ik daardoor ook steeds bang om flauw te vallen.
Na een week dacht ik weer beter te zijn en ben ik weer gaan werken. Dit viel behoorlijk tegen, was ook op het werk nog duizelig. Ben wel gebleven tot het einde, ben de volgende dag (duizelig) naar de stad gegaan en heb die week nog een keer gewerkt.
Week erna naar de dokter geweest en die zei dat de duizeligheid een nasleep van de buikgriep was. Ik moest het rustig aan doen. Ik heb die week de hele week tot 12 uur gewerkt, maar was wel nog steeds duizelig en dus ook nog steeds bang om flauw te vallen. Het belemmerde me nog niet in mijn dagelijks leven, misschien dat dat ook kwam omdat ik op het werken na eigenlijk niks hoefde.
De week daarna (9 juli) leek het de goede kant op te gaan, op woensdag had ik last van diarree en op donderdag voelde ik me ook niet helemaal lekker maar ik schonk er eigenlijk niet heel veel aandacht aan. Toen ben ik op vrijdag met het OV naar mijn vriend gegaan, ging allemaal prima, totdat ik na ongeveer 1.5 uur reizen het bloedheet kreeg, armen gingen tintelen, hart ging sneller kloppen en mijn oren gingen dicht zitten. Ik zat op dat moment in de trein dus ik kon niet zomaar even weg. Ik ben toen niet flauw gevallen maar het scheelde niet veel. Daarna voelde ik me echt niet lekker, en het bleek dat ik voor de tweede keer ziek was geworden, weer buikgriep. Dit alles was een week voordat ik op vakantie ging, dus ik ervoer het ook als zeer stressvol omdat ik beter wilde zijn voor die tijd. In die week dat ik weer ziek was ben ik naar de dokter gegaan omdat ik nauwelijks sliep. Soms nachten achter elkaar niet, of hooguit 1 a 2 uurtjes. Dit sloopte me zowel mentaal als fysiek. En ik was ook weer duizelig, maar dat kwam eerder doordat ik zo moe was, denk ik. Ik heb toen van de dokter temazepam gekregen, heb ik 3 dagen gebruikt waarvan ik er 2 goed sliep.
Ik was net op tijd beter voor de vakantie, maar mijn lichaam was nog niet helemaal hersteld, alles koste net wat meer moeite en de bloedhitte hielp ook niet mee. Ook op vakantie was ik licht duizelig en daardoor bang om flauw te vallen.
Na 2 weken vakantie was ik weer thuis en toen stortte ik mentaal in. Ik kreeg een angst voor het OV en voor andere plekken waar ik niet zo makkelijk even weg kan. Ook had ik heel veel last van stemmingswisselingen, ik kon zomaar ineens in huilen uitbarsten waarvan ik soms niet eens wist waarom. Na een week ben ik hiervoor naar de huisarts gegaan, die me heeft doorverwezen naar een psycholoog. Hier kan ik 28 september terecht en in die tussentijd heb ik nog wel gesprekken met de dokter.
Het punt is nu dat ik weer naar school moet sinds deze week en dat ik, wanneer ik in de klas zit, heel erg zenuwachtig ben, omdat ik dus bang ben om flauw te vallen. Het blijft dan eigenlijk bij heel veel zenuwen, het ijskoud hebben en vaak klamme handen. Als ik word afgeleid gaat het wel, maar zodra we bijvoorbeeld moeten luisteren naar een docent ga ik teveel nadenken en word ik weer zenuwachtiger.
Dit heb ik ook in het OV, met name in de trein omdat je dan niet makkelijk weg kan. Ik moet dan echt op mijn ademhaling letten, neus in, mond uit.
De dokter zegt dat het waarschijnlijk komt omdat ik zoveel stress heb ervaren de afgelopen 2 maanden, dat het zich nu uit in angst. Ik probeer mijn angsten wel aan te gaan, moet ook wel anders zou ik teveel school missen en niet meer naar mijn vriend toe kunnen. Maar van tevoren ben ik zo verschrikkelijk zenuwachtig dat ik het liefste thuis zou blijven. Maar ik merk ook dat wanneer ik een dag vrij heb, of zoals nu in het weekend, dat ik me slecht kan ontspannen omdat ik nu alweer nadenk over dat ik morgen weer met het OV naar huis moet.
Heel verhaal, maar ik vroeg me af of er mensen zijn die dit herkennen en of ze evt tips hebben met wat ik kan doen om dat zenuwachtige gevoel kwijt te raken.
zaterdag 1 september 2018 om 15:11
Ja, precies dit. Ik zal proberen je tips op te volgen, dankjewelgioia82 schreef: ↑01-09-2018 15:06Als ik je verhaal lees dan lijkt het erop dat je duizelig was vanwege de buikgriep, toen niet goed naar je lichaam hebt geluisterd en hierdoor bijna bent flauwgevallen. Inmiddels is de fysieke oorzaak (buikgriep) weg, maar maak je je zo druk om flauwvallen dat je in paniek raakt en hierdoor weer symptomen krijgt alsof je gaat flauwvallen. Een psycholoog lijkt me een hele goede stap.
En in de tussentijd: zelfs toen er een fysieke oorzaak was viel je niet daadwerkelijk flauw. Dus waarom zou je dat je nu wel gebeuren? En wat anderen ook al zeiden, flauwvallen is echt geen ramp. Het is mij al talloze keren overkomen en iedere keer waren er lieve mensen die me hielpen en me overeind hielpen/water gaven/de trein uit hielpen. Het is niet fijn als het gebeurt, maar meer ook niet. Probeer te beseffen dat jij degene bent die de klachten veroorzaakt, en zoveel mogelijk ontspanning te zoeken. Als je je druk gaat maken, focus dan op je ademhaling (rustig ademhalen, niet te diep) en ontspan je schouders. Knijpen in je bovenbenen helpt vaak ook. Zorg dat je wat water bij je hebt en neem een slokje water. Helpt dat ook niet, ga dan met je hoofd tussen je benen zitten en blijf rustig door ademen. Dan trekt het hopelijk snel weer weg. Succes!
zaterdag 1 september 2018 om 16:07
Tips die mij helpen om thuis te ontspannen ;
2x per dag simpele rek en strek oefeningen doen.
Onbewust span je je spieren en zo hou je ze soepel.
2x per dag warm douchen. Vooral de kraan warm/heet zetten en dan extra aandacht besteden aan je nek, schouders, schouderbladen en rug. Eventueel op de massage stand.
S avonds douchen voor het slapen gaan en een slaap lekker zeep gebruiken, bijvoorbeeld van palmolieve of kneipp de lavendel versie.
Elke dag 20 minuten gewoon naar buiten staren, hoe bewegen de bomen, zie je vogels, volg een vliegtuig.
Meditatie oefeningen via YouTube proberen. Zoek een paar die jij prettig vind (is even zoeken soms) https://ggzdrenthe.nl/ontspanningsoefeningen heeft ook een paar fijne.
Koop voor thuis Relax kleding. Gewoon bij zeeman bijvoorbeeld. Lekkere zachte jogging broek, shirt met Lange mouwen en hoodie.
Koop alles een maat groter als dat je hebt. Het moet wijd genoeg zitten, dan lukt het ontspannen het beste.
Sla eventueel ook een sjaal om je nek. Houd je spieren warm.
Als vermaak, is kleuren voor volwassenen, puzzel maken, simpele spelletjes op mobiel, Kruiswoordpuzzel erg fijn. Je hersenen kunnen namelijk maar 1 ding. Dus als je kleurt of knutselt lukt piekeren niet tegelijkertijd!
Probeer maar.
Als laatste, zeg steeds bij alles, dat het MAG. En die alleen dingen die je WIL en die lukken. Je hoeft dus niet je huis schoon te maken, te sporten, naar een verjaardag. Plan dagen waarop niks moet maar alles MAG.
2x per dag simpele rek en strek oefeningen doen.
Onbewust span je je spieren en zo hou je ze soepel.
2x per dag warm douchen. Vooral de kraan warm/heet zetten en dan extra aandacht besteden aan je nek, schouders, schouderbladen en rug. Eventueel op de massage stand.
S avonds douchen voor het slapen gaan en een slaap lekker zeep gebruiken, bijvoorbeeld van palmolieve of kneipp de lavendel versie.
Elke dag 20 minuten gewoon naar buiten staren, hoe bewegen de bomen, zie je vogels, volg een vliegtuig.
Meditatie oefeningen via YouTube proberen. Zoek een paar die jij prettig vind (is even zoeken soms) https://ggzdrenthe.nl/ontspanningsoefeningen heeft ook een paar fijne.
Koop voor thuis Relax kleding. Gewoon bij zeeman bijvoorbeeld. Lekkere zachte jogging broek, shirt met Lange mouwen en hoodie.
Koop alles een maat groter als dat je hebt. Het moet wijd genoeg zitten, dan lukt het ontspannen het beste.
Sla eventueel ook een sjaal om je nek. Houd je spieren warm.
Als vermaak, is kleuren voor volwassenen, puzzel maken, simpele spelletjes op mobiel, Kruiswoordpuzzel erg fijn. Je hersenen kunnen namelijk maar 1 ding. Dus als je kleurt of knutselt lukt piekeren niet tegelijkertijd!
Probeer maar.
Als laatste, zeg steeds bij alles, dat het MAG. En die alleen dingen die je WIL en die lukken. Je hoeft dus niet je huis schoon te maken, te sporten, naar een verjaardag. Plan dagen waarop niks moet maar alles MAG.
zaterdag 1 september 2018 om 16:56
Dankjewel voor al je tips!
lief dat je zo mee denkt.
zaterdag 1 september 2018 om 16:57
Het helpt niet omdat je de angst niet onder ogen komt. Op je ademhaling letten etc is allemaal symptoombestrijding. Ik heb dat ook gedaan, in het begin hielp het soms wel, soms niet, tot het steeds vaker niet meer hielp. Echt meid, ga je angst aan, dat is het enige wat helpt. Dus zodra je de paniek/duizeligheid voelt; laat het toe, laat het over je heenkomen en ervaar dat er niks gebeurt. Zodra je dat ervaart krijg je weer vertrouwen in je lichaam. Je vertrouwd erop dat je niet zult flauwvallen. Juist het er tegen vechten en van alles doen om het te verhelpen/voorkomen, dat maakt het alleen maar erger. Trust me, been there done that en heb de therapie al gevolgdEvylime schreef: ↑01-09-2018 14:20Met iemand reizen kan helaas niet. Ik zal morgen proberen gewoon een plekje in de trein te kiezen waar ik niet alleen zit (ik koos nu vaak voor zo'n klapstoeltje tussen de coupe's in zegmaar). En die medicijnen worden voorgeschreven toch? Ik denk niet dat ik dat gelijk krijg van de psycholoog. Dat ze eerst wil kijken of het kan zonder. Ik hoop het maar.
Heb je tips voor wat ik zou kunnen doen als ik in de klas merk dat ik meer gespannen word? Ik probeer nu vooral rustig te ademen en tegen mezelf te zeggen dat het goed gaat, dat er niks aan de hand is. Helpt de ene keer wel, andere keer niet.
Je kunt het wel! Het is alleen heel eng de 1e keer. Maar ook dat kun jij. Echt waar.
zaterdag 1 september 2018 om 17:20
De angst toelaten lijkt me heeel eng. Maar ik ga het proberen. Dat wanneer ik merk dat de zenuwen meer worden, ik t maar over me heen laat komen ipv weg te drukken..
Heel eng idee omdat ik juist bang ben dat ik meer in paniek raak als ik het toelaat. Maar zoals jij het zegt klinkt het wel logisch en moet ik t gewoon proberen..
Mediteren ben ik al mee begonnen. Ik doe het nu 's avonds 6 minuten. Daarna lees ik een boek en ga ik slapen en ik merk wel dat ik me veel rustiger voel na het mediteren. Wil kijken of ik wat langer kan gaan mediteren en ook 's ochtends.
zaterdag 1 september 2018 om 17:54
Tuurlijk is het ook heel eng. Ik vind het soms ook nog eng. Maar bij mij is dat het enige wat de paniekaanval laat verdwijnen. Probeer anders eerst het te "oefenen" in een minder spannende situatie. En stel je er vantevoren op in. En bedenk jezelf ook: als je het toelaat, wat is het ergste dat er kan gebeuren? Voor mij was dat antwoord: flauwvallen. Maar toen ging ik relativeren; hoe erg zou het nou feitelijk zijn als ik flauwviel? En toen kwam ik erachter dat het best wel meevalt. Echt meid, je moet er even doorheen.Evylime schreef: ↑01-09-2018 17:20De angst toelaten lijkt me heeel eng. Maar ik ga het proberen. Dat wanneer ik merk dat de zenuwen meer worden, ik t maar over me heen laat komen ipv weg te drukken..
Heel eng idee omdat ik juist bang ben dat ik meer in paniek raak als ik het toelaat. Maar zoals jij het zegt klinkt het wel logisch en moet ik t gewoon proberen..
Mediteren ben ik al mee begonnen. Ik doe het nu 's avonds 6 minuten. Daarna lees ik een boek en ga ik slapen en ik merk wel dat ik me veel rustiger voel na het mediteren. Wil kijken of ik wat langer kan gaan mediteren en ook 's ochtends.
zaterdag 1 september 2018 om 23:16
Hoi,
Erg herkenbaar, dit zijn paniekaanvallen. Google er maar eens op en je zal veel symptomen vast wel herkennen. Ik ben ook vaak erg duizelig en bang om flauw te vallen als ik veel stress heb, ook vermoeidheid speelt een grote rol.
Tips:
- Probeer ritme te houden en een goede nachtrust hebben.
- Vermijd koffie, cola en energydrankjes dit kan paniekaanvallen triggeren.
- Zoek ontspanning
- Haal adem vanuit de buik
Erg herkenbaar, dit zijn paniekaanvallen. Google er maar eens op en je zal veel symptomen vast wel herkennen. Ik ben ook vaak erg duizelig en bang om flauw te vallen als ik veel stress heb, ook vermoeidheid speelt een grote rol.
Tips:
- Probeer ritme te houden en een goede nachtrust hebben.
- Vermijd koffie, cola en energydrankjes dit kan paniekaanvallen triggeren.
- Zoek ontspanning
- Haal adem vanuit de buik
zondag 2 september 2018 om 10:10
zondag 2 september 2018 om 10:23
De symptomen van een paniekaanval herken ik niet echt. Die zijn net wat heftiger dan wat ik ervaar. Misschien dat ik een lichte vorm van paniekaanval heb. Ik weet het niet.vlindertje1991 schreef: ↑01-09-2018 23:16Hoi,
Erg herkenbaar, dit zijn paniekaanvallen. Google er maar eens op en je zal veel symptomen vast wel herkennen. Ik ben ook vaak erg duizelig en bang om flauw te vallen als ik veel stress heb, ook vermoeidheid speelt een grote rol.
Tips:
- Probeer ritme te houden en een goede nachtrust hebben.
- Vermijd koffie, cola en energydrankjes dit kan paniekaanvallen triggeren.
- Zoek ontspanning
- Haal adem vanuit de buik
zondag 2 september 2018 om 10:44
Ik denk dat je wel degelijk een paniekaanval hebt. En geen lichte vorm. Je bent nl dusdanig duizelig dat je denkt flauw te vallen en de duizeligheid komt voort uit stress/angst, zoals je zelf zegt. Tijdens mijn paniekaanvallen was ik ook alleen maar duizelig. Heeeeeeeel duizelig. Ik had ook geen andere symptomen. Maar het was wel degelijk een paniekaanval.
Vandaag is denk ik een mooie dag om de angst te gaan toelaten. Op zondag is het minder druk in de trein dan doordeweeks. En je bent onderweg naar huis, lees: veilige plek.
Overigens waren mijn paniekaanvallen ook ontstaan na een periode van veel diarree door antibioticagebruik. Ik hield niks meer binnen, het was hartje zomer en ik werd duizelig. Wrs omdat ik toen niks meer in m'n lijf had. Daarna werd ik bang om duizelig te worden, want wat als ik flauwviel? Ik vond dat heel erg omdat ik dan in het middelpunt van de belangstelling zou staan en iedereen naar me zou kijken. Uiteindelijk heb ik tig paniekaanvallen gehad, maar nog nooit flauwgevallen daardoor
Echt, kom je angst onder ogen, ga het aan. Toen ik dat eindelijk durfde en het ook nog eens werkte, want er gebeurde niks, ik viel niet flauw, was ik zo blij. Ik voelde me zo stoer. Ik kon het aan! Sterker nog ik riep zelfs in mezelf dingen als: "val maar flauw", "toe dan". Allemaal om "het monster" aan te pakken. Ik kwam hier mee bij mijn therapeut en zij zei dat dit de enige manier was om het te overwinnen. Het was onderdeel van de therapie, alleen liep ik zo voor op schema dat ik de andere stappen over heb geslagen
Echt meid, je kunt dit!
zondag 2 september 2018 om 10:51
Duizelig ben ik niet meer, dat was ik in de periode dat ik ziek was. Maar dat was alsnog best lang, denk een maand ofzo. En je angst echt aangaan, hoe deed je dat? Het paniekerige gevoel wat je kreeg toelaten?Blaadje84 schreef: ↑02-09-2018 10:44Ik denk dat je wel degelijk een paniekaanval hebt. En geen lichte vorm. Je bent nl dusdanig duizelig dat je denkt flauw te vallen en de duizeligheid komt voort uit stress/angst, zoals je zelf zegt. Tijdens mijn paniekaanvallen was ik ook alleen maar duizelig. Heeeeeeeel duizelig. Ik had ook geen andere symptomen. Maar het was wel degelijk een paniekaanval.
Vandaag is denk ik een mooie dag om de angst te gaan toelaten. Op zondag is het minder druk in de trein dan doordeweeks. En je bent onderweg naar huis, lees: veilige plek.
Overigens waren mijn paniekaanvallen ook ontstaan na een periode van veel diarree door antibioticagebruik. Ik hield niks meer binnen, het was hartje zomer en ik werd duizelig. Wrs omdat ik toen niks meer in m'n lijf had. Daarna werd ik bang om duizelig te worden, want wat als ik flauwviel? Ik vond dat heel erg omdat ik dan in het middelpunt van de belangstelling zou staan en iedereen naar me zou kijken. Uiteindelijk heb ik tig paniekaanvallen gehad, maar nog nooit flauwgevallen daardoor
Echt, kom je angst onder ogen, ga het aan. Toen ik dat eindelijk durfde en het ook nog eens werkte, want er gebeurde niks, ik viel niet flauw, was ik zo blij. Ik voelde me zo stoer. Ik kon het aan! Sterker nog ik riep zelfs in mezelf dingen als: "val maar flauw", "toe dan". Allemaal om "het monster" aan te pakken. Ik kwam hier mee bij mijn therapeut en zij zei dat dit de enige manier was om het te overwinnen. Het was onderdeel van de therapie, alleen liep ik zo voor op schema dat ik de andere stappen over heb geslagen
Echt meid, je kunt dit!
Wat ik nu heb is een extreem gevoel van zenuwen. En wanneer de zenuwen erger worden, word ik ook banger om flauw te vallen. Dan gaat mn hart sneller kloppen en krijg ik zweethanden.
En ik wil het wel proberen vanavond. Punt is alleen dat mijn reis 2.5 uur duurt en ik bang ben dat ik juist meer paniek krijg als ik het toelaat en stel dat ik dan nog niet uit de trein kan.. ik weet dat ik dat los moet laten en het gewoon moet doen. Maar ik vind het heel spannend.
zondag 2 september 2018 om 11:18
Wat je omschrijft zijn ook klassieke symptomen van een paniekaanval.Evylime schreef: ↑02-09-2018 10:51Duizelig ben ik niet meer, dat was ik in de periode dat ik ziek was. Maar dat was alsnog best lang, denk een maand ofzo. En je angst echt aangaan, hoe deed je dat? Het paniekerige gevoel wat je kreeg toelaten?
Wat ik nu heb is een extreem gevoel van zenuwen. En wanneer de zenuwen erger worden, word ik ook banger om flauw te vallen. Dan gaat mn hart sneller kloppen en krijg ik zweethanden.
En ik wil het wel proberen vanavond. Punt is alleen dat mijn reis 2.5 uur duurt en ik bang ben dat ik juist meer paniek krijg als ik het toelaat en stel dat ik dan nog niet uit de trein kan.. ik weet dat ik dat los moet laten en het gewoon moet doen. Maar ik vind het heel spannend.
Mijn angst was flauwvallen, door het aan te gaan zei ik tegen mezelf dat ik best mocht flauwvallen. Als dat nl gebeurde dan kon ik ook tegen mijn therapeut zeggen dat ze ongelijk had wat betreft haar bewering dat je fysiek bijna niet kunt flauwvallen als je een paniekaanval hebt. Maar ze had natuurlijk wel gelijk. En ik kapte met al mijn voorzorgsmaatregelen. En ook tijdens de aanval, deed ik niks om het te stoppen. Dat is het aangaan.
De angst dat de paniek erger wordt, is weer een nieuwe angst. Maar oke, stel dat de paniek erger wordt en het neemt niet af, wat is dan het ergste dat je kan overkomen?
zondag 2 september 2018 om 11:26
Werd de paniek niet erger, toen je niks deed om het te stoppen? Omdat je dan misschien kan denken: o god de paniek word erger. Of probeerde je alsnog rustig te blijven door op je ademhaling te letten oid?Blaadje84 schreef: ↑02-09-2018 11:18Wat je omschrijft zijn ook klassieke symptomen van een paniekaanval.
Mijn angst was flauwvallen, door het aan te gaan zei ik tegen mezelf dat ik best mocht flauwvallen. Als dat nl gebeurde dan kon ik ook tegen mijn therapeut zeggen dat ze ongelijk had wat betreft haar bewering dat je fysiek bijna niet kunt flauwvallen als je een paniekaanval hebt. Maar ze had natuurlijk wel gelijk. En ik kapte met al mijn voorzorgsmaatregelen. En ook tijdens de aanval, deed ik niks om het te stoppen. Dat is het aangaan.
De angst dat de paniek erger wordt, is weer een nieuwe angst. Maar oke, stel dat de paniek erger wordt en het neemt niet af, wat is dan het ergste dat je kan overkomen?
En als de paniek erger word.. ja ik zou willen zeggen het ergste wat me kan overkomen is flauwvallen maar dat kan dus niet, haha. Moet zeggen dat ik daar nog niet echt over nagedacht heb.
zondag 2 september 2018 om 11:49
Dat is dus het punt, zodra je weer van alles gaat doen om hetgeen waar je bang voor bent tegen te gaan, zoals op je ademhaling letten zodat je niet flauwvalt, ga je nog steeds je angst niet aan. Je moet juist zonder kunstgrepen je angst aangaan zodat je ziet dat je niet flauw gaat vallen. Volgens mij kroop mijn paniek best ver tot een hoogtepunt op, maar toen ik eenmaal merkte dat ik zelfs op dat punt niet flauwviel, nam het ook weer af. Uiteindelijk heb ik dat meerdere keren moeten doorstaan en daarna werd het steeds makkelijker, beter, kwam het minder vaak voor.Evylime schreef: ↑02-09-2018 11:26Werd de paniek niet erger, toen je niks deed om het te stoppen? Omdat je dan misschien kan denken: o god de paniek word erger. Of probeerde je alsnog rustig te blijven door op je ademhaling te letten oid?
En als de paniek erger word.. ja ik zou willen zeggen het ergste wat me kan overkomen is flauwvallen maar dat kan dus niet, haha. Moet zeggen dat ik daar nog niet echt over nagedacht heb.
Ja oke, stel dat je flauwvalt, hoe erg is dat dan? Wat is daar zo erg aan? Waar ben je bang voor dat er gebeurd als je flauwvalt?
Of stel dat je niet flauwvalt, waar ben je dan bang voor?
Pluis het zover uit totdat je geen vragen meer kunt stellen. Je zult merken dat er wrs een irreële angst zit. Zoals bij mij ook zo was. Mijn angst was dat iedereen naar mij zou gaan kijken als ik flauw zou vallen. En dat heb ik uiteindelijk kunnen relativeren, er zijn immers veel ergere dingen denkbaar.
zondag 2 september 2018 om 12:00
Ik sluit me aan bij iedereen die een psycholoog aanraadt.
Je holt jezelf voorbij en negeert stresssignalen en bent erg perfectionistisch. Goed recept voor overspannenheid. Je voelt de alarmsignalen wel maar kunt daar nog niet goed mee omgaan, waardoor het zich uit in onrealistische angst.
Ik ben zelf tijdens mijn examenjaar een aantal keer flauwgevallen. Net als parbleumondieu in het openbaar, waar anderen bij waren. En een keer in de trein.
Leuk is het niet, maar omstanders willen helpen en uiteindelijk kwam ik altijd weer veilig en heel thuis.
Pas goed op jezelf en neem rust. Fysiek als je ziek of moe bent, mentaal door te leren om te gaan met druk.
Je holt jezelf voorbij en negeert stresssignalen en bent erg perfectionistisch. Goed recept voor overspannenheid. Je voelt de alarmsignalen wel maar kunt daar nog niet goed mee omgaan, waardoor het zich uit in onrealistische angst.
Ik ben zelf tijdens mijn examenjaar een aantal keer flauwgevallen. Net als parbleumondieu in het openbaar, waar anderen bij waren. En een keer in de trein.
Leuk is het niet, maar omstanders willen helpen en uiteindelijk kwam ik altijd weer veilig en heel thuis.
Pas goed op jezelf en neem rust. Fysiek als je ziek of moe bent, mentaal door te leren om te gaan met druk.
What a nuanced anxiety
zondag 2 september 2018 om 14:35
Wil sowieso eerst afwachten wat voor behandeling de psycholoog mij geeft. En donderdag heb ik gesprek met mijn mentor.
Ik merk dat de zenuwen voor het reizen wel wat meer worden. Ik wil gaan proberen de angst toe te laten. Heb net opgeschreven wat het ergste is wat me kan overkomen en eigenlijk is het allemaal niet heel erg. Hoop dat dit me ook wat helpt voor het reizen en voor op school..
Ik merk dat de zenuwen voor het reizen wel wat meer worden. Ik wil gaan proberen de angst toe te laten. Heb net opgeschreven wat het ergste is wat me kan overkomen en eigenlijk is het allemaal niet heel erg. Hoop dat dit me ook wat helpt voor het reizen en voor op school..
zondag 2 september 2018 om 20:51
Oke ik heb de reis erop zitten en het is me alles meegevallen. Eerste halfuur was ik wat meer gespannen, had meer last van zenuwen. En toen dacht ik oke, kom maar dan. Dan val ik maar flauw. En toen gingen ze weer weg. Tijdens de rest van de reis werden de zenuwen soms wat meer maar dat trok ook weer weg. Dus daar ben ik heel blij mee. Morgen moet ik naar school, zie er tegenop maar zijn maar 3 uurtjes gelukkig. Ik ben benieuwd hoe dat gaat.
zondag 2 september 2018 om 22:29
Wat goed van je zeg!!!! Zie je wel dat je het kan?! En het helpt! Want je bent niet flauwgevallen én je zenuwen namen af! Misschien kun je het morgen op school weer toepassen? Hoe vaker je dit doet, hoe meer je zenuwen gaan afnemenEvylime schreef: ↑02-09-2018 20:51Oke ik heb de reis erop zitten en het is me alles meegevallen. Eerste halfuur was ik wat meer gespannen, had meer last van zenuwen. En toen dacht ik oke, kom maar dan. Dan val ik maar flauw. En toen gingen ze weer weg. Tijdens de rest van de reis werden de zenuwen soms wat meer maar dat trok ook weer weg. Dus daar ben ik heel blij mee. Morgen moet ik naar school, zie er tegenop maar zijn maar 3 uurtjes gelukkig. Ik ben benieuwd hoe dat gaat.
maandag 3 september 2018 om 12:42
Ja, zeker! Stond er zelf ook van te kijken. En de zenuwen waren bij het begin van de reis al zoveel minder dan afgelopen vrijdag. Ben vandaag niet naar school gegaan, voelde me niet zo lekker. Moet woensdag pas weer, spannend..
Vind het wel vervelend dat ik nu alles nog spannend vind en dat ik steeds van tevoren zenuwachtig ben. Ik hoop dat dat snel afneemt als ik de angst steeds meer toe ga laten, en dat ik snel weer mijn ding kan doen zoals ik gewend ben.
woensdag 5 september 2018 om 16:07
Nou vandaag school gehad. Was van tevoren erg nerveus. Eenmaal in de klas ook nog. Ik was bang dat dat extreme gevoel van zenuwen terug zou komen. Op een gegeven moment zakte de zenuwen wat en ging het wel.
Later, toen we bezig moesten met een opdracht merkte ik dat ik het warm kreeg en wat duizelig. Dit kwam voornamelijk omdat ik op een gegeven moment klaar was en ik moest wachten en dus niks aan het doen was. Het extreme gevoel van zenuwen bleef weg. Voelde wel dat ik gespannen was, maar meer op de achtergrond.
Ik vond het wel een heel vervelend moment. Merkte ook dat toen ik in t ov terug naar huis zat, mijn humeur niet al te best meer was. Kon wel janken. Terwijl het over het algemeen gewoon prima ging. Maar ik vind het soms zo lastig om positief te blijven. Denk ook dat ik te snel wil dat alles weer is zoals t was. Ik weet dat ik niet moet verwachten dat het na 1x al helemaal weer goed is, maar het gaat zo langzaam allemaal. En niemand weet hoelang het gaat duren voordat alles weer normaal is en dat beangstigd me soms.
Later, toen we bezig moesten met een opdracht merkte ik dat ik het warm kreeg en wat duizelig. Dit kwam voornamelijk omdat ik op een gegeven moment klaar was en ik moest wachten en dus niks aan het doen was. Het extreme gevoel van zenuwen bleef weg. Voelde wel dat ik gespannen was, maar meer op de achtergrond.
Ik vond het wel een heel vervelend moment. Merkte ook dat toen ik in t ov terug naar huis zat, mijn humeur niet al te best meer was. Kon wel janken. Terwijl het over het algemeen gewoon prima ging. Maar ik vind het soms zo lastig om positief te blijven. Denk ook dat ik te snel wil dat alles weer is zoals t was. Ik weet dat ik niet moet verwachten dat het na 1x al helemaal weer goed is, maar het gaat zo langzaam allemaal. En niemand weet hoelang het gaat duren voordat alles weer normaal is en dat beangstigd me soms.
donderdag 6 september 2018 om 11:24
Die frustratie had ik destijds ook en is dus heel herkenbaar. Evenals de vraag: waarom heb ik dit?! Maar je moet wel realistisch blijven. Je bent afgelopen zondag pas voor het eerst begonnen met oefenen, 3 dagen later al resultaat verwachten is niet reëelEvylime schreef: ↑05-09-2018 16:07Nou vandaag school gehad. Was van tevoren erg nerveus. Eenmaal in de klas ook nog. Ik was bang dat dat extreme gevoel van zenuwen terug zou komen. Op een gegeven moment zakte de zenuwen wat en ging het wel.
Later, toen we bezig moesten met een opdracht merkte ik dat ik het warm kreeg en wat duizelig. Dit kwam voornamelijk omdat ik op een gegeven moment klaar was en ik moest wachten en dus niks aan het doen was. Het extreme gevoel van zenuwen bleef weg. Voelde wel dat ik gespannen was, maar meer op de achtergrond.
Ik vond het wel een heel vervelend moment. Merkte ook dat toen ik in t ov terug naar huis zat, mijn humeur niet al te best meer was. Kon wel janken. Terwijl het over het algemeen gewoon prima ging. Maar ik vind het soms zo lastig om positief te blijven. Denk ook dat ik te snel wil dat alles weer is zoals t was. Ik weet dat ik niet moet verwachten dat het na 1x al helemaal weer goed is, maar het gaat zo langzaam allemaal. En niemand weet hoelang het gaat duren voordat alles weer normaal is en dat beangstigd me soms.
Het feit dat het op school best goed ging is al een hele vooruitgang! En soms mag je je best even klote voelen. Ook dat gaat wel weer over. Je bent op de goede weg. Heb vertrouwen en geduld!
