Psyche
alle pijlers
Angst om flauw te vallen door teveel stress
zaterdag 1 september 2018 om 13:48
Hallo, ik wil eigenlijk gewoon even mijn verhaal kwijt.
Ik heb een erg stressvol jaar achter de rug, zat in het eerste jaar van het HBO en moest dus mijn propedeuse halen. Hoefde niet per se in 1 jaar, maar perfectionistisch als ik ben wilde ik dit wel en ik mocht van mezelf ook geen onvoldoendes halen (ookal wist ik dat dit nergens op sloeg). Uiteindelijk gehaald in 1x, zonder onvoldoendes maar op 17 juni werd ik ziek, buikgriep. 2 dagen erna moest ik nog naar school voor een toets, dus ben ik met het OV, heel erg duizelig en misselijk, naar school gegaan en heb ik al duizelig mijn toets gemaakt. Tijdens de toets was ik steeds bang om flauw te vallen, omdat ik het heel warm had, duizelig was en mijn armen tintelden. De dag erna moest ik weer naar school, voor mijn laatste toets en toen ben ik gebracht. Op de heenweg weer duizelig en ook weer bang om flauw te vallen. Tijdens toets ging het wel. Ik ben in totaal ruim een week ziek geweest en eigenlijk had ik al die tijd last van duizeligheid en was ik daardoor ook steeds bang om flauw te vallen.
Na een week dacht ik weer beter te zijn en ben ik weer gaan werken. Dit viel behoorlijk tegen, was ook op het werk nog duizelig. Ben wel gebleven tot het einde, ben de volgende dag (duizelig) naar de stad gegaan en heb die week nog een keer gewerkt.
Week erna naar de dokter geweest en die zei dat de duizeligheid een nasleep van de buikgriep was. Ik moest het rustig aan doen. Ik heb die week de hele week tot 12 uur gewerkt, maar was wel nog steeds duizelig en dus ook nog steeds bang om flauw te vallen. Het belemmerde me nog niet in mijn dagelijks leven, misschien dat dat ook kwam omdat ik op het werken na eigenlijk niks hoefde.
De week daarna (9 juli) leek het de goede kant op te gaan, op woensdag had ik last van diarree en op donderdag voelde ik me ook niet helemaal lekker maar ik schonk er eigenlijk niet heel veel aandacht aan. Toen ben ik op vrijdag met het OV naar mijn vriend gegaan, ging allemaal prima, totdat ik na ongeveer 1.5 uur reizen het bloedheet kreeg, armen gingen tintelen, hart ging sneller kloppen en mijn oren gingen dicht zitten. Ik zat op dat moment in de trein dus ik kon niet zomaar even weg. Ik ben toen niet flauw gevallen maar het scheelde niet veel. Daarna voelde ik me echt niet lekker, en het bleek dat ik voor de tweede keer ziek was geworden, weer buikgriep. Dit alles was een week voordat ik op vakantie ging, dus ik ervoer het ook als zeer stressvol omdat ik beter wilde zijn voor die tijd. In die week dat ik weer ziek was ben ik naar de dokter gegaan omdat ik nauwelijks sliep. Soms nachten achter elkaar niet, of hooguit 1 a 2 uurtjes. Dit sloopte me zowel mentaal als fysiek. En ik was ook weer duizelig, maar dat kwam eerder doordat ik zo moe was, denk ik. Ik heb toen van de dokter temazepam gekregen, heb ik 3 dagen gebruikt waarvan ik er 2 goed sliep.
Ik was net op tijd beter voor de vakantie, maar mijn lichaam was nog niet helemaal hersteld, alles koste net wat meer moeite en de bloedhitte hielp ook niet mee. Ook op vakantie was ik licht duizelig en daardoor bang om flauw te vallen.
Na 2 weken vakantie was ik weer thuis en toen stortte ik mentaal in. Ik kreeg een angst voor het OV en voor andere plekken waar ik niet zo makkelijk even weg kan. Ook had ik heel veel last van stemmingswisselingen, ik kon zomaar ineens in huilen uitbarsten waarvan ik soms niet eens wist waarom. Na een week ben ik hiervoor naar de huisarts gegaan, die me heeft doorverwezen naar een psycholoog. Hier kan ik 28 september terecht en in die tussentijd heb ik nog wel gesprekken met de dokter.
Het punt is nu dat ik weer naar school moet sinds deze week en dat ik, wanneer ik in de klas zit, heel erg zenuwachtig ben, omdat ik dus bang ben om flauw te vallen. Het blijft dan eigenlijk bij heel veel zenuwen, het ijskoud hebben en vaak klamme handen. Als ik word afgeleid gaat het wel, maar zodra we bijvoorbeeld moeten luisteren naar een docent ga ik teveel nadenken en word ik weer zenuwachtiger.
Dit heb ik ook in het OV, met name in de trein omdat je dan niet makkelijk weg kan. Ik moet dan echt op mijn ademhaling letten, neus in, mond uit.
De dokter zegt dat het waarschijnlijk komt omdat ik zoveel stress heb ervaren de afgelopen 2 maanden, dat het zich nu uit in angst. Ik probeer mijn angsten wel aan te gaan, moet ook wel anders zou ik teveel school missen en niet meer naar mijn vriend toe kunnen. Maar van tevoren ben ik zo verschrikkelijk zenuwachtig dat ik het liefste thuis zou blijven. Maar ik merk ook dat wanneer ik een dag vrij heb, of zoals nu in het weekend, dat ik me slecht kan ontspannen omdat ik nu alweer nadenk over dat ik morgen weer met het OV naar huis moet.
Heel verhaal, maar ik vroeg me af of er mensen zijn die dit herkennen en of ze evt tips hebben met wat ik kan doen om dat zenuwachtige gevoel kwijt te raken.
Ik heb een erg stressvol jaar achter de rug, zat in het eerste jaar van het HBO en moest dus mijn propedeuse halen. Hoefde niet per se in 1 jaar, maar perfectionistisch als ik ben wilde ik dit wel en ik mocht van mezelf ook geen onvoldoendes halen (ookal wist ik dat dit nergens op sloeg). Uiteindelijk gehaald in 1x, zonder onvoldoendes maar op 17 juni werd ik ziek, buikgriep. 2 dagen erna moest ik nog naar school voor een toets, dus ben ik met het OV, heel erg duizelig en misselijk, naar school gegaan en heb ik al duizelig mijn toets gemaakt. Tijdens de toets was ik steeds bang om flauw te vallen, omdat ik het heel warm had, duizelig was en mijn armen tintelden. De dag erna moest ik weer naar school, voor mijn laatste toets en toen ben ik gebracht. Op de heenweg weer duizelig en ook weer bang om flauw te vallen. Tijdens toets ging het wel. Ik ben in totaal ruim een week ziek geweest en eigenlijk had ik al die tijd last van duizeligheid en was ik daardoor ook steeds bang om flauw te vallen.
Na een week dacht ik weer beter te zijn en ben ik weer gaan werken. Dit viel behoorlijk tegen, was ook op het werk nog duizelig. Ben wel gebleven tot het einde, ben de volgende dag (duizelig) naar de stad gegaan en heb die week nog een keer gewerkt.
Week erna naar de dokter geweest en die zei dat de duizeligheid een nasleep van de buikgriep was. Ik moest het rustig aan doen. Ik heb die week de hele week tot 12 uur gewerkt, maar was wel nog steeds duizelig en dus ook nog steeds bang om flauw te vallen. Het belemmerde me nog niet in mijn dagelijks leven, misschien dat dat ook kwam omdat ik op het werken na eigenlijk niks hoefde.
De week daarna (9 juli) leek het de goede kant op te gaan, op woensdag had ik last van diarree en op donderdag voelde ik me ook niet helemaal lekker maar ik schonk er eigenlijk niet heel veel aandacht aan. Toen ben ik op vrijdag met het OV naar mijn vriend gegaan, ging allemaal prima, totdat ik na ongeveer 1.5 uur reizen het bloedheet kreeg, armen gingen tintelen, hart ging sneller kloppen en mijn oren gingen dicht zitten. Ik zat op dat moment in de trein dus ik kon niet zomaar even weg. Ik ben toen niet flauw gevallen maar het scheelde niet veel. Daarna voelde ik me echt niet lekker, en het bleek dat ik voor de tweede keer ziek was geworden, weer buikgriep. Dit alles was een week voordat ik op vakantie ging, dus ik ervoer het ook als zeer stressvol omdat ik beter wilde zijn voor die tijd. In die week dat ik weer ziek was ben ik naar de dokter gegaan omdat ik nauwelijks sliep. Soms nachten achter elkaar niet, of hooguit 1 a 2 uurtjes. Dit sloopte me zowel mentaal als fysiek. En ik was ook weer duizelig, maar dat kwam eerder doordat ik zo moe was, denk ik. Ik heb toen van de dokter temazepam gekregen, heb ik 3 dagen gebruikt waarvan ik er 2 goed sliep.
Ik was net op tijd beter voor de vakantie, maar mijn lichaam was nog niet helemaal hersteld, alles koste net wat meer moeite en de bloedhitte hielp ook niet mee. Ook op vakantie was ik licht duizelig en daardoor bang om flauw te vallen.
Na 2 weken vakantie was ik weer thuis en toen stortte ik mentaal in. Ik kreeg een angst voor het OV en voor andere plekken waar ik niet zo makkelijk even weg kan. Ook had ik heel veel last van stemmingswisselingen, ik kon zomaar ineens in huilen uitbarsten waarvan ik soms niet eens wist waarom. Na een week ben ik hiervoor naar de huisarts gegaan, die me heeft doorverwezen naar een psycholoog. Hier kan ik 28 september terecht en in die tussentijd heb ik nog wel gesprekken met de dokter.
Het punt is nu dat ik weer naar school moet sinds deze week en dat ik, wanneer ik in de klas zit, heel erg zenuwachtig ben, omdat ik dus bang ben om flauw te vallen. Het blijft dan eigenlijk bij heel veel zenuwen, het ijskoud hebben en vaak klamme handen. Als ik word afgeleid gaat het wel, maar zodra we bijvoorbeeld moeten luisteren naar een docent ga ik teveel nadenken en word ik weer zenuwachtiger.
Dit heb ik ook in het OV, met name in de trein omdat je dan niet makkelijk weg kan. Ik moet dan echt op mijn ademhaling letten, neus in, mond uit.
De dokter zegt dat het waarschijnlijk komt omdat ik zoveel stress heb ervaren de afgelopen 2 maanden, dat het zich nu uit in angst. Ik probeer mijn angsten wel aan te gaan, moet ook wel anders zou ik teveel school missen en niet meer naar mijn vriend toe kunnen. Maar van tevoren ben ik zo verschrikkelijk zenuwachtig dat ik het liefste thuis zou blijven. Maar ik merk ook dat wanneer ik een dag vrij heb, of zoals nu in het weekend, dat ik me slecht kan ontspannen omdat ik nu alweer nadenk over dat ik morgen weer met het OV naar huis moet.
Heel verhaal, maar ik vroeg me af of er mensen zijn die dit herkennen en of ze evt tips hebben met wat ik kan doen om dat zenuwachtige gevoel kwijt te raken.
maandag 17 september 2018 om 14:08
Kom net van school, had een toets. Vantevoren maakte ik me er niet heel druk over, dat kwam pas toen ik in het ov zat naar school toe. Had wel een halve oxazepam ingenomen, dit hielp iets. Tijdens toets ging mn hart tekeer, was bang dat de angst zou komen maar die kwam niet. Dus al met al wel positief denk ik.
Maar ik ben hier zo ontzettend klaar mee. Zou zo graag weer mn ding kunnen doen zonder van tevoren super zenuwachtig te zijn. Ik word ook helemaal gek van die emmingswisselingen. Het ene moment voel ik me prima, niks aan de hand. Volgende moment zakt mn humeur volledig en kan ik wel janken, wat ik dan ook vaak doe. Nog een week tot de psycholoog. Ik heb er zelfs zin in. Eindelijk praten met iemand die me hopelijk kan helpen.
Maar ik ben hier zo ontzettend klaar mee. Zou zo graag weer mn ding kunnen doen zonder van tevoren super zenuwachtig te zijn. Ik word ook helemaal gek van die emmingswisselingen. Het ene moment voel ik me prima, niks aan de hand. Volgende moment zakt mn humeur volledig en kan ik wel janken, wat ik dan ook vaak doe. Nog een week tot de psycholoog. Ik heb er zelfs zin in. Eindelijk praten met iemand die me hopelijk kan helpen.
woensdag 19 september 2018 om 13:56
Soms vraag ik me af of ik een depressie heb. Zoals nu, mijn stemming is weer volledig omgeslagen en ik zit al een halfuur te huilen. Ik voel me zo verdrietig en ik heb nu echt weer zo'n gevoel dat ik niet weet wat ik moet doen om het beter te laten worden. Ben bang dat het niet meer over gaat. Ik weet dat met de juiste hulp, die vanaf volgende week start, het uiteindelijk wel weer beter zal moeten gaan, maar als ik me zo voel dan is dat moeilijk om te bedenken.
Ik merk dat ik het op sociaal gebied heel moeilijk vind. Ik ga dit weekend weer naar mijn vriend na hem 2 weken niet gezien te hebben, en ik heb er niet eens zin in. Niet omdat ik hem niet wil zien, maar omdat ik het liefste alleen ben en me helemaal afzonder. En dat is niet goed, ik doe mijn best om me niet teveel af te zonderen maar het is zo moeilijk.
Ik ga morgenmiddag weer naar school en ik zie er tegenop om onder de mensen te zijn, om me waarschijnlijk weer ongemakkelijk te voelen vanwege die kut angst en om vrolijk te moeten doen terwijl ik dat niet ben. Ik weet het op dit moment gewoon even niet meer. Ik weet niet wat ik wil, alleen maar dat ik me weer vrolijk wil voelen in plaats van iedere dag jankend op mijn bed te zitten. Sorry voor dit lange, negatieve verhaal maar ik moest het even kwijt.
Ik merk dat ik het op sociaal gebied heel moeilijk vind. Ik ga dit weekend weer naar mijn vriend na hem 2 weken niet gezien te hebben, en ik heb er niet eens zin in. Niet omdat ik hem niet wil zien, maar omdat ik het liefste alleen ben en me helemaal afzonder. En dat is niet goed, ik doe mijn best om me niet teveel af te zonderen maar het is zo moeilijk.
Ik ga morgenmiddag weer naar school en ik zie er tegenop om onder de mensen te zijn, om me waarschijnlijk weer ongemakkelijk te voelen vanwege die kut angst en om vrolijk te moeten doen terwijl ik dat niet ben. Ik weet het op dit moment gewoon even niet meer. Ik weet niet wat ik wil, alleen maar dat ik me weer vrolijk wil voelen in plaats van iedere dag jankend op mijn bed te zitten. Sorry voor dit lange, negatieve verhaal maar ik moest het even kwijt.
woensdag 3 oktober 2018 om 09:54
Het gaat met ups en downs. De ene dag voel ik me prima, de andere dag hoeft er maar iets kleins te gebeuren of ik zit weer een halfuur te huilen. Zo ook afgelopen zondag, ik voelde me zo schuldig tegenover mijn vriend dat ik de hele dag alleen wilde zijn. Terwijl hij al 100x gezegd heeft dat hij het begrijpt (hij heeft zelf een depressie gehad). Maar ik kon niet stoppen met huilen en na een uur huilen ben ik maar een rondje gaan lopen en toen ging het weer.
Wat betreft de angst gaat het wel. Afgelopen weekend heb ik gereist zonder oxazepam in te nemen. Ik was zo verbaasd, had het echt niet verwacht. Ik zat niet ontspannen in de trein maar de zenuwen waren te doen. Hopen dat het nu steeds beter gaat..
Volgende week moet ik naar school voor een toets. Dat vind ik wel spannend, maar gelukkig is het allemaal meerkeuze en ben je er redelijk snel mee klaar.
Volgende week heb ik ook mijn propedeuse uitreiking, wat 1.5 uur duurt. Ik zie er wel tegenop om 1.5 uur daar te zitten.. het komt vast goed maar ik neem wel oxazepam mee voor de zekerheid.
En vrijdag heb ik mijn eerste sessie cognitieve gedragstherapie bij de psycholoog. Ik ben heel erg benieuwd en ik hoop dat het me snel helpt. We gaan eerst aan de angst werken omdat dat het "makkelijkste" is om op te lossen. Een depressie is toch wat ingewikkelder en ze willen kijken of mijn somberheid minder word als ook de angst minder word. We zullen zien.
Lief van je dat je ernaar vroeg
hoe is het met jou?
Wat betreft de angst gaat het wel. Afgelopen weekend heb ik gereist zonder oxazepam in te nemen. Ik was zo verbaasd, had het echt niet verwacht. Ik zat niet ontspannen in de trein maar de zenuwen waren te doen. Hopen dat het nu steeds beter gaat..
Volgende week moet ik naar school voor een toets. Dat vind ik wel spannend, maar gelukkig is het allemaal meerkeuze en ben je er redelijk snel mee klaar.
Volgende week heb ik ook mijn propedeuse uitreiking, wat 1.5 uur duurt. Ik zie er wel tegenop om 1.5 uur daar te zitten.. het komt vast goed maar ik neem wel oxazepam mee voor de zekerheid.
En vrijdag heb ik mijn eerste sessie cognitieve gedragstherapie bij de psycholoog. Ik ben heel erg benieuwd en ik hoop dat het me snel helpt. We gaan eerst aan de angst werken omdat dat het "makkelijkste" is om op te lossen. Een depressie is toch wat ingewikkelder en ze willen kijken of mijn somberheid minder word als ook de angst minder word. We zullen zien.
Lief van je dat je ernaar vroeg
hoe is het met jou?
