Psyche
alle pijlers
Autisme onderzoek, moeder niet mee?
maandag 9 april 2018 om 15:24
Hoi allemaal,
Tot mijn verbazing meende mijn nieuwe psycholoog wat trekken van autisme te herkennen, waarna besloten is een breed diagnostisch onderzoek (ook persoonlijkheid) te laten doen. De aanvraag naar het ASS centrum van "mijn" GGz is inmiddels gedaan; ik sta op een wachtlijst. Het lijkt me heftig als die trekken worden bevestigd, al zijn het wel dingen die ik herken. Die vooralsnog anders werden verklaard. Ik ben zelf psycholoog en nu sinds een aantal jaar aan de andere kant van de hulpverlening, inclusief een aantal vrijwillige en onvrijwillige opnames.
Ik kan het vermoeden begrijpen, weet wat autisme ongeveer inhoudt, maar het "stickertje" zou ik heel zwaar vinden. Ik heb eenmaal zelf samen met iemand anders een autisme onderzoek gedaan bij een volwassene. Zijn vader was hierbij en ze waren het over veel dingen eens. De vader had toen niet veel extra info. Moeder mochten we bellen, dat hielp wel.
Mijn vader is jaren geleden overleden. Mijn moeder is er nog wel. Ondanks een goed contact wil ik niet dat ze bij de diagnostiek betrokken wordt. Ik heb weleens eerder een diagnostisch onderzoek gehad waarbij ze wel betrokken werd, en ze achteraf met allemaal vragen zat of ze dingen wel goed gedaan had. Ook heb ik weleens van een behandelaar wat dingen over vroeger "moeten" vragen; zij zag overal kritiek in en het maakte haar onzeker.
Vlak na mijn Grote Crash een paar jaar geleden, toen ze voor het eerst op bezoek kwam op de PAAZ, maakte ze met haar eerste vraag meteen de hele situatie over haar (waarom ik haar dat aan wilde doen). Sindsdien wil ik haar zoveel mogelijk buiten mijn behandeling (ook de crisisopnames) houden.
Bij de aanvraag is wel al aangegeven dat ik niet wil dat zij betrokken wordt. Ergens knaagt het, omdat ik weet dat ouders veel info kunnen geven over de vroege jeugd en kindertijd van de cliënt. Al heb ik al best wat informatie. Maar als ik de keuze heb, wil ik haar er absoluut niet bij betrekken. Wat moet ik nou doen? Ik wil wel dat als er een ASS wordt vastgesteld, dat heel zorgvuldig wordt gedaan met zoveel mogelijk informatie. Maar tegelijkertijd wil ik haar er gewoon echt niet bij hebben.
Wie heeft hier ervaring mee? Hoe verliep het onderzoek? Waren je ouders of één van hen aanwezig / betrokken? Hoe vond je dat?
Tot mijn verbazing meende mijn nieuwe psycholoog wat trekken van autisme te herkennen, waarna besloten is een breed diagnostisch onderzoek (ook persoonlijkheid) te laten doen. De aanvraag naar het ASS centrum van "mijn" GGz is inmiddels gedaan; ik sta op een wachtlijst. Het lijkt me heftig als die trekken worden bevestigd, al zijn het wel dingen die ik herken. Die vooralsnog anders werden verklaard. Ik ben zelf psycholoog en nu sinds een aantal jaar aan de andere kant van de hulpverlening, inclusief een aantal vrijwillige en onvrijwillige opnames.
Ik kan het vermoeden begrijpen, weet wat autisme ongeveer inhoudt, maar het "stickertje" zou ik heel zwaar vinden. Ik heb eenmaal zelf samen met iemand anders een autisme onderzoek gedaan bij een volwassene. Zijn vader was hierbij en ze waren het over veel dingen eens. De vader had toen niet veel extra info. Moeder mochten we bellen, dat hielp wel.
Mijn vader is jaren geleden overleden. Mijn moeder is er nog wel. Ondanks een goed contact wil ik niet dat ze bij de diagnostiek betrokken wordt. Ik heb weleens eerder een diagnostisch onderzoek gehad waarbij ze wel betrokken werd, en ze achteraf met allemaal vragen zat of ze dingen wel goed gedaan had. Ook heb ik weleens van een behandelaar wat dingen over vroeger "moeten" vragen; zij zag overal kritiek in en het maakte haar onzeker.
Vlak na mijn Grote Crash een paar jaar geleden, toen ze voor het eerst op bezoek kwam op de PAAZ, maakte ze met haar eerste vraag meteen de hele situatie over haar (waarom ik haar dat aan wilde doen). Sindsdien wil ik haar zoveel mogelijk buiten mijn behandeling (ook de crisisopnames) houden.
Bij de aanvraag is wel al aangegeven dat ik niet wil dat zij betrokken wordt. Ergens knaagt het, omdat ik weet dat ouders veel info kunnen geven over de vroege jeugd en kindertijd van de cliënt. Al heb ik al best wat informatie. Maar als ik de keuze heb, wil ik haar er absoluut niet bij betrekken. Wat moet ik nou doen? Ik wil wel dat als er een ASS wordt vastgesteld, dat heel zorgvuldig wordt gedaan met zoveel mogelijk informatie. Maar tegelijkertijd wil ik haar er gewoon echt niet bij hebben.
Wie heeft hier ervaring mee? Hoe verliep het onderzoek? Waren je ouders of één van hen aanwezig / betrokken? Hoe vond je dat?
maandag 9 april 2018 om 15:33
Ik weet het niet... Geen oom of tante die echt heel veel info heeft helaas. Mijn broer wil ik er ook graag buiten houden. Ik weet zelf al dat ik een aantal typische dingen niet heb (die heb ik eerder al eens moeten navragen). Maar of dat voldoende is? Wordt het weleens zonder familie gedaan? Ik ben 37. Kater vertrouw ik daarmee wel; hij kent mij nu ongeveer 16 jaar. Zou dat ook kunnen?
Filmpjes, schaars, alleen van familiedagen. Ik was een verlegen meisje, beetje teruggetrokken en ik denk sociaal wat onhandig. Ik kon me goed alleen vermaken, maar ik had ook een aantal vriendinnetjes. Met poppen had ik niks, alleen als ze op mijn barbie-paard pasten. Verder ook wel "alsof" dingen gespeeld. Waarbij ik het altijd jammer vond dat het zo nep was allemaal. Ik was vroeg met alles; praten, lopen, zindelijkheid etc.
Door de jaren heen heb ik langdurige vriendschappen en relaties opgebouwd en een stabiel werkverleden, tot ik door in eerste instantie lichamelijke klachten geen werk meer kon doen. Aan de andere kant merk ik heel veel van andere mensen (hun emoties kunnen keihard binnenkomen), van de omgeving (7 kanalen info tegelijk - vóór de Crash kon ik dit filteren), ik raak ook snel overprikkeld en dissocieer dan. Van binnenuit merk ik veel minder. Ik heb vooral een soort stress / spanning maar niet veel emotie. Is die er wel, dan is dat te heftig en duurt uren tot een dag. Ik merk het ook niet goed als ik het te warm begin te krijgen of juist te koud en hoewel ik veel pijn heb, merk ik die niet als ik gefocust bezig ben. Ik ben wel van de vaste gewoontes en planningen, maar raak niet van de wap als iets een keer anders gaat.
Eigenlijk wilden ze een IQ test doen, maar ik heb die vroeger zelf afgenomen dus dat lijkt me niet zo betrouwbaar...
Filmpjes, schaars, alleen van familiedagen. Ik was een verlegen meisje, beetje teruggetrokken en ik denk sociaal wat onhandig. Ik kon me goed alleen vermaken, maar ik had ook een aantal vriendinnetjes. Met poppen had ik niks, alleen als ze op mijn barbie-paard pasten. Verder ook wel "alsof" dingen gespeeld. Waarbij ik het altijd jammer vond dat het zo nep was allemaal. Ik was vroeg met alles; praten, lopen, zindelijkheid etc.
Door de jaren heen heb ik langdurige vriendschappen en relaties opgebouwd en een stabiel werkverleden, tot ik door in eerste instantie lichamelijke klachten geen werk meer kon doen. Aan de andere kant merk ik heel veel van andere mensen (hun emoties kunnen keihard binnenkomen), van de omgeving (7 kanalen info tegelijk - vóór de Crash kon ik dit filteren), ik raak ook snel overprikkeld en dissocieer dan. Van binnenuit merk ik veel minder. Ik heb vooral een soort stress / spanning maar niet veel emotie. Is die er wel, dan is dat te heftig en duurt uren tot een dag. Ik merk het ook niet goed als ik het te warm begin te krijgen of juist te koud en hoewel ik veel pijn heb, merk ik die niet als ik gefocust bezig ben. Ik ben wel van de vaste gewoontes en planningen, maar raak niet van de wap als iets een keer anders gaat.
Eigenlijk wilden ze een IQ test doen, maar ik heb die vroeger zelf afgenomen dus dat lijkt me niet zo betrouwbaar...
anoniem_35141 wijzigde dit bericht op 09-04-2018 15:49
64.01% gewijzigd
maandag 9 april 2018 om 15:38
waarschijnlijk nietpoesiepoes schreef: ↑09-04-2018 15:33Ik weet het niet... Geen oom of tante die echt heel veel info heeft helaas. Mijn broer wil ik er ook graag buiten houden. Ik weet zelf al dat ik een aantal typische dingen niet heb (die heb ik eerder al eens moeten navragen). Maar of dat voldoende is? Wordt het weleens zonder familie gedaan? Ik ben 37. Kater vertrouw ik daarmee wel; hij kent mij nu ongeveer 16 jaar. Zou dat ook kunnen?
waarschijnlijk wil je behandelaar juist je jeugd weten.
maandag 9 april 2018 om 15:40
Wacht het nu eerst eens even af. Als ze extra informatie nodig hebben dan kun je het altijd nog overwegen je moeder te vragen. Wellicht zijn er vrijwel geen aanvullende vragen en maak jij je nu druk om niks.poesiepoes schreef: ↑09-04-2018 15:33Ik weet het niet... Geen oom of tante die echt heel veel info heeft helaas. Mijn broer wil ik er ook graag buiten houden. Ik weet zelf al dat ik een aantal typische dingen niet heb (die heb ik eerder al eens moeten navragen). Maar of dat voldoende is? Wordt het weleens zonder familie gedaan? Ik ben 37. Kater vertrouw ik daarmee wel; hij kent mij nu ongeveer 16 jaar. Zou dat ook kunnen?
Er zijn genoeg mensen met geen contact met ouders of overleden ouders, daar lukt de diagnostiek over het algemeen ook gewoon.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
maandag 9 april 2018 om 15:47
klopt, maar behandelaar kan veel met jeugdfilmpjesvivajaline schreef: ↑09-04-2018 15:46Volgens mij is ass onderzoek altijd met ouders ook.
Een speciale vragenlijst voor hen
Vooral de toevallige ongedwongen films
maandag 9 april 2018 om 15:57
maandag 9 april 2018 om 16:34
Ik ben twee keer onderzocht op ASS. Mijn vader leefde al niet meer, mijn moeder dementeerde.
Bij het eerste onderzoek zijn een oom en tante van mij meegeweest. Uit dat onderzoek kwam dat ik geen autisme had.
Bij het tweede onderzoek, vijf jaar later bij iemand die veel meer verstand heeft van autisme bij vrouwen, is een vriendin meegeweest. Daar werd helemaal niet naar ouders gevraagd.
Wel naar iemand die in het huidige leven een belangrijke rol speelt en informatie kan geven.
Bij het eerste onderzoek zijn een oom en tante van mij meegeweest. Uit dat onderzoek kwam dat ik geen autisme had.
Bij het tweede onderzoek, vijf jaar later bij iemand die veel meer verstand heeft van autisme bij vrouwen, is een vriendin meegeweest. Daar werd helemaal niet naar ouders gevraagd.
Wel naar iemand die in het huidige leven een belangrijke rol speelt en informatie kan geven.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 9 april 2018 om 16:40
Wat is precies de reden dat je haar er buiten houdt?
Haar reactie hoort bij haar daar is zij verantwoordelijk voor. Indien zij in jouw jeugd ook zo met zaken om ging dan is het Veel zeggend.
Waar ben je bang voor?
Haar reactie hoort bij haar daar is zij verantwoordelijk voor. Indien zij in jouw jeugd ook zo met zaken om ging dan is het Veel zeggend.
Waar ben je bang voor?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 9 april 2018 om 16:55
maandag 9 april 2018 om 17:07
Hey Amber... ja, ze helpt nog evenveel in huis en met kleine boodschappen soms. Ik weet niet goed waarom niet. Ergens omdat ze nu voor mij wil zorgen en soms ook zegt dat ze trots is ofzo. Terwijl ik als kind en puber een beetje probeerde voor haar te zorgen, omdat ze zoveel op haar bordje had. Zeker rondom de scheiding. En trots, dat zei niemand vroeger, mijn ouders waren beiden heel onzeker en wilden niet dat we naast onze schoenen zouden lopen. Als ik een 8 had, had dat dan niet een 9 kunnen zijn?
Ik vind ook dat er nu niks aan mij is om trots op te zijn. En als dat vroeger nooit gezegd is, komt dat heel raar over. Onecht. Gevoelens werden niet besproken, ergernissen of problemen niet genoemd en al helemaal niet uitgepraat. Dus dat wil ik nu ook niet. Ze weet al veel meer van wat ik meegemaakt heb (trauma's) en "van plan was" (mbt suïcidaliteit) dan ik prettig vind. Ergens misschien ook wel schaamte daarvoor. En omdat ik zo jong zelfstandig was en ook wilde zijn. En nu ben ik dat niet meer. Ik vind mezelf nutteloos, waardeloos en zinloos.
Hooggevoelig ben ik door een eerdere psycholoog genoemd ja. Ik kan er alleen niet zoveel mee. Verder is mijn relatie met mijn lijf (een ding dat het gewoon moet doen en niet moet zeuren) ook iets waardoor ze aan ASS denken geloof ik.
(Voor de "je bent zelf psycholoog" mensen: ik werkte vooral als onderzoeker, dus ja ik weet er wel wat van, maar zeker niet alles, want ik had andere kennis om bij te houden...)
Ik vind ook dat er nu niks aan mij is om trots op te zijn. En als dat vroeger nooit gezegd is, komt dat heel raar over. Onecht. Gevoelens werden niet besproken, ergernissen of problemen niet genoemd en al helemaal niet uitgepraat. Dus dat wil ik nu ook niet. Ze weet al veel meer van wat ik meegemaakt heb (trauma's) en "van plan was" (mbt suïcidaliteit) dan ik prettig vind. Ergens misschien ook wel schaamte daarvoor. En omdat ik zo jong zelfstandig was en ook wilde zijn. En nu ben ik dat niet meer. Ik vind mezelf nutteloos, waardeloos en zinloos.
Hooggevoelig ben ik door een eerdere psycholoog genoemd ja. Ik kan er alleen niet zoveel mee. Verder is mijn relatie met mijn lijf (een ding dat het gewoon moet doen en niet moet zeuren) ook iets waardoor ze aan ASS denken geloof ik.
(Voor de "je bent zelf psycholoog" mensen: ik werkte vooral als onderzoeker, dus ja ik weet er wel wat van, maar zeker niet alles, want ik had andere kennis om bij te houden...)
anoniem_35141 wijzigde dit bericht op 09-04-2018 17:19
18.65% gewijzigd
maandag 9 april 2018 om 17:08
Je bent 37. Hoe betrouwbaar zijn de herinneringen van je moeder dan nog?
Herinneringen worden vaak ingekleurd en vervormd door eigen gedachtes.
Kinderen uit het zelfde gezin kunnen heel andere herinneringen hebben aan hun jeugd / ouders / broers en zussen.
En waarom een iq test?
Je hebt gestudeerd dus zal vast redelijk intelligent zijn. Wat maakt het nou ut hoe intelligent precies.
Herinneringen worden vaak ingekleurd en vervormd door eigen gedachtes.
Kinderen uit het zelfde gezin kunnen heel andere herinneringen hebben aan hun jeugd / ouders / broers en zussen.
En waarom een iq test?
Je hebt gestudeerd dus zal vast redelijk intelligent zijn. Wat maakt het nou ut hoe intelligent precies.
maandag 9 april 2018 om 17:33
Ik zag ook het nut van een IQ test niet zo in. Ik denk dat ik zelf hoe dan ook de uitslag niet echt vertrouw, van de vorige versies kende ik de antwoorden. Maar dat is weer lang geleden. Scoor ik heel hoog, dan wijt ik dat aan eigen ervaring met GIT, Raven en WAIS-III. Scoor ik minder hoog dan verwacht, tja, hele stapel pillen en zie je wel dat ik dom word. Dat idee heb ik echt namelijk, maar mijn behandelaren houden het erop dat er zoveel tegelijk speelt dat ik maar weinig aandacht/energie overhoud voor andere dingen.
Ik heb inderdaad een WO niveau, opleiding voltooid, dus dan zit je al gauw boven de 120...
Maar schijnbaar komt het vaker voor dat intelligente mensen snel oppikken wat er van ze verwacht wordt, hun sterke kant kunnen inzetten om met lastige dingen om te gaan... En daardoor pas heel laat "door de mand" vallen.
Ik heb inderdaad een WO niveau, opleiding voltooid, dus dan zit je al gauw boven de 120...
Maar schijnbaar komt het vaker voor dat intelligente mensen snel oppikken wat er van ze verwacht wordt, hun sterke kant kunnen inzetten om met lastige dingen om te gaan... En daardoor pas heel laat "door de mand" vallen.
anoniem_35141 wijzigde dit bericht op 09-04-2018 17:52
23.03% gewijzigd
maandag 9 april 2018 om 17:45
Hoi Poesiepoes, wat leuk om even iets over je te horen. Ik weet nu alleen niet meer of je me onder deze nick nog kent of dat dat een oude was. Als mijn nick je niets zegt, kan je een PB sturen.
Ontopic; ik heb zelf een autisme onderzoek gehad (en het etiketje gekregen) en ik vond de input van mijn moeder echt niet nuttig. Mijn moeder heeft zelf flinke problemen en zaken draaien ook snel om haar. Het is mij niet duidelijk of ze autistisch of narcistisch is, maar ze was in ieder geval geen fijne zorgzame moeder. De constatering dat ik autisme had, was voor haar een soort vrijbrief dat het vroeger allemaal aan mij had gelegen en dat haar geen enkele blaam trof.
Maar ze had ook gewoon helemaal niet zo'n goed beeld van mij als kind; vond me totaal niet onhandig en "gewoon" sportief bijvoorbeeld, terwijl mijn (studenten)huisgenoten al doorhadden dat ik altijd door de hoeken van de tafel heen probeerde te lopen omdat ik dat nooit goed inschatte. Mijn moeder had sommige lichamelijke akwijkingkjes (zoals naar binnen staande knotsknieën) nog nooit opgemerkt, en ze had een heel raar beeld van mijn super goede contact met mijn beste vriendin in mijn puberteit (zat allemaal rare hints te geven dat dat "een hele opmerkelijke relatie was", met de onuitgesproken suggestie alsof wij lesbisch waren ofzo. Ze kwam echt niet uit haar eigen wereldje...
Ontopic; ik heb zelf een autisme onderzoek gehad (en het etiketje gekregen) en ik vond de input van mijn moeder echt niet nuttig. Mijn moeder heeft zelf flinke problemen en zaken draaien ook snel om haar. Het is mij niet duidelijk of ze autistisch of narcistisch is, maar ze was in ieder geval geen fijne zorgzame moeder. De constatering dat ik autisme had, was voor haar een soort vrijbrief dat het vroeger allemaal aan mij had gelegen en dat haar geen enkele blaam trof.
Maar ze had ook gewoon helemaal niet zo'n goed beeld van mij als kind; vond me totaal niet onhandig en "gewoon" sportief bijvoorbeeld, terwijl mijn (studenten)huisgenoten al doorhadden dat ik altijd door de hoeken van de tafel heen probeerde te lopen omdat ik dat nooit goed inschatte. Mijn moeder had sommige lichamelijke akwijkingkjes (zoals naar binnen staande knotsknieën) nog nooit opgemerkt, en ze had een heel raar beeld van mijn super goede contact met mijn beste vriendin in mijn puberteit (zat allemaal rare hints te geven dat dat "een hele opmerkelijke relatie was", met de onuitgesproken suggestie alsof wij lesbisch waren ofzo. Ze kwam echt niet uit haar eigen wereldje...
maandag 9 april 2018 om 17:54
Wanneer je voor praktische hulp van haar afhankelijk bent dan snap ik wel dat je de relatie met je moeder niet onder druk wilt zetten. Mede gezien haar reacties uit het verleden en het feit dat het haar emotioneel belast.
Ik zou bij je eigen gevoel blijven en niet bespreken in het diagnose traject.
Ik zou bij je eigen gevoel blijven en niet bespreken in het diagnose traject.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
