Psyche
alle pijlers
Autisme onderzoek, moeder niet mee?
maandag 9 april 2018 om 15:24
Hoi allemaal,
Tot mijn verbazing meende mijn nieuwe psycholoog wat trekken van autisme te herkennen, waarna besloten is een breed diagnostisch onderzoek (ook persoonlijkheid) te laten doen. De aanvraag naar het ASS centrum van "mijn" GGz is inmiddels gedaan; ik sta op een wachtlijst. Het lijkt me heftig als die trekken worden bevestigd, al zijn het wel dingen die ik herken. Die vooralsnog anders werden verklaard. Ik ben zelf psycholoog en nu sinds een aantal jaar aan de andere kant van de hulpverlening, inclusief een aantal vrijwillige en onvrijwillige opnames.
Ik kan het vermoeden begrijpen, weet wat autisme ongeveer inhoudt, maar het "stickertje" zou ik heel zwaar vinden. Ik heb eenmaal zelf samen met iemand anders een autisme onderzoek gedaan bij een volwassene. Zijn vader was hierbij en ze waren het over veel dingen eens. De vader had toen niet veel extra info. Moeder mochten we bellen, dat hielp wel.
Mijn vader is jaren geleden overleden. Mijn moeder is er nog wel. Ondanks een goed contact wil ik niet dat ze bij de diagnostiek betrokken wordt. Ik heb weleens eerder een diagnostisch onderzoek gehad waarbij ze wel betrokken werd, en ze achteraf met allemaal vragen zat of ze dingen wel goed gedaan had. Ook heb ik weleens van een behandelaar wat dingen over vroeger "moeten" vragen; zij zag overal kritiek in en het maakte haar onzeker.
Vlak na mijn Grote Crash een paar jaar geleden, toen ze voor het eerst op bezoek kwam op de PAAZ, maakte ze met haar eerste vraag meteen de hele situatie over haar (waarom ik haar dat aan wilde doen). Sindsdien wil ik haar zoveel mogelijk buiten mijn behandeling (ook de crisisopnames) houden.
Bij de aanvraag is wel al aangegeven dat ik niet wil dat zij betrokken wordt. Ergens knaagt het, omdat ik weet dat ouders veel info kunnen geven over de vroege jeugd en kindertijd van de cliënt. Al heb ik al best wat informatie. Maar als ik de keuze heb, wil ik haar er absoluut niet bij betrekken. Wat moet ik nou doen? Ik wil wel dat als er een ASS wordt vastgesteld, dat heel zorgvuldig wordt gedaan met zoveel mogelijk informatie. Maar tegelijkertijd wil ik haar er gewoon echt niet bij hebben.
Wie heeft hier ervaring mee? Hoe verliep het onderzoek? Waren je ouders of één van hen aanwezig / betrokken? Hoe vond je dat?
Tot mijn verbazing meende mijn nieuwe psycholoog wat trekken van autisme te herkennen, waarna besloten is een breed diagnostisch onderzoek (ook persoonlijkheid) te laten doen. De aanvraag naar het ASS centrum van "mijn" GGz is inmiddels gedaan; ik sta op een wachtlijst. Het lijkt me heftig als die trekken worden bevestigd, al zijn het wel dingen die ik herken. Die vooralsnog anders werden verklaard. Ik ben zelf psycholoog en nu sinds een aantal jaar aan de andere kant van de hulpverlening, inclusief een aantal vrijwillige en onvrijwillige opnames.
Ik kan het vermoeden begrijpen, weet wat autisme ongeveer inhoudt, maar het "stickertje" zou ik heel zwaar vinden. Ik heb eenmaal zelf samen met iemand anders een autisme onderzoek gedaan bij een volwassene. Zijn vader was hierbij en ze waren het over veel dingen eens. De vader had toen niet veel extra info. Moeder mochten we bellen, dat hielp wel.
Mijn vader is jaren geleden overleden. Mijn moeder is er nog wel. Ondanks een goed contact wil ik niet dat ze bij de diagnostiek betrokken wordt. Ik heb weleens eerder een diagnostisch onderzoek gehad waarbij ze wel betrokken werd, en ze achteraf met allemaal vragen zat of ze dingen wel goed gedaan had. Ook heb ik weleens van een behandelaar wat dingen over vroeger "moeten" vragen; zij zag overal kritiek in en het maakte haar onzeker.
Vlak na mijn Grote Crash een paar jaar geleden, toen ze voor het eerst op bezoek kwam op de PAAZ, maakte ze met haar eerste vraag meteen de hele situatie over haar (waarom ik haar dat aan wilde doen). Sindsdien wil ik haar zoveel mogelijk buiten mijn behandeling (ook de crisisopnames) houden.
Bij de aanvraag is wel al aangegeven dat ik niet wil dat zij betrokken wordt. Ergens knaagt het, omdat ik weet dat ouders veel info kunnen geven over de vroege jeugd en kindertijd van de cliënt. Al heb ik al best wat informatie. Maar als ik de keuze heb, wil ik haar er absoluut niet bij betrekken. Wat moet ik nou doen? Ik wil wel dat als er een ASS wordt vastgesteld, dat heel zorgvuldig wordt gedaan met zoveel mogelijk informatie. Maar tegelijkertijd wil ik haar er gewoon echt niet bij hebben.
Wie heeft hier ervaring mee? Hoe verliep het onderzoek? Waren je ouders of één van hen aanwezig / betrokken? Hoe vond je dat?
maandag 9 april 2018 om 17:59
Wat naar voor je... Jij kreeg dus geen erkenning maar juist de schuld voor je eigen "problemen" van je moeder. Misschien dan wel weer positief dat de hulpverlener dat aparte gedrag ook zag..?
Ik ken je niet onder deze nick, sorry, doe die PB dan maar
Het is ook wel heel lang geleden - mei 2015 zie ik - dat ik dat WIA keuring topic opende. (Ik heb er nog een keer een update opgezet, maar die klopt ook niet meer...)
Ik ken je niet onder deze nick, sorry, doe die PB dan maar
Het is ook wel heel lang geleden - mei 2015 zie ik - dat ik dat WIA keuring topic opende. (Ik heb er nog een keer een update opgezet, maar die klopt ook niet meer...)
maandag 9 april 2018 om 18:07
Sowieso wil ik niet veel druk leggen, ze trekt zich dingen enorm aan. Ze bewaarde haar vroegere appjes 4 jaar (!!), las ze ook weleens na nog. Toen laatst haar telefoon traag werd, heeft ze ze eindelijk gewist.
Het contact dat we hebben is oppervlakkig, maar wel constant nu. Ik ga 1x in de week daar eten en zij komt 1x in de week hier thee drinken. Dat werkt en wil ik graag zo houden. Maar ja als je in therapie bent, probeer je weleens wat uit, dat valt niet altijd in goede aarde... Dus ik blijf voorzichtig.
Het contact dat we hebben is oppervlakkig, maar wel constant nu. Ik ga 1x in de week daar eten en zij komt 1x in de week hier thee drinken. Dat werkt en wil ik graag zo houden. Maar ja als je in therapie bent, probeer je weleens wat uit, dat valt niet altijd in goede aarde... Dus ik blijf voorzichtig.
maandag 9 april 2018 om 21:02
Nee hoor; mijn moeder had alleen een vragenlijst ingevuld die serieus werd genomen door iemand die niet mijn standaard psycholoog was, maar die we (psycholoog & ik) als second opinion hadden gevraagd om het onderzoek te doen zodat het helemaal "blanco" zou worden uitgevoerd zonder sturende veronderstellingen van mijn vaste psycholoog. Pas na de diagnose zei mijn moeder dat het allemaal dus daaraan had gelegen, maar dat had ik wel een beetje zien aankomen.poesiepoes schreef: ↑09-04-2018 17:59Wat naar voor je... Jij kreeg dus geen erkenning maar juist de schuld voor je eigen "problemen" van je moeder. Misschien dan wel weer positief dat de hulpverlener dat aparte gedrag ook zag..?
Kort geleden flikte ze het weer; ik had haar een jaar buitengesloten omdat ik op verzoek van school een traject met mijn zoon in was gegaan, waar ook autisme uit kwam (hoewel wijzelf en mensen die hem kennen dat niet helemaal vinden kloppen, maar als werkdiagnose voor school is het wel even prima).
Ik wilde haar daar niet doorheen hebben fietsen, maar uit een soort ingebakken schuldgevoel ging ik twee weken geleden maar eens langs om haar bij te praten over de afgelopen periode; ze vindt dat ik het contact met haar kleinzoon belemmer. En ja hoor; de diagnose van mijn zoon was wel mooi, want dan wist ik hoe zij het vroeger gehad had met mij. Terwijl de situaties juist heel verschillend zijn; ik werd als kind echt emotioneel verwaarloosd, voortdurend gebruikt om haar te bevestigen en gewoon geslagen, en kwam uit een verknipt gezin, waardoor ik als kind op school heel veel gedragsproblemen vertoonde. Ik deed bij anderen wat mij thuis ook maar overkwam. Mijn zoon is een schatje, waarvan de juf er wel 10 in de klas zou willen hebben, maar hij kan zijn aandacht gewoon niet bij de lesstof houden of zich tot stomme taken zetten. Heeft ook met hoge intelligentie te maken. Kijk; dat had ik OOK nog, maar ik was wel een veel heftiger geval. Maar voor mijn moeder is het natuurlijk helemaal hetzelfde.
dinsdag 10 april 2018 om 11:03
Wat ontzettend lastig voor je... Ook om jou aan te wijzen als degene met het probleem, als kind al. Lijkt me heel zwaar, zo'n contact.
Met mijn moeder is het echt heel anders hoor, gelukkig. Alleen is ze zo gevoelig voor eventuele kritiek dat ik oppas wat ik haar wel en niet vraag of vertel. Twee keer per week vind ik wel fijn, we kunnen het prima over de honden hebben, over het weer, hoe het met familie gaat etc. Maar niet over gevoelens of nare ervaringen. Dat wil ik gewoon niet. Dat kan met Kater en met Tijger (een betere naam voor een nieuwe kater weet ik even niet). Die 2 lieve mannen in mijn leven die ik allebei "mijn vriend" mag noemen (het zijn wel platonische relaties, ik "kan" en wil niet verder en Kater richt zich op de mannen). Bij hen voel ik me het veiligst. Zij hebben ook de "handleiding", hebben door wanneer ik ga dissocieëren bijvoorbeeld of wanneer ik in de stress schiet. Dat is voor mij genoeg, ik "hoef" het er dan ook niet met mijn moeder over te hebben.
Met mijn moeder is het echt heel anders hoor, gelukkig. Alleen is ze zo gevoelig voor eventuele kritiek dat ik oppas wat ik haar wel en niet vraag of vertel. Twee keer per week vind ik wel fijn, we kunnen het prima over de honden hebben, over het weer, hoe het met familie gaat etc. Maar niet over gevoelens of nare ervaringen. Dat wil ik gewoon niet. Dat kan met Kater en met Tijger (een betere naam voor een nieuwe kater weet ik even niet). Die 2 lieve mannen in mijn leven die ik allebei "mijn vriend" mag noemen (het zijn wel platonische relaties, ik "kan" en wil niet verder en Kater richt zich op de mannen). Bij hen voel ik me het veiligst. Zij hebben ook de "handleiding", hebben door wanneer ik ga dissocieëren bijvoorbeeld of wanneer ik in de stress schiet. Dat is voor mij genoeg, ik "hoef" het er dan ook niet met mijn moeder over te hebben.
anoniem_35141 wijzigde dit bericht op 05-12-2018 19:17
6.82% gewijzigd
woensdag 11 april 2018 om 09:06
woensdag 11 april 2018 om 09:54
Mss helpt gewoon het 'bezig zijn' door aan die lolly te zuigen.poesiepoes schreef: ↑11-04-2018 09:06De snelste manier: Naam noemen, oogcontact vragen, lolly aanbieden (heb ik altijd mee) Naar een veilige plaats gaan, rust en dan afwachten...
(geen idee waarom maar die lolly werkt, mss omdat het veel zintuigen tegelijk aanspreekt en je een enorme dosis suiker krijgt?)
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
woensdag 11 april 2018 om 10:07
Misschien. Ik heb hele grote, die passen niet gelijk goed in je mond (Double Up). Dus een hoop vasthouden, draaien, likken... Ze zeggen ook dat je zintuigen gebruiken goed kan helpen. Maar vooral ook veiligheid. Afwachten kan ook, dat duurt langer. Als er teveel gebeurt om me heen kom ik er dan niet uit. En zorgen dat ik niet weg ga, dan kon ik weleens hele gevaarlijke dingen gaan doen (zonder die zelf bewust te sturen).
dinsdag 3 juli 2018 om 18:55
Net het adviesgesprek gehad... ik heb autisme. Over de ernst score moeten ze het nog hebben. Vroeger heette dit Asperger. Ze zeiden dat ik heel intelligent ben en daarom zo ver ben gekomen (gymnasium gedaan, universitaire studie afgerond, stabiel werkverleden...) en nog allerlei dingen heb "geleerd" in het contact met anderen.
Ik wist dat de kans bestond, maar dat ik nu echt de diagnose heb is toch wel even schrikken. Tegelijkertijd is het ook een beetje een opluchting, zo van, misschien hoef ik dan eindelijk niet altijd maar te doen alsof ik super leuk/sociaal/assertief en vooral heel "normaal" en aangepast ben. Want zo voelt het niet. In een groep weet ik bijv. niet wanneer ik iets kan zeggen, in gesprekken vind ik het lastig als er ook nog van alles gebeurt (er rijdt een auto langs, de ventilator staat aan etc) en als het druk geweest is, zit ik de dag erna nog vol van alle informatie en gebeurtenissen. Het verklaart ook dat ik snel overprikkeld raak maar van binnen juist heel weinig merk. Doordat ik ontzettend op buiten en anderen gericht ben. Herkennen jullie dat?
Ik wist dat de kans bestond, maar dat ik nu echt de diagnose heb is toch wel even schrikken. Tegelijkertijd is het ook een beetje een opluchting, zo van, misschien hoef ik dan eindelijk niet altijd maar te doen alsof ik super leuk/sociaal/assertief en vooral heel "normaal" en aangepast ben. Want zo voelt het niet. In een groep weet ik bijv. niet wanneer ik iets kan zeggen, in gesprekken vind ik het lastig als er ook nog van alles gebeurt (er rijdt een auto langs, de ventilator staat aan etc) en als het druk geweest is, zit ik de dag erna nog vol van alle informatie en gebeurtenissen. Het verklaart ook dat ik snel overprikkeld raak maar van binnen juist heel weinig merk. Doordat ik ontzettend op buiten en anderen gericht ben. Herkennen jullie dat?
dinsdag 3 juli 2018 om 21:53
woensdag 4 juli 2018 om 18:41
Ja, het was heel duidelijk zeiden ze. Ik heb na de intake de vragenlijst over vroeger met mijn moeder samen ingevuld. Daar was niet veel opvallends, maar ook "positieve" dingen horen erbij begreep ik later, zoals een (heel) goed geheugen en goed zijn met taal (omdat daar vaste regels voor zijn, schijnbaar). Kater is mee geweest naar het interview. En daarna had ik zelf nog een gesprek. Kater kon veel voorbeelden noemen en ik herkende ook steeds meer. Vooral achteraf heb ik nog van alles aangevuld. Dingen die ik eigenlijk niet bij autisme vond passen en dingen waarvan ik dacht o jee...
Ik ben blij dat Kater mee is geweest; hij kent mij over de afgelopen 16 jaar het best. Hij was wel verbaasd, maar begrijpt het inmiddels ook wel. Mijn moeder niet, ze is schijnbaar heel boos over de diagnose (hoorde ik van Kater). Maar ik wil niet alles gaan uitleggen. Helemaal nu niet, ik zit er zelf nogal mee ook. Kater heeft dat een beetje gedaan, hopelijk helpt dat haar.
Nu zelf nog bijkomen... We gaan psycho-educatie doen en proberen een soort signaleringsplan te maken om overprikkeling etc (en dissociatie als het echt teveel wordt) te voorkomen. Dat gebeurt naast mijn andere behandelingen hier. Spannend en heel raar. Ik autistisch, dat had ik nooit gedacht...
Ik ben blij dat Kater mee is geweest; hij kent mij over de afgelopen 16 jaar het best. Hij was wel verbaasd, maar begrijpt het inmiddels ook wel. Mijn moeder niet, ze is schijnbaar heel boos over de diagnose (hoorde ik van Kater). Maar ik wil niet alles gaan uitleggen. Helemaal nu niet, ik zit er zelf nogal mee ook. Kater heeft dat een beetje gedaan, hopelijk helpt dat haar.
Nu zelf nog bijkomen... We gaan psycho-educatie doen en proberen een soort signaleringsplan te maken om overprikkeling etc (en dissociatie als het echt teveel wordt) te voorkomen. Dat gebeurt naast mijn andere behandelingen hier. Spannend en heel raar. Ik autistisch, dat had ik nooit gedacht...
zaterdag 7 juli 2018 om 20:13
Poesie, die boosheid van je moeder kan ik misschien uitleggen.
Vroeger werd autisme gezien als de schuld van de moeder. Zoek maar eens op 'ijskastmoeder'. Dus zij vindt waarschijnlijk dat jij haar verraden hebt door die diagnose te vragen, dat het nu haar schuld is, omdat zij jou niet genoeg liefde heeft gegeven.
Misschien verklaart dat waarom ze zo boos is.
Vroeger werd autisme gezien als de schuld van de moeder. Zoek maar eens op 'ijskastmoeder'. Dus zij vindt waarschijnlijk dat jij haar verraden hebt door die diagnose te vragen, dat het nu haar schuld is, omdat zij jou niet genoeg liefde heeft gegeven.
Misschien verklaart dat waarom ze zo boos is.
maandag 9 juli 2018 om 14:46
Goh wat een ontwikkeling. Die diagnose is gewoon balen; mensen met autisme hebben voordat ze de diagnose krijgen net zoveel vooroordelen (sommige terechte) over autisten dan andere mensen, en ineens moet je dat etiketje op jezelf plakken! bij mijn psycho educatie (en later in een lotgenotengroep die ik nog even uitgeprobeerd heb) zaten allemaal mensen waarmee ik eigenlijk helemaal geen "groepje" wilde vormen omdat ik het ook al die tijd relatief goed gedaan had, en je bij hen wel heel veel "valkuilen" zag waarvan ik dacht: "Ja maar DAT heb ik tenminste WEL door!". Niet echt leuk voor je zelfbeeld om er bij te horen...
Ik heb ook "asperger", maar bij mijzelf merk ik dat veel gedrag dat ik eerst hier aan toe schreef (omdat het in de boekjes wordt genoemd), toch ook wel komt van emotionele verwaarlozing en nooit het goede voorbeeld gekregen hoe je met anderen moet omgaan.
Ik heb de laatste jaren, na flinke burn-outs en PTSS-klachten toch ook wel heel veel sociaal gedrag bijgeleerd, en omgangsvormen van anderen leren snappen (of juist los van mijzelf zien). Dat komt omdat ik wel moest (ben ook moeder van een kind) en omdat ik een hele leuke ontzettend sociaal ontwikkelde man heb die me uiteindelijk heel veel heeft voorgedaan en heeft uitgelegd. Niet dat het een bewust heropvoedingsprogramma was ofzo, maar ik leer gewoon veel van hem. De eerste 21 jaar hebben mijn ouders veel verknald, maar op mijn 21e leerde ik hem kennen, en inmiddels is mijn leven met hem langer dan het leven voor die tijd. Dus dat helpt wel om langzaam dingen te laten wegslijten. Maar ik ga ook heel veel uit de weg omdat ik weet dat het me toch niet allemaal gaat lukken zoals mensen die het niet hebben, en ik niet meer van die overdreven eisen aan mezelf stel.
Heb je inmiddels de boeken van Myrthe van der Meer al eens gelezen? (PAAZ en UP)? Zij heeft wel veel waar je je in zult herkennen, maar ze schrijft het ontzettend fijn op, en haar humor maakt het echt beter te verteren. Ze zijn er ook als luisterboek; is ook heel prettig (vooral PAAZ omdat ze die zelf voorleest).
Ik heb ook "asperger", maar bij mijzelf merk ik dat veel gedrag dat ik eerst hier aan toe schreef (omdat het in de boekjes wordt genoemd), toch ook wel komt van emotionele verwaarlozing en nooit het goede voorbeeld gekregen hoe je met anderen moet omgaan.
Ik heb de laatste jaren, na flinke burn-outs en PTSS-klachten toch ook wel heel veel sociaal gedrag bijgeleerd, en omgangsvormen van anderen leren snappen (of juist los van mijzelf zien). Dat komt omdat ik wel moest (ben ook moeder van een kind) en omdat ik een hele leuke ontzettend sociaal ontwikkelde man heb die me uiteindelijk heel veel heeft voorgedaan en heeft uitgelegd. Niet dat het een bewust heropvoedingsprogramma was ofzo, maar ik leer gewoon veel van hem. De eerste 21 jaar hebben mijn ouders veel verknald, maar op mijn 21e leerde ik hem kennen, en inmiddels is mijn leven met hem langer dan het leven voor die tijd. Dus dat helpt wel om langzaam dingen te laten wegslijten. Maar ik ga ook heel veel uit de weg omdat ik weet dat het me toch niet allemaal gaat lukken zoals mensen die het niet hebben, en ik niet meer van die overdreven eisen aan mezelf stel.
Heb je inmiddels de boeken van Myrthe van der Meer al eens gelezen? (PAAZ en UP)? Zij heeft wel veel waar je je in zult herkennen, maar ze schrijft het ontzettend fijn op, en haar humor maakt het echt beter te verteren. Ze zijn er ook als luisterboek; is ook heel prettig (vooral PAAZ omdat ze die zelf voorleest).
maandag 9 juli 2018 om 14:48
Dat is wel een hele grote projectie. Je weet helemaal niets van die moeder. Misschien heeft ze zelf ook wel trekjes van autisme en vindt ze het heel confronterend. Of misschein is het een rotmoeder die nu vindt dat haar kind mislukt is. Kan allemaal...Celaena_Aelin schreef: ↑07-07-2018 20:13Poesie, die boosheid van je moeder kan ik misschien uitleggen.
Vroeger werd autisme gezien als de schuld van de moeder. Zoek maar eens op 'ijskastmoeder'. Dus zij vindt waarschijnlijk dat jij haar verraden hebt door die diagnose te vragen, dat het nu haar schuld is, omdat zij jou niet genoeg liefde heeft gegeven.
Misschien verklaart dat waarom ze zo boos is.
maandag 9 juli 2018 om 15:45
Ik zeg ook dat ik het misschien uit kan leggen. Niet 'dit is hoe het bij jouw moeder werkt'.blijmetmij schreef: ↑09-07-2018 14:48Dat is wel een hele grote projectie. Je weet helemaal niets van die moeder. Misschien heeft ze zelf ook wel trekjes van autisme en vindt ze het heel confronterend. Of misschein is het een rotmoeder die nu vindt dat haar kind mislukt is. Kan allemaal...
woensdag 25 juli 2018 om 13:59
Ik ben ook WO geschoold en heb een 3 tal maanden een PhD 'geprobeerd' maar mijn IQ test kwam uit tussen de 93 en 110 ongeveer (ik was de avond ervoor pas om 2 uur snachts klaar met werken en de test was om 9 uur ochtend). Dus boven de 120 lijkt me sterk. Ik had sommige onderdelen rond de 136 zitten en andere dingen rond de 100. Maar geen gap groot genoeg tussen performaal en verbaal om er een conclusie aan te verbinden. Het rapport ligt ergens opgeslagen tussen mijn spullen dus de exacte cijfers weet ik niet uit mijn hoofd.poesiepoes schreef: ↑09-04-2018 17:33Ik zag ook het nut van een IQ test niet zo in. Ik denk dat ik zelf hoe dan ook de uitslag niet echt vertrouw, van de vorige versies kende ik de antwoorden. Maar dat is weer lang geleden. Scoor ik heel hoog, dan wijt ik dat aan eigen ervaring met GIT, Raven en WAIS-III. Scoor ik minder hoog dan verwacht, tja, hele stapel pillen en zie je wel dat ik dom word. Dat idee heb ik echt namelijk, maar mijn behandelaren houden het erop dat er zoveel tegelijk speelt dat ik maar weinig aandacht/energie overhoud voor andere dingen.
Ik heb inderdaad een WO niveau, opleiding voltooid, dus dan zit je al gauw boven de 120...
Maar schijnbaar komt het vaker voor dat intelligente mensen snel oppikken wat er van ze verwacht wordt, hun sterke kant kunnen inzetten om met lastige dingen om te gaan... En daardoor pas heel laat "door de mand" vallen.
Het kan natuurlijk dat de biologieopleiding van mijn universiteit van lage kwaliteit is.
