Baarmoederhalskanker op jonge leeftijd

Mijn moeder is een jaar geleden overleden mede door kanker. Ik heb daarom de keuze gemaakt om op mijn 25e een uitstrijkje te doen voor de zekerheid. Nu kwam er vorig halfjaar een Pap 1 uit wel met HPV-virus, waarbij de doktersassistent was dat het heel normaal was en mijn lichaam het wel zou opruimen. Nu heb ik gister de uitslag gehad en ik heb een Pap 4. De huisarts heeft ook aangegeven dat ik niet meer in het voorstadium zit, maar zelfs al baarmoederhalskanker zit. Ik zou volgende week een reis van 5 maanden maken waar ik heel het jaar hard voor heb gewerkt. Al mijn dromen zijn in deugen gevallen en ik ben zo bang.. Schijnbaar hebben ze vorig halfjaar verkeerd gekeken en waren er toen al zoveel ontstekingen en hebben ze daar niks over gezegd. Heeft iemand ervaring met pap 4 of zijn er lotgenoten hier waar ik mee zou kunnen praten? Alvast bedankt! Ik weet het even allemaal niet meer nu..

Lieve Viva mensen, zelf heb ik een rugzakje en sta ik daarom anders in het leven. Ik was in de war en kreeg op mijn topic gewoon 100 reacties en ik voelde me zo gesteund door mensen die ik eigenlijk niet ken. Ik heb het idee dat de mensen die reageren zelf ook het een en ander mee hebben meegemaakt, en de maatschappij maakt het vaak niet gemakkelijk om alles bespreekbaar te maken. Ik heb er lang over nagedacht om hier iets over te schrijven. Maar ik wil toch graag een gevoelige snaar raken en hopelijk ook een soort van ‘taboe’ doorbreken. Je hebt tegenwoordig van die mooie boeken met de ‘kracht van kwetsbaarheid’ maar wat is dat? Ik moet wel een beetje lachen om die titels. Wie durft zich in deze individualistische maatschappij nog kwetsbaar op te stellen. Tegenwoordig gaat het alleen om gelukkig zijn (of lijken?), je moet zoveel tegelijkertijd doen en je leven moet zo mooi mogelijk lijken. Door al die druk in de maatschappij lopen er een hoop mensen met een burn out; mensen die schamen zich enorm om dit toe te geven op de werkvloer. Mensen durven niet vrijuit over ziekte en dood te praten; dat is toch eng? Mensen met psychische problemen komen vaak niet voor hun ‘label’ uit, bang om bekritiseerd te worden. Vaak gaan mensen zulke dingen liever uit de weg. Schijnbaar worden zulke dingen als zwakte gezien in deze maatschappij waar het vooral om presteren draait. Kijken we vaak op naar mensen die het ‘echt’ hebben bereikt met een hooggeschoolde baan met enige status. In mijn ideale wereld is geluk en tevreden zijn met wie je bent vele malen belangrijker. Laat vooroordelen varen en wees meer onbevooroordeeld voor elkaar. Mijn voorbeelden; de mensen die terugkrabbelen uit het diepste dal en het gewoon even doen. Jullie zijn goud! En ja, voel je vooral aangesproken. Lieve Viva mensen, ik weet niet wat jullie hebben meegemaakt of waarom jullie een onbekende op een forum steunen, maar ik wil even laten weten dat ik jullie echt waardeer. Ik voel me hier welkom.