Psyche
alle pijlers
Bang voor kinderwens?
zaterdag 2 juni 2018 om 16:24
Oke, dit wordt waarschijnlijk supervaag, want ik weet niet echt hoe dit te verwoorden en het gaat om complexe gevoelens.
Afgelopen jaren wist ik heel heel zeker dat ik geen kinderen wilde. Vooral op rationale gronden overigens. Kost veel geld, kost je vrijheid, zorgen, stress, 24/7 aan moeten staan. Ik ben niet de meest stabiele persoon, gehecht aan mijn rust, ik wil geen kind achterlaten op deze achteruitgaande wereld, ik vind het idee om te moeten bevallen pure horror, etc etc.
Nou, allemaal prima prima. Ik dacht, ik heb mijn keuze gemaakt en door met mijn leven.
Tot ik 30 werd, een paar maanden geleden. Een aantal vriendinnen van vroeger heeft kinderen gekregen. Daar was ik een beetje van in de war. Ik dacht jeetje, zij gaan er blijkbaar wel (nu al) voor. Ik dacht nog vaak terug aan onze schooltijd, moet er soms nog aan wennen dat we geen tiener meer zijn, en nu zetten zij die stap. Maar goed, zijn andere types, zelf weten, en weer door.
Daarna kwam er een nieuw ding, ik kreeg moeite met babynieuws. Je kan geen NU.nl kijken of er is dagelijks wel iemand zwanger of bevallen. De laatste tijd confronteert het me blijkbaar telkens met hoe normaal het voor de rest van de wereld is, en dat ik niet bij die groep ga horen. En ik ging twijfelen aan hoe raar ik zelf ben dat ik het niet zie zitten.
Daar komt bij dat ik sommige onderdelen van kinderen en moeder worden best wil meemaken. Tutten met kleertjes, geboortekaartjes uitzoeken, boekjes voorlezen, voor het eerst naar de Efteling, etc. En natuurlijk dat diepe gevoel van moederliefde, het gevoel dat alles ineens klopt. Ik heb toch het idee dat ik dan een 'level' in het leven oversla. Maar goed, je kunt niet half een kind krijgen.
Dit wil niet zeggen dat ik nu toch kinderen wil. Ik wil het nog steeds niet, die rationele gronden wegen nog steeds heel zwaar voor me. Het gaat me er meer om dat ik bang ben voor die irrationele rammelende eierstokken. Ik wil en kan (om wat ik eerder al zei, ik ben geen geschikt persoon voor het ouderschap) daar niet aan toegeven. Maar wat er dan dus misschien gaat gebeuren is dat ik moet gaan vechten tegen dat (blijkbaar) oergevoel, met veel verdriet tot gevolg en misschien wel de rest van mijn leven ongelukkig zijn? Vanaf pakweg mijn 60ste een groot gemis gaan ervaren omdat ik geen generatie onder me heb?
In een vergelijkbaar topic van een tijd geleden schreef iemand dat je toch tegen je instinct ingaat, en dat dat voor onrust kan zorgen. Ik denk dat dat inderdaad aan de hand is bij mij. Het afsluiten van een levenspad gaat gepaard met meer verwarring en verdriet dan ik van tevoren had verwacht (en dit is nog maar het begin, wie weet hoe dit zich gaat ontwikkelen komend decennium).
Nou ja, wat wil ik. Van me afschrijven, herkenning? Meer mensen die rond hun 30ste ineens in de war raakten maar nu helemaal happy zijn?
(Oh en ik hoop niet op reacties als 'had ik ook, nu heb ik 3 kinderen rondlopen hier', want ik hoop gewoon echt dat ik gelukkig kinderloos blijf).
Afgelopen jaren wist ik heel heel zeker dat ik geen kinderen wilde. Vooral op rationale gronden overigens. Kost veel geld, kost je vrijheid, zorgen, stress, 24/7 aan moeten staan. Ik ben niet de meest stabiele persoon, gehecht aan mijn rust, ik wil geen kind achterlaten op deze achteruitgaande wereld, ik vind het idee om te moeten bevallen pure horror, etc etc.
Nou, allemaal prima prima. Ik dacht, ik heb mijn keuze gemaakt en door met mijn leven.
Tot ik 30 werd, een paar maanden geleden. Een aantal vriendinnen van vroeger heeft kinderen gekregen. Daar was ik een beetje van in de war. Ik dacht jeetje, zij gaan er blijkbaar wel (nu al) voor. Ik dacht nog vaak terug aan onze schooltijd, moet er soms nog aan wennen dat we geen tiener meer zijn, en nu zetten zij die stap. Maar goed, zijn andere types, zelf weten, en weer door.
Daarna kwam er een nieuw ding, ik kreeg moeite met babynieuws. Je kan geen NU.nl kijken of er is dagelijks wel iemand zwanger of bevallen. De laatste tijd confronteert het me blijkbaar telkens met hoe normaal het voor de rest van de wereld is, en dat ik niet bij die groep ga horen. En ik ging twijfelen aan hoe raar ik zelf ben dat ik het niet zie zitten.
Daar komt bij dat ik sommige onderdelen van kinderen en moeder worden best wil meemaken. Tutten met kleertjes, geboortekaartjes uitzoeken, boekjes voorlezen, voor het eerst naar de Efteling, etc. En natuurlijk dat diepe gevoel van moederliefde, het gevoel dat alles ineens klopt. Ik heb toch het idee dat ik dan een 'level' in het leven oversla. Maar goed, je kunt niet half een kind krijgen.
Dit wil niet zeggen dat ik nu toch kinderen wil. Ik wil het nog steeds niet, die rationele gronden wegen nog steeds heel zwaar voor me. Het gaat me er meer om dat ik bang ben voor die irrationele rammelende eierstokken. Ik wil en kan (om wat ik eerder al zei, ik ben geen geschikt persoon voor het ouderschap) daar niet aan toegeven. Maar wat er dan dus misschien gaat gebeuren is dat ik moet gaan vechten tegen dat (blijkbaar) oergevoel, met veel verdriet tot gevolg en misschien wel de rest van mijn leven ongelukkig zijn? Vanaf pakweg mijn 60ste een groot gemis gaan ervaren omdat ik geen generatie onder me heb?
In een vergelijkbaar topic van een tijd geleden schreef iemand dat je toch tegen je instinct ingaat, en dat dat voor onrust kan zorgen. Ik denk dat dat inderdaad aan de hand is bij mij. Het afsluiten van een levenspad gaat gepaard met meer verwarring en verdriet dan ik van tevoren had verwacht (en dit is nog maar het begin, wie weet hoe dit zich gaat ontwikkelen komend decennium).
Nou ja, wat wil ik. Van me afschrijven, herkenning? Meer mensen die rond hun 30ste ineens in de war raakten maar nu helemaal happy zijn?
(Oh en ik hoop niet op reacties als 'had ik ook, nu heb ik 3 kinderen rondlopen hier', want ik hoop gewoon echt dat ik gelukkig kinderloos blijf).
zaterdag 2 juni 2018 om 16:33
Daar heb ik een tijd meegelezen, maar het viel me op dat vrijwel iedereen daar helemaal overtuigd is en nooit echt heeft getwijfeld. Ik wilde het liever meer open houden, dus vandaar een apart topic.ikBedoelHetGoed schreef: ↑02-06-2018 16:29Misschien kun je deze vraag dan beter posten op het "Bewust kinderloos" topic op de Kinderen pijler, als je geen verhalen wilt van mensen die een andere keuze hebben gemaakt?
zaterdag 2 juni 2018 om 16:43
Je kan prima tegen dat gevoel ingaan hoor. Je bent geen wild dier...
Zelf ben ik bewust kinderloos en heb ook ooit tegen dat 'oergevoel' moeten vechten.
Ik kreeg babykriebels en kon bijna aan niets anders meer denken een tijd.
Maar toch wist ik heel zeker dat ik geen kinderen wilde grootbrengen.
Je bent geprogrammeerd om voort te planten, dus kriebels of twijfels kan je altijd hebben maar dat wil niet zeggen dat je er iets mee moet.
Bekijk het als monogaam zijn. Dat is ook een keuze dat soms tegen onze natuur ingaat maar niemand zegt dat je daar aan moet toegeven.
Zelf ben ik bewust kinderloos en heb ook ooit tegen dat 'oergevoel' moeten vechten.
Ik kreeg babykriebels en kon bijna aan niets anders meer denken een tijd.
Maar toch wist ik heel zeker dat ik geen kinderen wilde grootbrengen.
Je bent geprogrammeerd om voort te planten, dus kriebels of twijfels kan je altijd hebben maar dat wil niet zeggen dat je er iets mee moet.
Bekijk het als monogaam zijn. Dat is ook een keuze dat soms tegen onze natuur ingaat maar niemand zegt dat je daar aan moet toegeven.
zaterdag 2 juni 2018 om 16:45
Heel herkenbaar. Ik riep altiid dat ik geen kinderen wilde. Maar ik zie nu ook om me heen dat het veel leuks brengt, kinderen hebben.
Zo was ik laatst op vakantie en zag ik allemaal gezinnen: vaders met hun kinderen spelend op het strand, kinderen vrolijk rondrennend. En ineens bedacht ik me: misschien wil ik dat ooit ook wel. Het voegt misschien best wat toe aan het leven.
Ik ben single. Dus voorlopig gaat dat niet gebeuren. Maar ik vind het wel een moeilijk idee. Misschien heb ik straks geen keuze meer.
Zo was ik laatst op vakantie en zag ik allemaal gezinnen: vaders met hun kinderen spelend op het strand, kinderen vrolijk rondrennend. En ineens bedacht ik me: misschien wil ik dat ooit ook wel. Het voegt misschien best wat toe aan het leven.
Ik ben single. Dus voorlopig gaat dat niet gebeuren. Maar ik vind het wel een moeilijk idee. Misschien heb ik straks geen keuze meer.
zaterdag 2 juni 2018 om 16:45
Ik ben 25 en hoop dat ik altijd mijn verstand kan bewaren (naar aanleiding van een ander recent topic waar iemand ineens wel een kind wil). Ik wil echt geen kinderen, heb dat ook nooit gewild. Dus ik hoop dat mocht ik ooit die oerdrang krijgen (kan het me echt, echt, echt, echt niet voorstellen), ik daar niet aan toegeef en mijn verstand de baas blijft, ik vind het zooooo'n eng idee dat hormonen gewoon je gedachten over kunnen nemen.
Maargoed, ik fantaseer ook wel eens over hoe ik later met mijn kinderen naar de Efteling zou gaan, of dit zou doen, of dat etc. Om dan weer te denken, maar dat zal nooit zo zijn... Dat zal nooit gebeuren, want ik zal nooit kinderen hebben. Toch wel verdrietig aan de ene kant, ook al wil ik het absoluut niet.
Daarnaast ben ik geen supersociaal persoon en sluit ik mezelf ook op deze manier weer een beetje buiten, omdat je nooit mensen zult ontmoeten op het schoolplein etc., je een minder sterke band zult hebben met collega's die wel kinderen hebben op een bepaalde leeftijd enzovoort. Je kunt er nooit over meepraten. Dat maakt me ook wel verdrietig, bang om in een totaal sociaal isolement terecht te komen.
Maar dan denk ik ook weer: er zijn ook genoeg mensen die geen kinderen hebben en willen... Die zijn er ook, al kom je ze niet vaak tegen. Maar ze bestaan wel.
Ik denk niet dat je de rest van je leven ongelukkig zult zijn, er zal altijd wel een deel verdriet zijn, maar je zult natuurlijk ook je hobby's, vrienden en werk hebben die je geluk schenken. Dat is wat ik zelf denk, omdat je niet hebt wat anderen hebben, niet mee kunt praten, niet veel familie hebt (ikzelf kom uit een hele kleine familie met in totaal 9 personen, waarvan ik de jongste ben).
Maargoed, ik fantaseer ook wel eens over hoe ik later met mijn kinderen naar de Efteling zou gaan, of dit zou doen, of dat etc. Om dan weer te denken, maar dat zal nooit zo zijn... Dat zal nooit gebeuren, want ik zal nooit kinderen hebben. Toch wel verdrietig aan de ene kant, ook al wil ik het absoluut niet.
Daarnaast ben ik geen supersociaal persoon en sluit ik mezelf ook op deze manier weer een beetje buiten, omdat je nooit mensen zult ontmoeten op het schoolplein etc., je een minder sterke band zult hebben met collega's die wel kinderen hebben op een bepaalde leeftijd enzovoort. Je kunt er nooit over meepraten. Dat maakt me ook wel verdrietig, bang om in een totaal sociaal isolement terecht te komen.
Maar dan denk ik ook weer: er zijn ook genoeg mensen die geen kinderen hebben en willen... Die zijn er ook, al kom je ze niet vaak tegen. Maar ze bestaan wel.
Ik denk niet dat je de rest van je leven ongelukkig zult zijn, er zal altijd wel een deel verdriet zijn, maar je zult natuurlijk ook je hobby's, vrienden en werk hebben die je geluk schenken. Dat is wat ik zelf denk, omdat je niet hebt wat anderen hebben, niet mee kunt praten, niet veel familie hebt (ikzelf kom uit een hele kleine familie met in totaal 9 personen, waarvan ik de jongste ben).
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
zaterdag 2 juni 2018 om 16:46
zaterdag 2 juni 2018 om 17:04
Het is ook naar aanleiding van dat topic dat ik dit topic open inderdaad! Ik schrok best een beetje daarvan namelijk.CleopatraVII schreef: ↑02-06-2018 16:45Ik ben 25 en hoop dat ik altijd mijn verstand kan bewaren (naar aanleiding van een ander recent topic waar iemand ineens wel een kind wil)
zaterdag 2 juni 2018 om 17:08
redbulletje schreef: ↑02-06-2018 17:02Focus je op de nadelen, dat zijn er héél veel!
Ik heb nooit tegen een oergevoel hoeven vechten. Ben bijna 50 en ben erg blij dat ik kindvrij ben gebleven.
Dat doe ik ook. En door die nadelen blijf ik er van overtuigd dat ik het niet wil. Vooral dat ik iemand ben die het niet aankan, eigenlijk.
Maar waar dit bij sommige mensen (waaronder jij) allemaal prima blijft komt er bij mij nu een soort 'irrationele laag' overheen. Eentje waarvan ik niet meer had verwacht (misschien naïef) dat die nog zou komen.
zaterdag 2 juni 2018 om 17:09
Eens. Maar ook de omgeving speelt best een grote rol, lees ik ook bij TO. Ik ken ook wel het gevoel er in sommige gesprekken een beetje buiten te vallen. Of als het 'ahh cute' is om een klein kind. Ik vind ze soms ook wel geinig, maar smelt er niet compleet van weg meestal. Maar ja, ik heb het ook wel met iets als trouwen. Ik snap de hele toestand niet. Al lijkt het me ergens wel weer een mooi idee om samen met mijn partner een fijn feestje te organiseren, dat kan natuurlijk wel. Maar okk daarbij heb ik wel eens het gevoel 'mis ik iets ofzo'. Rammelende eierstokken heb ik nooit gehad. Wel dat de mate van geen kinderen willen wat fluctueert, mede afhankelijk van met wie ik samen ben en hoe die tegen kinderen aankijkt. Ik ben binnen mijn huidige relatie gevoelsmatig niet geheel tegen, maar rationeel zie ik wel wat bezwaren. Niet in de laatste plaats mijn leeftijd. Het is voor mij geen echt gespreksonderwerp meer. Mocht partner het ineens toch wel willen dan kunnen we eens kijken, maar ik zie het niet meer zo gebeuren. Dat is oké, al kan daar inderdaad wel wat rouwachtig gevoel soms even bij komen.FarFarAway schreef: ↑02-06-2018 16:43Je kan prima tegen dat gevoel ingaan hoor. Je bent geen wild dier...
Zelf ben ik bewust kinderloos en heb ook ooit tegen dat 'oergevoel' moeten vechten.
Ik kreeg babykriebels en kon bijna aan niets anders meer denken een tijd.
Maar toch wist ik heel zeker dat ik geen kinderen wilde grootbrengen.
Je bent geprogrammeerd om voort te planten, dus kriebels of twijfels kan je altijd hebben maar dat wil niet zeggen dat je er iets mee moet.
Bekijk het als monogaam zijn. Dat is ook een keuze dat soms tegen onze natuur ingaat maar niemand zegt dat je daar aan moet toegeven.
zaterdag 2 juni 2018 om 17:13
Niks rationeels aan kinderen krijgen, behalve dan je genen doorgeven.
Verder vind ik het een door hormonen gedreven egotrip
Dat zwanger zijn en een kind werpen vaak in de media komen komt omdat er blijkbaar geen ander relevanter nieuws is
Veel media kunnen amper hun site, krantje of blaadje volkrijgen, dus dan moeten ze wel steeds meer futiele dingen publiceren
Verder vind ik het een door hormonen gedreven egotrip
Dat zwanger zijn en een kind werpen vaak in de media komen komt omdat er blijkbaar geen ander relevanter nieuws is
Veel media kunnen amper hun site, krantje of blaadje volkrijgen, dus dan moeten ze wel steeds meer futiele dingen publiceren
zaterdag 2 juni 2018 om 17:28
coolpack2 schreef: ↑02-06-2018 17:09Ik ben binnen mijn huidige relatie gevoelsmatig niet geheel tegen, maar rationeel zie ik wel wat bezwaren. Niet in de laatste plaats mijn leeftijd. Het is voor mij geen echt gespreksonderwerp meer. Mocht partner het ineens toch wel willen dan kunnen we eens kijken, maar ik zie het niet meer zo gebeuren. Dat is oké, al kan daar inderdaad wel wat rouwachtig gevoel soms even bij komen.
Oja mijn vriend wil trouwens ook geen kinderen, dus het is hier niet eens een reeële optie (is het sowieso al niet omdat ik het dus ook niet wil
).Het gaat me echt om die gevoelens van 'wat mis ik, waarom begint iedereen eraan en ik niet, wat is er mis met mij? Ben ik nou raar of zij?'. En dat afsluiten van een pad. Als twintiger is het nog ver van je bed, maar nu kom ik in het decennium dat het menens gaat worden.
anoniem_63dcff768a5d1 wijzigde dit bericht op 02-06-2018 17:29
0.51% gewijzigd
zaterdag 2 juni 2018 om 17:36
Ik ben ook bang geweest dat mijn hormonen ooit zouden spelen, terwijl ik absoluut geen kinderen wilde. Rationele reden, maar heb er ook 0,0 gevoel bij.
Gelukkig nooit last gehad van rammelende eierstokken.
En zit nu toch wel op een bepaalde leeftijdsgrens dat dat ook niet meer gaat gebeuren.
Ik ben single, geen vaste woonplaats of huis, ik reis veel, en ben intens gelukkig met mijn leven. Als ik kijk naar het leven dat mijn vriendinnen hebben die wel kinderen hebben, dan ben ik zo ontzettend blij dat ik nooit die kinderwens heb gehad. AL zijn zij gelukkig met hun kinderen, maar ik ben er redelijk zeker van dat ik gelukkiger ben.
Ik hoop voor je dat je rammelde eierstokken rustig blijven. Ze lijken nog niet heel erg te rammelen.
Gelukkig nooit last gehad van rammelende eierstokken.
En zit nu toch wel op een bepaalde leeftijdsgrens dat dat ook niet meer gaat gebeuren.
Ik ben single, geen vaste woonplaats of huis, ik reis veel, en ben intens gelukkig met mijn leven. Als ik kijk naar het leven dat mijn vriendinnen hebben die wel kinderen hebben, dan ben ik zo ontzettend blij dat ik nooit die kinderwens heb gehad. AL zijn zij gelukkig met hun kinderen, maar ik ben er redelijk zeker van dat ik gelukkiger ben.
Ik hoop voor je dat je rammelde eierstokken rustig blijven. Ze lijken nog niet heel erg te rammelen.
zaterdag 2 juni 2018 om 17:39
Je bent niet raar en er is absoluut niks mis met je!Ano11niem schreef: ↑02-06-2018 17:28Oja mijn vriend wil trouwens ook geen kinderen, dus het is hier niet eens een reeële optie (is het sowieso al niet omdat ik het dus ook niet wil
Het gaat me echt om die gevoelens van 'wat mis ik, waarom begint iedereen eraan en ik niet, wat is er mis met mij? Ben ik nou raar of zij?'. En dat afsluiten van een pad. Als twintiger is het nog ver van je bed, maar nu kom ik in het decennium dat het menens gaat worden.
Iemand die wel kinderen wil is ook niet raar.
Jullie verschillen gewoon, dat maakt het leven juist zo leuk.
Ik ben ouder dan jij, maar heb nooit getwijfeld, geen seconde. Maar toch is de twijfel best even normaal als 'iedereen' om je heen kinderen krijgt. Maar ook dat gevoel gaat weer over.
zaterdag 2 juni 2018 om 21:41
Oh, ik lees nu je allerlaatste zin pas. Het grootste gedeelte van je verhaal was volledig herkenbaar, vandaar dat ik even een berichtje geplaatst had zodat ik je topic makkelijk terug kon vinden.
Tot 2/3 jaar terug had ik geen kinderwens. Sterker nog, ik had een duidelijk wens om géén kinderen te willen. Ik zag praktische bezwaren, emotionele bezwaren en ik had het 'gevoel' gewoon niet (voelde totaal niks bij kinderen, wellicht enkel irritatie). Mensen om mij heen kregen kinderen en ook dat deed me eigenlijk niets, behalve dat ik soms verdrietig was dat ik ze wat minder zag.
Bij mij sloeg die mening en levenshouding opeens om. Heel abrupt. Het waren in mijn ogen geen rammelde eierstokken, maar iets in mij zei opeens dat ik het wèl wilde. Ik was heel zeker van dat gevoel en dat is voor mij goed afgelopen (in de zin dat ik blij ben met mijn zoon)
Waarom ik toch even wilde reageren (ondanks je laatste zin in je OP): wat jij ook kiest en voelt, het is goed. Je hoeft geen kinderen te 'nemen', je mag gewoon voelen dat je kinderloos wil blijven, en je mag ook best twijfelen (zonder dat dat meteen 'irrationele rammelende eierstokken' zijn). En wees ook niet te bang dat je later op je 60e spijt gaat hebben. Het is natuurlijk altijd makkelijk om achteraf te bedenken wat je beter allemaal wel en niet had kunnen doen....maar het gaat er toch echt vooral om wat je NU allemaal wel en niet wilt doen. Je kan moeilijk aan kinderen beginnen omdat je er mogelijk in een verre toekomst spijt van zou kunnen gaan krijgen.
Tot 2/3 jaar terug had ik geen kinderwens. Sterker nog, ik had een duidelijk wens om géén kinderen te willen. Ik zag praktische bezwaren, emotionele bezwaren en ik had het 'gevoel' gewoon niet (voelde totaal niks bij kinderen, wellicht enkel irritatie). Mensen om mij heen kregen kinderen en ook dat deed me eigenlijk niets, behalve dat ik soms verdrietig was dat ik ze wat minder zag.
Bij mij sloeg die mening en levenshouding opeens om. Heel abrupt. Het waren in mijn ogen geen rammelde eierstokken, maar iets in mij zei opeens dat ik het wèl wilde. Ik was heel zeker van dat gevoel en dat is voor mij goed afgelopen (in de zin dat ik blij ben met mijn zoon)
Waarom ik toch even wilde reageren (ondanks je laatste zin in je OP): wat jij ook kiest en voelt, het is goed. Je hoeft geen kinderen te 'nemen', je mag gewoon voelen dat je kinderloos wil blijven, en je mag ook best twijfelen (zonder dat dat meteen 'irrationele rammelende eierstokken' zijn). En wees ook niet te bang dat je later op je 60e spijt gaat hebben. Het is natuurlijk altijd makkelijk om achteraf te bedenken wat je beter allemaal wel en niet had kunnen doen....maar het gaat er toch echt vooral om wat je NU allemaal wel en niet wilt doen. Je kan moeilijk aan kinderen beginnen omdat je er mogelijk in een verre toekomst spijt van zou kunnen gaan krijgen.
zaterdag 2 juni 2018 om 22:56
Toch bedankt voor je bericht Padme84, misschien moet ik die laatste zin ook weghalen, het is wat beperkend als ik alleen maar één soort reactie zou willen natuurlijk.
Het is meer dat ik bang was dat ik een hele stortvloed aan reacties zou krijgen van 'wacht maar, ik dacht er ook zo over op jouw leeftijd en ik heb nu toch kinderen'. (Maar het valt helaas sowieso nogal mee met de stortvloed aan reacties
).
Punt is namelijk ook dat stel ik krijg een échte wens, ik alsnog niet vind dat ik het moet doen. Ik zal niet tot in detail uitweiden, maar het is beter als ik geen kinderen krijg. Daarom ben ik dus ook bang dat die wens gaat komen en ik in een tweestrijd zal komen.
Het is meer dat ik bang was dat ik een hele stortvloed aan reacties zou krijgen van 'wacht maar, ik dacht er ook zo over op jouw leeftijd en ik heb nu toch kinderen'. (Maar het valt helaas sowieso nogal mee met de stortvloed aan reacties
).Punt is namelijk ook dat stel ik krijg een échte wens, ik alsnog niet vind dat ik het moet doen. Ik zal niet tot in detail uitweiden, maar het is beter als ik geen kinderen krijg. Daarom ben ik dus ook bang dat die wens gaat komen en ik in een tweestrijd zal komen.
zondag 3 juni 2018 om 00:58
Mja, daar valt nu weinig van te zeggen denk ik, kan zijn dat die wens komt. Dan zal het wel moeilijker zijn, maar er zijn denk ik ook zat mensen die wel willen maar vinden beter van niet. Bij mij is het dus vooralsnog niet meer dan wat van die twijfel die je al noemt. Dat vind ik desondanks toch wel eens lastig hoor, in bepaalde settings.
zondag 3 juni 2018 om 06:33
Ik vind dat er juist altijd erg vermoeiend en onaantrekkelijk uit zien. Zeker als er sprake is van meer dan 1.Castor1975 schreef: ↑02-06-2018 22:02Ik snap je, denk ik, wel...Rationeel gezien wil ik geen kind(eren). Maar als ik anderen zie, mét kinderen lijkt het me ook wel heel mooi.
