Psyche
alle pijlers
Bijna 40 en down
woensdag 19 juni 2024 om 09:03
Dag iedereen,
later dit jaar word ik 40 en sinds een aantal maanden overvalt me daarbij plots een neerslachtig, angstig en onrustig gevoel.
Ik heb een fijn leven, met de nodige ups en downs. Vooral een aantal verlieservaringen en zorgen op jonge leeftijd (ziekte en dood ouders) die me wel gevormd hebben. Een fijne vriendengroep, leuke job, eigen huis. Geen partner of kinderen. Ik heb niet echt een biologische klok-kinderwens maar wou/wil het ook niet helemaal uitsluiten. Daarom dan ook op m'n 34 eitjes ingevrozen.
Ik ben nog lang op stap gegaan met vrienden, in het weekend naar de bar of naar een club. Tot voor corona was dit quasi wekelijks. Los daarvan zie ik mijn vrienden ook nog steeds elke week hoewel er niet veel stapweekends meer in zitten. Ik weet dat dat normaal is (werk, kinderen, partner) en ben heel blij met het feit dat ik m'n vrienden nog zo vaak zie en altijd op ze kan rekenen.
En toch ... wat mis ik de versie van mezelf van enkele jaren geleden toen alles nog mogelijk leek. Ik heb (door de zorgen voor/rond m'n ouders) in mijn eind 20'er en begin 30'er jaren nooit zo geïnvesteerd in daten, iemand leren kennen om een eigen coconnetje en nestje mee te bouwen, zoals mijn vrienden. Daarbij komt ook dat ik flink wat problemen lijk te hebben ontwikkeld met binding/verlating waardoor het bleef bij friends with benefits of losse contacten.
Dat voelde altijd als genoeg maar nu ik de 40 nader ben ik boos op mezelf dat ik nooit meer moeite deed en nu op 40 alleen achter blijf. Ik voel me plots ook oud, onzichtbaar, niet meer leuk.
Tot een paar maanden terug had in een (soort van) relatie met iemand van 26, 13 jaar jonger dan ik dus. Hij zag me heel erg graag maar ik kon dat niet terug geven. Hij vond een ander en ik besef nu pas hoe graag ik had gewild dat ik mezelf maar meer had kunnen geven. En ik zie nu ook in hoe weinig kundig en ervaren ik ben in relaties (misschien daarom dat de 26-jarige voor mij veilig aanvoelde).
Ik vraag me af of ik niet een midlifecrisis heb/krijg: ik voel me heel de tijd lusteloos, heb heimwee naar wie ik was in het verleden, naar mijn levendig leven van het verleden, ... Ik mag absoluut niet klagen met mijn leven en met de sociale contacten die ik heb maar toch voel ik me de laatste maanden door en door eenzaam ... Omdat het ook zo blijft aanslepen, ben ik intussen ook bang dat ik geen lichtpuntjes meer zie in de toekomst.
In het verleden al therapie gehad en ik start binnenkort terug.
Wat ik met dit topic wil, weet ik niet goed. Misschien wat herkenning of advies?
later dit jaar word ik 40 en sinds een aantal maanden overvalt me daarbij plots een neerslachtig, angstig en onrustig gevoel.
Ik heb een fijn leven, met de nodige ups en downs. Vooral een aantal verlieservaringen en zorgen op jonge leeftijd (ziekte en dood ouders) die me wel gevormd hebben. Een fijne vriendengroep, leuke job, eigen huis. Geen partner of kinderen. Ik heb niet echt een biologische klok-kinderwens maar wou/wil het ook niet helemaal uitsluiten. Daarom dan ook op m'n 34 eitjes ingevrozen.
Ik ben nog lang op stap gegaan met vrienden, in het weekend naar de bar of naar een club. Tot voor corona was dit quasi wekelijks. Los daarvan zie ik mijn vrienden ook nog steeds elke week hoewel er niet veel stapweekends meer in zitten. Ik weet dat dat normaal is (werk, kinderen, partner) en ben heel blij met het feit dat ik m'n vrienden nog zo vaak zie en altijd op ze kan rekenen.
En toch ... wat mis ik de versie van mezelf van enkele jaren geleden toen alles nog mogelijk leek. Ik heb (door de zorgen voor/rond m'n ouders) in mijn eind 20'er en begin 30'er jaren nooit zo geïnvesteerd in daten, iemand leren kennen om een eigen coconnetje en nestje mee te bouwen, zoals mijn vrienden. Daarbij komt ook dat ik flink wat problemen lijk te hebben ontwikkeld met binding/verlating waardoor het bleef bij friends with benefits of losse contacten.
Dat voelde altijd als genoeg maar nu ik de 40 nader ben ik boos op mezelf dat ik nooit meer moeite deed en nu op 40 alleen achter blijf. Ik voel me plots ook oud, onzichtbaar, niet meer leuk.
Tot een paar maanden terug had in een (soort van) relatie met iemand van 26, 13 jaar jonger dan ik dus. Hij zag me heel erg graag maar ik kon dat niet terug geven. Hij vond een ander en ik besef nu pas hoe graag ik had gewild dat ik mezelf maar meer had kunnen geven. En ik zie nu ook in hoe weinig kundig en ervaren ik ben in relaties (misschien daarom dat de 26-jarige voor mij veilig aanvoelde).
Ik vraag me af of ik niet een midlifecrisis heb/krijg: ik voel me heel de tijd lusteloos, heb heimwee naar wie ik was in het verleden, naar mijn levendig leven van het verleden, ... Ik mag absoluut niet klagen met mijn leven en met de sociale contacten die ik heb maar toch voel ik me de laatste maanden door en door eenzaam ... Omdat het ook zo blijft aanslepen, ben ik intussen ook bang dat ik geen lichtpuntjes meer zie in de toekomst.
In het verleden al therapie gehad en ik start binnenkort terug.
Wat ik met dit topic wil, weet ik niet goed. Misschien wat herkenning of advies?
maandag 15 juli 2024 om 10:32
Ik denk dat als ik op een of andere toch aan de kinderen had gemoeten, dat ik deze kwaliteiten simultaan zou ontwikkelen.S7rin schreef: ↑15-07-2024 09:37Waarom zou je altijd maar alles moeten ontwikkelen?
Misschien is het ook wel een enorm gemis dat ik het serie-moordenaar deel van mijn leven niet kan ontwikkelen.
Maar ja: ik heb die behoefte nou eenmaal niet.
Verder herken ik mij in wat TO schrijft hoor. Ik koppelde dit niet direct aan mijn leeftijd, eerder aan het feit dat de generatie boven mij helemaal weg is en ik zonder broers/zussen/kinderen/partner gewoon echt helemaal alleen ben. In het dagelijks leven zit ik hier (nog) niet mee, maar ik heb wel de angst dat dit op een dag wel gaat gebeuren en dan is het echt te laat om er nog wat aan te doen.
Aan de andere kant heb ik niet het idee dat ik in mijn leven andere keuzes had willen maken. Ja, ik had misschien (nog!) meer in een van mijn ex-relaties kunnen investeren, maar ik zou niet weten wie dat geweest had moeten zijn. Dan had ik mijzelf namelijk tekort gedaan en dat had weer hele andere problemen opgeleverd.
Er zijn zoveel kanten van mijzelf die ik niet kan en zal ontwikkelen omdat de omstandigheden daar niet naar zijn of dat deze door andere keuzes niet meer mogelijk zijn.
Daarnaas, Pioen, is het nogal raar om te zeggen dat het een enorm gemis is dat die kindvrije vrouwen het moederschap niet mogen ervaren. Terwijl die vrouwen zelf zeggen dat ze er helemaal mee oké zijn. Doet mij enorm denken aan gespreken met mensen die nogal van het geloof zijn. Ook al vind ik mijn leven helemaal top, het moet volgens hen echt een enorm gemis zijn dat ik geen geloof in mijn leven heb. En ze hopen voor mij dat ik toch het geloof ga vinden. Enorm respectloos, want net zoals jij, gaan ze alleen uit van hun eigen insteek/leven en kunnen niet begrijpen dat voor andere dat loze leven prima is.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 15 juli 2024 om 11:43
Ik vind het wel een gemis dat ik nooit moeder zal zijn en alles meemaken met een eigen kind, de gevoelens die daarbij horen.
Maar zo zijn er idd nog 1000 dingen andere dingen die ik nooit zal meemaken.
Well, you may never be or have a husband
You may never have or hold a child
You will learn to lose everything
We are temporary arrangements
(Alanis Morissette)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
