Borderline en aanverwante zaken II

Ik leef met je mee Lin67, ik ken je verhaal natuurlijk niet maar je vriend die weggaat lijkt me vreselijk moeilijk.......



Nog iets wat ik gisteren wilde vertellen nog; ik ben alweer een baan kwijtgeraakt door wat ik heb, hoe dat ook heten mag.

Ik werkte nog maar kort hier en ben dus overspannen thuis komen te zitten. Eigenlijk was de baan ook teveel uur maar ja toen ik solliciteerde ging het zo goed met me en dacht ik dat wel te kunnen..........niet dus.

Dus ik had gevraagd of ik terug mocht in uren maar gisteren heb ik te horen gekregen dat dat niet mogelijk was en dat 'ik maar beter iets anders kon gaan zoeken'.........................

tja gaan we weer.................

en wat ik er zelf nog het ergste van vind is dat "wat moet iedereen er wel van denken" "werkt ze nu ALWEER ergens anders, wat is dat met dat kind" "jeetje die meid weet ook niet wat ze wilt" etc etc etc etc.......

Maar levensgenietertje, ze kunnen dat toch niet zomaar doen op je werk? Heb je je wel officieel ziekgemeld? Wat voor contract heb je? Daar moet je wel op letten hoor, niet zomaar akkoord gaan met wat ze je nu voorstellen..

Ik kan me voorstellen dat je enorm baalt dat het je niet is gelukt dit vol te houden. Toch zou ik als ik jou was eerst maar eens goed voor mezelf gaan zorgen, in plaats van me druk te maken om wat anderen er van zouden kunnen denken. In het ergste geval denken ze negatief over je.. En dus? (hoor wie het zegt, maar dat tussen haakjes)

Goed dat je verder gaat met het Ggz. Zo te lezen heb je aardig wat klachten die je in de weg zitten dus dit lijkt me een goeie stap, wat de diagnose ook mag zijn. Medicatie kan altijd nog.



Lin hoe gaat het nu? Hoe is het gegaan bij de huisarts? Ik ben benieuwd. ik hoop dat je er een goed gevoel over hebt, voor zover mogelijk. Wat heftig voor je deze dagen. Ik leef met je mee. Wat Shahla zegt moet je maar regelmatig even overlezen. Ik vind het in ieder geval treffende woorden waar ik ook wat aan heb..



Shahla hoe is het meid? Heb je een beetje rustige week? Je sprak laatst over dat je twijfelde over het ophogen van je medicatie/ Is die twijfel er nog steeds of voel je je weer wat rustiger? Dus jij herkent dat van die verjaardagen. Ja, ik ga echt helemaal in de stress als er veel mensen komen (vooral als er ook voor eten gezorgd moet worden..). Mijn moeder heeft dat ook altijd, dus it runs in the family.. Ga je weer werken deze week?

Intiem, gaat het met je? Hoe denk je nu over je laatste gesprek bij de therapeut en je vragen over hoe nu verder/ twijfel over je diagnose? Dikke knuffel voor jullie beiden.



Jullie vroegen nog naar de jarige bij ons. Hij (onze puber) is alweer 15 geworden!! In 1 jaar tijd is hij zo veranderd. Ineens zo lang geworden en echt van die hardere trekken, het hele babyface is eraf haha! De middelste (ook een jongen) is 12, zit nu in de brugklas, en de jongste in groep 8. Een meisje, ze is 11. Het zijn heerlijke kids, alledrie totaal verschillend maar bijzonder op hun eigen manier. Daar heb ik wel geluk mee, ze zijn echt makkelijk: gaat goed op school, veel vriendjes, sport.

Ik heb een fijn contact met ze. Tuurlijk zijn ze ook regelmatig vervelend of druk etc., maar wel binnen normale grenzen. Ik mis ze vaak, ze zijn natuurlijk alleen het weekend hier. Ik ken ze ook al van jongs af aan (de jongste was 1,5), dus het voelt wel een beetje als eigen kids. Toen was het veel zwaarder, toen moest ik ook regelmatig echt voor ze zorgen en dat is best druk, ook omdat ze qua leeftijd dicht op elkaar zitten. Ze konden elkaar ook goed in de haren vliegen.. Deze leeftijd vind ik leuk omdat je zo gezellig met ze kunt gaan kletsen en ze zo'n eigen persoonlijkheid krijgen. Ze zijn ook echt gek op mij, dat merk ik wel. Ook voor hen is het al zo'n lange tijd en zo vertrouwd. Met de jongste heb ik een beetje extra bijzonder contact. Ten eerste omdat het een meisje is en we delen veel dezelfde interesses. Verder omdat zij mij eigenlijk haar hele leven al kent. Ze trekt erg naar me toe. Mensen zeggen vaak dat ze (wonderbaarlijk genoeg) op mij lijkt en dan ben ik apetrots..

Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik ben bij de dokter geweest en heb citalopram voorgeschreven gekregen. Morgenochtend begin ik met slikken....vind het wel eng. Ik heb nog nooit een AD geslikt, weet niet wat het met me zal doen en of ik last zal hebben van bijwerkingen...en of ik in paniek zal raken als ik bijwerkingen krijg (sinds mijn operatie vertrouw ik mijn lichaam voor geen meter meer)...aan de andere kant, iets moet er gebeuren en dit is een stap. De huisarts waarschuwde wel dat de klachten de eerste weken erger (nog erger?) kunnen worden. Vandaar dat ze wat extra oxazepam heeft voorgeschreven. Mijn vriend is weer terug en we zullen moeten kijken waar we elkaar wat ruimte kunnen geven. Voor hem is het ook echt niet makkelijk. Soms moet je afstand nemen om weer bij elkaar te kunnen komen, ook al is dat heel pijnlijk.



Levensgenietertje....vervelend...dan is het net of alles uit je handen glipt. (Robin heeft gelijk...kunnen ze je zomaar ontslaan? proeftijd?) En dan nog, misschien moet het zo maar zijn...zo krijg je wel de kans om goed voor jezelf te gaan zorgen, dat is het belangrijkste. Elke crisis is ook een kans.



Shahla...voor jou een knuffel en de hoop dat je je gauw weer prettiger gaat voelen.



Robin..er is veel geschreven over de juiste medicijnencombinatie, ik hoop dat je wat mee kan. Misschien overleggen met het pijncentrum (weet niet hoe dat heet). Het lijkt me heel erg moeilijk om elke dag pijn te hebben..pfff.



Intiem, lang niets meer gehoord....ik hoop dat het goed gaat met je, zoniet...schrijven! Dat helpt echt!

Lin, spannend joh dat je met medicatie begint. Het lijkt me heel verstandig nu voor je. Bij mij vielen de bijwerkingen best mee hoor, het hoeft niet altijd zo'n drama te zijn. Hou ons op de hoogte.

Ik heb idd veel tips gehad hier over medicatie. ik sla het op maar ga nu niet veranderen. Dat vind ik te eng nu, de pijnmedicatie is juist net opgehoogd.

Ik hoop dat jij en je vriend weer even rust krijgen samen, dat het goed gaat.



Shahla je kan het hier kwijt hé, dat weet je toch? Take care. Liefs van mij.

Lin67, succes met de medicatie ! Voor de eerste keer begrijp ik.

Ik vond bij mij de bijwerkingen niet altijd even fijn maar het heeft me wel heel goed geholpen om verder te komen !! Ik hoop dat dat voor jou ook gaat gelden.



Voor de anderen: ik ben niet ontslagen hoor maar er is me verteld dat ik niet minder kan werken dan ik nu doe en dat ik daarom maar iets anders moet gaan zoeken. Ik krijg daarvoor alle tijd en tot die tijd dat ik er nog ben mag ik wel minder werken. In feite willen ze natuurlijk gewoon van me af............tja, kan het ze niet kwalijk nemen.

Thanks Robin en Levensgenietertje



Ik heb vanochtend om 9.30 de eerste ingenomen en wat ben ik toch een schijterd. Ik ging een half uur later gelijk van alles voelen...druk/suizen op/in mijn hoofd, zweten, warm, koud, droge mond, gespannen spieren en weet ik veel wat allemaal nog meer (alsof je stoned bent, en daar hou ik ook helemaal niet van). Nou moet ik ook ongesteld worden vandaag of morgen en dat voel ik ook heel fysiek (getrek in mijn lijf en krampen) en ik heb jarenlang gehyperventileerd (paniekaanvallen), dan voel je ook van alles...dus wat nou wat is? Wel ben ik bang voor migraine...dat krijg ik altijd op/rond mijn menstruatie en als bijwerking van citalopram kun je ook migraine krijgen.....en das erg pijnlijk. Rest mij eigenlijk niets anders dan maar zo rustig mogelijk te blijven en vooral te blijven ademen.



Gelukkig ben je niet ontslagen levensgenietertje..je hebt inkomen nodig! Maar als je in de ziektewet beland, mogen ze je niet ontslaan...dat weet ik zeker.

Dan is het maar even zo shahla...en zolang er geen deurwaarders dreigen, laat het maar even. (of doe het allernoodzakelijkste). Hoe meer druk je op jezelf legt, des te langer je in zo'n stemming blijft, denk ik. Vertrouw er maar op dat deze stemming ook weer verdwijnt......sterkte!

Haihai, inlog problemen bij viva vandaag : (

Verder alweer eventjes dat ik gereageerd heb. Sorry. Ik heb niet zoveel fut om allebei te doen. Ik moet gewoon eventjes die computer laten voor wat het is om nog wat gedaan te krijgen overdag. Want heb te weinig energie voor beide helaas. Dus keuzes maken he?



Voel me niet zo heppie de peppie en weet niet zo goed wat ermee te doen. Heb weer veel stress om/naar dochter en het gevoel dat alles me te veel is. Hang erg aan de creche, want dat is voor mij instante opluchting en zit momenteel weer echt in mijn survival pakket. Vanochtend weer een scene en dan weet ik niet wat ik er toch mee moet. Vandaag het gevoel dat ik om elk wissewasje wel kan huilen en eigenlijk is dat de hele week al op de achtergrond aan het zingen. Ik loop telkens tegen relatief kleine dingen aan, die voor mij dan op het moment te groot, te veel of what ever is.



Dit maakt dat ik nu toch weer eens een medicatie twijfel krijg. Eerst had ik nog de hoop dat ik nog niet uitgetherapied was. Dat zei de psychiater destijds tegen mij, dat hij nog wel goeie (?) verwachtingen had van therapie, dat mijn pad wat dat betreft nog niet ten einde was, etc.

Maar nu -met de nieuwe insteek van huidige behandelteam- het er op lijkt dat ik moet zien te dealen met mijn huidige functioneren, merk ik gewoon dat dat net te weinig is voor mij om met goed vertrouwen de toekomst tegemoet te zien. Als er dan geen therapie is waarbij ik verbetering kan verwachten, dan misschien wel met medicatie? Gewoon, net genoeg om het steuntje in de rug te zijn zoiets?



Nog niet eens voor mezelf hoor. Want voor mezelf kan ik nog wel verstoppertje spelen. Als ik in een down zit, doe ik de gordijntjes dicht en kom wel weer tevoorschijin als het weer een beetje gaat. Zo heb ik het jarenlang klaar kunnen spelen en dat zal wel weer gaan. Maar voor mijn dochter (en mijn relatie ook onderhand) zie ik het niet zitten om telkens zo tegen mijn eigen grenzen aan te lopen. Ik zie het (moederschap, kind, het hele plaatje) dan helemaal niet meer zitten en dat is een gevoel waar ik niet twintig keer per week tegenaan wil blijven lopen. Ik kan nog net met veel moeite een enigzins rustig plaatje overbrengen op dochter, maar inwendig zit het bij mij zo in de kreukels, dat het niet lang meer zal duren of zij krijgt dat mee. En dat is de dag die ik vrees. Dat ze denkt dat ik haar niet moet ofzo : (

Dat wat ik in zo'n moment of op zo'n dag zo heftig voel in mezelf over haar/het moederschap toch op een of andere manier door haar wordt opgepikt.



Ergens ben ik ook gefrustreerd over een therapeut van dagbehandeling die zo lyrisch was over moederschap (terwijl ze zelf achteraf geen kinderen bleek te hebben duh) etc. Toen ik zo met mezelf in de knoop zat toen ik zwanger was en zo twijfelde aan alles, mezelf afvroeg of ik niet toch een abortus moest doen (begrijp me niet verkeerd, want mijn dochter is het liefste op de hele wereld voor mij!), toen had die peut (waar ik op heel veel andere vlakken zoveel aan heb gehad, dat wel) zoiets van "ahjoh, als je kindje er eenmaal is, dan denk je er helemaal anders over en een kindje is geweldig en een kindje is zo mooi en een kindje is dit en dat en zus en zo blaaaaaaa".

Nou, sorry hoor, naast dat ze het liefste wezentje van de hele wereld is, is het fuc*in* heftig en zwaar. Dat genieten komt bij mij maar in vrij kleine percentages voor...voor de rest is het gewoon afzien. Ik kom mezelf nog veel harder en veel confronterender tegen als moeder en ik vind het hel-le-maal niet leuk wat ik bij mezelf zie.



Nou ja, jullie hebben mijn frusten over hoe moeilijk ik het vind op (vooral) dit vlak al zo vaak gehoord. Maar nogmaals, dit is gewoon mijn realiteit en daar wil ik zo goed als mogelijk mee om kunnen gaan en ik gun mijn dochter gewoon een stabiele en veilige moeder. Dus twijfel dan toch om misschien maar medicatie te overwegen. Misschien is dat net het zetje dat maakt dat ik het wat makkelijker kan trekken, niet om elk wissewasje tegen het plafond zit, niet constant op mijn tenen hoef te lopen, ook wat flexibeler ben om relaxed te reageren op lief, wat meer kan ontspannen, etc.

Ik bedoel, tis toch niet normaal dat ik zit te janken als het op de vuilstort niet allemaal lukt en een beetje tegenzit? Tis toch niet normaal als ik op vrijwilligerswerk zo'n druk ervaar dat ik het gevoel heb dat ik het bijna niet meer aankan en daar ook al om zit te janken?

Sorry hoor, maar als ik een leven heb, wil ik ook LEVEN. En niet als een bejaarde overspannen ik-kan-niks-hebben troela alles maar op superlaag inzetten. Als ik dom zou zijin, ok, dan zou ik er waarschijnlijk geen last van hebben ook nog. Maar ben niet dom! Dus mijn hoofd wil wél vooruit grrrrr.

En op vrijwilligerswerk verwachten ze ook min of meer prestaties (denk ik?) die passen bij wat mijn hoofd uitstraalt. Terwijl dat wel vrijwilligerswerk is bij de RIBW, dus ze weten daar ook dat de lat niet te hoog moet liggen. Maar dan nog behoor ik wel tot de groep "1 van de beteren". Dus verwachtingen zijn dusdanig dat het niet verwacht wordt dat ik erg snel stuk loop op dingen. En soms klopt dat ook, maar op andere momenten zit het echt aan de hoge kant.



Twee weken geleden moest ik bijvoorbeeld notuleren. Nou, kon maar met moeite volgen wat er werd gezegd. De woorden waren allemaal 1 grote brij en moest alle zeilen bijzetten om te concentreren op de boodschap. Lastig hoor.



Zo, ga effe posten en dan reageren op jullie, goed?

Shahla, dus ook jij zit een beetje met de deur op een klein kiertje? Vraag me toch af hoe je dat doet in combi met de kinderen? Of gaan die mee in jouw kiertjes? Gaat het gezin Shahla gewoon in onderduik stand haha?

In mijn geval kan ik gelukkig nog overdragen aan lief als het me teveel is. Maar met kerst voor de boeg, weet ik dat lief vrij is en de creche gesloten. Het idee alleen al dat ik een volle week met die twee samen ben pfffff oeioei.



Geestelijke verlamming hmmmm? Klinkt bekend. Zo gaat mijn administratie altijd: op en af. Gelukkig kokmt het nooit echt tot erge gevolgen (wel mensen in mijn omgeving die zich misschien irriteren aan mijn -in hun ogen- ongeinteresseerde houding?). Ben altijd net op tijd met mijn betalingen. Als het me al niet lukt, heb ik in het verleden altijd alleen maar mezelf ermee gehad (geen declaraties indienen bij de verzekeraar, niet de telefoonkosten van mijn huisgenoten uitrekenen, waardoor ik de rekening maar helemaal uit eigen zak betaalde, etc.). Maar waar is jouw administratie held dan? Jij krijgt toch hulp hierbij?



He Lin, jij in de stress las ik! En nu heb je dus voor het eerst medicatie? Heftige stap hoor en ook wel dapper. Ik durf het net als jij ook eigenlijk niet. Ben bang voor de gevolgen. Ben bang dat ik dan een aansteller ben, ben bang dat ik heftige bijwerkingen krijg, ben bang dat ik er eigenlijk geen recht op heb of dat ze me aankijken met wat zeik je toch, ben bang dat ik straks zo "goed" ben, dat verwachtingen inene weer skyhigh de lucht inschieten, ben eigenlijk voor alles bang haha. Vervelend is dat als je het niet in de hand hebt he?



Maar goed, heftige tijd (weer) met je lief. Moeilijk is dat he. Je hebt het overleefd (weer), zoals je elke keer weer op de overleef stand staat. Dat is en blijft toch een sterk mechanisme. Gelukkig wel. Dat maakt het er niet minder zwaar op. Ik hoop dat medicatie wat lucht geeft.



Ik schrok vandaag weer zo van een vrouw bij mij op de RIBW (ik vind haar heel aardig, hoewel ik haar bijna nooit kan verstaan, zo zachtjes praat ze). Ze wordt met grote regelmaat opgenomen en dan heeft ze weer gekrast, etc. Maar nu had ze ook weer van die vuurrode bloedstrepen over haar wangen lopen, waarbij ze haar wangen met haar nagels helemaal openkrabt. Brrrr, ziet er zo akelig uit : (



Robin, wat een liefde spreekt er uit je bericht over 'je kinderen'. Zo kan je het toch haast wel zien, zo lang als je deel uitmaakt van hun leven. Je bent echt met ze opgegroeid. Leuk hoor, babbel er gerust vaker over. Want je hebt er natuurlijk ook allemaal gevoelens over en bij, maar ik hoor je er weinig over. Is dat een soort misplaatste bescheidenheid? Enne, is die van 15 niet een enorme (vervelende haha) puber dan?



Levensgenietertje, zo werkt dat jammer genoeg wel in het werkende land. Niet dat ze je zomaar kunnen dumpen (en dat doen ze dan ook niet). Maar iedere partij heeft een eigen belang en zij hebben dus duidelijk belang bij een werknemer die meer uren draait zonder al teveel problemen. Zolang jij maar goed zorgt voor JOUW belang, want heus, dat doen zij ook wel voor het hunne.



DeMichaelis, waar jij toch al je expertise vandaan haalt op medicatie gebied is wel heel apart en bijzonder. Maar ook leuk om te lezen dat je van elke hoek wel wat weet. Je zou je haast aan gaan melden als vraagbaak van het viva forum of nog geen neigingen? Dat kan vast niet, want dan moet je van je (door jezelf zeer gewaardeerde) anonimiteit afstappen haha ; )



En nu weet ik het even niet meer. Ik ga dit ook maar posten voordat viva weer raar doet : L

Shahla wat goed dat je je vader hebt gebeld. Soms kan het je zo verrassen wat een ander voor je wil betekenen hé. Naar mijn idee zou jij daar veel meer gebruik van moeten maken, van de steun van anderen bedoel ik..

De onderduikstand haha, mooie benaming. Ik ken hem ook, en ook hier doet niemand er (gelukkig!) aan mee.. Gewoon van die dagen waarin je tot niets komt.. Hopelijk heb je binnenkort weer contact met diegene die je helpt bij je administratie. Volgens mij scheelt dat een stuk voor je. Over wat voor administratie heb je het dan? Ik hebnl. niet zoveel administratie denk ik (behalve een paar rekeningen, declaraties voor de verzekering en natuurlijk het uwv-verhaal). Maar misschien komt dat omdat mijn vriend natuurlijk ook zijn portie op zich neemt.



@Intiem. Ja, dat ik niet zo vaak over de kids praat hier heeft ten 1e te maken met dat ik nog steeds een beetje angst voor herkenning hier heb. inmiddes slaat dat nergens meer op want als bekenden dit lezen hebben ze me toch allang herkend. Verder is het een deel van mijn leven dat goed gaat, du hoort het hier niet zo. Erg hé. Of misschien wil ik het wel angstvallig gescheiden houden van mijn persoonlijke miseré. Zal er nog eens over nadenken wat het precies is, ben er nog niet uit. Misschien ook wel een stukje bescheidenheid ja, bang niet serieus genomen te worden (daar is ie weer!), omdat het immers officieel niet mijn kinderen zijn..

Die van 15 is wel een puber ja, maar dat vervelende valt reuze mee! hij gaat sinds een jaar ofzo heel erg zijn eigen gang (logisch). Is druk met voetbal, vrienden en x-boxen, en iets te weinig met school. Hij kan lekker mopperen en vind ons vaak maar stom ('hallo, ik ben ook nog jong en hip hoor!!'). Maar het blijft goed binnen te perken. Dat is maar goed ook, want over een jaar of 2 hangen ze er alledrie in pfff..



Als ik je verhaal zo lees Intiem vraag ik me weer af wat toch je twijfels zijn wat betreft medicatie. Het zou naar mijn idee écht de scherpe kantjes er voor je af kunnen halen. Dus ook voor je dochter én je vriend. Je zal er rekening mee moeten houden dat misschien een tijdje kan duren voordat je de juiste AD hebt gevonden. Ook zou ik er ook weer niet te veel van verwachten (ik zelf wou namelijk dat het nog meer voor me kon doen), maar wat je beschrijft, de, hoe zal ik het noemen, snelle geïrriteerdheid/ het weinig kunnen hebben, dat is bij mij door de medicatie wel veranderd hoor. Het geeft je echt wel een duwtje waardoor je dingen weer wilt en kunt oppakken. Tja, als we nou dom waren. Hoe dommer hoe gelukkiger hoor, daar geloof ik echt in Gooi je twijfel hier maar weer in de groep hoor!

Die therapeut van destijds had dat nooit op die manier mogen zeggen. Ze wilde je waarschijnlijk geruststellen op dat moment maar zo zie je maar, op de lange termijn kunnen woorden nog lang na-echoén.



Ik heb jullie vandaag nog genoemd in therapie. Dat ik er veel aan heb hier (bijna) dagelijks te schrijven. Het is me zo vertrouwd inmiddels, jullie zijn me vertrouwd. Ik vertelde ook dat jij intiem laatst tegen me zei hier dat ik 'lief was naar anderen maar zo hard naar mezelf'. Dat komt namelijk ook daar regelmatig ter sprake, ik kan keihard zijn voor mezelf en dat is natuurijk erg zelfdestructief.

Ik zit in een heftige periode qua therapie. Ik vertel er later misschien wat over maar moet het zelf nog even laten bezinken.

Ik ben ook doodsbang voor die pillen, maar zie nu het nut er wel van in. Het is 1 ding dat ik zelf continue in die snelkookpan zit, het is 2 dat mijn naaste er ook in dreigen te raken. En zoals mijn vriendin zegt (ze heeft vorig jaar een tijdje AD geslikt) Als je in de put zit, zijn die pillen het opstapje wat je nodig hebt om weer over het randje te kijken en wat overzicht te krijgen. Uit die put klimmen vraagt veel en hard werk en meer dan medicijnen alleen, maar zo'n opstapje is toch handig. Das toch een mooie symboliek dacht ik zo.



2 dagen AD nu...en ik voel me eigenlijk alleen maar labieler, maar dat wisten we, dus we blijven gewoon in en uit ademen en wat daarnaast nog goed gaat, is mooi meegenomen. Ben nu ongesteld, dat scheelt weer wat. (ben alleen labiel ervoor)



Ik heb dezelfde vraag als Robin, welke administratie bedoel je dan? Ik hou in de regel precies bij wat er uitgegeven wordt en wat er binnen komt, in een Excelbestandje...maar dat doe ik nu al maanden niet..de rekeningen worden automatisch afgeschreven. Lig wel in de clinch met de VGZ, vanwege een schuld die mijn zoon bij hun zou hebben, maar dat was al uit handen gegeven aan een incassobureau, wat hij netjes afbetaald. Toch wil het VGZ het blijkbaar voor het eind van het jaar allemaal betaald zien....Dan zou mijn zoon dubbel betalen...grrrr....daar kan ik mij echt over opwinden. Dus ook in de administratie kunnen je dingen doen en dingen laten.



Intiem, fijn weer wat van je te horen.....en het is zwaar met kinderen, daar weet ik alles van. Toch ben jij (hoe lullig ook) de volwassene en moet jij de oplossingen zoeken (samen met de vader). Achteraf denk ik ook vaak, ik had nooit aan kinderen moeten beginnen, niet met de problemen die ik heb/had....het is helaas een onomkeerbaar iets. En op ten duur ga je er misschien wel wat uithalen. Zorg goed voor jezelf, zo goed mogelijk...dat komt je dochter alleen maar ten goede. En wees eerlijk tegen haar, in een voor haar begrijpbare taal. Toen ik in de dagbehandeling zat, ging het ook moeilijk met mijn zoon..het advies, om doodeerlijk te zijn, heb ik uiteindelijk op kunnen volgen en dat bleek alleen maar goed uit te pakken. Kinderen voelen toch een heleboel, dan kunnen ze het maar beter begrijpen....



Robin, super hoe je schrijft over jouw (stief)kinderen. Ik snap ergens wel dat je ze erbuiten wil houden, toch, als ik voor mezelf spreek, vind ik het fijn te lezen dat een "lotgenoot" iets fijn vind, ergens hoop uit put. Maar is jouw keus

O en ik zou ook zo ontzettend graag superdom willen zijn....waar kan ik tekenen?

Ik had gisteravond/nacht weer een zware paniekaanval. Kreeg ineens ontzettend pijn in mijn nek, misselijk en diaree...Dus toch maar even de bijsluiter gelezen (doe ik normaal niet, omdat ik echt een beetje hypochrondisch ben) Kom ik het serotonine syndroom tegen, gadver. En dan ga ik zitten denken: een AD verhoogt het serotonine gehalte. Stel nou dat ik niet echt depressief ben (daar ben ik ook niet zeker van). Ik ben er wel zeker van dat ik labiel, paniekerig en overgevoelig ben, maar is dat hetzelfde als depressief? Stel nou dat mijn serotoninegehalte gewoon goed is en ik ga dat zitten verhogen met AD, loop ik dan niet het risico op een te hoog serotoninegehalte? Vanmorgen om 10 uur moest ik weer zo'n pilletje slikken, dus echt uren zitten dubben. Apotheek gebeld, die wisten niks, dus huisarts gebeld. Volgens de assistent kon het geen kwaad....maar ik blijf dubbel. Dus de vraag aan jullie....zijn AD's alleen voor depressies of ook voor de klachten die ik heb? Slikken jullie het alleen voor depressies of ook voor meer "borderline" klachten......?

Dames, ik ben even een tijdje niet geweest omdat ik op overleven stond (twee hele zware examens moeten doen).



Heb afgelopen week telefonisch intake gesprek gehad met PsyQ. Vond dat ik niet alles erg helder over kon brengen, maar zat ook niet op de meest rustige locatie om alles uitgebreid te bespreken.

Ze vond het moeilijk me in te delen, maar we gaan over twee weken beginnen in de groep angststoornissen (met specialisatie in ADHD). Geen idee wat ik ervan moet verwachten. Ik heb voor mezelf niet echt angststoornissen. Maar volgens haar hing ik erg aan mensen of zo... Ik ben benieuwd.



Vandaag lekker vrij, ik moest maar weer eens uitrusten van de manager... Dus ga lekker de stad in met m'n moeder, even mezelf overspoelen met externe prikkels.

Lin67 schreef op 02 november 2007 @ 11:41:

Ik had gisteravond/nacht weer een zware paniekaanval. Kreeg ineens ontzettend pijn in mijn nek, misselijk en diaree...Dus toch maar even de bijsluiter gelezen (doe ik normaal niet, omdat ik echt een beetje hypochrondisch ben) Kom ik het serotonine syndroom tegen, gadver. En dan ga ik zitten denken: een AD verhoogt het serotonine gehalte. Stel nou dat ik niet echt depressief ben (daar ben ik ook niet zeker van). Ik ben er wel zeker van dat ik labiel, paniekerig en overgevoelig ben, maar is dat hetzelfde als depressief? Stel nou dat mijn serotoninegehalte gewoon goed is en ik ga dat zitten verhogen met AD, loop ik dan niet het risico op een te hoog serotoninegehalte? Vanmorgen om 10 uur moest ik weer zo'n pilletje slikken, dus echt uren zitten dubben. Apotheek gebeld, die wisten niks, dus huisarts gebeld. Volgens de assistent kon het geen kwaad....maar ik blijf dubbel. Dus de vraag aan jullie....zijn AD's alleen voor depressies of ook voor de klachten die ik heb? Slikken jullie het alleen voor depressies of ook voor meer "borderline" klachten......?

Eigenlijk komt serotonine syndroom alleen voor als je een MAOI combineert met een SSRI. Daarbuiten is het echt erg zeldzaam.



Omdat borderline veel meer dan depressie een serotonine probleem lijkt te zijn, heb je een hogere dodis nodig. Het werkt inderdaad op meer dan depressie alleen.

Een heel scala verminderd of verdwijnt, zoals depressie, automutilatie/zelfmoordneigingen, na enkele weken de spanningsklachten, agressie, impulsiviteit om er maar te noemen.

Prozac is de beste optie, Seroxat de slechtste van de SSRI's. Afgezien van het feit dat het niet zo goed werkt geeft het ook nog eens de meeste bijwerkingen.



Effexor is een goede optie, maar dit werkt op meer systemen dan een SSRI. Daarom kunnen er meer bijwerkingen zijn. grappig is dat sommige bijwerkingen juist verdwijnen bij een hogere dosis.

Je zou dus pas met een medicijn moeten stoppen omdat het OF echt teveel bijwerkingen geeft OF dat bij een maximale dosis het gewenste effect niet wordt bereikt.



Je kunt veel medicijnen combineren. Bij BPD is er soms sprake van een stof die ontbreekt, je kunt dan vaak met een medicijn af. In andere gevallen zijn het meerdere stoffen en zijn er soms meer soorten medicatie nodig.



Zelf ben ik wel gecharmeerd van Lamictal, omdat het de stemming stabiliseert en anti depressief werkt. Bovendien zijn de bijwerkingen in de regel minimaal.

Prozac is een goede optie, omdat het ook in de hersenen wat veranderd (herstelt).

Efexor is in hogere dosis waarschijnlijk wel het effectiefste.



Zorg dat je niet eerder stopt tot je de juiste medicatie hebt, want geen van de genoemde medicijnen biedt een individu een garantie.



Succes.

Ben vandaag jarig : )

31 alweer... : (



Lin, die medicatieoverpeinzing heb ik ook niet, omdat ik het idee heb dat ik nou zo mega depressief ben. Ben dat nl. niet (weet ik zeker), hooguit nog een depressieve grondtoon (omdat ik anders ook niet weet waarom ik zo snel huilerig ben/voel) en omdat ik wel snel kan neigen tot depressie-achtige gevoelens. Maar door de mand genomen kan ik ook een hoop lol hebben (gelukkig maar). Ik mijn geval zou ik dus ook voor klachten die lijken op de jouwe (labiliteit, overspannen gevoel, overtrokken reageren, agressie, niks kunnen hebben, etc. ) mediacatie nemen. Alleen geen idee of er iets voor bestaat. Het zou voor mij misschien net maken dat ik het leven niet zo pittig/zwaar vind zoals ik dat nu vind. Dus ietsjes meer ruimte voor dochter, vriend en de basale dingetjes uit het leven zoals boodschapjes, koken, administratie etc. zonder dat ik in die snelkookpan zit (goed gevonden trouwens haha).



Ga zometeen met lief uit eten. Dochter is opgehaald door opa en oma en gaat het weekend logeren.

Fijn weekend allemaal!

DeMichaelis



Ik gebruik citalopram een SSRI, geloof ik. en wat MAOI's zijn weet ik niet. Wel heb ik nu een fikse migraine-aanval (ga zo weer plat) en weet ik dat ik geen medicijnen tegen migraine kan innemen...citalopram heeft ook als bijwerking migraine..maar ik heb altijd op/rond mijn menstruatie migraine, nu dus ook..grr. Ik denk dat ik het maar blijf slikken in ieder geval tot na mijn menstruatie, dan kan ik mijn klachten beter beoordelen.



Ik laat het nu even hierbij..moet echt weer plat....(maar wel alvast bedankt voor de antwoorden)

Voor Intiem:



Van harte gefeliciteerd!!! (f)

Heel veel plezier vanavond. Op afstand een Big Hug voor je verjaardag, omdat je voor ons hier een topper bent!

liefs Robin