Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zondag 18 november 2007 om 12:36
Intiem heeft het er misschien mee te maken dat jij (lees wij) slecht tegen kritiek kunt? Dat is wel iets wat duidelijk bij borderline hoort. Misschien dat die ene therapeut dat ermee bedoelde, dat het meer bij jou ligt. Je schrijft dat datgene wat jou vriend dan zegt op jou vaak overkomt als verwijtend of beschuldigend, en dat hij dat anders ziet. Mijn vriend en ik hebben niet vaak woorden maar ik heb wel ontdekt dat mijn gedachten over iets wt hij zegt of doet vaak projecties zijn. Sinds een paar weken ben ik daar achter gekomen en nu realiseer ik me dat erg vaak. Dat helpt me wel om het minder snel op zijn 'bordje' terug te gooien. Bijv. als hij een opmerking maakt over dat ik dit of dat ook wel zo zou kunnen aanpakken, denk ik 'hij vindt dat ik het niet goed doe!'. Terwijl uiteindelijk ben ik degene die zo over mezelf denkt, ik vind dat ik iets niet goed aanpak! (kan even geen concreet voorbeeld bedenken nu). Sinds ik dit 'besef' heb merk ik echt er vaak wel een kern van waarheid in zit hoor! Misschien heb je hier iets aan, ik doe maar een gooi..?
Je hoeft niet altijd te antwoorden hoor Intiem, en zeker niet zo snel. Neem je tijd, je schrijft altijd zo veel. Ik kan het ook niet opbrengen om ales bij te houden en overal op te reageren. We pikken gewoon de dingen eruit waar we op dat moment fut voor hebben toch?
Over mijn diabetes. Ja dat is inderdaad een dagtaak om mijn waarden binnen de perken te houden. Ik heb altijd al slecht instelbare bloedsuikers gehad en mijn stemmingen spelen daar ook wel een rol bij. Ook in dat opzicht moet ik goed voor mezelf zorgen, wat niet altijd even goed lukt. Ik controleer wel vaak mijn waarden (elke dag een paar keer) en eet een stuk regelmatiger dan een paar jaar geleden.
Eigenlijk is die acceptatie (waar iedereen het altijd over heeft) bij mij nog niet gekomen. Ik worstel er vaak mee, vooral nu er een complicatie is opgetreden. De diabetes op zich ben ik inmiddels wel aan gewend, pas nu het me echt zo gaat beperken na zoveel jaren is dat weer een flinke stap terug. in therapie is hier natuurlijk ook veel aandacht voor, het is best een pittige combinatie: de diabetes, de pijn en de psychische klachten. Het heeft namelijk allemaal invloed op ekaar.
Pff heavy getyp weer op de vroege ochtend. Nou ja vroeg? Ik heb eigenlijk uitgeslapen.. Ik heb vandaag geen kids hier en mijn vriend is werken. Best ongezellig hoor, zo alleen. Normaal zijn op zondagochtend altijd de kinderen ook hier, dat is altijd zo fijn. Lekker om een uur of 10 met z'n allen ontbijten. Dat vind ik atijd de leukste dag van de week. Ze gaan dan vaak smiddags naar hun moeder en dan hebben we samen nog even lekker de tijd.
Je hoeft niet altijd te antwoorden hoor Intiem, en zeker niet zo snel. Neem je tijd, je schrijft altijd zo veel. Ik kan het ook niet opbrengen om ales bij te houden en overal op te reageren. We pikken gewoon de dingen eruit waar we op dat moment fut voor hebben toch?
Over mijn diabetes. Ja dat is inderdaad een dagtaak om mijn waarden binnen de perken te houden. Ik heb altijd al slecht instelbare bloedsuikers gehad en mijn stemmingen spelen daar ook wel een rol bij. Ook in dat opzicht moet ik goed voor mezelf zorgen, wat niet altijd even goed lukt. Ik controleer wel vaak mijn waarden (elke dag een paar keer) en eet een stuk regelmatiger dan een paar jaar geleden.
Eigenlijk is die acceptatie (waar iedereen het altijd over heeft) bij mij nog niet gekomen. Ik worstel er vaak mee, vooral nu er een complicatie is opgetreden. De diabetes op zich ben ik inmiddels wel aan gewend, pas nu het me echt zo gaat beperken na zoveel jaren is dat weer een flinke stap terug. in therapie is hier natuurlijk ook veel aandacht voor, het is best een pittige combinatie: de diabetes, de pijn en de psychische klachten. Het heeft namelijk allemaal invloed op ekaar.
Pff heavy getyp weer op de vroege ochtend. Nou ja vroeg? Ik heb eigenlijk uitgeslapen.. Ik heb vandaag geen kids hier en mijn vriend is werken. Best ongezellig hoor, zo alleen. Normaal zijn op zondagochtend altijd de kinderen ook hier, dat is altijd zo fijn. Lekker om een uur of 10 met z'n allen ontbijten. Dat vind ik atijd de leukste dag van de week. Ze gaan dan vaak smiddags naar hun moeder en dan hebben we samen nog even lekker de tijd.
zondag 18 november 2007 om 18:02
Robin, ik snap best dat die lange termijndoelen weerstand oproepen. Doet het bij mij soms ook enigszins. Ik denk dat je die lange termijn doelen moet zien als gegeven dat je dat ooit nog wilt en dat je verder alleen maar moet kijken naar wat je er allemaal voor zou moeten doen om het eventueel te kunnen bereiken. En met al die losse stapjes kun je wél iets. Die zijn relatief klein én haalbaar.
Dan heb je niet meteen resultaat maar je moet niet gaan voor het korte termijn resultaat, je moet gaan voor de beweging er in te krijgen, voor de actie. Het gevoel creëren dat je niet alleen maar basaal bezig bent, zoals Intiem aangeeft saai en niet voldoende te vinden. Vind ikzelf ook niet. Vandaar dat die lijsten mij dan tenminste een gevoel geven dat ik weer meer doe dan slechts per dag leven en over een jaar terug kijken en eigenlijk in mijn eigen opinie niks relevants bereikt heb. Ja, het huis is op orde, joepie, de rekeningen zijn betaald, wow maar boeit mij dat nog als ik straks veertig ben of vijftig. Nee natuurlijk, dan wil ik iets van die wensen en dromen en doelen bereikt hebben. Of daar tenminste een heel stuk mee op weg zijn.
De wens om een kind te krijgen en daar daadwerkelijk tot toe over te kunnen gaan, is te groot. Ik zou kijken wat voor jou de weg vrij maakt om daar inderdaad in de toekomst nog aan te kunnen beginnen. Allereerst dan gezonder zijn en als je de weg naar gezondheid in stukjes hakt, lijkt het al heel wat realistischer om uit te voeren. Voor mijn part stel je de lange termijn doelen op en omschrijf je de stappen ernaar toe en kijk je vervolgens niet meer naar het lange termijn doel. Dat komt wel weer als je op een dag beseft dat je toch 'ongemerkt' één van die wensen of doelen hebt behaald. Of als je ineens toch wilt weten hoe je er nu voorstaat. Als geheugensteuntje.
Ik heb die richting wel nodig. Dat het vast ligt wat ik wil en hoe ik het bereik, anders ben ik als een kip zonder kop bezig. Druk zet ik er niet achter. Het is niet per sé zo dat ik over een half jaar of een jaar één of twee wensen volbracht moet hebben. Als dat toevallig wel gebeurt, is het mooi maar ik ben niks verplicht. Het is tenslotte extra en het kan ook zijn dat ik over een jaar een doel of wens wegstreep, omdat het niet bij me past of omdat ik de interesse er in ben verloren.
Intiem, ik krijg van dit soort acties, gedachten en boeken ook altijd een opleving. Niet dat het nooit meer ophoudt. Juist niet. Van tijd tot tijd dondert het in elkaar als een kaartenhuis om het een paar maanden later weer op te pakken en dat mag ook, dat is ook goed. Geen dwang immers.
Dus, Robin, als je dan een keer teveel op je dagelijkse lijst hebt staan en het komt niet af, maakt niet uit, begin je met die dingen de dag er op. Of als je zo al een poos bezig bent, weet je ook ongeveer wel hoeveel taken je op een dag wél af kan krijgen. Bijvoorbeeld 5 of 6. Dan ga je er dus never nooit niet meer zeven of acht of nog meer opzetten. Dan zet je er 5 of 6 op voor maandag en als je nog vier of vijf punten meer hebt die moeten gebeuren, gaan die naar de dinsdaglijst.
Met een doel hoef je ook niet per sé later iets nuttigs te gaan doen. Zie het als iets wat je graag wilt kunnen of weten en als je er maar de helft van kunt als je het niet meer wilt weten, heb je dat tóch bereikt. Dat is dan het toevallige resultaat van je acties. En dat is dan ook goed. Beter dan de wens maar niet meer proberen te bereiken omdat het nu onhaalbaar lijkt. Je kunt ook bekijken of die wens op een andere manier in een andere vorm haarbaar is. Proberen je wensen zo dicht mogelijk te benaderen.
Zo wilde ik een tijdje het liefst op een boerderij wonen met veel dieren en een groot stuk grond. Klinkt allemaal heel leuk maar als je niet veel energie hebt en daardoor niet in staat bent dat financieel te bekostigen en al dat werk wat erbij komt kijken uit te voeren, is het in deze vorm niet haalbaar. Ik zou daarentegen wel als vrijwilliger op een boerderij kunnen gaan werken, in het weekend een dagje ofzo. Dat bedoel ik met bijstellen en andere vormen verzinnen.
Even posten, het wordt alweer lang.
Dan heb je niet meteen resultaat maar je moet niet gaan voor het korte termijn resultaat, je moet gaan voor de beweging er in te krijgen, voor de actie. Het gevoel creëren dat je niet alleen maar basaal bezig bent, zoals Intiem aangeeft saai en niet voldoende te vinden. Vind ikzelf ook niet. Vandaar dat die lijsten mij dan tenminste een gevoel geven dat ik weer meer doe dan slechts per dag leven en over een jaar terug kijken en eigenlijk in mijn eigen opinie niks relevants bereikt heb. Ja, het huis is op orde, joepie, de rekeningen zijn betaald, wow maar boeit mij dat nog als ik straks veertig ben of vijftig. Nee natuurlijk, dan wil ik iets van die wensen en dromen en doelen bereikt hebben. Of daar tenminste een heel stuk mee op weg zijn.
De wens om een kind te krijgen en daar daadwerkelijk tot toe over te kunnen gaan, is te groot. Ik zou kijken wat voor jou de weg vrij maakt om daar inderdaad in de toekomst nog aan te kunnen beginnen. Allereerst dan gezonder zijn en als je de weg naar gezondheid in stukjes hakt, lijkt het al heel wat realistischer om uit te voeren. Voor mijn part stel je de lange termijn doelen op en omschrijf je de stappen ernaar toe en kijk je vervolgens niet meer naar het lange termijn doel. Dat komt wel weer als je op een dag beseft dat je toch 'ongemerkt' één van die wensen of doelen hebt behaald. Of als je ineens toch wilt weten hoe je er nu voorstaat. Als geheugensteuntje.
Ik heb die richting wel nodig. Dat het vast ligt wat ik wil en hoe ik het bereik, anders ben ik als een kip zonder kop bezig. Druk zet ik er niet achter. Het is niet per sé zo dat ik over een half jaar of een jaar één of twee wensen volbracht moet hebben. Als dat toevallig wel gebeurt, is het mooi maar ik ben niks verplicht. Het is tenslotte extra en het kan ook zijn dat ik over een jaar een doel of wens wegstreep, omdat het niet bij me past of omdat ik de interesse er in ben verloren.
Intiem, ik krijg van dit soort acties, gedachten en boeken ook altijd een opleving. Niet dat het nooit meer ophoudt. Juist niet. Van tijd tot tijd dondert het in elkaar als een kaartenhuis om het een paar maanden later weer op te pakken en dat mag ook, dat is ook goed. Geen dwang immers.
Dus, Robin, als je dan een keer teveel op je dagelijkse lijst hebt staan en het komt niet af, maakt niet uit, begin je met die dingen de dag er op. Of als je zo al een poos bezig bent, weet je ook ongeveer wel hoeveel taken je op een dag wél af kan krijgen. Bijvoorbeeld 5 of 6. Dan ga je er dus never nooit niet meer zeven of acht of nog meer opzetten. Dan zet je er 5 of 6 op voor maandag en als je nog vier of vijf punten meer hebt die moeten gebeuren, gaan die naar de dinsdaglijst.
Met een doel hoef je ook niet per sé later iets nuttigs te gaan doen. Zie het als iets wat je graag wilt kunnen of weten en als je er maar de helft van kunt als je het niet meer wilt weten, heb je dat tóch bereikt. Dat is dan het toevallige resultaat van je acties. En dat is dan ook goed. Beter dan de wens maar niet meer proberen te bereiken omdat het nu onhaalbaar lijkt. Je kunt ook bekijken of die wens op een andere manier in een andere vorm haarbaar is. Proberen je wensen zo dicht mogelijk te benaderen.
Zo wilde ik een tijdje het liefst op een boerderij wonen met veel dieren en een groot stuk grond. Klinkt allemaal heel leuk maar als je niet veel energie hebt en daardoor niet in staat bent dat financieel te bekostigen en al dat werk wat erbij komt kijken uit te voeren, is het in deze vorm niet haalbaar. Ik zou daarentegen wel als vrijwilliger op een boerderij kunnen gaan werken, in het weekend een dagje ofzo. Dat bedoel ik met bijstellen en andere vormen verzinnen.
Even posten, het wordt alweer lang.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 18 november 2007 om 18:25
Net als Intiem hoef ik niet op te schrijven dat ik op moet ruimen of afwassen ofzo. Maar ik moet wel de dingen opschrijven die ik steevast vergeet zoals verjaardagen of dingen die ik moet regelen en niet zo in het zicht liggen. Daarentegen moet ik ook opschrijven waar ik tegenaan hik. Zoals inderdaad de was. De afwas doe ik wel, opruimen gaat automatisch, de was dóen ook wel, stofzuigen e.d. doe ik wel zonder een lijstje maar de was opvouwen dus niet. Ik vind het een zeer demotiverend klusje. Vaak is het een berg en word ik al moe als ik het zie, roept het weerstand op. Of ik denk, straks en straks wordt morgen en als puntje bij paaltje komt, doet de huishoudster het maar weer en als we iets van de berg nodig hebben, vissen we het er wel tussenuit. In elk geval hebben we altijd schone kleren 
Ik moet ook de klusjes opschrijven die je niet zo vaak doet. Bijvoorbeeld een roostertje schoonmaken. Dat soort klusjes schrijf ik allemaal op een papier en dat hangt dan aan mijn combiketel in de keuken. Als ik energie overheb, doe ik er eentje van en noteer de datum er dan bij. Zo kan het zijn dat ik een maand doe over tien extra klusjes maar dan is het tenminste wél weer gebeurd.
Dan gooi ik de lijst weg en ga ik met een nieuwe door het huis wat dan weer moet. Geen druk trouwens want soms kijk ik er twee weken niet naar om. Het is meer een geheugensteun en dat ik niet wil dat dat soort dingen langzaam aan vervuilen.
Mijn kledingkasten vallen bijna uit elkaar van ellende. Zijn van die goedkope kasten van geperst hout. Die moet je never nooit niet verslepen of uit elkaar halen en weer in elkaar zetten. Worden ze erg onstabiel van. Maar wat er allemaal in zit, ligt en staat, is wel geordend. Dat dan weer wel
De broeken bij de broeken systeem en er zijn ook drie planken gevuld met boeken. Voor het hanggedeelte geldt het principe van kleur. Ik heb veel bruin dus wat bruin is hangt bij elkaar en de andere kleuren hangen bij elkaar in het andere hanggedeelte.
Ik heb overzichtelijkheid nodig dus de meeste laatjes en kastjes zijn geordend. Wat door de tijd heen ongeordend raakt, wordt overhoop gehaald, dingen weggegaan en weer op orde gebracht.
Ik moet ook niet téveel spullen hebben, daar kan ik ook niet zo goed tegen. Ben absoluut niet iemand die hamstert.
Tot zover, ik moet eten gaan maken.
Ik moet ook de klusjes opschrijven die je niet zo vaak doet. Bijvoorbeeld een roostertje schoonmaken. Dat soort klusjes schrijf ik allemaal op een papier en dat hangt dan aan mijn combiketel in de keuken. Als ik energie overheb, doe ik er eentje van en noteer de datum er dan bij. Zo kan het zijn dat ik een maand doe over tien extra klusjes maar dan is het tenminste wél weer gebeurd.
Dan gooi ik de lijst weg en ga ik met een nieuwe door het huis wat dan weer moet. Geen druk trouwens want soms kijk ik er twee weken niet naar om. Het is meer een geheugensteun en dat ik niet wil dat dat soort dingen langzaam aan vervuilen.
Mijn kledingkasten vallen bijna uit elkaar van ellende. Zijn van die goedkope kasten van geperst hout. Die moet je never nooit niet verslepen of uit elkaar halen en weer in elkaar zetten. Worden ze erg onstabiel van. Maar wat er allemaal in zit, ligt en staat, is wel geordend. Dat dan weer wel
De broeken bij de broeken systeem en er zijn ook drie planken gevuld met boeken. Voor het hanggedeelte geldt het principe van kleur. Ik heb veel bruin dus wat bruin is hangt bij elkaar en de andere kleuren hangen bij elkaar in het andere hanggedeelte.
Ik heb overzichtelijkheid nodig dus de meeste laatjes en kastjes zijn geordend. Wat door de tijd heen ongeordend raakt, wordt overhoop gehaald, dingen weggegaan en weer op orde gebracht.
Ik moet ook niet téveel spullen hebben, daar kan ik ook niet zo goed tegen. Ben absoluut niet iemand die hamstert.
Tot zover, ik moet eten gaan maken.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 19 november 2007 om 10:34
Goedemorgen.
Tot donderdag heb ik geen hond om op te passen. Ergens wel lekker want ik heb weinig energie. Komt doordat ik nagenoeg geen extra vitamines heb genomen de laatste dagen. Die zijn op en het enige wat ik nog heb en van mezelf eigenlijk eerst moet opmaken voor ik nieuwe pillen koop, zijn van die bruisdingen. En ik ben er nu achter dat ik die best vies vind.
Wel heb ik alle nog liggende taken, meer dan ik dacht, nu ingevoerd bij taken in outlook. Handig programmaatje want je kunt heel makkelijk ook notities toevoegen over hoe ver je er mee bent en waar je om moet denken.
Maar genoeg over taken. Heb hier de afgelopen dagen bijna nergens anders over geluld.
Ik vind het lastig iets zinnigs over jullie relatie te zeggen, Intiem. In elk geval heb ik het wel gelezen en vind ik het erg naar dat jullie in een dergelijke spiraal zitten.
Robin, misschien moet je ook niet proberen dan om het alsnog te accepteren. Soms ben ik zelf erg allergisch ervoor dat er van je wordt verwacht dat alles wat op je pad komt maar door je geaccepteerd moet worden. Wie weet wordt het er makkelijker van maar misschien ook niet. Wie weet haal je daarmee de hoop wel weg dat het ooit nog beter wordt. Accepteren is vaak berusten en ik vraag me af of dat in bepaalde gevallen wel zo goed is.
Tot donderdag heb ik geen hond om op te passen. Ergens wel lekker want ik heb weinig energie. Komt doordat ik nagenoeg geen extra vitamines heb genomen de laatste dagen. Die zijn op en het enige wat ik nog heb en van mezelf eigenlijk eerst moet opmaken voor ik nieuwe pillen koop, zijn van die bruisdingen. En ik ben er nu achter dat ik die best vies vind.
Wel heb ik alle nog liggende taken, meer dan ik dacht, nu ingevoerd bij taken in outlook. Handig programmaatje want je kunt heel makkelijk ook notities toevoegen over hoe ver je er mee bent en waar je om moet denken.
Maar genoeg over taken. Heb hier de afgelopen dagen bijna nergens anders over geluld.
Ik vind het lastig iets zinnigs over jullie relatie te zeggen, Intiem. In elk geval heb ik het wel gelezen en vind ik het erg naar dat jullie in een dergelijke spiraal zitten.
Robin, misschien moet je ook niet proberen dan om het alsnog te accepteren. Soms ben ik zelf erg allergisch ervoor dat er van je wordt verwacht dat alles wat op je pad komt maar door je geaccepteerd moet worden. Wie weet wordt het er makkelijker van maar misschien ook niet. Wie weet haal je daarmee de hoop wel weg dat het ooit nog beter wordt. Accepteren is vaak berusten en ik vraag me af of dat in bepaalde gevallen wel zo goed is.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 20 november 2007 om 16:13
Shahla, ik wil op jou reageren, maar op een of andere manier zie ik geen inhoudelijke tekst en weet ik niet wat je geschreven hebt. Zo nog een poging.
Dit is een lastig iets waar ik vaak twijfels over heb. Wat ligt bij mij en wat ligt bij hem/anderen. Ik denk te weten dat het in onze relatie een combinatie is van ons beiden. Want vriend is van huis uit gewend om lomp en bot over te kunnen komen. Tactisch iets zeggen of diplomatiek zijn is hem compleet vreemd. En ja, dan heb je mij die daar heel erg allergisch op reageert. En ongetwijfeld zijn er mega projecties van mezelf, want ik merk dat ik vaak onbewust denk dat hij me lui of slecht vindt en dan zit ik mezelf al heel snel te verdedigen of ik val hem aan daar op
Over je diabetes Robin, ik heb dat heel erg gemerkt bij dat meisje in mijn dagbehandelingsgroep, dat ze daar zo mee worstelde. En ik had dat nooit gedacht, zo blind als je daar als buitenstaander voor kan zijn. Suikerziekte erg? Hmm, vervelend vast wel, want je moet telkens spuiten. Maar verder kun je er normaal mee leven toch? Dacht ik toen he. Ik dacht dat het gewoon een kwestie was van eenmaal daags een prikje en dat was het. Nooit beseft dat het zo'n impact op iemands leven kan hebben. Dat het enorme complicaties kan veroorzaken (ja, als je slecht voor jezelf zorgt een typische diabetes voet ofzo). En dat het zo'n wisselwerking op je stemming kan hebben, op het je goed en slecht voelen, op het risico weg te raken, etc. En dan had ik notabene nog verpleegkunde gestudeerd. Maar ja, ik had tot dan toe altijd alleen nog maar mensen meegemaakt waarbij het leek dat een boterham op z'n tijd en een pilletje of prikje genoeg was. Hoe dom kun je zijn. Maar goed, daarom is het denk ik belangrijk om naar mensen goede uitleg te geven, zodat men niet aanneemt, maar wéét!
Dit is een lastig iets waar ik vaak twijfels over heb. Wat ligt bij mij en wat ligt bij hem/anderen. Ik denk te weten dat het in onze relatie een combinatie is van ons beiden. Want vriend is van huis uit gewend om lomp en bot over te kunnen komen. Tactisch iets zeggen of diplomatiek zijn is hem compleet vreemd. En ja, dan heb je mij die daar heel erg allergisch op reageert. En ongetwijfeld zijn er mega projecties van mezelf, want ik merk dat ik vaak onbewust denk dat hij me lui of slecht vindt en dan zit ik mezelf al heel snel te verdedigen of ik val hem aan daar op
Over je diabetes Robin, ik heb dat heel erg gemerkt bij dat meisje in mijn dagbehandelingsgroep, dat ze daar zo mee worstelde. En ik had dat nooit gedacht, zo blind als je daar als buitenstaander voor kan zijn. Suikerziekte erg? Hmm, vervelend vast wel, want je moet telkens spuiten. Maar verder kun je er normaal mee leven toch? Dacht ik toen he. Ik dacht dat het gewoon een kwestie was van eenmaal daags een prikje en dat was het. Nooit beseft dat het zo'n impact op iemands leven kan hebben. Dat het enorme complicaties kan veroorzaken (ja, als je slecht voor jezelf zorgt een typische diabetes voet ofzo). En dat het zo'n wisselwerking op je stemming kan hebben, op het je goed en slecht voelen, op het risico weg te raken, etc. En dan had ik notabene nog verpleegkunde gestudeerd. Maar ja, ik had tot dan toe altijd alleen nog maar mensen meegemaakt waarbij het leek dat een boterham op z'n tijd en een pilletje of prikje genoeg was. Hoe dom kun je zijn. Maar goed, daarom is het denk ik belangrijk om naar mensen goede uitleg te geven, zodat men niet aanneemt, maar wéét!
dinsdag 20 november 2007 om 16:46
Huh, nu zie ik de tekst gelukkig wel!
Shahla, wat lekker dat je eventjes vrij bent van zorgen voor andere (honden in dit geval). Ben jij ook zo iemand die zi'n administratie bijhoudt op de computer? Mijn vriend die heeft alleen nog maar een agenda op zij mac. en daar schrijft hij alles op. Ik vind dat mega onhandig, omdat ik mijn agenda altijd bij me heb. Nu heeft vriend wel vaak zijn laptop bij, maar ook niet altijd. Dus af en toe mist hij wel eens een afspraak met opschrijven en dat maakt het dan ook weer niet 100% acuraat. Doe mij maar de ouderwetse manier hoor, gewoon opschrijven.
Verder probeer ik administratie wel zoveel mogelijk te doen via allerlei internetformulieren enzo.
Bij mij hangt er altijd in huis wel een to do lijstje qua klussen. Dit kan inderdaad een putje repareren zijn of een plankje ophangen of de trap aflakken of een belastingfomulier voor datum invullen of zoiets. Nu na de verhuizing hangt er nog steeds een waslijst aan huisklussen. En in mijn agenda heb ik maar geschreven dat ik naar een opticien moet voor het einde vh jaar, voordat in januari mijn gemeentelijke aanvullende verzekering vervalt.
Ik ben er nog steeds niet uit wat voor verzekering ik moet nemen of houden (ben nu bij CZ). Jullie suggesties?
Wow Shahla, als jij mooie opgeruimde kasten hebt. Ben jaloers : )
Ik probeer het wel hoor en ik ben inderdaad ook geen hamsteraar. Alles moet weg, weg, weg. Uit mijn kast, uit mijn hoofd zeg maar. Ik hou er helemáál niet van om rotzooi te verzamelen. Daar ben ik veel te chaotisch voor haha.
En mijn kledingkast is ook al op kleur, voor zolang ik dat kan volhouden. Maar helemaal eerlijk ben je niet hoor, want jouw kledingkast ligt lange tijd op een wasberg op de grond. Ja zo kan ik het ook haha (en zo doe ik het ook lol).
Zijn we nu weer "alleen maar" met z'n drietjes? Want waar is de rest van ons clupje dan? Tis zo rustig bij de andere dames. Ben benieuwd wat de ontwikkelingen daar zijn.
Robin, kinderwens, hmmmm.....heb je het daar niet op z'n tijd heel erg moeilijk mee? Je hebt natuurlijk al part-time kinderen, maar ik vraag me af of dat je 'eigen kind' wens dan minder aanwezig maakt.
Ik had nl. wel in aanloop voordat ik zwanger werd en nog met het idee leefde dat ik nooit kinderen zou krijgen een erg ik-moet-daarvan-afscheid-nemen- gevoel. Ik werd daar erg neerslachtig van nl. en was al echt aan het rouwen om iets wat nooit zou gebeuren. Ben erg benieuwd hoe je daar mee omgaat. Voor mij leefde het zo sterk, dat ik lange tijd op de kinderen pijler heb geschreven bij een groepje van kinderwensers.
Ik heb even een vraagje aan jullie. Ik ben nl. erg benieuwd hoe jullie voor jezelf antwoorden op vragen als 'zo kom ik over als vriendin'.
Zijn jullie (volgens de criteria) heel erg impulsief? Laten jullie vriendschappen van de een op andere dag zitten? Zijn vrienden of anderen het laagste van het laagste, om een week later helemaal opgehemeld te worden? Zijn jullie mega outgoing, terwijl je eigenlijk deep down inside erg ongelukkig zijn? Ben gewoon erg beniuwd hoe jullie dit beleven of hoe je dnekt dat anderen jouzelf beleven.
Als ik eventjes voor mezefl mag spreken, schat ik mezefl nl. niet erg impulsief in. Want vaak heb ik qua gevoel al wel een aanloop. In de basis ben ik nl. erg trouw en heb (vooral had) mega hoge verwachtingen van vriendschappen/vriendinnen en zo sta ik als mens zelf ook in het leven.
Ik heb misschien wel vrij onverwachts voor anderen vriendschappen beëindigd, maar daarbij had ik vaak het gevoel dat het wel ergens terecht was en dat kwam deels ook wel omdat die ander een plank voor haar hoofd had. Dat ik dan dacht als je de signalen nu nog niet doorhebt??
Ik ben qua vriendschappen in mijn hoofd nl. veel met de ander bezig. Ik heb wel erge piek en dal momenten met het aanhalen of laten rusten (dus niet afstoten) van vriendschappelijke activiteit. Maar dit heeft meer te maken met hoe ik in mijn velletje zit, hoeveel energie ik ervoor heb. Soms haak ik af, maar dit is bijna altijd uit schaamte (van te weinig laten horen van mezelf en dan helemaal niet meer durven) en niet omdat ik de ander niet meer moet.
Ik kan wel denken en handelen naar 'dan niet gedachten'. Dan heb ik het gevoel dat de ander niet genoeg zijn/haar best doet voor mij en vriendschap en dat het dan kennelijk niet gewenst is. Maar dit is eigenlijk alleen maar bij mensen die voor mij verder af staan. Goeie vrienden laat ik nl. niet zomaar vallen en heb ik al jaren. De intensiteit kan wel wisselen. Ik heb wel periodes gehad dat ik bepaalde (goede/lange) vriendschappen heb overdacht en heb bedacht dat het maar over en uit moest zijn. Maar uiteindelijk maar bij een enkeling gedaan. Bij twee andere vriendinnen nooit 'uitgemaakt' en onze dip in vriendschap uitgezongen en daarna werd het weer beter. Maar het gevoel te willen kappen kwam bijna altijd door teleurstelling in die ander. Dat mijn verwachtingen niet gehaald werden. Dat ik me afvroeg of we nog wel iets met elkaar deelden etc. Ik ben wat dat betreft vrij serieus en ben slecht in vriendjes voor het vriendjes zijn. Ik zoek die connectie, meer dan het vermaak aspect ervan. Dus vriendschappen zijn voor mij zeker niet lichtzinnig en zal ik niet om een andere muzieksmaak de deur uit flikkeren ofzo (als ik denk aan impulsiviteit, dan denk ik hier bijvoorbeeld aan).
Hoe ervaren jullie dit?
Shahla, wat lekker dat je eventjes vrij bent van zorgen voor andere (honden in dit geval). Ben jij ook zo iemand die zi'n administratie bijhoudt op de computer? Mijn vriend die heeft alleen nog maar een agenda op zij mac. en daar schrijft hij alles op. Ik vind dat mega onhandig, omdat ik mijn agenda altijd bij me heb. Nu heeft vriend wel vaak zijn laptop bij, maar ook niet altijd. Dus af en toe mist hij wel eens een afspraak met opschrijven en dat maakt het dan ook weer niet 100% acuraat. Doe mij maar de ouderwetse manier hoor, gewoon opschrijven.
Verder probeer ik administratie wel zoveel mogelijk te doen via allerlei internetformulieren enzo.
Bij mij hangt er altijd in huis wel een to do lijstje qua klussen. Dit kan inderdaad een putje repareren zijn of een plankje ophangen of de trap aflakken of een belastingfomulier voor datum invullen of zoiets. Nu na de verhuizing hangt er nog steeds een waslijst aan huisklussen. En in mijn agenda heb ik maar geschreven dat ik naar een opticien moet voor het einde vh jaar, voordat in januari mijn gemeentelijke aanvullende verzekering vervalt.
Ik ben er nog steeds niet uit wat voor verzekering ik moet nemen of houden (ben nu bij CZ). Jullie suggesties?
Wow Shahla, als jij mooie opgeruimde kasten hebt. Ben jaloers : )
Ik probeer het wel hoor en ik ben inderdaad ook geen hamsteraar. Alles moet weg, weg, weg. Uit mijn kast, uit mijn hoofd zeg maar. Ik hou er helemáál niet van om rotzooi te verzamelen. Daar ben ik veel te chaotisch voor haha.
En mijn kledingkast is ook al op kleur, voor zolang ik dat kan volhouden. Maar helemaal eerlijk ben je niet hoor, want jouw kledingkast ligt lange tijd op een wasberg op de grond. Ja zo kan ik het ook haha (en zo doe ik het ook lol).
Zijn we nu weer "alleen maar" met z'n drietjes? Want waar is de rest van ons clupje dan? Tis zo rustig bij de andere dames. Ben benieuwd wat de ontwikkelingen daar zijn.
Robin, kinderwens, hmmmm.....heb je het daar niet op z'n tijd heel erg moeilijk mee? Je hebt natuurlijk al part-time kinderen, maar ik vraag me af of dat je 'eigen kind' wens dan minder aanwezig maakt.
Ik had nl. wel in aanloop voordat ik zwanger werd en nog met het idee leefde dat ik nooit kinderen zou krijgen een erg ik-moet-daarvan-afscheid-nemen- gevoel. Ik werd daar erg neerslachtig van nl. en was al echt aan het rouwen om iets wat nooit zou gebeuren. Ben erg benieuwd hoe je daar mee omgaat. Voor mij leefde het zo sterk, dat ik lange tijd op de kinderen pijler heb geschreven bij een groepje van kinderwensers.
Ik heb even een vraagje aan jullie. Ik ben nl. erg benieuwd hoe jullie voor jezelf antwoorden op vragen als 'zo kom ik over als vriendin'.
Zijn jullie (volgens de criteria) heel erg impulsief? Laten jullie vriendschappen van de een op andere dag zitten? Zijn vrienden of anderen het laagste van het laagste, om een week later helemaal opgehemeld te worden? Zijn jullie mega outgoing, terwijl je eigenlijk deep down inside erg ongelukkig zijn? Ben gewoon erg beniuwd hoe jullie dit beleven of hoe je dnekt dat anderen jouzelf beleven.
Als ik eventjes voor mezefl mag spreken, schat ik mezefl nl. niet erg impulsief in. Want vaak heb ik qua gevoel al wel een aanloop. In de basis ben ik nl. erg trouw en heb (vooral had) mega hoge verwachtingen van vriendschappen/vriendinnen en zo sta ik als mens zelf ook in het leven.
Ik heb misschien wel vrij onverwachts voor anderen vriendschappen beëindigd, maar daarbij had ik vaak het gevoel dat het wel ergens terecht was en dat kwam deels ook wel omdat die ander een plank voor haar hoofd had. Dat ik dan dacht als je de signalen nu nog niet doorhebt??
Ik ben qua vriendschappen in mijn hoofd nl. veel met de ander bezig. Ik heb wel erge piek en dal momenten met het aanhalen of laten rusten (dus niet afstoten) van vriendschappelijke activiteit. Maar dit heeft meer te maken met hoe ik in mijn velletje zit, hoeveel energie ik ervoor heb. Soms haak ik af, maar dit is bijna altijd uit schaamte (van te weinig laten horen van mezelf en dan helemaal niet meer durven) en niet omdat ik de ander niet meer moet.
Ik kan wel denken en handelen naar 'dan niet gedachten'. Dan heb ik het gevoel dat de ander niet genoeg zijn/haar best doet voor mij en vriendschap en dat het dan kennelijk niet gewenst is. Maar dit is eigenlijk alleen maar bij mensen die voor mij verder af staan. Goeie vrienden laat ik nl. niet zomaar vallen en heb ik al jaren. De intensiteit kan wel wisselen. Ik heb wel periodes gehad dat ik bepaalde (goede/lange) vriendschappen heb overdacht en heb bedacht dat het maar over en uit moest zijn. Maar uiteindelijk maar bij een enkeling gedaan. Bij twee andere vriendinnen nooit 'uitgemaakt' en onze dip in vriendschap uitgezongen en daarna werd het weer beter. Maar het gevoel te willen kappen kwam bijna altijd door teleurstelling in die ander. Dat mijn verwachtingen niet gehaald werden. Dat ik me afvroeg of we nog wel iets met elkaar deelden etc. Ik ben wat dat betreft vrij serieus en ben slecht in vriendjes voor het vriendjes zijn. Ik zoek die connectie, meer dan het vermaak aspect ervan. Dus vriendschappen zijn voor mij zeker niet lichtzinnig en zal ik niet om een andere muzieksmaak de deur uit flikkeren ofzo (als ik denk aan impulsiviteit, dan denk ik hier bijvoorbeeld aan).
Hoe ervaren jullie dit?
dinsdag 20 november 2007 om 16:57
Nog eventjes voor DeMIchaelis (als hij nog meeleest)
Ik heb even opgezocht wat voor St Janskruid ik heb.
Het merk is Optimax en op de pot staat 333 mg st janskruid extract (gestandaardiseerd op 0,3% hypericine)
Op de voorkant staat 60 tabletten 1000 ug hypericine
Geen flauw idee of dit goed is, maar volgens de reformwinkel was dit een hoge concentratie. Oh ja en daarnaast zit er ook nog allemaal B vit's in en kelp, foliumzuur (= ook een B vit. toch?) en valeriaan.
Qua visolie heb ik (gelukkig geen stinkende) capsules waarop staat 1000 mg zuivere visolie (ze adviseren 2 capsules per dag, maar als ik er 1 per dag haal is dat knap. Ik sla ook wel eens een dagje over nl.)
Die 1000 mg heeft dan 18% EPA en 12% DHA en Vit. E 6,7 mg. en zou speciaal bedoeld zijn voor soepele gewrichten (da's mooi, hoewel ik het eigenlijk voor mijn velletje neem. Als het ook nog wat met mijn koppie doet, is dat helemaal mooi!)
Maar misschien heb je wel zoiets van joh, zoek het lekker zelf uit op internet. Maar aangezien je toch een typende vraagbaak lijkt met een hoop verstand van dit soort dingen...don't blame me. Thanx.
Ik heb even opgezocht wat voor St Janskruid ik heb.
Het merk is Optimax en op de pot staat 333 mg st janskruid extract (gestandaardiseerd op 0,3% hypericine)
Op de voorkant staat 60 tabletten 1000 ug hypericine
Geen flauw idee of dit goed is, maar volgens de reformwinkel was dit een hoge concentratie. Oh ja en daarnaast zit er ook nog allemaal B vit's in en kelp, foliumzuur (= ook een B vit. toch?) en valeriaan.
Qua visolie heb ik (gelukkig geen stinkende) capsules waarop staat 1000 mg zuivere visolie (ze adviseren 2 capsules per dag, maar als ik er 1 per dag haal is dat knap. Ik sla ook wel eens een dagje over nl.)
Die 1000 mg heeft dan 18% EPA en 12% DHA en Vit. E 6,7 mg. en zou speciaal bedoeld zijn voor soepele gewrichten (da's mooi, hoewel ik het eigenlijk voor mijn velletje neem. Als het ook nog wat met mijn koppie doet, is dat helemaal mooi!)
Maar misschien heb je wel zoiets van joh, zoek het lekker zelf uit op internet. Maar aangezien je toch een typende vraagbaak lijkt met een hoop verstand van dit soort dingen...don't blame me. Thanx.
dinsdag 20 november 2007 om 17:22
Ik reageer alleen hier even op want zoon moet aan een boekverslag beginnen zo en daar heeft hij de pc voor nodig.
Eerst schreef ik mijn taken altijd op papier maar die papiertjes slingerden rond en dan moest ik het weer opnieuw opschrijven of nazoeken wat er ook alweer waar mee moest gebeuren. Kostte allemaal extra tijd. Nu staat het bij taken in outlook en kan ik ook makkelijk de voortgang bijhouden of notities toevoegen. Dus ja, ik hou het bij op de pc. Voor mij geen pen en papier meer.
Wat de verzekering betreft, ga ik in elk geval wijzigen of anders overstappen. Ik zit bij Menzis. Op zich een goeie maar als je aanvullende pakketten hebt, wordt het wel erg prijzig allemaal.
En specifieke vragen beantwoorden per mail kunnen ze blijkbaar niet want ik kreeg een hele algemene uitleg op mijn specifieke vraag en nu ben ik nog weinig wijzer.
Mijn wasgoed ligt er meestal maar een week hoor, niet op de grond maar op mijn extra logeerbed annex zonnebankbed, en het meeste ligt altijd wel ín de kast.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 20 november 2007 om 19:45
Standardiseren op hypericine is twijfelachtig. Hyperforine is de stof die werkt, zo het nu lijkt althans. Je kunt in theorie 0,3% hypericine hebben en 0% hyperforine.
Gewoon Perika nemen, daarvan weet ik zeker dat het goed is gefabriceerd en gestandardiseerd op het hyperforine gehalte. Omdat er een heel slechte regulatie is voor natuurgeneesmiddelen, is het goed mogelijk rotzooi te kopen in bijv. reformwinkels (met een hoop psuedowetenschappelijke kul verhaaltjes).
Visolie: MOREPA. 580 mg EPA en 93 mg DHA. via internet te krijgen voor 50 euro voor 120 capsules (in totaal). Die zijn in elk geval goed
180-120 is onzinnig, erg standaard. Die tocopherolen (vitamine e) gaan je niet verder helpen, alleen dan dat ze zullen voorkomen dat de olie in de capsule bederft.
Misschien dat je er wat aan hebt.
In de VS (via internet) kun je bijvoorbeeld Source Naturals Visolie kopen voor een schijntje en ook Perika, wat daar maar 5-6 euro kost. Vervoerskosten en BTW erbij, maar als je voor 100 euro besteld of zo heb je dat er makkelijk uit.
iherb is zo'n winkel op internet. Zeer snel, zeer betrouwbaar.
dinsdag 20 november 2007 om 22:00
DM, bedankt voor je uitgebreide reactie weer. Oh, nou ja, je moet het maar net allemaal weten. Wat stom dat er dan geen gestandaardiseerde regeltjes voor zijn. Maar in de reguliere geneeskunde zegt een algemeen aangenomen richtlijn kennelijk ook niet alles (prozac/fluoxetine). Maar bedankt voor je advies iig. Ik heb op dat potje niks gelezen over hyperforine.
Ik zal zeker eens die site uitpluizen (iherb)
Ik zal zeker eens die site uitpluizen (iherb)
woensdag 21 november 2007 om 10:53
Intiem, een agenda werkt bij mij juist weer niet. Die zou overal rondslingeren en dan kijk ik er toch niet in. Afspraken schrijf ik op de kalender. Dingen die ik af moet handelen zoals ik eerder aangaf op de pc.
Blijkbaar is en blijft de kern inderdaad ons drietjes. In elk geval houden wij het al heel lang vol en ik ben er echt nog niet flauw van. Dus als jullie blijven komen, blijf ik ook wel komen
Zelf heb ik nooit het 'ik zal nooit kinderen krijgen' gevoel gehad. Wel heb ik me eens, volslagen onterecht, afgevraagd of ik ze wel kón krijgen maar daar was ik vlot van genezen toen ik op mijn 19de zwanger bleek te zijn. En toen ik op mijn 20ste twee had, dacht ik het eerder andersom. Dat ik bij wijze van de lucht al zwanger werd haha Onderhand overweeg ik of ik me niet beter kan laten steriliseren want twee kids vind ik mooi zat. Een jongen en een meisje, meer soorten zijn er toch niet. En juist omdat ik ze al zo jong had, is het lastig me voor te stellen hoe ik het zou zien als ik nu nog geen kinderen had gehad. Zou ik dat erg vinden of zou ik er juist nu blij om zijn? Ik weet het niet. Wel kan ik me voorstellen dat als je ze graag wilt en het kan niet of het lukt niet dat erg frustrerend is en je wens enkel maar groter maakt.
Ik denk dat je me kunt omschrijven als een beetje een passieve vriendin. Ik zet niet zomaar iemand aan de straat, zeker niet maar wel is het zo dat ik irl veel minder snel contact opneem dan via de mail. Ik ben geen beller en zal dus zeker niet snel de telefoon grijpen om iemand op te bellen en andersom ben ik lastig bereikbaar. De mensen met wie ik al jaren bevriend ben, of ik ze nu veel spreek of niet, weten dat en vinden het geen probleem.
Ik heb er geen moeite mee nieuwe contacten aan te gaan maar de meesten houden geen stand. Op mails reageer ik altijd terug maar mij valt op dat sommige andere mensen op een gegeven moment ophouden te mailen. Misschien geen belang meer bij of de mail is niet aangekomen dus denken ze nu dat ik het af heb laten weten. Geen idee. Dat is dus ook een beetje wat ik bedoel met passief. Dat ik algauw denk, laat maar dan.
Het is wel voorgekomen dat ik een contact heb laten doodbloeden. In één geval vind ik dat achteraf jammer. Ik zat in een hele slechte periode en schaamde me er eigenlijk voor dat het zo ging. Zij zal wel gedacht hebben dat ik haar niet meer hoefde omdat ik nagenoeg niks liet horen en het de laatste maanden alleen maar van haar kant kwam. Ik had het ook opgegeven als ik in haar schoenen had gestaan dus dat lag absoluut niet aan haar. Wel vond ik het soms wat teveel om de kinderen draaien. We hebben te weinig met zijn tweetjes ondernomen. Bijna altijd waren de kids erbij. Maar dat was niet de werkelijke reden dat ik het liet afweten. Meer iets wat me opviel.
In een ander geval werd de vriendschap verraden door tien gulden. Dat jatte die persoon uit mijn beurs. Tja, zo iemand hoef ik natuurlijk niet meer in mijn buurt te hebben.
Ik denk niet dat ik hoge verwachtingen meer heb van vriendschappen. Dat was jaren geleden nog wel zo. Nu neem ik het zoals het komt. Ik accepteer iemand zoals deze is en wat deze wel of niet geeft. Ik gedachten zijn ze zeker niet dagelijks bij me maar ik denk wel geregeld aan ze.
Waarom wil je dat eigenlijk graag weten, Intiem? Wil je ahw vergelijken of jouw gedachten daarover op dezelfde lijn liggen of afwijkend zijn of (niet) gangbaar?
Blijkbaar is en blijft de kern inderdaad ons drietjes. In elk geval houden wij het al heel lang vol en ik ben er echt nog niet flauw van. Dus als jullie blijven komen, blijf ik ook wel komen
Zelf heb ik nooit het 'ik zal nooit kinderen krijgen' gevoel gehad. Wel heb ik me eens, volslagen onterecht, afgevraagd of ik ze wel kón krijgen maar daar was ik vlot van genezen toen ik op mijn 19de zwanger bleek te zijn. En toen ik op mijn 20ste twee had, dacht ik het eerder andersom. Dat ik bij wijze van de lucht al zwanger werd haha Onderhand overweeg ik of ik me niet beter kan laten steriliseren want twee kids vind ik mooi zat. Een jongen en een meisje, meer soorten zijn er toch niet. En juist omdat ik ze al zo jong had, is het lastig me voor te stellen hoe ik het zou zien als ik nu nog geen kinderen had gehad. Zou ik dat erg vinden of zou ik er juist nu blij om zijn? Ik weet het niet. Wel kan ik me voorstellen dat als je ze graag wilt en het kan niet of het lukt niet dat erg frustrerend is en je wens enkel maar groter maakt.
Ik denk dat je me kunt omschrijven als een beetje een passieve vriendin. Ik zet niet zomaar iemand aan de straat, zeker niet maar wel is het zo dat ik irl veel minder snel contact opneem dan via de mail. Ik ben geen beller en zal dus zeker niet snel de telefoon grijpen om iemand op te bellen en andersom ben ik lastig bereikbaar. De mensen met wie ik al jaren bevriend ben, of ik ze nu veel spreek of niet, weten dat en vinden het geen probleem.
Ik heb er geen moeite mee nieuwe contacten aan te gaan maar de meesten houden geen stand. Op mails reageer ik altijd terug maar mij valt op dat sommige andere mensen op een gegeven moment ophouden te mailen. Misschien geen belang meer bij of de mail is niet aangekomen dus denken ze nu dat ik het af heb laten weten. Geen idee. Dat is dus ook een beetje wat ik bedoel met passief. Dat ik algauw denk, laat maar dan.
Het is wel voorgekomen dat ik een contact heb laten doodbloeden. In één geval vind ik dat achteraf jammer. Ik zat in een hele slechte periode en schaamde me er eigenlijk voor dat het zo ging. Zij zal wel gedacht hebben dat ik haar niet meer hoefde omdat ik nagenoeg niks liet horen en het de laatste maanden alleen maar van haar kant kwam. Ik had het ook opgegeven als ik in haar schoenen had gestaan dus dat lag absoluut niet aan haar. Wel vond ik het soms wat teveel om de kinderen draaien. We hebben te weinig met zijn tweetjes ondernomen. Bijna altijd waren de kids erbij. Maar dat was niet de werkelijke reden dat ik het liet afweten. Meer iets wat me opviel.
In een ander geval werd de vriendschap verraden door tien gulden. Dat jatte die persoon uit mijn beurs. Tja, zo iemand hoef ik natuurlijk niet meer in mijn buurt te hebben.
Ik denk niet dat ik hoge verwachtingen meer heb van vriendschappen. Dat was jaren geleden nog wel zo. Nu neem ik het zoals het komt. Ik accepteer iemand zoals deze is en wat deze wel of niet geeft. Ik gedachten zijn ze zeker niet dagelijks bij me maar ik denk wel geregeld aan ze.
Waarom wil je dat eigenlijk graag weten, Intiem? Wil je ahw vergelijken of jouw gedachten daarover op dezelfde lijn liggen of afwijkend zijn of (niet) gangbaar?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 21 november 2007 om 12:51
Ik ben er ook nog....maar is zoveel gaande geweest de afgelopen weken dat ik even niet meer weet hoe alles op papier te krijgen. Ik lees jullie postings wel, en heb er ook veel aan m.b.t. mijn eigen borderlineklachten. Maandag naar de psycholoog geweest, en morgen kan ik bellen om te kijken wat ze kunnen bieden. Maar nogmaals, er is hier te weinig rust thuis (en in mij) om goed te kunnen focussen op de discussies hier. Het komt wel weer....
Liefs, Lin
Liefs, Lin
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
woensdag 21 november 2007 om 18:43
Ik ben er ook nog hoor dames. Sta even in de meeleesstand, heb even niet zoveel fut, heb ellende met m'n huidige werkgever en heb ook nog niets gehoord van m'n sollicitatie. (ik kreeg een mail dat ik het zou horen aan einde van de week)
Iemand vroeg over m'n uren: ik heb voor mezelf ook een standpunt ingenomen; geen banen voor meer dan 18 uur per week.
Deze baan was voor 20 uur, ik heb gezegd dat ik er 16 wilde werken en op dat antwoord zit ik te wachten. Ze waren wel geinteresseerd in mij maar het aantal uren he.......ik denk niet dat ik het ben geworden. Duurt te lang....
Verder heb ik een rib gekneusd en dat doet best pijn dus ik lig veel......
dames, tot later, ik ga weer de bank op !
Iemand vroeg over m'n uren: ik heb voor mezelf ook een standpunt ingenomen; geen banen voor meer dan 18 uur per week.
Deze baan was voor 20 uur, ik heb gezegd dat ik er 16 wilde werken en op dat antwoord zit ik te wachten. Ze waren wel geinteresseerd in mij maar het aantal uren he.......ik denk niet dat ik het ben geworden. Duurt te lang....
Verder heb ik een rib gekneusd en dat doet best pijn dus ik lig veel......
dames, tot later, ik ga weer de bank op !
woensdag 21 november 2007 om 20:07
Hallo allemaal, ben helemaal nieuw hier 
heb niet echt teruggelezen, zijn zulke lange berichten![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
haha
Ben 39, ook borderline, maar eigenlijk is nu niet zo heel veel meer van te merken. Ik begin nu aan de laatste maand van de DGT (volgens Linehan). Wie van jullie doet deze training ook? Of heeft het gedaan? Ik ben zeer benieuwd naar jullie ervaringen! Mij heeft het heel veel goeds gebracht. Was/is keihard werken, maar het is echt waard, vind ik.
heb niet echt teruggelezen, zijn zulke lange berichten
hahaBen 39, ook borderline, maar eigenlijk is nu niet zo heel veel meer van te merken. Ik begin nu aan de laatste maand van de DGT (volgens Linehan). Wie van jullie doet deze training ook? Of heeft het gedaan? Ik ben zeer benieuwd naar jullie ervaringen! Mij heeft het heel veel goeds gebracht. Was/is keihard werken, maar het is echt waard, vind ik.
woensdag 21 november 2007 om 20:25
Hoi Atalante, welkom. Fijn te lezen dat jij nog weinig klachten hebt. Dat geeft moed! ik doe de Linehan niet, wel van gehoord/ over gelezen. schijnt een erg goeie training te zijn. Ik heb individuele therapie, al een aantal jaartjes. Ik kan begrijpen dat je niet veel hebt teruggelezen, het zijn toch een lappen tekst!
Levensgenietertje en Lin. Fijn dat jullie er nog zijn, op de achtergrond.
Shahla, ik kan het niet elke dag opbrengen om te schrijven qua energie, maar lees vrijwel dagelijks. Ik hou zeker vol. Ik heb zoveel aan dit topic, echt het gevoel van forumvriendinnen, en al zo'n tijd inmiddels hé..
Levensgenietertje en Lin. Fijn dat jullie er nog zijn, op de achtergrond.
Shahla, ik kan het niet elke dag opbrengen om te schrijven qua energie, maar lees vrijwel dagelijks. Ik hou zeker vol. Ik heb zoveel aan dit topic, echt het gevoel van forumvriendinnen, en al zo'n tijd inmiddels hé..
woensdag 21 november 2007 om 20:52
Intiem, wat de diabetes betreft wist ik er vroeger ook niet veel van hoor! Dat is denk ik met veel aandoeningen, dat je er relatief weinig van weet als het niet in je omgeving voorkomt. Nu moet ik zeggen dat de complicatie die ik heb niet zo veel voorkomt hoor, tenminste niet in die heftigheid. Dus mijn verhaal is misschien niet echt standaard. het is een rotziekte, vooral omdat je er geen moment rust van hebt. Je moet altijd nadenken bij alles wat je doet wat voor invloed het heeft op je waarden, en daarop reageren. Het prikken an sich of het dragen van een insulinepompje is niet de grootste last, terwijl men dat wel vaak denkt. Verder vind ik het nu vooral vervelend dat mensen soms bij het optreden van een complicatie automatisch denken dat je dus slecht voor jezelf hebt gezorgd. Dat kan ook waar zijn, maar dan nog. Ik zou het anderen weleens willen zien doen denk ik dan, dag in dag uit. Ik kan me niet meer indenken hoe het is z'onder die ziekte, maar ik lever hte met liefde in
Ook wat mijn kinderwens betreft speelt de diabetes natuurlijk een grote rol. Mijn diabetes is te slecht geregeld op het moment. Het is wel zo dat diabetes op zich geen belemmering is voor het krijgen van kinderen, wél een slecht ingestelde diabetes en in mijn geval de combinatie met de ander klachten (ook psychisch0 en mijn medicatie. Los van de diabetes heb ik natuurlijk dezelfde twijfels als jij Intiem. Kan ik dat wel aan, zou ik wel een goeie moeder zijn, wat geef je een kind mee van je klachten etc.
Je vraagt hoe ik daarmee om ga. Nou, niet. Ik ben een kei in 'kop in het zand'. Maar als ik eraan denk voel ik me wel in de verte verdrietig, maar kennelijk splits ik mijn gevoelens daarover ook af ofzo, want het is dan net of het niet over mij gaat.. Ik wil me ook niet neerleggen bij dit leven, dat verzet moet ik nu langzaam gaan opgeven.
Ik denk dat jij daar verder in bent, in dat verdriet onder ogen zien. Je hebt daar dus ook veel over geschreven op het forum? Je noemt het rouwen om iets wat misschien nooit zou komen, dat is goed uitgedrukt. Ik kan er (nog) niet om rouwen. Het is te vroeg, ik kan me er nog niet bij neerleggen terwijl er heel veel hobbels zijn. Dat er hier al kids ik huis zijn zie ik als een cadeautje, een hele grote pleister op een wond die er al is en die wellicht steeds meer ga voelen, zoiets?
Je hebt aan ons ook wel eens verteld dat je een wens hebt een tweede kindje te krijgen. Je weet op het moment ook niet of dat waarheid gaat worden. Hoe sta jij daar nu in Intiem. Kun je daar dan verdrietig om zijn, terwijl je nog niet weet hoe het gaat lopen?
Shahla voor jou is dat inderdaad heel anders gelopen allemaal. Toch zie ik bij jou ook wel eens twijfels of je het wel goed doet etc. Die twijfels hebben bij ons nu de overhand denk ik, die ook naar voren komen bij de kinderwens. Bij jou meer achteraf misschien.
Ook wat mijn kinderwens betreft speelt de diabetes natuurlijk een grote rol. Mijn diabetes is te slecht geregeld op het moment. Het is wel zo dat diabetes op zich geen belemmering is voor het krijgen van kinderen, wél een slecht ingestelde diabetes en in mijn geval de combinatie met de ander klachten (ook psychisch0 en mijn medicatie. Los van de diabetes heb ik natuurlijk dezelfde twijfels als jij Intiem. Kan ik dat wel aan, zou ik wel een goeie moeder zijn, wat geef je een kind mee van je klachten etc.
Je vraagt hoe ik daarmee om ga. Nou, niet. Ik ben een kei in 'kop in het zand'. Maar als ik eraan denk voel ik me wel in de verte verdrietig, maar kennelijk splits ik mijn gevoelens daarover ook af ofzo, want het is dan net of het niet over mij gaat.. Ik wil me ook niet neerleggen bij dit leven, dat verzet moet ik nu langzaam gaan opgeven.
Ik denk dat jij daar verder in bent, in dat verdriet onder ogen zien. Je hebt daar dus ook veel over geschreven op het forum? Je noemt het rouwen om iets wat misschien nooit zou komen, dat is goed uitgedrukt. Ik kan er (nog) niet om rouwen. Het is te vroeg, ik kan me er nog niet bij neerleggen terwijl er heel veel hobbels zijn. Dat er hier al kids ik huis zijn zie ik als een cadeautje, een hele grote pleister op een wond die er al is en die wellicht steeds meer ga voelen, zoiets?
Je hebt aan ons ook wel eens verteld dat je een wens hebt een tweede kindje te krijgen. Je weet op het moment ook niet of dat waarheid gaat worden. Hoe sta jij daar nu in Intiem. Kun je daar dan verdrietig om zijn, terwijl je nog niet weet hoe het gaat lopen?
Shahla voor jou is dat inderdaad heel anders gelopen allemaal. Toch zie ik bij jou ook wel eens twijfels of je het wel goed doet etc. Die twijfels hebben bij ons nu de overhand denk ik, die ook naar voren komen bij de kinderwens. Bij jou meer achteraf misschien.
woensdag 21 november 2007 om 21:24
Meiden, ik attendeer jullie er even op: we zitten weer bijna aan de 700-grens!!
Ik heb dus net even zwaar in Word zitten plakken. Daar was ik een andere keer al mee begonnen. De laatste 7 pagina's hier geschreven nemen in Word al 164 bladzijden in beslag!
De vorige keer heb ik het topic nergens opgeslagen, spijt van.. Het is toch een soort van dagboekje van ons geworden. hebben jullie dat destijds ergens op kunnen slaan? Zo ja, misschien kan ik dat ooit eens gemaild krijgen.. ik zou het echt fijn vinden alles te kunnen bewaren.
Shahla hoe is het met jou nu? Ben je nog op schema met je taken? Even geleden twijfelde je aan je medicatie, heb je dat nu nog? Of heb je dat vooral 1week in de maand?
Ik heb morgen nog wat tijd, dan ga ik ook wat opschrijven over vriendschap. Ik wou dat ik dat ook wat meer kon Shahla, mensen nemen zoals ze zijn. Mijn verwachtingen zijn vaak erg hoog. Morgen meer.
Ik heb dus net even zwaar in Word zitten plakken. Daar was ik een andere keer al mee begonnen. De laatste 7 pagina's hier geschreven nemen in Word al 164 bladzijden in beslag!
De vorige keer heb ik het topic nergens opgeslagen, spijt van.. Het is toch een soort van dagboekje van ons geworden. hebben jullie dat destijds ergens op kunnen slaan? Zo ja, misschien kan ik dat ooit eens gemaild krijgen.. ik zou het echt fijn vinden alles te kunnen bewaren.
Shahla hoe is het met jou nu? Ben je nog op schema met je taken? Even geleden twijfelde je aan je medicatie, heb je dat nu nog? Of heb je dat vooral 1week in de maand?
Ik heb morgen nog wat tijd, dan ga ik ook wat opschrijven over vriendschap. Ik wou dat ik dat ook wat meer kon Shahla, mensen nemen zoals ze zijn. Mijn verwachtingen zijn vaak erg hoog. Morgen meer.
woensdag 21 november 2007 om 23:02
Joh, als je maar weer wederkeert, daar gaat het om en bij mij zal het ook nog best gebeuren dat ik even niet schrijf, alleen meelees of zelfs dat ff niet op zou kunnen brengen. Lijkt me normaal voor ons.
Het is alleen denk ik dat niemand dat van de ander kan ruiken dus als ik alleen mee zou lezen, weten jullie niet dat ik er nog wel ben.
Dus mocht dit het geval zijn zal ik toch wel proberen dat even te laten weten. Dat ik niet stiekem er tussenuit geknepen ben
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 21 november 2007 om 23:08
geen tijd meer voor schrijven, maar wilde even laten weten dat bij het nieuwe vivaforum ook die magische 700 grens volgens mij verdwenen is (goed dat je daar op hebt gelet robin). Dus misschien hoef je nog niet zo'n haast te maken. Helaas heb ik het oude topic niet meer. In de openingspost staat wel een link, maar die doet het niet helaas.
Trusten
Trusten
woensdag 21 november 2007 om 23:13
Robin, tuurlijk twijfel ik ook. Niet elke dag en ook niet eens elke week maar het is er af en toe zeker. Ten eerste omdat ik geen stabiel zelfbeeld heb. Dus waar ik me eerst zeker voel, kan ik me daar later of achteraf of omdat ik ongesteld ben en bijna standaard labiel weer zorgen over maken of het allemaal wel zo goed gaat e.d. In de tweede plaats omdat er ook nogal wat gebeurd is nadát ik de kinderen kreeg. Het voert te ver om er (weer) helemaal over uit te wijden. Door de maanden heen heb ik er al het één en ander over geschreven.
Die gebeurtenissen zorgden en zorgen ervoor dat ik me wel eens afvraag of het allemaal wel zo goed is geweest dat ik moeder ben geworden. Een zoon met ADHD/PDDNOS, een dochter die sinds 2003 niet meer bij mij woont. Dat is geenu kattepis. Zeker voor de kids zelf niet en daar voel ik me dan bezwaard over.
Máár..ondanks dat alles ben ik blij dat ze er zijn, doen ze het best goed in het leven en lijken ze niet gebukt te gaan onder hoe dingen zijn gegaan en hoe ikzelf dingen heb aangepakt. Bedenk jij je die dingen wel eens, Robin?
Je bedenkt de nadelen, de bezwaren en of je het allemaal wel zou kunnen maar bedenk aub ook dat het wél goed uit kan pakken. Dat het heus niet allemaal verkeerd hoeft te zijn. Dat een voorwaarde om moeder te worden en te zijn niet inhoudt dat je perfect moet zijn of compleet gezond. Als je je best doet, roeit met de riemen die je hebt, hulp inschakelt waar nodig en ze alle liefde geeft die je in je hebt, kun je een heel eind komen.
Ik zou het nog niet afschrijven, je wens..
Die gebeurtenissen zorgden en zorgen ervoor dat ik me wel eens afvraag of het allemaal wel zo goed is geweest dat ik moeder ben geworden. Een zoon met ADHD/PDDNOS, een dochter die sinds 2003 niet meer bij mij woont. Dat is geenu kattepis. Zeker voor de kids zelf niet en daar voel ik me dan bezwaard over.
Máár..ondanks dat alles ben ik blij dat ze er zijn, doen ze het best goed in het leven en lijken ze niet gebukt te gaan onder hoe dingen zijn gegaan en hoe ikzelf dingen heb aangepakt. Bedenk jij je die dingen wel eens, Robin?
Je bedenkt de nadelen, de bezwaren en of je het allemaal wel zou kunnen maar bedenk aub ook dat het wél goed uit kan pakken. Dat het heus niet allemaal verkeerd hoeft te zijn. Dat een voorwaarde om moeder te worden en te zijn niet inhoudt dat je perfect moet zijn of compleet gezond. Als je je best doet, roeit met de riemen die je hebt, hulp inschakelt waar nodig en ze alle liefde geeft die je in je hebt, kun je een heel eind komen.
Ik zou het nog niet afschrijven, je wens..
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 21 november 2007 om 23:17
Klopt, intiem, die link doet het niet meer. Was ik een tijdje terug ook achter gekomen. Na drie maanden is zo'n topic volgens mij weg. En we kunnen nu gewoon lekker doorschrijven omdat het niet meer ophoudt na 700 berichten.
Als laatste voor ik het gezien houdt voor vandaag:
Ben bezig aan een brief om meer info te krijgen over hoe ik het aan moet pakken als ik zoon vervroegd op zichzelf wil laten wonen, met zeventien. Ik kan nergens wat vinden over een soortgelijke situatie of anderzins info hierover.
Ik ga dat sturen aan elke instantie die hier iets mee zou kunnen en er info over zou kunnen hebben. Vindt het wel moeilijk want je moet toch over je situatie vertellen en wie wil nu vertellen dat het niet allemaal van een leien dakje is gegaan en waarom je tot zo'n plan bent gekomen. Maar als je iets wilt, zul je het achterste van je tong moeten laten zien.
Als laatste voor ik het gezien houdt voor vandaag:
Ben bezig aan een brief om meer info te krijgen over hoe ik het aan moet pakken als ik zoon vervroegd op zichzelf wil laten wonen, met zeventien. Ik kan nergens wat vinden over een soortgelijke situatie of anderzins info hierover.
Ik ga dat sturen aan elke instantie die hier iets mee zou kunnen en er info over zou kunnen hebben. Vindt het wel moeilijk want je moet toch over je situatie vertellen en wie wil nu vertellen dat het niet allemaal van een leien dakje is gegaan en waarom je tot zo'n plan bent gekomen. Maar als je iets wilt, zul je het achterste van je tong moeten laten zien.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 21 november 2007 om 23:23
ik heb voor de zekerheid alles maar even gekopieerd...flinke klus.
Morgen ga ik alles uitgebreid lezen en waar nodig reageren (vriendschap en zo) Voor nu wilde ik even laten weten dat ik zojuist een roman heb uitgelezen genaamd: "borderlinder" van Caroline Kraus. Heftig en waargebeurd. Ik weet niet of jullie het kennen, maar -in het kort- gaat het over twee vrouwen. De schrijfster zelf en een vriendin die borderline heeft, maar dan in de meest ernstige vorm. Sommige dingen zijn zo angstig herkenbaar. Het is natuurlijk door de niet-borderliner geschreven en werpt daardoor een vrij negatieve licht op de zaak. Iets waar ik mij de laatste tijd sowieso mee bezig hou. Borderline staat toch te boek als de meest vervelende persoonlijkheidsstoornis. Misschien nog niet zo erg als de psychopatische persoonlijkheidsstoornis, maar toch. Ik las ook op een ander forum dat een man niet met zijn vriendin wil verhuizen omdat ze dan dicht bij haar moeder komen te wonen, die borderline heeft. Hij is daar zo negatief over. Waarschijnlijk ligt mijn focus nu op de negatieve kant van BPS omdat ik me nu begin te realiseren wat voor een effect mijn gedrag op mijn omgeving heeft. Niet met het hoofd, maar met het hart. Dat heeft behoorlijke impact. Alsof ik weer alles moet herdefinieren.
morgen meer.........
Morgen ga ik alles uitgebreid lezen en waar nodig reageren (vriendschap en zo) Voor nu wilde ik even laten weten dat ik zojuist een roman heb uitgelezen genaamd: "borderlinder" van Caroline Kraus. Heftig en waargebeurd. Ik weet niet of jullie het kennen, maar -in het kort- gaat het over twee vrouwen. De schrijfster zelf en een vriendin die borderline heeft, maar dan in de meest ernstige vorm. Sommige dingen zijn zo angstig herkenbaar. Het is natuurlijk door de niet-borderliner geschreven en werpt daardoor een vrij negatieve licht op de zaak. Iets waar ik mij de laatste tijd sowieso mee bezig hou. Borderline staat toch te boek als de meest vervelende persoonlijkheidsstoornis. Misschien nog niet zo erg als de psychopatische persoonlijkheidsstoornis, maar toch. Ik las ook op een ander forum dat een man niet met zijn vriendin wil verhuizen omdat ze dan dicht bij haar moeder komen te wonen, die borderline heeft. Hij is daar zo negatief over. Waarschijnlijk ligt mijn focus nu op de negatieve kant van BPS omdat ik me nu begin te realiseren wat voor een effect mijn gedrag op mijn omgeving heeft. Niet met het hoofd, maar met het hart. Dat heeft behoorlijke impact. Alsof ik weer alles moet herdefinieren.
morgen meer.........
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
donderdag 22 november 2007 om 17:08
Lief Shahla, dat jij vindt dat ik mijn wens nog niet moet afschrijven. Doe ik ook niet, maar ik moet wel reeel blijven. Met mijn gezondheid van nu (instelling van bloedsuikers) mag ik niet eens zwanger worden omdat het kind dan een te grote kans heeft op afwijkingen. Dus ik zal zowiezo eerst (nog meer) aan mijn gezondheid moeten werken. Maar ik schrijf het echt niet af nee, en daarom is het ook lastig om er verdriet om te hebben. Wel is het verdrietig dat ik nu de keuze niet heb.
