Borderline en aanverwante zaken II

Over vriendschap.



Ik ben ook niet echt impusief in vriendschappen hoor. Tenminste, de extremen herken ik niet (iemand van de ene op de andere dag laten vallen bijv.). Wel heb ik vaak (ook volgens mijn vriend bijv.) te hoge verwachtingen van anderen. Ik ben zelf erg trouw, bijv. in kaartjes sturen of mailen/ wat laten horen, vooral ook als het niet lekker gaat bij iemand. Dat doet bij mij dan reuze pijn als ik dat niet terugkrijg (al kan ik soms blij verrast zijn als een onverwacht iemand ineens wat laat horen!). Dan heb ik wel hoge eisen, maar ik vind die eisen vaak normaal. In die zin denk ik wel een beetje 'alles of niets'. Of je bent er voor elkaar, door dik en dun, en laat anders maar zitten..



Het is ergens wel een lastig punt voor me. Ik woon hier in deze stad namelijk al jaren en heb hier wel wat kennissen, maar geen echte vriendinnen. Ik heb 1 beste vriendin. Op de middelbare school was zij ook mijn vriendin en we hebben nu het contact weer een tijd opgepakt. We bellen regelmatig en we delen ook veel met elkaar. Ik ben daar enorm blij mee en zal er ook voor waken dat dat mis gaat. Ik ben wel eens bang voor een afwijzing van haar kant maar realiseer me dat dat in mijn hoofd zit. Ik zal daar nooit impulsief actie op ondernemen. Ze woont wel ver bij mij vandaan en dat vinden we allebei enorm jammer. Zij is enorm waardevol voor me, ook in de situatie waarin ik nu zit.



Ik kan ook enorm opleven van het idee dat ik (misschien) een nieuwe vriend of vriendin erbij heb. Ook dan heb ik hoge verwachtingen en ben dan vaak wat enthousiast, waarna vervolgens het weer instort of ik eigenlijk er geen zin meer in heb.

Des te blijer dus dat het contact met jullie zo stand houdt. Ik denk er wel eens aan hoe het zou zijn om jullie 'echt' te kennen, te zien. Lijkt me heel fijn, maar ik realiseer me dat de 'magie' dan waarschijnlijk weg is. We kunnen juist zoveel met ekaar delen omdat het anoniem is, op afstand. Denken jullie ook niet?

Welkom atalanta.....

Dus jij doet Lihehan? Ik wil zelf de vers-training gaan doen. Vandaag hoorde ik dat het tot wel een jaar kan duren voordat ik eraan kan beginnen. Blijkbaar veel belangstelling voor. (ik ga nog bij andere instanties kijken of ze de training bieden en/of er plek is) In tussentijd kan ik wel praten met een psycholoog...das fijn.



Veel stof tot nadenken......negatief zelfbeeld, negatieve ervaringen, borderline en vriendschappen en het (nog steeds) geregeld houden van -uhm- eigenlijk alles.



Robin....over die 2 kanten in jezelf. De constructieve en de destructieve. Ik denk dat iedereen daar wel een beetje last van heeft. Borderlines zullen er meer last van hebben. Voor mezelf weet ik dat ik iebelig word van geluk. Ik heb een raar soort mechanisme dat al dan niet bewust in werking treedt als dingen goed gaan. Ik ga bewapend door het leven....en soms realiseer ik me dat die wapens niet meer nodig zijn, omdat alles goed gaat. Dan zou ik ze dus neer kunnen leggen en dat is eng. Straks ben ik niet snel genoeg om ze weer op te rapen....oei. En strijden in vredestijd, geeft weer oorlog. Dus help ik zelf de goede dingen om zeep.

Wat betreft het niet goed zorgen voor mezelf......die is lastiger...want dan moet ik eerlijkheidshalve iets zeggen wat ik niet zo leuk vind. Zolang ik niet goed zorg voor mezelf, neem ik de verantwoording niet voor mezelf en leg ik eigenlijk mijn lot in handen van anderen. Dan ben ik dus slachtoffer en die hebben recht op aandacht en verzorging, om het maar even bout te stellen. Dan hoef ik zelf niets te beslissen en dus ook niet op mijn bek te gaan en nog meer klappen op te lopen. Ik hoop dat jullie het een beetje begrijpen. Ik denk dat dit dingen zijn die de destructieve kant levend houden.

(het is nog veel complexer....maar dat krijg ik niet zo goed uitgelegd)



Wat betreft negatieve ervaringen, heb ik ook nog wat handige dingen geleerd in de dagbehandeling. Je kunt ze niet wegmaken....ze zijn gebeurd, ze zitten in je geheugen. Het is een soort van berg, en die berg kun je niet wegmaken (kan wel, dissocieren, onderdrukken, enz....erg ongezond) maar wat je wel kan veranderen is hoe je je verhoudt tot die berg. Bouw je bijvoorbeeld zelf een bergje goede ervaringen op en ga je daar dan op staan, dan overzie je de negatieve berg beter. Kortom, je kan leren om anders tegen je problemen, nare herinneringen aan te kijken. Wat ik ook een mooie vind is, dat je tegenover je negatieve ervaringen, positieve ervaringen kan zetten. Als je bijvoorbeeld een keer gevat en lollig bent in gezelschap, terwijl je normaliter verlegen bent en je daar rot onder voelt, kun je niet meer zeggen: "ik ben altijd verlegen en saai in gezelschap" want je hebt er een positieve ervaring tegenover gezet. En dat kan je op elk vlak toepassen.



Vriendschappen.....Ik vind het niet moeilijk om contact te maken met anderen (meestal niet, en vaak heb ik er geen zin in omdat ik mij dan een alien voel), maar contact houden vind ik veel lastiger....hoe doe je dat? Wanneer word je intiemer? Hoe vaak spreek je af? Wat ga je dan doen? Geen idee.....

Wel heb ik al 25 jaar een hele goede vriendin. We zijn echt door dik en dun gegaan en weten ook al 25 jaar dat we ooit oud en bejaard samen op een terrasje zullen zitten. Omdat we elkaar van haver tot gort kennen, is het voor mij heel veilig. Bij nieuwe contacten ben ik toch bang dat ze mij vroeg of laat "gek" zullen vinden. En oppervlakkigheid vind ik vaak veel vermoeiender dan diepgang...hoewel veel mensen dat waarschijnlijk andersom zullen ervaren. Wel heb ik ooit jaren geleden op een advertentie gereageerd voor een vriendengroepje. Met die mensen heb ik al jaren contact. Als groep ondernemen we dan dingen als : dansen, bioscoop, korte vakantie, uit eten, wandelen enzo.... Dat is een goede zet geweest.



ik laat het hier weer even bij...ben weer kwijt wat ik allemaal gelezen heb, met mijn focus zit het nog niet helemaal goed. Ik ga even iets aards doen (de wc poetsen of zo)......anders zit ik alleen maar in mijn hoofd.



Als laatste....fijn inderdaad Robin de contacten hier. Ik heb zelf meer dan een jaar op het minaressenforum meegeschreven omdat ik een relatie had met een getrouwde man (niet stiekum of zo..hij lag in scheiding, kende ook zijn vrouw, alleen de scheiding werd uiteindelijk - mede dankzij mij - een doorstart) en ik heb uiteindelijk mijn medeforummers (?) ontmoet, wat toch heel bijzonder was. Met een aantal heb ik nog een tijdje telefonisch contact onderhouden en zo. De magie ging er niet vanaf...integendeel. Daaraan denkend zou ik best naar een lotgenotengroep of zo willen. Maar ik ga de vers-training doen, daar zal ik ook wel gelijkgestelde mensen tegenkomen. Ik wil best (graag zelfs) meer vrienden, maar dan niet oppervlakkig, dat vind ik veel te eng.

Hai meiden, ben zo blij om een volgende vraag (alweer??) aan jullie te kunnen stellen, want het zit me erg hoog. En ik kan jullie hulp goed gebruiken!

Vanmiddag heb ik met een fijn en lief vriendinnetje wat gedronken in de stad en ik wist al lange tijd dat het niet zo goed met haar gaat. Sterker, als ik aan haar denk, dan voel ik enorm veel herkenning van die fase waar ik ook ooit zelf doorheen ben gegaan. Des te schrijnender vind ik het om haar te zien, nog volop aan het worstelen. Zij is mij erg dierbaar en ik heb een hoop respect voor haar. Omdat ik haar een enorme vechter vind en ze het voelbaar zwaar heeft (als ik alleen al aan haar denk voel ik hoeveel verdriet zij wel niet moet hebben). En bovenal omdat ze -meer nog dan ik- zo'n binnenvetter is. Ze is een vechter, een doorzetter en alles behalve een aansteller. Daarom neem ik haar zo serieus in wat ze zegt...



Vandaag heb ik uit haar moeten trekken (vragen, doorvragen, hoe bedoel je dat dan en wat betekend dat dan en hoe uit zich dat dan, etc.) hoe het nu echt met haar ging en ik ben verschrikkelijk geschrokken. Het blijkt dat ze hartstikke suicidaal is. Gisteren bijvoorbeeld was ze nog siucidaal en vorige week heeft ze kennelijk bij haar huisarts gezeten en verteld dat ze echt suicidale gedachten heeft en dat ze zichzelf niet vertrouwd. Dit is voor mij erg schrikken, zeker ook omdat haar suicidaliteit dus nu -door mij niet opgemerkt!- al een jaar speelt. Het is dus zeker geen bevlieging van haar of tijdelijk iets. En al die tijd heeft niemand dat volgens mij geweten...



Maar wat ik nog veel erger en enger vind is dat ze zichzelf niet vertrouwd, maar vooralsnog geen drastische hulp wil. Ze wil eigenlijk (nog) niet aan de medicijnen, zeker niet opgenomen worden (ze wil haar interne opleiding van haar werk afmaken), eigenlijk wil ze ook niet minder werken, hoewel ze het allemaal maar net vohoudt, etc. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat ze zich op een dag laat gaan, denkend dat ze toch niks heeft om voor te leven en anderen niet (meer) tot last wil zijn ->wat ze geeneens doet, want deze strijd vecht ze helemaal alleen jammer genoeg. Ik zou juist willen (!!!!) dat ze meer een beroep op mij/ons/anderen doet. Maar goed, aan jullie de vraag:



Wat kan ik doen? Wat zouden jullie doen? Ik ben zelf nooit zo depressief geweest dat ik echt een actieve doodswens had. En er zit een wereld van verschil tussen 'als morgen de wereld ontploft zal ik er niet wakker van liggen' en ik wil dood, hoe kan ik aan pillen komen :' (

Ik vind het zo erg, heb haar dat ook gezegd, we hebben samen zitten huilen en ik hoop dat ze voelt dat ze er voor mij zeker WEL toe doet. Hoe kan ik nu een goeie vriendin zijn voor haar, zonder dat ze het irritant vindt omdat ik alweer bel of dat ik me aan haar opdring (ze is nogal van het op zichzelf zijn en met rust gelaten willen worden geloof ik. Nu durf ik nergens meer zeker van te zijn trouwens, binnenvetter als ze is).

Sommigen van ons hebben nl. wel een zware depressie met suicidaliteit achter de rug toch? Dan voelen/weten jullie misschien meer dan ik hoe ik een goeie vriendin kan zijn voor haar. Ik hoop op een hoop antwoorden, want dit heb ik nog nooit eerder bij de hand gehad...

Nog wel even een korte reactie op jullie schrijven (leuk om alles te mogen lezen van jullie). Maar ik hou het echt eventjes kort, want ik ben lichtelijk gesloopt na vanmiddag.



Robin, ik herken mezelf erg in jou hoe ik in vriendschappen sta. Beetje hetzelfde als jij dus met dito verwachtingen. Een echt makkelijk iemand qua contact leggen ben ik niet (ook niet super slecht hoor), want ik kan best afstand houden tot mensen. Ik vind het moeilijk en eng om mezelf te geven en inderdaad vragen als 'wat is normaal' ben ik niet opdringerig, vind die ander mij eigenlijk wel leuk, etc. maken dat ik soms een beetje schuw ben, aftastend enzo. Maar verwachtingen waren -zeker een aantal jaar geleden- wel erg vergelijkbaar met jou. Inmiddels heb ik -gelukkig- ook geleerd om te genieten van oppervlakkiger contact en dat weten te waarderen. Want dat is ook echt belangrijk hoor Lin. dat maakt nl. dat je vriendschappen op meer vlakken en meer momenten in je leven in kunt passen. Dan blijkt dat vriendschap nl. overal kan zijn op elk moment. En dat was een aangename ontdekking. Hoewel ik het daar erg druk mee kan hebben, want ook aan de "oppervlakkige" vrienden heb ik een soort loyaliteitsbesef en aan hen denken op alle bijzondere en belangrijke gebeurtenissen is wel een dagtaak hoor. Pffff, hou dat echt niet vol : (

Shahla, jij voelt wat dat betreft toch al wat ouder weer dan ik, wat volwassener, wat meer eigenheimer, wat minder afhankelijk of gefocused op de ander.



Lin, je uitleg over de destructieve kant is opperduidelijk. Daar hoef je deze potentiele destructieveling geen tekst en uitleg over te geven. Same here, dus geen schaamte naar jezelf hoor. Kennelijk menselijk trekje.



Shahla, goeie move van jezelf. Ik denk dat je geen vollediger beeld zou kunnen krijgen dan wat je nu doet met die brieven voor zoon. En juist omdat je het persoonlijke vertegenwoordigt, maakt dat mensen misschien meer geneigd zijn om met je mee te denken. Menselijkheid maakt sympathiek schijnbaar. En anders heb je toch zo'n beetje alles wel gedaan om de info bij elkaar te krijgen toch!?



Ben echt moe nu, dus op alle andere schrijfsels (en ook nieuw iemand "Hallo") zal ik binnenkort wel reageren. Nu eerst wat luchtiger zaken (aardse zaken, goeie, misschien ga ik ook maar de plee poetsen)



Tot slot nog 1 dingetje: Robin, ik heb het ook ooit gedaan zo'n kennismaking hier van een Viva groep waar ik mee schrijf. En eerlijk gezegd viel mij dat juist een beetje tegen. De magie ging er bij mij inderdaad wel een beetje vanaf. Misschien stom om te zeggen, maar vrouwen waarmee je dacht een klik te hebben, vond ik IRL echt heel anders. En andersom was dat ook het geval. Tijdens het schrijven had ik er minder mee en tijdens de kennismaking vond ik juist diegene sympathieker. Het gekke is dat het op het www zo goed kan klikken, maar in het echte leven is er een chemische component (denk ik dan maar) en die kun je toch niet vangen in woorden. Daarom lijkt een kennismaking mij ook erg eng, want wat als het nu tegenvalt??

Maar elkaar mogen bespieken op hyves lijkt al wat minder eng, dus daar durf ik evt. nog wel aan haha. Let me know.

Oh ja, daar op vooruitlopend, ik heb wel leuke beelden gevormd van jullie hoor. En dat was ook echt zo mega grappig, want iemand had in mijn beleving rode krulletjes en in het echt was ze dan een donkere vrouw. Dat was echt een erg grappige ervaring, want ik was toen erg verbaasd. Zo van huh, ben jij dat????

Ik had in mijn visualiseren helemaal geen donkere vrouw gedacht, dus dat zegt ook wel iets over mijn gestandaardiseerde denken haha.

Maar als jullie een spiegelvariant willen horen a la Intiem, dan kom ik jullie met plezier vertellen hoe jullie er (volgens mij) uitzien.

Oke...geen paniek, dat als eerste. Neem haar serieus, maar laat je niet meeslepen door je eigen bezorgdheid. Daar heeft zij ook geen baat bij.

Samenvattend:

- ze wil geen medicijnen (nog)

- geen opname

- ze wil blijven werken

- ze wil haar opleiding afmaken



Waarom wil ze blijven werken en haar opleiding afmaken? Voor zichzelf of om aan verwachtingen van anderen te voldoen? Wil ze die dingen overeind houden om aan de buitenkant nog een mooi plaatje te presenteren? Hoe is haar zelfbeeld? Wil ze geen hulp omdat ze zichzelf niet de moeite waard vind? Kan ze nog dingen opnoemen die ze goed vind gaan?



Wat ik mis is de oorzaak? Met andere woorden, depressief is vaak een gevolg van iets. Waar komt het vandaan? Is er iets gebeurd? Iemand zei ooit: "zelfmoord is een definitief antwoord op een tijdelijk probleem" (daar hou ik mij aan vast). Misschien moet je over de "probleemkant" vragen stellen.



Ervaringen: ja, mijn moeder, maar ik was te jong, kan daar niet zoveel zinnigs over zeggen. Mijn zoon, is een tijdje suicidaal geweest. Gezien mijn ervaringen met mijn moeder, kon ik dat bijna niet verdragen. Ik zat continue bovenop hem. Hij werd daar niet beter van. Uiteindelijk heb ik de afspraak met hem gemaakt dat hij eerst met mij zou praten voordat hij iets concreets zou ondernemen. Dat hielp en gaf rust (bij hem en bij mij). Zo'n afspraak kan je met je vriendin maken. Ook kan je haar aanraden de telefonische hulpdienst te bellen (0900 0767) als ze zichzelf echt niet meer vertrouwd. Het is anoniem en het helpt echt om even uit je eigen hoofd en gedachten te stappen. Als het ware om even op een ander spoor te komen. Ik bel altijd als ik in paniek ben, en het helpt mij heel goed. (meestal tref je goede vrijwilligers, soms wat minder).



Voor jezelf zou je stichting Labyrint-in perspectief kunnen bellen. Zij zijn er speciaal voor partners/ouders/vrienden van mensen met o.a. depressieve klachten en kunnen je concrete handvatten geven hoe er mee om te gaan.

Je moet even op de site kijken voor de tijdstippen waarop je kan bellen.



http://www.labyrint-in-perspectief.nl/index.php?pageId=382



Bedenk ook dat je alleen maar naar haar kan luisteren. Als zij echt niet meer wil, houdt niets of niemand haar tegen. En dat is niet jou schuld of verantwoordelijkheid. Je kunt haar adviseren, maar de keuzes moet ze zelf maken.



Heel veel sterkte!



Misschien bedenk ik later nog wel meer......

Hihi....wat betreft mijn destructieve kanten ben ik de schaamte allang voorbij (en dat is bevrijdend)



En ja, ik ben heel erg geinteresseerd in een beeld van mij a la itiem







Je hebt gelijk wat betreft de meer oppervlakkige contacten. Daar moet ik nog in oefenen, alsmede in luchtigheid en dergelijke....maar ik heb een vriendengroep, wat redelijk oppervlakkig is en ik "oefen" met de buren zo nu en dan......makkelijk is het (nog) niet.

@Intiem, even een reactie op jouw middag..

Jeetje wat heftig. Wel goed dat je dus kennelijk wel tot haar hebt door weten te dringen, ze heeft het je namelijk verteld.. Ik heb zelf ook die gedachten wel gehad en soms nog, maar dat blijven gedachten. Het is wel zo dat ik dat echt niet zomaar tegen iemand zeg, maar het lijkt me zo fijn als iemand dan zo met je meeleeft en met je meehuilt. Echt bijzonder hoor Intiem dat dat je is gelukt.



Het treurige van zo'n verhaal is altijd wel dat als iemand echt die wens heeft het toch wel gebeurd. Het lijkt erop alsof ze nog energie weet te verzamelen voor de opleiding en werk, dus hopeijk is dat ook gunstig. Mét de kans dat ze zichzelf nog meer voorbijloopt natuurlijk, dat dan weer wel.



Wat ik tijdens mijn studie heb geleerd is dat het altijd heel belangrijk is concreet door te vragen naar concrete plannen. Een therapeut weet dit natuurlijk op de juiste manier te doen maar ook als vriend of vriendin lijkt me dat belangrijk, lul er niet omheen uit angst. Dan voelt iemand zich wederom onbegrepen.



Je kan niet meer dan je nu hebt gedaan denk ik Intiem. Wees dus geen therapeut, wees een vriendin. En volgens mij ben je daarin een kei geweest vanmiddag. Je zou haar kunnen voorstellen dat ze jou belooft jou te zullen bellen als ze het echt niet meer weet, en dat jullie dan samen verder zoeken wat te doen. Ik zou tegen haar zeggen dat ze te veel voor je betekent om haar alleen te laten worstelen. Hopelijk is ze nog in staat die warmte te ontvangen. Ik hoop met je mee.

Dankjewel Lin, fijn dat je zo meeleeft. Ik denk zelf dat ze niet dood dood wil (hoewel, is dat niet heel brutaal om dat zo te mogen zeggen, ik bedoel, wie ben ik om dat te weten...). Ik denk alleen dat ze niet meer wil vechten, moe is, het licht niet meer kan zien, etc. En dat komt omdat haar leven ook echt een gevecht is. Niet omdat ze zo weinig in zich heeft (juist erg veel), maar omdat ze met zo weinig krachtvoer een marathon moet lopen.

Als je vraagt wat de oorzaak is, is de directe aanleiding de verbreking van haar relatie een jaar geleden en alles wat daar bij kwam kijken (verkopen van huis dat net gekocht was en alle toekomstplannen waaronder misschien wel ooit kinderen etc.).

Maar ik weet 100% zeker dat de echte aanleiding de enorme eenzaamheid en ergens ook liefdeloosheid in haar jeugd is geweest. Moeder op zeer jonge leeftijd overleden en een vader die altijd in het buitenland zat en een 9 jarig meisje achterlatend in een groot en eenzaam huis. Ze heeft vanaf dan altijd geleerd voor zichzelf te moeten zorgen en kan dat ook. Maar ze heeft nog geleerd om te zeggen 'ik ben te klein, ik heb hulp nodig, knuffel mij etc.'



De opleiding en haar werk zijn voor haar de enige redenen dat ze zich nog nuttig voelt. Dat ze zinvol bezig is en iets voor anderen kan betekenen (de zorg). Het is haar toekomstperspectief zegt ze, want ze voelt verder geen toekomstperspectief meer. Alleen maar een gevecht. En ze is zooooo moe, moe moe en hondsmoe. Suicidaal en hondsmoe, dat zijn haar klachten.



Ik ben niet direct in paniek, maar wil dat ze weet dat ze door moet gaan en dat ik haar wil helpen. Maar ik wil ook dat ze het zichzelf nu voor eens eens een keer (ietsjes) makkelijker maakt. "Neem goddomme die medicijnen, wat maakt het uit. Als het je maar helpt om door te willen gaan zoiets". En dan wil ik er zijn om je te laten voelen dat je uitmaakt, er toe doet, etc."

En als het nodig is, laat je opnemen. Wat is nu een opleiding -die ze altijd nog kan doen- op haar levensgeluk.



Wat klote van je zoon zeg. Ik wist het wel van je moeder, maar dan ook nog eens je eigen kind. Wat een piepzak moet je hebben ingezeten. Is je zoon nu niet meer suicidaal? Nogmaals, dankjewel! De grootste schrik is er even vanaf. Zou jij -als je mij was- elke dag even mailen, bellen, sms-en? Ik denk er nl. over om haar dagelijks sms-jes te willen sturen. Kleine tekentjes van leven van mijn kant. Gewoon, zodat ze weet dat ik dagelijks bij haar ben in gedachten. Of is dit to much?

Van zo'n serieus onderwerp schakel ik toch even over naar een heel luchtig onderwerp. Hoop niet dat dat raar overkomt..



Intiem in mijn hoofd heb jij lichtbruin/donkerblond haar, krullen (dat zei je een keer dus dat voordeeltje hebben we al haha). Halflang haar denk ik, beetje in laagjes en vaak heb je zo'n brede haarband in. Bijna altijd los haar. Groen-blauwe ogen? Je hebt een piercing (door je wenkbrauw?). Je hebt altijd mascara op. Je bent slank (maar las schreef je volslank, dat verbaast me haha). Ik denk dat je hippe kleding draagt, neigend naar alternatief, zo'n hip leren jasje, van die stoere laarzen zoiets?



Shahla, ik denk dat jij donker haar hebt, steil van jezelf maar (sinds kort)krullend!, halflang. Je draagt het meestal los en soms in een halfhoog staartje. Je hebt donkere ogen en wel een lichte huid. Je houdt niet van sieraden maar ziet er altijd verzorgd uit qua kleding. Je draagt vaak een jeans met een leuk shirtje en laarzen. "s Zomers vaak sneakers. Je draagt vaak basics. Jij hebt ook altijd mascara op, in ieder geval als je weggaat. Je bent slank. Je lijkt iets ouder dan je bent.



Lin67, van jou (en de anderen helemaal) heb ik nog niet zo'n beeld. Ik denk dat je blond kort haar hebt.. Blauwe ogen, weinig of geen make-up. Anders-dan-anders looks qua kleding, maar hoe weet ik niet..Je bent heel erg spontaan denk ik in het dagelijks leven.. (maar daar hadden we het niet over, het ging over looks haha).



Wie volgt? En nee, ik lijk niet op mijn nieuwe avatar-plaatje. ;)

Intiem ik wil wel Hyven denk ik.. Ik denk er nog even over na..Best eng toch?

Ik zou wel gaan sms-en Intiem, bijna dagelijks. Maar wel tussendoor een keer aangeven dat als ze dat te veel vindt ze dat dan ook eerlijk moet aangeven. Zoiets?

Oke, dat maakt het een stuk duidelijker. En ook herkenbaar. Ik heb ook jong mijn moeder verloren en sta al vanaf mijn 13de helemaal alleen. Kan ook enorm goed voor mezelf zorgen, praktisch gezien en heb heel lang niet om hulp gevraagd. Ik was een sterke vrouw voor mijn omgeving (knap hoor, alleen 2 kinderen opvoeden) en werd overeenkomstig daarin bevestigd. Dat ik van binnen rot en kapot was, hield ik aardig verborgen. Tot het niet meer kon. Misschien moet jouw vriendin eerst dat punt bereiken. Bodem raken. Dan kan ze pas echt een keus maken. Of dat nou suicide is of echt kiezen voor het leven, is haar keus. Dan zal het ook niet moeilijk zijn om het werk, de studie, aan de kant te zetten, tijdelijk.



Heeft ze al uitgezocht of de moeheid fysieke oorzaken heeft? Van constant moe zijn, word je ook depressief. (als ik een paar nachten slecht slaap, zie ik ook niets meer zitten...maar dat weet ik nu, dat scheelt). Toekomstperspectief hangt niet af van wat je doet, maar van de vreugde wat je ergens in beleeft. Ervaart zij wel vreugde in haar werk? Of is het enkel een verplichting? Maatschappelijk nut (dat zei je eigenlijk ook een beetje).

Iets met die moeheid doen lijkt mij eigenlijk de eerste stap.



Met mijn zoon gaat het nu goed. En ja, dat was heel heftig (ik bleef er bijna in). Ik heb dagboeken vol gescherven over dat ik vond dat "God" (of wat dan ook, geloof niet in een kerkelijke God) gruwelijke experimenten met mij aan het uithalen was.....toch ben ik ook daar weer wijzer uit gekomen. Ook mijn zoon leidt zijn eigen leven en moet zijn eigen keuzes maken. Ik kan bijstaan, naast hem staan, maar niet zijn leven overnemen.



Wat betreft dat sms-en. Waarom vertel je niet eerlijk aan je vriendin dat je de behoefte hebt om dat te doen, maar dat je niet weet of dat zij dat wel fijn vindt. Dan kan zij daar ook eerlijk op antwoorden. Niets invullen, maar checken. Sowieso...voor deze hele situatie, wees eerlijk (Robin schreef ook al, min of meer, wees eerlijk en open en vraag gewoon wat je wil vragen - over concrete plannen of zo- en zeg er ook bij dat ze vrij is om te antwoorden of niet.

haha Robin...warm, warm....

vooral van die kleding...ik heb zelf ook nog steeds geen idee wat voor een stijl ik nou heb.... \\:-)// ....en ben een ramp qua shoppen.

oeps ik zie nou pas dat die smiley zijn middelvingers ophoudt...sorry, ben echt een blinde kip (heb + 3 leesbril)......

jullie zijn echte schatten (moet heel zachtjes typen, want vriend ligt al boven mij in bed)! Wat fijn dat jullie zo meeleven. En Shahla, ik ben juist erg geinteresseerd in jouw/jullie mening, juist omdat je weet hoe het is. Jij en de anderen kunnen mij misschien juist helpen wat inzicht te geven in wat mijn vriendin echt nodig heeft en wat juist averechts werkt. Omdat je kunt praten als ervaringsdeskundige. Voor wat betreft een ondersteunende vriendin zijn om de depressie te lijf te gaan, weet ik zelf wel een beetje wat ik kan doen. Ik weet waar ik destijds behoefte aan had en dat was gewoon niet vergeten worden. En verder had ik er geen behoefte aan als men bovenop me wilde zitten. Ik wilde juist ruimte.

Maar wat ik als vriendin kan doen op dat suicidale vlak, dat is onbekend terrein voor mij. Maar ik neem alles ter harte wat jullie wijsheid me brengt.



Robin, erg grappig. Vooral dat van die mascara, want ik heb bijna nooit make-up op. En slank ben ik ook al niet. Ik ben volslank. Zeg maar 1.75 en maat 42 ofzo (maar wel in verhouding hoor). Ik heb inderdaad donkerblonde/lichtbruine krullen. Als ik me goed verzorg ten minste, anders is het stro of pluis (hangt van het weer af). En een bril die ik meestal bovenop m'n kop heb zitten (om dat woeste haar wat te bedwingen en omdat ik brillen irritant vind). Dat betekend dat ik behoorlijk kippig door het leven ga en straal langs mensen heenloop, omdat ik ze gewoon niet zie (met bril op ook niet trouwens, omdat ik meestal nogal in gedachten verzonken ben).

Verder heb ik met grote regelmaat (zeker in het verleden) haarbands ingehad, zoals jij omschrijft. Ik heb inderdaad een (lip)pearcing, tattoos, neusbelletjes, strech-oor, wat rondzwervende dreads in die krullenkop, maar desondanks een nogal klassiek gezicht. Dus je bent erg warm! Knap hoor! Oh ja, en een witte melkfles, mocht je denken dat ik een afro meisje ben. Of heb ik je nu ook betrapt op gestandaardiseerd denken haha?



Shahla komt wat beschrijving redelijk dichtbij wat ik er zelf ook van had gemaakt. Niet erg lang, ca. 170 en donker (bruin) haar en bruine ogen. Kort haar, ongeveer neklengte, maximaal tot op schouders. Steil haar (ben nog steeds bezig met krullen te verwerken, sorry), ongemake-upt, ik zie je in mijn hoofd tegen een boom aangeleund, met je haar wat naar achter gekamd, met een wit t-shirt of blouse aan en een soort giletje erover. Verder een blauwe spijkerbroek.



Robin, jij bent slank en lang (1.80 m. heb ik deels ook opgemaakt uit het strand silhouet). Je hebt lang middenblond/muisblond haar en dit heb je vaak in een paardenstaart. Je gaat redelijk modern gekleed (vergeleken met mij dan, want ik ben absoluut niet hip) en bent een casual type, beetje casual-sportief zelfs. Je hebt een lichte huid, geen rooie, maar wel licht, met blauw/grijze ogen (ik heb volgens mij blauw/grijze ogen, geen groen denk ik). Je draagt een donker (zwart?) gewatteerde jas die tot op je heupen komt. En ook weer die blauwe spijkerbroek.



Oei, hoewel ik dit een leuk raadspelletje vind, is het erg moeilijk om de rest waar ik nog relatief kort mee schrijf te omschrijven als bepaalde types. Mag ik over pak em beet een paar maandjes nog eens een poging doen? Dan moeten jullie niks verklappen he.

HAHAHAHaaahahaha, ik vind dit echt erg grappig! Nu ben je in mijn hoofd inene veranderd in een hippie die tegen de boom leunt grinnik hihihi. Gaaf, wat een omschrijving van rok over broek allemaal wel niet doet...

Intiem, als ik me ermee mag bemoeien..

Het enige wat je kan doen, doe je al denk ik.... er voor haar zijn. Zorg dat ze een lijntje heeft met iemand, met jou... Doe niets achter haar rug om, laat merken hoe fijn je het vind om met haar te kletsen, bij haar te zijn, dingen te doen. Wees eerlijk... Ikzelf heb een vriendin, die wisselend suicidaal is, ze kan in een opwelling de auto pakken (vaak gedaan) en als een dolle ergens heen gaan rijden. Ik doe bovenstaande ook, en gelukkig rijdt ze nu vaker naar mij toe... Ik wil niet zeggen dat ik heilig ben ofzo hoor, en dat ik het allemaal zo goed weet, echt niet. Ik ben geen therapeut, geen hulpverleenster, en geen amateur psycholoog. Eigenlijk doe ik ook maar wat. Heb zelf het idee als iemand echt wilt, of echt doordraait, gebeurt het toch wel.



Zelf ben ik suicidaal geweest. De wens en zelfs opwellingen verwenen iedere keer gelukkig, anders had ik er niet meer gezeten. Het was bij mij toch het lijntje.... het gevoel door iemand geliefd te zijn. Ook al vond/vind ik dat moeilijk te geloven.



Maar ja, dit is de enige raad die ik je zo kan geven... en wat je zo te lezen al doet.... Maar pas ook op jezelf...

Wat grappig, dus bij intiem zat ik redelijk goed, bij Shahla niet echt.. Intiem ik dacht juist dat je gewoon nederlands was (dus geen afro) maar toch een beetje standaard beeld omdat je zo'n creatief type bent (schilderen) en wel eens vertelde dat je met zn 12-en in een anti-kraakpand woont, met z'n alleen een feestje in de tuin enzo haha. Ja lastig om te bewijzen achteraf, maar ik heb zelfs aan dreads gedacht! Echt grappig.



Bij mij zit je een beetje goed. Ik ben niet slank, ook niet echt dik. Net als jij Initem 1.75 en maat 42, toevallig. Maar ook netjes verdeeld dus geen propje ;)

Ik heb (donker)blond haar, met een beetje hulp wat blondere plukjes erin. Meestal lang haar, over mijn schouders. Nu ietsje korter in wat laagjes. Ik heb ' slag' in mijn haar, afhankelijk van het weer. Ik draag het vaak wel in een (half) staartje of los in een opgestoken. Ik draag altijd mascara, echt ook als ik de hele dag alleen thuis ben. Erg h'e. Ik ben best ijdel. Ik ben een beetje hip (vergeleken met mijn zusje niet die is echt superhipperdeflip), kleding shop ik meestal bij de Only, H&m, WE, etc. Jas: idd donkere (wollen jas met ceintuur tot over mn kont, maar vaak ook mijn favoriete bruine korte leren jasje. Standaard laarzen (a la Dolcis) ,et spijkerbroek of zwarte broek maar net zo lief een rokje.. Doedoei moet gaan



Jeetje wat een verschillende types zijn we dus, qua looks dan in ieder geval! En wat heerlijk dat we dan zoveel delen!

Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en Robin vast gemaild (via viva vriendjes ofzo) dat ze mijn hyves pagina kan bekijken. Als je de magie ten minste wilt riskeren.

Als anderen het ook aandurven, lees ik dat wel weer terug.

Nu eventjes verder met schilderen



Robin, niet anti-kraak, maar Kraak! Anti-kraak is zoals het woord al zegt tegen kraak, ook al vind je dezelfde mensen vaak wel terug op dezelfde feestjes. Maar dat is een politiek verschil wat antikrakers vaak niet begrijpen...

Intiem, goeie actie hoor! Alleen ik heb echt geen mail ontvangen..

(Ik had jullie gisteren of eergisteren ook als vrienden hier op de viva toegevoegd en dacht dat jullie daar dan ook een mail van zouden krijgen maar kennelijk niet?) Hoe lossen we dat op? Moeten we dan een angel mailen ofzo.. Zijn er verder nog liefhebbers? Shahla, jij had volgens mij geen Hyves of wel? Zo niet vind jij het dan niet vervelend als wij elkaar op hyves kunnen zien?



Ik durf het risico aan hoor intiem. Het enige wat verandert is dat we er een koppie bij hebben toch, en een echte naam (ik heet geen robin maar dat was al bekend toch)? De echte gesprekken doen we toch niet op Hyves.. Ik heb het vermoeden dat wij trouwens echt wel uitersten zijn, in dat opzicht ben ik ook heel benieuwd naar je Hyves! Wel spannend. Straks vind je me heel stom (dit was even tussendoor, het kleine (destructieve) kind in mij sprak)..;)



Oeps sorry trouwens: Kraak! dus. Zal het niet meer vergeten

Ik ben ook erg nieuwsgierig....heb alleen geen Hyvespagina....(kan er wel 1 in elkaar draaien natuurlijk! Ik had itiem ook al een keer een berichtje gestuurd, maar twijfel nu ook of het wel is aangekomen.......De angels maar om raad vragen. Ik heb wel een msnspacepagina



Oja, als ex-kraker (heb zelfs nog gekraakt toen ik mijn dochter al had....enorm krantenartikel geweest...hihi) maar kraken is echt totaal anders dan anti-kraak (die voorkomen juist dat we een object kunnen kraken).

Maak ook een Hyves Lin67 (& Shahla?)! Is echt leuk hoor (en verslavend, tenminste in het begin..)



Over dat kraken, ik begrijp zeker het verschil hoor dames, hou me er alleen voor geen meter mee bezig.. Ik heb tijdens mijn studie braaf op kamers in Amsterdam gewoond (dankzij een vriendinnetje met rijke ouders