Borderline en aanverwante zaken II

Ja Lin, ik zag dat jij er al had geschreven. Ik wil op dat topic niet echt inhoudelijk gaan schrijven, daarvoor let ik inmiddels al iets te goed op mezelf (in de zin van: het doet me veel)! Ik vind het gewoon sneu dat iemand zo ver kan raken en helaas ook gedeeltelijk herkenbaar. Er worden in ieder geval rake dingen gezegd, maar het is kennelijk te vroeg (en hopelijk niet te laat).



De Wajong, ja, lichtelijk afgeschreven voelt het wel. Ik zit ook echt nét in die bovenste groep (klasse), maar ik heb eerder dat ik hoop dat ik de 8 uur die ik nog werk hoop vol te kunnen houden, anders betekent dat ook een fors inkmstenverlies. Meer uren werken is nu echt niet haalbaar. In de toekomst hopelijk wel, en dan is het inderdaad vreemd dat je in 1 keer flink wat uren méér moet gaan werken, anders ga je er op achteruit ja! Maargoed, daar maak ik me nu nog maar niet druk om.



Lekker hoor, dat je de garage hebt opgeruimd. Ik heb vandaag wat gestofzuigd en de was gedaa. Ik probeer het over de week een beetje te verdelen, maar nu waren de kids geweest dan is er daarna toch meer te doen dan normaal. Vanmiddag lang geslapen, dat doet toch weer goed.



Maarreh, boehoe! Er staat echt nog niemand in mijn vriendenlijstje! Terwijl ik toch die opties heb aangevinkt..

Lin, ik zal zo eens kijken hoe het zit met de vriendenclub. Gisteren was er iig nog niks doorgekomen.

Oh ja, ik zag jouw (Robin) reactie bij Pros ook. En ik heb me zelf laten verleiden ook wat te schrijven. Misschien te eerlijk en te snel eruit geknald, maar mijn ergernis niveua reikte plotseling een snel hoogtepunt (en om er dan naar te handelen is misschien niet zo slim, maar ben liever wel eerlijk).

Ik vind het vrij vervelend worden dat topic, omdat ze overduidelijk een mening heeft over borderline, ondertussen volgens mij zelf een mega borderliner is, op alles heeft ze een wederantwoord, alles weet ze beter, anderen zijn allemaal gekker of dommer of wat dan ook en ondertussen pikt ze de vele tips etc. niet op. Nee, madam trekt er gewoon nog maar eens een fles bij open. En er dan ook nog een goede reden voor weten te verzinnen. Nou, dan breekt mijn klomp.



Ik weet wel dat borderline zo erg bekend staat om aantrekken afstoten, of zuigend zijn. Dit is -sorry, ik hoop dat niemand zich nu aangesproken voelt- gevoelsmatig zuigend. Je steekt nl. (sommigen zelfs erg veel) energie in iemand omdat je je zorgen maakt en de ander gaat ermee vandoor alsof het een theater is. Dan hou ik mijn energie liever voor mezelf en moeten anderen maar gewillig publiek zijn van deze grillige hoofdrolspeelster.



Fijn dat je garage zo lekker opgeruimd is. Ik ga vandaag of morgen ook hetzelfde doen als jij, nl. in de kelderdeur een ophangsysteem maken voor mijn handgereedschap. Ik had dit in mijn oude huis ook en heb dat nog niet gemaakt in mijn nieuwe huis. Maar werkt wel echt super om alles gelijk te kunnen pakken. Ik heb "helaas" nogal veel gereedschap.



En wat betreft menstruatieperikelen, ik heb geloof ik echt geen cyclus meer. Niet in positieve als negatieve zin. Ik wil die positieve bijwerking wel hebben hoor.



Robin, ik begrijp het gevoel dat je bent afgekeurd (in mijn geval voelde ik trouwens geen negatief gevoel, alleen maar een beetje lucht, een beetje ademruimte, een beetje rust). Maar je bent natuurlijk niet letterlijk afgekeurd. Afgekeurd is als je jezelf in dat laatje schuift. Maar jij bent gewoon -terecht- serieus genomen. Men begrijpt dus wat jouw klachten voor jou betekenen en vinden dat je met recht niet aan te rekenen bent op zorgen voor een eigen inkomen. Niemand zegt dat dit altijd zo zal zijn en blijven (stukje hoop dat je bet mag vasthouden) en dat je altijd en overal arbeidsongeschikt zal blijven.

Maar met deze uitspraak heb je de touwtjes -meer dan vroeger- zelf in handen, want er wordt geloofd in jou. Het is alleen maar rust en vrijheid en zekerheid die je hebt gekregen. Gebruik 'm goed voor jezelf, zodat je je gewoon ook weer een beetje prettig kan voelen.



Net als Lin zou ik willen dat er meer mogelijkheden zouden zijn tot werken, zonder dat het ofwel goedgekeurd ofwel afgekeurd moet zijn. Ik zou nl. graag willen werken als dit is op mijn goeie en energieke momenten is. Alleen hou ik het ook niet vol. Die up momenten zijn altijd maar tijdelijk gebleken en daardoor ben ik gewoon een erg onbetrouwbare werknemer als ik om de maand of twee maanden inklap. Vrijwilligerswerk komt wat dat betreft het meest in de richting.



Even koffie zetten hoor

Mijn verhaal is inderdaad serieus genomen intiem, dat klopt. Daar ben ik ook erg blij mee en het is ook terecht. Het is meer dat ik zelf nog steeds moelijk los kan laten dat ik het anders wil; werk, leven etc. Er zit echt nog zo'n ontkenning in mijn denken daarover.



Dat topic raakt ons misschien wel een beetje extra: we zien daar onze naarste kant overbelicht, onze meest zelfvernietigende kant, onze meest zuigende kant ja. Ik ben zelf ook geen mietje qua zelfdestructie af en toe, maar door dat topic realiseer ik me wel dat ik zo echt niet met mezelf wil omgaan! Bij mij zit het meer in mijn hoofd, in mijn gedachten, minder in mijn daden. Pros draagt het in ieder geval naar buiten en heeft een groot publiek. Dus veel steun, maar ook veel tegengas.

Weet je Robin, wat ik net riep naar vriend (na het lezen van 'slechts' 2 pagina's van Pros' topic, en zo "leeg" raak ik daar al van)

Ik heb echt echt echt GEEN borderline!!!



De manier van doen, van handelen, van reageren, dat ken ik gewoon niet. Niet op die manier iig. Het is groots, dramatisch, meeslepend en destructief x 10. Zo erg ben ik niet en zo erg ben ik nooit geweest. Zo ken ik jullie -tekstueel gezien dan- ook helemaal niet. Misschien dat jullie mij sparen of niet durven of dat het vreoger zo was, maar nu niet meer?

Wil niet zeggen dat ik dan zo goed voor mezelf zorg of niet destructief was/ben, maar toch op een hele andere manier. Nooit zo uitgesproken, nooit zo naar anderen uitgesproken. Nooit zo zwart wit. Bijvoorbeeld alleen maar gedachten over minderwaardigheid (ik ben het niet waard, anderen vinden dit of dat) etc. Maar ik deed keihard mijn best anderen daar vooral niet mee lastig te vallen. Nu zeg ik niet dat Pros anderen lastig valt, maar door zo primair te reageren (als jij boe zegt, pak ik een pot pillen), kan ik me voorstellen wat er wordt bedoeld met zuigend. Want als je daar dus dag in dag uit mee te maken hebt, kan je volgens mij niet anders dan doodmoe worden. Om nog maar niet te spreken over Pros zelf. Zij kan dan toch ook niet anders dan doodmoe worden?



En Robin, geef je dromen ook niet op hoor. Acceptatie en daarnaast blijven dromen. Maar goed, dat kan ik net zo goed tegen mezelf zeggen en ik ga niet voor niks nog voor dat soort ondersteunende gesprekken naar mijn behandelaar. Tegen anderen is het altijd makkelijker advies geven he.

Euh, maar ik wil hier toch schrijven please (want wat ik wel/niet heb, ik blijf me herkennen in jullie/onze strubbelingen). Dus als het niet borderline is, mag ik dan onder het restant aanverwante zaken vallen : )

Ik herken wel dingen die zij schrijft (die stemmingswisselingen, de gedachten over anderen, het onbegrepen voelen, het vluchten in bijv. drank etc), maar echt als mijn extreemste, naarste kant, die zich vooral in mijn gedachten afspeelt. In die mate herken ik het ook niet van vroeger. Veel meer naar binnen gekeerd, zoals jij het beschrijft. Dus ik spaar jullie zeker niet. Het is wel zo dat ik hier nooit schrijf als ik echt zo'n bui heb. Laatst had ik bijv. een extreem jaloerse bui naar mijn vriend toe, dan kan ik echt onredelijk zijn en ook echt me als een klein kind gedragen. Maar heb totaal niet de beheofte dit op het internet te gooien op dat moemnt. Ben er niet trots op dat soort 'overstuur'-buien.

Ik weet inmiddels wel dat ik Borderline (trekken) heb, maar er zijn zoveel aspecten aan en zoveel 'soorten'. Ik ben meer de depressieve variant. De variant die jij hebt zijn we nog niet uit ;)



Ik weet ook dat er met therapie echt vooruitgang te behalen is, daar zit ik middenin dat weet je. Jij hebt dat grotendeels al achter de rug. Daarom is het moeilijk te vergelijken met anderen denk ik.

Haha, intiem. Nou, vooruit dan maar.. En we kunnen altijd nog gaan Hyven

Kunnen jullie je nog herinneren dat ik geschreven had dat ik een roman heb gelezen over een vriendschap tussen 2 vrouwen, waarvan 1 borderline heeft?



Die vrouw had borderline in de meeste ernstige vorm. Snijden, supermanipulatief, veel seksuele uitspattingen, extreme stemmingswisselingen, veel (andermans) geld uitgeven. Superimpulsief. Ik vond het een behoorlijk confronterend boek. Herkende ook veel. De dagen voordat ik het boek las, begon ik met mijn hart (mijn hoofd weet het al langer) te voelen hoe mijn boderline gedrag uitwerkt op mijn omgeving. Misschien dat daarom het boek ook zo'n indruk maakte. Behalve veel geld uitgeven en snijden (ik heb wel mezelf gebrand), heb ik van alle bovenstaande kenmerken last gehad (en de mensen in mijn omgeving natuurlijk). Niet zo extreem als in het boek, maar toch. Nu, heb ik nog last van heftige emoties, vooral (bijna altijd) als ik mezelf afgewezen voel (hoeft dus niet eens zo te zijn). Waarbij ik nog moet zeggen dat ik me vooral gerealiseerd heb de afgelopen weken, dat ik echt (bewust/onbewust) de afwijzing opzoek (en dat is echt klote voor mijn vriend, dat snap ik nu ook)



Wat ik eigenlijk zeggen wil, is dat ik wel wist dat het niet goed met mij zat. En dat is wat ik absoluut mis op het topic van Pros. Ze heeft totaal geen zelfinzicht en is (en dat ben ik met Intiem eens) een absolute superborderliner. En ja, Robin, dat raakt ons natuurlijk allemaal. Daarom zei ik ook dat ik zo blij ben met dit warme, eerlijke, gezonde topic.



Hihi, misschien dat ik daarom (afgezien van de nadere menstruatie) zo aan het opruimen ben. Lucht in mijn hoofd, naast al die zware woorden........Ik geloof oprecht dat borderline op den duur (en met veel therapie en hard werken) minder kan worden....todat het een lichte gevoeligheid is, die slechts opspeelt op momenten van stress (dus vooral leren te ontspannen....)



Tjonge het raakt me toch wel allemaal...



Veel liefs allemaal (ben echt blij met jullie)

Hihi intiem, blijf vooral schrijven. Ik heb veel aan jouw stukjes. Anders veranderen we de titel in lichte borderliners op weg naar genezing....

Robin, Shahla en Lin, ik heb jullie een vrienden uitnodiging gestuurd. Ik hoop dat dit nu eens aankomt? laten jullie het even weten?

Atalante en de anderen (nog) niet. Ik vind het fijner om eerst even te achterhalen welke mensen blijvertjes zijn inderdaad (want er hebben zich al vele gemeld die ik daarna niet meer tegen kwam).



Haha, goeie! Borderliners en de rest van de bendebak gnagna. Fijn dat ik welkom blijf, ondanks mijn kritiek die ik ook wel kan hebben (op borderline uitingen, wat ongetwijfeld helemaal niet leuk is als je last hebt van die specifieke uiting).

Ik vind jullie ook allemaal zo eerlijk, prettig, oprecht en gezond en positief (constructief) bezig. Het geeft nl. niks dat er ergens nog wat stoppen doorslaan, als je er maar op een prettige manier mee bezig bent en dat herken ik in jullie allemaal.



Lin, ik heb dat boek niet gelezen. Maar ik vrees dat ik dat ook gewoon niet moet lezen. Als ik nl. het topic van Pros lees, word ik plaatsvervangend moe. Laatst heb ik een film gezien over (eigen diagnose d'rop geplakt hoor) iemand met vermoedelijk borderline. Iig leek het erg op Pros' d'r acties volgens mij. Pffffff, dan moet ik echt een lange adem hebben, want mijn tenen krommen ervan. Iemand die telkens zo'n lage eigenwaarde heeft en dat telkens uittest op omgeving. Echt, de moeder in de film heeft dan een feestje georganiseerd voor haar (borderline) dochter en die dochter doet dan zo intens gemeen naar haar moeder en zet haar moeder dan ook nog eens ten overstaan van de grootouders voor schut. Ik krijg dan medelijk, dat heeft iemand toch niet verdiend?? Maar goed, borderline denkt kennelijk niet in termen van verdiend of niet. Ik denk nl. extreem in termen van verdiend of niet ugh...



Ik heb vanavond weer twee ruzietjes gehad met vriend (even aanhakend op afgewezen voelen). Ik weet dan niet zo goed wat normaal is (ben ik dat, is hij dat, zijn we dat allebei of reageer ik nu overdreven op iets? Misschien weten jullie dat?).

Ik ben pissig geworden over vriends handelen naar dochter toe die aan het zeuren en miepen en piepen was, toen we een klein ommetje maakten. Ze wilde niet lopen, maar gedragen worden en toen ze dat niet voor elkaar kreeg, was het de hele weg gedrein en gejammer. Ik heb dan zoiets van kop dicht en lopen (beetje bot gezegd, maar daar komt het op neer) en vriend is meer van het getuttel en och en ach en kom maar schatje. Dit houdt het gepiep mijn inziens in stand en ik werd daar nogal geirriteerd van (dit komt nl. vaak terug tussen ons, het verschil in visie qua opvoeden).



Ik ben -nadat hij mij vroeg waarom ik chagerijnig was- daar over uitgewijd en hij vroeg of de irritatie alleen naar dochter was of ook naar hem. Ik vertelde dat het ook naar hem was en hij vond dat geheel onterecht, immers hij was niet aan het piepen. Maar ik vond (en vind) dat hij als opvoeder een sturende rol heeft in het gedrag van dochter en dat ik niet de enige zou moeten zijn die daar iets mee doet en wil. Hij zou zijn kind daarin ook moeten sturen (niet zo bot als kop dicht, maar bijvoorbeeld ook niet door teveel aandacht aan het gepiep te geven). Nu word ik nl. zo bot, doordat vriend zelf geen axie onderneemt. Het irriteert mij dat ik de consequente ben en hij niet.



Maar goed, vriend is de rest van de avond in een afwijzende stemming geweest en vervolgens overgestapt op 'neutrale modus'. Maar neutraal maakt dat hij nog steeds bar weinig zegt. Ik vind dat hij irritaties veels te lang laat doorspelen. Peut zei vroeger dat ik hem de ruimte moet geven. Maar ik heb zoiets van ammehoela, wat nou ruimte? F*ck*ng de hele avond (tis nu bijna 23.00 uur en de kwestie was nog voor het eten om 17.00 uur)? Lief gaat dus nu slapen, maar is nog steeds semi afstandelijk. Ja dahag, dan wil ik dus gewoon echt niet bij hem slapen. ik heb net mijn deken en kussen gepakt en ik slaap op de bank. Ik vind dit zo zwaar irritant. Tis nl. altijd hetzelfde liedje en ik heb altijd het gevoel dat ik avonden/middagen of whatever moet boeten omdat hij zo nodig chagerijnig moet zijn.



Vinden jullie nu ook dat ik eigenlijk te weinig ruimte geef en dat ik slecht omga met die zgn. afwijzing en dat mijn reactie flink overdreven is? Misschien vervelend dat ik het vraag (ik vraag nl. de hele tijd wat jullie van dit of dat vinden...), maar ik weet het op zo'n moment dan gewoon echt niet. Wat is normaal? Reageert mijn vriend overdreven of doe ik dat of is het een combi of wat?

oei, oei, heeeeel herkenbaar intiem. Vooral ook van dat ruimte geven. (en op de bank gaan liggen) Maar, ik ben nu veel te moe en worstel voor het moment ook even met een vermeende afwijzing...dus morgen zal ik reageren. Kunnen we samen denken, want ik heb hier ook nog niet echt een eenduidig antwoord op. Maar echt gruwelijk (om maar even wat drama eraan toe te voegen) herkenbaar......

Sterkte met jouw worsteling. Trusten voor straks

Allereerst.... snap het nu helemaal hoor, dat jullie even afwachtend zijn naar nieuwkomers. Zo voorzichtig ben ik zelf ook wel. Ik weet niet of ik een blijvertje ben, zoals jullie zelf ook schrijven is het best vermoeiend en belastend. Aan de andere kant herken ik heel veel in wat jullie schrijven, heb alleen deze pagina maar gelezen. Ga niet verder terug. Voorlopig kijk ik het zelf ook even aan, en zal waarschijnlijk niet iedere dag langs komen. Zo eerst even dit....



Dan jouw vriend Intiem... herkenbaar de moeite die je hebt met dat zwijgzame, broeierige mokken. Want zo komt het toch wel op me over. Aan de andere kant zijn vrouwen ook wel bekend om hun overijverige antennes, en werkt het gewoon bij mannen allemaal anders. Misschien zit hij helemaal niet te mokken, is hij gewoon moe ofzo, dit bedoel ik. Vaak zoeken wij vrouwen overal wat achter. Geen idee hoor. Maar wel herkenbaar. Vind het zo moeilijk dat de ruimte geven. Wanneer geef je iemand de ruimte, wanneer ben je te afstandelijk. Dat laatste is dus bij mij altijd... ik duw iedereen weg.



Vind het ook moeilijk om te achterhalen wanneer ik echt afgewezen word of wanneer dat mijn eigen gevoel/gedachtenkronkel is. Ik voel me heel snel afgewezen. En dan word ik laaiend. Ook zoals bij jouw vriend...



Ik zou het echt niet weten Intiem, het is dus iets waar ikzelf ook mee worstel. Als mijn vriend stiller is dan normaal, denk ik dat het aan mij ligt of dat hij mij niet meer moet. Of kwaad is op me. Tegenwoordig durf ik dat wel uit te spreken naar hem. Maar de twijfels en onzekerheid blijven.



Dit is bij mij dus ook nog een hot issue...



Wat die borderline betreft en Pros... ik heb moeite met haar. Maar heb als laatste geschreven, dat ze maar moet doen wat ze denkt te moeten doen. En daar laat ik het bij. En wat ze ook heeft, er zit flink wat theatraals en narcistisch in. Zeker ook het laatste: zij is het slachtoffer van anderen, ze geniet als ze in het middelpunt staat (haar schrijven klaart nu behoorlijk op), en een totaal onvermogen om zich in te leven in anderen. Denk eerder dat ze narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Maar goed, ben ook geen deskundige ;)



ik herken er niet zo veel in. Wel heb ik borderline, in lichte mate. Maar het was in mijn twintiger jaren veel erger. Toen was ik echt manipulatief, gaf iedereen een schuldgevoel, zei niets direct, allemaal indirect, zeer impulsief en (zelf)destructief. Was zeer aggressief ook....Angstaanvallen, iedere dag wel. 's Nachts zwerven, dagen niet eten, niet slapen, heel extreem. van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat werken. Afgewisseld met dagen dat ik me volpropte met vet en ongezond eten, roken, drinken, en maar op bed liggen.



In mijn dertiger jaren ben ik minder extreem, maar vind het nog steeds moeilijk om structuur te houden. Het is allemaal milder geworden. Door de training is het allemaal nog beter geworden.... eerst tot 10 tellen enzo...



Zo dan weten jullie ietsje meer van mij.... gewoon, om het wat gelijker te maken, dacht ik....

Fijn Atalante en ook fijn dat je het niet persoonlijk oppakt dat ik jou en anderen die ik nog niet zo ken nog niet heb uitgenodigd. Zoiets komt echt met de tijd.

Ik zal morgen ook op jou reageren inhoudelijk. Ik was nog even aan het dwalen na mijn woorden met vriend. Ik kruip zo maar op de bank.

Ik vind het iig prettig om je alvast een stukje te mogen leren kennen.

Tot morgen dan maar!

Wat shalha zegt klinkt logisch.....toch is het moeilijk. Ik kan dat wel een tijdje......maar kom in de knel als we dan naar bed gaan. Voorheen ging ik dan ook steevast mokkend op de bank, maar de bank ligt voor geen meter (zo hard), dat ik daarmee alleen mezelf maar martel. Ik ga mezelf dan nog zieliger vinden, en wordt daarmee nog bozer op mijn vriend. Dus dat zet geen zoden aan de dijk. Ik ben gewoon heel erg gevoelig voor spanningen en sferen...dan slaap ik dus voor geen meter. Ik probeer het wel: warme melk, gedachten verzetten, een douche nemen enz. maar ik kom gewoon niet in slaap. Met als gevolg dat ik dan de hele nacht wakker lig, en daar dan weer labiel van wordt. Mijn vriend reageert op dezelfde manier als jouw vriend. Hij wordt afwijzend, weigert te praten, kijkt boos enz. Ik kan daar weer heel slecht tegen.....probeer hem dan een tijd met rust te laten. Ga zelfs naar een andere ruimte als ik merk dat ik emotioneel wordt. Doe er alles aan om rustig te blijven. Maar op een gegeven moment is de koek op...dan vind ik dat ik genoeg mijn best heb gedaan (hem ruimte gegeven) en "verwacht" dan wat terug van hem. Dat de "time-out" hem ook weer wat toegankelijker heeft gemaakt. Vaak is dat niet het geval, en loopt hij nog steeds te chagarijnen....en dan gaat het mis. Dan word ik heel erg emotioneel...met als gevolg dat hij nog afwijzender wordt en uiteindelijk weggaat. Dat was wat er vorige week maandag gebeuren. Alleen vertrok hij die keer naar zijn moeder (die mij absoluut niet mag, en in het verleden een aantal keer geprobeerd heeft onze relatie te verbreken, door te liegen/manipuleren over mij/naar hem toe) Ik ben daarop volledig doorgedraaid, heb uiteindelijk 3 oxezepam tegelijk moeten innemen om tot rust te komen. Hij is de hele nacht en de halve daaropvolgende dag weggeweest. Ik ben de volgende dag naar mijn vriendin vertrokken en heb daar 4 dagen gezeten....was zo overstuur en moe van dit conflictpatroon. (en andere dingen waar ik niet over kan uitweiden).....



Ik verdraag het ondertussen wel dat hij boos op mij is, maar het moet niet te lang duren.....en de moeite om het weer goed te maken moet van 2 kanten komen.....anders dreig ik echt door te draaien. Hem ruimte geven is ook zo'n issue geworden. Hij trekt er elke week een dag op uit om op zichzelf te zijn. In het begin had ik daar ook moeite mee, dat is nu wel over. Als hij echter in een conflict langdurig weggaat, heb ik daar nog steeds veel moeite mee. Dan moet ik verdragen (langere tijd) dat het niet goed tussen ons gaat.



Gisteravond ging het weer bijna mis. Er waren wat problemen met mijn zoon, en mijn vriend was daar nogal boos over. In een rothumeur zullen we maar zeggen. Op een gegeven moment zei ik: zullen we naar bed gaan, want we moeten morgen vroeg op" Dat sloeg verkeerd, hij voelde zich op zijn huid gezeten. Het was de avonden daarvoor ook al erg laat geworden....Goed slapen is voor ons allebei van belang (ik word anders superlabiel en hij kan manisch worden)...maar mijn bezorgheid werd als bemoeizucht ervaren. Plus ik was al een aantal keer alvast naar bed gegaan en wil dan ook wel een keer samen naar bed. Kortom, irritatie over en weer. Ik voelde dat ik er weer doorheen ging schieten. Op een gegeven moment heb ik gezegd: of ik er wel of niet doorheen schiet, is mijn probleem, mijn verantwoordelijkheid. Ik zal zelf ten alle tijden proberen het te voorkomen. Maar het zou mij helpen als je even een beetje aardig tegen mij doet. Of je dat wilt of niet is verder jouw keus. Daarop heb ik mij omgedraait om te proberen te slapen.....na een minuut of 10, is hij tegen mij aangekropen. Daarna heb ik prima geslapen.....



Het is dus moeilijk intiem. Vooral als ik het gevoel heb dat ik aan alle kanten mijn best doe escalaties te voorkomen (zoals die maandagavond dat het heel erg mis ging).....toch, denk ik, kan ik alleen maar zeggen, zonder dwang, wat ik nodig heb....het is aan hem om daar op in te gaan, of niet.



Robin suggeerde eerder een time-out. Wat ik een prima idee vind, echter het moet wel begrenst zijn (dus geen dagen duren), en op een gegeven moment moet je dan ook praten, vind ik. Wat Shalha zegt werkt misschien het beste, maar is niet eeuwig vol te houden, zeker niet als je samenwoont. Ik realiseerde mij gisteravond dat ik er eigenlijk van baal dat ik me zo afhankelijk voel van mijn vriend. Ik wil graag dat het weer goed is. Wil praten en zo, zoeken naar oplossingen...terwijl hij liever op een eilandje zit en helemaal niet wil praten of zoeken naar een oplossing. Dat botst. Dat maakt ook dat ik het gevoel krijg dat ik alleen "werk" aan de relatie. En me dus afhankelijk voel.



Het enige antwoord wat ik zover heb is dat ik toch moet proberen mezelf overeind te houden. Aan te geven wat ik denk dat goed is en verder maar af te wachten. In rustige tijden misschien proberen af te spreken over hoe een conflict gevoerd kan worden. Bijvoorbeeld: mijn vriend maakte het vroeger in conflicten het altijd uit.....dat vrat vreselijk aan mij. Ik heb heel secuur uitgelegd wat dat met mij deed. Dus uitmaken doet hij nu niet meer tijdens een ruzie (en dat geeft mij heel veel rust) dus er zit vooruitgang in....al zijn we er nog niet.

Klopt helemaal Shalha! En ik vind ook dat ik die kant uit moet. Ik ben allang blij dat ik de afhankelijkheid (emotioneel) gewaar wordt en niet prettig vind. Dat geeft ruimte voor verandering.



Ik ben 5 jaar bewust alleen geweest (met mijn kinderen dan) omdat ik wist hoe ik werd/word in relaties. Ik ben dan veel sterker (maar loop dan ook niet het risico op afwijzing). Daarna een lat-relatie gehad. Op zich vind ik dat ik een goede relatie heb, al loop ik weer tegen (oude) afhankelijkheidsproblemen op. Maar er zit vooruitgang in. En als ik uiteindelijk "sterk" kan zijn in een relatie, dan heb ik bereikt wat ik wil bereiken. Want de rest van mijn leven alleen blijven omdat ik anders mezelf niet kan handelen vind ik ook geen optie. (meer)



Jouw nuchtere kijk op de zaak, doet mij wel erg goed, moet ik zeggen!

oja, op die bank gaan liggen doe ik al een hele tijd niet meer (rotding)

Heftig hoor wat er vanavond op het Pros topic plaatsvond. Gezien ik mijn moeder op die manier verloren heb, raakt het me toch wel erg allemaal. Dat wilde ik gewoon even kwijt hier. Ik blijf erbij dat Pros een mega-borderliner is.....maar die kunnen natuurlijk ook zelfmoord plegen (gebeurd zelfs veel bij borderlines) ziet er alleen zo anders uit als bij mensen die depressief zijn (zoals mijn moeder)............pfff

Hoi lieve meiden, knuffels voor jullie ! Dat zal vast zwaar zijn om te lezen wat er gisteren allemaal gebeurd is en voor sommigen ook erg confronterend vanwege de herkenbaarheid. Ik kan alleen maar zeggen dat jullie trots op jezelf mogen zijn dat je zo ver bent gekomen en daar zo hard voor gevochten hebben. En ben blij met jullie dat jullie er vandaag de dag nog allemaal zijn. Vanochtend heb ik het gelezen en ik ben erg geschrokken. Ben ook erg blij met zulke daadkrachtige forumsters die werkelijk alles uit de kast hebben getrokken om nog op tijd te kunnen zijn. Maar het greep mij ook erg aan en dan heb ik nog geeneens zelf zulke heftige dingen meegemaakt. Maar het idee alleen al dat iemand er zo tussenuit piept (en nu ook zeker met mijn vriendin, ik heb het voorval gelijk aangegrepen voor een alnge brief aan haar).



Atalante, sorry dat ik me gisteren niet aan mijn voorgenomen afspraak heb gehouden. Maar ik was gister zooooo moe, ik heb alleen maar de hele avond liggen slapen. Het afspraakje met mijn zusje was kennelijk nogal intensief ofzo? En nu moet ik weer de deur uit. Maar goed, reacties vergaan niet, dus jullie houden me te goed.

Nou wat was dat topic heftig gisteren zeg. Ik kon er niet van slapen en moest echt huilen erom. Ook boos! Ik heb zelf ook wel eens van die gedachten, maar kon het gisteren niet geloven dat iemand het dan doet ook. En ik was ook zo onder de indruk van de warmte van al die mensen die zo hun best hebben gedaan haar te redden, en moest aan jullie denken etc etc. Anyway, alles tegelijk.. Sterkte Shahla en Lin, ik had je daar al een knuffel gestuurd vannacht. Gezien? Ik had door hoe heftig dit voor je moest zijn. Shahala richt je energie inderdaad maar op jezelf, heel belangrijk. Probeer ik ook.

Goed dat je met die brief bezig bent maar kan me voorstellen dat je de druk voelt, lastig joh.

Intiem is jullie ruzie al weer bijgepraat? Dat blijft maar aanmodderen bij jullie hé. Shahla gaf een goeie nuchtere kijk op de zaak maar ik kan begrijpen dat dat in de heat van het moment niet lukt, er zo tegenaan kijken..

.

Atalante, wat fijn dat je zoveel hebt aan die training. ik wil nu mijn therapie doorzetten maar als ik later toch last blijf houden van dingen dan lijkt de Linehan of de Vers me een heel goeie optie.

Je schreef (weet niet hoe ik moet quoten, erg hé):Ik zou het echt niet weten Intiem, het is dus iets waar ikzelf ook mee worstel. Als mijn vriend stiller is dan normaal, denk ik dat het aan mij ligt of dat hij mij niet meer moet. Of kwaad is op me. Tegenwoordig durf ik dat wel uit te spreken naar hem. Maar de twijfels en onzekerheid blijven.

Dit is zo herkenbaar voor mij, bijna dagelijks. Continu die vrees voor afwijzing, ik zoek er soms zelfs naar. Terwijl het echt nergens op is gebaseerd. Het kan een blik zijn, iets wat hij zegt, stiller dan normaal. Ik heb geleerd in therapie dat ik daar de verantwoordelijkheid voor met nemen, dus het bij mezelf houden, ook al loopt de spanning daardoor op. Vervolgens stilstaan bij de spanning: wat voel ik, waar gaat het over. Maar mijn god, dat is lastig zeg!