Borderline en aanverwante zaken II

Wat irritant Shahla, dat je daar nu dus weer tegenaan loopt, die leeftijdsgrens. De geschiedenis herhaalt zich. Hopelijk bereik je dit keer net zo veel met je daadkracht!



Lin, ik heb jouw stukjes gelezen en laat het op me inwerken. Ook jouw stukje Intiem. Heftig weer, weer een stuk geschiedenis van jullie beiden. Je krijgt hele goeie adviezen van de meiden Lin. Ik hoop dat het nu iets beter met je gaat.

Ik heb een paar slechte dagen gisteren en vandaag. Ik heb veel pijn, dan merk ik dat ik het weekend weer te veel heb gedaan. Verder lijken mijn buien dan ook weer heftiger. Ik ben soms ook zo radeloos en verdrietig, maar weet dan niet eens waarom. Net als jij Lin ben ik dan streng voor mezelf qua analyseren van mijn gedachten & gedrag. Ik vind het alleen moeilijk om hier dan te schrijven, dat komt later soms. Als ik zoveel 'voel' kan ik er moeilijk woorden aan geven. 's Nachts ben ik ook heel angstig, wat vooral weer met die verlating heeft te maken. Ik maakte laatst een grapje erover maar ook naar jullie heb ik dat, bang dat jullie opgeven, dat soort gedachten. Wonderbaarlijk hoe ook dit topic een afspiegeling is van onze gevoelens in het dagelijkse leven. Er is hier ook een topic over pijn zag dat jij daar ook iets had gezet Intiem. Daarover lezen maakt veel bij me los merk ik.



Op dit moment ben ik vooral bang dat ik misschien altijd zo blijf worstelen, met mijn leven, met mezelf. Ik zou zo graag anders willen zijn, same here dus Lin. Het is soms zo extreem hoe ik denk en voel, dat kost ook reteveel energie. En geen mens die het echt aan me ziet, ook daarom ben ik zo blij met jullie. Jullie begrijpen de struglle. Misschien moet ik zeggen: geen mens aan wie ik het echt laat zien. Dat is meer hoe het zit.



Morgen ga ik een paar uurtjes naar een vriendin. Hoop dat ik het qua energie een beetje trek. Vandaag heb ik tot half 12 geslapen en daarna weer vanaf half 5 tot half 7 (moet lukken zou je dan zeggen!). Maar ik ga zeker, want ik vind het fijn haar te zien en het is een hele leuke en fijne afleiding.



Excuus voor de losse flarden die ik hier even heb neergezet. Hope you don't mind, maar ik hou het vandaag weer even bij mezelf. Maar weet dat ik aan jullie denk!

Dikke knuffel Robin Ik hoop voor jou dat de pijn morgen minder is en dat het je lukt naar je vriendin te gaan !! En ook jij bedankt voor je woorden. Het valt ook niet mee, het blijft vallen en opstaan (mooie spreuk: "falen is niet het vallen maar het blijven liggen"). Bij mij werkt de spanning zo enorm fysiek uit...heb continue hoofdpijn, pijn in mijn nek en schouders.....en weer pijn in mijn buik (onder het litteken), maar dat gaat wel weer over. Terwijl jij er dagelijks mee moet dealen....en dat je emoties hoger/moeilijker te beheersen zijn als je zoveel pijn hebt, lijkt mij heel erg logisch. Je bent in ieder geval niet alleen...!!!



Shalha, als ik het goed begrijp wil je je zoon gewoon op kamers/flat hebben? Dus geen begeleid wonen vorm? Gaat dat wel, gezien zijn diagnoses? Mijn zoon heeft op begeleid wonen gezeten. Hij had een kamer en een begeleider die 1 keer in de week langskwam. Is dat niets? Dan speelt leeftijd niet zo'n rol. Je hebt het in verschillende gradaties...van veel tot weinig begeleiding. Verder heb ik mijn zoon ingeschreven bij de woningbouwverenigingen zodra hij 18 werd. Nu heeft hij dus 2 jaar wachttijd opgebouwd. Of is er een mogelijkheid dat hij met iemand anders (ouder iemand) een flatje huurt?



Intiem, nog bedankt voor je vriendschap op hyves...heb nu al 2 vriendjes..hihi...super!



Nou het bad glimt weer aan alle kanten.......pauze helpt!

Haha, dat bad boft toch maar met een stressige Lin ; )

Lin, ik krijg ook dat soort klachten, koppijn en nekpijn. Signaal dat je echt even op de rem moet en je rust moet zoeken. Misschien even letterlijk wat afstand nemen? Dat helpt mij vaak goed om weer een beetje grip op mezelf te krijgen. Anders verlies ik mezelf er alleen maar in. (letterlijke) Afstand doet mij goed! Ik hoop jou ook?



Robin, het onderwerp omgaan (of was het aanpassen?) aan pijn zag ik in een flits voorbij komen en ik dacht in eerste instantie dat jij het misschien wel geopend had en daardoor ben ik het gaan lezen. Aangezien ik niet echt chronisch last heb van pijn kan ik jammer genoeg voor TO geen advies geven hoe daarmee om te gaan. Mar aangezien ik wel vaste klant ben van telkens terugkomende pijn en lichaamsshit, kon ik vanuit die invalshoek wel het een en ander delen. En vooral het aspect " aanpassen aan" is ons niet vreemd he, helaas. Hoewel het bij mij nu wel goed gaat hoor.

Helaas heb jij dus ook wat mindere dagen achter de rug of misschien nog wel? Ik kan me het heel goed voor de geest halen hoor, hoe mijn psyche werkte als ik pijn had of ziek was van ontstekingen. Dan moet je een dappere dodo zijn om daarmee je humeur niet te laten verpesten.

Maar hoe is je weekend dan verlopen Robin? Want jullie hadden de kinderen op bezoek, dus er was vast veel afleiding (of was het te druk?). Slapen kan wonderen doen he? Doe ik ook vaak hoor, even bijtanken of in het voren wat energie sparen door te slapen. Dan kan ik me weer beter geven.

Hoewel, ik heb geleerd dichter bij mezelf te blijven, dus dan kosten vriendinnen dingen ook minder energie (nou ja, kost nog steeds een hoop energie, maar niet meer met bakken tegelijk die via de achterdeur wegwaaide). Begrenzen, begrenzen, begrenzen blijft het sleutelwoord.

Begrenzen in tijd, in gespreksonderwerp (maar liever niet eens teveel lullen, maar gewoon iets doen, zoals samen zwemmen ofzo of paddestoelen zoeken of samen een film kijken of een quilt naaien of whatever), maar ook begrenzen in wat je van jezelf geeft (niet de overenthousiaste vriendin uithangen als je moe bent bijvoorbeeld).



Ook aanhakend op alle karaktertjes die Lin opsomt. De tiepetjes die ze is/speelt. Want theater spelen kost ook een hoop energie hoor. Lin, wat dat betreft ben ik ook erg alert op mezelf, want kan zo makkelijk een showtje weggeven. Maar tegenwoordig ben ik extra streng naar mezelf om dit niet te doen. Om me te presenteren naar hoe ik me voel. En dat is eng, dat weet ik. Want je naakte zelf is nu eenmaal minder leuk (dat is onze angst dan he) en interessant dan de uitbundige, de sexy, de femme fatale, de intelligente etc.

En van mezelf hoef ik echt niet helemaal absolutely naakt te zijn, want dat is niemand. Iedereen wil graag leuk en lief gevonden worden. Ik dus ook. Maar nogmaals, mijn theatershowtjes zijn valkuilen waar ik erg op probeer te letten. Maar oh wat ben ik mij bewust van mijn onbewuste vermogens alles en iedereen te zijn die ik wil en te sturen naar wat ik wil. En toch is dat ook mij, het is een capaciteit die ook een valkuil kan zijn.



Shahla, ik heb toen ik 16 was kamertraining gevolgd/gehad/gedaan. Dit was voor jongeren met zeer uiteenlopende problematiek (en in mijn geval ging het thuis niet meer met mijn moeder en haar vriend samen) en was het dat of op straat staan. Daar was ook dagbesteding aan gekoppeld trouwens (verplicht onderdeel, ofwel school, ofwel een vorm van werk, al dan niet lerend werken). De begeleiding bestond uit een team dat er dagelijks was en je had een mentor. Dat team sprak je eigenlijk elke dag wel, want ze zaten in het gebouw ernaast. De begeleiding was zeer divers en practisch gericht (bijvoorbeeld koken, schoonmaken) of juist ondersteunend richting de jongere met zijn/haar achterban.

Voor mij was het erg goed om thuis weg te zijn en beter dan te zwerven over straat. Ik was destijds een van de 'betere' jongeren (sorry dat ik het zeg, maar IQ maakt een hoop goed, dat even terzijde).

Er waren erbij die echt randje afgrond zaten (prostitutie, drugswereldje, geweld, wapens, etc.) en dat was ook een beetje water naar de zee dragen leek wel. Anyhow, daar zat geen leeftijdsgrens aan van 23. Dat was juist bedoeld voor jongeren vanaf 15/16 tot een jaar of 18/19. Er was daar ook een jongen met een sterk autistische stoornis, maar die pastte eigenlijk niet bij de rest. Die had eigenlijk meer begeleiding nodig.

klinkt dit een beetje naar wat je zoekt voor je zoon?



Atalante, ben je definitief afgehaakt?

Bedankt voor jullie (wederom) lieve reacties.. Fijn. Morgen heb ik een rustig dagje, dan ben ik hier weer. Inmiddels voel ik me al wat beter, de afleiding heeft me goed gedaan. Ook lees ik hier van die erge topics van jonge mensen die doodgaan of hun partner verliezen, dan ben ik gelijk weer stil (Wat doe ik toch moeilijk denk ik dan...)

Lin ook al een wat positievere bui? Ik hoop het.. Tot morgen meiden.

O ja, fijne sinterklaas als jullie het vandaag vieren! (Wij niet, dus ik vergat het bijna)

Daar ben ik dan weer even. Hoe is het met jullie? Een leuke sinterklaas gehad (als jullie het gevierd hebben)? Hij is ons huisje mooi voorbij gereden, maar dat vonden we niet erg hoor! De kids vierden het bij hun moeder, en wij vinden het leuker met kerst wat cadeautjes te doen. Dus zo is het weer mooi geregeld.



Lin ben je alweer wat rustiger? Ik kan me trouwens goed voorstellen dat je zo reageert, vooral omdat je zo'n nare ervaring hebt gehad in het verleden met die getrouwde man. Mijn vriend is ook getrouwd geweest, bij ons heeft het zoals je weet een happy end gekregen. Het was wel ook een hele heftige periode destijds. Maar mijn angst is ook een tijd geweest dat hij terug zou gaan naar zijn ex.. Maar bij jou is het inderdaad zo'n belachelijk reden dat het voorbij ging, nogal logisch dat je nu daar gevoelig voor bent op seksueel gebied. Opgeteld bij andere negatieve ervaringen kan ik me indenken dat je dan behoorlijk kwetsbaar bent op dat vlak..Heb je inmiddels alweer met je vriend kunnen praten?



Shahla alles goed? Hoe is het nu afgelopen op je vrijwilligerswerk (of herinner ik je nu aan iets lastigs)? Er waren wat moeilijkheden toch? En verder, thuis nog een beetje alles op orde? Ben je weer druk met de honden deze week of valt het mee? Komt je dochter nog het weekend/ Dat zou fijn zijn hé.

Dag voor dag zeggen we weer hé. Ik hoop dat het goed met je gaat..



Intiem, ja ik had een druk weekend. Nou ja, een ander zou het niet druk vinden maar de kids waren er dus en zondag was ik alleen met de jongste. Ik heb haar geholpen met haar surprise en we hebben samen wat geschilderd. Dat was erg leuk. Alleen op zo'n middag dan ga ik niet slapen omdat ik dat ongezellig voor haar vind maar dan merk ik dat ik mijn tukkie toch gemist heb. Maargoed, mijn dip-dagen kwamen een beetje door alles bij elkaar. Meer last van die pijn, moe etc, en dan vanzelf krijg ik ook heftiger moodswings. Ik kan dan ook echt onredelijk doen en heel depressief zijn. Ik laat het nooit aan de kinderen merken hoor, tenminste dat probeer ik zo min mogelijk. Het si vooral in mijn eigen hoofd en mijn vriend merkt er natuurlijk wel veel van.



Over dat pijn-topic. Ja, ik had ook zo'n topic op kunnen starten. Ik zou echter niet zo snel een topic opstarten voor mezelf, die aandacht durf ik op een of andere manier toch niet te vragen. Het is wel een toepasselijk onderwerp, want ik kan er ook moeilijk aan wennen. Het is echter vooral de combinatie met die psychische klachten die het zo'n zware dobber soms maakt. Maar vandaag gaat het ook wel okee. Dan heb ik wel pijn, maar is het wel te hebben, waardoor ik ook wat meer energie heb. Wel lief jullie woorden hoor.



Ik ben alleen snipverkouden vandaag! Ik was gisteren nog naar mijn vriendin gegaan en haar kleine meid heeft me aangestoken! Maar voor een goed doel, want ik ben zo gek op dat kind, dus even goed geknuffeld.

Verder vandaag naar de kapper geweest: klein stukje eraf en ik was het blonde zo zat dus heb het wat donkerder nu. Eerder mijn eigen haarkleur, donkerblond/ lichtbruin zeg maar al heeft het ook wel ietwat roods..)

Ik stop nu: ga even 'Ik vertrek' kijken. Vind ik altijd erg leuk.

liefs!

Tis hier wel rustig....



Robin, vervelend dat je verkouden bent, maar gelukkig toch naar je vriendin kunnen gaan.

Ben nu ook erg moe, merk gelijk (bijna fysiek) dat "gevoelens" dan ook weer alle kans krijgen alle kanten op te schieten.....blijft een rotgevoel.

We hebben kunnen praten...en er is weer rust in de tent. Het heeft alleen allemaal zo'n na-effect. Alsof je letterlijk weer moet herstellen van een enorme inspanning. In mijn hoofd ben ik niet meer zo onzeker, maar mijn gevoel wil nog niet mee, zoiets.



Ik zit nu een beetje te kloten...website in elkaar draaien. We hebben adobe master collection gekocht.....super! (heb een link op hyves gezet)....

Met mijn zoon gaat het weer wat beter. Hij heeft een lang en intensief gesprek gehad met zijn mentor op school....dat heeft hem heel wat openingen gegeven. Ach, in principe gaat alles z'n gangetje weer....alleen die onderstromen zijn er nog en zijn doodvermoeiend. Soms word ik er wel een beetje hopeloos van. 2 stappen vooruit, 1 achteruit....zoiets.



Nou, slaap lekker allemaal...hoop gauw weer wat van jullie te horen!

Hallo, Sint is weer naar Spanje. Jammer, maar ook wel prima zo. Dan blijft de gekte een beetje binnen de perken, want dochter is echt een jumpend (en brutaal) aapje door al die drukte. Gisteren hebben we haar maar vroeg op bed gelegd, nadat ze op de creche ook een hele dag Sinterklaas te verstouwen heeft gehad en zero slaap. Je kan je wel voorstellen dat je zo'n peutertje dan met de grootst mogelijke zorg moet aanpakken, want werkelijk alles kan dan aanleiding zijn voor een huilbui. Maar ze liet zich gewillig afvoeren naar haar bedje en binnen een paar minuten was ze in dromenland.

Omdat ze het al op de creche had gevierd, wilden wij er niet 's avonds nog een schep bovenop doen, dus hebben we 1 kadootje uitgepakt en toen niks meer.



Op zich wel fijn dat je je depressieve buien voor je kunt houden, want de kinderen hebben er niks aan, maar bovenal kunnen ze er waarschijnlijk ook niks mee. Als volwassene moet je dat toch altijd zelf oplossen en kinderen daar zoveel mogelijk buiten zien te houden. Ja, dat is natuurlijk niet gek dat je vriend er wel het e.e.a van meekrijgt. Maar wat betekend dat dan in de praktijk als je depressief bent (voor hem en voor jou)? Ben je dan meer geirriteerd, neem je afstand, ben je niet te genieten, ben je huilerig of?



Vanavond eindelijk mijn vriendin (ik had al geschreven dat ze zo depressief was/is) zelf aan de telefoon gehad. Ik heb haar de afgelopen twee weken wel vaak gemaild of gesms-ed of ingesproken op haar telefoon (en al een paar seconden aan de lijn gehad, maar ze was op dat moment met vriendinnen Sinterklaas aan het vieren).

Nu hebben we vanavond eindelijk echt even in rust bijgekletst en ook gesproken hoe het nu met haar gaat. Ze werkt nu (nog maar) 24 uur, omdat haar teamhoofd haar daarop heeft gezet in overleg met arbo. Daarnaast heeft ze een gesprek gehad met een psychiater over evt. medicatie.



Ik vind de uitslag van dat gesprek een beetje gek, maar misschien dat jullie het wel begrijpen? De psychiater heeft gesteld dat ze een matige depressie heeft, omdat ze nog wel kan genieten van eten en ook nog wel plezier kan beleven aan afspraken met bijvoorbeeld vriendinnen (sinterklaasviering bijvoorbeeld). Ook heb ik wat beter zich gekregen op haar zwaar depressieve gedachten (dat ze dood wil) en ik heb begrepen dat ze nu twee perioden gehad heeft met die gedachten (dus niet doorlopend waar ik even bang voor was). Maar goed, bestaat het wel dat je een matige depressie hebt en dan toch actieve zelfmoordgedachten kan hebben? Tis niet dat ik twijfel aan haar verhaal hoor. Maar ik vraag me eerder af of de psychiater het niet onderschat. Want nogmaals, mijn vriendin kennende is ze niet het type dat overdrijft. Ik ben ergens opgelucht dat het diepste punt 'maar' twee korte perioden (van een paar dagen telkens) betrof het afgelopen jaar. Maar ze zal er maar net naar handelen....

En dat ze tussentijds ook betere perioden heeft, nou ja, het zal wel kunnen toch? Maar waar ga je dan vanuit? Van het dal (met alle risico's) of vanuit de gemiddelde stemming? Bovendien vind ik het maar vaag hoe je een depressie typeert. Als je bijvoorbeeld uitgaat van verlies van behoefte om te eten heb ik nl. nooit een depressie gehad. Tijdens mijn depressieve leven had ik nl. eerder overgewicht en neigde ik meer dwangmatig naar (over)eten dan wat anders (ook al genoot ik er minder van).

Maar op basis van dit kleine beetje info, denken jullie dat de keus van de psychiater een goede zou kunnen zijn? Mijn vriendin heeft gelukkig wel een actie plan met haar therapeut opgesteld, mocht ze weer suicidale gedachten krijgen (godzijdank!).



O.k. in etappen geschreven, dus tis nu al heel laat en ik duik mijn bedje maar weer eens in. Trsuten (morgen ga ik kennis maken in het nieuwe atelier)

Ik zie net dat jullie in de tussentijd gereageerd hebben. Dat lees ik morgen weer, ok?

hoi hoi, ik dacht: ik lees eventjes bij, maar tis nog rustig. Ik ga nu met dochter en trein naar vriend, ik kom vanavond weer even terug. Eet smakelijk strakjes.

Fijn Intiem, dat je je vriendin nu persoonlijk hebt kunnen spreken. Goed dat ze nu minder uren werkt, dat haalt de druk hopelijk een beetje van de ketel.



We kunnen natuurlijk van een afstandje niet zo oordelen of die psychiater het bij het juiste eind heeft, maar hij zegt wel een paar dingen die ook mij verbazen.

Bij een depressie is het namelijk net zoals bij Borderline dat dat wordt vastgesteld volgens criteria uit de Dsm. Dat weet jij ook vast wel.

Dus: Als je aan zoveel van de zoveel criteria voldoet dan .. Waarvan in elk geval sprake is van:

• depressieve stemming gedurende het grootste deel van de dag, bijna elke dag, zoals blijkt uit subjectieve mededelingen (bijvoorbeeld voelt zich verdrietig of leeg) ofwel observatie door anderen (bijvoorbeeld lijkt betraand)

of:

• duidelijke vermindering van interesse of plezier in alle of bijna alle activiteiten gedurende het grootste deel van de dag, bijna elke dag (zoals blijkt uit subjectieve mededelingen of uit observatie door anderen)



Dus er staat ook 'het grootste deel van de dag'. Dat betekent dat iemand best plezier kan hebben in een afspraak met vriendinnen bijv. lijkt mij.

Verder kan een depressie ook aanleiding geven tot toegenomen eetlust, niet alleen van verminderde eetlust, dus dat slaat bergens op.

Ik heb officieel ook nog steeds een depressie maar kan echt wel genieten van dingen en vreet mezelf ook helemaal klem af en toe :(



Ik weet niet of je bij een evt. milde depressie ook suicidale gedachten kunt hebben. Ik weet wel dat ze dan vaak ernaar kijken hoe vaak dat is voorgekomen en vnl of er ook echt concrete plannen zijn.



Je vroeg ernaar, maar bij mij uiten de depressieve buien zich vooral in dat ik me terugtrek, stil ben, helemaal verzonken in mijn eigen negatieve gedachten. Alhoewel, ik ben dan ook snel op mijn tenen getrapt, ze moeten me echt met rust laten zeg maar..Huilerig? Wel regelmatig frustratie-tranen, maar ik zou best vaker echt willen huilen, dat zou wel eens goed doen.



Maar over je vriendin. Hoe dan ook, wat die psychiater ook erover denkt, het allerbelangrijkste is nu dat je vriendin het zelf serieus neemt en de juiste hulp krijgt. Toch?

Ha Robin, fijn, je uitleg. Ik heb me er nooit zo in verdiept en dit maakt het wel wat duidelijker. Tja, ik weet natuurlijk niet hoe haar stemming het grootste deel van de dag gedurende langere tijd is. Als ze al zo open was, dan nog kon ik niet in haar koppie kijken. Maar ik vermoed so wie so wel dat het betere en mindere perioden betreft, waarbij de (actief) suicidale gedachten in een mindere periode de kop opduiken.



Ik kan me van mezelf ook nog wel herinneren dat ik betere en slechtere perioden had binnen het depressief zijn. En als er staat 'depressieve stemming' dan vraag ik me gelijk af wat dat dan is. Voor mij betekend dat waarschijnlijk wat anders dan voor anderen. En misschien geldt dat voor mijn vriendin ook wel.

Voor mij speelde schuldgevoel (heeeeel veeel schuldgevoel over zowat alles), een slecht/waardeloos mens zijn, niks voelen, leeg zijn/op zijn, geen interesse, geen fut, geen plezier, altijd moe (te moe om mijn tanden te poetsen en uberhaupt mijn bed uit te komen enzo), het uitzichtloos en zwaar vinden en het gevoel dat het leven alleen maar overleven is etc. de grootste rol. Jezelf de dagen doorslepen en alles is teveel ( de meest simpele dingen als opstaan en aankleden en de deur uitgaan lukt niet meer) en je wilt alleen maar rust en alleen gelaten worden. De deur op slot en niks meer hoeven met de wereld. Weg wereld. En je over dat alles daar weer schuldig over voelen, pfff, hoe zinloos.



Verdriet en huilen had nl. geen plaats binnen (mijn) depressief zijn. Dat hoor ik nl. ook wel eens, dat mensen alleen nog maar kunnen huilen. Volgens mij heb ik in al die tijd geen 1 traan gelaten. Ik leek nl. helemaal niks te kunnen voelen, behalve schuldgevoel en waardeloosheid. Geen connectie met mezelf, geen connectie met anderen, losgesneden van alles en iedereen, ergens op de drift, drijvend in een dicht moeras ofzo. Meer zoiets. En dat allemaal zonder actieve doodswens, dus dat zal dan een milde depressie zijn denk ik? Hmm, mild, tis maar wat je leuk vindt...jaar in jaar uit zo leven is echt niet grappig hoor.



Ik kan dan ook niet weten wat mijn vriendin moet voelen als zij een matige depressie heeft. En ik kan er alleen maar over lezen wat het betekend om een zware depressie te hebben (nog tig keer erger). Ik hoop alleen maar dat de psychiater het niet onderschat en dat ze onnodig moet doormodderen. Want juist het uitzichtloze ervan is killing (...).



Het gaat met mij eigenlijk best wel goed. Niet onaardig in ieder geval. Ik zou wel iets meer mogen doen aan mijn destructieve (de teugels te veel laten vieren) neigingkjes. Daarmee bedoel ik te zeggen dat ik weer wat meer structuur moet/mag aanbrengen in mijn leven, zodat ik geen slipkansen heb. Want slipkansen betekend in mijn geval ook slipkansen pakken. Waar er ruimte is, neem ik die op een gekke manier. De schoppen onder mijn hol blijven nodig. Ik moet mezelf blijvend streng toespreken om zo en zo laat in de kleren te zijn, de deur uit te gaan, de computer uit te zetten, naar bed te gaan, juist wel of juist niet te gaan slapen, schone kleren aan te trekken, te stoppen met eten, etc.

Dit is mijn basis van waaruit ik wel of niet goed in mijn vel zit. Ik ben (had ik al gezegd?) nl. weer wat kilo aangekomen en mijn kilootjes zijn voor mij ook een graadmeter voor mijn functioneren. Als ik minder goed zit, dan vliegen die rotdingen eraan. Nog niet eens per se omdat ik dan begin te bunkeren. Soms lijkt het wel alsof mijn lijf dan in een winterslaap-stand komt en alles veel trager gaat. De energie begint te wankelen, ik word slomer, trager, moeier, krijg meer huidprobleempjes, stoelgang problemen, en gaan de kilo's zich ook vastzetten.



Maar goed, ik heb weer wat actie ondernomen om op het rechte pad te blijven. Ik ben vandaag naar het nieuwe atelier gegaan. Heb daar kennisgemaakt (en ben dan gelijk ook weer (te?) kritisch, want ik begin gelijk te vergelijken met Nijmegen) en moet nu nog even overdenken of ik wil gaan overstappen. Het zou wel goed zijn voor mijn rust en ook goed voor de actie. Want dichterbij betekend ook minder excuus om niet of te laat te gaan en om juist wat meer tijd daar door te brengen. Het helpt me mijn leven te structureren, zoals het dat ook deed toen ik nog in Nijmegen woonde (ik ging toen soms wel 2 a 3 keer per week, ook als stok achter de deur om bijvoorbeeld huiswerk te maken). Nu moet ik dat huiswerk maken eigenlijk weer helemaal opnieuw oppakken en ik mag onderhand wel opschieten.

Nu ja, zo meer van dat soort dingetjes.



Robin, heb jij (erge) last van schuldgevoelens en is dit (ik hoop het wel) dan beter geworden de laatste maanden? Net als voelen en je minder vervreemd voelen? Ik heb je daar al eventjes niet meer over gehoord, maar ik vroeg me af of dat alien gevoel al wat beter is geworden? Ik zat er nl. nog afgelopen week aan terug te denken, toen ik ergens liep en daar zo vaak heb gelopen en me nog goed kon herinneren dat ik naar de rest van de wereld keek en dat het me allemaal zo vreemd over kwam, alsof ik in een vacuum liep ofzo. Nou ja, goed, de uitleg daarvan daar hebben we het al zo vaak over gehad. Maar goed, wat ik wou zeggen, ik voelde me afgelopen week gewoon 'aanwezig'. Ik was er, ik had een lijf, voelde me in de wereld en niet ergens in het luchtledige zweven. Dat was effe een fijn gevoel, zo van, ik ben er. Ik sta hier niet naar een film van een ander te kijken. Dit ben ik in mijn eigen film.

Dat is goed om me te beseffen en daar ben ik blij mee. Dat ik dat al helemaal verworven heb! Mijn bestaan.



Even posten, anders wordt het helemaal onleesbaar

Helleuw, de discussie AD bewezen effectief of niet kan ik geeneens lezen, want het draait al voor mijn ogen. En ben beslist niet dom, maar wat een feitenlarij, het een nog onderbouwder dan de ander. Ben duidelijk niet in de wieg gelegd om wetenschapper te worden.



Shahla, ik kan me voorstellen dat je niet al te veel vertrouwen kunt/wilt stellen in begeleiding van buitenaf. Ik denk dat je als ouder altijd nog het meest tot het naatje wilt gaan en dat bezuinigingen geen rol spelen als het op je eigen kind aankomt. En dat moet je altijd nog maar afwachten als je overgeleverd bent aan de beperkingen en willekeur van een instantie. En dan als klap op de vuurpijl alleen maar een 'sorry' kunt krijgen, als je het al krijgt als het te laat is.

Ik kan me je bezwaren ook goed indenken van zo'n begeleid kamerwonen als wat ik omschreef. Zoals ik al zei, ik was daar altijd een van de betere en ik ben daar met dingen in aanraking gekomen, waar ik normaal niet mee in aanraking gekomen zou zijn. Tis dat het me nooit zo uitermate gefascineerd heeft om een loopbaan op het slechte pad te verkiezen, maar het had makkelijk gekund met de connecties die ik daar opdeed. Eigenlijk was het best goed, want het heeft me erg afgeschrikt en me erg met de benen op de wereld gezet zoals ik het beslist NIET wilde. Ik voelde me daar echt te goed voor, dus dat had ik wel voor mezelf spreken. Maar als je ook dat greintje eigenwaarde niet (meer) hebt, tja, waar blijf je dan? In de goot kennelijk, zoals het met de meeste jongeren afliep. Echt waar hoor, wat ik daar meemaakte: de stoelen vlogen door de ramen, harddrugs werd verhandeld, wapens werden er gevonden op kamers, meisjes die door hun loverboys achter de ramen werden gekletst, etc. De hele harde wereld zeg maar en daar was ik echt te soft voor, te bang voor ook. Maar ook veel te veel voor op mezelf, ik zocht die contacten ook niet. Zat alleen maar met mijn neus in de blow, maar dat was dan ook wel z'n beetje het ergste waar je me van kon beschuldigen (o.k. en mega vage seks met jan en alleman).



Dus als je bang bent dat je zoon die gevaren niet kan overzien, zijn eigen kwetsbaarheid niet in de gaten heeft, dan is het echt goed dat je daar zo goed als mogelijk voor wilt zorgen. Echt, ouders zoals jij zijn dun gezaaid hoor in de (jeugd)hulpverlening! Dat heeft je zoon echt als voordeel! Want de verhalen die ik soms hoor van mijn zusje (werkt in de jeugdpsychiatrie) die zijn zo troosteloos, zo arm (geestelijk arm bedoel ik) zoals die kinderen zijn opgegroeid. Je kunt dan gewoon wachten op de zeer ernstige problemen. Verantwoordelijke ouders zijn in die setting echt eerder uitzondering. Erg he!?



Lin, heb je het nu over jezelf of over je zoon als je het hebt over 2 stappen vooruit en weer 1 achteruit?

Wel fijn dat een mentor je zoon met een andere ingang kan benaderen. Soms kunnen hulpverleners (lijkt alsof ik mezelf tegenspreek wat ik net tegen Shahla zeg, maar dat hangt dus van het kind/ouders en omstandigheid af) net een wat betere ingang hebben, juist door de afstand die ze hebben. Dus goed hoor, dat jij en Shahla zo beiden het beste met jullie kinderen voorhebben. Ook jij mag trots zijn op jezelf als lieve goede moeder!



En kan me goed voorstellen hoor dat je er fysiek van moet herstellen Lin. Als ik zo'n heftige periode heb met mijn lief, dan ben ik er lichamelijk ook helemaal gesloopt van. Dan zit ik vast van mijn tenen tot mijn nek, barst mijn kop uit elkaar van de koppijn, kan ik niet slapen terwijl ik helemaal gevloerd ben, etc. Ik ben er dan echt van diverse kanten helemaal van van de leg en dat duurt altijd even. Soms lijkt het goed te gaan, maar meestal krijg ik het als vertraagde reactie altijd terug op mijn bordje hoor.

Dus doe maar kalmpjes aan en herstel even.

Leest jouw vriend hier nou nog mee? Vind je dat wel fijn dan? Want ik zou er niet aan moeten denken dat mijn lief hier meeleest. Dan ben ik toch half zo vrij niet als ik nu ben. En echt niet om hem onderuit te praten, maar gewoon, sommige dingen zijn gewoon prive en moet je niet voor op je woorden hoeven passen (ook al zijn die niet altijd even aardig).

intiem, wat je vertelt over hoe je je voelde destijds klinkt mij niet in de oren als een milde depressie hoor! Integendeel! Ik bedoelde niet dat een depressie pas pittig zou zijn als er een actieve doodswens is. Het is belangrijk, omdat het gevaarlijk is, maar het zegt volgens mij niet zo veel over de hevigheid van de depressie. Het is meer dat als die wens er wel is extra alertheid gewenst is, zoiets?



Klinkt behoorlijk depressief wat je nu vertelt over hoe je toen tegen jezelf en de wereld aankeek. En herkenbaar, vooral dat afgesneden gevoel, van jezelf, van de wereld, van je eigen gevoel. Een jaar geleden ongeveer ervaarde ik het ook zo extreem, nergens meer zin in, laat mij maar met rust, dat gevoel. Dat alienated-gevoel hoorde daar ook bij, want dat is natuurlijk afgesneden zijn van je eigen gevoel.

Goeie constatering intiem, want dat is er inderdaad minder vaak de laatste tijd. Toch een teken dat ik in een stijgende lijn zit neem ik aan/ hoop ik. Door de therapie kom ik toch wat dichter bij mijn echte gevoelens, al is het heel moeizaam (ben echt blij als ik eens kan huilen zeg maar), maar toch. Wat heerlijk dat je vandaag dat gevoel had, van ja, dit ben ik, ik ben hier. Ik gun het je ook joh! Je bent ook goed bezig denk ik, ondanks dat je de teugels af en toe wat te veel laat vieren. De winst is dat je het op tijd doorhebt.

En in dit geval krijgen we onze leeftijd zo langzamerhand mee hé! Tenminste, dat zeggen ze toch, na je 30-e nemen je klachten af? Toch nog een voordeeltje van die kilo's en die rimpels (alhoewel dat valt nog wel mee gelukkig!).



Je vroeg nog naar schuldgevoelens. Daar heb ik ook erg last van gehad. Naar anderen toe: ik verpest het voor hen, maar ook naar mezelf: hoe ik dingen verkloot heb, niet goed voor mezelf gezorgd, het is mijn eigen schuld dat het zover allemaal is gekomen, zelfs mijn eigen schuld dat ik Borderline heb, dat het niet goed gaat met mijn diabetes, dat ik die pijnklachten heb. Ook in therapie komt dat vaak tersprake, dat ik daarin erg hard ben naar mezelf. Langzaam lukt het me denk ik wel steeds iets milder naar mezelf hierover te worden. Tenminste, váker lukt me dat. Heb jij daar nog wel eens last van nu?



Fijn dat je naar je nieuwe atelier bent geweest. Zou wel een goeie actie zijn als je daar vanaf nu heen kunt gaan. Maarja, veranderingen zijn best eng hé.. Wat houdt je tegen?

Hé bah Shahla, wat is dat toch weer een ellende bij jou elke maand hé.. Ga maar even een goeie nacht maken, en hopelijk voel je je morgen dan wat beter! Jouw bijdrage komt vast wel weer een keer, eerst even tijd aan jezelf besteden.

Liefs van mij

Ja, wat een lap tekst weer. Sorry daarvoor.

Shahla, terug in je mandje jij en een paracetamolletje erbij, kruikje en over een dag of wat mag je weer meedoen, goed?

Aaitje over je buik voor de komende dagen en jij ook vast een fijn weekend.



Robin, ik wist helemaal niet dat wat ik 'had' en depressie was/kon zijn. Ik dacht vooral dat het aan mij lag en dat ik niet hard genoeg mijn best deed. Dat ik een lui varken was dat 100 schoppen onder d'r hol nodig had, etc. En als ik maar harder mijn best deed en nog strenger voor mezelf was, dat ik dan vanzelf hetzelfde kon opbrengen/denken en voelen als anderen en dat ik dan vast ook wel weer gelukkig kon zijn (met mezelf) en dat de wereld dan niet meer aan zou voelen als stroop en lood. In mijn hoofd had ik almaar een plaatje van een ikje die in een wereld was waar het wel beter was. Dat was mijn vooruitzicht, mijn houvast en hopelijk mijn toekomst (dus geen actieve zelfdoodwensen, alleen was ik het strijden wel vaak moe, dat ik wilde opgeven, zeg maar de handdoek in de ring gooien en dat ik naar rust verlangde)



Maar ik had ondertussen helemaal niet in de gaten dat ik mijn allerbest al deed, maar dat ik gewoon niet meer dan dat kon opbrengen. Gelukkig heb ik altijd wel ergens die (irreele) hoop gehad, want "als ik maar meer dit of dat, dan zou het vast goed komen". Maar goed, omdat ik de oorzaak heel erg hard bij mezelf zocht, lag er ook een enorme druk op mezelf en was alles ook falen van mijn kant. Mijn schuld, want ik ben slecht, lui etc.

Ik vond het zelf niet gemakkelijk wat voor bergen ik lange perioden voor mijn gevoel moest bedwingen. Maar dacht ook erg vaak dat het normaal was, dat iedereen met diezelfde zware dobber moest dealen, alleen dat anderen dat dus wel deden en ik -oh slechte ik- niet... : (



Maar ik vond nog altijd dat anderen (afrika, oorlogen, echte zieke mensen, etc.) het vooral zoveel slechter hadden en dat ik vooral niks te zeuren had. Er is nooit ook maar 1 seconde in mijn hoofd opgekomen dat ik een depressie had, echt niet. Pas achteraf -tijdens dagbehandeling- werd mij pas het een en ander duidelijk en kon ik afscheid gaan nemen van al mijn schuldcomplexen die ik over mezelf had opgebouwd. Dat was erg bevrijdend! Ik was niet slecht, ik was niet lui, sterker nog, ik had juist zo mijn best gedaan! Dus die mildheid naar jezelf is ook erg belangrijk om te hebben hoor Robin. Juist als je weet dat je een depressie hebt (ik bedoel dus geen excuus om het erbij te laten zitten. Maar iig proberen -al was het maar in gedachten die je -nog!- niet kunt voelen- liever te zijn voor jezelf. Jezelf met menselijke maat te meten en niet met bovenmenselijke maat)



Wat fijn joh, dat je je wat minder vaak vervreemd voelt van jezelf. Ik denk echt dat dat onderdeel is van je stijgende lijn hoor Robin. Heel heel langzaam, in kleine stapjes kun je steeds wat meer in je eigen schoenen, rokje en paardestaart zitten. Dat zou toch mooi zijn he, als je over een jaar of wat ook op een dag hetzelfde beseft als ik en dat je gewoon blij kunt zijn met dat moment waarop je in je eigen schoentjes wandelt. Ik gun het je zo!



Ik moet echt slapen nu, volgende keer verder. lekker slapen strakjes

Shalha...ook van mij een dikke knuffel. Kan me nog herinneren dat je schreef dat je klachten erger zijn tijdens een menstruatie, dus verwen jezelf maar lekker en moet maar helemaal niets. (gelukkig gaat het weer voorbij)



Depressies....tja, ik heb mijn moeder zwaar depressief gezien, jarenlang. Helemaal van de wereld af. Zelf heb ik periodes van neerslachtigheid, maar kan het niet echt depressies noemen. Eerder moe en futloos...een soort van sluier van hopeloosheid over mij heen. Maar meestal duurt het niet zolang.

Dan ga ik weer therapeutisch schoonmaken of zo (helpt mij goed). Moeilijker is dat ik vind van mezelf dat ik weer wat moet gaan doen, de buitenwereld weer in. Zolang het tussen mij en mijn vriend goed ga, is het wel comfortabel in mijn zelfgeschappen coconnetje(?). Ik had daar vanmorgen nog een gesprek over. Dat ik mij zo'n alien kan voelen in contact met een ander. Doodvermoeiend. Daarom ga ik contacten uit de weg denk ik......maar goed, zit nog in een herstelgevoel, dat eerst maar.



Wat betreft 2 stappen voorruit, 1 achteruit....daar bedoel ik mezelf mee. Ik zie wel degelijk vooruitgang, maar soms gaat het te langzaam allemaal. Toch teveel last van stemmingswisselingen (mede omdat ik echt te moe ben).

Schuldgevoel? Niet direct aan de oppervlakte, meer als sluimerend onderbuikgevoel aanwezig. Aan de ene kant wil ik, voor mijn omgeving, meer dan ik voel dat ik kan, aan de andere kant wil ik dat wat ik doe ook authentiek is en dat ik zelf het tempo bepaal.....zoiets.



De mentor van mijn zoon, is een leraar op zijn school, niet echt een hulpverlener of zo.....maar wel iemand met de juiste combinatie van "aai over de bol, schop onder de kont", wat mijn zoon zo hard nodig heeft. Zijn problemen hadden voornamelijk te maken met dat hij zich op zijn stageplek zo enorm buitengesloten voelde. Fijn dat zo'n docent dat goed oppakt en ook concreet afspraken maakt en zo.



Ik weet niet of mijn vriend hier nog meeleest, heb op dit moment de indruk van niet. Maar het is inderdaad lastig...kan niet zomaar ongenuanceerd dingen eruit gegooien. Ik wil hem ook niet kwetsen......hoewel, gewoon boos kunnen zijn, zonder consequenties soms ook wel fijn kan zijn.



Toch weer een hele lap tekst....er is ook zoveel om over na te denken. Merk wel dat slapen weer moeilijker gaat en dat onzekerheidsgevoelens weer sterker zijn (wat natuurlijk samenhangt)



Hoe gaan jullie met vermoeiheid om? (en de daaruit voorvloeiende stemmingswisselingen?)



Liefs...

Hoi, we gaan zometeen de deur uit naar het zusje van lief (utrecht) en zijn daar de rest van de dag/avond. Hele fijne zondag allemaal voor jullie en misschien tot vanavond en anders morgen weer!

gr. intiem

Initem heb je een leuke dag gehad bij je schoonzus? En Shahla een beetje kunnen genieten van je sinterklaas-avondje? En Lin fijn weekend gehad? Ik hoop het.

Ik ga zo Expeditie Robinson kijken, vind ik altijd leuk. Ik ben verder echt een beetje grieperig, echt snipverkouden. Maar dat gaat weer over als het goed is. Morgen heb ik gelukkig nog een rustige dag, want dinsdag moet ik weer een paar uurtjes werken.



Woensdag moet ik weer naar de psychiater. Een week geleden dacht ik nog dat ik dan echt met hem moest overleggen over andere medicatie omdat ik nog zo depressief was en zulke nare gedachten dan heb. Inmiddels gaat het weer een paar dagen beter en dan ben ik weer van mening dat ik maar zo moet doorgaan. Dat vind ik vaak wel lastig, dat daardoor sommige beslissingen lijken af te hangen van het moment..



Lin je vroeg naar vermoeidheid. Ik vind het enorm vervelend dat ik zo slepend vermoeid ben (door alles bij elkaar: pijn, stemmingswisselingen). Daar baal ik van, maar het enige wat erop zit is bijtanken, even slapen 's middags. Daar knap ik altijd echt van op. Doe jij dat nooit? Stemmingswisselingen vreten echt energie, je wordt er moe van. Maar ik denk dat door vermoeidheid de stemmingswisselingen ook erger worden. Tenminste, bij mij lijkt dat wel zo.. Lekker kringetje dus.



Mijn vriend leest hier niet mee. Het boeit hem niet zo en dat vind ik wel prima. Af en toe laat ik hem wat toepasselijks lezen en dan leest hij het ook met interesse. Bijvoorbeeld als ik een persoonlijk stukje heb geschreven en ik wil dat hij dat ook wel weet, dan is het vaak makkelijker om het hem te laten lezen dan het te vertellen.. Misschien is dat iets wat jij ook kunt voorstellen aan je vriend: dat hij niet meeleest (en je hem daarin ook gelooft), maar dat je af en toe wel wat wil laten lezen?



Tot snel weer, liefs van mij

Hoihoi, net weer terug uit utrecht en ik hou het kort, want lief wil de computer graag.



Mijn dagje daaro was wat mij betreft niet zo best. Ik heb me mega vaak en veel lopen irriteren aan lief en zijn zus. Dat begon vanochtend al met gekibbel tussen ons en wat doorzette in de auto. Vriend verweet mij dat ik niks kon hebben en ik vond gewoon dat lief lomp deed vanuit gestress om op tijd te komen. Weer die grote vraag? Wie was er nu dus uiteindelijk de lomperik, hij of ik?

En bij zusje van lief aangekomen al snel weer irritaties. Omdat lief doorging met wat hij in de ochtend begonnen was. Maar ook omdat hij 'dreigde' onder onze planning uit te komen, nl. dochter eens een keer (voor het eerst) bij zijn zusje achter te laten. Dat zou naar mijn weten al die tijd de bedoeling zijn geweest, omdat zijn zusje daar min of meer een beetje om zeurt en ze dochter beloofd had naar het Nijntje museum te gaan.



Nou, als ik dat in het vooruitzicht heb (waarnaast ook nog eens een lief die mij super duidelijk heeft gemaakt dat afspreken met zijn zusje wel zo'n beetje het laatst is waar hij zin in heeft -en ik ook niet bijzonder-) dat wij dochter effetjes een uurtje of twee achterlaten en zelf even de stad ingaan, dan merk ik dat ik niet die flexibiliteit heb om het roer inene om te gooien. Dat irriteert mij dan, hou je dan gewoon aan de planning.



Daarnaast is het zusje van mijn lief net zo'n hork als hij zelf (onbedoeld) kan zijn en normaal probeer ik dat van me af te laten glijen. Maar het irriteerde me nu erg. Ik had echt zoiets van, als je wil blaffen, prima, maar niet tegen mij! Omdat ik normaal gesproken wel genoeg flex ben om maar te denken 'la maar, da's echt een familietrekje', nu had ik daar geen zin in. Als je iets vindt, kun je dat ook gewoon zeggen. Ze praat nl. op een manier die uit gaat dan ik alles weet en helemaal kan begrijpen wat ze doet en hoe ze denkt etc. Dus als ik eits neit weet of in haar ogen een gekke opmerking/vraag maak, dan reageert ze echt als door een wesp gestoken. Dan denk ik, "hallo, kan je dat nog vriendelijk zeggen??" Sjongejonge hoor pfffff.



Dus eerlijk, nee, ik heb het niet naar mijn zin gehad. Vriend die telkens zo geiriiteerd reageert en maar blijft zagen (waarom dan, hoezo dan, leg uit dan, zucht, laat me nou gewoon es met rust sjongejonge...) en dan ook nog eens zijn zusje. Help, iets teveel familietrekjes van het goede.



Ik snap je dubieuze gevoelens Robin. Ik heb dat ook telkens, dat ik niet weet waarop ik me moet baseren. Want ik kan zo verschillend in mijn vel zitten en ik weet niet naar welke ik moet luisteren. Is mijn goede ik degene die bepaalt wat voor keuzes ik maak in mijn leven of is de slecht functionerende ik degene die de keuzes bepaalt.

Over omgaan met moeheid zal ik zo even reageren Lin, want vriend wil dit geloof ik heel graag lezen (voor het eerst, toevallig dat we het er net over hebben he?)



Tot zo!

Nou, vriend heeft het net gelezen, maar is het (natuurlijk) niet eens met mijn beschrijving van de dag. Hij vindt het veel te eenzijdig belicht. Nou, dat lijkt me logisch, want IK heb het zo ervaren en ik ben niet HEM...

En daarnaast is hij bang dat mijn geschrijf voor herkenning zorgt, want utrecht en schoonzusje en nijntje museum zou wel eens kunnen leiden tot herkenbaarheid. Of ik dat dan ajb niet meer wil schrijven. Zeg, rot op, waar bemoei je je mee?? Alsof zijn zusje hier rondhangt (ze weet geeneens dat ik uberhaupt schrijf op een forum...), paranoide figuur ist soms bah.



Bah, mannen en speciaal mijn vriend, soms heb ik er zo mijn buik mee vol (net weer verder lopen kibbelen en hij verwijt mij dat ik dingen compleet loop te verzinnen en dat hij die niet heeft gezegd, terwijl ik zweer op mijn leven dat hij dat WEL heeft gezegd tegen mij. Echt, mijn vriend vindt mij gestoord, maar ik vind hem minstens zo gestoord, zo niet erger!!! Bahbah bah!).



Sorry hoor, voor mijn frust, maar dat gebeurt dan even tussen neus en lippen in, in de 5 minuutjes terwijl ik aan het schrijven ben en dat is een mooie opsomming van vandaag. Nu haat ik mijn vriend echt, hij ging net naar boven, terwijl we tegen elkaar de middelvinger opstaken. Nou, geweldig, gefeliciteerd, zit ik hier weer met een mega haatgevoelens naar hem, dat ik hem waarschijnlijk de rest van de nacht niet om me heen kan verdragen en ik maar liever op de bank slaap dan naast hem. Want als we het nu zouden uitpraten, dan gaan we tegen elkaar lopen schreeuwen en tieren en word ik bijkans hysterisch van boosheid (dat voel ik nu al in me borrelen, laat staan als het zich een weg naar buiten vindt) omdat er met hem gewoon niet te praten valt. Hij leeft A(utoritair) en ik leef B(orderline), zoiets?