Borderline en aanverwante zaken II

Oh ja, en gisternacht had ik het ook al te kwaad met mezelf, omdat dochter er weer eens nachtelijke puinzooi van maakte en ik weer van die heftige gevoelens voelde waar ik weer nergens mee naartoe kan en ik mezelf vervloek om die heftigheid pfff

Sorry Robin, vergeet ik je ook nog beterschap te wensen. Ik hoop dat je snel een beetje opknapt meid. Lin, reageren doe ik misschien later wel, als ik wat bedaard ben.

Intiem, chill nu!!!!



Ik weet dat het nu niet zo voelt, maar eigenlijk gaat jullie ruzie nergens over. Nou ja, eigenlijk om meerdere dingen en waar het op neer komt is dat het ljkt alsof jullie elkaar totaal niet (willen?) begrijpen op het moment.. Ik weet niet zo goed hoe ik je kan bedaren of wat ik kan zeggen, maar shit wat is dat toch heftig elke keer bij jullie..



Wat maakt je nu zo boos, in 1 zin? Dat vraag ik me af. Rot he meid. Over herkenbaarheid: ik ben een msn-groepje voor ons 4-en aan het maken, dan kunnen we dingen daar ook kwijt als we niet herkenbaar willen zijn of niet willen dat anderen meelezen. Ik mail jullie er nog over. Ik heb ook wel wat over familie etc te frusten (in jouw woorden, mooi woord; frusten!)



Maargoed, dat het hier jouw versie is, dat mag ook. Niet dat mannen dat snel doen maar dan moet je vriend ook maar op een forum gaan schrijven. Ik denk trouwens wel dat dit niet echt een goed gekozen moment was om hem mee te laten lezen. Jullie waren al op het punt van lichtelijke irritatie (understatement).



Maar ff nog iets: ben je nou nog Utrecht in geweest? Ik kom daar vandaan (vlakbij utrecht). Heerlijke stad vind ik het. Zou er graag willen wonen.



He Intiem, ik denk aan je! Hou je rustig.

Het is nu te laat om nog veel te schrijven.....Intiem probeer toch te bedaren, hoe moeilijk ook (weten wij als geen ander) Het gedrag van je vriend verander je toch niet. Alleen op je eigen gedrag heb je invloed en controle. Morgen zal ik inhoudelijker lezen. Kop op, ik denk aan je.....zal wat kalmerende teksten telepatisch (ahum) jouw kant opsturen.



Het ook een zwaar k*t weekend gehad (3 stappen terug)...misschien zit er iets in de lucht!!!



Robin, fantastisch idee!!! Ik wacht af......

Hmm, ben een beetje chill nu Robin, dankje. Maar de deken is al gepakt en ik pit op de bank vannacht. Kan het gewoon echt niet hebben om samen te slapen. Vriend vroeg nog (teon ik de deken pakte) of het niet een beetje overdreven was, maa voor mij is het dat niet. Als ik naast hem lig, ben ik zo boos, ik wil hem niet eens voelen/ruiken wat dan ook. Want ik vind hem/het zo oneerlijk. Ik vind dat hij zo gemakkelijk over mijn gevoelens heenstapt en ik vind hem zo lomp doen. Totaal niet begripvol, hij doet boos en doet niet lief. Als hij niet lief kan doen, dan kan ik geen ruimte maken. Want samen slapen in nukkigheid dat gaat wat mij betreft echt niet.



Shahla, ik ben ook blij natuurlijk dat ik een relatie kan hebben met de vader van mijn/ons kind. Ook al vind ik het vaak erg moeilijk om een relatie te hebben met hem, want ik vind hem gewoon ook echt moeilijk. We hebben inderdaad die chemie dat het bij ons vaak olie op het vuur is. Van beide kanten. Hij kan enorm onredelijk doen en de pan uitkoken en ik kan dat ook. Als we dan samen de pan uitkoken, nou, berg je dan...



Samenwonen, ach, ik moet er gewoon nooit meer over nadenken, net als over een tweede kindje. Ik kan dat gewoon niet. Het is te heftig, het vreet te zeer aan me, het zit veel te veel onder mijn huid, het prikt, het jeukt, het steekt, ik moet er constant iets mee en terwijl ik juist zo graag van de rust en de harmonie (nou ja, ben een type die destructief zoekt en neigt naar onrust, maar de rust is wel wat ik nodig heb) houdt. Hoe kun je iets zo begeren terwijl je het tegenovergestelde bewerkstelligd?



Ik ben er erg verdrietig van (weer) en het schopt mijn wankele stabiele evenwicht gelijk weer omver. Gelijk weer die twijfels, etc. Maak je overigens niet druk hoor, want ik heb me gelukkig nooit af hoeven reageren tegen mezelf met snijden enzo. Het ergste wat kan gebeuren is enorme escalaties tussen ons die dagenlang aansleept met heftige ruzies en ik die het spoor weer helemaal kwijtraakt. Maar goed, dan heb ik gelijk weer wat te vertellen tegen de peut. Anders kan ik ook alleen maar resumerend vertellen dat het z'n gangetje gaat. He bah, waarom vinden de behandelaars dit nou normaal (passend bij ons) gedrag en willen ze ons toch niet van deze ellende afhelpen? Want dat is wat het is: ellende.

Als zij ons niet willen helpen, dan nog steeds maar iets anders zoeken wat wel kan helpen (maar doordat het weer eventjes ging heb ik dat uitgesteld, ijdele hoop as always.)

Stomme is dat vriend dit geen ruzies noemt (nou ja, onderhand met op de bank slapen wel), maar 'normale' meningsverschillen. Duh, dat geeft al aan wat zijn referentiekader is. Vriend is nl. opgegroeid als kind in een huis waar om de haverklap dit ge-etter was. Voor hem is dit nomale communicatie?!



Nou ja, erg lief van jullie dat je me tot bedaren wil brengen Robin. Maar ben zo boos en zo teleurgesteld dat dit niet op te lossen is. Normale ruzies kun je oplossen en dit niet.

En wat me zo boos maakt? Het complete anders ervaren van hem ten opzichte van mij. Hij begrijpt duidelijk niet waar ik vandaan kom, wat mij nu zo frustreert, wat mij irriteert, wat mij verdrietig maakt, etc. En ik snap maar niet waarom hij dat niet kan/wil snappen? Waarom wil hij maar niet begrijpen wat voor mij zo overduidelijk en logisch is.

Waarom voelt hij niet aan wat het belang van dingen is voor mij, zelfs met mijn nieuw verworven (lees: assertiever) communicatie vaardigheden? Waarom komt hij terug op een afspraak van dochter alleen achterlaten en dat mij dat irriteerd (lees: ook onrust geeft, omdat ik me juist erg vastgeklampt had aan twee uurtjes rust). Maar waarom zegt hij vervolgens tegen mij dat hij dat helemaal niet van plan was en ik dat er zelf van gemaakt had (ik heb toch zeker oren, ben toch gekke henkie niet??), waarom zegt hij dingen tegen mij als dat ik een enorm zeurwijf ben en zegt hij vervolgens tegen mij dat hij dat nooit gezegd heeft? ben toch zeker gekke henkie niet??

Waarom zegt hij al die dingen om vervolgens te zeggen dat hij dat nooit gezegd heeft? Ben ik gekke henkie dan???



Ik begrijp gewoon niet wat hier gebeurt, ik snap dit niet, ik kan dit niet hanteren, ik kan alleen maar zo onmachtig boos en gefrustreerd worden en voel me zo onbegrepen. En zit ik hier godsammeju toch nog steeds te janken, terwijl hij in alle rust ligt te maffen.



BIG FRUST

Hij wil je nu waarschijnlijk niet begrijpen omdat hij ook boos is en waarschijnlijk hetzelfde denkt. Pas als er weer rust is, is er ruimte om iets/het uit te praten. Wat ook zo is, is dat mannen makkelijker in staat zijn zich af te sluiten.



Ik lig dan ook de hele nacht wakker, boos, verdrietig, malend...enz...en vriend slaapt (grrrrrrgrrrrgrrr). Maar zo werkt het blijkbaar wel, hoe frusterend ook. Je kunt echt niets anders dan je eigen rust vinden (want hij gaat het je niet geven)...die van mij is ook zo. Dingen zeggen en dan ontkennen is natuurlijk enorm frusterend....toch zegt dat iets over hem en niet over jou (misschien dat die gedachte een beetje rust geeft.)



Anders, schrijf lekker van je af (ook dat wil helpen...en dat doe je gelukkig al)

Ik ga nu ook mijn bedje in..hoop dat het morgen wat beter met je is!!



Liefs, Lin

Hee Intiem...hoe is het nou met je?

Dat vroeg ik me ook af intiem, hoe gaat het nu? Wat balen dat jullie weer apart hebben geslapen. Ik had al zo'n vermoeden.. Continu lees ik weer in je berichtjes 'het onbegrepen voelen'. Wat een heftigheid aan emoties kan dat bij ons losmaken hé. Ik herken dat. In mijn relatie niet zo vaak (een enkele keer maar dan hou ik het erg bij mezelf en geef mezelf er de schuld van, wat vaak ook wel terecht is), maar ik heb dat vaak bij autoriteitsfiguren, lees in mijn geval: dokters etc. Maar dat was even terzijde.

Wanneer heb jij nu dat diagnostiek-gesprek Intiem? Je hebt verteld dat dat wel even zou duren maar was dat niet in januari ofzo? Hopelijk kom je dan weer wat verder. Ik denk dat dit echt jouw aandachtsgebied dan moet zijn toch, je relatie en je heftige emoties daarover..

Dikke knuffel voor jou! Hopelijk voel je je wat beter nu.



Lin en Shahla alles ok? Ik heb vandaag alleen boodschappen gepland, zodat ik even rustig bij kan tanken. Het gaat al weer wat de goed kant op met mijn grieperigheid.

Net een fijn telefoongesprek gehad met mijn vriendin. Zij zit op het moment ook niet zo goed in haar vel (angstklachten). Dan is het zo fijn dat we goed met elkaar kunnen babbelen daarover. Niet alleen serieus hoor, we maken ook vaak geintjes. Ik heb niet veel mensen om me heen, maar die ik heb zijn wél goud waard. Jullie ook (al is het online)!

Hai, sorry meiden dat ik nog niet ben terug gekomen na mijn ontploffing van eergisteren. Ik had jullie via mail wel even laten weten dat ik er gewoon nog ben. Maar bij jullie is het ook wel rustig merk ik?



Nou ja, hier ben ik gewoon een beetje moe en ik was niet echt meer in een kwebbelbui. Ik wilde graag wat rust en mede daardoor (met als aanleiding onze ruzie) hebben vriend en ik ook een nachtje niet bij elkaar geslapen. Vannacht was ik alleen met dochter en morgennacht was de bedoeling dat lief dochter zou hebben. Ik ben vandaag alleen gebeld (was toch al wel richting eind van de middag) door de creche of ik dochter wilde ophalen, want die was ziek aan het worden. Dus die ligt nu met hoge koorts in bed en daarom stellen we mijn nachtje alleen zijn even uit totdat zij weer beter is. Tja, dat onvoorspelbare blijf je altijd houden met kleine kindjes. Ik vind het hartstikke zielig dat dochter zo'n klein hoopje zielig mens is. Mijn zorggenen zijn acuut wakker.



De rust heb ik goed benut door actief aan mijn huiswerk te werken voor de thuisstudie. Want het is hoognodig dat ik dat weer oppak. Ik heb tot nu toe wel als redelijk excuus de verhuizing, de nasleep van alle klussen en het weer uitrusten daarvan kunnen gebruiken. Maar tis onderhand ruim 3 maanden na mijn verhuizing en die vlieger gaat inmiddels niet meer op. Dus weer aan de bak. Ik heb mooie ontwerpen gemaakt, al zeg ik het zelf (ziet er al snel lekker profi uit als ik me houd aan de opmaak van ontwerpen). En ik heb sketch up van google ontdekt en dat is helemaal super geweldig. Ik wil dat leren, want dan ben ik vast nog proffesioneler en kom ik nog meer beslagen ten ijs naar de docenten. Kan vast geen kwaad in mijn toekomst als designer/vormgever of wat dan ook haha. Nou ja, in mijn dromen is dat mijn toekomstige baan, aan de slag gaan als vormgever in de breedst mogelijke zin van de betekenis. Met wonen als hoofdzaak.



Ik zag vandaag dat ik mijn afspraak met de behandelaar gemist heb (iemand vroeg er om). Ik dacht afgelopen week al geregeld wanneer is die afspraak nou toch? En vandaag, man, wat duurt dat toch lang die afspraak. Zolang zou het toch niet duren? Dus ik ging zoeken in mijn agenda wanneer die stond, maar kon 'm niet vinden. Dus toen terugbladerend zag ik dat die al voorbij was. Balen, want nu schaam ik me ook nog eens naar haar toe. Ik kwam al de hele tijd steeds te laat en nu ben ik helemaal niet op komen dagen. En nu duurt het ook weer mega lang voordat ik weer terecht kan (2e week januari). Nou ja, eigen schuld. Maar ik denk dat ik dan voorlopig ook niks meer te weten kon van die tests. En daar zou ik wel graag aan willen beginnen.



Zo, dat was even stukje ego trip. Even posten en dan ga ik jullie verhalen weer even bijlezen.

Shahla, je hebt nu mijn mailadres denk ik? Ik heb nl. gisteren een mail gestuurd en volgens mij staat ieders mail daar ook bij vermeld. Dus ben je bij deze op de hoogte.



Robin, jouw thema van verlaten worden door anderen (en ons, je forumcluppie) herken ik in die zin wel. Toen ik heel erg intensief schreef op een bepaald forum, merkte ik op een gegeven moment dat dat hartstikke dood ging bloeden. Daar was ik heel erg teleurgesteld over (en voelde me ook wel in de steek gelaten), want de een na de ander kwam gewoon niet meer opdagen. Erg jammer, want we hebben een aantal jaren geschreven en ook erg veel met elkaar gedeeld. Voor mij betekende dat kennelijk (veel) meer dan voor anderen.



Ik weet wel dat je je niet kunt ophangen aan zoiets afstandelijks als internet. Maar toch voelde het niet zo. Alleen ben ik zelf degene die uiteindelijk de nek heeft omgedraaid van de laatste forumster. Want er was nog 1 vrouw overgebleven die nog wel contact zocht met mij specifiek, maar dat werd me te benauwend. Op een forum -als groep- vond ik het contact erg fijn, maar eerlijk gezegd zat ik niet echt te wachten op real life vriendinnen achtig contact met iemand die ik IRL niet kende en aan de andere kant van het land woonde. Op een gegeven moment heb ik niet meer gereageerd (niet opzettelijk, maar omdat het geen prioriteit had is het verwaterd).



Ik had en heb al best veel moeite met het bijhouden van contacten met vriendinnen die dichter bij wonen. Mijn restje energie die ik over heb aan het eind van de dag of in het weekend (als ik al iets over heb) wil ik kunnen besteden aan hen die al mijn leven lang meegaan. Dus eigenlijk heb ik wel een zgn. vriendinnen stop. Ik merk dat ook op hyves, dat oude klasgenoten de draad weer proberen op te pakken. Maar ik heb gewoon een streep nodig door de aanwas van mensen. Want het wordt me teveel. Ik verzucht wel eens tegen vriend dat het veels teveel mensen zijn die ik 'moet' bijhouden. Klinkt misschien een beetje decadent, maar ik hecht gewoon waarde aan een goede vriendin zijn en wil verjaardagen kunnen onthouden enzo. Dat gaat niet als er tig verjaardagen per maand te onthouden zijn. Dus dan is een scheidslijn tussen vriendinnen (vooral oude van vroeger) en erg leuke en lieve kennissen die ik minder verplicht ben erg belangrijk.



Probeer je dat jezelf ook wel een beetje voor te houden? Dat keuzes maken meestal samen hangen met de persoon (bijvoorbeeld te druk) en niks met jou als leuke en lieve vrouw te maken hebben? Ook als dat betekend dat er op sommige momenten afstand zou kunnen ontstaan?

Ik heb geleerd in dagbehandeling om om te gaan met die verwachtingen naar mensen en die onvermijdelijke teleurstelling die erop volgt, omdat men je wel (voor je gevoel dan) in de steek laten.

Dan zit er maar 1 ding op en dat is het herdefinieren van "wat is dat dan, in de steek gelaten worden". Want het wordt nl. bijna nooit als de ander zodanig bedoeld...



Lin, hoe is het met jou? En wat bedoel je met 3 stappen terug? Kom je ons nog even vertellen hoe het met je gaat meis? Heb je een beetje kunnen stabiliseren inmiddels?

Ik zou je nog even vertellen hoe ik omga met vermoeidheid:

stukken beter dan vroeger. Omdat ik niet meer chronisch depressief ben, heb ik ook voor het eerst in mijn leven niet meer chronisch vermoeidheidssyndroom (daar leek het wel eens op, zo moe als ik was. Zelfs opstaan/aankleden was met perioden al pittig). Ook fietsen en beweging uberhaupt kon ik erg moe van worden, het leek alsof ik altijd lood door mijn aderen had lopen. Door het verdwijnen van de depressie, merk ik dat mijn vermoeidheid veel minder chronisch is en dat het ook een ander soort moeheid is waar ik nu nog mee loop.

De moeheid die ik nu nog kan hebben, voelt veel fysieker aan en dan ga ik gewoon slapen. punt. Als dat kan ten minste, want ik heb geregeld een klein kindje rondlopen. Maar ik pak mijn slaap waar ik kan. Ik sta over het algemeen laat op, want vriend doet de ochtendstart met dochter als hij moet werken, dus dan hoef ik er zelden voor 08.00 uur uit. En als dochter 's middags nog slaapt, dan ga ik vaak ook even plat hoor.



Robin, ben je helemaal beter? of heb jij hetzelfde als dochter en heb je ook koorts?



Shahla, heb je nog reacties ontvangen van instanties?

Ik zat me vandaag te bedenken dat ik best vaak over mijn vriend schrijf (als we erge ruzie hebben dan horen jullie dat meestal). Maar over jouw vriend hoor ik je eigenlijk heel weinig. Ik weet dat je hem een beetje op afstand houdt. Maar wat voor man is hij dan, wil je er iets over vertellen?



Fijne avond, tot de volgende x

Wat een mooie woorden over je vriend Shahla. Jullie lijken het goed te hebben samen. Ook lijkt het alsof je je grenzen stevig bewaakt (door je ervaringen in het verleden?) maar hij lijkt dat ook goed te kunnen hebben. Fijn hoor. Hij ziet je kinderen dus wel regelmatig? Gaat dat een beetje goed zo samen?

Relax met het mailen Shahla. Je hebt me niks belooft hoor! Als je zin hebt mag je me altijd mailen, maar no worries als dat niet gebeurt hoor..



Die agsrpaken van jullie 2 zijn dus mooi de mist in gegaan. Balen!! Tenminste, ik kan dat nooit goed hebben als dta gebeurt maar jullie zijn er redelijk rustig over zo te lezen.. Gelukkig maar. Kan gebeuren ook.



Intiem, gaat het al wat betr met je kleintje/ Ik hoop het. Is altijd zo aandoenlijk, zo'n klein ziek hoopje. Dan heb je het 100 keer zelf hé! Goed dat je weer aan je thuisstudie bent begonnen. Klinkt erg leuk en je zal best mooie dingen maken.



Het is voor mij een heel moeilijk thema, die (voorspelde verlating). Merk dat het veel oproept altijd. ik voel me al gauw afgewezen en heb ook door mijn therapie geleerd dat niet op mezelf te betrekken. Vaak gebeurt dat echter nog wel in 1e instantie. Ik heb de neiging dan te denken 'laat ook maar zitten allemaal, als anderen er anders over denken'. Maar dat is natuurlijk kort door de bocht. Dat wil ik ook niet meer want zo stoot je juist leuke contacten af.

Ik kan zo enthousiast raken van het idee dat ik nieuwe vriendinnen heb. Ik heb ook mensen die ik in de 1e plaats wil blijven zien en spreken, maar ik merk nu dat mijn leven zo anders is deze contacten me erg goed doen. Ook misschien omdat het makkelijk te onderhouden is. Voor de vrienden die ik heb moet ik uren reizen. In mijn omgeving heb ik niet zo veel mensen.

Ik begrijp heel goed wat je schrijft Intiem. Ik ervaar het nu zoals jij het destijds met dat clubje zag. Ik hecht me erg aan jullie. En jij begrijpt goed mijn gevoelige punt hierin en je hebt je duidelijk gemaakt. Dat waardeer ik. Het is iets van mij en dat moet het ook blijven. Ik moet met dit soort dingen dealen en dat gaat me ook lukken.



Lin hoe is het met jou? Ik las laatst oa jouw stukjes bij het topic over 'hoe lang ga je door met redden'. Tsjee, wat heb jij veel meegemaakt met je zoon zeg. Ik heb nog meer bewondering voor je dan ik al had nu ik daar wat meer over heb gelezen.

Ik vind het erg leuk om wat meer over je leven te leren Shahla. Ik lees natuurlijk wel regelmatig wat over je zoon. Over je dochter hoor ik je wat minder, maar dat komt natuurlijk omdat ze niet bij je woont. En over jouw vriend horen we al helemaal weinig. Ik krijg inderdaad de indruk dat je stukken van je leven erg scheidt.

Ten minste, kan me voorstellen dat het zo werkt, omdat ik ook nogal veel scheidt in mijn leven. Of althans gedaan heb. En dan krijg je dat soort omschrijvingen waarbij je weinig tot niks hoort van bepaalde stukken uit mijn leven.



Maar hoe ziet jullie leven er dan samen uit? Hoe lang zijn jullie bij elkaar (een jaartje toch zoiets?) en hoe brengen jullie dan de tijd samen door? Gaan jullie samen op vakantie, is hij er in de weekenden? Komt hij als je zoon al op bed ligt of maakt hij ook deel uit van je gezin? Dat boeit me, wat betekend het hebben van je relatie in de praktijk? Ook een beetje hetzelfde als met je dochter, zie je haar elk weekend of is dat onregelmatig? Zien jouw kinderen je vriend ook als soort stiefvader? Etc, veel vragen he? Als je geen zin hebt, dan moet je ze niet beantwoorden hoor!



Mijn moeder heeft zelf een nieuwe vriend gekregen toen ik een jaar of elf/twaalf was. Ten minste, daarvoor had ze wel scharrels en was ze veel bezig met contactadvertenties en alle potentiele kandidaten die daaruit naar voren kwamen. Maar deze man was een blijvertje, want met hem heeft ze ook een huis gekocht en is de hele mikmak (incl. mezelf) in dat huis bij elkaar gaan wonen. Hij had wel kinderen, maar die waren ruimschoots volwassen en daar had hij ook bijna geen contact meer mee.

Ben beneiuwd hoe jouw kinderen jouw vriend zien. Tuurlijk is het verschil wel groot, want jullie zien elkaar weinig en wij woonden onder 1 dak op een gegeven moment.



Kan me best goed voorstellen dat je elkaar relatief weinig ziet. Ik merk ook hoe gesteld ik ben op mijn rust en alleen zijn. Ik kan daar rustig dagen mee vullen en vind dat zalig. Onder andere daarom ook de bewuste keuze om niet samen te wonen. Ik vind de afstand een grote storende factor en omdat dat zoveel onrust en stress met zich meebrengt, zeg ik wel eens van gekkigheid dat ik het zat ben en wil samen wonen. Ik wil dat niet echt, maar word soms (vaak) niet goed van dat gedoe. Ben nooit echt rustig thuis, kan rustig de halve koelkast weggooien als ik na een paar dagen weer terug ben, vergeet echt constant de helft van mijn spullen, ben verschrikkelijk veel tijd kwijt met reizen, loop te zeulen met peuterdochter over het koude station rond etenstijd om nog een beetje op tijd bij hem of mij te zijn, etc. Dat ben ik echt goed zat. Maar wonen in hetzelfde dorp of stad en alles goed te fietsen is mijn ideaal (mag ook wel in dezelfde straat hoor haha, helemaal makkelijk).



Wat kunnen woningbouwverenigingen voor jou betekenen Shahla? Dan gaat het puur om woonruimte waar hij dan wel voor in aanmerking komt ipv pas als hij 23 is?



Lin, hoe gaat het met jou? Geef je even een seintje over jezelf? Al zijn het maar 2 woorden ( "Ben OK" ofzo)



Robin, vaak komen die gevoelens en gedachten als eerste en duurt het heel lang voordat die gevoelens en gedachten niet extreem als eerste de kop op steken. Het lijkt echt een lange ontwenningstijd nodig te hebben om niet zo primair die angst/gedachten/gevoelens te hebben. Dat je er met wat meer lucht tegenaan kunt kijken. Maar snap goed hoe dat verdedigingsmechanisme werkt "zo van, dan niet hoor. Graag of niet en als je me niet wilt, dan ben ik pleite, aju paraplu". En dan de deur al achter je dicht te hebben gesmeten en de ander helemaal geen kans te hebben gegeven te reageren. Al helemaal zelf ingevuld en het allemaal persoonlijk maken.

Het is inderdaad jouw pijn en kan dat jammer genoeg niet voor je wegnemen en oplossen. Ik wou dat ik dat kon.

Maar iig fijn dat we het van elkaar begrijpen.

Ben je trouwens 100 % beter?



Ik baal inderdaad van mijn vergeten afspraak en het is ook wel de story of my life. Hoewel ik vond dat ik het wonder boven wonder erg goed deed het afgelopen jaar. Hoewel de laatste paar maanden weer veel minder. Ik merk dat ik veel chaos ervaar met twee verschillende woonplaatsen. Waar ik al een chaoot was, ben ik nu een mega chaoot. Ik ben constant van alles kwijt. Dingen die ik 1 minuut ervoor nog in handen had, kan ik nergens meer vinden. Mijn sleutels zitten constant in mijn voordeur en dan wordt er voor de zoveelste keer aangebeld dat ik de sleutels erin heb laten zitten. Alles echt alles ben ik kwijt en zelfs afspraken in mijn agenda "zie" ik geeneens. Ik heb die dag met afspraak zo vaak gelezen en ik heb het gewoon niet "gezien". Lijkt af en toe wel gigantische kortsluiting en het is erg irritant. Ik moet zo dubbel gefocused zijn om structuur aan te brengen en te houden. Daar gaat veel van mijn energie inzitten. Terwijl ik erg mijn best doe om zoveel mogelijk overzicht te creëren (daarbovenop nog eens een superopruimerige vriend die erg veel voor mij structureert. Ik zou niet weten hoe mijn leven eruit zou zien zonder hem...)



Dochter heeft vannacht flink lopen spugen. Ik bracht haar wat extra drinken (hoge koorts en zweten, dus ik wilde dat ze extra dronk) en na 1 slokje spoot er allemaal braaksel in het rond (het kwam er echt met een boog uit, gek hoor). Heel zielig, ze moest natuurlijk huilen en zat helemaal onder, incl. bed en dekens en slaapzak en vooral haar beertje, waar ze nooit een nacht zonder slaapt. Helaas kon het even niet anders en is 'beer' nu weer lekker fris. Dus vannacht heeft ze haar liefste troetel weer naast zich.

Maar vannacht was een doorwaakte nacht. Maar gelukkig komt het maar weinig voor, dus ik mag absoluut niet klagen. Nu ons kleine meisje maar weer snel beter, want overdag verveelde ze zich wel een beetje.



Ik heb vandaag het huis kerstmis gemaakt en ik vind het erg mooi. Ik zet morgen misschien foto's op hyves. Moeten jullie maar komen kijken hoe gezellie : )

Ik ben ok. Nou ja, heb inderdaad voor mijn gevoel 3 stappen terug gedaan. Afgelopen zaterdag ben ik er weer enorm doorheen geschoten. Ruzie om niets, niet kunnen slapen. Hoefde niet op de bank, want zoon sliep elders, kon dus in zijn bed. 'S morgens na 1 a 2 uur slaap, kwam vriend naar beneden en maakte een sneer: "zeker weer niet kunnen slapen" Vandaar ook mijn vraag aan jullie hoe jullie met vermoeidheid omgaan. De vermoeidheid maakt mij zo labiel (en ik ben zo’n slechte slaper) Dus de ruzie ging door, de hele dag. Pas s'avonds was er weer een gesprek mogelijk. Hij wilde mij niet begrijpen, wilde al helemaal niets te maken hebben met mijn "borderlinegedrag". Wist überhaupt niet meer wat hij wilde. En ik voel me dan zo klemgezet. Ik kan mijn verleden niet veranderen; met moeite de impact hanteren dat het op mij gehad heeft. Kan mijn diagnose niet even de deur uitdoen. Had wel willen schreeuwen op dat moment: "godver, besef wat voor een gevecht het is, dag in, dag uit" Ik had zwaar aan de drugs kunnen zijn, alcoholist kunnen zijn, in een instituut voor de rest van mijn leven. Toch sta ik hier en heb ik mijn best gedaan verantwoordelijk te zijn, te blijven. Kortom, het raakte diep allemaal.



Verder is het weer de beruchte decembermaand. Mis ik mijn familie, mijn dochter die ik al bijna 2 jaar niet gesproken heb. Gaat het met mijn zoon op en af wel/niet goed. Voel ik de druk dat er een schone lei (nieuw jaar) aankomt. Een nieuwe kans om mijn leven wat inhoud te geven (die ik wel weer niet zal pakken). Heb ik het afgelopen jaar 2 keer de dood in de ogen gekeken en daarmee het besef gekregen dat het leven o zo kort kan zijn. Zit dus met zo’n onderbuikgevoel van depressie en hopeloosheid. Soms denk ik wel eens: “of ik voel veel te veel of ik voel helemaal niets”. Kortom, ik word een beetje moe van mezelf.



Daarom ben ik maar begonnen met het afgelopen jaar financieel op een rijtje te zetten, zodat ik een goede begroting kan maken voor het komende jaar. Verder een lijstje gemaakt van alle dingen die er nog moeten gebeuren. Toch maar kijken of er plannen voor de kerst mogelijk zijn (gourmetten met schoonfamilie of zo). Zo blijf ik de verantwoordelijkheid maar nemen, al is het gevoel er (nu) even niet. 20 december kan ik eindelijk bij de psycholoog terecht.



Als ik die takkeklus (financiën) op een rij heb (heb mijn deel gedaan, nu vriends deel) dan reageer ik weer op jullie.

Ja ik ben weer zo goed als helemaal opgeknapt hoor. Jouw dochter ook al iets beter Intiem? Ik hoop het..

Ik vind het niet zo raar hoor, jouw chaos. Ik heb ook een tijdje in 2 huizen gewoond (eigenlijk 3, ik sliep ook nog regelmatig bij mijn ouders) en mijn god, wat een ramp was dat. Continu dat gesleep met spullen. Ik voelde me op beide plekken niet meer thuis, daar had ik last van. En ik had niet eens ook nog een kindje waar je ook nog voor moet bedenken wat mee moet. Hoe doen jullie dat? Heeft ze op beide plekken kleding enzo? Het zou idd een stuk makkelijker zijn als het in ieder geval in dezelfde woonplaats was ja. Het lijkt me voor jou niet echt goed, dit heen en weer gehobbel. maargoed, je woont nog niet zo lang op die plek he, misschien komt ook daar nog wel wat meer gewenning en structuur in over een tijdje.

Ik heb trouwens nog niet op je Hyves gekeken naar jullie kerstsfeer! Wij gaan het weekend maar eens een slag (lees: kerstboom) slaan. Leuk!



Shahla, je bent weer goed beig hoor! Huis weer netje, administratie. Is altijd een lekker gevoel als dat weer gedaan is. Ik moet ook echt weer wat in huis doen. Het stoort me enorm als ik achter loop daarmee. Ik plan het wel in inmijn week (die dag doe ik dat, die dag dat) en knip het daarmee in kleinere stukjes. Maar ik ben vaak zo moe als ik gewerkt heb of zoals vandaag therapie (waarover ik nog wel vertel). Dan kook ik wel als mijn vriend thuis is maar dat was het dan wel weer..



Lin, ik begrijp dat gevoel. Je wilt het inderdaad uitschreeuwen van: Halloooo! Kijk naar het geworstel dat ik doe.. Je doet ook je best, en je bent al zo ver gekomen inderdaad. Ik denk dat mensen om je heen dat wel degelijk zien, maar ze weten niet hoeveel strijd het precies voor je is. Daar kun je bij ons voor terecht ;) Ik denk ook dat mensen als ze je zo zien worstelen ook vaak uit angst zo reageren. Hij weet dan gewoon niet meer hoe hij je kan helpen (zoiets zei je volgens mij ook zelf, kan nu niet meer terugkijken)

Even een korte krabbel....moet zo de deur uit (o.a. mijn zoon bijstaan, gezien hij zo op moet voor zijn rijbewijs.....spannend hoor!!)



Nog bedankt voor jullie reacties...en ja, waarschijnlijk wil ik erkenning....daar moet ik nog even over nadenken. Het is ook, en dat schreef ik al, die k*t decembermaand......elk jaar hetzelfde gezeur. Voel me zo onmachtig en alleen......fijn dat jullie er zijn en in ieder geval een idee hebben waar ik mee worstel. (de financieen schieten al op...wat een klus)



Liefs, Lin

Fijn om weer van je te horen Lin!

Ik zal proberen vanavond weer even echt inhoudelijk te reageren, maar ik heb het druk met hetzelfde virus als jullie: eindejaarsschoonmaak, oftewel een schone start op administratiegebied. Pfffff, wat een hoop zooi -vooral veel kwijtscheldingen die ik nog moet (MOET! gaat niet zo goed met de financien hier) aanvragen- ligt er nog van na de verhuizing.

Ik heb wel even snel wat nieuwe foto's op hyves gezet. Ik hoop dat jullie mijn boompje mooi vinden?



Tot later x

En? En? Geslaagd?

Helaas, gezakt. Zijn maar een borrel (hij biertje, ik koffie) gaan drinken om de leed te verzachten. Daarna bij de aldi ff flink inkopen gedaan en onderweg naar huis een kerstboom gescoord.........nu ff koffie en een douche...



wat is dat toch met die administratie..lijkt inderdaad wel een virus. Tja, je krijgt natuurlijk niet elke maand de kans een vers jaar te starten....



tot later

Wat balen voor je zoon Lyn! Was het de eerste keer? Volgende keer beter hoop ik..



Mooi boompje hoor Intiem! Het ziet er gezellig uit bij je. Morgen gaan wij ook een boom halen, met 2 van de 3 kids. Die oudste woont hier op kamers zo ongeveer ;)



Wat zijn jullie druk met administratie. Ik niet, dus zou bijna afvragen of ik iets vergeet. Ik heb het druk met cadeautjes kopen en sociale dingen. Raak ik ook wel een beetje gestrest van hoor. Ik merk dat ik niet veel kan hebben wat buiten mijn normale ritme omgaat. Maar waar ik wel blij om ben, is dat ik veel meer zin heb meestal in kerst dan vorig jaar.. Dat is toch wel een stap vooruit!