Borderline en aanverwante zaken II

Shahla, gelukkig dat ik weet wat van je hoor. Ik weet natuurlijk niet wat er gebeurt is, maar ik hoop echt dat het een beetje met je gaat en ik denk aan je! Als je behoefte hebt om te praten, weet je ons te vinden he?! Gelukkig hebben we een (werkend?) msn groepje. En anders is er altijd nog mail.

Knuffel voor jou

Shahla, wat fijn dat je er weer bent. hopelijk had je vandaag een goeie dag.. Succes morgen bij de tandarts! Altijd een hekel aan, terwijl ik een zeurdoos ben want ik heb eigenlijk nooit wat. maar mooi voor jou dat die kies exit gaat, toch?



Even nog naar jou Intiem, ik herken dat erg wat je schrijft over die vele prikkels en dat je dan weinig kunt hebben. Ik had dat ook de afgelopen tijd met die feestdagen. Soms zou ik dan echt niemand meer om me heen willen hebben (en dat terwijl ik lastig alleen kan zijn, kun je nagaan ;) Ik heb het idee dat jij er wat sneller last van hebt maar ik merk het dus bij mezelf bij dit soort dagen en bij onverwachte wijzigingen in plannen enzo, en voornamelijk als ik erg moe ben. Gaat dat nu beter bij je nu de rust wat is weder gekeerd?



We hebben idd Msn nog niet in gebruik genomen. Shahla is nog de laatste die zich moet aanmelden. Ik heb er eerlijk gezegd ook even niet meer naar gekeken maar wie de behoefte voelt mag daar wat neerzetten. Wie weet schrijf ik er binnenkort iets, als ik iets hier liever niet neerzet. Zo niet voorlopig, ook geen punt toch. Het loopt niet weg.



Lin, ik ben trouwens erg benieuwd tzt naar je ervaringen bij de Vers-training. Je hoort daar vaak goeie berichten over. Je hebt het ooit wel geschreven, maar in het verleden heb jij toch al langdurig) therapie gevolgd? Ik vraag het omdat ik toch echt hoop grotendeels van mijn klachten af te zijn na mijn therapie, die nog een jaartje denk ik voortduurt. Hou ik mezelf voor de gek daarmee? Ik kan dat moeilijk inschatten (ook nav jouw dagbehandeling en je ups en downs nu Intiem). Ook omdat ik er vaak wisselend nog over denk, de ene dag heb ik goeie moed, de andere dag denk ik dat het nooit meer goed komt. Recente onderzoeken zeggen dat borderline tegenwoordig redelijk goed te behandelen is met een langdurige (cogn. gedrags-)therapie, dat lijkt positief en daar geloof ik ook wel in. Het is natuurlijk voor iedereen anders maar zou zo graag willen weten wat uiteindelijk het resultaat wordt. Ik merk wel dat bij bepaalde klachten de scherpe randjes eraf gaan. Dat geeft hoop.

Shahla, er hoeven toch geen schokkende dingen te zijn gebeurd als het even niet goed gaat. Daar is gelukkig geen excuus voor nodig. Het zou wat zijn he.

Maar vooral erg jammer voor je dat je je nu voelt zoals je je voelt. De pijn (van je kies) zal je daar zker niet bij helpen dnek ik. En heb je ook weer last van je cyclus als in de zin dat dat je stemming negatief beinvloedt?

Nou meid, lekker onder de mensen blijven komen hoor. Geen hide and seeck spelletjes doen he. Als je de mensen IRL niet kunt verdragen, dan zijn wij een mooi alternatief toch?

Vervelend is dat he, dat wegrkuipen. Dat doe ik ookm altijd zo, maar met gevolg/risico dat ik ook niet meer goed voor mezelf zorg (op tijd opstaan, aankleden, naar buiten gaan). Wat dat betreft is verplicht onder de mensen komen een goede om op dat vlak niet weg te zakken. Kun je niet gewoon proberen afspraken te blijven maken buiten de deur? Dat houdt je iig enigzins scherp.



Jee, als jij dat ook hebt van dat alleen willen zijn Robin. Ik ben dus juist erg van het alleen willen zijn en dan al helemaal. Zou dan rustig een halve week mezelf willen opsluiten en niemand zien.

Het gaat nu weer beter hoor, maar ik verlang er echt erg naar. Bijna irritant, omdat ik er zo op gericht ben (dagen zelfs aftel totdat ik weer alleen ben). Ik leef echt toe van alleen zijn dan naar alleen zijn dag, zo erg is het zelfs en dat vind ik wel een beetje storend. Omdat dat het genieten van samen zijn ook wel in de weg kan staan (als ik constant onbewust daarmee bezig ben, als ik dnek in termen ah gelukkig, maar morgen is iedereen weer weg).

Nogmaals, ik kan erg genieten van samen zijn. Maar wel alles binnen de juiste verhouding en die slaat (bij perioden) heel erg uit naar 80-20 in het voordeel van alleen zijn. Is dat niet een beetje gek??



Vandaag ben ik gebeld door een mevrouw van de psychologische onderzoeken. Ze noemde het persoonlijkheidsonderzoeken en legde het uit als een sterkte zwakte analyse van je persoonlijkheid en een vaardigheidsonderzoek om te kijken waar mijn vaardigehden zitten (en dus ook een intelligentietest dacht ik). Dit begint volgende week en duurt een paar dagen (elkens twee uur).

Ik schaam me wel, omdat ik volgende week weer naar de peut ga en ik durf eigenlijk niet. Ik schaam me erg voor mijn vergeten afspraak en maak me druk om wat ze wel niet van me denkt. Ik wil dan het leifst mijn kop in het zand steken en helemaal nooit meer gaan. Doe ik niet hoor, maar ben dan bang dat ze het erg afkeurt en me waardeloos vindt. Terwijl ik het ook erg slecht vind van mezelf, maar vooral onbegrijpbaar waarom mijn hoofd zo'n zeef is dat het er zomaar doorheen valt. Dat ik twintig keer zo'n bladzijde voor me heb en het gewoon niet waarneem.



Vnadaag weer lekker boos mogen worden op instanties (mijn verzekreing waar ik veel tijd in heb gestoken met uitzoeken blijkt dus niet veranderd GRRR en mijn huisarts (nieuw, vandaag voor het eerst kennis mee gemaakt) wil ik niet. Wat een suffe eikel is dat zeg. Dus ik bellen dat ik een ander wil, mag het GVD geeneens grrrr. Ja mag wel, maar niemand wil me aannemen vanwege een collectieve afspraak onder de huisartsen hiero dat ze geen wegloop pantientjes van anderen aannemen. Doe effe normaal!



Robin, MSN loopt zeker niet weg. So wie so een fijne plek om te hebben voor meer prive dingen.



Lin, wat tof dat je aardig kon sturen in je denken/voelen. Robin heeft wel gelijk hoor, er valt (erg veel) winst te behalen met goede cognitieve gedragstherapie. Misschien niet voor iedereen. Maar iemadn die erg graag wilk, zal er so wies o veel kunnen halen dnek ik. Scherpe randjes worden daardoor echt minder en beter mee te dealen.



Mijn lief komt me zo ophalen, dus moet afsluiten. Tot later

Spannend Intiem, die ondezoeken volgende week. Ik ben erg benieuwd hoe je het vindt en wat er uit komt natuurlijk!

Als ik jou was zou ik bij je therapeut gewoon zeggen wat je hier ook schrijft: dat je je schaamt voor je vergeten afspraak en hoopt dat ze nu niet negatief over je denkt. Dat zal ze vast prettig vinden als je dat gewoon eerlijk zegt.



Ik heb ook altijd de neiging weg te kruipen, geen telefoon op te nemen, in bed te blijven, dat soort acties. Ook is mijn ritme qua eten en slapen dan vaak heel anders (lees: geen ritme) als het ff wat minder gaat. Voor ons allemaal dus een belangrijk punt.



Fijn weekend alvast, laterz.

Hai, ben werkelijk waar gesloopt, dus ga op de bank liggen en kom er niet meer vanaf. Fijne avond allemaal

Wat bedoel je Shahla. Het is inderdaad een nieuw jaar en je zou dus willen dat je met een schone lei begint? Blanco verdergaan? Tja, je gaat gewoon verder waar je bent gebleven, nieuw jaar of niet. En elke dag (he, elke seconde ) is er een met nieuwe kansen etc.

Misschien moet je een beetje kijken naar je verwachtingen en je doelen op een haalbaar niveau stellen. Dan is de kans groter dat je succes hebt met het behalen ervan en hoef je ook niet zo (over jezelf?) te balen.

Dus even overstappen naar wat meer kant en klaar leven en de hogeren doelen/wensen uitstellen tot een betere tijd?



Of ben ik nu te simplistisch met mijn zgn. oplossingen? Dit is nl. wat ik wel bij mezelf doe als ik merk dat veel dingen voor mij niet haalbaar zijn. Ik probeer dan mijn doelen in die periode zo laag mogelijk te zetten, dus niks meer willen dan wat absoluut noodzakelijk is (koken en schoonmaken idem, of vriend vragen om te helpen. Maar er komen bijvoorbeeld echt weken voor waarbij koken nauwelijks lukt). Dan klim ik daar vanzelf na een week of twee langzaam weer uit, waarbij ik weer eens een keer echt kook en niet iets in de magnetron flikker enzo (of uberhaupt eet, want als dochter er niet is, wil ik dat ook wel eens overslaan) wordt het telkens een stukje beter.



Hou je ons een beetje op de hoogte van jezelf voor zover je dat kunt opbrengen?



Ben hier voornl. moe. En een (klein) beetje emotioneel, overprikkeld. Maar verder ok.

Ik ga mijn excuses ook zeker aanbieden aan de peut Robin.

Ritme, hmmmmm, errug belangrijk punt ERRUG! Ik maak er al snel een troepje van hoor. Ben zo'n ongeleid projectiel die alles door elkaar schopt. Daarom ervaar ik mijn vriend ook wel eens als mijn moeder als hij me de hele tijd loopt te vertellen wat ik moet/niet moet doen (kom nou naar be-hed, etc.). Maar ja, dan zou ik moeten stellen dat ik dan geen aanleiding zou moeten geven voor dat soort opmerkingen. Hij is alleen zo'n type van de structuur en regelmaat in eigen leven en ik ben allesbehalve dat.



Of nee, dat zeg ik verkeerd, ik heb natuurlijk ook wel structuur (ben veel beter in financien afhandelen en bijhouden bijvoorbeeld en in dingen uitzoeken enzo), maar wat betreft ADL (algemeen dagelijkse levensbehoeften als elke dag koken, opruimen, op tijd opstaan, op tijd naar bed gaan, orde houden in dingen) is hij duizend keer beter dan ik.



Robin, van je klachten afzijn is wat anders dan je klachten/beperkingen minder ervaren, er minder snel tegenaan lopen, etc. Als het goed is, levert je therapie je een hoop op en kom je telkens een stuk beter in je vel te zitten. Maar je wordt geen ander mens Robin! En dat geldt natuurlijk ook voor Lin (hoe is het Lin?). Hooguit is er beter met jezelf, anderen en de dagelijkse dingen op je levenspad om te gaan.

Shahle voel je je alweer iets beter? Dat idee van nieuw jaar, nieuwe ronde nieuwe kansen heeft iedereen wel een beetje denk ik. Maar er zijn er maar weinig die deze voornemes uitvoeren volgens mij. Het zijn in ieder geval weer de gewone dagen, net als anders.



Intiem, hoe gingen je onderzoeken? Ik ben benieuwd joh. Je zal wel moe zijn.



ik heb vandaag een rustige dag. Wel fijn, want morgen ga ik weer een paar uurtjes werken. Wel even boodschappen gedaan, apotheek, dat soort dingetjes geregeld. Niet echt boeiend dus. Ik voel me wel rustig. Beetje somber maar dat is niks nieuws. Het wordt ook zo vroeg donker, bah.

Ik ga zo de deur uit, eten bij een vriendin waar ik al minstens een jaar niet meer ben geweest (wel afgesproken, maar nooit meer bij haar thuis). En ben zo moe moe moe. Ik lijk wel niet genoeg bij te kunnen slapen. Ik heb ook grote moeite met mijn administratie (lees: paniek. Het duizelt me aan alle kanten en ik lijk er wel in te verdrinken). Maar aangezien het financieel he-le-maal NIET goed gaat, moet ik wel allerlei kwijtscheldingen aanvragen. Maar oh wat zou ik hier graag hulp bij willen, want mijn hoofd is complete chaos en raakt er helemaal van in paniek.



Verder heb ik het onderzoek morgen, dus kan ik er nog niks over vertellen.



Fijn dat je in rustig vaarwater zit Robin! Ik ben heel erg benieuwd hoe het met ons groepje gaat. Het is zo rustig en ik hoor ook zo weinig van Lin. Geen idee of dat een goed of slecht teken is? En Shahla, hoe kom je concreet de dag door? Je omschrijft het e.e.a., maar weet niet goed wat dat voor jou betekend in de praktijk.



Ga me klaarmaken om weg te gaan.

Werkse morgen Robin en tot snel allemaal!

@Intiem: Ok ik dacht dat je het vandaag had. Nou succes dan alvast voor morgen! Balen joh dat je zo moe bent. Hoe komt dat dan denk je, door je gestress om oa financiën? Wel pittig dat je juist nu hebt afgesproken, maar misschien wel even een leuke afleiding..?

Je bedoelt het msn-groepje? Ik heb er een berichtje geplaatst. Ik dacht dat jullie daar dan een mailtje over zouden krijgen maar niet dus. Daarin schreef ik ook dat ik me er nog niet echt in heb verdiept..



Hoe kan het ook anders, vanavond voel ik toch wel weer wat onrust. Ik denk omdat ik morgen moet werken, daar ben ik dan wel wat gespannen voor. Hoop dat het een beetje lukt. Ook wel fijn hoor, een beetje ritme oppakken.

Ik ben er nog hoor, lees ook wel mee. Maar kom op een of andere manier niet echt tot schrijven. Ook ik voel "de nieuwe start" en probeer me daar tegelijkertijd niet door te laten leiden (lijden? hihi). Op zich gaat het goed. In ieder geval al een aardig tijdje geen groot conflict met vriend, dat is fijn. Vandaag naar de tandarts geweest (had ook al weken kiespijn), zat een groot gat, is gevuld en hopelijk houdt de vulling....Vrijdag met een kennis afgesproken om te gaan wandelen (goed zo Lin, goed zo). Verder met mezelf afgesproken om deze week bij de hobbywerkplaats te gaan kijken (via GGZ is het ook zo lastig om iets te doen te vinden). Gisteren is mijn PC gecrasht...alles kwijt (overzicht vorig jaar, begroting dit jaar, foto's...grrrr). Dus het gaat.....(en ik probeer hard geen drama's te veroorzaken...denk stiekem dat ik deels "onbewust" stuur omdat ik ze ergens nodig heb om me "levend" te voelen)....Kortom, ik probeer rustig aan een goed (evenwichtig) jaar in te gaan.....Met zoon ging het weer even minder (was depressief) en dan word ik weer zo bang (ik ga nooit over de zelfmoord van mijn moeder heenkomen, realiseer ik me dan). Zelfmoord is waarschijnlijk de enige dood die je kunt voorkomen....pfff....Bij ziekte of ongeluk is het onvermijdelijk en misschien dat je daarom rust kunt vinden. Bij zelfmoord zul je die rust nooit hebben. Sorry, had vrijdag een crematie....en dan ga ik er weer zo over nadenken (en dan ook nog mijn zoon depressief....angst voor die o zo vervelende genen)....Bij mijn moeder was er niets..geen dienst, geen mis, alleen snel de kist de grond in (onder politiebegeleiding, omdat er familieleden waren die bedreigingen aan mijn vaders adres hadden geuit....). Soms overweeg ik om alsnog een dienst voor haar te houden. Maar goed, genoeg moeilijke gedachten....



Robin, zou je mij jullie emailadressen en msn url kunnen sturen. Ben dus alles kwijt. Verder bij jou dus ook rustig? Is dat voor jou als "bordeliner" soms ook saai? Voel je je dan ook leeg? (probeer dat mechanisme te doorgronden). Hoeveel uur werkte je ook al weer? Is dat nog steeds vol te houden?



Intiem, het klinkt alsof je achter jezelf blijft aanhollen. Misschien kun je een pauze inlassen? Of in ieder geval alles tot een minimum beperken? Maak anders een lijstje van de dingen die moeten gebeuren en zet er ook een paar simpele, snel klaar, dingen op. Strepen als je iets klaar hebt. Geeft lucht in je hoofd (althans bij mij). Niets lukt als je te moe bent....dat is dus je prioriteit. Als je hulp nodig hebt bij je adminstratie, kun je mij altijd mailen (ben er erg goed in....). Heb er bij het VGZ mooi voor gezorgd dat de incassokosten niet op zijn zoon verhaald gaan worden......



Shalha, had al een tijdje het gevoel dat het niet zo goed met je ging....Kan niet zeggen waarom, maar iets in de toon van je postings. Of eerder het ontbreken van een bepaalde vrolijkheid (luchtigheid)?? Maar misschien ben je zo en/of schrijf je zo. Je bent ook zo druk geweest met het regelen van van alles. Instanties, brommer, zoon, tandarts. Dat heeft ook z'n weerslag. Hopelijk zijn er ook leuke dingen in de leven? Daaronder een hoop verdriet wat je zeker (gehad/hebt) moet hebben m.b.t. je kinderen. En dat alles in je eentje. Ik kan me voorstellen dat het dan even genoeg is. En ook dat je sterk wil zijn en het schip vaarend te houden (ben dat zelf ook jarenlang geweest). Maar het geeft niet om het even niet te kunnen om even niet sterk te zijn (sterker nog...uiteindelijk is dat zelfs beter, geloof ik). En dat menstruaties k*t zijn, grrrr, daar kan ik ook over meepraten. Hoop dat het snel beter met je gaat....



Tot zover,



liefs allemaal

o, en Intiem...succes morgen met het onderzoek!!!!!!!

Ha Lin, fijn om weer wat van je te horen (een klets verhaaltje bedoel ik).



Joh, ik ben ook zo goed in administratie geloof ik. Punt is alleen dat het bij perioden zoveel tegelijk kan zijn. En dat het zoveel energie kost om achter werkelijk alles aan te moeten gaan. Ergens vind ik dat ook altijd een uitdaging om voor elkaar te krijgen waarvan ik vind dat dat terecht is. Maar instanties lijken soms in het leven geroepen te zijn om het je zo moeilijk mogelijk te maken (net als telefooncomputers bestaan om vooral maar te ontmoedigen grrr). En als het lukt, ben ik trots op mezelf.



Maar zoals nu pluk ik de vruchten van mijn impasse van de afgelopen 2 maanden. Ik ben eventjes niet heel allert geweest en daarnaast was ik zo ontzettend moe, waardoor ik bijna niks uit handen kreeg. Blijkt dat ik teveel in het rood stond, waardoor automatische incasso's neit ge -ind zijn. Kom ik er deze maand achter dat ik ca. 1000 euro schuld heb, omdat huur bijvoorbeeld niet betaald is en blijkt nu na een paar maanden wonen in dit huis dat ik eigenlijk boven mijn stand leef. Mijn energienota is ruim twee keer zo hoog (gaskachels in ongeisoleerd huis) als in mijn oude huis (gewoon HR verwarming met dubbel glas) en dat is al eenderde van mijn inkomen. Tja, dan blijft er niet zoveel over en als dat zo doorgaat, ga ik echt definitief in het rood, puur om het wonen (niet verwarmen vind ik eerlijk gezegd ook niet zo'n optie...).



Maar goed, mijn ellende komt voort uit al die kwijtscheldingen waarvan ik hoop dat ik er (deels?) recht op heb. Maar dan moet echt mijn hele binnenzak binnenstebuiten gekeerd, incl. alle heffingen waar ik recht op heb (what the f*ck, weet ik veel) en dan wil de belastingdienst dat niet vertellen vanwege privacy en dan moet ik daarvoor een afspraak maken, wat misschien pas over een maand kan, terwijl ik binnen 2 weken de aanvraag ingediend moet hebben....Hellup.

Dan lopen de tranen me op dat moment echt over de wangen van paniek en dan voel ik me ZO lamgeslagen (en word ik boos op zo'n miep die me dat gewoon niet wil vertellen).

Bah, ik verzuip in die klote papieren, terwijl ze wel zo belangrijk zijn voor financiele armslag (en dan baal ik gelijk weer dat ik een fiets heb gekocht die veels te duur bleek, die anderhalve maand later weer gestolen is). Ik doe het zelf en daar bovenop voel ik me gepakt door niet welwillende instanties. Bah, kan mijn (lage) energie wel beter gebruiken.



Maar goed, het gaat echt niet beroerd hoor. Ik blijf vinden en voelen dat ik hogerop wil (of anders gezegd een toekomstperspectief wil opbouwen waarin werk in wat voor vorm dan ook voorkomt) en dat ik moet groeien. Anders zit ik hier voor de rest van mijn leven en leef ik het niet zoals ik het wil en voor me heb (en ook vind zoals het hoort te zijn). Dus dat zijpaadje blijft bestaan, naast mijn state of being. Maar daarnaast ben ik mopperig, erg moe, rommel en kloot ik teveel en voel ik me dikker worden (huh, da's meer een feit, want broeken gaan steeds minder goed dicht en ik wil dat paadje niet weer bewandelen. Maar actie blijf ik lastig vinden in deze periode).



Oh ja, en ben bang voor de uitslagen van die testen. Ben gewoon bang voor de gevolgen daarvan en dat werkt twee kanten uit. Bang omdat ik GOED word bevonden (want creche, want werk, want alles) en bang dat ik NIET goed word bevonden (want dat werkt verlammend, dat werkt contra productief, dat werkt afglijdend denk ik wel eens). Weet zelf eigenlijk geeneens wat ik nu verwacht of wil. De ups en downs en ups en downs en zucht. Kan het niet gewoon duidelijk zijn hoe het gaat??

Vind het zo stom van mezelf dat ik ook alleen maar in (angstige) termen kan denken als in dat het goed gaat, terwijl zoiets ook zo subjectief en wisselend kan zijn als het leven zelf. Ik zie het als een statisch gegeven waar een statisch gevolg op komt en dat ik dat stacato moet kunnen, omdat dat nu eenmaal zo gaat als het goed gaat. Ik heb dan geen oog meer voor processen of dat dingen niet zo zwart wit zijn als waar ik bang voor ben. En die stomme angst verlamd weer om vooruit te komen.



Vandaag vertelde mijn vriendin mij dat ik niet moet onderschatten dat stress gevoeligheid, stress aankunnen, etc. ook opgebouwd kan worden. Dat ik niet moet denken dat ik (stress kip als ik nu ben) daardoor geen stress aankan. Je wordt weerbaarder in zoiets en dat kan ik me wel voorstellen. Dus geen reden om struisvogelpolitiek te beoefenen.



Ooohw sorry, ben nu alleen maar over mezelf aan het lullen (had ik even zin in haha). Morgen zal ik inhoudelijk op jullie reageren en op alle gedachtenspinseltjes of spinsels die zich in jullie leven afspelen.

Werkse vandaag Robin

Lin, ik vind het ook leuk weer van je te lezen. Ik zal je die mailadressen etc. even mailen vanavond. Wat balen dat je alles kwijt bent op de computer!

Kan me zo voorstellen dat je van slag bent door die crematie. Dat kan dan zo'n onwijze trigger voor je zijn he. De zelfdoding van je moeder is ook echt je grote verdriet zo te lezen. Het moet ook vreselijk voor je zijn.



ik werk nu 8 uur in de week, verdeeld over 2 ochtenden. Zelfs dat is soms lastig vol te houden, maar dat heeft voornamelijk met die pijnklachten en vermoeidheid daardoor te maken. Al merk ik ook dat het zowiezo zwaar is. Zoals vanochtend zit ik bij het minste geringste al te stressen (echt om niks hé) en mijn tranen in te houden. Waar dat dan van komt, Joost mag het weten. Maargoed, ik en nog steeds blij dat ik werk. Het is geen moeilijke baan en daarom wel te doen op het moment. Ook houdt het ritme in mijn week en ik heb een paar leuke collega's. Ook is het fijn dat ik na de dinsdag altijd weer 2 dagen heb om wat bij te tanken.



Jij noemde me even zo Lin, maar ik zie mezelf echt niet als Borderliner trouwens. Jullie wel? Maar je vroeg daarbij of ik het niet als saai ervaarde als ik me rustig voel. Dat niet, wel raak ik ervan in de war: zie je wel, ik heb me al sie tijd aangesteld, er is niks met mij. En ik heb de neiging mezelf dan voor de gek te houden: zou het nu dan 'over' zijn? Vervolgens valt dat dan weer tegen, zoals vandaag.



Shahla, ik merk het ook aan de toon in je berichten dat het niet zo lekker gaat. Hoe is het nu meid?

intiem schreef op 08 januari 2008 @ 00:50:



Oh ja, en ben bang voor de uitslagen van die testen. Ben gewoon bang voor de gevolgen daarvan en dat werkt twee kanten uit. Bang omdat ik GOED word bevonden (want creche, want werk, want alles) en bang dat ik NIET goed word bevonden (want dat werkt verlammend, dat werkt contra productief, dat werkt afglijdend denk ik wel eens). Weet zelf eigenlijk geeneens wat ik nu verwacht of wil. De ups en downs en ups en downs en zucht. Kan het niet gewoon duidelijk zijn hoe het gaat??

Vind het zo stom van mezelf dat ik ook alleen maar in (angstige) termen kan denken als in dat het goed gaat, terwijl zoiets ook zo subjectief en wisselend kan zijn als het leven zelf. Ik zie het als een statisch gegeven waar een statisch gevolg op komt en dat ik dat stacato moet kunnen, omdat dat nu eenmaal zo gaat als het goed gaat. Ik heb dan geen oog meer voor processen of dat dingen niet zo zwart wit zijn als waar ik bang voor ben. En die stomme angst verlamd weer om vooruit te komen.

@Intiem: Wat jij hierboven schrijft is zo enorm herkenbaar. Ik kan me zo voorstellen dat je bang bent voor de uitslag van die test, hoe dan ook. Beide kanten op levert stress op. Maar wat je daarna dan schrijft is ook zo waar, het is niet zo zwart-wit. Je raakt heus niet meteen die zekerheden kwijt (uitkering, creche etc.), en ook al valt de uitslag je erg tegen in de zin van ernstige psychische klachten maakt dat de situatie nu in praktijk niet anders. Je kan wat je kan en je doet wat je doet..

Maar oh, wat wil je het graag anders (werken leven zoals de anderen). Het straalt van je bericht af en ik voel met je mee. Ik wil dat ook zo graag dat ik er tranen van krijg. Maar voorlopig echt onmogelijk (In mijn geval is het in de 1e plaats mijn lich. gezondheid die me zo beperkt maar misschien wel net zoveel mijn psychische klachten, who knows)..



Maar hoe ging het vandaag? Vertel vertel! Alhoewel, morgen of overmorgen is ook prima, je zal wel hartstikke moe zijn.



Nog even, wat kl#%$! van je schulden zeg. Dat verwacht je dan niet en dat ligt dan ineens op je bord, terwijl je dcht dat alles wel goed liep.. Bah. Hopelijk krijg je het nog met elkaar met die kwijtscheldingen enzo. Die financiele zorgen heb ik vroeger altijd onderschat. Ik kom uit een redelijk welvarende familie en dan denk je nooit echt na over die dingen. Nu gaat het redelijk bij ons maar eerst ook veel gedoe gehad, met alimentatie, onzekerheid over verzekeringsdeclaraties, uitkering etc. Ik raakte daarvan ook goed van slag zeg. Je bent vaak zo afhankelijk van instanties, van anderen hé. Dat maakt het zo onzeker en onrustig.

Hai Robin Lin en Shahla (en anderen?),



over mijn financiele situatie wil ik ook eigenlijk niet klagen hoor. Want ik heb -ondanks mijn Wajong- eigenlijk een vrij goed inkomen al zeg ik het zelf. Ik vind zeker niet dat ik het slecht heb, want er zijn mensen die het tig keer slechter hebben (dan heb ik het alleen over NL, nog niet eens over het buitenland). En ik ben gezegend met een goed stel hersens die mij voordeel oplevert boven mensen die erg bescheiden zijn of gewoon niet weten waar bijstandsniveau-ers hun mosterd halen (kwijtscheldingen, tja, als je niet weet dat je daar wel eens recht op kunt hebben, hoe kun je het dan ooit aanvragen).

En daarnaast ben ik in de bevoorrechte positie dat de meeste mensen in mijn omgeving een redelijk inkomen verdienen en ik best wel eens verwend word (zoals vandaag wilde mijn zusje mij trakteren op lunch) of de afdankertjes van mijn shop verslaafde zusje (lees: kleren die soms nauwelijks gedragen zijn). Daarnaast zijn opa en oma (de ouders van lief) best bedeeld en krijgt dochter daardoor ook luxe producten die ikzelf niet zou kunnen betalen. En ook lief krijgt regelmatig geld toegeschoven waar hij niet altijd lullig om doet en mij ook wat toeschuift of dingetjes voor mij betaald. Dus je moet mij maar zien als bijstand +

En dat maakt vooral dat ik niet moet miepen en zeiken, want als puntje bij paaltje komt zal ik altijd te eten hebben (lief zal mij/dochter echt niet brodeloos door het leven laten gaan hoor) en ik heb een leuk en gezellig huis die helemaal niet armoeiig is ingericht, ik kan af en toe de auto lenen van lief (moet je niet mee aankomen bij mensen met bijstand) en zo zijn er wel meer van die dingetjes.



Maar ik ben vooral erg gesteld op mijn eigen onafhankelijkheid en ik vind het verschrikkelijk als ik geld moet lenen om rond te komen of dat ik heel knieperig moet zeggen dat een rondje koffie er niet inzit, terwijl ik een fancy lunch krijg van zusjelief. En dat geregel en gestress omtrent die kwijtscheldingen. Alleen daarom al zou ik soms wensen dat ik niet wist waar ik de mosterd halen kon, want dat soort kennis geeft gelijk weer actie en regelplicht en daar ben ik nu juist zo moe van.

Maar goed, ik begin als een gebroken plaat te klinken geloof ik.



Ik heb vandaag de eerste testdag gehad (van 10.00 - 12.00 uur) en daar ben ik inderdaad erg moe van. Ook omdat ik weer veel te laat ben gaan slapen en daardoor mijn ritme helemaal omgegooid heb en ik het hele testgebeuren ook best wel emotioneel en spannend vind, etc.

Maar goed, ik vond er erg rare vragen tussen zitten. De test bestond voor vandaag uit bijna 600 vragen, maar die kon ik echt niet allemaal maken. Pfffff, na 200 vragen kreeg ik echt moeite om de vragen goed te lezen en te begrijpen (moest wel drie keer lezen om te snappen wat ze nu precies vroegen). En sommige vragen vond ik erg lastig te beantwoorden, omdat het soms wel, soms niet opgaat en wat is dan meer waar.

De vragen varieerden van: lees je graag technische tijdschriften (?) tot: als een groep mensen iets slechts is overkomen, dan zouden die mensen samen moeten afspreken wat ze daarover vertellen en zich daar ook aan houden (HUH????)

Soms erg gekke vragen waarbij ik dan echt dacht wat ze nu probeerden te ontdekken. Ik bedoel, vragen als hoor je stemmen, tja, dat is wel duidelijk wat ermee bedoeld wordt. Maar er zitten echt van die gekke vragen tussen die jouw mens/wereldbeeld moeten verduidelijken denk ik.

Volgens mij scoor ik laag op paranoia (zaten vragen tussen die overduidelijk zaten in de para hoek) en volgens mij scoor ik hoger op stress gerelateerde depressie. Ook zit ik denk ik meer in de irritatie hoek (sneller geirriteerd dan gemiddeld). Maar goed, dat zou mij niet verbazen, want dat weet ik ook wel van mezelf.

Oh ja, en wat ik helemaal niet begreep aan de test, is dat je de vragen moet beantwoorden vanuit je gezonde zijn. Dus je moet proberen je te herinneren wat jij als gezond/goed in je vel zittend mens bent en dan de vragen beantwoorden. Want ze willen je karakter boven tafel krijgen en die zoveel mogelijk scheiden van gekkigheidjes door je ziekte.

Maar ja, wat zou je dan moeten beantwoorden op bijvoorbeeld het horen van stemmen? Ik neem aan dat als je niet psychotisch bent, je die niet hoort. Maar als je dan invult dat je geen stemmen hoort (voordat je ziek werd), terwijl je dan die dus wel hoort??? Hmmm, misschien toch nog even navragen, want soms zat ik echt te denken met welke pet (ziek/niet ziek) op ik de vraag moest beantwoorden. Ik bedoel, als "niet ziek" heb je toch ook geen klachten?



Robin, ik hoop dat ik ooit hetzelfde ga doen als jij, nl. ook (beginnen met) 2 halve dagen. Eerlijk gezegd lijkt me dat -naast doodeng- ook heerlijk! Eindelijk een klein stukje gezond naast al die andere hokjes. Eindelijk een stukje leven dat je ongegeneerd mag opblazen als mensen je vragen wat je 'doet' op feestjes (want jij hebt dan een mooi antwoord, who cares dat het 'maar' 2 halve dagen is, dat zeg je er dan toch gewoon lekker niet bij?!?)

Kijk, ik heb geen fysieke beperkingen en geen chronische pijn (wel chronische moeheid LOL, maar dat is wat anders), dus voor mij is het natuurlijk andere koek en waarschijnlijk ook beter vol te houden in vergelijking met jou. Ik hoop echt dat ik daar in het komende anderhalf jaar naar toe steven en zodra dochter naar school gaat, ik weer een beetje meer-mens word ipv minder-mens sinds dagbehandeling (in de maatschappelijke zin bedoel ik).



Shahla, ik ben niet zo gevoelig dat ik jouw stemming proef. Ik heb wel al die tijd het idee gehad dat ik met een erg nuchter digidinnetje van doen had, zo ontnuchterende antwoorden kon je soms geven haha. Je leek niet erg snel van je stoel te flikkeren of onder de indruk te zijn van al te emotionele uitspattingen. Misschien wel juist omdat je overkomt als iemand die heftige op en neer drama's wel een plekje heeft kunnen geven (bij jou ontbreekt naar mijn beleving drama, die ik een tikkeltje meer in huis heb, getuige jouw gebrek aan huiselijke ruzies enzo haha). Ik bedoel het complimenteus hoor, met kijk eens hoe evenwichtig je overkomt. Maar misschien ontbreekt daarbij het gevoels aspect wat juist kan duiden op lekker in je vel zitten? Misschien dat de anderen je daardoor wat mat hebben ervaren?

Maar goed, ik/wij kunnen er onze ideeen wel op loslaten. Maar wat vind je zelf hoe het nu met je gaat? Heb je het idee dat het bergafwaarts gaat of gaat het een beetje beter nu je menstruatie weer achter de rug is?



Oh ja Robin, ik ben best angstig voor uitslagen, net als jij. Maar over het nut van die test, daar ben ik dan -al makende- wel weer overtuigd van de zinvolheid ervan. Omdat ik dan op objectief gezien afwijkend gedrag-vragen toch heel eerlijk ook wel weer moet toegeven dat ik een bevestigend (dus afwijkend volgens de norm) antwoord moet geven. Dat ondersteunt mij wel in het feit dat ik (ook ik) dus mijn eigenaardigheden wel heb (gelukkig ergens, want anders voel ik mij die aanstelster bla blaaaaaa, waarvan jij jezelf ook wel eens beschuldigt). Kijk, hebben we toch op een boel punten dezelfde angsten ; )



Maar ik heb vandaag ook beweerd dat ik A) gelukkig ben

B) niet van mijn moeder hou

C) niet van mijn vader hou

en of ik een belangrijk persoon ben, bedenk ik me nu, heb ik niet ingevuld



Nou, dat zijn wel beweringen die staan hmmmmm



Lin, hobbywerkplaats is leuk! Ten minste, die van Nijmegen was erg leuk. Wij hebben daar met de GGZ ook een kennismakingsdag gehad in het kader van dagbesteding. Ik was erg onder de indruk van de vele professionele apparatuur/spullen die ze hadden en de mogelijkheden die ze boden. Ben benieuwd wat jij er van vindt?

Kan me voorstellen dat het er altijd in zal blijven hakken als je bij dierbaren iets proeft van depressieve gevoelens (dus niet een dipdag of wat, maar toch wel wat dieper). Het is logisch dat er bij jou dan vanalles op scherp komt te staan, zeker als het je kind betreft die toch ook een genen nazaat is. Je ontkomt er niet aan. Maar ik hoop dat je je zoon dan toch heel erg kunt zien als een ander individu in een andere tijd en andere omstandigheid. Bovendien ben jij/zijn anderen waaronder hulpverlening toch ook heel alert op je zoon en krijgt hij begeleiding?



Ik kan me goed voorstellen dat je je moeder op een of andere manier toch een dienst wilt geven. Iets dat jou en haar recht doet in de gevoelens die je hebt. Iets symbolisch om haar en jezelf mee te geven. Misschien hoeft het niet eens per se in een dienst, want dan heb je al vaak een boel anderen daarvoor nodig en ik weet niet of deze behoefte ook door anderen gedeeld wordt? Maar voor jezelf kan je er so wie so iets moois en bijzonders van maken. Denk bijvoorbeeld aan muziek uitzoeken voor haar, iets schrijven over haar, dat inspreken op een cassettebandje of een mooie film/fotoalbum van/over haar maken. Een bloemstuk maken en dat alles op een bijzondere dag (met je naasten misschien) of een erg mooie en zonnige dag bij elkaar brengen. En achteraf iets fijns doen, zoals samen wat drinken op de ongetwijfeld ook mooie momenten van je moeder.



Toen mijn moeder overleed, hebben mijn zusje en ik so wie so veel zelf gedaan (mijn moeder overleed na een lang ziekbed, dus dat was niet onverwacht). Ik heb de kist beschilderd, we hebben samen de kaarten gemaakt, de gedichten uitgezocht, een verhaal geschreven en achteraf zijn we na de dienst met iedereen uit eten geweest (was de wens van mijn moeder, want ik vond het een beetje gek) en dat was best leuk eigenlijk. Want we hebben ook gelachen om de gekke dingetjes en daar mag ook plek voor zijn als je aan iemand denkt.

Maar doe vooral waar je behoefte aan hebt.



Lieve meiden, tot de volgende x

Je hebt toch wel officieel de diagnose borderline, Robin? Ik zat er nog over na te denken. Het is natuurlijk maar een etiket. Een vloek en een zegen. Een vloek omdat er zoveel negatief over geschreven is, zonder compassie voor hoe het voor de betreffende persoon zelf moet zijn. Een zegen omdat als het beestje een naam heeft het ook kennis betekent en dus macht...in de positieve zin, dat je weet wat en hoe je het aan moet pakken. Sommige dingen uit het "borderlinelijstje" gaan voor mij helemaal niet op (verslavingen en zo) andere dingen wel. En nog andere dingen gingen vroeger op en nu gelukkig niet meer. Bovendien ben je altijd meer dan je ziekte en spelen omstandigheden, steun, intelligentie, sociale vaardigheden enz. een net zo'n belangrijke rol. En het is eigenlijk niet zo relevant. Als jij maar met jezelf door een deur kunt en daarnaast met nog wat anderen, is het maar goed genoeg.



Intiem, kan me de testen ook nog herinneren, hihi...sorry, moet er toch om lachen....net als jij was ik meer bezig met hoe een bepaalde vraag bedoeld was (op welk der 9 persoonlijkheidsstoornissen het zou scoren of zo)en hoe het antwoord wat ik zou geven geinterpreteerd zou worden, dan alleen maar bezig met antwoord geven. Alleen werd mij toen niet gezegd dat ik het vanuit mijn gezonde zelf moest invullen (poeh, poeh, dan moet je wel aardig wat zelfkennis hebben al....wat een verwarring). Ik kan me nog een vraag herinneren of ik een kapotte deurklink zelf zou repareren of laten repareren.....tjonge, tjonge, daar heb ik echt 10 minuten over nagedacht. Natuurlijk zou ik het zelf doen...zoals ik alles (dus ook technische dingen) zelf doe. Maar ik vreesde hoog te scoren op teveel mannelijkheid op de mannelijkheid/vrouwelijkheid schaal...dus ingevuld dat ik het zou uitbesteden. (bleek ik later nog hoog te scoren op die schaal.....). Of van die vragen dat je denkt bij ja: "narcistisch"....bij nee: "gebrek aan zelfvertrouwen" ......grrrr...onmogelijk dus.



Wat betreft die papieren....gewoon verstand op nul en langzaam maar gestaag afhandelen die zooi......(moet ook nog naar de belastingdienst....je kunt niet eens een afspraak maken, alleen maar op goed geluk gaan en hopen dat het niet zo druk is.....).



Wat mijn moeder betreft. Ik zou het het liefst delen met mensen die haar ook kende, maar die zijn er helaas niet meer. Daarvoor is ze al te lang dood en is er geen contact meer met verdere familie. Misschien dat ik iets op marktplaats of zo schrijf.....mensen opsporen die haar gekend hebben op school of zo. Ben zo benieuwd wie ze eigenlijk was.



Morgen of overmorgen ga ik naar de hobbywerkplaats. Donderdagavond ga ik kijken bij een man die een pottenbakcursus geeft. Ben benieuwd. Dus ik kom langzaam maar zeker weer op gang.



Even tot zover.....



Shahla, laat ff wat horen.....!

Hoi Allemaal,



Ik heb de afgelopen dagen jullie berichten gelezen en ik herken heel veel van wat jullie meemaken en ervaren zal ik maar zeggenIk heb zelf afgelopen zomer te horen gekregen dat ik waarschijnlijk een persoonlijkheidsstoornis heb oftewel Borderline.Ik heb al sinds mijn puberteit last van somberheid en enorme stemmingswisselingen.Daarnaast was ik enorm impulsief en nog steeds eigenlijk...IK ben ook altijd bezig met wat anderen wat me denken en behoorlijk onzeker, maar ben een ster in dit verborgen te houden want de meeste mensen weten dit niet!Alleen mijn vriend!

Ook heb ik last van paniekaanvallen en in mindere mate dwangstoornissen maar door medicatie is dit gelukkig goed te verhelpen.

Ik kreeg afgelopen zomer een nieuwe therapeut toegewezen binnen het Ggz omdat mijn 'oude' op een andere afdeling ging werken.

Deze nieuwe therapeute heeft samen met een andere psycholoog geconstateerd dat ik dus aan borderline 'lijdt' grappig, want jaren geleden werd ook al al vastgesteld dat ik Borderline trekken heb, maar verder werd er niets aan gedaan!

Ergens ben ik dus wel blij dat ik nu eindelijk een diagnose heb!

Veel liefs

sorry dat ik zo inbreek op dit topic trouwens maar ik kan niet vaak mijn verhaal kwijt omdat de mensen in mijn omgeving niet zo goed weten wat ze met me aan moeten.Ze begrijpen niet wat ik voel en komen met (goedbedoelde) adviezen en raad waar ik gewoon niks mee kan.Herkennen jullie dit?