Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 9 januari 2008 om 15:00
Fijn weer wat van je te horen, shahla...En erg herkenbaar wat je schrijft over het niet hebben van een doel/plan. Alsof je dan de leidraad kwijt bent. Het komt wel weer....
Steenbokje, welkom natuurlijk! Leuk als je wat meer over jezelf verteld. Je hebt in ieder geval kinderen...zoals ik lees...
Moet nog een brief schrijven naar de belastingdienst. Helemaal geen zin in omdat ik er geen jota van snap, maar moet, anders over de deadline....ga dus maar ff doen...
tot later
Steenbokje, welkom natuurlijk! Leuk als je wat meer over jezelf verteld. Je hebt in ieder geval kinderen...zoals ik lees...
Moet nog een brief schrijven naar de belastingdienst. Helemaal geen zin in omdat ik er geen jota van snap, maar moet, anders over de deadline....ga dus maar ff doen...
tot later
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
woensdag 9 januari 2008 om 22:55
donderdag 10 januari 2008 om 10:14
Ik heb 'wat' gepost op de community. Dan weten jullie dat.
Intiem, zoals jij het verteld van die test, komen sommige vragen ook wel heel apart op mij over en ook dat je wordt gevraagd vanuit je gezond zijn te benaderen. Lijkt me erg lastig als je niet weet wat nu 'de stoornis of aparte gedraging' is die spreekt of je werkelijke karakter. Als je het allemaal zo goed wist, zat je daar toch niet te testen?
Lin, is het nog gelukt met die brief voor de belasting?
Robin, hoe gaat het met jou?
Steenbokje, wat voor werk doe je en hoe krijg je het voor elkaar 24 uur vol te houden?
Intiem, zoals jij het verteld van die test, komen sommige vragen ook wel heel apart op mij over en ook dat je wordt gevraagd vanuit je gezond zijn te benaderen. Lijkt me erg lastig als je niet weet wat nu 'de stoornis of aparte gedraging' is die spreekt of je werkelijke karakter. Als je het allemaal zo goed wist, zat je daar toch niet te testen?
Lin, is het nog gelukt met die brief voor de belasting?
Robin, hoe gaat het met jou?
Steenbokje, wat voor werk doe je en hoe krijg je het voor elkaar 24 uur vol te houden?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 10 januari 2008 om 18:05
Steenbokje, van harte welkom natuurlijk! Schrijf gezellig mee als je wilt. ik herken wat je schrijft over de schijn zo mooi op kunnen houden. Mensen zouden het bij mij ook echt niet vermoeden dat ik Borderline heb! Alleen mensen dicht om me heen weten het, en die zien het dan weer wel. Heb je op dit moment nog medicatie, of therapie?
Intiem, vandaag de testen weer overleeft? En hoe was het bij je therapeut. Was ze nog boos op je vanwege je vergeten afspraak? Geintje tuurlijk.
Het is een hele klus he die testen. Hoop dat het je inmiddels wat duidelijker is hoe het in te vullen (vanuit 'welke' Initem bedoel ik)
Lin hoe was het bij de hobbywerkplaats en de pottenbak-iets? Leuk dat je weer wat gaat doen.
Nog even je vraag aan mij beantwoorden. ja, ik heb officieel die diagnose. Maar vooral op goeie dagen voelt dat niet zo, net als dat het op slechte dagen lijtk alsof het nooit over gaat. Je kent dat wellicht? Verder haat ik het om mezelf Borderliner te noemen, het is zo'n stempel. Net als dat ik geen diabeet ben, dat haat ik net zo veel. Ik ben gewoon -*naam*-, en ik heb toevallig diabetes en ik heb toevallig borderline-klachten. zo bedoel ik het..
Shahla, fijn dat je huis weer wat aan kant is. Stap voor stap nu hé meid. Niet alles in een keer. Hoe was het werken vandaag? Ben je er blij om dat dat weer is begonnen of vind je het lastig op te brengen nu?
Met mij gaat het de ene dag beter dan de andere. Ik slaap slecht, voel me vaak angstig dan. Heeft ook, net als bij jullie, een beetje te maken met van die grote vragen: wat wil ik, wat kan ik, wat voor doel heb ik nu? Ik moet proberen bij de dag te blijven, lastig zat. Morgen weer werken en ik moet de kids halen etc, dus een drukke dag. Daar kan ik dan nu al een beetje om stressen. Belachelijk eigenlijk (ik vergelijk mezelf nog steeds teveel met gezonde mensen, ik weet het..)
Intiem, vandaag de testen weer overleeft? En hoe was het bij je therapeut. Was ze nog boos op je vanwege je vergeten afspraak? Geintje tuurlijk.
Het is een hele klus he die testen. Hoop dat het je inmiddels wat duidelijker is hoe het in te vullen (vanuit 'welke' Initem bedoel ik)
Lin hoe was het bij de hobbywerkplaats en de pottenbak-iets? Leuk dat je weer wat gaat doen.
Nog even je vraag aan mij beantwoorden. ja, ik heb officieel die diagnose. Maar vooral op goeie dagen voelt dat niet zo, net als dat het op slechte dagen lijtk alsof het nooit over gaat. Je kent dat wellicht? Verder haat ik het om mezelf Borderliner te noemen, het is zo'n stempel. Net als dat ik geen diabeet ben, dat haat ik net zo veel. Ik ben gewoon -*naam*-, en ik heb toevallig diabetes en ik heb toevallig borderline-klachten. zo bedoel ik het..
Shahla, fijn dat je huis weer wat aan kant is. Stap voor stap nu hé meid. Niet alles in een keer. Hoe was het werken vandaag? Ben je er blij om dat dat weer is begonnen of vind je het lastig op te brengen nu?
Met mij gaat het de ene dag beter dan de andere. Ik slaap slecht, voel me vaak angstig dan. Heeft ook, net als bij jullie, een beetje te maken met van die grote vragen: wat wil ik, wat kan ik, wat voor doel heb ik nu? Ik moet proberen bij de dag te blijven, lastig zat. Morgen weer werken en ik moet de kids halen etc, dus een drukke dag. Daar kan ik dan nu al een beetje om stressen. Belachelijk eigenlijk (ik vergelijk mezelf nog steeds teveel met gezonde mensen, ik weet het..)
vrijdag 11 januari 2008 om 09:30
Robin, ik heb dinsdag gewerkt en dat ging aardig. Nu hoef ik pas volgende week donderdag weer en dat komt goed uit want maandag moet ik naar de tandarts.
Dan heb ik nog drie dagen om daarvan bij te komen haha.
Ik merk wel dat het een beetje met tegenzin gaat, het werken maar ik wil het toch blijven doen. Misschien mettertijd ander werk maar zolang ik niet weet wat of niks anders heb, blijf ik dit doen. Het is vooral het 'morgen moet ik werken, bleeh gevoel' en het erheen gaan. Dan heb ik zó geen zin maar ik ga wel als ik me goed genoeg voel.
Mijn huis is nog niet echt aan kant maar het is al wel beter dan eerst. Net wat je zegt, stap voor stap, elke dag wat.
Het slecht slapen is voor mij volkomen herkenbaar. Op de tijden dat je moet slapen klaarwakker en op de tijden dat ik wakker moet zijn omvallen van vermoeidheid. Maf lichaam heb ik toch. Is het een idee om voor je gaat slapen op te schrijven wat er op dat moment in je omgaat? pen en papier bij je bed bv. of het in een documentje typen op je pc? Of je er nu wel of niet iets mee doet, het kan wel prettig voelen dat het ergens vast ligt. Kan rust geven.
Momenteel heb ik een 'fijne' ontsteking in mijn kaak en de hele rechterkant van mijn gezicht is weer opgezet. Zucht. Maar met mijn panadolletjes kom ik een aardig eind.
Is het wel een goed idee dat we ons maar blijven proberen te vergelijken en te meten met mensen die geestelijk en lichamelijk helemaal niks mankeren? Is dat wel eerlijk naar onszelf toe? Aan de andere kant voelt het voor mij wel alsof ik me beter kan vergelijken met mensen die er beter aan toe zijn dan ik dan met mensen die veel slechter af zijn. Zolang het maar realistisch vergelijken blijft en ik mezelf niet gek maak als ik minder goed uit de verf kom. Hoe voelt dat voor jullie?
Dan heb ik nog drie dagen om daarvan bij te komen haha.
Ik merk wel dat het een beetje met tegenzin gaat, het werken maar ik wil het toch blijven doen. Misschien mettertijd ander werk maar zolang ik niet weet wat of niks anders heb, blijf ik dit doen. Het is vooral het 'morgen moet ik werken, bleeh gevoel' en het erheen gaan. Dan heb ik zó geen zin maar ik ga wel als ik me goed genoeg voel.
Mijn huis is nog niet echt aan kant maar het is al wel beter dan eerst. Net wat je zegt, stap voor stap, elke dag wat.
Het slecht slapen is voor mij volkomen herkenbaar. Op de tijden dat je moet slapen klaarwakker en op de tijden dat ik wakker moet zijn omvallen van vermoeidheid. Maf lichaam heb ik toch. Is het een idee om voor je gaat slapen op te schrijven wat er op dat moment in je omgaat? pen en papier bij je bed bv. of het in een documentje typen op je pc? Of je er nu wel of niet iets mee doet, het kan wel prettig voelen dat het ergens vast ligt. Kan rust geven.
Momenteel heb ik een 'fijne' ontsteking in mijn kaak en de hele rechterkant van mijn gezicht is weer opgezet. Zucht. Maar met mijn panadolletjes kom ik een aardig eind.
Is het wel een goed idee dat we ons maar blijven proberen te vergelijken en te meten met mensen die geestelijk en lichamelijk helemaal niks mankeren? Is dat wel eerlijk naar onszelf toe? Aan de andere kant voelt het voor mij wel alsof ik me beter kan vergelijken met mensen die er beter aan toe zijn dan ik dan met mensen die veel slechter af zijn. Zolang het maar realistisch vergelijken blijft en ik mezelf niet gek maak als ik minder goed uit de verf kom. Hoe voelt dat voor jullie?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 11 januari 2008 om 12:35
Haihai, ben ik weer. Wel een beetje verwarrend op welk topic (MSN of hier) ik zal schrijven. Maar aangezien Steenbokje nog niet eens welkom is geheten door mij maar even hier de 'ZWAAI'
*zwaait*
Echt verschrikkelijk balen van je ontstekingen Shahla. Pijn kan je zo onderuit halen, ook in stemming. Gadver, als ik met abcessen loop, voel ik me niet alleen klote bij het abces, maar voel ik me zelfs psychisch en lichamelijk verrot (letterlijk het gevoel dat ik rot ben, van binnen en buiten. Het voelt bijna als een afspiegeling van wat ik dan deep down inside wel niet moet zijn). Dus snel van die pijn en ontstekingen af en dan hopelijk daardoor ook weer een beetje opklimmen.
Ik snap het baalgevoel voordat je gaat werken. Tegenwoordig probeer ik echt zo min mogelijk na te denken (hoe doe ik dat eigenlijk???) over wat komen gaat. Dat helpt mij beter dan nu al piekeren over de komende week, want dan ga ik als een berg tegen dingen opzien. Ik probeer erg hard in het NU te leven en serieus mijn oren en ogen (doe ik soms ook letterlijk) dicht te houden als het gaat om de volgende dag of volgende week, of wat het dan ook kan zijn waar ik tegen op kan gaan zien. Pas bij het slapen wil ik eraan, dat ik de wekker op een bepaalde tijd moet zetten ofzo.
Maar om eerlijk te zijn, heb ik mezelf ook vrijaf gegeven vandaag, terwijl ik wel toegezegd had ergens naartoe te gaan. Ik zag er gisteren zo tegenop en begon er lichtelijk van te panieken dat dat op mijn lijstje stond, dat ik (ook met gegronde redenen overigens) heb afgezegd. Ik zou nl. vandaag gaan klussen in het pand dat gelegaliseerd wordt. Want er is gewoon bereveel werk te verrichten en alle handen zijn welkom.
Maar ik zit nu zo met mijn handen in het haar met die administratie (die ook echt een deadline heeft, nl. a.s. maandag) en ik moet er nog erg veel voor doen. Bovendien zijn we dit weekend bij vriend en kan ik er niks meer aan doen en dochter is vandaag nog op de creche en de enige dag dat ik nog iets kan doen zonder gestoord te worden. Ik heb al erg het gevoel dat ik de creche dagen moet opsouperen voor administratie en al die GGZ onderzoeken en vrijwilligerswerk, dat ik er verschrikkelijk van begon te balen en te stressen van mijn toegezegde klusserij. Met het stemmetje van de peut in mijn achterhoofd (pas toch op meisje dat je niet teveel hooi op je vork neemt) heb ik dan toch maar gekozen voor mijn egoistische rust.
Maar dat vergelijken wat je noemt he Shahla, ooooh, ik heb daar bij tijd en wijle zoooooo'n last van (en voel me dan schuldig)! Anderen gaan toch ook klussen en niet onder zo'n afspraak uit duiken en wat ben ik toch een lamme lul (lin) dat ik mezelf niet gewoon een schop onder mijn reet geef en toch ga en blablabla. Ik heb met mezelf een compromis model > morgenmiddag ga ik klussen nadat vriend thuiskomt en dan wisselen we elkaar af met dochter. Doe ik het nog een klein beetje goed volgens mijn gevoel.
Shahla, jouw werk is met honden bezig zijn toch (vooral verzorgen en uitlaten en iets wat je vanuit huis doet)? Of heb je het nu over een uithuizige baan, want dan weet ik het even niet meer?
Wat betreft slapen ben ik vooral zo ongestructureerd als ik ga toegeven aan mijn -van nature aanwezige- onregelmatige ritme. Ik heb gelukkig (meestal) een erg ritmische vriend die ruzie met me maakt als ik niet naar bed kom. En daardoor ben ik tegennatuurlijk ritmisch. Maar ohwee als ik een paar dagen alleen ben, boem, daar ga ik weer. Ik probeer wel streng te zijn (tis natuurlijk eigen verantwoordelijkheid), maar het voelt soms bijna ook als kinderachtig verzet. Zo van, en niemand bepaalt dit voor mij en bovendien onderschat ik altijd de gevolgen. Ik rek en rek maar, nog even dit, nog even dat.
De nacht heeft wat dat betreft zoiets magisch en is zo rustig. Ik kan al snel zoveel productiever zijn 's nachts. Dat lijkt dan ten minste zo, ik voel me dan veel sneller geinspireerd, voel me niet afgeleid, krijg echt van die stuipen van energie waar ik overdag meestal gebrek aan heb. Maar natuurlijk heeft nachtbraken wel gevolgen voor overdag, nl. humeurig, moe, gestressed (nog meer dan anders), geirriteerd, hangerig, etc. Ik kan dan logischerwijs niet presteren zoals het moet. En het moet nu eenmaal, omdat ik een kleine heb rondlopen aan wie ik het ook verplicht ben.
Dus mijn vriend is erg goed voor mij! Hij zorgt onbewust dat ik daardoor ook veel beter in balans blijf en gelukkig is er weinig ruimte voor mij om te gaan kloten met ritme. En als je lange tijd ritme hebt, voel je veel beter wanneer je echt moe moe bent vanwege psychische dingen, of moe omdat je lichamelijk op bent. Je voelt veel beter wat er bij je hoort qua slapen en rust behoeften.
Ik ben blij om te ervaren dat ik niet meer de hele dag door moe ben (natuurlijk zit ik psychisch ook beter in mijn vel hoor, dus dat scheelt), maar dat ik met een bijslaap uurtje 's middags het vaak wel door kan trekken tot de avond bijvoorbeeld. En dat ik weet als ik op ben vanaf 08.00 uur, dat mijn pijp leeg is om 16.00 uur. Kan ik ook de klok op gelijk zetten bijna. En dat ik dan bijna jankend sta te koken en totaal overprikkeld ben en niks meer kan hebben van dochter en vriend. Allemaal dingen waar ik rekening mee kan en moet houden.
Robin, mijn peut was zelfs erg lief. Ik snapte er niks van, raakte er bijna van in de war haha. Waarom ben je dan nog lief en aardig huh??
Was wel fijn om haar weer te zien, hoewel ik van te voren er weer mega gestressed van raak. Waarom weet ik ook niet echt. Maar ik word zenuwachtig van het idee dat ik over mezelf moet praten en/of wat anderen (zij) van mij vindt. En -zucht- dat ik een aansteller ben die er niks heeft te zoeken (dubbelzucht). Maar goed, ik heb mijn tijd weer mogen claimen, heb weer een bescheiden kostenpost gemaakt voor de verzekering, dus...heb goed mijn best gedaan he haha?
Maar we hebben afgesproken dat ik haar nu pas weer over een tijdje zie. Eerst het afronden van de onderzoeken en dan weer verder lullen. En dat ik in de praktijk blijf brengen dat ik oppas met de "moet" dingen, dat ik zorg voor een goede balans van wat ik kan opbrengen, zonder de gevolgen te moeten trekken van weer overstuur te raken. He bah, vind dat zo vervelend. Ik vind het zo moeilijk om aan elkaar te passen wat mijn gezonde stukje nu kan en mijn niet zo gezonde stukje. Om die met elkaar in balans te brengen, zonder dat mijn gezonde stukje gaat protesteren met Saaahaaai, boring, watjuuuuh, etc.
Of dat mijn ongezonde stuk de gevolgen moet dragen van het overvragen en mijzelf en anderen kut vindt (en veelal de rest van de wereld, want ik neig er eerder naar om de rest van de wereld de schuld te geven: jullie maken het ook veel te moeilijk, jullie verwachten dit allemaal van mij, van jullie moet ik dit presteren, jullie willen ook dat ik zoveel formulieren moet invullen, jullie zijn ook nooit bereikbaar en willen me niet helpen, etc.). Dat ik me overvraagd voel en in de steek gelaten voel door "de anderen".
Lin, haha, moest wel lachen om je opmerking dat je overbewust de vragen invult, omdat je weet wat sommige vragen stiekem eigenlijk impliceren. Ik wou dat ik dat allemaal niet wist, maar helaas weet ik het vaak maar al te goed. En omdat ik dat weet, is het bijna logisch dat je daarom wil sturen, want je wil niet zo en zo te boek staan, maar ook niet zus en zus.
Maar ik heb al lange tijd geleden met mezelf afgesproken dat ik heel bewust niet probeer te sturen (of noem het manipuleren als je wilt, maar dat klinkt zo negatief en gaat uit van erg negatieve gedachten). Sturen is bijna een onbewuste neiging vanuit het gevoel dat je niet wilt dat mensen slecht over je denken, maar ook omdat je niet in de steek gelaten wilt worden. Door enigzins invloed uit te oefenen, heb je (terecht? onterecht?) het gevoel dat je iets meer controle hebt over al die anderen of al die situaties die onvoorspelbaar en eng zijn.
Maar goed, dit wetende van mezelf en wetende dat ik jarenlang niet de hulpverlening heb gehad die eigenlijk het beste is voor mij en ook wetende dat ik mijn eigen toekomst daarmee kan verzieken, probeer ik echt erg eerlijk te zijn. Misschien overeerlijk, maar toch. Ik beantwoord de vragen oprecht, ook al doet het soms echt pijn om op een bepaalde manier te antwoorden en ik weet dat het misschien wel tegen me werkt.
De vraag of ik gelukkig ben beantwoorden met 'ja' deed ook best een beetje pijn, omdat ik dan gelijk angstig wordt of daarmee niet de stekker uit mijn eigen hulpprogramma wordt getrokken...en toch heb ik het zo ingevuld. Dat is voor mij een kleine overwinning waar ik een klein beetje trots op ben.
Robin, je zegt het erg goed. Je moet -net als ik- proberen bij de dag te blijven, bij het NU. Het is een oefening, een kunst bijna om dat te doen en het lukt me inmiddels best goed. Ik heb mezelf erin getraind en ik hoop dat het jou ook gaat lukken. Manieren voor mij om dat te kunnen is:
geen lijstjes maken en zeker geen lijstjes met grote en lange termijn plannen. Een vast ritme, waarbij je dagen/weken in stukjes knipt, zodat het overzichtelijk blijft en je van stuk naar stuk kunt leven en ook niet verder dan dat hoeft te kijken, dus de ochtend en daarna de middag (lukt natuurlijk ook wel lekker makkelijk met dochter die dat automatisch zo doet met slaapjes en ik die daarin meegaat). Ook vaste ijkpunten in de week die telkens terugkomen. Vaste opstaan en slaaptijden, zodat je ook moe naar bed gaat. Goede dosering maken van wat je lichamelijk en geestelijk aankunt, zodat je ook daadwerkelijk weinig reden hebt om te piekeren. Eigenlijk je leven grotendeels op orde hebben, maakt dat je uberhaupt al minder piekervoer hebt. En daar kun je weer hulp bij krijgen, zodat dat zoveel als mogelijk lukt (denk aan schoonmaakhulp, denk aan administratie hulp, denk aan maatschappelijk werk, denk aan begeleiding op wat voor manier dan ook, etc). Dit zijn allemaal ingredienten om optimaal te kunnen functioneren. En dat geldt natuurlijk voor alle mensen, want iedereen heeft het liefst zo min mogelijk stressoren. Alleen is dat voor ons waarschijnlijk nog belangrijker om uberhaupt goed overeind te blijven.
Steenbokje, die goedbedoelde adviezen zijn een beetje verleden tijd volgens mij. Ik denk dat de meesten inmiddels niet meer zo goed durven of het er gewoon bij laten. Ik heb in het verleden wel vaak adviezen gekregen waar ik niks mee kon. Dit ging dan met name om adviezen waarbij ik me zo mogelijk nog meer overvraagd voelde, want dat moest ik ook nog eens kunnen/doen.
Misschien passen onze adviezen ook niet bij je, maar ik hoop voor jou juist wel, want als het goed is, begrijpen we beter waar jij vandaan komt en waar je tegenaan loopt.
Maar klets rustig mee hoor. Is soms gewoon alleen al fijn om je verhaal te doen.
Lin, hoe is de pottenbakcursus en hobbywerkplaats bevallen? Fijn he om weer een beetje gevoel van richting te krijgen in je leven? Dat geldt zo ontzettend hard voor ons allemaal. Want gebrek aan richting maakt mij stuurloos en depressief en dat geldt ook voor jou Shahla zo te lezen. En ook Robin kan niet zonder, getuige al onze hopen en verwachtingen en wensen voor de toekomst. Ik word gelukkig van 'doen', jullie ook?
Ik ga nu echt even afronden. Zo veel nog om over te schrijven, maar we zitten inmiddels alweer in de middag en er is genoeg te doen voor mij (oooh, wat zal ik gelukkig zijn strakjes haha)
*zwaait*
Echt verschrikkelijk balen van je ontstekingen Shahla. Pijn kan je zo onderuit halen, ook in stemming. Gadver, als ik met abcessen loop, voel ik me niet alleen klote bij het abces, maar voel ik me zelfs psychisch en lichamelijk verrot (letterlijk het gevoel dat ik rot ben, van binnen en buiten. Het voelt bijna als een afspiegeling van wat ik dan deep down inside wel niet moet zijn). Dus snel van die pijn en ontstekingen af en dan hopelijk daardoor ook weer een beetje opklimmen.
Ik snap het baalgevoel voordat je gaat werken. Tegenwoordig probeer ik echt zo min mogelijk na te denken (hoe doe ik dat eigenlijk???) over wat komen gaat. Dat helpt mij beter dan nu al piekeren over de komende week, want dan ga ik als een berg tegen dingen opzien. Ik probeer erg hard in het NU te leven en serieus mijn oren en ogen (doe ik soms ook letterlijk) dicht te houden als het gaat om de volgende dag of volgende week, of wat het dan ook kan zijn waar ik tegen op kan gaan zien. Pas bij het slapen wil ik eraan, dat ik de wekker op een bepaalde tijd moet zetten ofzo.
Maar om eerlijk te zijn, heb ik mezelf ook vrijaf gegeven vandaag, terwijl ik wel toegezegd had ergens naartoe te gaan. Ik zag er gisteren zo tegenop en begon er lichtelijk van te panieken dat dat op mijn lijstje stond, dat ik (ook met gegronde redenen overigens) heb afgezegd. Ik zou nl. vandaag gaan klussen in het pand dat gelegaliseerd wordt. Want er is gewoon bereveel werk te verrichten en alle handen zijn welkom.
Maar ik zit nu zo met mijn handen in het haar met die administratie (die ook echt een deadline heeft, nl. a.s. maandag) en ik moet er nog erg veel voor doen. Bovendien zijn we dit weekend bij vriend en kan ik er niks meer aan doen en dochter is vandaag nog op de creche en de enige dag dat ik nog iets kan doen zonder gestoord te worden. Ik heb al erg het gevoel dat ik de creche dagen moet opsouperen voor administratie en al die GGZ onderzoeken en vrijwilligerswerk, dat ik er verschrikkelijk van begon te balen en te stressen van mijn toegezegde klusserij. Met het stemmetje van de peut in mijn achterhoofd (pas toch op meisje dat je niet teveel hooi op je vork neemt) heb ik dan toch maar gekozen voor mijn egoistische rust.
Maar dat vergelijken wat je noemt he Shahla, ooooh, ik heb daar bij tijd en wijle zoooooo'n last van (en voel me dan schuldig)! Anderen gaan toch ook klussen en niet onder zo'n afspraak uit duiken en wat ben ik toch een lamme lul (lin) dat ik mezelf niet gewoon een schop onder mijn reet geef en toch ga en blablabla. Ik heb met mezelf een compromis model > morgenmiddag ga ik klussen nadat vriend thuiskomt en dan wisselen we elkaar af met dochter. Doe ik het nog een klein beetje goed volgens mijn gevoel.
Shahla, jouw werk is met honden bezig zijn toch (vooral verzorgen en uitlaten en iets wat je vanuit huis doet)? Of heb je het nu over een uithuizige baan, want dan weet ik het even niet meer?
Wat betreft slapen ben ik vooral zo ongestructureerd als ik ga toegeven aan mijn -van nature aanwezige- onregelmatige ritme. Ik heb gelukkig (meestal) een erg ritmische vriend die ruzie met me maakt als ik niet naar bed kom. En daardoor ben ik tegennatuurlijk ritmisch. Maar ohwee als ik een paar dagen alleen ben, boem, daar ga ik weer. Ik probeer wel streng te zijn (tis natuurlijk eigen verantwoordelijkheid), maar het voelt soms bijna ook als kinderachtig verzet. Zo van, en niemand bepaalt dit voor mij en bovendien onderschat ik altijd de gevolgen. Ik rek en rek maar, nog even dit, nog even dat.
De nacht heeft wat dat betreft zoiets magisch en is zo rustig. Ik kan al snel zoveel productiever zijn 's nachts. Dat lijkt dan ten minste zo, ik voel me dan veel sneller geinspireerd, voel me niet afgeleid, krijg echt van die stuipen van energie waar ik overdag meestal gebrek aan heb. Maar natuurlijk heeft nachtbraken wel gevolgen voor overdag, nl. humeurig, moe, gestressed (nog meer dan anders), geirriteerd, hangerig, etc. Ik kan dan logischerwijs niet presteren zoals het moet. En het moet nu eenmaal, omdat ik een kleine heb rondlopen aan wie ik het ook verplicht ben.
Dus mijn vriend is erg goed voor mij! Hij zorgt onbewust dat ik daardoor ook veel beter in balans blijf en gelukkig is er weinig ruimte voor mij om te gaan kloten met ritme. En als je lange tijd ritme hebt, voel je veel beter wanneer je echt moe moe bent vanwege psychische dingen, of moe omdat je lichamelijk op bent. Je voelt veel beter wat er bij je hoort qua slapen en rust behoeften.
Ik ben blij om te ervaren dat ik niet meer de hele dag door moe ben (natuurlijk zit ik psychisch ook beter in mijn vel hoor, dus dat scheelt), maar dat ik met een bijslaap uurtje 's middags het vaak wel door kan trekken tot de avond bijvoorbeeld. En dat ik weet als ik op ben vanaf 08.00 uur, dat mijn pijp leeg is om 16.00 uur. Kan ik ook de klok op gelijk zetten bijna. En dat ik dan bijna jankend sta te koken en totaal overprikkeld ben en niks meer kan hebben van dochter en vriend. Allemaal dingen waar ik rekening mee kan en moet houden.
Robin, mijn peut was zelfs erg lief. Ik snapte er niks van, raakte er bijna van in de war haha. Waarom ben je dan nog lief en aardig huh??
Was wel fijn om haar weer te zien, hoewel ik van te voren er weer mega gestressed van raak. Waarom weet ik ook niet echt. Maar ik word zenuwachtig van het idee dat ik over mezelf moet praten en/of wat anderen (zij) van mij vindt. En -zucht- dat ik een aansteller ben die er niks heeft te zoeken (dubbelzucht). Maar goed, ik heb mijn tijd weer mogen claimen, heb weer een bescheiden kostenpost gemaakt voor de verzekering, dus...heb goed mijn best gedaan he haha?
Maar we hebben afgesproken dat ik haar nu pas weer over een tijdje zie. Eerst het afronden van de onderzoeken en dan weer verder lullen. En dat ik in de praktijk blijf brengen dat ik oppas met de "moet" dingen, dat ik zorg voor een goede balans van wat ik kan opbrengen, zonder de gevolgen te moeten trekken van weer overstuur te raken. He bah, vind dat zo vervelend. Ik vind het zo moeilijk om aan elkaar te passen wat mijn gezonde stukje nu kan en mijn niet zo gezonde stukje. Om die met elkaar in balans te brengen, zonder dat mijn gezonde stukje gaat protesteren met Saaahaaai, boring, watjuuuuh, etc.
Of dat mijn ongezonde stuk de gevolgen moet dragen van het overvragen en mijzelf en anderen kut vindt (en veelal de rest van de wereld, want ik neig er eerder naar om de rest van de wereld de schuld te geven: jullie maken het ook veel te moeilijk, jullie verwachten dit allemaal van mij, van jullie moet ik dit presteren, jullie willen ook dat ik zoveel formulieren moet invullen, jullie zijn ook nooit bereikbaar en willen me niet helpen, etc.). Dat ik me overvraagd voel en in de steek gelaten voel door "de anderen".
Lin, haha, moest wel lachen om je opmerking dat je overbewust de vragen invult, omdat je weet wat sommige vragen stiekem eigenlijk impliceren. Ik wou dat ik dat allemaal niet wist, maar helaas weet ik het vaak maar al te goed. En omdat ik dat weet, is het bijna logisch dat je daarom wil sturen, want je wil niet zo en zo te boek staan, maar ook niet zus en zus.
Maar ik heb al lange tijd geleden met mezelf afgesproken dat ik heel bewust niet probeer te sturen (of noem het manipuleren als je wilt, maar dat klinkt zo negatief en gaat uit van erg negatieve gedachten). Sturen is bijna een onbewuste neiging vanuit het gevoel dat je niet wilt dat mensen slecht over je denken, maar ook omdat je niet in de steek gelaten wilt worden. Door enigzins invloed uit te oefenen, heb je (terecht? onterecht?) het gevoel dat je iets meer controle hebt over al die anderen of al die situaties die onvoorspelbaar en eng zijn.
Maar goed, dit wetende van mezelf en wetende dat ik jarenlang niet de hulpverlening heb gehad die eigenlijk het beste is voor mij en ook wetende dat ik mijn eigen toekomst daarmee kan verzieken, probeer ik echt erg eerlijk te zijn. Misschien overeerlijk, maar toch. Ik beantwoord de vragen oprecht, ook al doet het soms echt pijn om op een bepaalde manier te antwoorden en ik weet dat het misschien wel tegen me werkt.
De vraag of ik gelukkig ben beantwoorden met 'ja' deed ook best een beetje pijn, omdat ik dan gelijk angstig wordt of daarmee niet de stekker uit mijn eigen hulpprogramma wordt getrokken...en toch heb ik het zo ingevuld. Dat is voor mij een kleine overwinning waar ik een klein beetje trots op ben.
Robin, je zegt het erg goed. Je moet -net als ik- proberen bij de dag te blijven, bij het NU. Het is een oefening, een kunst bijna om dat te doen en het lukt me inmiddels best goed. Ik heb mezelf erin getraind en ik hoop dat het jou ook gaat lukken. Manieren voor mij om dat te kunnen is:
geen lijstjes maken en zeker geen lijstjes met grote en lange termijn plannen. Een vast ritme, waarbij je dagen/weken in stukjes knipt, zodat het overzichtelijk blijft en je van stuk naar stuk kunt leven en ook niet verder dan dat hoeft te kijken, dus de ochtend en daarna de middag (lukt natuurlijk ook wel lekker makkelijk met dochter die dat automatisch zo doet met slaapjes en ik die daarin meegaat). Ook vaste ijkpunten in de week die telkens terugkomen. Vaste opstaan en slaaptijden, zodat je ook moe naar bed gaat. Goede dosering maken van wat je lichamelijk en geestelijk aankunt, zodat je ook daadwerkelijk weinig reden hebt om te piekeren. Eigenlijk je leven grotendeels op orde hebben, maakt dat je uberhaupt al minder piekervoer hebt. En daar kun je weer hulp bij krijgen, zodat dat zoveel als mogelijk lukt (denk aan schoonmaakhulp, denk aan administratie hulp, denk aan maatschappelijk werk, denk aan begeleiding op wat voor manier dan ook, etc). Dit zijn allemaal ingredienten om optimaal te kunnen functioneren. En dat geldt natuurlijk voor alle mensen, want iedereen heeft het liefst zo min mogelijk stressoren. Alleen is dat voor ons waarschijnlijk nog belangrijker om uberhaupt goed overeind te blijven.
Steenbokje, die goedbedoelde adviezen zijn een beetje verleden tijd volgens mij. Ik denk dat de meesten inmiddels niet meer zo goed durven of het er gewoon bij laten. Ik heb in het verleden wel vaak adviezen gekregen waar ik niks mee kon. Dit ging dan met name om adviezen waarbij ik me zo mogelijk nog meer overvraagd voelde, want dat moest ik ook nog eens kunnen/doen.
Misschien passen onze adviezen ook niet bij je, maar ik hoop voor jou juist wel, want als het goed is, begrijpen we beter waar jij vandaan komt en waar je tegenaan loopt.
Maar klets rustig mee hoor. Is soms gewoon alleen al fijn om je verhaal te doen.
Lin, hoe is de pottenbakcursus en hobbywerkplaats bevallen? Fijn he om weer een beetje gevoel van richting te krijgen in je leven? Dat geldt zo ontzettend hard voor ons allemaal. Want gebrek aan richting maakt mij stuurloos en depressief en dat geldt ook voor jou Shahla zo te lezen. En ook Robin kan niet zonder, getuige al onze hopen en verwachtingen en wensen voor de toekomst. Ik word gelukkig van 'doen', jullie ook?
Ik ga nu echt even afronden. Zo veel nog om over te schrijven, maar we zitten inmiddels alweer in de middag en er is genoeg te doen voor mij (oooh, wat zal ik gelukkig zijn strakjes haha)
vrijdag 11 januari 2008 om 23:17
Mooi stuk heb je geschreven, intiem. In heel veel voel ik hetzelfde als jij of zie ik het net zo.
En ja, klopt, ik word gelukkig/tevreden/positief en hoopvol van doen, iets leren, iets bereiken, een doel hebben, ergens naartoe kunnen werken. Zonder iets daarvan voelt een dag als een verspilling. Op dit moment is mijn ontsteking mijn grote prioriteit. Doel daarmee is het weekend zo goed mogelijk zien door te komen tot het maandag is, zonder dat ik gillend gek wordt van de pijn. Want het is niet mals.
Zoon is ook zielig. Die zou vanmorgen naar school en bij het weggaan krijgt hij zijn middelvinger giga tussen de deur. Gelijk blauwe nagel, snee in de vinger.
Heb de school maar even gebeld dat hij later kwam. Kon hij even bekomen.
Pleister om de vinger, troosten, kopje thee voor em gemaakt. Op dat moment vind ik het erg fijn dat ik hem weer eens echt kan verzorgen, al is de aanleiding natuurlijk niet leuk en wil ik het liefst dat hij geen pijn heeft en dat alles oké is. Ik bedoel dan ook vooral dat het erg prettig voelt dat ik dan iets voor hem kan doen, hoe klein ook.
Fijn weekend voor iedereen.
En ja, klopt, ik word gelukkig/tevreden/positief en hoopvol van doen, iets leren, iets bereiken, een doel hebben, ergens naartoe kunnen werken. Zonder iets daarvan voelt een dag als een verspilling. Op dit moment is mijn ontsteking mijn grote prioriteit. Doel daarmee is het weekend zo goed mogelijk zien door te komen tot het maandag is, zonder dat ik gillend gek wordt van de pijn. Want het is niet mals.
Zoon is ook zielig. Die zou vanmorgen naar school en bij het weggaan krijgt hij zijn middelvinger giga tussen de deur. Gelijk blauwe nagel, snee in de vinger.
Heb de school maar even gebeld dat hij later kwam. Kon hij even bekomen.
Pleister om de vinger, troosten, kopje thee voor em gemaakt. Op dat moment vind ik het erg fijn dat ik hem weer eens echt kan verzorgen, al is de aanleiding natuurlijk niet leuk en wil ik het liefst dat hij geen pijn heeft en dat alles oké is. Ik bedoel dan ook vooral dat het erg prettig voelt dat ik dan iets voor hem kan doen, hoe klein ook.
Fijn weekend voor iedereen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 11 januari 2008 om 23:41
Intiem: Ik vind het goed van je dat je vandaag eens voor jezelf hebt gekozen. Morgen weer een dag toch?
Idd wat een mooi stuk om te lezen van jou. Goed je best gedaan
Ik had dat jaren geleden toen ik studeerde zo erg: zo'n nachtmens was ik. Ging 's nachts ook stappen maar ook studeren, mijn ritme lag helemaal overhoop. Dat verandert toch wel als je gaat werken of kids hebt. Mijn vriend is daarbij (net als bij jou) ook een hulp. Ook nu, nu ik weinig werk, houdt hij het ritme in stand. Ik ga nl min of meer mee met zijn ritme. Maar nu ook ben ik blij met die 2 ochtenden werk want daardoor houd ik een beetje mijn weekritme. Maar het is wel slopend hoor. Ik twijfel soms of ik het wel vol kan houden..
Fijn dat je een goed gesprek had bij je psycholoog. Zo zie je maar, zorgen om niks ;) Over het afspraak vergeten bedoel ik dan..
Je geeft mogelijkheden aan van hulp: bij huishouden, administratie etc. Dan moet ik eerlijk zeggen dat ik het ook zó getroffen heb met mijjn vriend. We zitten nl best lastige situatie: met dat ik (vnl (?) lichamelijk?) ziek ben en daardoor beperkter ben en minder energie heb, maar toch krijgen we het samen wel rond. Ook hebben we toch te veel inkomsten om hulp te kunnen krijgen (maar dat komt ook volgens mij omdat ze alimentatie niet meerekenen. Maar dat kan ik uitzoeken, maar voor nu lukt het wel zo..)
Shahla, veel sterkte met de pijn. Hoop dat het meevalt deze dagen. Wat een mooi moment was dat dan hé, dat je even héel erg zorgzaam kon zijn voor je zoon. Hopelijk heeft hij nu niet zoveel last meer ervan!
Ik zat vanavond met de jongste op de bank (11 jaar) en ze is zo schattig nu, ze heeft nl sinds een paar dagen een beugel, en slist daardoor zo lief. Toen zei ik: Ga lekker daar zitten in het hoekje, toen zei ze: Nee ik wil bij jou, en vervolgens heeft ze een halve film kijkend tegen me aan gezeten. God, wat kan ik daarvan genieten.
Lin ben je er nog? Alles goed meid?
Allemaal een goed weekend en tot snel weer
Idd wat een mooi stuk om te lezen van jou. Goed je best gedaan
Ik had dat jaren geleden toen ik studeerde zo erg: zo'n nachtmens was ik. Ging 's nachts ook stappen maar ook studeren, mijn ritme lag helemaal overhoop. Dat verandert toch wel als je gaat werken of kids hebt. Mijn vriend is daarbij (net als bij jou) ook een hulp. Ook nu, nu ik weinig werk, houdt hij het ritme in stand. Ik ga nl min of meer mee met zijn ritme. Maar nu ook ben ik blij met die 2 ochtenden werk want daardoor houd ik een beetje mijn weekritme. Maar het is wel slopend hoor. Ik twijfel soms of ik het wel vol kan houden..
Fijn dat je een goed gesprek had bij je psycholoog. Zo zie je maar, zorgen om niks ;) Over het afspraak vergeten bedoel ik dan..
Je geeft mogelijkheden aan van hulp: bij huishouden, administratie etc. Dan moet ik eerlijk zeggen dat ik het ook zó getroffen heb met mijjn vriend. We zitten nl best lastige situatie: met dat ik (vnl (?) lichamelijk?) ziek ben en daardoor beperkter ben en minder energie heb, maar toch krijgen we het samen wel rond. Ook hebben we toch te veel inkomsten om hulp te kunnen krijgen (maar dat komt ook volgens mij omdat ze alimentatie niet meerekenen. Maar dat kan ik uitzoeken, maar voor nu lukt het wel zo..)
Shahla, veel sterkte met de pijn. Hoop dat het meevalt deze dagen. Wat een mooi moment was dat dan hé, dat je even héel erg zorgzaam kon zijn voor je zoon. Hopelijk heeft hij nu niet zoveel last meer ervan!
Ik zat vanavond met de jongste op de bank (11 jaar) en ze is zo schattig nu, ze heeft nl sinds een paar dagen een beugel, en slist daardoor zo lief. Toen zei ik: Ga lekker daar zitten in het hoekje, toen zei ze: Nee ik wil bij jou, en vervolgens heeft ze een halve film kijkend tegen me aan gezeten. God, wat kan ik daarvan genieten.
Lin ben je er nog? Alles goed meid?
Allemaal een goed weekend en tot snel weer
zaterdag 12 januari 2008 om 15:43
Wat leif dat jullie mijn stukje mooi vinden. Waarom weet ik niet, maar toch bedankt voor de complimenten (bloos).
Ik ben erg boos en erg verdrietig, omdat mijn fiets voor de derde keer in anderhalve maand gestolen is. Nu ben ik kwaad op de wereld en wil ik het liefst de dekens over me heentrekken GVD. Ga iemand anders lopen f*cken.
Ik ben erg boos en erg verdrietig, omdat mijn fiets voor de derde keer in anderhalve maand gestolen is. Nu ben ik kwaad op de wereld en wil ik het liefst de dekens over me heentrekken GVD. Ga iemand anders lopen f*cken.
zaterdag 12 januari 2008 om 23:16
zondag 13 januari 2008 om 00:38
Wat een hufters, intiem!
Het valt echt niet mee met mijn gebit. Bleeh, het is echt heel erg pijnlijk. Dit gun je niemand, zo'n ontsteking. Nou ja, het is bijna maandag, zullen we maar zeggen. Nog even volhouden..
Ik had het over een uithuizige baan, intiem. Vrijwilligerswerk in het ziekenhuis.
Zodra ik me beter voel, lichamelijk gezien, lukt het zeker beter om wat dieper op jullie reacties in te gaan.
Het valt echt niet mee met mijn gebit. Bleeh, het is echt heel erg pijnlijk. Dit gun je niemand, zo'n ontsteking. Nou ja, het is bijna maandag, zullen we maar zeggen. Nog even volhouden..
Ik had het over een uithuizige baan, intiem. Vrijwilligerswerk in het ziekenhuis.
Zodra ik me beter voel, lichamelijk gezien, lukt het zeker beter om wat dieper op jullie reacties in te gaan.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 13 januari 2008 om 13:36
Shahla, in dit soort gevallen mag je zonder schroom gebruik maken van een weekend dienst hoor! Daar zijn ze voor! Eerlijk gezegd weet ik niet hoe dat verzekeringstechnisch zit (misschien dat het daarom uitstelt?), maar de meeste verzekeringsmaatschappijen hebben zo'n telefonische vragenlijn die dag/nacht/weekends bereikbaar zijn met vragen als 'moet ik hiermee naar de huisarts'. Meid, je hoeft toch geen pijn te verbijten als je misschien over een uurtje al terecht kan? Veel sterkte!
Ja, 'de wereld' zijn klootzakken en hufters vind ik op dat soort dagen. Als ik op dat moment mijn dief was tegengekomen, was die zonder hoofd naar huis gegaan, dat weet ik wel. Ik heb echt een potje staan janken, zo genaaid voel(de) ik me. En het was nog wel een erg lekker rijdende fiets. Het is niet eens alleen het geld (wat ik dus niet heb), maar ook de verrotte moeite die je weer moet doen om iets voor jezelf geregeld te krijgen. Want zonder fiets kan ik weinig kanten op met dochter en het past ook een beetje in mijn goede voornemen om meer beweging te pakken nu mijn broeken allemaal te klein worden. En dan voel ik ik me zo ondermijnd in dat kleine beetje positieve input die ik weet op te brengen. Dan moeten 'ze' het me niet ook nog moeilijker gaan maken...
En vandaag heb ik ook verschrikkelijk staan vloeken en tieren: ik was na het douchen in de schone badkamer mezelf aan het afdrogen en ik wilde huidolie pakken om in te smeren. Ik had de (volle) fles nog niet in mijn handen, of het kletterde al pirouette draaiend met volle vaart op de grond. Werkelijk de hele badkamer zat onder de olie inclusief mezelf gvdgrrrrddegvdgvd*mme! Dat zijn dagen die het niet waard zijn om op te staan. Wat zeg ik, skip deze hele week maar grrrrrr.
Hoe is het met je zoon Shahla? Ik kan me voorstellen dat je op zo'n moment nog even kan genieten van het 'moederen', want daar komt het toch op neer. Jouw zoon is al zo groot dat je denk ik niet vaak de kans meer krijgt voor een aai en een knuffel. Dochter (soms ook wel liefkozend mevrouw de directeur genoemd haha) is hier nog steeds een echte knuffelkont met haar 2,5 wijze jaren (ze vindt zichzelf nl. heel wat haha), maar heeft er duidelijk minder behoefte aan dan pakweg 1 jaar geleden. Nu zegt ze soms ook gewoon dan ik haar niet mag aanraken, want ik ben vies : (
Nou, vroeguh vond ze mij noooooit vies : ((((
(ze vindt me vies als ik net wakker ben of naar de wc ben gegaan of net gegeten heb < kennelijk asociatie dat ik net zo'n viespeuk ben als haar als ze net gegeten heeft).
Dus Shahla, geniet maar goed van die kleine momentjes waarop het nog kan, zolang het geen ernstige reden heeft natuurlijk.
En leuk dat jij ook zo kan genieten van je leendochter Robin! Een elf jarig meisje schattig, hmmm, zover ben ik nog niet. Maar ik kan me best voorstellen dat ik dochter tegen die tijd ook heel aandoenlijk kan vinden met haar pre puber onzekerheidjes. Half kind en toch ook al groot en soms zelf niet eens weten of ze klein zijn of al een heel groot mens.
Lin, heb jij nog wel geniet momenten van jouw zoon, of maak je je vooral zorgen nu? Hoe gaat het?
Steenbokje, lees je nog met ons mee?
Ja, 'de wereld' zijn klootzakken en hufters vind ik op dat soort dagen. Als ik op dat moment mijn dief was tegengekomen, was die zonder hoofd naar huis gegaan, dat weet ik wel. Ik heb echt een potje staan janken, zo genaaid voel(de) ik me. En het was nog wel een erg lekker rijdende fiets. Het is niet eens alleen het geld (wat ik dus niet heb), maar ook de verrotte moeite die je weer moet doen om iets voor jezelf geregeld te krijgen. Want zonder fiets kan ik weinig kanten op met dochter en het past ook een beetje in mijn goede voornemen om meer beweging te pakken nu mijn broeken allemaal te klein worden. En dan voel ik ik me zo ondermijnd in dat kleine beetje positieve input die ik weet op te brengen. Dan moeten 'ze' het me niet ook nog moeilijker gaan maken...
En vandaag heb ik ook verschrikkelijk staan vloeken en tieren: ik was na het douchen in de schone badkamer mezelf aan het afdrogen en ik wilde huidolie pakken om in te smeren. Ik had de (volle) fles nog niet in mijn handen, of het kletterde al pirouette draaiend met volle vaart op de grond. Werkelijk de hele badkamer zat onder de olie inclusief mezelf gvdgrrrrddegvdgvd*mme! Dat zijn dagen die het niet waard zijn om op te staan. Wat zeg ik, skip deze hele week maar grrrrrr.
Hoe is het met je zoon Shahla? Ik kan me voorstellen dat je op zo'n moment nog even kan genieten van het 'moederen', want daar komt het toch op neer. Jouw zoon is al zo groot dat je denk ik niet vaak de kans meer krijgt voor een aai en een knuffel. Dochter (soms ook wel liefkozend mevrouw de directeur genoemd haha) is hier nog steeds een echte knuffelkont met haar 2,5 wijze jaren (ze vindt zichzelf nl. heel wat haha), maar heeft er duidelijk minder behoefte aan dan pakweg 1 jaar geleden. Nu zegt ze soms ook gewoon dan ik haar niet mag aanraken, want ik ben vies : (
Nou, vroeguh vond ze mij noooooit vies : ((((
(ze vindt me vies als ik net wakker ben of naar de wc ben gegaan of net gegeten heb < kennelijk asociatie dat ik net zo'n viespeuk ben als haar als ze net gegeten heeft).
Dus Shahla, geniet maar goed van die kleine momentjes waarop het nog kan, zolang het geen ernstige reden heeft natuurlijk.
En leuk dat jij ook zo kan genieten van je leendochter Robin! Een elf jarig meisje schattig, hmmm, zover ben ik nog niet. Maar ik kan me best voorstellen dat ik dochter tegen die tijd ook heel aandoenlijk kan vinden met haar pre puber onzekerheidjes. Half kind en toch ook al groot en soms zelf niet eens weten of ze klein zijn of al een heel groot mens.
Lin, heb jij nog wel geniet momenten van jouw zoon, of maak je je vooral zorgen nu? Hoe gaat het?
Steenbokje, lees je nog met ons mee?
zondag 13 januari 2008 om 14:03
Zoonlief wil gelukkig nog heel vaak knuffelen. Eigenlijk ben ik de enige die dat bij hem mag. Hij houdt er eigenlijk niet zo van door anderen aangeraakt te worden. Ook niet altijd door mij hoor maar hij komt wel heel vaak voor een knuffel of een kus. Dus dat zit wel goed. Misschien is het bij jouw dochter een fase? En wat bedoelt ze met vies?
Ja, ik snap dat er weekenddiensten zijn maar daar moet je dus na de behandeling gelijk dokken en dat zijn vaak geen kleine bedragen. Dat heb ik eerder aan de hand gehad en dat geld heb ik nu niet vrij. Dus helaas, we moeten nog even doorbijten. Het is niet anders. Soms gaat het ook wel ff hoor. Anders zat ik hier nu niet te typen maar ik weet ook dat het elk moment weer kan opzetten en dan is het weer niet mals. De aspirines werken helaas maar kort. Ach, weet je, het is nu ff heel kut maar straks ben ik van alles af en daar probeer ik me aan vast te houden.
Kan me goed voorstellen dat je die dief de nek om had willen draaien. Inderdaad, het is al lastig genoeg om weer iets geregeld te hebben en dan gaan ze dat weer afpakken, kun je weer opnieuw. Dat voelt zeker als ondermijnend en het iemand moeilijker maken. En soms lijkt alles tegen te zitten. Hopelijk heb je volgende week wel een week die het waard is om op te staan en ik ook.
Ja, ik snap dat er weekenddiensten zijn maar daar moet je dus na de behandeling gelijk dokken en dat zijn vaak geen kleine bedragen. Dat heb ik eerder aan de hand gehad en dat geld heb ik nu niet vrij. Dus helaas, we moeten nog even doorbijten. Het is niet anders. Soms gaat het ook wel ff hoor. Anders zat ik hier nu niet te typen maar ik weet ook dat het elk moment weer kan opzetten en dan is het weer niet mals. De aspirines werken helaas maar kort. Ach, weet je, het is nu ff heel kut maar straks ben ik van alles af en daar probeer ik me aan vast te houden.
Kan me goed voorstellen dat je die dief de nek om had willen draaien. Inderdaad, het is al lastig genoeg om weer iets geregeld te hebben en dan gaan ze dat weer afpakken, kun je weer opnieuw. Dat voelt zeker als ondermijnend en het iemand moeilijker maken. En soms lijkt alles tegen te zitten. Hopelijk heb je volgende week wel een week die het waard is om op te staan en ik ook.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 13 januari 2008 om 15:05
Je gelooft het misschien niet, maar mijn dochter heeft -net als haar vader- een enorm besef van schoon en opgeruimd en gevoel voor decorum.
Vroeger (toen ik al wat ouder was hoor, daarvoor kan ik het me niet herinneren) vond ik mijn eigen moeder ook vies. Ik vond haar stinken als ze net wakker was en haar er niet aantrekkelijk uitzien met woeste kop met haar en peuk in haar ene hand en ongepoetste mond. Ook vond ik het stinken als ze net naar de wc was gegaan. Ja, ik was echt vies van haar en wilde dan ook niet door haar aangeraakt worden.
Ik vind het alleen erg jammer dat dochter dat gevoel kennelijk ook heeft over mij en zeker nu ze nog zo jong is. Ze ziet me 's ochtends bij het opstaan en taxeert dan eerst of ik de moeite ben om aangeraakt te worden. Onder de douche kijkt ze me een beetje afwerend aan als ze ook maar het idee heeft dat ze misschien wel "daar" tegen me aan kan komen. Of ze inspecteert mijn mond eerst voor een kusje, want er zou maar een kruimeltje zitten. Ergens grappig, want ze is zooooo overdreven pieperig (en dat anti kruimeltjes gevoel heeft ze echt van vriend), maar ook wel jammer dat ze mij nu al met dezelfde ogen bekijkt als ik vroeger deed.
Shahla, jammer dat het voor vandaag niks wordt. Ik hoop dat het morgen dubbele opluchting oplevert!
Wat fijn dat je zoon met zijn 14 jaren nog wel lekker wil knuffelen. Dat zullen niet veel jongens van die leeftijd met hun moeder willen denk ik, dus geniet er lekker van!
Vroeger (toen ik al wat ouder was hoor, daarvoor kan ik het me niet herinneren) vond ik mijn eigen moeder ook vies. Ik vond haar stinken als ze net wakker was en haar er niet aantrekkelijk uitzien met woeste kop met haar en peuk in haar ene hand en ongepoetste mond. Ook vond ik het stinken als ze net naar de wc was gegaan. Ja, ik was echt vies van haar en wilde dan ook niet door haar aangeraakt worden.
Ik vind het alleen erg jammer dat dochter dat gevoel kennelijk ook heeft over mij en zeker nu ze nog zo jong is. Ze ziet me 's ochtends bij het opstaan en taxeert dan eerst of ik de moeite ben om aangeraakt te worden. Onder de douche kijkt ze me een beetje afwerend aan als ze ook maar het idee heeft dat ze misschien wel "daar" tegen me aan kan komen. Of ze inspecteert mijn mond eerst voor een kusje, want er zou maar een kruimeltje zitten. Ergens grappig, want ze is zooooo overdreven pieperig (en dat anti kruimeltjes gevoel heeft ze echt van vriend), maar ook wel jammer dat ze mij nu al met dezelfde ogen bekijkt als ik vroeger deed.
Shahla, jammer dat het voor vandaag niks wordt. Ik hoop dat het morgen dubbele opluchting oplevert!
Wat fijn dat je zoon met zijn 14 jaren nog wel lekker wil knuffelen. Dat zullen niet veel jongens van die leeftijd met hun moeder willen denk ik, dus geniet er lekker van!
zondag 13 januari 2008 om 16:19
Hoi, ben ik ook weer even.
Balen zeg Shahla dat je zo'n last hebt. ik hoop dat je er morgen van verlost wordt joh. Intiem jij hebt echt een pechweekend hé. Hmm, morgen weer een dag moet je dan maar denken.
Ik hoor jullie het nooit letterlijk zeggen maar hebben jullie nou ook (nog steeds) van die stemmingswisselingen? Ik soms een paar dagen niet echt (dat voelt rustig dan), en dan weer heel heftig, zoals gisteren en vandaag. Bijv. vanmiddag, we hadden met de kids een plannetje gemaakt voor de zomervakantie en dan word ik helemaal hyper daarvan, enthousiast en druk van alles willen regelen enzo. En echt van het één op andere moment heb ik er ook helemaal geen zin meer in ook, dan hoeft het voor mij niet meer. Ik heb nu wel wat meer geleerd te bekijken wat de trigger dan is, waardoor het komt. Dat lukt soms wel te achterhalen, maar toch overvalt het me vaak wel.
Ik hoor jullie vaak vertellen over buien en voorvallen en somberheid etc., maar is het bij jullie ook zo heftig van het één op andere moment? Daar was ik even benieuwd naar..
Ja fijn hé van die geniet-momenten met kids (hoe oud dan ook). Ook nog even over de jongens, ik had eigenlijk nooit wat met jongens van een jaar of 12 tot 16 ofzo. Leek me niks aan, die leeftijd. Nu het zover is bij die 2 hier vind ik dit ook zo'n leuke leeftijd. Nooit gedacht dat ik ze nu ook zo aandoenlijk zou kunnen vinden. Groot voordeel van deze puberleeftijd vind ik dat ze (als ze zin hebben tenminste:) al goed voor zichzelf kunnen zorgen. Echt 'zorgen voor' zou ik nu qua energie slecht aankunnen. Verder vind ik het echt zo heerlijk dat ze nu zo gezellig zijn, en zo lekker meekletsen over van alles..
Meiden voor zover mogelijk een fijne zondag nog. Later weer. Liefs.
Balen zeg Shahla dat je zo'n last hebt. ik hoop dat je er morgen van verlost wordt joh. Intiem jij hebt echt een pechweekend hé. Hmm, morgen weer een dag moet je dan maar denken.
Ik hoor jullie het nooit letterlijk zeggen maar hebben jullie nou ook (nog steeds) van die stemmingswisselingen? Ik soms een paar dagen niet echt (dat voelt rustig dan), en dan weer heel heftig, zoals gisteren en vandaag. Bijv. vanmiddag, we hadden met de kids een plannetje gemaakt voor de zomervakantie en dan word ik helemaal hyper daarvan, enthousiast en druk van alles willen regelen enzo. En echt van het één op andere moment heb ik er ook helemaal geen zin meer in ook, dan hoeft het voor mij niet meer. Ik heb nu wel wat meer geleerd te bekijken wat de trigger dan is, waardoor het komt. Dat lukt soms wel te achterhalen, maar toch overvalt het me vaak wel.
Ik hoor jullie vaak vertellen over buien en voorvallen en somberheid etc., maar is het bij jullie ook zo heftig van het één op andere moment? Daar was ik even benieuwd naar..
Ja fijn hé van die geniet-momenten met kids (hoe oud dan ook). Ook nog even over de jongens, ik had eigenlijk nooit wat met jongens van een jaar of 12 tot 16 ofzo. Leek me niks aan, die leeftijd. Nu het zover is bij die 2 hier vind ik dit ook zo'n leuke leeftijd. Nooit gedacht dat ik ze nu ook zo aandoenlijk zou kunnen vinden. Groot voordeel van deze puberleeftijd vind ik dat ze (als ze zin hebben tenminste:) al goed voor zichzelf kunnen zorgen. Echt 'zorgen voor' zou ik nu qua energie slecht aankunnen. Verder vind ik het echt zo heerlijk dat ze nu zo gezellig zijn, en zo lekker meekletsen over van alles..
Meiden voor zover mogelijk een fijne zondag nog. Later weer. Liefs.
zondag 13 januari 2008 om 21:21
ff kort.
Ik had weer eens een fikse migraine-aanval. Van vrijdagmiddag, tot vanmiddag, bah, bah. Dus, shahla, ben solidair met jou. Hoop dat je morgen van je pijn verlost zal worden...pijn sucks!
Intiem, de sterren staan gewoon verkeerd....zo rustig mogelijk uitzitten, het draait wel weer de goede kant op. Wat fietsenjatters betreft: "tegen de muur zetten". Krijg daar zo de schijt van. Gewoon niet stilstaan wat een fiets betekent voor iemand met weinig geld........sufkoppen.
Steenbokje, had het inderdaad verkeerd gelezen van dat je kinderen had. Dat is zo raar met mij...zowel met lezen als met schrijven....soms lees/schrijf ik woorden die nergens vandaan komen. Goede woorden (ben niet dyslectisch), maar totaal niet toepasselijk. Misschien een raar soort lees/schrijf blind (overbodig)heid? Maar goed, wel katten en veel werkuren dus. Ben benieuwd waar jouw borderlineklachten uit bestaan?
Robin, stemmingswisselingen....ja dus. Nogal dus. Ik kan het ene moment vrolijk zijn en dat kan dan plotseling (vaak na een kleine aanleiding), omslaan naar een ronduit chagerijnige bui, of huilbui...of erger. Het is mij de laatste weken wel vaak gelukt om, als ik dacht dat er iets kwetsends werd gezegd, mezelf af te vragen of het nou werkelijk zo kwetsend was (of bedoeld was)...vaak is het antwoord dan nee, en dan kan ik het van me af laten glijden....waanzinnig goed van mij, vind ik zelf. Als ik me echt in mijn wezen ontkend of afgewezen voel (en ik ben moe/zwak en/of misselijk) dan schiet ik echt in, wat ik noem, zwaar borderline gedrag..........Dan voel ik pijn, wat aanzwelt, nog meer aanzwelt, ondraaglijk wordt (tot aan tegen een boom aan willen rijden om de pijn maar niet meer te voelen, echt heftig) Ik had het afgelopen woensdag weer (weer, weer, weer, weer.....) Het kwam omdat mij vriend het uitmaakte (tijdens een ruzie) en daarmee, voor mijn gevoel, de poten onder mij vandaan zaagt....(en ik was erg moe) Kan het dan niet handelen.....
Knuffelen met je kinderen. Mijn zoon wil me nog wel eens beetpakken en knuffelen/kussen als ik sta te koken. Blijkbaar ontroert dat hem. En soms tilt hij mij op......Ik laat het fysieke contact bij hem.....hoewel ik hem soms een aai over z'n bol geef of een klopje op zijn schouder (dat accepteert hij wel.....)
tot zover...water kookt.....is toch weer redelijk lang geworden
liefs allemaal
Ik had weer eens een fikse migraine-aanval. Van vrijdagmiddag, tot vanmiddag, bah, bah. Dus, shahla, ben solidair met jou. Hoop dat je morgen van je pijn verlost zal worden...pijn sucks!
Intiem, de sterren staan gewoon verkeerd....zo rustig mogelijk uitzitten, het draait wel weer de goede kant op. Wat fietsenjatters betreft: "tegen de muur zetten". Krijg daar zo de schijt van. Gewoon niet stilstaan wat een fiets betekent voor iemand met weinig geld........sufkoppen.
Steenbokje, had het inderdaad verkeerd gelezen van dat je kinderen had. Dat is zo raar met mij...zowel met lezen als met schrijven....soms lees/schrijf ik woorden die nergens vandaan komen. Goede woorden (ben niet dyslectisch), maar totaal niet toepasselijk. Misschien een raar soort lees/schrijf blind (overbodig)heid? Maar goed, wel katten en veel werkuren dus. Ben benieuwd waar jouw borderlineklachten uit bestaan?
Robin, stemmingswisselingen....ja dus. Nogal dus. Ik kan het ene moment vrolijk zijn en dat kan dan plotseling (vaak na een kleine aanleiding), omslaan naar een ronduit chagerijnige bui, of huilbui...of erger. Het is mij de laatste weken wel vaak gelukt om, als ik dacht dat er iets kwetsends werd gezegd, mezelf af te vragen of het nou werkelijk zo kwetsend was (of bedoeld was)...vaak is het antwoord dan nee, en dan kan ik het van me af laten glijden....waanzinnig goed van mij, vind ik zelf. Als ik me echt in mijn wezen ontkend of afgewezen voel (en ik ben moe/zwak en/of misselijk) dan schiet ik echt in, wat ik noem, zwaar borderline gedrag..........Dan voel ik pijn, wat aanzwelt, nog meer aanzwelt, ondraaglijk wordt (tot aan tegen een boom aan willen rijden om de pijn maar niet meer te voelen, echt heftig) Ik had het afgelopen woensdag weer (weer, weer, weer, weer.....) Het kwam omdat mij vriend het uitmaakte (tijdens een ruzie) en daarmee, voor mijn gevoel, de poten onder mij vandaan zaagt....(en ik was erg moe) Kan het dan niet handelen.....
Knuffelen met je kinderen. Mijn zoon wil me nog wel eens beetpakken en knuffelen/kussen als ik sta te koken. Blijkbaar ontroert dat hem. En soms tilt hij mij op......Ik laat het fysieke contact bij hem.....hoewel ik hem soms een aai over z'n bol geef of een klopje op zijn schouder (dat accepteert hij wel.....)
tot zover...water kookt.....is toch weer redelijk lang geworden
liefs allemaal
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 13 januari 2008 om 22:38
Hallo...
Bedankt voor jullie reacties :-)
Shahla, ik werk bij een bank op de klantenservice en ik snap zelf ook niet hoe ik het volhoud....ik ben laatst wel 2 weken thuisgebleven en heb gezegd dat ik beetje overspannen was.Ik moet zeggen dat ik rond de middag ook he le maal gebroken ben dus kijk het nog maar ff aan en ze weten nu iig dat ik niet lkkr in mijn vel zit.Ik zal niet snel vertellen dat ik borderline heb iig!Maar ik ben niet iemand die snel toegeeft dat ze het niet meer red, soms niet handig ik weet t...
Robin75, ik zou eigenlijk afgelopen sept beginnen aan Linehan training maar zoals bij zoveel dingen heb ik ervan afgezien waar ik nu heel erg spijt van heb,en ben nu bezig met het alsnog te gaan doen, en wacht nog op een reactie van de poli! Ik slik efexor 150 mg voor mijn klachten.
Intiem, zwaai terug, :-)
Lin67, klachten die ik heb zijn: stemmingwisselingen, achterdochtig zijn, depressiviteit, erg impulsief, veraltingsangst, zo'n beetje het "lijstje" waarvan men zegd dat het typerend voor borderline is...vooral in tijden van stress(en dat is nogal vaak, want ben nogal een stresskip), en onzekerheid is ook nogal aanwezig bij mij...paniekaanvallen en in m indere mate dwangstoornissen
niet te vergeten...
Misschien dat jullie iets over jezelf kunnen vertellen :-)
Liefs....
Bedankt voor jullie reacties :-)
Shahla, ik werk bij een bank op de klantenservice en ik snap zelf ook niet hoe ik het volhoud....ik ben laatst wel 2 weken thuisgebleven en heb gezegd dat ik beetje overspannen was.Ik moet zeggen dat ik rond de middag ook he le maal gebroken ben dus kijk het nog maar ff aan en ze weten nu iig dat ik niet lkkr in mijn vel zit.Ik zal niet snel vertellen dat ik borderline heb iig!Maar ik ben niet iemand die snel toegeeft dat ze het niet meer red, soms niet handig ik weet t...
Robin75, ik zou eigenlijk afgelopen sept beginnen aan Linehan training maar zoals bij zoveel dingen heb ik ervan afgezien waar ik nu heel erg spijt van heb,en ben nu bezig met het alsnog te gaan doen, en wacht nog op een reactie van de poli! Ik slik efexor 150 mg voor mijn klachten.
Intiem, zwaai terug, :-)
Lin67, klachten die ik heb zijn: stemmingwisselingen, achterdochtig zijn, depressiviteit, erg impulsief, veraltingsangst, zo'n beetje het "lijstje" waarvan men zegd dat het typerend voor borderline is...vooral in tijden van stress(en dat is nogal vaak, want ben nogal een stresskip), en onzekerheid is ook nogal aanwezig bij mij...paniekaanvallen en in m indere mate dwangstoornissen
niet te vergeten...
Misschien dat jullie iets over jezelf kunnen vertellen :-)
Liefs....
maandag 14 januari 2008 om 00:40
Lin, fijn dat je toch even langs kwam ondanks je migraine. Pijn sucks inderdaad. Ik kan misschien nog zeggen dat het voor mij van voorbijgaande aard is. Ik denk dat aan een ontsteking door een kies veel makkelijker iets te doen is dan aan migraine. Arme jij. Ik leef met je mee. Hopelijk is deze aanval gauw weer over.
En je zegt iets waars over de dieven. Die staan niet erbij stil dat ze ook iets kunnen jatten van iemand die er financieel ook niet goed voorstaat en de eindjes aan elkaar moet knopen. Maar goed, als je een dief bent ben je nu niet een persoon die echt aan andere mensen denkt, laten we wel wezen. Dat zijn egoïstische lui.
Dus jouw zoon is ook iemand die niet snel lichamelijk contact zal zoeken met anderen of het van hen zal toestaan? Als hij het bij jou wel doet, vind ik dat een heel goed teken dat hij jou dermate vertrouwt dat het met jou wél lukt.
Knap van je inderdaad dat het je de laatste tijd lukt te relativeren met opmerkingen die voor jou in eerste instantie kwetsend aanvoelden.
Robin, ik denk dat we allemaal in een bepaalde vorm wel last van stemmingswisselingen blijven houden. Medicijnen zal dat niet allemaal weg kunnen halen. Eigenlijk weet ik niet goed of het bij mij zo snel om kan slaan. Ik denk zelf van niet. Ik denk dat dat bij mij wat langzamer gaat. Wel ben ik er gevoeliger voor als ik pms heb en ongesteld moet worden of ben of als ik te laat ben met mijn medicatie.
Intiem, ik geloof je. Waarom zou een klein kindje niet een dergelijk gevoel kunnen hebben. Maar het lijkt me ook best kwetsend voor je moedergevoel, ook al begrijp je het omdat jij het ook bij jouw moeder had. Ik heb het heel sporadisch ook wel bij mijn moeder gehad toen ik jong was dus ik herken het wel enigszins.
Steenbokje, ik zou het ook niet vertellen hoor, van de borderline. Dan denken ze toch gelijk dat je een maf wijf bent. De meesten hebben een stereotype in gedachten. Niet lekker in je vel zitten of een beetje overspannen zijn, begrijpen mensen beter en meer hoeven ze op je werk ook niet te weten.
En je zegt iets waars over de dieven. Die staan niet erbij stil dat ze ook iets kunnen jatten van iemand die er financieel ook niet goed voorstaat en de eindjes aan elkaar moet knopen. Maar goed, als je een dief bent ben je nu niet een persoon die echt aan andere mensen denkt, laten we wel wezen. Dat zijn egoïstische lui.
Dus jouw zoon is ook iemand die niet snel lichamelijk contact zal zoeken met anderen of het van hen zal toestaan? Als hij het bij jou wel doet, vind ik dat een heel goed teken dat hij jou dermate vertrouwt dat het met jou wél lukt.
Knap van je inderdaad dat het je de laatste tijd lukt te relativeren met opmerkingen die voor jou in eerste instantie kwetsend aanvoelden.
Robin, ik denk dat we allemaal in een bepaalde vorm wel last van stemmingswisselingen blijven houden. Medicijnen zal dat niet allemaal weg kunnen halen. Eigenlijk weet ik niet goed of het bij mij zo snel om kan slaan. Ik denk zelf van niet. Ik denk dat dat bij mij wat langzamer gaat. Wel ben ik er gevoeliger voor als ik pms heb en ongesteld moet worden of ben of als ik te laat ben met mijn medicatie.
Intiem, ik geloof je. Waarom zou een klein kindje niet een dergelijk gevoel kunnen hebben. Maar het lijkt me ook best kwetsend voor je moedergevoel, ook al begrijp je het omdat jij het ook bij jouw moeder had. Ik heb het heel sporadisch ook wel bij mijn moeder gehad toen ik jong was dus ik herken het wel enigszins.
Steenbokje, ik zou het ook niet vertellen hoor, van de borderline. Dan denken ze toch gelijk dat je een maf wijf bent. De meesten hebben een stereotype in gedachten. Niet lekker in je vel zitten of een beetje overspannen zijn, begrijpen mensen beter en meer hoeven ze op je werk ook niet te weten.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 14 januari 2008 om 20:16
steenbokje, idd jammer dat je die Linehan destijds hebt afgezegd. ik hoor er veel positieve verhalen over. Hopelijk ben je nu gauw aan de beurt, én dan wel gaan hé.
Ik zal me even kort voorstellen: Ik ben 32. Woon al 8 jaar samen met mijn liefde en heb 3 stiefkids waar ik erg gek op ben. Ik werk 2 ochtenden in de week in een administratieve functie. Verder zit ik grotendeels in de ziektewet (wat binnenkort een Wajong-uitkering wordt). Dit is niet vanwege mijn borderline-klachten, maar vnl. omdat ik chronische pijnklachten heb (en diabetes). Ik ben dus op het moment helemaal niet fit en hoop dat dat nog verbeterd. Ik heb al enkele jaren therapie waar ik langzaamaan steeds meer profijt van krijg en gebruik sinds een jaar ook antidepressiva. Dat was het belamgrijkste voor nu.
Lin, gelukkig is je migraine nu weer over. lijkt me heel vervelend. Wat me opviel aan je stukje is dat je schreef dat het weer uit is tussen jou en je vriend. Hebben jullie zo'n knipperlicht-relatie? Ik lees regelmatig dat het uitgaat maar niet dat het dan weer 'aan'-gaat. Nemen jullie elkaar dan nog wel serieus als de ander zegt dat het uit is? Hoop niet dat je dit vervelend vindt dat ik het zo vraag, maar wat lijkt me dat onrustig voor je (en voor je vriend ook..). Ik vind het ook hel knap dat je opmerkingen weet te relativeren. Dat is zo verdomd moeilijk namelijk! Mij lukt het soms ook wel, alleen ik kan ook in een mega-negatieve bui schieten die achteraf ook nergens op sloeg..
Shahla hoe was het bij de tandarts?
Intiem hoe was je dag? Ben je nu trouwens klaar met die onderzoeken, was het alleen vorige week?
Ik zal me even kort voorstellen: Ik ben 32. Woon al 8 jaar samen met mijn liefde en heb 3 stiefkids waar ik erg gek op ben. Ik werk 2 ochtenden in de week in een administratieve functie. Verder zit ik grotendeels in de ziektewet (wat binnenkort een Wajong-uitkering wordt). Dit is niet vanwege mijn borderline-klachten, maar vnl. omdat ik chronische pijnklachten heb (en diabetes). Ik ben dus op het moment helemaal niet fit en hoop dat dat nog verbeterd. Ik heb al enkele jaren therapie waar ik langzaamaan steeds meer profijt van krijg en gebruik sinds een jaar ook antidepressiva. Dat was het belamgrijkste voor nu.
Lin, gelukkig is je migraine nu weer over. lijkt me heel vervelend. Wat me opviel aan je stukje is dat je schreef dat het weer uit is tussen jou en je vriend. Hebben jullie zo'n knipperlicht-relatie? Ik lees regelmatig dat het uitgaat maar niet dat het dan weer 'aan'-gaat. Nemen jullie elkaar dan nog wel serieus als de ander zegt dat het uit is? Hoop niet dat je dit vervelend vindt dat ik het zo vraag, maar wat lijkt me dat onrustig voor je (en voor je vriend ook..). Ik vind het ook hel knap dat je opmerkingen weet te relativeren. Dat is zo verdomd moeilijk namelijk! Mij lukt het soms ook wel, alleen ik kan ook in een mega-negatieve bui schieten die achteraf ook nergens op sloeg..
Shahla hoe was het bij de tandarts?
Intiem hoe was je dag? Ben je nu trouwens klaar met die onderzoeken, was het alleen vorige week?
maandag 14 januari 2008 om 22:00
Robin, dat is typisch iets voor mij om het af te zeggen...of dingen niet af te maken maar moet er nu gewoon voor gaan!
Lijkt me wel lastig om naast de borderline klachten ook nog andere klachten te hebben en diabetes, maar fijn dat de therapie zijn werk doet!
Kan je dat wel allemaal combineren: 3 kids werken en dan je klachten?
Lijkt me wel lastig om naast de borderline klachten ook nog andere klachten te hebben en diabetes, maar fijn dat de therapie zijn werk doet!
Kan je dat wel allemaal combineren: 3 kids werken en dan je klachten?
maandag 14 januari 2008 om 22:21
Nou de kids zijn hier maar 2 dagen in de week, dus ook voldoende tijd om daarvan bij te komen ;)
Werk is gelukkig goed verdeeld over de week, 8 uur in 2 ochtenden gesplitst. Maar het valt me enorm zwaar. Ik wil het alleen zo graag volhouden, vooral omdat het wat structuur geeft aan mijn week, én omdat het weer even in de 'normale'wereld' is. ik ben bang alleen maar depressiever te worden als ik elke dag thuis ben. Kan ook slecht alleen zijn. Verder is mijn werk vrij simpel, dat scheelt. Ik heb expres gekozen om nu werk onder mijn opleidingsniveau te blijven doen, om er niet te veel druk op te hebben staan..
Werk is gelukkig goed verdeeld over de week, 8 uur in 2 ochtenden gesplitst. Maar het valt me enorm zwaar. Ik wil het alleen zo graag volhouden, vooral omdat het wat structuur geeft aan mijn week, én omdat het weer even in de 'normale'wereld' is. ik ben bang alleen maar depressiever te worden als ik elke dag thuis ben. Kan ook slecht alleen zijn. Verder is mijn werk vrij simpel, dat scheelt. Ik heb expres gekozen om nu werk onder mijn opleidingsniveau te blijven doen, om er niet te veel druk op te hebben staan..
dinsdag 15 januari 2008 om 01:36
Steenbokje, snap ik en lijkt me ook verstandig dat je daarover zwijgt op je werk. Je bent tenslotte niet verplicht het te zeggen en het kan zich enkel maar tegen je keren. Ja, ik werk wel en één ochtend in de week buiten de deur.
Robin, lief dat je er naar vraagt. De tandarts was geweldig, de behandeling minder.
Woensdag doen we het 'gezellig' over.
Later meer.
Robin, lief dat je er naar vraagt. De tandarts was geweldig, de behandeling minder.
Woensdag doen we het 'gezellig' over.Later meer.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 15 januari 2008 om 13:01
robin, ik zie je post over Linehan. Is idd een hele goede training waar je je evenwel ook goed voor moet inzetten. Het geleerde in de praktijk brengen in situaties in het dagelijks leven is een tweede. Immers, soms zijn de situaties onverwacht (anders) en zie dan maar even tot 3 te tellen ..... best lastig hoor
dinsdag 15 januari 2008 om 17:05
Hai, ben ik ook weer. Er is weer een hoop geschreven. Fijn en gezellig.
Ik doen even een kickoff met iets wat ik zelf erg leuk nieuws vind:
mijn zusje fluisterde vanmiddag in mijn oren dat ze zwanger is. Dus als alles goed gaat, krijg ik en dochter er eind september een neefje/nichtje bij (nou ja, 'bij', tis de eerste, heb maar 1 zusje nl.).
Misschien mag ik het niet zeggen, maar ik vind het nu al veel leuker dan toen ik zelf zwanger was (in ieder geval er niet de zorgen van...).
Robin, je vraagt ons om wisselende stemmingen:
Ik heb er even over nagedacht en eerlijk gezegd weet ik eht neit goed. Maar ik ben geneigd te zeggen dat ik daar niet zo'n last (meer) van heb. So wie so vind ik de definitie wisselende stemmingen lastig, omdat je zoiets ook in gradaties kan hebben.
Waar ik vooral last van heb (en had), zijn wisselende periodes waarin somberheid/neerslachtigheid soms -neigend naar- depressiviteit en meer euforische perioden elkaar afwisselden. Die stemmingen slaan bij mij eigenlijk niet om per minuut en anders is er in mijn ogen altijd wel een (goede) reden om van blij naar boos te gaan bijvoorbeeld. Voor zover ik mijzelf ken nooit 'zomaar'. Dan loop ik al (onbewust) met irritatie rond of dan staat mijn boog al weer op scherp vanwege in mijn beleving een heleboel negatieve prikkels waar ik dan op uit reageer (flip, overspannen gedrag ofzo).
So wie so heb ik vandaag weer een testronde gedaan en wat mij opviel is dat ik op een boel vragen eigen zoveel beter scoor (mezelf de afgelopen 2 maanden bekijkend) dan dat ik een half jaar, een jaar of langer zou hebben gedaan. Een boel vragen die ik vandaag onder ogen had, kon ik gewoon niet anders dan doodeerlijk antwoorden dat ik er geen last van had, terwijl dat niet eens zo heel lang geleden wel zo was. Dat geeft toch wel een grote groei aan denk ik dan! Bijvoorbeeld de vraag of je rondloopt met een prop in je keel. Nou, ik heb een lange tijd over bijna niks van mezelf kunnen praten of mijn keel sloeg dicht, ik verloor er bijna letterlijk mijn stem mee, zo overweldigend was de emotie. Het gevoel kan ik terughalen, maar het is ook alweer zo vaag, zo ver weg lijkt wel. Terwijl het toch maar zo kort geleden is en toch was ik dat gevoel alweer vergeten, totdat ik het las vandaag. Oh ja, verrek, dat was ook zo...en zo eigenlijk wel met meer vragen.
Maar ik denk dat ik best een goeie score heb nu : )
Heel anders dan pakweg vorig jaar!
En ik moest erg aan je denken Lin, want ik kwam de kapotte deurkruk vraag vandaag tegen haha. Dus we hebben inderdaad dezelfde test (iets van IVM ofzo heet die test?). Maar in tegenstelling tot jou heb ik de vraag wel positief beantwoord, als in 'ja, ik fix het zelf'. Ik heb me dus geen zorgen gemaakt over macho gedrag (zou me dan eerder zorgen maken over dat ik als ultra zelfstandig en verantwoordelijk en adequaat te boek sta, wat men toch altijd al van me denkt, dus dat ik dan geen moeilijkheden heb ofzo. (Mijn angst voor "ik ben te goed"). Maar toch eerlijk ingevuld.
Steenbokje, ik zou er ook niks voer zeggen hoor van borderline. Mijn angst is toch tezeer dat mensen een vervelende sticker op je plakken en je met een bepaalde bril bekijken, terwijl je natuurlijk ook veel gezonde stukjes in je hebt die daardoor dan misschien niet meer gezien worden.
@winnie, mijn ervaring met therapie (en dan met name cognitieve gedragstherapie, aangevuld met andere smaakjes) is ook erg positief. Er valt nog zoveel te sturen in je eigen koppie. Als je eens wist hoezeer mensen hun eigen kuilen kunnen graven met al die gekke kronkels. Als je met lang en geduldig boetseren een hoop kronkels enigzins glad kunt wrijven, dan heb je erg veel winst!
Oh gelukkig Shahla, dat de tandarts je in leven heeft gelaten en dat je je een klein stukje beter voelt. Maar het zal vast een goeie mishandeling zijn geweest? Ik hoop dat woensdag nog meer oplevert voor je tanden. En dat je strakjes weer zonder pijn mag lachen.
Voor steenbokje even korte update wie ik ben:
Intiem, 31, dochter van 2,5 jaar, niet samenwonend met vriend (en vader van dochter voor het geval van misverstand), maar al wel 12 jaar een relatie die hele goeie en mooie momenten heeft gekend en wat minder mooie natuurlijk.
Ik woon met dochter in eigen huisje in leuk lief groen dorp. Dochter gaat 3 dagen per week naar de creche met een sociaal medische indicatie. Ik heb met terugwerkende kracht een volledige Wajong.
Werk als vrijwilliger 1 dag per week en doe een thuisstudie binnenhuisarchitectuur. Aankomende zomer word ik waarschijnlijk herkeurd en ik denk/hoop/wens en tevens vrees dat ik dan ook weer op een bepaalde manier aan het arbeidsbestand toegevoegd ga worden en hopelijk voor mij erg goed begeleid.
Ik heb geen officiele diagnose borderline, alleen maar vage opmerkingen daarover die ik nooit heb durven uitzoeken. Ik heb wel dagbehandeling gevolgd. Maar zoals te lezen valt, voel ik mij eigenlijk al zoveel beter dan 1 jaar geleden of langer. Dus wie weet waar het met mij nog naartoe gaat????
Robin, inderdaad, pas ermee op, als je alle dagen thuis bent, ligt een depressie erg op de loer hoor. Hoe verleidelijk het soms ook klinkt om niet die balletjes omhoog te moeten houden. Maar volledig thuiszijn is echt een kunst en als de wereld om je heen doordraait en je hebt het gevoel op bijna geen enkel vlak nog een toegevoegde waarde te hebben, pats daar ga je...
Je moet echt zo'n rete zelfdiscipline om volledig thuis te zijn en dat hebben maar erg weinig mensen!
Steenbokje, wat gaat er in jezelf om waardoor je bijvoorbeeld de Linehan hebt afgezegd? Daar ben ik wel benieuwd naar. Want dat je twijfels eraan hebt, lijkt me normaal. Dat gevoel herken ik ook, net als jezelf afvragen of het wel nodig is, wat men van je vindt, etc. Maar ernaar handelen (impulsiviteit passend bij borderline klachten, hmmm, ben nog steeds nagenoeg niet impulsief) op dat moment...ik heb echt twee setjes oren, degene die wél luisteren en degene die niet luisteren. Soms kan ik mezelf en mijn inwendige stem falicant negeren (euh, kan erg goed negeren zelfs, soms beetje té goed, maar dat is weer een ander lastigheidje).
Lin, pffff, zou bijna aan mijn neus voorbij gaan dat jij zo'n heftig stukje hebt geschreven. Nu schrik ik niet reuze snel, omdat ik in het verleden ook wel geroepen heb dat het uit is en vriend naar mij ook wel. Dus dat gaat dan lekker zo. Maar goed, jij hebt (had) het ook weer aan je broek hangen en hoe nuchter je op dat moment daarover klinkt, zo voelt het ook? Of was dat een verdoofde reactie en voel je het nu anders (of is het toch weer wel aan?).
Ik hoop dat het goed met je gaat! Vertel je het ons?
Want je bent natuurlijk al ver volwassen en je vriend ook lijkt me. Ik bedoel, dat ik vandaag de dag nog roep dat het uit is, vind ik achteraf van mezelf best kinderachtig. Dat ik dan denk, hoe oud ben ik nou helemaal? Vinden jullie van julliezelf dat dit dan ook niet echt een goede oplossingsgerichte aanpak is?
Ik snap echt de frusten wel en de heftige gevoelens die je kunt hebben en dat er maar 1 oplossing lijkt (want dat voel ik dan ook zo). Maar ik probeer iig weg te gaan, uit de situatie te stappen en niet zo impulsief te handelen (ok, daar ben ik wel een beetje impulsief soms).
Hoe gezond is/vind jij jullie relatie eigenlijk. Hoe jij functioneert, weet je grofweg wel. Maar hoe 'gezond' is je vriend? Hoe goed/slecht kan hij met bepaalde stressoren omgaan? Zijn er dingen die jullie nog erg veel kunnen verbeteren (bij jezelf, relatietechnisch gesproken etc.) en zien jullie dat zitten?
Ik hoop erg dat je snel weer terug komt in rustig vaarwater!
Pfffff, ben moe. Intensief en emotioneel dagje (al die moeilijke vragen die me ook wel verdrietig maken en dan nog zusje daarboven op met babynieuws)
xx
Ik doen even een kickoff met iets wat ik zelf erg leuk nieuws vind:
mijn zusje fluisterde vanmiddag in mijn oren dat ze zwanger is. Dus als alles goed gaat, krijg ik en dochter er eind september een neefje/nichtje bij (nou ja, 'bij', tis de eerste, heb maar 1 zusje nl.).
Misschien mag ik het niet zeggen, maar ik vind het nu al veel leuker dan toen ik zelf zwanger was (in ieder geval er niet de zorgen van...).
Robin, je vraagt ons om wisselende stemmingen:
Ik heb er even over nagedacht en eerlijk gezegd weet ik eht neit goed. Maar ik ben geneigd te zeggen dat ik daar niet zo'n last (meer) van heb. So wie so vind ik de definitie wisselende stemmingen lastig, omdat je zoiets ook in gradaties kan hebben.
Waar ik vooral last van heb (en had), zijn wisselende periodes waarin somberheid/neerslachtigheid soms -neigend naar- depressiviteit en meer euforische perioden elkaar afwisselden. Die stemmingen slaan bij mij eigenlijk niet om per minuut en anders is er in mijn ogen altijd wel een (goede) reden om van blij naar boos te gaan bijvoorbeeld. Voor zover ik mijzelf ken nooit 'zomaar'. Dan loop ik al (onbewust) met irritatie rond of dan staat mijn boog al weer op scherp vanwege in mijn beleving een heleboel negatieve prikkels waar ik dan op uit reageer (flip, overspannen gedrag ofzo).
So wie so heb ik vandaag weer een testronde gedaan en wat mij opviel is dat ik op een boel vragen eigen zoveel beter scoor (mezelf de afgelopen 2 maanden bekijkend) dan dat ik een half jaar, een jaar of langer zou hebben gedaan. Een boel vragen die ik vandaag onder ogen had, kon ik gewoon niet anders dan doodeerlijk antwoorden dat ik er geen last van had, terwijl dat niet eens zo heel lang geleden wel zo was. Dat geeft toch wel een grote groei aan denk ik dan! Bijvoorbeeld de vraag of je rondloopt met een prop in je keel. Nou, ik heb een lange tijd over bijna niks van mezelf kunnen praten of mijn keel sloeg dicht, ik verloor er bijna letterlijk mijn stem mee, zo overweldigend was de emotie. Het gevoel kan ik terughalen, maar het is ook alweer zo vaag, zo ver weg lijkt wel. Terwijl het toch maar zo kort geleden is en toch was ik dat gevoel alweer vergeten, totdat ik het las vandaag. Oh ja, verrek, dat was ook zo...en zo eigenlijk wel met meer vragen.
Maar ik denk dat ik best een goeie score heb nu : )
Heel anders dan pakweg vorig jaar!
En ik moest erg aan je denken Lin, want ik kwam de kapotte deurkruk vraag vandaag tegen haha. Dus we hebben inderdaad dezelfde test (iets van IVM ofzo heet die test?). Maar in tegenstelling tot jou heb ik de vraag wel positief beantwoord, als in 'ja, ik fix het zelf'. Ik heb me dus geen zorgen gemaakt over macho gedrag (zou me dan eerder zorgen maken over dat ik als ultra zelfstandig en verantwoordelijk en adequaat te boek sta, wat men toch altijd al van me denkt, dus dat ik dan geen moeilijkheden heb ofzo. (Mijn angst voor "ik ben te goed"). Maar toch eerlijk ingevuld.
Steenbokje, ik zou er ook niks voer zeggen hoor van borderline. Mijn angst is toch tezeer dat mensen een vervelende sticker op je plakken en je met een bepaalde bril bekijken, terwijl je natuurlijk ook veel gezonde stukjes in je hebt die daardoor dan misschien niet meer gezien worden.
@winnie, mijn ervaring met therapie (en dan met name cognitieve gedragstherapie, aangevuld met andere smaakjes) is ook erg positief. Er valt nog zoveel te sturen in je eigen koppie. Als je eens wist hoezeer mensen hun eigen kuilen kunnen graven met al die gekke kronkels. Als je met lang en geduldig boetseren een hoop kronkels enigzins glad kunt wrijven, dan heb je erg veel winst!
Oh gelukkig Shahla, dat de tandarts je in leven heeft gelaten en dat je je een klein stukje beter voelt. Maar het zal vast een goeie mishandeling zijn geweest? Ik hoop dat woensdag nog meer oplevert voor je tanden. En dat je strakjes weer zonder pijn mag lachen.
Voor steenbokje even korte update wie ik ben:
Intiem, 31, dochter van 2,5 jaar, niet samenwonend met vriend (en vader van dochter voor het geval van misverstand), maar al wel 12 jaar een relatie die hele goeie en mooie momenten heeft gekend en wat minder mooie natuurlijk.
Ik woon met dochter in eigen huisje in leuk lief groen dorp. Dochter gaat 3 dagen per week naar de creche met een sociaal medische indicatie. Ik heb met terugwerkende kracht een volledige Wajong.
Werk als vrijwilliger 1 dag per week en doe een thuisstudie binnenhuisarchitectuur. Aankomende zomer word ik waarschijnlijk herkeurd en ik denk/hoop/wens en tevens vrees dat ik dan ook weer op een bepaalde manier aan het arbeidsbestand toegevoegd ga worden en hopelijk voor mij erg goed begeleid.
Ik heb geen officiele diagnose borderline, alleen maar vage opmerkingen daarover die ik nooit heb durven uitzoeken. Ik heb wel dagbehandeling gevolgd. Maar zoals te lezen valt, voel ik mij eigenlijk al zoveel beter dan 1 jaar geleden of langer. Dus wie weet waar het met mij nog naartoe gaat????
Robin, inderdaad, pas ermee op, als je alle dagen thuis bent, ligt een depressie erg op de loer hoor. Hoe verleidelijk het soms ook klinkt om niet die balletjes omhoog te moeten houden. Maar volledig thuiszijn is echt een kunst en als de wereld om je heen doordraait en je hebt het gevoel op bijna geen enkel vlak nog een toegevoegde waarde te hebben, pats daar ga je...
Je moet echt zo'n rete zelfdiscipline om volledig thuis te zijn en dat hebben maar erg weinig mensen!
Steenbokje, wat gaat er in jezelf om waardoor je bijvoorbeeld de Linehan hebt afgezegd? Daar ben ik wel benieuwd naar. Want dat je twijfels eraan hebt, lijkt me normaal. Dat gevoel herken ik ook, net als jezelf afvragen of het wel nodig is, wat men van je vindt, etc. Maar ernaar handelen (impulsiviteit passend bij borderline klachten, hmmm, ben nog steeds nagenoeg niet impulsief) op dat moment...ik heb echt twee setjes oren, degene die wél luisteren en degene die niet luisteren. Soms kan ik mezelf en mijn inwendige stem falicant negeren (euh, kan erg goed negeren zelfs, soms beetje té goed, maar dat is weer een ander lastigheidje).
Lin, pffff, zou bijna aan mijn neus voorbij gaan dat jij zo'n heftig stukje hebt geschreven. Nu schrik ik niet reuze snel, omdat ik in het verleden ook wel geroepen heb dat het uit is en vriend naar mij ook wel. Dus dat gaat dan lekker zo. Maar goed, jij hebt (had) het ook weer aan je broek hangen en hoe nuchter je op dat moment daarover klinkt, zo voelt het ook? Of was dat een verdoofde reactie en voel je het nu anders (of is het toch weer wel aan?).
Ik hoop dat het goed met je gaat! Vertel je het ons?
Want je bent natuurlijk al ver volwassen en je vriend ook lijkt me. Ik bedoel, dat ik vandaag de dag nog roep dat het uit is, vind ik achteraf van mezelf best kinderachtig. Dat ik dan denk, hoe oud ben ik nou helemaal? Vinden jullie van julliezelf dat dit dan ook niet echt een goede oplossingsgerichte aanpak is?
Ik snap echt de frusten wel en de heftige gevoelens die je kunt hebben en dat er maar 1 oplossing lijkt (want dat voel ik dan ook zo). Maar ik probeer iig weg te gaan, uit de situatie te stappen en niet zo impulsief te handelen (ok, daar ben ik wel een beetje impulsief soms).
Hoe gezond is/vind jij jullie relatie eigenlijk. Hoe jij functioneert, weet je grofweg wel. Maar hoe 'gezond' is je vriend? Hoe goed/slecht kan hij met bepaalde stressoren omgaan? Zijn er dingen die jullie nog erg veel kunnen verbeteren (bij jezelf, relatietechnisch gesproken etc.) en zien jullie dat zitten?
Ik hoop erg dat je snel weer terug komt in rustig vaarwater!
Pfffff, ben moe. Intensief en emotioneel dagje (al die moeilijke vragen die me ook wel verdrietig maken en dan nog zusje daarboven op met babynieuws)
xx
