Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 17 januari 2008 om 10:00
Tuurlijk mag je je verhaal doen en hoef je niet overal op te reageren of elke vraag te beantwoorden. Dat kan ik ook niet altijd en soms blijven vragen eerst liggen. Dan ben ik er op dat moment niet aan toe of is wát ik heb geschreven ff genoeg en blijft de rest liggen en raakt weer wat in de vergetelheid.
Je hebt nu met name de nadelen in je relatie even van je afgeschreven. Dat snap ik. Dat moet je kwijt. Toch blijf ik me afvragen of je ook nog goeie dingen in hem ziet of worden die voortdurend ondergesneeuwd door het negatieve? Want de positieve dingen liggen mijns inziens niet in dat hij zich bewust is van zijn gedrag en soms probeert te dimmen of weg te gaan om niet tot last te zijn.
Intiem, ik las je ene berichtje elders op het forum. je weet wel op welke ik doel, denk ik. Ik wilde je even zeggen dat ik je nu heus niet anders zie of veroordeel. Ik kan alleen maar hopen dat je er niet al teveel last meer van hebt. En natuurlijk een dikke knuffel voor je.
Pepermunt kan ik nu niet eten of opzuigen hoor. Ik zit aan vloeibaar voedsel dus bijvoorbeeld een toetje of runderbouillon of goede morgen drinkontbijt. Een droge boterham in kleine stukjes naar binnen werken zonder de korst, dat gaat nog. Meer nog niet. Geurtechnisch valt het allemaal mee, ik drink veel water. Heb maar vijf uurtjes geslapen dus ik ga zo nog even liggen.
Je hebt nu met name de nadelen in je relatie even van je afgeschreven. Dat snap ik. Dat moet je kwijt. Toch blijf ik me afvragen of je ook nog goeie dingen in hem ziet of worden die voortdurend ondergesneeuwd door het negatieve? Want de positieve dingen liggen mijns inziens niet in dat hij zich bewust is van zijn gedrag en soms probeert te dimmen of weg te gaan om niet tot last te zijn.
Intiem, ik las je ene berichtje elders op het forum. je weet wel op welke ik doel, denk ik. Ik wilde je even zeggen dat ik je nu heus niet anders zie of veroordeel. Ik kan alleen maar hopen dat je er niet al teveel last meer van hebt. En natuurlijk een dikke knuffel voor je.
Pepermunt kan ik nu niet eten of opzuigen hoor. Ik zit aan vloeibaar voedsel dus bijvoorbeeld een toetje of runderbouillon of goede morgen drinkontbijt. Een droge boterham in kleine stukjes naar binnen werken zonder de korst, dat gaat nog. Meer nog niet. Geurtechnisch valt het allemaal mee, ik drink veel water. Heb maar vijf uurtjes geslapen dus ik ga zo nog even liggen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 17 januari 2008 om 10:38
shahla
uiteraard zie ik ook zijn positieve kanten, anders zou ik niet nog steeds bij hem zijn. Hij kan heel grappig zijn (opmerkingen, gedragingen zo ineens staan dansen op een jodelahiti liedje ha ha, onverwachts komisch uit de hoek komen, staat vaak voor me klaar, is gek van zijn zoontje (minder gek met mijn andere kind helaas), is trots op wat ie bereikt heeft (gelet op zijn verleden), kan me onverwachts verrassen met iets. Om maar eens wat te noemen.
Soms lijken de positieve dingen wel te worden ondergesneeuwd door de negatieve (vuile blikken ook naar mijn kind, waarbij hij dan ipv een ouder- een kinderlijke reactie geeft, niet echt pedagogisch) zo voel ik het althans. soms denk ik dan het is nu heel gezellig maar hoe lang duurt het voordat hij weer in het negatieve schiet...? dat is een stuk dat bij mij ligt , dat realiseer ik me wel.
Ik ervaar dat een gezellige situatie en de lengte van die gezelligheid geregeld sterk afhangt van hoe zijn stemming is of wordt.
Hij ervaart best veel angsten in zichzelf waar hij niet goed mee om weet te gaan en die er dan als woede en agressie uitkomen, Want hoe dat moet weet hij wel (vroeger veel geslagen door vader met riemen etc, evenzo zijn broers trouwens).
We zijn bijv ook nog nooit met de kinderen op vakantie geweest omdat het idee alleen al irritaties, boosheid, lees angst bij hem oproept, angst voor wat er komen gaat of liever gezegd wat er allemaal op hem af komt.
Als het aan hem ligt, zo lijkt het., vooral veel werken voor brood op de plank en af en toe ontspanning met mij in de vorm van massages of een enkele keer een weekend hij en ik weg, maar meer niet. alsof zijn werk grote afleiding is van zijn dagelijks leven, niet stil hoeven staan bij zichzelf.
uiteraard zie ik ook zijn positieve kanten, anders zou ik niet nog steeds bij hem zijn. Hij kan heel grappig zijn (opmerkingen, gedragingen zo ineens staan dansen op een jodelahiti liedje ha ha, onverwachts komisch uit de hoek komen, staat vaak voor me klaar, is gek van zijn zoontje (minder gek met mijn andere kind helaas), is trots op wat ie bereikt heeft (gelet op zijn verleden), kan me onverwachts verrassen met iets. Om maar eens wat te noemen.
Soms lijken de positieve dingen wel te worden ondergesneeuwd door de negatieve (vuile blikken ook naar mijn kind, waarbij hij dan ipv een ouder- een kinderlijke reactie geeft, niet echt pedagogisch) zo voel ik het althans. soms denk ik dan het is nu heel gezellig maar hoe lang duurt het voordat hij weer in het negatieve schiet...? dat is een stuk dat bij mij ligt , dat realiseer ik me wel.
Ik ervaar dat een gezellige situatie en de lengte van die gezelligheid geregeld sterk afhangt van hoe zijn stemming is of wordt.
Hij ervaart best veel angsten in zichzelf waar hij niet goed mee om weet te gaan en die er dan als woede en agressie uitkomen, Want hoe dat moet weet hij wel (vroeger veel geslagen door vader met riemen etc, evenzo zijn broers trouwens).
We zijn bijv ook nog nooit met de kinderen op vakantie geweest omdat het idee alleen al irritaties, boosheid, lees angst bij hem oproept, angst voor wat er komen gaat of liever gezegd wat er allemaal op hem af komt.
Als het aan hem ligt, zo lijkt het., vooral veel werken voor brood op de plank en af en toe ontspanning met mij in de vorm van massages of een enkele keer een weekend hij en ik weg, maar meer niet. alsof zijn werk grote afleiding is van zijn dagelijks leven, niet stil hoeven staan bij zichzelf.
en liefs.
donderdag 17 januari 2008 om 16:27
Hoe was je therapie, Robin?
Lin, goed gedaan hoor, wilde ik nog even zeggen.
Intiem, alles oké?
Winnie, ik kom er later op terug, wil je in elk geval zeggen dat ik het gelezen heb.
Het gaat niet echt denderend. Ik heb vooral last van de wond van de kies die maandag is getrokken. Zonder panadols is het toch wel erg pijnlijk. Misschien dat die kant erger is omdat ik daar een uitgebroken ontsteking had/heb en links nog niet en dat is gehecht? Ik weet het niet maar rechts brandt, zeurt, dreint. Net een vervelend klein kind. Heb wel even liggen dutten en denk dat ik zo mooi weer terugga.
Lin, goed gedaan hoor, wilde ik nog even zeggen.
Intiem, alles oké?
Winnie, ik kom er later op terug, wil je in elk geval zeggen dat ik het gelezen heb.
Het gaat niet echt denderend. Ik heb vooral last van de wond van de kies die maandag is getrokken. Zonder panadols is het toch wel erg pijnlijk. Misschien dat die kant erger is omdat ik daar een uitgebroken ontsteking had/heb en links nog niet en dat is gehecht? Ik weet het niet maar rechts brandt, zeurt, dreint. Net een vervelend klein kind. Heb wel even liggen dutten en denk dat ik zo mooi weer terugga.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 18 januari 2008 om 23:49
He Intiem, kom je weer langs? Hoe is het meid? En met jou Lin? Shahla al wat opgeknapt.. Ik hoop het.
Winnie, heftig hoor wat ik van je lees. Het lijkt ook alsof je van alles meemaakt met je vriend, dat de situatie ook wel weer elke keer herstelt maar dat jij ook graag aandacht wil voor jouw verdriet, jouw moeite die je doet, én terecht. Je bent hier altijd welkom om even van je af te schrijven.
Ik heb vandaag gewerkt en ik baal zo. Elke keer ben ik helemaal gesloopt. Dan heb ik het vooral over die pijnklachten. Niet normaal, ik weet me geen raad af en toe. Begin vd avond neem ik altijd mijn medicatie, dan gaat het weer even gelukkig. Het weekend moet ik echt weer even bijtanken. Het klinkt nogal treurig af en toe, maar het is niet anders.
Therapie was pittig. Ik heb niet even lekker kunnen huilen, maar het was wel fijn, ik voel me erg gesteund door haar. Ik was alleen heel erg gespannen, dat heb ik soms en dan kan ik echt een beetje wegraken, niet meer volgen waar we het over hebben. Dat heb ik al zo vaak gehad in therapie. Wel steeds minder vaak gelukkig maar gisteren dus weer wel. Weet niet waar het aan ligt: een zware week, vermoeidheid, maar ook dat ik er zelf te veel druk op zet.
Ik vraag me nog steeds af Shahla of jij dat ook niet eens fijn zou vinden, bijv. twewekelijks een individueel gesprek. Daar hebben we het al eens vaker over gehad maar ik denk er nu aan. We hebben hier allemaal wel iets van therapie gehad en ik denk dat het zou fijn voor je zou kunnen zijn. Ik zou het je gunnen iets minder alleen te worstelen. Misschien wat out of the blue (want we hadden het over je kiespijn) maar moest het nog even zeggen.
Tot later en fijn weekend allemaal!
Winnie, heftig hoor wat ik van je lees. Het lijkt ook alsof je van alles meemaakt met je vriend, dat de situatie ook wel weer elke keer herstelt maar dat jij ook graag aandacht wil voor jouw verdriet, jouw moeite die je doet, én terecht. Je bent hier altijd welkom om even van je af te schrijven.
Ik heb vandaag gewerkt en ik baal zo. Elke keer ben ik helemaal gesloopt. Dan heb ik het vooral over die pijnklachten. Niet normaal, ik weet me geen raad af en toe. Begin vd avond neem ik altijd mijn medicatie, dan gaat het weer even gelukkig. Het weekend moet ik echt weer even bijtanken. Het klinkt nogal treurig af en toe, maar het is niet anders.
Therapie was pittig. Ik heb niet even lekker kunnen huilen, maar het was wel fijn, ik voel me erg gesteund door haar. Ik was alleen heel erg gespannen, dat heb ik soms en dan kan ik echt een beetje wegraken, niet meer volgen waar we het over hebben. Dat heb ik al zo vaak gehad in therapie. Wel steeds minder vaak gelukkig maar gisteren dus weer wel. Weet niet waar het aan ligt: een zware week, vermoeidheid, maar ook dat ik er zelf te veel druk op zet.
Ik vraag me nog steeds af Shahla of jij dat ook niet eens fijn zou vinden, bijv. twewekelijks een individueel gesprek. Daar hebben we het al eens vaker over gehad maar ik denk er nu aan. We hebben hier allemaal wel iets van therapie gehad en ik denk dat het zou fijn voor je zou kunnen zijn. Ik zou het je gunnen iets minder alleen te worstelen. Misschien wat out of the blue (want we hadden het over je kiespijn) maar moest het nog even zeggen.
Tot later en fijn weekend allemaal!
zaterdag 19 januari 2008 om 03:44
Snap dat je het aankaart, Robin.
Het punt is dat ik in het verleden al wel veel 'gesprekken' en hulpverlening heb gehad. Maatschappelijk werker, jeugzorg, psychiater, allerlei andere instanties. Het meeste had met mijn kinderen te maken maar ook dus wel íets voor mezelf en sowieso komt je eigen rol, kunnen e.d. naar voren als je hulp voor je kinderen zoekt. Al dat gepraat, ja, lekker dat soms iemand even naar me luisterde of dat ik even stoom af kon blazen maar voor de rest nee, heb ik niet het gevoel dat ik persoonlijk ermee geholpen was. Oplossingsgericht bedoel ik. Voor mijn gevoel schoot ik er geen hol mee op en kostte het alleen maar veel energie. Voor mijn kinderen heb ik er wel het één en ander uit kunnen halen.
Dus eigenlijk nee, heb ik geen behoefte aan tweewekelijkse gesprekken. Voor mij is het nagenoeg voldoende dat ik hier mijn verhaal kwijt kan, irl bij vrienden, mijn eigen vriend. In tegenstelling tot jullie ben ik nooit in therapie geweest maar ik heb wel net als jullie aan mezelf gewerkt, dat scheelt ook echt en dat blijf ik doen.
Ik weet van mezelf dat ik toch niet het achterste van mijn tong laat zien aan een psycholoog, maatschappelijk werker of psychiater. Dan moet ik iemand echt eerst vertrouwen, een connectie mee voelen en dat gaat bij mij sowieso niet lukken als ik iemand maar eens per twee weken een uurtje of korter spreek. Wat dat betreft haal ik veel meer uit dit topic met jullie, gesprekken met mijn partner en met mijn beste vriend. Eens in de zoveel tijd even een 'uitbarsting van emoties' en dan gaat het weer.
Wie weet zodra ik besluit de AD af te bouwen en de wil om ermee te kappen, dat ik denk dat die tijd gekomen is dat ik dan wel een therapie o.i.d. erbij ga volgen.
Het werken lijkt voor jou net teveel van het goede, Robin. Niet dat je helemaal niet zou moeten werken, dat bedoel ik niet maar wie weet is het nét te lang en ben je daarom lichamelijk zo gesloopt?
Het punt is dat ik in het verleden al wel veel 'gesprekken' en hulpverlening heb gehad. Maatschappelijk werker, jeugzorg, psychiater, allerlei andere instanties. Het meeste had met mijn kinderen te maken maar ook dus wel íets voor mezelf en sowieso komt je eigen rol, kunnen e.d. naar voren als je hulp voor je kinderen zoekt. Al dat gepraat, ja, lekker dat soms iemand even naar me luisterde of dat ik even stoom af kon blazen maar voor de rest nee, heb ik niet het gevoel dat ik persoonlijk ermee geholpen was. Oplossingsgericht bedoel ik. Voor mijn gevoel schoot ik er geen hol mee op en kostte het alleen maar veel energie. Voor mijn kinderen heb ik er wel het één en ander uit kunnen halen.
Dus eigenlijk nee, heb ik geen behoefte aan tweewekelijkse gesprekken. Voor mij is het nagenoeg voldoende dat ik hier mijn verhaal kwijt kan, irl bij vrienden, mijn eigen vriend. In tegenstelling tot jullie ben ik nooit in therapie geweest maar ik heb wel net als jullie aan mezelf gewerkt, dat scheelt ook echt en dat blijf ik doen.
Ik weet van mezelf dat ik toch niet het achterste van mijn tong laat zien aan een psycholoog, maatschappelijk werker of psychiater. Dan moet ik iemand echt eerst vertrouwen, een connectie mee voelen en dat gaat bij mij sowieso niet lukken als ik iemand maar eens per twee weken een uurtje of korter spreek. Wat dat betreft haal ik veel meer uit dit topic met jullie, gesprekken met mijn partner en met mijn beste vriend. Eens in de zoveel tijd even een 'uitbarsting van emoties' en dan gaat het weer.
Wie weet zodra ik besluit de AD af te bouwen en de wil om ermee te kappen, dat ik denk dat die tijd gekomen is dat ik dan wel een therapie o.i.d. erbij ga volgen.
Het werken lijkt voor jou net teveel van het goede, Robin. Niet dat je helemaal niet zou moeten werken, dat bedoel ik niet maar wie weet is het nét te lang en ben je daarom lichamelijk zo gesloopt?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 19 januari 2008 om 21:32
Hai, daar was ik weer.
Pffff, eventjes wegblijven van confronterende topics waar ik schrijf (m.a.w. jullie die mij kennen -en zelfs kunnen zien op hyves- en die ik niet onder ogen durf te komen). Maar goed, zomaar wegblijven is natuurlijk nog veel stommer, want dan weten jullie ook niet hoe en wat. Was afgelopen dagen op diverse topics eventjes een trip down memory lane (of hoe zeg je dat leuk in het NL.?)
Shahla, ik hoop dat het met jou nu een beetje goed gaat met de genezing van je mond? Kun je met wat minder panadols toe (wat zijn dat eigenlijk? Ik ken alleen aspirine, paracetamol en ibuprofen)?
Praten is ook alleen zinvol als je het nuttig vindt. Anders is het zonde van je tijd en geld.
Robin, wat je klote dat je zoveel last hebt van je pijnklachten. Wordt het erger door het werken? Wil je nog aankijken of je het zo kan blijven volhouden of is dat geen optie voor je?
Sterkte meis.
Lin, joh, het is me eigenlijk ontschoten dat je vriend manisch depressief is. Hebben jullie daar dan nog veel last van? Lijkt me lastig als twee 'beelden' zo op elkaar inwerken.
Winnie, het is ongetwijfeld erg fijn voor je vriend om te voelen dat je hem steunt, ook al vind je zijn buien moeilijk om mee om te gaan. Ik denk alleen dat het voor jou belangrijk is om in d egaten te blijven houden hoe de verhoudingen liggen. Ik ben helemaal niet een type die vind dat je alleen voor de lusten moet gaan (juist niet). Maar ik denk dat het wel belangrijk is dat je in de gaten moet houden dat er een goede balans is tussen positief en negatief. Anders pleeg je uiteindelijk roofbouw op jezelf (en evt. de kinderen).
Ik bedoelde trouwens met wegblijven niet dat ik vind dat je met ons mee moet blijven praten en al zeker niet op dezelfde frequentie (is vrij onhaalbaar haha). Ik bedoelde dat ik je af en toe signaleerde en dat je telkens met dezelfde vragen kwam (hoe wij het ervaren bijvoorbeeld) en dat we dat dan vertellen en dat je daarna vrij snel weer van het toneel verdween. En nu ben je er weer en vraag je eigenlijk hetelfde. Ik snap niet zo goed wat je dan zoekt of wil?
Meiden, taai weer af. Binnenkort weer meer. Liefs
Pffff, eventjes wegblijven van confronterende topics waar ik schrijf (m.a.w. jullie die mij kennen -en zelfs kunnen zien op hyves- en die ik niet onder ogen durf te komen). Maar goed, zomaar wegblijven is natuurlijk nog veel stommer, want dan weten jullie ook niet hoe en wat. Was afgelopen dagen op diverse topics eventjes een trip down memory lane (of hoe zeg je dat leuk in het NL.?)
Shahla, ik hoop dat het met jou nu een beetje goed gaat met de genezing van je mond? Kun je met wat minder panadols toe (wat zijn dat eigenlijk? Ik ken alleen aspirine, paracetamol en ibuprofen)?
Praten is ook alleen zinvol als je het nuttig vindt. Anders is het zonde van je tijd en geld.
Robin, wat je klote dat je zoveel last hebt van je pijnklachten. Wordt het erger door het werken? Wil je nog aankijken of je het zo kan blijven volhouden of is dat geen optie voor je?
Sterkte meis.
Lin, joh, het is me eigenlijk ontschoten dat je vriend manisch depressief is. Hebben jullie daar dan nog veel last van? Lijkt me lastig als twee 'beelden' zo op elkaar inwerken.
Winnie, het is ongetwijfeld erg fijn voor je vriend om te voelen dat je hem steunt, ook al vind je zijn buien moeilijk om mee om te gaan. Ik denk alleen dat het voor jou belangrijk is om in d egaten te blijven houden hoe de verhoudingen liggen. Ik ben helemaal niet een type die vind dat je alleen voor de lusten moet gaan (juist niet). Maar ik denk dat het wel belangrijk is dat je in de gaten moet houden dat er een goede balans is tussen positief en negatief. Anders pleeg je uiteindelijk roofbouw op jezelf (en evt. de kinderen).
Ik bedoelde trouwens met wegblijven niet dat ik vind dat je met ons mee moet blijven praten en al zeker niet op dezelfde frequentie (is vrij onhaalbaar haha). Ik bedoelde dat ik je af en toe signaleerde en dat je telkens met dezelfde vragen kwam (hoe wij het ervaren bijvoorbeeld) en dat we dat dan vertellen en dat je daarna vrij snel weer van het toneel verdween. En nu ben je er weer en vraag je eigenlijk hetelfde. Ik snap niet zo goed wat je dan zoekt of wil?
Meiden, taai weer af. Binnenkort weer meer. Liefs
zaterdag 19 januari 2008 om 21:36
Hallo,
was even aan het neuzen op het forum.
Ik heb ook borderline.....nu gaat het wat stabieler,(medicijnen)
maar was vroeger echt een grensgevalletje
Ik vind het alleen zo jammer dat het nog zo'n taboe is in real life.....
Heb niet veel mensen om er "normaal" over te praten!
Ik zal eens op mijn gemak de berichtjes doorlezen.
Groetjes!!
was even aan het neuzen op het forum.
Ik heb ook borderline.....nu gaat het wat stabieler,(medicijnen)
maar was vroeger echt een grensgevalletje
Ik vind het alleen zo jammer dat het nog zo'n taboe is in real life.....
Heb niet veel mensen om er "normaal" over te praten!
Ik zal eens op mijn gemak de berichtjes doorlezen.
Groetjes!!
zaterdag 19 januari 2008 om 23:43
welkom Boschbolletje (lekker trouwens, zeker de kleinere). Succes met doorlezen (is eigenlijk gewoon veel te veel).
Steenbokje, ben je er nog ergens?
Shalha, hoe is die nu? Beetje minder pijn, hopelijk!
Robin, kun je niet minder uren werken? Je maakt het jezelf wel heel moeilijk zo? En geloof het van iemand die 2 jaar bijna alleen maar thuis gezeten heeft, het is best te doen. Je vindt gewoon een ander ritme. Telkens maar die pijn is echt geen lol aan.
Intiem....schei jij ff uit. Met je schamen en ons ontwijken en zo.....duh, waarom zitten we hier? Bovendien ontwikkel je niet zomaar een borderlinepersoonlijkheidsstoornis.........Niets menselijks is ons vreemd, hoor!!!! En hoe kun je nou als kind een medeverantwoordelijk zijn? Kinderen kopieeren wat ze zien, jou treft gewoon geen blaam. Ik vind je alleen maar vreselijk dapper dat je er uberhaupt iets over kunt zeggen. Bij mij moet er eerst een knopje om en dan kan ik wel zakellijk vermelden dat ik een incest verleden met mijn vader heb, maar ik moet niet willen nadenken over de details, want dan heb ik weer maandenlang nachtmerries. Het is gewoon heel complex en ook ik heb dingen gedaan, die een kant van mij veroordeeld en de andere kant van mij wel snapt, gezien de context waarin ik toen leefde. Onthou dat je je beeld, je waarheid vormt naar datgene wat je om je heen ziet. Dat is dan op dat moment jouw wereld.
Ik ben afgelopen vrijdag voor de tweede keer naar de hobbywerkplaats geweest. Ik heb nu met een Iraneese proffesor in de kunsten afgesproken dat hij mij gaat leren verven met olieverf. Reuze spannend. Ik krijg het nog druk.
Zo, ga maar weer eens een spelletje doen. Tot schrijfs......
Steenbokje, ben je er nog ergens?
Shalha, hoe is die nu? Beetje minder pijn, hopelijk!
Robin, kun je niet minder uren werken? Je maakt het jezelf wel heel moeilijk zo? En geloof het van iemand die 2 jaar bijna alleen maar thuis gezeten heeft, het is best te doen. Je vindt gewoon een ander ritme. Telkens maar die pijn is echt geen lol aan.
Intiem....schei jij ff uit. Met je schamen en ons ontwijken en zo.....duh, waarom zitten we hier? Bovendien ontwikkel je niet zomaar een borderlinepersoonlijkheidsstoornis.........Niets menselijks is ons vreemd, hoor!!!! En hoe kun je nou als kind een medeverantwoordelijk zijn? Kinderen kopieeren wat ze zien, jou treft gewoon geen blaam. Ik vind je alleen maar vreselijk dapper dat je er uberhaupt iets over kunt zeggen. Bij mij moet er eerst een knopje om en dan kan ik wel zakellijk vermelden dat ik een incest verleden met mijn vader heb, maar ik moet niet willen nadenken over de details, want dan heb ik weer maandenlang nachtmerries. Het is gewoon heel complex en ook ik heb dingen gedaan, die een kant van mij veroordeeld en de andere kant van mij wel snapt, gezien de context waarin ik toen leefde. Onthou dat je je beeld, je waarheid vormt naar datgene wat je om je heen ziet. Dat is dan op dat moment jouw wereld.
Ik ben afgelopen vrijdag voor de tweede keer naar de hobbywerkplaats geweest. Ik heb nu met een Iraneese proffesor in de kunsten afgesproken dat hij mij gaat leren verven met olieverf. Reuze spannend. Ik krijg het nog druk.
Zo, ga maar weer eens een spelletje doen. Tot schrijfs......
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 20 januari 2008 om 06:27
Winnie, ik neem aan dat jij dan alleen met je kinderen op vakantie gaat en hij dan niet mee gaat en je soms met hem gaat? Wat ik me ook afvraag: je schreef dat je één kind met hem hebt en blijkbaar nog eentje uit een eerdere relatie of huwelijk? Accepteert hij je eerste kind wel, want als hij daar niet zo gek mee is, merkt die dat misschien ook wel. Lijkt me voor je eerste niet zo goed. Dus mijn vraag is dan ook of hij daar wel aardig tegen is, daar wel dingen mee onderneemt of dat hij overduidelijk laat merken jij bent mijn kind niet, ik heb er maar eentje en dat is mijn alles? Ik hoop het echt niet maar vrees het wel doordat je ook schreef dat hij die vuile blikken toewerpt. Beseft hij wel dat hij de volwassene is en de kinderen de kinderen?
Intiem, ik had al zo'n idee dat het daar mee te maken had dat we je even niet zagen hier. Je gevoelens kán ik me voorstellen en dan kunnen wij wel zeggen, die hoef je niet te voelen maar dat hou je niet tegen. Máár, ik ben het niet met die gevoelens eens. Anderen zeiden het ook, zo ook in dit topic, het is jou echt niet aan te rekenen. Is het niet tijd dat je jezelf vergeeft?
Enne, gekke meid, niet meer zomaar wegblijven hoor. We kunnen wel ráden waarom het is maar het is dan beter dat je even zegt hoe en wat en dan even jezelf, voor jezelf, terugtrekt.
Boschbolletje, je hebt gelijk, hierover kun je irl niet zomaar praten en zeker niet zomaar met iemand, vaker niet met iemand dan wel. Er heerst helaas een clichétype onder de mensen wat borderline is en hoe je bent als je dat hebt.
Dat beeld is niet fraai. Even grof gezegd vrezen ze dan vaak dat je waarschijnlijk elk moment kunt veranderen in een gek wijf die ze het leven zuur zal maken, zal manipuleren en allerlei nare extreme dingen doet.
Terwijl er alleen al verschillende types te definiëren vallen en daarin heb je ook nog tig gradaties. Ik heb geaccepteerd dat ik heel zorgvuldig moet zijn in wie het van mij weet of te weten krijgt. Zakelijk gezien zal iemand het nooit van me horen. Privé alleen als ik denk dat het iets kan toevoegen of uitleggen of omdat ik denk dat die persoon niet al vlot keihard voor me weg zal rennen.
Lin, jij bent dus helaas ook slachtoffer van. Net als intiem. Ik vind dat altijd zo erg voor mensen die dat is overkomen. En ik vind het dus ook erg voor jullie. Je bent kind, je bent onschuldig, dat hoor je te blijven tot je zelf zo ver bent om op dit vlak dingen te gaan doen en dat word je allemaal ontnomen.
Jullie kopen er niks voor dus ik zal maar niet schrijven hoe ik denk over mensen die dit met kinderen doen.
Leuk lin, dat je gaat leren verven met olieverf. Wat leuk dat er een Iranese professor verbonden is aan die werkplaats. Ik heb 'iets' met Iran en Iraanse mensen. Niet met het regime overigens, dat verfoei ik.
Intiem, ik had al zo'n idee dat het daar mee te maken had dat we je even niet zagen hier. Je gevoelens kán ik me voorstellen en dan kunnen wij wel zeggen, die hoef je niet te voelen maar dat hou je niet tegen. Máár, ik ben het niet met die gevoelens eens. Anderen zeiden het ook, zo ook in dit topic, het is jou echt niet aan te rekenen. Is het niet tijd dat je jezelf vergeeft?
Enne, gekke meid, niet meer zomaar wegblijven hoor. We kunnen wel ráden waarom het is maar het is dan beter dat je even zegt hoe en wat en dan even jezelf, voor jezelf, terugtrekt.
Boschbolletje, je hebt gelijk, hierover kun je irl niet zomaar praten en zeker niet zomaar met iemand, vaker niet met iemand dan wel. Er heerst helaas een clichétype onder de mensen wat borderline is en hoe je bent als je dat hebt.
Dat beeld is niet fraai. Even grof gezegd vrezen ze dan vaak dat je waarschijnlijk elk moment kunt veranderen in een gek wijf die ze het leven zuur zal maken, zal manipuleren en allerlei nare extreme dingen doet.
Terwijl er alleen al verschillende types te definiëren vallen en daarin heb je ook nog tig gradaties. Ik heb geaccepteerd dat ik heel zorgvuldig moet zijn in wie het van mij weet of te weten krijgt. Zakelijk gezien zal iemand het nooit van me horen. Privé alleen als ik denk dat het iets kan toevoegen of uitleggen of omdat ik denk dat die persoon niet al vlot keihard voor me weg zal rennen.
Lin, jij bent dus helaas ook slachtoffer van. Net als intiem. Ik vind dat altijd zo erg voor mensen die dat is overkomen. En ik vind het dus ook erg voor jullie. Je bent kind, je bent onschuldig, dat hoor je te blijven tot je zelf zo ver bent om op dit vlak dingen te gaan doen en dat word je allemaal ontnomen.
Jullie kopen er niks voor dus ik zal maar niet schrijven hoe ik denk over mensen die dit met kinderen doen.
Leuk lin, dat je gaat leren verven met olieverf. Wat leuk dat er een Iranese professor verbonden is aan die werkplaats. Ik heb 'iets' met Iran en Iraanse mensen. Niet met het regime overigens, dat verfoei ik.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 20 januari 2008 om 06:36
Of ik minder pijn heb. In vergelijking met toen ik die ontsteking had en net na de behandeling, ja, gelukkig heb ik dan zeker wel minder pijn maar pijn doet het nog wel. Ik slik nog steeds vrij veel panadols.
Panadols is net zoiets als ibruprofen, zeg maar.
Ik merk ook dat ik nog niet erg veel kan. De meeste energie gaat naar de genezing dus ik moet sneller gaan zitten dan normaal, ik kan minder lang staan dan normaal. Het lichaam laat duidelijk merken een veel lagere weerstand te hebben. Ondanks dat ben ik zaterdagmiddag met zoon naar de stad geweest. We gingen eigenlijk voor een nieuwe rugzak voor hem maar daar kwamen we niet mee thuis. Zoon vond geen één leuk of geschikt. Dankzij de heerlijke uitverkoop kwamen we wel thuis met allerlei andere koopjes.
Zoals bijvoorbeeld ballerina's voor mij voor 9 euro. Ik kan niet op de hakken lopen die normaal onder pumps zitten. Dan krijg ik heel snel last van mijn rug terwijl ik pumps wel heel leuk vind. Ik ben daarom ook erg blij met de ballerinaserie die ze ondertussen in de collecties hebben.
Met mijn werk ben ik aan het uitvogelen hoe ik toch nog zoveel mogelijk kan meedraaien terwijl ik onder frequente behandeling van de tandarts ben. Ik wil ook niet helemaal uit de running tot maart. Ik wil toch enigszins wel het ritme aanhouden wat ik had voor ik werd geveld door mijn gebit.
Panadols is net zoiets als ibruprofen, zeg maar.
Ik merk ook dat ik nog niet erg veel kan. De meeste energie gaat naar de genezing dus ik moet sneller gaan zitten dan normaal, ik kan minder lang staan dan normaal. Het lichaam laat duidelijk merken een veel lagere weerstand te hebben. Ondanks dat ben ik zaterdagmiddag met zoon naar de stad geweest. We gingen eigenlijk voor een nieuwe rugzak voor hem maar daar kwamen we niet mee thuis. Zoon vond geen één leuk of geschikt. Dankzij de heerlijke uitverkoop kwamen we wel thuis met allerlei andere koopjes.
Zoals bijvoorbeeld ballerina's voor mij voor 9 euro. Ik kan niet op de hakken lopen die normaal onder pumps zitten. Dan krijg ik heel snel last van mijn rug terwijl ik pumps wel heel leuk vind. Ik ben daarom ook erg blij met de ballerinaserie die ze ondertussen in de collecties hebben.
Met mijn werk ben ik aan het uitvogelen hoe ik toch nog zoveel mogelijk kan meedraaien terwijl ik onder frequente behandeling van de tandarts ben. Ik wil ook niet helemaal uit de running tot maart. Ik wil toch enigszins wel het ritme aanhouden wat ik had voor ik werd geveld door mijn gebit.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 20 januari 2008 om 14:40
@ Intiem.
Je schrijft over de balans. Ik twijfel er soms wel aan of die balans er wel is. De ervaring is dat het goed gaat, gezellig is en dat het soms inenen om kan slaan omdat hem de situatie zoals die op dat moment is, tegen gaat staan.
Een voorbeeld is lekkere drukte in huis wij met de kinderen en we besluiten om met de kinderen ergens heen te gaan, ook al is het maar samen boodschappen doen en een patatje eten daarna oid. Als we dan weer thuis zijn kan zijn stemming plots omslagen en dan ineens kan hij zeggen dat het afgelopen moet zijn nu met het lawaai en dat gehang van ons (hij en ik) op de bank, dat er nutterige dingen te doen zijn.
Wat er dan door zijn hoofd is heengegaan in de tussentijd .... tsja soms had hij de dag voorafgaand een klus in zijn hoofd die hij wilde gaan doen en op de dag zelf meegaand in de drukte en gezelligheid thuis ineens het besef dat het al laat is , het geplande klusje nog neit gedaan is en dat hij het gehang zat is omdat hij die klus nu niet heeft kunnen doen. Hij praat zo alsof hij dit ons dan verwijt en de stemming is gezet hier in huis.
@ shahla:
nee het is niet zo dat ik dan alleen met de kinderen op vakantie ga of weekend weg. Heel af en toe (2x per jaar gemiddeld) gaan we dagje met de kinderen samen weg, dierentuin of Efteling zoals in 2007. Veel dingen roepen spanning bij hem op die zich intern bij hem vertalen naar angst en die geuit worden in de vorm van chagrijnigheid, harde taal en luide stem.
Idd samen hebben we 1 kind en zelf had ik al een kind. Mijn partner vindt het knap lastig om met haar om te gaan, zij pubert ondertussen en hij heeft enorm de pest aan bepaalde dingen die zij daarin laat zien. Ik ook trouwens en praat daar met haar over, keer op keer helaas zonder veel resultaat, maar hij laat haar of min of meer links liggen dan of bekritiseert datgene wat ze doet of juist laat. Ik vind dat je goed kan merken dat hij niet haar vader is, hij gedraagt zich vaak anders naar haar als naar de kleine van ons samen. Tuurlijk merkt ze dat en dat vertelt ze mij dan ook wel. Het is wel een wisselwerking trouwens want zij kiest er voor om bepaalde dingen dan niet meer te doen naar hem (kus geven voor het slapengaan bijv, in de kamer gaan zitten bij mij als hij niet in de kamer maar elders in huis is) waar hij ook weer op reageert naar haar en mij toe zo van: wat denk je, hij zit er nu niet laat ik maar lekker bij mama in de kamer zitten? waarom kom je niet hier zitten als ik er ook bij zit? waarom zit je dan altijd in je kamer??
waarom feliciteer je mij roepend bij de slaapkamerdeur ipv bij me te komen terwijl ik in bed lig en naast me te komen staan en knuffel te geven?
Naar mij toe legt hij dit uit als dat wel duidelijk is dat hij als boeman geziet wordt door haar, zij hem niet ziet zitten, dat ze dat wel duidelijk genoeg maakt aan hem en dan naar mij toe: weet je wat, ik heb ook niks met haar te maken onderhand zo. Hij betaalt mee aan haar school en allerlei dingen die ze nodig heeft en vindt dat zij niet laat zien dat zij hem en/of de dingen die hij voor haar doet respecteert, terwijl haar eigen vader niet naar haar omkijkt....
Ik heb beiden al paar keer bij elkaar gezet met de woorden: zoek het uit met z'n 2-en ! jullie praten steeds over de ander naar mij en ik kan het maar opvreten of bemiddelen, ben het spuugzat, jullie gaan nu zelf maar praten.
ps het is niet altijd zo, maar toch komt het geregeld voor.
En wat je zegt shahla over die vuile blikken van volwassene naar een kind. Je zou verwachten dat hij dit besef heeft, maar nee dit is niet altijd het geval. Zijn eigengevoel overheerst dan en eigenlijk reageert ie in mijn optiek juist ook als een kind, kinderachtig. als mijn dochter (of ik met de kinderen ) laatste restje vla opmaakt die hij ook zo lekker vindt, dan is het van: goh alles al weer opgegeten met zijn allen?? en als zij diegene is geweest die het opgegeten heeft noemt hij haar egocentrisch.
tja ...... waar hebben we het in godsnaam over he? een pak vla !!
maar dat dus als voorbeeld van in mijn ogen zijn kinderachtige gedrag.
Je schrijft over de balans. Ik twijfel er soms wel aan of die balans er wel is. De ervaring is dat het goed gaat, gezellig is en dat het soms inenen om kan slaan omdat hem de situatie zoals die op dat moment is, tegen gaat staan.
Een voorbeeld is lekkere drukte in huis wij met de kinderen en we besluiten om met de kinderen ergens heen te gaan, ook al is het maar samen boodschappen doen en een patatje eten daarna oid. Als we dan weer thuis zijn kan zijn stemming plots omslagen en dan ineens kan hij zeggen dat het afgelopen moet zijn nu met het lawaai en dat gehang van ons (hij en ik) op de bank, dat er nutterige dingen te doen zijn.
Wat er dan door zijn hoofd is heengegaan in de tussentijd .... tsja soms had hij de dag voorafgaand een klus in zijn hoofd die hij wilde gaan doen en op de dag zelf meegaand in de drukte en gezelligheid thuis ineens het besef dat het al laat is , het geplande klusje nog neit gedaan is en dat hij het gehang zat is omdat hij die klus nu niet heeft kunnen doen. Hij praat zo alsof hij dit ons dan verwijt en de stemming is gezet hier in huis.
@ shahla:
nee het is niet zo dat ik dan alleen met de kinderen op vakantie ga of weekend weg. Heel af en toe (2x per jaar gemiddeld) gaan we dagje met de kinderen samen weg, dierentuin of Efteling zoals in 2007. Veel dingen roepen spanning bij hem op die zich intern bij hem vertalen naar angst en die geuit worden in de vorm van chagrijnigheid, harde taal en luide stem.
Idd samen hebben we 1 kind en zelf had ik al een kind. Mijn partner vindt het knap lastig om met haar om te gaan, zij pubert ondertussen en hij heeft enorm de pest aan bepaalde dingen die zij daarin laat zien. Ik ook trouwens en praat daar met haar over, keer op keer helaas zonder veel resultaat, maar hij laat haar of min of meer links liggen dan of bekritiseert datgene wat ze doet of juist laat. Ik vind dat je goed kan merken dat hij niet haar vader is, hij gedraagt zich vaak anders naar haar als naar de kleine van ons samen. Tuurlijk merkt ze dat en dat vertelt ze mij dan ook wel. Het is wel een wisselwerking trouwens want zij kiest er voor om bepaalde dingen dan niet meer te doen naar hem (kus geven voor het slapengaan bijv, in de kamer gaan zitten bij mij als hij niet in de kamer maar elders in huis is) waar hij ook weer op reageert naar haar en mij toe zo van: wat denk je, hij zit er nu niet laat ik maar lekker bij mama in de kamer zitten? waarom kom je niet hier zitten als ik er ook bij zit? waarom zit je dan altijd in je kamer??
waarom feliciteer je mij roepend bij de slaapkamerdeur ipv bij me te komen terwijl ik in bed lig en naast me te komen staan en knuffel te geven?
Naar mij toe legt hij dit uit als dat wel duidelijk is dat hij als boeman geziet wordt door haar, zij hem niet ziet zitten, dat ze dat wel duidelijk genoeg maakt aan hem en dan naar mij toe: weet je wat, ik heb ook niks met haar te maken onderhand zo. Hij betaalt mee aan haar school en allerlei dingen die ze nodig heeft en vindt dat zij niet laat zien dat zij hem en/of de dingen die hij voor haar doet respecteert, terwijl haar eigen vader niet naar haar omkijkt....
Ik heb beiden al paar keer bij elkaar gezet met de woorden: zoek het uit met z'n 2-en ! jullie praten steeds over de ander naar mij en ik kan het maar opvreten of bemiddelen, ben het spuugzat, jullie gaan nu zelf maar praten.
ps het is niet altijd zo, maar toch komt het geregeld voor.
En wat je zegt shahla over die vuile blikken van volwassene naar een kind. Je zou verwachten dat hij dit besef heeft, maar nee dit is niet altijd het geval. Zijn eigengevoel overheerst dan en eigenlijk reageert ie in mijn optiek juist ook als een kind, kinderachtig. als mijn dochter (of ik met de kinderen ) laatste restje vla opmaakt die hij ook zo lekker vindt, dan is het van: goh alles al weer opgegeten met zijn allen?? en als zij diegene is geweest die het opgegeten heeft noemt hij haar egocentrisch.
tja ...... waar hebben we het in godsnaam over he? een pak vla !!
maar dat dus als voorbeeld van in mijn ogen zijn kinderachtige gedrag.
zondag 20 januari 2008 om 15:08
Ben ik nog even weer.
Ik denk dat ik heel kort door de bocht kan zeggen wat er gaande is in hem en in de relatie met hem tussen ons.
Het is een zeer beschadigd kind dat onveilig opgegroeid is, die een aantal essentiele opvoedkundige en affectieve leermomenten niet aangeleerd/bijgebracht zijn. In de relatie met mij en in de relatie met de kinderen (vooral de oudste) lijkt hij steeds op zoek te zijn naar bevestiging van zijn goede eigenschappen, respect voor zijn goede daden.
Dat roept hij trouwens ook best vaak.
Ik kan dat snappen gezien zijn verleden, maar denk ook hoeveel respect toon jij ons wanneer je zo ingemeen kunt zijn bij tijd en wijle en ons zo kunt devalueren. Hoeveel respect heb je voor mij als partner terwijl je me maandenlang besodemieterd hebt met een ander? dat is nl ook nog gebeurd, staat hier weliswaar los van mijn verhaal op dit forum maar toch.
Ik denk dat ik heel kort door de bocht kan zeggen wat er gaande is in hem en in de relatie met hem tussen ons.
Het is een zeer beschadigd kind dat onveilig opgegroeid is, die een aantal essentiele opvoedkundige en affectieve leermomenten niet aangeleerd/bijgebracht zijn. In de relatie met mij en in de relatie met de kinderen (vooral de oudste) lijkt hij steeds op zoek te zijn naar bevestiging van zijn goede eigenschappen, respect voor zijn goede daden.
Dat roept hij trouwens ook best vaak.
Ik kan dat snappen gezien zijn verleden, maar denk ook hoeveel respect toon jij ons wanneer je zo ingemeen kunt zijn bij tijd en wijle en ons zo kunt devalueren. Hoeveel respect heb je voor mij als partner terwijl je me maandenlang besodemieterd hebt met een ander? dat is nl ook nog gebeurd, staat hier weliswaar los van mijn verhaal op dit forum maar toch.
zondag 20 januari 2008 om 23:02
@winnie, ik kan me goed voorstellen hoe het in de praktijk werkt. We kunnen vaak altijd wel begrip opbrengen voor bepaald gedrag als we weten waar het vandaan komt. Wat me wel opvalt als laatste zin in jouw verhaal:
"het is een zeer beschadigd kind dan onveilig opgegroeid is (...)"
Ik kan het ongetwijfeld met je eens zijn dat hij misschien een hoop gemist heeft, maar je hebt nu natuurlijk geen relatie meer met een kind. Je hebt te maken met een volwassen man die ook zijn uiterste best moet doen om dat te zijn, zeker naar kinderen, of die nu wel of niet van hemzelf zijn.
Om eerlijk te zijn, schrok ik een klein beetje van je omschrijving van je man. Want ik zie mijzelf an sich toch als redelijk functionerend en zeker niet als agressief. Maar ik vond wel enige herkenbaarheid in jullie verhaal.
De omslag die je omschrijft qua gemoedstoestand als jullie iets 'leuks' hebben gedaan en dat er daarna zomaar een omslagpunt kan zijn in irritatie, die herken ik bij mezelf ook als vrij frequent voorkomend. Ik heb wel geleerd om op mijn tong te bijten (want ik denk dan bijna automatisch in beschuldigende termen van "zie je wel", en "door dit stomme uitje kom ik in de problemen" etc.), maar het lukt niet altijd.
Vaak als ik er met vriend over praat, dan blijkt inderdaad dat dat de onderliggende gedachte is (sluimerend bezig geweest met wat bijvoorbeeld in mijn hoofd nog allemaal moet, waardoor ik voor mezelf ook vrij onverwacht in de stress (lees: irritatie ofzo) kan schieten en er dan vanalles bijhaal wat niet relevant is. Maar vaak kalmeer ik wel weer als vriend mij helpt met eventjes op een rijtje zetten wat nu de reden is en als ik dan bijvoorbeeld de ruimte krijg om toch nog datgene te doen wat me stress bezorgt. Maar jij noemt het borderline. Ik noem dit voor mezelf overspannen gedrag, want het is een overspannen gevoel wat ik dan krijg. Een overspoeld worden door, het overzicht kwijt raken, onzeker worden, alvast gaan verdedigen omdat het gevoel bestaat dat ik erop aangesproken kan gaan worden of wat dan ook. Niet terrecht, ik weet het. Maar voor mij voelt het als een soort overspannenheid. Dan sta je doorgaans ook meer op scherp en inderdaad, dit kan vrij onverwacht zijn (ook voor mezelf, want vaak wist ik zelf ook niet dat dit al die tijd zat te sudderen).
Ik ben zelf erg van de 'bijt op je tong', ook al kan ik me stom genoeg inleven in sommige dingetjes die je over je vriend schrijft. Ik heb (misschien heb je dit meegekregen?) een vrij lange periode veel moeite gehad met mijn (bloedeigen) dochter en dit komt periodiek nog wel terug (tot mijn grote verdriet). Dan kan ik weinig van haar en vriend hebben en neig ik weer naar denken in termen van jullie doen gemeen, jullie gunnen mij geen rust, jullie snappen mij ook niet, jullie hebben geen respect voor mij, etc. Ik zie dan alleen maar een boel negativiteit die ik dus op zo'n moment heel erg buiten mezelf plaats (in plaats dat ik dus de oorzaak bij mezelf zoek, schuif ik de schuld af op anderen en zeker zo'n kleintje kan daar niks aan doen natuurlijk. Terwijl ik haar dan bijna op een volwassen manier verantwoordelijk hou voor haar daden (bijvoorbeeld, ze schreeuwt, is dwars, etc. -2,5 jaar btw- dan heb ik waanzinnige moeite om op dat moment te denken dat het een peutertje is. Ik word dan intern zo boos en snap maar niet waarom ze me dit aandoet. Ik probeer toch ook lief voor haar te zijn!?!). Dat geeft al te kennen hoe ik op zulke momenten denk/voel/explodeer en wanhopig word van frustratie en daar zit niks volwassens aan. Ik heb dan waanzinnige moeite om ratio te scheiden van gevoel. Mijn gevoel voelt zich aangevallen en dat is het enige wat ik schijnbaar kan denken.
Dus ik vind het lullig voor je en voor hem. Maar nogmaals, de verantwoordelijkheid voor dit gevoel ligt echt helemaal bij hem en hij MOET daar iets mee! Zoals ik dat ook MOET (en vooral van mezelf) omdat ik dat mijn dochter en vriend verplicht ben.
Aan 'mijn' andere meisjes, ik vind jullie zooooo lief en ben zo dankbaar voor jullie mildheid naar mij toe. Honderdduizendmaal dank!
Lin, voor jou een stevige knuffel. Meid, wat sta je goed rechtop, ondanks al je zware troubles die je hebt moeten overwinnen. Dat zegt veel over je kracht, weet je dat? Ook voor jou geldt dat het geenszins vreemd is dat je bij tijd en wijle (grote) moeite hebt met dingen die voor de meeste mensen normaal zijn. Onze triggers, hmmmm. Misschien slijten ze wel ooit?
En ik snap je opmerking over zakelijkheid wel hoor. Alsof je een boodchappenlijstje zit op te dreunen...
Shahla, ik moet denk ik echt waanzinnig lachen als ik jou ooit ergens (op een foto?) zie, want telkens moet ik mijn beeld een beetje aanpassen van jou. Nu zijn het weer pumps haha (dus, hup die jezus sandalen uit en pumps aan). Ik blijf bezig met jou de hele tijd in mijn hoofd bij te stellen. Straks ga je nog vertellen dat je een zuidpolees bent met iraneesche overgrootouders en met maar 1 been (hoewel, met pumps wordt dat nog lastig).
kan me voorstellen dat je al je energie nodig hebt. Tis ook niet niks zo'n kaakwond. Dat hakt er echt in, onderschat dat niet!
Robin,
Ben je een beetje bijgekomen? Soms kan dat heerlijk zijn, eventjes niet forummen en gewoon je dingetje doen en vroeg onder de wol. Zeker als je merkt dat je er niet helemaal bij bent tijdens therapie. Soms moet ik ook even een input stop inlassen en ben dan vaak een slaapkop die na het eten op de bank in slaap kukelt en verder overdag alleen maar een tijdschriftje leest (en weer slaapt) en dan kom ik in een paar dagen wel weer beetje bij mijn positieven. Maar uitrusten (ook van evt. zware forum dingen) is een goed idee!
Steenbokje, lees je nog met ons mee?
Boschbolletje, welkom. Ik zou er niet aan beginnen hoor. Dat is onbegonnen werk om zoveel terug te lezen (en velen worden er ook niet per definitie vrolijker van geloof ik, want soms is het zwaar op de hand van wat ik ervan terug hoor -hoewel ik onszelf af en toe uitermate geestig vind ; ))
Vraag maar gewoon wat je weten wil anders of lees even terug tot steenbokje's instap.
"het is een zeer beschadigd kind dan onveilig opgegroeid is (...)"
Ik kan het ongetwijfeld met je eens zijn dat hij misschien een hoop gemist heeft, maar je hebt nu natuurlijk geen relatie meer met een kind. Je hebt te maken met een volwassen man die ook zijn uiterste best moet doen om dat te zijn, zeker naar kinderen, of die nu wel of niet van hemzelf zijn.
Om eerlijk te zijn, schrok ik een klein beetje van je omschrijving van je man. Want ik zie mijzelf an sich toch als redelijk functionerend en zeker niet als agressief. Maar ik vond wel enige herkenbaarheid in jullie verhaal.
De omslag die je omschrijft qua gemoedstoestand als jullie iets 'leuks' hebben gedaan en dat er daarna zomaar een omslagpunt kan zijn in irritatie, die herken ik bij mezelf ook als vrij frequent voorkomend. Ik heb wel geleerd om op mijn tong te bijten (want ik denk dan bijna automatisch in beschuldigende termen van "zie je wel", en "door dit stomme uitje kom ik in de problemen" etc.), maar het lukt niet altijd.
Vaak als ik er met vriend over praat, dan blijkt inderdaad dat dat de onderliggende gedachte is (sluimerend bezig geweest met wat bijvoorbeeld in mijn hoofd nog allemaal moet, waardoor ik voor mezelf ook vrij onverwacht in de stress (lees: irritatie ofzo) kan schieten en er dan vanalles bijhaal wat niet relevant is. Maar vaak kalmeer ik wel weer als vriend mij helpt met eventjes op een rijtje zetten wat nu de reden is en als ik dan bijvoorbeeld de ruimte krijg om toch nog datgene te doen wat me stress bezorgt. Maar jij noemt het borderline. Ik noem dit voor mezelf overspannen gedrag, want het is een overspannen gevoel wat ik dan krijg. Een overspoeld worden door, het overzicht kwijt raken, onzeker worden, alvast gaan verdedigen omdat het gevoel bestaat dat ik erop aangesproken kan gaan worden of wat dan ook. Niet terrecht, ik weet het. Maar voor mij voelt het als een soort overspannenheid. Dan sta je doorgaans ook meer op scherp en inderdaad, dit kan vrij onverwacht zijn (ook voor mezelf, want vaak wist ik zelf ook niet dat dit al die tijd zat te sudderen).
Ik ben zelf erg van de 'bijt op je tong', ook al kan ik me stom genoeg inleven in sommige dingetjes die je over je vriend schrijft. Ik heb (misschien heb je dit meegekregen?) een vrij lange periode veel moeite gehad met mijn (bloedeigen) dochter en dit komt periodiek nog wel terug (tot mijn grote verdriet). Dan kan ik weinig van haar en vriend hebben en neig ik weer naar denken in termen van jullie doen gemeen, jullie gunnen mij geen rust, jullie snappen mij ook niet, jullie hebben geen respect voor mij, etc. Ik zie dan alleen maar een boel negativiteit die ik dus op zo'n moment heel erg buiten mezelf plaats (in plaats dat ik dus de oorzaak bij mezelf zoek, schuif ik de schuld af op anderen en zeker zo'n kleintje kan daar niks aan doen natuurlijk. Terwijl ik haar dan bijna op een volwassen manier verantwoordelijk hou voor haar daden (bijvoorbeeld, ze schreeuwt, is dwars, etc. -2,5 jaar btw- dan heb ik waanzinnige moeite om op dat moment te denken dat het een peutertje is. Ik word dan intern zo boos en snap maar niet waarom ze me dit aandoet. Ik probeer toch ook lief voor haar te zijn!?!). Dat geeft al te kennen hoe ik op zulke momenten denk/voel/explodeer en wanhopig word van frustratie en daar zit niks volwassens aan. Ik heb dan waanzinnige moeite om ratio te scheiden van gevoel. Mijn gevoel voelt zich aangevallen en dat is het enige wat ik schijnbaar kan denken.
Dus ik vind het lullig voor je en voor hem. Maar nogmaals, de verantwoordelijkheid voor dit gevoel ligt echt helemaal bij hem en hij MOET daar iets mee! Zoals ik dat ook MOET (en vooral van mezelf) omdat ik dat mijn dochter en vriend verplicht ben.
Aan 'mijn' andere meisjes, ik vind jullie zooooo lief en ben zo dankbaar voor jullie mildheid naar mij toe. Honderdduizendmaal dank!
Lin, voor jou een stevige knuffel. Meid, wat sta je goed rechtop, ondanks al je zware troubles die je hebt moeten overwinnen. Dat zegt veel over je kracht, weet je dat? Ook voor jou geldt dat het geenszins vreemd is dat je bij tijd en wijle (grote) moeite hebt met dingen die voor de meeste mensen normaal zijn. Onze triggers, hmmmm. Misschien slijten ze wel ooit?
En ik snap je opmerking over zakelijkheid wel hoor. Alsof je een boodchappenlijstje zit op te dreunen...
Shahla, ik moet denk ik echt waanzinnig lachen als ik jou ooit ergens (op een foto?) zie, want telkens moet ik mijn beeld een beetje aanpassen van jou. Nu zijn het weer pumps haha (dus, hup die jezus sandalen uit en pumps aan). Ik blijf bezig met jou de hele tijd in mijn hoofd bij te stellen. Straks ga je nog vertellen dat je een zuidpolees bent met iraneesche overgrootouders en met maar 1 been (hoewel, met pumps wordt dat nog lastig).
kan me voorstellen dat je al je energie nodig hebt. Tis ook niet niks zo'n kaakwond. Dat hakt er echt in, onderschat dat niet!
Robin,
Ben je een beetje bijgekomen? Soms kan dat heerlijk zijn, eventjes niet forummen en gewoon je dingetje doen en vroeg onder de wol. Zeker als je merkt dat je er niet helemaal bij bent tijdens therapie. Soms moet ik ook even een input stop inlassen en ben dan vaak een slaapkop die na het eten op de bank in slaap kukelt en verder overdag alleen maar een tijdschriftje leest (en weer slaapt) en dan kom ik in een paar dagen wel weer beetje bij mijn positieven. Maar uitrusten (ook van evt. zware forum dingen) is een goed idee!
Steenbokje, lees je nog met ons mee?
Boschbolletje, welkom. Ik zou er niet aan beginnen hoor. Dat is onbegonnen werk om zoveel terug te lezen (en velen worden er ook niet per definitie vrolijker van geloof ik, want soms is het zwaar op de hand van wat ik ervan terug hoor -hoewel ik onszelf af en toe uitermate geestig vind ; ))
Vraag maar gewoon wat je weten wil anders of lees even terug tot steenbokje's instap.
zondag 20 januari 2008 om 23:12
Winnie, pff, er klinkt veel verdriet en boosheid in je berichten door, wat begrijpelijk is. Hoe nu verder bij jullie vraag ik me af. Wat aan hem maakt het de moeite waard om er mee door te gaan? Maar wellicht en je daar nu zelf ook over na aan het denken.
Shahla, fijn dat het langzaam ietsje beter gaat. Niet te veel van jezelf vragen nu, je lichaam heeft idd de energie hard genoeg nodig. Hopelijk kun je het een beetje regelen met je werk. Zou wel prettig zijn als je dat ritme een beetje vol kunt houden joh..
Wat mijn werk betreft wil ik het zeker nog blijven aankijken. Daarin ben ik nogal van het eigenwijze typje; dit moet ik vol kunnen houden! Ik ben wel realist genoeg dat als het echt niet meer gaat houdt het op, maar ik hoop dat dat meevalt. Vandaag heb ik weer iets minder last dus dan zie ik het wat positiever, ook wel eens fijn! Dat ik het persé wil vohouden heeft financiële redenen, maar die zijn toch veel minder zwaar dan gewoon het feit dat ik in de 'normale wereld' wil blijven. Mijn kringetje mag niet kleiner worden! Maarja, asl het niet gaat gaat het niet maar voorlopig blijf ik het wel proberen.
Lin, jij bent goed bezig zeg. Wat fijn dat je wat bijles gaat kirjgen in schilderen. ik schilder ook eens in de zoveel ween bij een buurthuis, gewoon met een vrijblijvend clubje, maar ik zou het enorm fijn vinden als iemand me eens les kon geven. Maar een cursus is vaak zo duur, dus profiteer ervan!
Het doet me verdriet jouw en Intiems ervaringen te lezen over vroeger. Intiem, ik ben blij dat je je hier weer komt melden! Ik laat het rusten, volgens mij hebben jullie dat nu het liefst. Mocht dat (ooit) anders zijn ben ik er ook daarbij voor jullie.
Shahla, fijn dat het langzaam ietsje beter gaat. Niet te veel van jezelf vragen nu, je lichaam heeft idd de energie hard genoeg nodig. Hopelijk kun je het een beetje regelen met je werk. Zou wel prettig zijn als je dat ritme een beetje vol kunt houden joh..
Wat mijn werk betreft wil ik het zeker nog blijven aankijken. Daarin ben ik nogal van het eigenwijze typje; dit moet ik vol kunnen houden! Ik ben wel realist genoeg dat als het echt niet meer gaat houdt het op, maar ik hoop dat dat meevalt. Vandaag heb ik weer iets minder last dus dan zie ik het wat positiever, ook wel eens fijn! Dat ik het persé wil vohouden heeft financiële redenen, maar die zijn toch veel minder zwaar dan gewoon het feit dat ik in de 'normale wereld' wil blijven. Mijn kringetje mag niet kleiner worden! Maarja, asl het niet gaat gaat het niet maar voorlopig blijf ik het wel proberen.
Lin, jij bent goed bezig zeg. Wat fijn dat je wat bijles gaat kirjgen in schilderen. ik schilder ook eens in de zoveel ween bij een buurthuis, gewoon met een vrijblijvend clubje, maar ik zou het enorm fijn vinden als iemand me eens les kon geven. Maar een cursus is vaak zo duur, dus profiteer ervan!
Het doet me verdriet jouw en Intiems ervaringen te lezen over vroeger. Intiem, ik ben blij dat je je hier weer komt melden! Ik laat het rusten, volgens mij hebben jullie dat nu het liefst. Mocht dat (ooit) anders zijn ben ik er ook daarbij voor jullie.
maandag 21 januari 2008 om 06:12
Intiem, jezus sandalen?? 
Neeeeh, dat soort dingen draag ik echt niet hoor.
Moet juist altijd lachen als ik mensen daarmee zie lopen. Noem die dingen zelf jezusnikes.
Ik loop óf op hoge laarzen zonder hak of op pumps zonder hak. Ben eigenlijk best wel een vrouwtjes vrouw maar niet op tuttige wijze. Dat jij je beeld voortdurend bij moet stellen, is misschien ook wel omdat ik ergens ook slecht in een hokje ben te duwen. Veel te tegenstrijdig voor. Mijn kledingkast kent ook niet één stijl eigenlijk. Ik heb van alles wat.
Wat afkomst betreft: weet niet wat mijn voorouders voor 1850 uitgevreten hebben en of daar andere landen c.q. culturen bij betrokken waren maar vooralsnog ga ik ervanuit dat ik half Fries en half Zeeuws ben. Ik heb verder ook al mijn ledematen nog.
Ben langzaam weer begonnen met iets vaster voedsel wat wel zacht is. Als ik heel rustig en heel langzaam eet, gaat het redelijk goed. Ik had zaterdag zo'n zin in een fishfiletburger van de Mac. Het kostte me twintig minuten het ding in stukjes te nuttigen maar ik heb er voor 100% van genoten.
Ik lig ook steeds vrij vroeg op bed. Soms acht uur, soms 9 uur en zaterdagavond half elf. Het huishouden blijft er dus een beetje bij. De afwas, wassen en ophangen en een beetje opruimen gebeurt wel. De rest moet nog maar even wachten. Dat komt wel weer.
Ik weet niet hoe andere mensen het doen en kunnen als ze kiezen hebben laten trekken maar op mij voelt dat als een hele aanslag. Soms heb ik ook het idee dat mijn lichaam veel minder snel herstelt en dat alles ook veel langer blijft bloeden. Het bloeden hield bij mij pas de avond er op een beetje op. Dat is toch ruim anderhalve dag!
Wat mijn werk betreft, is de coördinatrice erg begripvol. Ze vindt het al heel fijn dat ik wel wil proberen in de running te blijven.
Neeeeh, dat soort dingen draag ik echt niet hoor.
Moet juist altijd lachen als ik mensen daarmee zie lopen. Noem die dingen zelf jezusnikes.
Ik loop óf op hoge laarzen zonder hak of op pumps zonder hak. Ben eigenlijk best wel een vrouwtjes vrouw maar niet op tuttige wijze. Dat jij je beeld voortdurend bij moet stellen, is misschien ook wel omdat ik ergens ook slecht in een hokje ben te duwen. Veel te tegenstrijdig voor. Mijn kledingkast kent ook niet één stijl eigenlijk. Ik heb van alles wat.
Wat afkomst betreft: weet niet wat mijn voorouders voor 1850 uitgevreten hebben en of daar andere landen c.q. culturen bij betrokken waren maar vooralsnog ga ik ervanuit dat ik half Fries en half Zeeuws ben. Ik heb verder ook al mijn ledematen nog.
Ben langzaam weer begonnen met iets vaster voedsel wat wel zacht is. Als ik heel rustig en heel langzaam eet, gaat het redelijk goed. Ik had zaterdag zo'n zin in een fishfiletburger van de Mac. Het kostte me twintig minuten het ding in stukjes te nuttigen maar ik heb er voor 100% van genoten.
Ik lig ook steeds vrij vroeg op bed. Soms acht uur, soms 9 uur en zaterdagavond half elf. Het huishouden blijft er dus een beetje bij. De afwas, wassen en ophangen en een beetje opruimen gebeurt wel. De rest moet nog maar even wachten. Dat komt wel weer.
Ik weet niet hoe andere mensen het doen en kunnen als ze kiezen hebben laten trekken maar op mij voelt dat als een hele aanslag. Soms heb ik ook het idee dat mijn lichaam veel minder snel herstelt en dat alles ook veel langer blijft bloeden. Het bloeden hield bij mij pas de avond er op een beetje op. Dat is toch ruim anderhalve dag!
Wat mijn werk betreft, is de coördinatrice erg begripvol. Ze vindt het al heel fijn dat ik wel wil proberen in de running te blijven.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 21 januari 2008 om 10:07
@ Intiem,
Wat je zegt over 'zeer beschadigd kind" , tuurlijk dat is ook zo nl dat hij geen kind meer is maar een volwassen man. En ik geloof ook dat hij erg zijn best doet zich er na te gedragen tov de kinderen. Wat ik meldde over die pak vla en daar boos over worden is toch niet anders dan kinderachtig te noemen? Als hij het pak zelf heeft opgemaakt en ik zeg er wat van dan is het: ja en?! heb het toch zeker zelf betaald?
Dat soort dingen.
Wat je beschrijft mbt een situatie van het doen van een leuk uitje terwijl je nog een klus in je hoofd had om te doen, is herkenbaar. Je zegt mij dat ik het borderline noem, ik denk dat jij beter dan mij kan beschrijven wat de volgorde is van je denken en handelen op zo'n moment . Mijn partner kan het zelf ook beter onder woorden brengen dan mij uiteraard. Ik bedoelde meer dat het omslaan in stemming en daarmee de stemming zet voor ons allen hier/ de sfeer in huis , ik dat borderline gerelateerd vind.
Sommige dingen zijn herkenbaar voor jou en voor anderen, sommige ook niet bijv de agressie. Daarvan denk ik dus dat dit het grote verschil is met mannen met borderline.
Ik heb een vriendin die ook borderline heeft, zij herkent de stemmingswisselingen, niet het devalueren van haar partner (zoals mijn partner kan doen met mij of naar mij toe waar het mijn familieleden aangaat). Zij voelt zich vooral niet begrepen en denkt dat ze niet goed genoeg is. het zoeken naar bevestiging van haar zijn en positieve kanten herkent ze ook.
Misschien is het bij hem ook wel en en: borderline en een verstoorde agressie huishouding. Hij kan anderen vrij snel als vijandig naar hem beoordelen, hetgeen dan niet klopt met de waarheid.
Twee jaar geleden heeft hij nog een psychol onderzoek gehad waarin dit ook naar voren kwam en ook dat hij geregeld een verkeerd beeld van de situatie heeft , dat zijn perceptie niet strookt met de werkelijkheid. Vanuit zijn perceptie handelt hij dan en dat geeft veel stress hier . Ik kan dan praten als brugmans maar hij blijft bij zijn gedachte en veegt de mijne van tafel.
moeilijk.
Tja waarom kom ik af en toe op het forum? om es wat mee te lezen met jullie en ook te kijken of er mss een keer een man met borderline aanwezig is.
hee ik moet nu de deur uit....
Wat je zegt over 'zeer beschadigd kind" , tuurlijk dat is ook zo nl dat hij geen kind meer is maar een volwassen man. En ik geloof ook dat hij erg zijn best doet zich er na te gedragen tov de kinderen. Wat ik meldde over die pak vla en daar boos over worden is toch niet anders dan kinderachtig te noemen? Als hij het pak zelf heeft opgemaakt en ik zeg er wat van dan is het: ja en?! heb het toch zeker zelf betaald?
Dat soort dingen.
Wat je beschrijft mbt een situatie van het doen van een leuk uitje terwijl je nog een klus in je hoofd had om te doen, is herkenbaar. Je zegt mij dat ik het borderline noem, ik denk dat jij beter dan mij kan beschrijven wat de volgorde is van je denken en handelen op zo'n moment . Mijn partner kan het zelf ook beter onder woorden brengen dan mij uiteraard. Ik bedoelde meer dat het omslaan in stemming en daarmee de stemming zet voor ons allen hier/ de sfeer in huis , ik dat borderline gerelateerd vind.
Sommige dingen zijn herkenbaar voor jou en voor anderen, sommige ook niet bijv de agressie. Daarvan denk ik dus dat dit het grote verschil is met mannen met borderline.
Ik heb een vriendin die ook borderline heeft, zij herkent de stemmingswisselingen, niet het devalueren van haar partner (zoals mijn partner kan doen met mij of naar mij toe waar het mijn familieleden aangaat). Zij voelt zich vooral niet begrepen en denkt dat ze niet goed genoeg is. het zoeken naar bevestiging van haar zijn en positieve kanten herkent ze ook.
Misschien is het bij hem ook wel en en: borderline en een verstoorde agressie huishouding. Hij kan anderen vrij snel als vijandig naar hem beoordelen, hetgeen dan niet klopt met de waarheid.
Twee jaar geleden heeft hij nog een psychol onderzoek gehad waarin dit ook naar voren kwam en ook dat hij geregeld een verkeerd beeld van de situatie heeft , dat zijn perceptie niet strookt met de werkelijkheid. Vanuit zijn perceptie handelt hij dan en dat geeft veel stress hier . Ik kan dan praten als brugmans maar hij blijft bij zijn gedachte en veegt de mijne van tafel.
moeilijk.
Tja waarom kom ik af en toe op het forum? om es wat mee te lezen met jullie en ook te kijken of er mss een keer een man met borderline aanwezig is.
hee ik moet nu de deur uit....
maandag 21 januari 2008 om 13:16
Hoi,
nou ik heb het geprobeerd hoor, teruglezen,
maar heb er simpelweg het geduld niet voor.
Ga ondertussen andere dingen doen, en dan komt het er toch niet van
Maargoed, bij mij is al vrij vroeg BL vastgesteld, was ook een puber from hell, en doordat ik het labeltje BL opgeplakt kreeg, wist ik tenminste wat eraan te doen.
Slik dus ook al sinds mijn 16 medicijnen, en dat zal nog wel eventjes duren.
Bij mij uit het zich in extreme impulsiviteit, en een enorme verslavingszucht.
Maar ook onzeker, stemmingswisselingen.....tel dat op bij je pubertijd, en je ontploft.....
Nu ben ik getrouwd, heb jong een kind gekregen, en een redelijk stabiel leven.
Dus iedereen denkt: Oh, het gaat goed met haar, terwijl ook last heb van spinsels, en nee, zeker niet beter ben.
Want dat gaat niet, er mee leren leven ja, maar genezen nee.
En dat vind ik het moeilijke, praten over hoe rot ik me soms voel,
toch met dingen van vroeger zitten, mmaar gewoon afgekapt worden, want ze zeurt, ze heeft het goed, ze is niet ziek.
Ik vind dat soms zóóó moeilijk, en kan dan ook flink kwaad worden, wat ik dan weer op mijn kereltje afreageer (uiteraard).
Die er overigens heel goed mee omgaat, hij snapt het, maar erover praten vind hij akelig.....
Zo, dat is er even uit!
Groetjes!!!
nou ik heb het geprobeerd hoor, teruglezen,
maar heb er simpelweg het geduld niet voor.
Ga ondertussen andere dingen doen, en dan komt het er toch niet van
Maargoed, bij mij is al vrij vroeg BL vastgesteld, was ook een puber from hell, en doordat ik het labeltje BL opgeplakt kreeg, wist ik tenminste wat eraan te doen.
Slik dus ook al sinds mijn 16 medicijnen, en dat zal nog wel eventjes duren.
Bij mij uit het zich in extreme impulsiviteit, en een enorme verslavingszucht.
Maar ook onzeker, stemmingswisselingen.....tel dat op bij je pubertijd, en je ontploft.....
Nu ben ik getrouwd, heb jong een kind gekregen, en een redelijk stabiel leven.
Dus iedereen denkt: Oh, het gaat goed met haar, terwijl ook last heb van spinsels, en nee, zeker niet beter ben.
Want dat gaat niet, er mee leren leven ja, maar genezen nee.
En dat vind ik het moeilijke, praten over hoe rot ik me soms voel,
toch met dingen van vroeger zitten, mmaar gewoon afgekapt worden, want ze zeurt, ze heeft het goed, ze is niet ziek.
Ik vind dat soms zóóó moeilijk, en kan dan ook flink kwaad worden, wat ik dan weer op mijn kereltje afreageer (uiteraard).
Die er overigens heel goed mee omgaat, hij snapt het, maar erover praten vind hij akelig.....
Zo, dat is er even uit!
Groetjes!!!
maandag 21 januari 2008 om 15:41
Mijn haar is sowieso iets lichter en wat langer en het model is ook heel anders. Zelf vind ik me er niet op lijken. Ze is wel net als ik ook slank maar door de blouse die ze aanheeft (helemaal niet mijn smaak) kan ik het niet helemaal goed zien.
Maar wel leuk dat je dus best vaak even aan me denkt :P
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 21 januari 2008 om 15:44
maandag 21 januari 2008 om 20:51
Oke, oke, ik zit er heeeeeelemaal naast blijkt wel. En lach niet! Ik loop op jezusnikes gnagna...en zal ik je helemaal de stuipen op het lijf jagen?? Drie jaar geleden liep ik erop op vakantie en het werd erg slecht weer en ik kreeg koude voeten en ik had wel (let op: geitenwollen hihi) sokken in mijn tas. Jummie, lekker warm haha. Maar ja, ik was toch op vakantie in Duitsland (daar lopen ze er wel vaker raar bij). Maar vriend durfde niet naast me te lopen haha en ik had er echt driedubbel schijt aan. Ik had immers lekker warme voetjes. Op zulke momenten kan het me echt gestolen worden hoor, wat 'men' van me vindt. Ik vind het juist wel grappig als ik vriend op die manier op de kast krijg haha.
Hmmm, boschbolletje, kan me voorstellen dat je inderdaad een puber from hell geweest moet zijn. De angst van elke ouder waarschijnlijk opgeroepen hebt, etc. Ik was niet impulsief, maar wel een redelijk ongeleid projectiel en inderdaad heb ik neiging naar verslavingszucht. Het gekke is dat ik daarom juist enorm blauw knoop ben. Juist omdat ik van mezelf vrees dat ik er niet goed mee om kan gaan, blijf ik er ver van. Mijn vader heeft zelf allerlei verslavingen (gehad) en als ik naar mezelf kijk hoe ik reageer op dat soort dingen, hmmm, kan maar beter verstandig zijn. Dus ik drink bijna nooit (heb een tijd gehad waarin ik geen druppel aanraak) en gelukkig heb ik mijn verstokte roken vanaf mijn 14e al een aantal jaren aan de wilgen kunnen hangen. Drugs heb ik nooit durven nemen vanwege het gevoel geen controle meer te hebben en ik was bang dat ik misschien wel in zo'n soort psychose terecht zou komen. Ik heb wel veelvuldig geblowd, maar ook dat heb ik op een gegeven moment afgekapt, omdat ik het gevoel had chronisch goofy te zijn. En qua gokken, dat heb ik een zomer lang ervaren hoe ik daar binnen een aantal dagen ingezogen werd en al mijn geld opsoupeerde, dus ook dat heb ik maar flink op afstand gehouden. Ik ben bang dat ik het type alles of niets ben, dus dan maar niets.
Lief van je Robin, ik vind het inderdaad fijn om het te laten rusten. Als dat ooit anders wordt (ik denk van niet), dan geef ik dat wel aan. Maar je bent een lieve meelever!
Eventjes over de foto's op MSN, ik wil ze an sich best plaatsen, maar ben al op verschillende onderdelen foto's aan het proberen bij te houden, dat ik jullie liever verwijs naar bijvoorbeeld hyves of de babysite van mijn dochter voor up to date (nou ja, dat probeer ik ten minste) info en foto's. Want anders moet ik op zoveel aparte groepjes die handeling telkens opnieuw uitvoeren en daar gaat nu al zoveel tijd inzitten.
Eventjes plaasten, op anderen reageer ik volgende x weer.
Hmmm, boschbolletje, kan me voorstellen dat je inderdaad een puber from hell geweest moet zijn. De angst van elke ouder waarschijnlijk opgeroepen hebt, etc. Ik was niet impulsief, maar wel een redelijk ongeleid projectiel en inderdaad heb ik neiging naar verslavingszucht. Het gekke is dat ik daarom juist enorm blauw knoop ben. Juist omdat ik van mezelf vrees dat ik er niet goed mee om kan gaan, blijf ik er ver van. Mijn vader heeft zelf allerlei verslavingen (gehad) en als ik naar mezelf kijk hoe ik reageer op dat soort dingen, hmmm, kan maar beter verstandig zijn. Dus ik drink bijna nooit (heb een tijd gehad waarin ik geen druppel aanraak) en gelukkig heb ik mijn verstokte roken vanaf mijn 14e al een aantal jaren aan de wilgen kunnen hangen. Drugs heb ik nooit durven nemen vanwege het gevoel geen controle meer te hebben en ik was bang dat ik misschien wel in zo'n soort psychose terecht zou komen. Ik heb wel veelvuldig geblowd, maar ook dat heb ik op een gegeven moment afgekapt, omdat ik het gevoel had chronisch goofy te zijn. En qua gokken, dat heb ik een zomer lang ervaren hoe ik daar binnen een aantal dagen ingezogen werd en al mijn geld opsoupeerde, dus ook dat heb ik maar flink op afstand gehouden. Ik ben bang dat ik het type alles of niets ben, dus dan maar niets.
Lief van je Robin, ik vind het inderdaad fijn om het te laten rusten. Als dat ooit anders wordt (ik denk van niet), dan geef ik dat wel aan. Maar je bent een lieve meelever!
Eventjes over de foto's op MSN, ik wil ze an sich best plaatsen, maar ben al op verschillende onderdelen foto's aan het proberen bij te houden, dat ik jullie liever verwijs naar bijvoorbeeld hyves of de babysite van mijn dochter voor up to date (nou ja, dat probeer ik ten minste) info en foto's. Want anders moet ik op zoveel aparte groepjes die handeling telkens opnieuw uitvoeren en daar gaat nu al zoveel tijd inzitten.
Eventjes plaasten, op anderen reageer ik volgende x weer.
