Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 8 februari 2008 om 10:46
Net als intiem heb ik eigenlijk ook maar één advies wat in één klap een einde aan je ellende van nu zou maken maar goed, dat is iets wat je zelf moet beslissen of willen. Wat blijft er verder over? En juist dat vind ik moeilijk.
Ik vind ook dat híj nu vooral degene is die ziek is én dat hij jou zieker maakt dan nodig. Ben blij dat je toch bent weggegaan. Ook al was de insteek vooral om hem rust te gunnen, die krijg je nu zelf ook. Dan gebeurt er in elk geval niet nog meer dan je nu al op jebord hebt.
Je wilt graag de man terug die hij ook kan zijn. Je zegt het zelf al, hij is niet alleen maar die man die hij ook kan zijn. Hij is meer. Hij is ook de man die dit nu allemaal doet en dat gaat niet veranderen. Ten eerste al niet omdat hij dat niet wil en ten tweede waarschijnlijk niet omdat hij dit ook is.
Het enige wat wij hier kunnen is inderdaad je ondersteunen en blijven ondersteunen en een hart onder de riem steken. Want als ik heel eerlijk ben, en echt sorry als ik je daar pijn mee doe, geloof ik niet dat dit gaat verbeteren. Ik denk dat dit zo blijft. Hij blijft dit doen en hij zal je pijn blijven doen en hij zal je borderlineproblematiek steeds naar boven blijven halen, want dat triggert hij bewust en onbewust. En echt geloof me, ik weet waar ik het over heb. Ik heb zelf in een dergelijke relatie gezeten en zulke relaties komen nooit goed. Je komt er meestal veel minder uit dan je was. Zo ook bij mij. Ik heb waarschijnlijk altijd wel aanleg gehad tot borderline en een depressie maar ik weet gewoon dat ik het aan die ex heb te danken dat het naar de oppervlakte is gehaald. Dat het uitgebroken is en hij heeft een hele zware stempel op mijn leven, mijn innerlijk en mijn karakter gelegd. En het kost je járen om daar bovenop te komen.
Maar goed, daar heb je allemaal weinig aan. Waar jij wat aan hebt, is mensen die aan jouw kant staan, die er voor jou zijn, die meeleven en reageren op je berichten dus dat blijf ik zeker doen hoor.
Klarinetje, dat is ook een hele klap maar je bent er mee bezig, je werkt er aan. Dat is heel goed!
Ik vind ook dat híj nu vooral degene is die ziek is én dat hij jou zieker maakt dan nodig. Ben blij dat je toch bent weggegaan. Ook al was de insteek vooral om hem rust te gunnen, die krijg je nu zelf ook. Dan gebeurt er in elk geval niet nog meer dan je nu al op jebord hebt.
Je wilt graag de man terug die hij ook kan zijn. Je zegt het zelf al, hij is niet alleen maar die man die hij ook kan zijn. Hij is meer. Hij is ook de man die dit nu allemaal doet en dat gaat niet veranderen. Ten eerste al niet omdat hij dat niet wil en ten tweede waarschijnlijk niet omdat hij dit ook is.
Het enige wat wij hier kunnen is inderdaad je ondersteunen en blijven ondersteunen en een hart onder de riem steken. Want als ik heel eerlijk ben, en echt sorry als ik je daar pijn mee doe, geloof ik niet dat dit gaat verbeteren. Ik denk dat dit zo blijft. Hij blijft dit doen en hij zal je pijn blijven doen en hij zal je borderlineproblematiek steeds naar boven blijven halen, want dat triggert hij bewust en onbewust. En echt geloof me, ik weet waar ik het over heb. Ik heb zelf in een dergelijke relatie gezeten en zulke relaties komen nooit goed. Je komt er meestal veel minder uit dan je was. Zo ook bij mij. Ik heb waarschijnlijk altijd wel aanleg gehad tot borderline en een depressie maar ik weet gewoon dat ik het aan die ex heb te danken dat het naar de oppervlakte is gehaald. Dat het uitgebroken is en hij heeft een hele zware stempel op mijn leven, mijn innerlijk en mijn karakter gelegd. En het kost je járen om daar bovenop te komen.
Maar goed, daar heb je allemaal weinig aan. Waar jij wat aan hebt, is mensen die aan jouw kant staan, die er voor jou zijn, die meeleven en reageren op je berichten dus dat blijf ik zeker doen hoor.
Klarinetje, dat is ook een hele klap maar je bent er mee bezig, je werkt er aan. Dat is heel goed!
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 8 februari 2008 om 10:52
Had je bericht van vanmorgen nog niet gelezen voor ik postte, Lin. Waarschijnlijk heb je vannacht heftig liggen dromen hierover en werd je daarom zo zwaarmoedig wakker en natuurlijk zeker ook omdat dit je niet zomaar loslaat. Blijf het van je afschrijven, dat is toch het beste.
Ik maak me op dit moment juist wat zorgen over mijn zoon omdat hij vorige week vrijdag zo door het lint is gegaan weer op school. Dat was sinds de zomervakantie niet meer gebeurd en nu ben ik bang dat dit weer het begin is van een nieuwe reeks escalaties en schorsingen. Heb er op mijn weblog ook een stukje over geschreven en ben van plan om er nog een mail naar de school tegenaan te gooien. Dit is voor hem een belangrijk jaar en ik wil niet dat dat in de soep loopt want vorig jaar wilden ze eigenlijk van hem af dus ze zullen nu niet zo heel lang wachten als het weer begint met hem naar een andere school sturen. Ja, met een kind met adhd/pddnos kun je eigenlijk nooit relaxed achterover leunen maar soms geven ze wel een tijd de indruk dat het zo is, het de goede kant op gaat en dan ineens pats boem ben je daarmee terug in de realiteit en weet je weer, ik moet niet inkakken, ik moet erbij blijven. Thuis gaat het gewoon relaxed. Hij is echt erg gegroeid naar mijn idee. Al blijft hij wel chaotisch en snel geïrriteerd.
Ik maak me op dit moment juist wat zorgen over mijn zoon omdat hij vorige week vrijdag zo door het lint is gegaan weer op school. Dat was sinds de zomervakantie niet meer gebeurd en nu ben ik bang dat dit weer het begin is van een nieuwe reeks escalaties en schorsingen. Heb er op mijn weblog ook een stukje over geschreven en ben van plan om er nog een mail naar de school tegenaan te gooien. Dit is voor hem een belangrijk jaar en ik wil niet dat dat in de soep loopt want vorig jaar wilden ze eigenlijk van hem af dus ze zullen nu niet zo heel lang wachten als het weer begint met hem naar een andere school sturen. Ja, met een kind met adhd/pddnos kun je eigenlijk nooit relaxed achterover leunen maar soms geven ze wel een tijd de indruk dat het zo is, het de goede kant op gaat en dan ineens pats boem ben je daarmee terug in de realiteit en weet je weer, ik moet niet inkakken, ik moet erbij blijven. Thuis gaat het gewoon relaxed. Hij is echt erg gegroeid naar mijn idee. Al blijft hij wel chaotisch en snel geïrriteerd.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 8 februari 2008 om 12:14
@Shahla, gaat jouw zoontje naar speciaal of regulier onderwijs?
@Lin: ik vind het zo rot voor je met al die ellende nu.
En je bent zó goed bezig met VERS etc. Het is meestal al een grote stap om daar uberhaupt al mee te beginnen....En nu dit nog.
Moest tijdens het werk af en toe aan je denken hoor.
Ook ik heb er zo mijn mening over, maar ik weet niet of je daar nu iets aan hebt. Belangrijkste is dat je eerst het een en ander op een rijtje zet, en daarna nagaan of je dit nog wil.....en hoelang dit nog moet doorgaan voordat de bom barst..... (of blijft barsten)
Ik kan alleen maar zeggen dat je er goed aan doet om even weg te zijn, ondanks het vreemde bed.....
Heel veel succes meisje!
@klarinetje, welkom hier. Zo te horen heb je ineens een boel te verwerken.
Is nogal wat......neem er vooral de tijd voor!!
Ik heb gister voor het eerst sinds maanden weer een hele heftige stemmingsbui gehad. Zo erg dat ik maar een pammetje heb genomen.
Voel me op dat moment zo zwak.....dat ik medicijnen nodig heb om me kalmer te voelen.....nu gaat het wel weer, maar beleef de dag een beetje als een zombie. Beetje raar als je bedenkt dat ik dalijk weer moet werken, en voor een ander moet zorgen, andermans sores aanhoren.....
Maar ach...... hoort erbij
@Lin: ik vind het zo rot voor je met al die ellende nu.
En je bent zó goed bezig met VERS etc. Het is meestal al een grote stap om daar uberhaupt al mee te beginnen....En nu dit nog.
Moest tijdens het werk af en toe aan je denken hoor.
Ook ik heb er zo mijn mening over, maar ik weet niet of je daar nu iets aan hebt. Belangrijkste is dat je eerst het een en ander op een rijtje zet, en daarna nagaan of je dit nog wil.....en hoelang dit nog moet doorgaan voordat de bom barst..... (of blijft barsten)
Ik kan alleen maar zeggen dat je er goed aan doet om even weg te zijn, ondanks het vreemde bed.....
Heel veel succes meisje!
@klarinetje, welkom hier. Zo te horen heb je ineens een boel te verwerken.
Is nogal wat......neem er vooral de tijd voor!!
Ik heb gister voor het eerst sinds maanden weer een hele heftige stemmingsbui gehad. Zo erg dat ik maar een pammetje heb genomen.
Voel me op dat moment zo zwak.....dat ik medicijnen nodig heb om me kalmer te voelen.....nu gaat het wel weer, maar beleef de dag een beetje als een zombie. Beetje raar als je bedenkt dat ik dalijk weer moet werken, en voor een ander moet zorgen, andermans sores aanhoren.....
Maar ach...... hoort erbij
vrijdag 8 februari 2008 om 12:16
Klopt Shahla.....dat zie ik ook. Maar er is zoveel meer. Het is moeilijk om helder te verwoorden wat er allemaal in mijn hoofd omgaat. (die nu vanwege migraine toch al zo'n zeer doet). Het kan ook heel goed zijn tussen ons. Toen het met mijn zoon heel moeilijk ging, is hij zonder meer een enorme steun en toeverlaat voor mij geweest. We kunnen echt lachen met elkaar. En als we lekker in ons vel zitten, heel goed praten met elkaar. Er zijn heel veel gemeenschappelijke interesses.
In andere relaties ben ik mijn borderline problematiek ook tegengekomen, maar dan was het wel het verhaal, dat ik los van die problematiek ook niet zo gelukkig was. Dan was de relatie op andere fronten ook moeilijk/niet leuk.
In deze relatie heb ik voor het eerst ook echt geluk ervaren. Ik ben een hele lange tijd erg onzeker en wantrouwend geweest (gezien mijn ervaringen in andere relaties), daar is hij heel lang, goed mee omgegaan. En ik heb het gevoel dat daarin zeker groei zit bij mij (al vind ik het contact dat hij met zijn ex-vriendin heeft niet zo leuk). Het grootste probleem in mijn ogen is dat we allebei getekend zijn door onze ziektes, ervaringen en littekens. In de positieve zin heeft dat gezorgd voor begrip over en weer in heel veel zaken. Echter de bordelineproblematiek lijkt hij niet te kunnen begrijpen, laat staan er goed mee om te gaan.
Na de ruzie anderhalve week geleden hadden we afgesproken dat we zouden kijken hoe het toch komt dat het telkens zo escaleert. Dan zal ook hij naar zichzelf moeten kijken, en dat is blijkbaar te moeilijk.
Kijk, als je beide kan zeggen: we zijn geen makkelijke mensen en we maken op een vreselijke manier ruzie, maar we houden veel van elkaar en waarderen datgene wat de relatie verder opbrengt allebei heel erg. Laten we serieus kijken waarom het escaleert, dan is er een uitgangspunt, waarin we beide in onze waarde blijven en beide evenveel belang aan onze relatie hechten.
Maar door al dat uitmaken, al die twijfels. Opmerkingen zoals: " als ik alleen zou zijn kom ik dit soort dingen niet tegen" ......krijg ik niet het gevoel dat hij eraan wil werken. Het ondermijnt mij en onze relatie. En ik krijg daardoor zwaar het gevoel dat hij gewoon niet genoeg van mij houdt. It takes two to tango........
In andere relaties ben ik mijn borderline problematiek ook tegengekomen, maar dan was het wel het verhaal, dat ik los van die problematiek ook niet zo gelukkig was. Dan was de relatie op andere fronten ook moeilijk/niet leuk.
In deze relatie heb ik voor het eerst ook echt geluk ervaren. Ik ben een hele lange tijd erg onzeker en wantrouwend geweest (gezien mijn ervaringen in andere relaties), daar is hij heel lang, goed mee omgegaan. En ik heb het gevoel dat daarin zeker groei zit bij mij (al vind ik het contact dat hij met zijn ex-vriendin heeft niet zo leuk). Het grootste probleem in mijn ogen is dat we allebei getekend zijn door onze ziektes, ervaringen en littekens. In de positieve zin heeft dat gezorgd voor begrip over en weer in heel veel zaken. Echter de bordelineproblematiek lijkt hij niet te kunnen begrijpen, laat staan er goed mee om te gaan.
Na de ruzie anderhalve week geleden hadden we afgesproken dat we zouden kijken hoe het toch komt dat het telkens zo escaleert. Dan zal ook hij naar zichzelf moeten kijken, en dat is blijkbaar te moeilijk.
Kijk, als je beide kan zeggen: we zijn geen makkelijke mensen en we maken op een vreselijke manier ruzie, maar we houden veel van elkaar en waarderen datgene wat de relatie verder opbrengt allebei heel erg. Laten we serieus kijken waarom het escaleert, dan is er een uitgangspunt, waarin we beide in onze waarde blijven en beide evenveel belang aan onze relatie hechten.
Maar door al dat uitmaken, al die twijfels. Opmerkingen zoals: " als ik alleen zou zijn kom ik dit soort dingen niet tegen" ......krijg ik niet het gevoel dat hij eraan wil werken. Het ondermijnt mij en onze relatie. En ik krijg daardoor zwaar het gevoel dat hij gewoon niet genoeg van mij houdt. It takes two to tango........
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 8 februari 2008 om 13:03
Wauw, Klarinetje, ook aan jou een dikke knuffel. Je komt heel krachtig over. 
@ Lin: Hoewel ik een achttienjarig tutje ben, denk ik wel dat je moet uitkijken dat jij de hele relatie op je nek gaat dragen. Immers, it takes two to tango en hij moet ook zíjn verantwoordelijkheid voor de relatie dragen. Jij bent zover ik het kan beoordelen een hele sterke vrouw, maar dat wil niet zeggen dat hij zich maar als een klagerig en kleinzierig mietje kan gedragen!
*Mijn excuses bijvoorbaat, bij tijd en wijle ben ik zeer manonvriendelijk ;-)*
Hier gaat eigenlijk alles wel lekker. Weer contact met een oude vriend van me en dat doet me zeer goed!
@ Lin: Hoewel ik een achttienjarig tutje ben, denk ik wel dat je moet uitkijken dat jij de hele relatie op je nek gaat dragen. Immers, it takes two to tango en hij moet ook zíjn verantwoordelijkheid voor de relatie dragen. Jij bent zover ik het kan beoordelen een hele sterke vrouw, maar dat wil niet zeggen dat hij zich maar als een klagerig en kleinzierig mietje kan gedragen!
*Mijn excuses bijvoorbaat, bij tijd en wijle ben ik zeer manonvriendelijk ;-)*
Hier gaat eigenlijk alles wel lekker. Weer contact met een oude vriend van me en dat doet me zeer goed!
vrijdag 8 februari 2008 om 13:40
Herkenbaar wat betreft die pammetjes, Boschbolletje, volgens mijn vriendin kwam ik gisteren waggelend het perron aflopen (3 pammetjes achter de kiezen). Ik voel ze dus wel fysiek, maar in mijn hoofd lijken ze amper rust te geven....alsof de pijn er gewoon doorheen komt.
Vind je geen tutje, Kat, voor je leeftijd kom je behoorlijk genuanceerd over.
Mijn vriendin moet werken vandaag, zit dus min of meer (ze is net ff komen lunchen) de hele dag alleen. Mijn hoofd doet echt vreselijk zeer en ik voel me zo alleen en verdrietig. En dan is het ook nog mooi weer.....gadver!
Ik waardeer jullie steun heel erg. Het is echt moeilijk goede keuzes te maken. Want ik moet mijn keus kunnen dragen. Soms verval ik in enkel zelfbeklag....dan zou ik willen dat ik weer gewoon lekker bij mijn vriend kan zijn, gewoon lekker tegen elkaar aanliggen en veel van elkaar houden. ~Maar dat is de realiteit gewoon niet. Sorry, wil op dit moment gewoon stomweg een beetje liefde.......alsmaar dat vechten, scherven opruimen, wanhopig voelen.....heb al veel te veel voor mijn kiezen gehad, en toch moet ik er weer aan, weer, weer, weer. God, wat voel ik me ellendig.
Vind je geen tutje, Kat, voor je leeftijd kom je behoorlijk genuanceerd over.
Mijn vriendin moet werken vandaag, zit dus min of meer (ze is net ff komen lunchen) de hele dag alleen. Mijn hoofd doet echt vreselijk zeer en ik voel me zo alleen en verdrietig. En dan is het ook nog mooi weer.....gadver!
Ik waardeer jullie steun heel erg. Het is echt moeilijk goede keuzes te maken. Want ik moet mijn keus kunnen dragen. Soms verval ik in enkel zelfbeklag....dan zou ik willen dat ik weer gewoon lekker bij mijn vriend kan zijn, gewoon lekker tegen elkaar aanliggen en veel van elkaar houden. ~Maar dat is de realiteit gewoon niet. Sorry, wil op dit moment gewoon stomweg een beetje liefde.......alsmaar dat vechten, scherven opruimen, wanhopig voelen.....heb al veel te veel voor mijn kiezen gehad, en toch moet ik er weer aan, weer, weer, weer. God, wat voel ik me ellendig.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 8 februari 2008 om 13:48
vrijdag 8 februari 2008 om 13:48
Lin, nu vat je de koe bij de horens en dat is nu juist wat er ontbreekt en daarom ook de missende schakel is, waardoor de meesten van ons niet veel hoop hebben voor jullie samen (ten minste, niet op de huidige manier). Ik gun niemand moeilijke zware relaties (mijzelf ook niet en toch heb ik die periodiek), maar als beide partijen er wel allebei het beste van willen maken én inzicht hebben in het aandeel van zichzelf en elkaar, dan kun je er nog wat mee.
Naats het feit waarom escaleert het in de relatie, kun je ook heel erg kijken naar, hoe voorkomen we een escalatie of hoe voorkomen we dat het uit de hand loopt (borderline heftigheid zegmaar zoals gisteren weer het geval was).
In mijn geval is het niet samenwonen van mij en mijn vriend relatie reddend. Helemaal eerlijk beoordelen kan ik dat natuurlijk niet, want ik kan niet echt putten uit échte samenwoon ervaring. Maar voor mijn gevoel is dit een cruciaal onderdeel van onze relatie. At the end heb ik mijn toko en hij de zijne en kunnen we ons terugtrekken en zijn en blijven we altijd zelfstandig functionerende eilandjes, waarin we gast zijn van elkaar. Stel dat ik hem en zijn leven grandioos zou afkraken, dan zet hij mij buiten de deur. Simpel als dat.
Ik kan me indenken dat je nog helemaal niet bezig bent met kiezen voor een leven zonde rhem. Hoeft ook niet, want dat soort keuzes worden altijd wel of niet gemaakt op basis van kracht. Je moet in dat soort keuzes groeien en als je daarin nog niet groeit, is dat veels te moeilijk (tenzij de ander het voor jou bepaalt). Het lijkt me gewoon belangrijk dat je je kracht blijft voelen, die je kortgeleden nog voelde. Je bent goed bezig Lin. Je hebt Vers om je te ondersteunen, je hebt een netwerk(je) aan mensen die je ondersteunen, je hebt twee kinderen die in je geloven en je hebt zelf nog een bak kwaliteiten die in de basis heel zelfstandig zijn.
Zorg nu vooral goed voor jezelf door afstand te nemen, jouw leven niet helemaal weg te laten blazen. Opstaan, simpele dingetjes doen en bekijk eens voor jezefl de mogelijheid hoe je uit die negatieve sfeer komt (die je borderline heel erg gaat triggeren, dat weet ik zeker als je blijft). Kun je niet even echt weg van huis, niet voor een nacht of wat, maar voor een aantal weken. Als je dat doet Lin, kom je veel meer bij jezelf uit en wat je nodig hebt. Afstand kan een mens zoveel goed doen!
Het helpt mij iig altijd.
En tot slot, je hebt het over borderline gedrag. Ik weet nie hoor, misschien ben ik een mega borderliner, maar tis toch NORMAAL dat je helemaal doorflipt op dat soort boodschappen. Wat verwacht iemand anders??? Je kunt gewoon niet zo spelen met iemands gevoelens. Maar door te kiezen voor jezelf, door eruit te gaan en afstand te nemen, ben je heel goed en verstandig bezig en dat zullen ze je op VERS alleen maar beamen.
Lieve Lin en ook nog iemand anders nieuw (sorry, kan je naam even niet teruglezen, maar je hebt vandaag een gesprek over heropname geloof ik?), knuffel voor jullie.
Shahla, jij ook een aai over je bol. Soms kan je zo makkelijk even vergeten dat er ook alweer "iets" was he. En BAM, dan wordt het weer even superduidelijk. Wat fijn dat je zoon thuis zoveel gegroeit is joh. Dat moet een fijn gevoel zijn.
Ik hou het even kort, want ga weer aan de thuisstudie.
vrijdag 8 februari 2008 om 13:52
NIET BELLEN Lin! (het lost niks op, grote kans dat jullie na 10 minuten weer staan te schreeuwen, te gillen, te huilen, etc. Errug grote kans!)
Grijp een wandelstok bij z'n kladden en ga eruit!. Ga lopen, driftig lopen, hard lopen, loop door tot je er bijna niet meer van kan praten en steek je koppie in het zonnetje. Laat je alleen maar even warmen door het zonnetje. Dat is nl. wat er in het vooruitzicht ligt (een zacht zonnetje).
Liefs
Grijp een wandelstok bij z'n kladden en ga eruit!. Ga lopen, driftig lopen, hard lopen, loop door tot je er bijna niet meer van kan praten en steek je koppie in het zonnetje. Laat je alleen maar even warmen door het zonnetje. Dat is nl. wat er in het vooruitzicht ligt (een zacht zonnetje).
Liefs
vrijdag 8 februari 2008 om 14:13
Dank je, Lin Ik herken er wel heel veel dingen uit bij een eerdere en enorm intense relatie die ik heb gehad. Inderdaad toch weer contact willen zoeken, hem ergens gelijk willen geven dat het allemaal jouw schuld is, tegelijkertijd beseffen dat het onmogelijk jouw schuld kan zijn et cetera.
Nou ja, eigenlijk zegt Intiem alles waar ik aan denk.
Ik herken er wel heel veel dingen uit bij een eerdere en enorm intense relatie die ik heb gehad. Inderdaad toch weer contact willen zoeken, hem ergens gelijk willen geven dat het allemaal jouw schuld is, tegelijkertijd beseffen dat het onmogelijk jouw schuld kan zijn et cetera. Nou ja, eigenlijk zegt Intiem alles waar ik aan denk.
vrijdag 8 februari 2008 om 14:15
Als ik geen migraine had, zou dat een optie zijn, intiem. Maar die zon maakt de pijn alleen maar erger. En ik ga niet bellen, zo sterk ben ik nog wel.....zou het alleen zo graag willen. Hij heeft mij gisteravond even gebeld, wat mij heel verdrietig maakte. Ik had de neiging om heel veel te vragen, maar wist ook dat ik de antwoorden misschien niet zou kunnen verdragen, dus ik heb gezegd dat het beter is om elkaar met rust te laten. Ik kan het dus wel........het juiste doen. Neemt niet weg dat het enorm veel pijn doet.
En ik weet dat ik niet verkeerd zie. Ik moet alleen, voor mezelf, heel erg zeker weten dat er geen hoop meer is, anders ga ik de keus om de relatie te stoppen echt niet dragen. Want met alle ellende gooi ik dan ook iets heel goeds weg. Dat is de keus die ik moet maken en aan toe moet zijn. Ik moet nog hoop zien en daarnaast moet hij nog hoop zien en bereid zijn de stappen te zetten (dus ook naar zichzelf kijken) die daar bij horen. Ik geloof niet, dat hij niet van mij houdt. Ik weet alleen niet of hij genoeg van mij houdt en tot die inzet bereid te zijn. En ik weet niet of ik daar nog in kan geloven, gezien alle uit's en twijfels van zijn kant.
Ik ga zo maar eens douchen......
En ik weet dat ik niet verkeerd zie. Ik moet alleen, voor mezelf, heel erg zeker weten dat er geen hoop meer is, anders ga ik de keus om de relatie te stoppen echt niet dragen. Want met alle ellende gooi ik dan ook iets heel goeds weg. Dat is de keus die ik moet maken en aan toe moet zijn. Ik moet nog hoop zien en daarnaast moet hij nog hoop zien en bereid zijn de stappen te zetten (dus ook naar zichzelf kijken) die daar bij horen. Ik geloof niet, dat hij niet van mij houdt. Ik weet alleen niet of hij genoeg van mij houdt en tot die inzet bereid te zijn. En ik weet niet of ik daar nog in kan geloven, gezien alle uit's en twijfels van zijn kant.
Ik ga zo maar eens douchen......
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 8 februari 2008 om 14:26
Ik heb een paar dagen terug ook voorgesteld dat ik weer op mezelf ga wonen. Om de relatie te redden. Ik zag dat hij het overwoog, maar vooralsnog verwierp hij het. En ook ik weet niet zeker of ik dat wel wil. Ik wil ook graag mijn leven, in alle grote, kleine en alledaagse dingen, delen. Ik ben getrouwd geweest, heb al eerder samengewoond en lat-relaties gehad. Samenwonen, mits het goed gaat, vind ik verreweg de fijnste vorm van een relatie hebben. Ook met mijn vriend heb ik ruim 2 jaar gelat, voordat ik definitief bij hem ging wonen.
Als mijn vriendin (en zij is de enige waar ik echt terecht kan....) dichterbij zou wonen, zou ik langer bij haar blijven. Ik weet het ook niet. Misschien moet ik maar naar de crisisopvang.......al is dat zeker geen fijne plek om te zitten.
Als mijn vriendin (en zij is de enige waar ik echt terecht kan....) dichterbij zou wonen, zou ik langer bij haar blijven. Ik weet het ook niet. Misschien moet ik maar naar de crisisopvang.......al is dat zeker geen fijne plek om te zitten.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 8 februari 2008 om 14:36
het feit dat hij mij belde maakte mij niet verdrietig, want verdrietig was/ben ik al. Maar zijn stem horen, waardoor alles ineens weer zo mogelijk lijkt, deed pijn. En ik probeer niets te verwachten, al gaat het door mijn hoofd, heel eerlijk, dat ik zo graag zou willen dat hij ineens inzicht heeft, snapt hoe hard hij mij weer pijn heeft gedaan en met een enorm bos rozen en een heleboel liefde in zijn ogen, voor mijn neus zal staan. Sorry, heb ook een sentimentele, romantische kant......
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 8 februari 2008 om 15:05
@lieve Lin. Ik denk veel aan jou, dat allereerst. Ik vind je bijzonder krachtig, en doodnormaal dat je nu kapot voelt van verdriet.
Wij kunnen denk ik van alles adviseren: weggaan, doorgaan, apart wonen, therapie etc, maar dit is natuurlijk een proces waar je doorheen moet. Mij lijkt een break van een maand of 3 heel verstandig, maar dat terzijde.
Misschien is het echt over, misschien maken jullie weer een doorstart. Is daar kans op Lin, wat hem betreft?
Hoe dan ook (ik heb niet van die mooie doeltreffende woorden maargoed):
Wat je in ieder geval nu moet doen is blijven ademen, voor jezelf zorgen (blijf eten, slapen, douchen), geen schade toebrengen aan jezelf, en vooral de mensen opzoeken waar je van houdt, zoals je vriendin, de kinderen..
Kun je niet even bellen met je psycholoog Lin, als steun? Of heb je daar geen behoefte aan?
Wou dat ik meer voor je kon doen dan aan je denken. xxx
Klarinetje: heel veel sterkte. Een zware dobber, de combinatie die jij moet dragen.
Shahla, wat rot dat er weer zorgen om je zoon zijn. Dat komt regelmatig weer aan de orde he. Hoop dat het goedkomt joh, iig dat hij op deze school kan blijven.
Intiem je schrijft erg mooie woorden weer.
Wij kunnen denk ik van alles adviseren: weggaan, doorgaan, apart wonen, therapie etc, maar dit is natuurlijk een proces waar je doorheen moet. Mij lijkt een break van een maand of 3 heel verstandig, maar dat terzijde.
Misschien is het echt over, misschien maken jullie weer een doorstart. Is daar kans op Lin, wat hem betreft?
Hoe dan ook (ik heb niet van die mooie doeltreffende woorden maargoed):
Wat je in ieder geval nu moet doen is blijven ademen, voor jezelf zorgen (blijf eten, slapen, douchen), geen schade toebrengen aan jezelf, en vooral de mensen opzoeken waar je van houdt, zoals je vriendin, de kinderen..
Kun je niet even bellen met je psycholoog Lin, als steun? Of heb je daar geen behoefte aan?
Wou dat ik meer voor je kon doen dan aan je denken. xxx
Klarinetje: heel veel sterkte. Een zware dobber, de combinatie die jij moet dragen.
Shahla, wat rot dat er weer zorgen om je zoon zijn. Dat komt regelmatig weer aan de orde he. Hoop dat het goedkomt joh, iig dat hij op deze school kan blijven.
Intiem je schrijft erg mooie woorden weer.
vrijdag 8 februari 2008 om 15:34
Robin, heb mijn psycholoog gebeld vanmorgen....hij had een vrije dag. Maandag heb ik een afspraak, maar ook de eerste VERS. En er zit 3 uur tussen, das niet fijn.
Ga nu toch even proberen te liggen, hoofdpijn begint nu heel erg te worden.
Ik weet niet wat mijn vriend wil, we hebben nu geen contact. Een lief smsje van hem zou mij enorm goed doen, maar dat zijn stomme verwachtingen.........straks vind hij het alleen maar prettig zo zonder mij....auw. Is een oneigenlijke gedachte. Het zal voor hem heus ook wel moeilijk zijn (als dat niet zo is, zegt dat natuurlijk alles)......
Dit voelt echt als een nachtmerrie, zou willen dat ik wakker werd.
Ga nu toch even proberen te liggen, hoofdpijn begint nu heel erg te worden.
Ik weet niet wat mijn vriend wil, we hebben nu geen contact. Een lief smsje van hem zou mij enorm goed doen, maar dat zijn stomme verwachtingen.........straks vind hij het alleen maar prettig zo zonder mij....auw. Is een oneigenlijke gedachte. Het zal voor hem heus ook wel moeilijk zijn (als dat niet zo is, zegt dat natuurlijk alles)......
Dit voelt echt als een nachtmerrie, zou willen dat ik wakker werd.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 8 februari 2008 om 18:41
Nooit geweten dat je vanuit een forum zoveel steun kon halen. Erg fijn. Het is heftig om te lezen hoe jullie er mee omgaan, maar ik heb daar veel bewondering voor. Shahla, over je zoon, ik heb geen idee hoe oud hij is, maar goede begeleiding op school is erg belangrijk. Door voorspelbaar te zijn kan het een hoop stres voor hem schelen, hoewel hij dit waarschijnlijk niet als eerste zal accepteren. Soms kan het ook goed zijn terug naar een arts/psycholoog te gaan omdat de medicatie aangepast kan worden. Ik hoop dat je zoon er niet te veel hinder van ondervindt. Verder wil ik iedereen ook heel veel succes wensen, het is niet makkelijk om je omgeving duidelijk te maken wat je voelt. Mijn intake was ook rampzalig. Nu willen ze mij weer in een eetstoorniskliniek stoppen.....dus dat wordt de 5e keer ofzo dat ik wordt doorverwezen, wordt er wel moedeloos van.
vrijdag 8 februari 2008 om 19:02
Hoofdpijn wordt alleen maar erger....
Vriend belde net.........was niet sterk......stelde (waar ik al bang voor was, ken mezelf) precies de verkeerde vragen.....of hij nog van me hield......of het nou uit was.....of hij mij nou miste........stom, stom, stom.....
Hij stond op het punt de deur uit te gaan (moet werken vanavond), was afstandelijk, kortaf en streng en raakte geiriteerd door mijn vragen....ja hij hield van mij (zonder warmte in zijn stem....) ja, hij miste me (maar had de hele dag geslapen....dus....???, niet zo dus? Hij vroeg niet of ik hem wel miste, of ik wel van hem hield......is niet belangrijk
Gadver, wat voel ik me weer zo'n afhankelijke muts....word ik toch weer zo geraakt door die afstand in zijn stem....zegt hij ook nog: ik zie je zondag wel........
Die klote hoofdpijn ondermijnt echt mijn kracht.
Dat is ook zo'n zin die hij in ruzies vaak zegt: " ik heb er geen zin meer in" ....dan krijg ik ook dit gevoel. .......Ben ik nou echt zo'n domme muts die niet wil zien dat hij gewoon " not that into me is" ????? Ben ik blind? Wil ik er gewoon niet aan?
Ik kan me nog herinneren dat hij bij zijn neef in het buitenland zat voor 2 dagen. Hoe hij klonk toen hij mij belde, dat hij mij enorm miste.......klonk echt wel heel wat anders dan dit. Ik moet me gaan wapenen anders word thuiskomen zondag echt een hel. Dus meiden, meiden met borderline......hoe wapenen jullie, jullie zelf tegen afwijzing???? (en dat zit in de stem, in de blik, en in de woorden)
Klarinettje, ik dacht gelezen te hebben dat je opgenomen wilde worden? Wat wil je dan zelf?
Vriend belde net.........was niet sterk......stelde (waar ik al bang voor was, ken mezelf) precies de verkeerde vragen.....of hij nog van me hield......of het nou uit was.....of hij mij nou miste........stom, stom, stom.....
Hij stond op het punt de deur uit te gaan (moet werken vanavond), was afstandelijk, kortaf en streng en raakte geiriteerd door mijn vragen....ja hij hield van mij (zonder warmte in zijn stem....) ja, hij miste me (maar had de hele dag geslapen....dus....???, niet zo dus? Hij vroeg niet of ik hem wel miste, of ik wel van hem hield......is niet belangrijk
Gadver, wat voel ik me weer zo'n afhankelijke muts....word ik toch weer zo geraakt door die afstand in zijn stem....zegt hij ook nog: ik zie je zondag wel........
Die klote hoofdpijn ondermijnt echt mijn kracht.
Dat is ook zo'n zin die hij in ruzies vaak zegt: " ik heb er geen zin meer in" ....dan krijg ik ook dit gevoel. .......Ben ik nou echt zo'n domme muts die niet wil zien dat hij gewoon " not that into me is" ????? Ben ik blind? Wil ik er gewoon niet aan?
Ik kan me nog herinneren dat hij bij zijn neef in het buitenland zat voor 2 dagen. Hoe hij klonk toen hij mij belde, dat hij mij enorm miste.......klonk echt wel heel wat anders dan dit. Ik moet me gaan wapenen anders word thuiskomen zondag echt een hel. Dus meiden, meiden met borderline......hoe wapenen jullie, jullie zelf tegen afwijzing???? (en dat zit in de stem, in de blik, en in de woorden)
Klarinettje, ik dacht gelezen te hebben dat je opgenomen wilde worden? Wat wil je dan zelf?
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 8 februari 2008 om 20:51
lin, wat een onwijs vervelende situatie. Ik wapen mijzelf tegen afwijzigingen door geen contacten aan te gaan, of ze zelf op tijd af te wijzen...maar ja...dat is dus niet echt een goede raad want ik vind het echt super dat jij wel een vriend hebt. Ik hoop dat hij begrijpt waar het nu op vast zit en dat hij echt niet zo nonchalant tegenover jou kan doen. Ik hoop voor je dat hij snel op de stoep bij je staat en dat jij het niet weer moet opknappen (want dat maak ik een beetje op uit je reactie) Ik vind niet dat jij verkeerde vragen stelt, want jij hebt recht om open te zijn over jou gedachten. Jammer dat hij daar moeilijk over doet.
Wat ik zelf wil weet ik niet meer. Ik ging vanmorgen vol vertrouwen naar dat gesprek. Ik zal daar opgenomen worden voor 3 maanden hadden ze mij gezegd en daarna weer naar huis, evt deeltijd of ambulante begeleiding zodat ik in sep. mijn studie weer zou kunnen starten. Nu beginnen ze opeens over een eetstoorniskliniek, daarna waar ik nu eigenlijk heen zou gaan en daarna nog een vervolgtraject. Kortom of ik er even minimaal nog een jaar voor wil uittrekken. Weet niet of ik dat nog trek.
Wat ik zelf wil weet ik niet meer. Ik ging vanmorgen vol vertrouwen naar dat gesprek. Ik zal daar opgenomen worden voor 3 maanden hadden ze mij gezegd en daarna weer naar huis, evt deeltijd of ambulante begeleiding zodat ik in sep. mijn studie weer zou kunnen starten. Nu beginnen ze opeens over een eetstoorniskliniek, daarna waar ik nu eigenlijk heen zou gaan en daarna nog een vervolgtraject. Kortom of ik er even minimaal nog een jaar voor wil uittrekken. Weet niet of ik dat nog trek.
vrijdag 8 februari 2008 om 21:15
@klarinettje,
wat heftig zeg! Weet je al welke kliniek??
Ben je het er zelf wel mee eens? Want als dat niet zo is heeft het toch niet zo veel zin. In zo'n kliniek komt zoveel op je af, daar moet je echt voor 100% achter staan. Krijg je verder nog begeleiding/en/of medicatie??
Ikzelf heb het nu even gehad. Net wezen sporten, en een enorme woedeuitbartsing jegens mijn man gehad. Weer zo'n actie van de druppel die teveel was ofzo..... Het ergste was dat de hele sportclub het heeft gehoord/gezien......
We hebben het verder wel goed gemaakt, hij gaf me gelijk, en ik gaf hem gelijk dat ik niet zo had mogen reageren...
Maar ik ben zo bang dat ik nu weer een terugval ga krijgen, alle tekenen wijzen erop dat het slechter gaat.
Veel stemmingswisselingen, moe, emotioneel......
En mijn psych is nog 2 weken op vakantie........
Even een bak leut hoor....
wat heftig zeg! Weet je al welke kliniek??
Ben je het er zelf wel mee eens? Want als dat niet zo is heeft het toch niet zo veel zin. In zo'n kliniek komt zoveel op je af, daar moet je echt voor 100% achter staan. Krijg je verder nog begeleiding/en/of medicatie??
Ikzelf heb het nu even gehad. Net wezen sporten, en een enorme woedeuitbartsing jegens mijn man gehad. Weer zo'n actie van de druppel die teveel was ofzo..... Het ergste was dat de hele sportclub het heeft gehoord/gezien......
We hebben het verder wel goed gemaakt, hij gaf me gelijk, en ik gaf hem gelijk dat ik niet zo had mogen reageren...
Maar ik ben zo bang dat ik nu weer een terugval ga krijgen, alle tekenen wijzen erop dat het slechter gaat.
Veel stemmingswisselingen, moe, emotioneel......
En mijn psych is nog 2 weken op vakantie........
Even een bak leut hoor....
vrijdag 8 februari 2008 om 22:07
Oei meiden, even pas op de plaats, want er zijn nu erg veel heftige dingen bij velen tegelijk aan het gebeuren. Hellepie, dat hou ik niet allemaal bij hoor...
Ik kan alleen maar zeggen, gooi het eruit. Ik hoop dat het oplucht en ik lees echt wel mee. Maar ik weet onderhand bijna niks opbeurends meer uit de kast te trekken : (
Ik kan alleen maar zeggen, gooi het eruit. Ik hoop dat het oplucht en ik lees echt wel mee. Maar ik weet onderhand bijna niks opbeurends meer uit de kast te trekken : (
vrijdag 8 februari 2008 om 22:56
Nou intiem.....fijn dat je het in ieder geval probeert hoor.
Ik heb nu echt het gevoel dat ik op het randje zit.
Probeer wel "goed" over te komen, maar moet daar steeds meer moeite voor doen merk ik. Heb ook momenten dat ik er helemaal geen zin meer in heb, nergens in.
Zit nu even in zo'n tussenfase, maar ben zo bang dat bij mij ook de druppel snel komt.....
In ieder geval fijn dat ik even kan spuien......het moet er toch uit, en dit is dan de meest gezonde manier lijkt me zo.
Ik heb nu echt het gevoel dat ik op het randje zit.
Probeer wel "goed" over te komen, maar moet daar steeds meer moeite voor doen merk ik. Heb ook momenten dat ik er helemaal geen zin meer in heb, nergens in.
Zit nu even in zo'n tussenfase, maar ben zo bang dat bij mij ook de druppel snel komt.....
In ieder geval fijn dat ik even kan spuien......het moet er toch uit, en dit is dan de meest gezonde manier lijkt me zo.
vrijdag 8 februari 2008 om 23:27
Mijn zoon heeft altijd in het speciaal onderwijs gezeten. Op het kinderdagverblijf zagen ze al in dat regulier waarschijnlijk geen optie was. Hij is toen geobserveerd door een pedagoog en op zijn vierde naar het MKD gegaan. Hij is nooit meer uit het speciaal onderwijs geraakt eigenlijk. Hij zit nu op speciaal voortgezet onderwijs. Het enige waar hij steeds weer op vastloopt, is dat hij niet meer te bereiken is als hij helemaal over de rooie is, door het lint is of overstuur en de school vindt dan simpelweg dat er nog wel met je te praten moet zijn, anders voelen ze zich handelingsverlegen. Maar goed, dit is het eerste incident dus het is even afwachten of het hierbij blijft of niet. Ik hoop het maar de spanning en stress zit er wel weer in. Niet voortdurend maar als hij eerder thuis komt uit school of de telefoon gaat op een tijdstip dat de school open is, ja, dan denk ik meteen dat er wat aan de hand is.
Boschbolletje, hopelijk wordt het snel weer wat stabieler met je gevoelsmatig. Dat gejojo of sombere buien zijn niet fijn.
Boschbolletje, hopelijk wordt het snel weer wat stabieler met je gevoelsmatig. Dat gejojo of sombere buien zijn niet fijn.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 8 februari 2008 om 23:35
Ja kan ik me voorstellen.
Ik heb op een ander topic al verteld dat mijn broer asperger heeft, en die was ook totaal onbereikbaar tijdens een "bui".
Alleen hij had een school die daar supergoed op inspeelde, hem ook het vertrouwen gaf, en hem rustig lieten uitrazen.
En bedankt, het komt wel weer goed, word alleen zo moedeloos van die stemmingen....
Ik heb op een ander topic al verteld dat mijn broer asperger heeft, en die was ook totaal onbereikbaar tijdens een "bui".
Alleen hij had een school die daar supergoed op inspeelde, hem ook het vertrouwen gaf, en hem rustig lieten uitrazen.
En bedankt, het komt wel weer goed, word alleen zo moedeloos van die stemmingen....
vrijdag 8 februari 2008 om 23:46
Ja, Robin, dat blijft een terugkerend iets, hoewel er nu natuurlijk wel heel veel tijd tussen heeft gezeten en dat was erg mooi. Maar ja, adhd/pddnos is toch een combinatie waar je niet overheen groeit. En tja, ik snap dat het niet prettig en makkelijk is voor de school, zo'n gillend en schreeuwend hoopje wezen die niet rustig lijkt te kunnen worden. Maar ja, als ze met zijn allen er bovenop zitten om hem maar rustig te proberen te krijgen, met hem in gesprek willen en hij niet naar huis mag omdat ze het niet vertrouwen als hij in zo'n bui is, snap ik het van zijn kant ook wel heel goed. Ik denk dat ik het ook niet zo goed zou trekken als ze steeds maar met mij willen praten als ik erg boos ben en naar huis wil en dat niet mag. Dan wil ik ook niet praten en zou ik ook bozer worden als ik dan niet weg mocht dus ik heb toen gezegd door de telefoon dat het mij wel beter leek als hij gewoon wel naar huis ging.
Ik vind het soms erg jammer dat ze teveel hun beleid doorvoeren en net te weinig wat mijn zoon nodig heeft. Soms denk ik ook dat ze te laat ingrijpen bij groepsgebeurtenissen die al bezig zijn te escaleren of het te laat zien en dan is er mijns inziens te weinig toezicht. Dat kan gewoon niet op een dergelijke school. Of ze schatten de situatie niet goed genoeg in. Dat kan ook nog. Ik weet wel dat ze heus erg hun best doen en dat ze ook erg veel slikken van die gastjes, dat is ook zeker waar.
Klarinettje, mijn zoon is veertien, al zou je dat niet zeggen als je hem ziet. hij kan rustig voor elf doorgaan, gezien alleen al zijn lengte. Hij is nogal klein voor zijn leeftijd. Hij slikt geen medicijnen meer. Hij kreeg ooit ritalin maar dat wilde hij pertinent niet meer en een jongen van dertien, veertien jaar douw je geen pil meer naar binnen als hij ronduit weigert. Bovendien zal hij ook moeten leren hiermee om te gaan en alles onderdrukken belemmert toch wel ietwat de groei hierin. We hebben het vorig jaar wel weer overwogen maar het ging mis bij de aanmelding waardoor na een half jaar bleek dat ik gewoon weer opnieuw alles aan moest vragen, weer terug naar de huisarts, weer wachten op een uitnodiging, weer een boekwerk aan zelfde papieren invullen en weer op de wachtlijst. Daar had ik geen zin meer in. Als de school dat per sé wilde, mochten zij van mij proberen de psychiatrie voor kinderen te bewerken maar ik was er klaar mee. Heb er niks meer van gehoord en thuis gaat het gewoon lekker met hem dus waarom zou ik hem dan weer vol gaan stoppen met pillen die in principe gewoon drugs zijn. Ritalin komt volgens mij voor op de opiumlijst en voor een kind in de groei vind ik het doodeng hem dat soort middelen te lang te geven.
Reageer later weer op jullie. Het is inderdaad wat veel. Zeker als je ook even je eigen verhaal kwijt wilt en daarna leeg bent omdat je al moe was.
Sorry, jullie morgen of overmorgen weer.
Ik vind het soms erg jammer dat ze teveel hun beleid doorvoeren en net te weinig wat mijn zoon nodig heeft. Soms denk ik ook dat ze te laat ingrijpen bij groepsgebeurtenissen die al bezig zijn te escaleren of het te laat zien en dan is er mijns inziens te weinig toezicht. Dat kan gewoon niet op een dergelijke school. Of ze schatten de situatie niet goed genoeg in. Dat kan ook nog. Ik weet wel dat ze heus erg hun best doen en dat ze ook erg veel slikken van die gastjes, dat is ook zeker waar.
Klarinettje, mijn zoon is veertien, al zou je dat niet zeggen als je hem ziet. hij kan rustig voor elf doorgaan, gezien alleen al zijn lengte. Hij is nogal klein voor zijn leeftijd. Hij slikt geen medicijnen meer. Hij kreeg ooit ritalin maar dat wilde hij pertinent niet meer en een jongen van dertien, veertien jaar douw je geen pil meer naar binnen als hij ronduit weigert. Bovendien zal hij ook moeten leren hiermee om te gaan en alles onderdrukken belemmert toch wel ietwat de groei hierin. We hebben het vorig jaar wel weer overwogen maar het ging mis bij de aanmelding waardoor na een half jaar bleek dat ik gewoon weer opnieuw alles aan moest vragen, weer terug naar de huisarts, weer wachten op een uitnodiging, weer een boekwerk aan zelfde papieren invullen en weer op de wachtlijst. Daar had ik geen zin meer in. Als de school dat per sé wilde, mochten zij van mij proberen de psychiatrie voor kinderen te bewerken maar ik was er klaar mee. Heb er niks meer van gehoord en thuis gaat het gewoon lekker met hem dus waarom zou ik hem dan weer vol gaan stoppen met pillen die in principe gewoon drugs zijn. Ritalin komt volgens mij voor op de opiumlijst en voor een kind in de groei vind ik het doodeng hem dat soort middelen te lang te geven.
Reageer later weer op jullie. Het is inderdaad wat veel. Zeker als je ook even je eigen verhaal kwijt wilt en daarna leeg bent omdat je al moe was.
Sorry, jullie morgen of overmorgen weer.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
