Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 8 februari 2008 om 23:58
Doe ik ook wel hoor. Zit te genieten van een glaasje bailey's. Cadeautje voor mijn verjaardag en ik luister naar muziek op you tube. Het gaat mij eigenlijk wel goed, al heb ik me toch net iets teveel uitgesloofd in het huishouden want toen ik net de katten nog even eten gaf, verrekte ik een spier. Heb ik dat 
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 9 februari 2008 om 00:05
Ja, daar zijn ze goed in, tussen je benen doorlopen als je op weg bent naar de keuken. Sta je weer op een staart, hoor je weer een schreeuw, moet je weer je excuses aanbieden. Terwijl ik stiekem ook wel denk, loop daar dan ook niet, ga dan ook niet pal achter me zitten als ik daar sta enz.
Soms vind ik het gewoon errug domme beesten maar aan de andere kant vind ik ze super, grappig en lief.
Soms vind ik het gewoon errug domme beesten maar aan de andere kant vind ik ze super, grappig en lief.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 9 februari 2008 om 09:24
ppd/nos is toch iets wat met autisme te maken heeft? Mijn zoon heeft dezelfde diagnose gehad op de basisschool adhd en een licht (heel licht) autistische stoornis. De adhd zie je vandaag de dag nog terug, maar het autisme (daar waar hij vroeger slecht contact kon maken met anderen) lijkt wel weg te zijn (of ze hebben gewoon de verkeerde diagnose gesteld). Hij heeft ook op het speciaal onderwijs gezeten. Weet je wat ik denk? Als dit soort kinderen goed zouden kunnen communiceren, dan hadden ze een boel extra zorg niet nodig. Het gaat er juist om dat ze zich zo slecht kunnen verwoorden. En dan moet je creatiever zijn in hoe je met ze om gaat.
Gisteravond erg beroerd geweest...zoveel mogelijk geprobeerd rustig te liggen. Morgen moet ik weer naar huis.....en ik heb echt het gevoel dat dan mijn kop eraf gaat. Ik snap echt niet hoe een man, die mij aan alle kanten laat weten hoe belangrijk ik voor hem ben, zo honderdtachtig graden omdraait en mij alleen nog maar als een belasting ziet (en dat juist nu ik zoveel goede stappen heb gezet) Dat is voor mij echt een enorm, zeer pijnlijk raadsel. Zijn al die mooie woorden dan leugens geweest? In mijn vorige relatie, met die getrouwde man, heeft die getrouwde man uiteindelijk voor zijn vrouw gekozen, o.a. omdat hij mijn borsten te klein vond....dat heeft maandenlang extreem acting-out gedrag bij mij veroorzaakt en uiteindelijk een jaar dagbehandeling. `Moet ik nu afgewezen worden omdat o.a. mijn inkomen niet hoog genoeg is? Het lijkt mij logischer dat het gaat om mijn emoties, maar juist daarin heb ik zoveel goede stappen gezet. En moet hij helaas ook naar zichzelf kijken om dat triggeren aan te voorkomen....en dat is teveel moeite? Ik snap er echt niets van. Is al het goede wat hij gezegd heeft dan gewoon gelogen?
Sorry, dat ik helemaal vol zit van de situatie.....Er zal ook weer een tijd komen dat ik niet meer alleen maar hier aan kan denken en me weer veilig kan voelen.....en meer en beter op jullie kan reageren.
Boschbolletje, ben je nu weer wat rustiger?
Gisteravond erg beroerd geweest...zoveel mogelijk geprobeerd rustig te liggen. Morgen moet ik weer naar huis.....en ik heb echt het gevoel dat dan mijn kop eraf gaat. Ik snap echt niet hoe een man, die mij aan alle kanten laat weten hoe belangrijk ik voor hem ben, zo honderdtachtig graden omdraait en mij alleen nog maar als een belasting ziet (en dat juist nu ik zoveel goede stappen heb gezet) Dat is voor mij echt een enorm, zeer pijnlijk raadsel. Zijn al die mooie woorden dan leugens geweest? In mijn vorige relatie, met die getrouwde man, heeft die getrouwde man uiteindelijk voor zijn vrouw gekozen, o.a. omdat hij mijn borsten te klein vond....dat heeft maandenlang extreem acting-out gedrag bij mij veroorzaakt en uiteindelijk een jaar dagbehandeling. `Moet ik nu afgewezen worden omdat o.a. mijn inkomen niet hoog genoeg is? Het lijkt mij logischer dat het gaat om mijn emoties, maar juist daarin heb ik zoveel goede stappen gezet. En moet hij helaas ook naar zichzelf kijken om dat triggeren aan te voorkomen....en dat is teveel moeite? Ik snap er echt niets van. Is al het goede wat hij gezegd heeft dan gewoon gelogen?
Sorry, dat ik helemaal vol zit van de situatie.....Er zal ook weer een tijd komen dat ik niet meer alleen maar hier aan kan denken en me weer veilig kan voelen.....en meer en beter op jullie kan reageren.
Boschbolletje, ben je nu weer wat rustiger?
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zaterdag 9 februari 2008 om 11:33
Lin, is het dan wel verstandig dat je morgen naar huis gaat? Vooral omdat je al verwacht dat het erg zwaar gaat worden en dat dan met je migraine..en je gevoelens..
Klarinettje, ik vind het nogal wat dat ze nu ineens willen dat je hier 'even' een jaar voor uittrekt. Het is goed wat aan je problemen te doen maar om daar de rest een jaar voor 'on hold' te zetten? Dat is wat mij altijd zo stoorde aan dit soort hulpverlening. Je moest de rest maar even opzij zetten, geen maatwerk, geen compromis. Nee, zo moet het en anders ben je niet geschikt voor die therapie en word je ijskoud doorverwezen of terugverwezen naar je psychiater. Zo ging het bij mij.
Hoe wapen je jezelf tegen afwijzingen? Afwijzingen kunnen op allerlei fronten op je af komen. In relaties maak ik het momenteel niet mee maar met instanties kom je het nog wel tegen. Tja, dan ga ik altijd de discussie aan.
Probeer met allerlei argumenten en scherpe antwoorden het toch zo te draaien dat die afwijzing niet doorgaat. Als het allemaal niet lukt, word ik wel boos en opgefokt. Toch voel ik dan altijd nog wel dat ik controle over mezelf heb. Zou ik dat niet hebben, zou ik degene aan de andere kant van de lijn waarschijnlijk wel uitschelden of tegen degene gaan schreeuwen. Vaak zeg ik dan de nare dingen gewoon in gedachten nog tegen degene.
In vriendschappen. Tja, op mijn verjaardag ontbrak een 'nieuwe' vriendin. Ik dacht dat ze niet kwam omdat ze het druk had met verhuizen. Maar..ik was vergeten haar het adres nog door te geven wat ik wel had beloofd. Heeft ze de hele zondagmiddag voor niks op me zitten wachten met haar zoontje. Dat was wel erg sneu. Ik heb ook nooit die telefoon gehoord maar ja, met dertien, veertien mensen over de vloer denk je er niet aan en het is ook nooit meer bij me opgekomen dat ze het adres nog niet had. We spraken meestal af in de stad en ik ben een paar keer bij haar geweest maar zij was nog niet bij mij geweest. Ze mailde me dus begin deze week dat ze het echt niet leuk vond en dat ze wel teleurgesteld was. Heeft ze volkomen gelijk in dus ik mail terug met uitleg en verontschuldigingen. Na drie dagen nog geen reactie dus nog een mailtje ertegenaan of ze mijn mail wel heeft gehad, of ze het te druk had of dat ze nog teleurgesteld was en dat ik graag wilde weten hoe het ervoor stond. Mijn hulp nog aangeboden ivm het verhuizen. Nu zijn we weer twee dagen verder maar nog geen reactie. Dat voelt voor mij ook als een soort afwijzing. Ik wacht het nog even af, probeer haar maandag dan nog even te bellen hierover maar anders moet ik dus accepteren dat het door een foutje in mijn geheugen einde verhaal is met een vriendschap die voor een beginnende vriendschap wel heel erg leuk was. Het klikte erg leuk maar goed, misschien is er een logische verklaring voor dat ze nog niks laat horen. Misschien heeft ze even geen internet of heeft ze echt geen tijd online te gaan. Dat zou kunnen. Dus dan is bellen nog een optie, ook al heb ikzelf zeer weinig met dat communicatiemiddel. En ja, hoe voelt dat voor mij en hoe ga ik daar mee om? Dat het me toch wel dwars zit en dat ik het erg jammer vind. Aan de andere kant associeer ik dan dat als ik bel ze misschien de verbinding verbreekt of dat als ik langs ga ze de deur in mijn gezicht dicht gooit. Niks wijst er op maar die gedachten gaan toch door mijn hoofd dat het kan gebeuren. Een soort voorbereiden op het ergste scenario ofzo. Ik ben dus nog wel steeds bang voor afwijzing en ik zou me er ook zeer onprettig bij voelen maar ik verwacht ook dat ik er daarna heel onverschillig over zou worden. Zo van, bekijk het dan ook maar, als je voor zo'n lullig foutje mij niet meer zou moeten, stik er dan maar in. Maar goed, dat is dan in het geval van dat het contact verloren zou gaan.
Boschbolletje, vervelend dat de sportclub mee kon genieten maar aan de andere kant moet je daar ook lak aan hebben. Op dat moment moest jij dat blijkbaar kwijt en het is nu weer goed met je man dus who cares wat anderen daar eventueel van vinden.
je bent bang dat je weer aan het afglijden bent. Dan is het tijd om in te grijpen. Doe even een paar stapjes terug. Doe niet meer dan het hoognodige. Creëer veel rustmomenten. Doe vooral dingen waar je altijd blij van wordt. Ga goede gesprekken aan met je man om jezelf te uiten. Dat soort dingen. Erken dat het misschien de verkeerde kant op gaat. Dat lijkt mij het beste om het tij te keren.
Even posten.
Klarinettje, ik vind het nogal wat dat ze nu ineens willen dat je hier 'even' een jaar voor uittrekt. Het is goed wat aan je problemen te doen maar om daar de rest een jaar voor 'on hold' te zetten? Dat is wat mij altijd zo stoorde aan dit soort hulpverlening. Je moest de rest maar even opzij zetten, geen maatwerk, geen compromis. Nee, zo moet het en anders ben je niet geschikt voor die therapie en word je ijskoud doorverwezen of terugverwezen naar je psychiater. Zo ging het bij mij.
Hoe wapen je jezelf tegen afwijzingen? Afwijzingen kunnen op allerlei fronten op je af komen. In relaties maak ik het momenteel niet mee maar met instanties kom je het nog wel tegen. Tja, dan ga ik altijd de discussie aan.
Probeer met allerlei argumenten en scherpe antwoorden het toch zo te draaien dat die afwijzing niet doorgaat. Als het allemaal niet lukt, word ik wel boos en opgefokt. Toch voel ik dan altijd nog wel dat ik controle over mezelf heb. Zou ik dat niet hebben, zou ik degene aan de andere kant van de lijn waarschijnlijk wel uitschelden of tegen degene gaan schreeuwen. Vaak zeg ik dan de nare dingen gewoon in gedachten nog tegen degene.
In vriendschappen. Tja, op mijn verjaardag ontbrak een 'nieuwe' vriendin. Ik dacht dat ze niet kwam omdat ze het druk had met verhuizen. Maar..ik was vergeten haar het adres nog door te geven wat ik wel had beloofd. Heeft ze de hele zondagmiddag voor niks op me zitten wachten met haar zoontje. Dat was wel erg sneu. Ik heb ook nooit die telefoon gehoord maar ja, met dertien, veertien mensen over de vloer denk je er niet aan en het is ook nooit meer bij me opgekomen dat ze het adres nog niet had. We spraken meestal af in de stad en ik ben een paar keer bij haar geweest maar zij was nog niet bij mij geweest. Ze mailde me dus begin deze week dat ze het echt niet leuk vond en dat ze wel teleurgesteld was. Heeft ze volkomen gelijk in dus ik mail terug met uitleg en verontschuldigingen. Na drie dagen nog geen reactie dus nog een mailtje ertegenaan of ze mijn mail wel heeft gehad, of ze het te druk had of dat ze nog teleurgesteld was en dat ik graag wilde weten hoe het ervoor stond. Mijn hulp nog aangeboden ivm het verhuizen. Nu zijn we weer twee dagen verder maar nog geen reactie. Dat voelt voor mij ook als een soort afwijzing. Ik wacht het nog even af, probeer haar maandag dan nog even te bellen hierover maar anders moet ik dus accepteren dat het door een foutje in mijn geheugen einde verhaal is met een vriendschap die voor een beginnende vriendschap wel heel erg leuk was. Het klikte erg leuk maar goed, misschien is er een logische verklaring voor dat ze nog niks laat horen. Misschien heeft ze even geen internet of heeft ze echt geen tijd online te gaan. Dat zou kunnen. Dus dan is bellen nog een optie, ook al heb ikzelf zeer weinig met dat communicatiemiddel. En ja, hoe voelt dat voor mij en hoe ga ik daar mee om? Dat het me toch wel dwars zit en dat ik het erg jammer vind. Aan de andere kant associeer ik dan dat als ik bel ze misschien de verbinding verbreekt of dat als ik langs ga ze de deur in mijn gezicht dicht gooit. Niks wijst er op maar die gedachten gaan toch door mijn hoofd dat het kan gebeuren. Een soort voorbereiden op het ergste scenario ofzo. Ik ben dus nog wel steeds bang voor afwijzing en ik zou me er ook zeer onprettig bij voelen maar ik verwacht ook dat ik er daarna heel onverschillig over zou worden. Zo van, bekijk het dan ook maar, als je voor zo'n lullig foutje mij niet meer zou moeten, stik er dan maar in. Maar goed, dat is dan in het geval van dat het contact verloren zou gaan.
Boschbolletje, vervelend dat de sportclub mee kon genieten maar aan de andere kant moet je daar ook lak aan hebben. Op dat moment moest jij dat blijkbaar kwijt en het is nu weer goed met je man dus who cares wat anderen daar eventueel van vinden.
je bent bang dat je weer aan het afglijden bent. Dan is het tijd om in te grijpen. Doe even een paar stapjes terug. Doe niet meer dan het hoognodige. Creëer veel rustmomenten. Doe vooral dingen waar je altijd blij van wordt. Ga goede gesprekken aan met je man om jezelf te uiten. Dat soort dingen. Erken dat het misschien de verkeerde kant op gaat. Dat lijkt mij het beste om het tij te keren.
Even posten.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 9 februari 2008 om 11:50
Intiem, maak je niet te sappel hoor. Je probeert waar je kan zoveel mogelijk en zo lief mogelijk te reageren. Natuurlijk kan dat niet voortdurend. Dan is het gewoon effe teveel om op in te gaan. Soms weet je inderdaad niks opbeurends meer te verzinnen. Shit happens. Vertel eerst maar eens hoe het bij jou gaat.
Boschbolletje, mijn zoon krijgt op zich ook wel de tijd hoor. Hij kan alleen als het moet dat uren volhouden en deze school wil toch wel dat hij op een gegeven moment bijdraait en meewerkt. Ze zonderen een kind wat door het dolle heen is ook af van de rest. Daar hebben ze een aparte kamer voor. Daar wordt dan uitgeraasd, proberen ze met je te praten en dergelijke. Ik had wel van Asperger gehoord maar ik weet weinig daarvan af. Wat zijn daarvan de kernproblemen?
En ja, logisch dat je moe wordt van dat soort buien. Voor ik medicatie kreeg, was ik ook de ganse dag aan het jojoën. Heel erg deprimerend en vermoeiend.
Het zit momenteel toch niet goed in mijn rug hoor. Ik heb die spier waar ik het gisteren over had echt behoorlijk verrekt. Echt pijnlijk. Dat wordt geen boodschappen sjouwen voor mij vandaag of iets zwaardere klusjes doen. Eén verkeerde beweging en de pijn giert door mijn rug. Dus nu schuifel en beweeg ik als een oud wijf door het huis. Als het niet zo pijnlijk was, bijna lachwekkend.
Boschbolletje, mijn zoon krijgt op zich ook wel de tijd hoor. Hij kan alleen als het moet dat uren volhouden en deze school wil toch wel dat hij op een gegeven moment bijdraait en meewerkt. Ze zonderen een kind wat door het dolle heen is ook af van de rest. Daar hebben ze een aparte kamer voor. Daar wordt dan uitgeraasd, proberen ze met je te praten en dergelijke. Ik had wel van Asperger gehoord maar ik weet weinig daarvan af. Wat zijn daarvan de kernproblemen?
En ja, logisch dat je moe wordt van dat soort buien. Voor ik medicatie kreeg, was ik ook de ganse dag aan het jojoën. Heel erg deprimerend en vermoeiend.
Het zit momenteel toch niet goed in mijn rug hoor. Ik heb die spier waar ik het gisteren over had echt behoorlijk verrekt. Echt pijnlijk. Dat wordt geen boodschappen sjouwen voor mij vandaag of iets zwaardere klusjes doen. Eén verkeerde beweging en de pijn giert door mijn rug. Dus nu schuifel en beweeg ik als een oud wijf door het huis. Als het niet zo pijnlijk was, bijna lachwekkend.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 9 februari 2008 om 17:09
He shahla, wat balen van je rug. Gaat het al wat beter?
Intiem jij hoeft je echt niet te verontschuldigen zeg, je bent van iedereen hier de grootste-lappen-tekst-schrijver. Alles goed met je? Heb je een fijne dag gehad. Wat een mooi weer hé.
Ik ben bij voetbal wezen kijken, was heerlijk met dit weer. Nu even rustig aan. De kids hangen hier weer rond ;) Ik voel me stukken beter dan de afgelopen dagen, ik was weer zo somber.
Lin sterkte morgen. Ik vraag me ook af of het een goed plan is dat je hem weer gaat zien. Sterkte meid..
Ook voor de anderen die het wat minder hebben deze dagen rustig aan..
Morgen ben ik er weer denk ik.
Intiem jij hoeft je echt niet te verontschuldigen zeg, je bent van iedereen hier de grootste-lappen-tekst-schrijver. Alles goed met je? Heb je een fijne dag gehad. Wat een mooi weer hé.
Ik ben bij voetbal wezen kijken, was heerlijk met dit weer. Nu even rustig aan. De kids hangen hier weer rond ;) Ik voel me stukken beter dan de afgelopen dagen, ik was weer zo somber.
Lin sterkte morgen. Ik vraag me ook af of het een goed plan is dat je hem weer gaat zien. Sterkte meid..
Ook voor de anderen die het wat minder hebben deze dagen rustig aan..
Morgen ben ik er weer denk ik.
zondag 10 februari 2008 om 00:09
Met mij gaat het ietsje beter, mannetje is vandaag zó lief geweest.
Leuke film gezien met zijn tweetjes (alles is liefde) is niks voor hem, deed hij voor mij...aaaahhh.
Voel me iets rustiger, maar merk wel dat er iets broeit.
@shahla: balen dat je zo'n last van je rug hebt..... heb je daar vaker last van?
@lin, hoe gaat het meis?
@kat: wat leuk dat je ook schildert, kan je nog inspriratie vinden
@de rest....... fijn weekend
Leuke film gezien met zijn tweetjes (alles is liefde) is niks voor hem, deed hij voor mij...aaaahhh.
Voel me iets rustiger, maar merk wel dat er iets broeit.
@shahla: balen dat je zo'n last van je rug hebt..... heb je daar vaker last van?
@lin, hoe gaat het meis?
@kat: wat leuk dat je ook schildert, kan je nog inspriratie vinden
@de rest....... fijn weekend
zondag 10 februari 2008 om 00:46
Hallo lieve dames. Ik heb geen behoefte meer om te schrijven over enge dingen, maar ik moet er toch stilletjes aan geloven. Ik denk, of weet eigenlijk wel zeker, dat ik ook borderline heb. Ik vind het heel erg moeilijk om dit etiketje te krijgen, maar ik voldoe aan elk kenmerk iot de DSM. Ik ben depressief geweest, en niets ging lekker. Nu gaat het beter, maar ik slinger heen en weer tussen euforie en neerslachtigheid. De tijd is rijp voor een goede diagnose (ga maandag bellen voor afspraak met psychiater) en bijbehorende therapievorm. Ik wil dit jaar succesvol laten worden, na jaren lang mij miserabel te hebben gevoeld.
Om wat sociaal te zijn, zal ik me voorstellen. Midden twintig, student, single, weinig vriendschappen, bijbaan als escortdame en zeer depressief verleden met bijna fatale afloop. Steeds zoekende, te impulsief, automutilatie, gevoel van leegte, het hoort allemaal bij mij, ondanks ik ook goede momenten heb en ik me beter voel dan een tijd terug. Als het mag, wil ik graag met jullie meepraten en wat vragen stellen.
Hoe verloopt de diagnose (ik studeer overigens zelf psychologie, maar die studie staat wegens een andere studie op een laag pitje), krijg je een vragenlijst, kijkt de psychiater je niet vreemd aan als je zegt (bijna) zeker te weten dat je borderline hebt, wat voor medicatie (ik ben erg bang voor medicatie, laatste keer dat ik Prozac nam belandde ik in een ernstige manie) slikken jullie, hoe reageert de omgeving, belemmert deze persoonlijkheidsstoornis jullie in het dagelijks leven, wat doen jullie om de diagnose zo goed mogelijk op de achtergrond te houden, hoe is het traject bij jullie verlopen (gang naar de psychiater, diagnose, therapie, medicatie, tijdsduur) en aan welke kenmerken van borderline voldoen jullie? Sorry dat ik zomaar kom binnenwandelen, maar ik wil dat 2008 mijn jaar wordt, de oplossing van mijn problemen en de gang naar succes en een goed leven.
Liefs,
Digi
Om wat sociaal te zijn, zal ik me voorstellen. Midden twintig, student, single, weinig vriendschappen, bijbaan als escortdame en zeer depressief verleden met bijna fatale afloop. Steeds zoekende, te impulsief, automutilatie, gevoel van leegte, het hoort allemaal bij mij, ondanks ik ook goede momenten heb en ik me beter voel dan een tijd terug. Als het mag, wil ik graag met jullie meepraten en wat vragen stellen.
Hoe verloopt de diagnose (ik studeer overigens zelf psychologie, maar die studie staat wegens een andere studie op een laag pitje), krijg je een vragenlijst, kijkt de psychiater je niet vreemd aan als je zegt (bijna) zeker te weten dat je borderline hebt, wat voor medicatie (ik ben erg bang voor medicatie, laatste keer dat ik Prozac nam belandde ik in een ernstige manie) slikken jullie, hoe reageert de omgeving, belemmert deze persoonlijkheidsstoornis jullie in het dagelijks leven, wat doen jullie om de diagnose zo goed mogelijk op de achtergrond te houden, hoe is het traject bij jullie verlopen (gang naar de psychiater, diagnose, therapie, medicatie, tijdsduur) en aan welke kenmerken van borderline voldoen jullie? Sorry dat ik zomaar kom binnenwandelen, maar ik wil dat 2008 mijn jaar wordt, de oplossing van mijn problemen en de gang naar succes en een goed leven.
Liefs,
Digi
zondag 10 februari 2008 om 01:01
@ BoschBolleke: Ja, het is meer dat ik er drie maanden tussen uit viel vanwege de opname (echt net de laatste periode waardoor ik het niet haalde) en ik net het jaar overnieuw deed omdat ik een vakkenpakket had gekozen dat niet bij me paste. Ik doe het VWO eindexamenjaar nu in tweeën, omdat therapie vrij veel vergt en VAVO vrij veeleisend is omdat je nauwelijks op school aanwezig bent (Een uur per vak per week). Ik besef dat het heel belangrijk is dat ik een sociaal leven behoud, dus vandaar dat ik het nu in tweeën doe.
Hi Digi!
Nou, je hebt eigenlijk best een goede dag uitgekozen, gezien vandaag het Chinese nieuwjaar werd gevierd. *Ik ben deels Aziatisch, vandaar* Alvast een goede stap in het begin van een nieuw jaar, niet waar?
De diagnose is bij mij heel raar verlopen, waar je denk ik wel vanuit kan gaan is dat je de nodige vragenlijsten krijgt. Ik moet je wel waarschuwen: je zal de vragenlijsten doorzien als je een redelijk iq hebt en de truuk is om dan alsnog eerlijk te antwoorden. Verder is het zover ik weet gebruikelijk dat je gesprekken met een psycholoog en psychiater krijgt en dat uiteindelijk een behandelplan wordt opgezet, met jou wordt besproken en, als alles naar wens is, wordt gestart. Dit zal wellicht verschillen per GGZ, particulier et cetera, dus misschien is het iets anders bij jou. Ik wist ook vrijwel zeker dat ik borderline had en dat heb ik ook eerlijk gezegd, maar het verschilt per psych hoe ze er op reageren. Je hebt goeden en je hebt eikels.
Medicatie wordt lang niet altijd voorgeschreven en sowieso kan je altijd zeggen dat je slechte ervaringen hebt en wat wellicht valkuilen zijn. Prozac heeft ook geen beste werking op mij gehad, integendeel, en dat heb ik mijn huidige psychiater ook verteld. Ook heb ik gezegd dat ik extreem reageer op medicatie en vooral de bijwerkingen. Ik slik nu fevaring en de helft van de normale begindosis. Er wordt dus rekening mee gehouden.
Ikzelf heb ontzettend veel last van verlatingsangst, stemmingswisselingen en zwart/wit denken. Dit is af en toe een vervelende belemmering, maar ik ben heel eerlijk en open naar vrienden geweest en ik respecteer hun grenzen ook door bijtijds aan te geven van 'Sorry, maar het gaat nu niet echt lekker.' Willen ze me steunen, dan vind ik dat heel lief, trekken ze dat niet, dan is dat ook goed. Voor dat laatste heb ik wel fors moeten knokken, hoor, dat zeg ik eerlijk.
Mijn psychologe is heel positief over me en verwacht dat ik over anderhalf jaar al zo sterk ben dat ik zonder behandeling verder kan. Het belangrijkste bij therapie is in mijn ogen toch echt de klik met de psychologe. Is die er niet, dan werkt het ook niet en moet je op tijd aan de bel trekken.
Ik hoop zo wat vragen te hebben beantwoord!
Liefs,
Kat
Hi Digi!
Nou, je hebt eigenlijk best een goede dag uitgekozen, gezien vandaag het Chinese nieuwjaar werd gevierd.
*Ik ben deels Aziatisch, vandaar* Alvast een goede stap in het begin van een nieuw jaar, niet waar?De diagnose is bij mij heel raar verlopen, waar je denk ik wel vanuit kan gaan is dat je de nodige vragenlijsten krijgt. Ik moet je wel waarschuwen: je zal de vragenlijsten doorzien als je een redelijk iq hebt en de truuk is om dan alsnog eerlijk te antwoorden. Verder is het zover ik weet gebruikelijk dat je gesprekken met een psycholoog en psychiater krijgt en dat uiteindelijk een behandelplan wordt opgezet, met jou wordt besproken en, als alles naar wens is, wordt gestart. Dit zal wellicht verschillen per GGZ, particulier et cetera, dus misschien is het iets anders bij jou. Ik wist ook vrijwel zeker dat ik borderline had en dat heb ik ook eerlijk gezegd, maar het verschilt per psych hoe ze er op reageren. Je hebt goeden en je hebt eikels.
Medicatie wordt lang niet altijd voorgeschreven en sowieso kan je altijd zeggen dat je slechte ervaringen hebt en wat wellicht valkuilen zijn. Prozac heeft ook geen beste werking op mij gehad, integendeel, en dat heb ik mijn huidige psychiater ook verteld. Ook heb ik gezegd dat ik extreem reageer op medicatie en vooral de bijwerkingen. Ik slik nu fevaring en de helft van de normale begindosis. Er wordt dus rekening mee gehouden.
Ikzelf heb ontzettend veel last van verlatingsangst, stemmingswisselingen en zwart/wit denken. Dit is af en toe een vervelende belemmering, maar ik ben heel eerlijk en open naar vrienden geweest en ik respecteer hun grenzen ook door bijtijds aan te geven van 'Sorry, maar het gaat nu niet echt lekker.' Willen ze me steunen, dan vind ik dat heel lief, trekken ze dat niet, dan is dat ook goed. Voor dat laatste heb ik wel fors moeten knokken, hoor, dat zeg ik eerlijk.
Mijn psychologe is heel positief over me en verwacht dat ik over anderhalf jaar al zo sterk ben dat ik zonder behandeling verder kan. Het belangrijkste bij therapie is in mijn ogen toch echt de klik met de psychologe. Is die er niet, dan werkt het ook niet en moet je op tijd aan de bel trekken.
Ik hoop zo wat vragen te hebben beantwoord!
Liefs,
Kat
zondag 10 februari 2008 om 01:05
Poe dig,
dat is een mond vol!
Maare, ik was 15 toen men dacht dat ik bl had, te jong om officieel diagnose te stellen. 3 jaar later gedaan via psych.
Die van mij keek nergens van op
Ik slik zelf al vanf 15 jaar citalopram en soms oxazepam.
Van prozac kreeg ik waanbeelden.....
Daarna ben ik de vers training gaan volgen, en 2 keer in de week therapie.
Intussen een stabiele realtie gekregen, en mijn stemmingen werden milder.
Mijn bl uit zich: stemmingswisselingen, verlatingsangst, impulsief, verslavingsgericht, zelfbeschadiging, eetstoornis etc etc.
Hoop dat je hier iets aan hebt, en vragen staat vrij
sterkte ermee he!
