Borderline en aanverwante zaken II

Is zo, Winnie. Ik ga het straks halen bij de apotheek. Nadeel: veel gewichtstoename. Nu ben ik heel slank, maar wil toch niet veel kilo's er bij. Nou ja, we zien wel, ik moet heel laag starten. Hopelijk werkt het. Ben vandaag niet naar de les geweest, was zo ontzettend moe en heb gedroomd over Harry Potter, zwaar vermoeiend. Met die pillen zouden ook de vermoeiende dromen en slecht slapen weg moeten gaan, ben benieuwd.

@ Lin:

wat een ervaring heb je gehad zo met die uitbarsting! net zoals mijn voorganger zegt in je laatste posting kom je erg krachtig over: schouders er onder en je koppie niet laten zakken. Je hebt duidelijk een vechtersmentaliteit ! Tegelijkertijd stemt mij dat ook beetje verdrietig dat je zo moet vechten.... tegen iets in jezelf.

Ik herken dit bij mijn vriend, heb dan verschrikkelijk met hem te doen maar voel me niet bij machte wat te doen waardoor hij zich weet beter voelt. Kom niet verder dan stevig armen om hem heen slaan, vasthouden en af en toe een ferme kus.



@Shahla:

Jouw onbestendig gevoel zie ik ook bij mijn vriend, Die praat daar ook wel eens over in de zin van dat zijn gevoel hem zegt dat er iets staat te gebeuren. Niet altijd zegt hij dat hij zo'n gevoel heeft hoor. Soms zegt hij achteraf dat hij wist dat dit (iets) gebeuren zou. Dit kan hem soms beangstigen.

Van de week was er een programma op over wat voor natuurrampen er ontstaan wanneer de aarde 4 tot 6 graden opwarmt. En de gevolgen waren niet mis !!

Vriendlief was eerst realistisch met een cynische ondertoon: ja die aarde hebben we mooi met z'n allen verkloot. Terecht dat die rampen gebeuren, we hebben er een zootje van gemaakt met z'n allen. Dan gaan we maar dood over zoveel jaar, dat hebben we dan helemaal aan ons zelf te danken. K*t voor onze kinderen later .....



Ik kan hem dan bijna niet aanhoren , weet wel dat hij gelijk heeft dat we de boel aan het verkloten zijn,maar hij gaat daar zo'n poos in door dat ik er zelf down van dreig te worden en hij wil ook gewoon dat ik luister en kijk. Hij vindt dat ik mijn ogen er voor sluit, wat ik niet doe maar ik wil niet de hele avond zo'n triest en met de neus op de feiten drukkend relaas aanhoren.



Later op de avond dan een stemmingswisseling: terwijl hij over de kinderen praat zegt hij dat het is dat hier een kind van hem is, anders had hij allang zelfmoord gepleegd.

benadrukt dit door me indringend aan te kijken.

Dat ie dat nog niet gedaan heeft is omdat hij eerst wil zien dat zijn kind goed terecht gekomen is en zich zelfstandig kan redden.

"dan is het mijn tijd om te gaan, one way or the other" zei hij.



Dit soort dingen doet mij zo verdriet en maakt me zo machteloos.

Vaak zeg ik dus niks, weet gewoon niet wat, waardoor hij denkt dat ik hem niet serieus neem. Geeft mij ook zwaar de indruk dat hij behalve zijn zoontje niets heeft om voor te leven , dat het gezin zelf hem niks doet....



Wat kan borderline toch giga heftig zijn, zowel voor betrokkenen als de mensen met borderline zelf !!

Digitalis schreef op 20 februari 2008 @ 13:34:

Is zo, Winnie. Ik ga het straks halen bij de apotheek. Nadeel: veel gewichtstoename. Nu ben ik heel slank, maar wil toch niet veel kilo's er bij. Nou ja, we zien wel, ik moet heel laag starten. Hopelijk werkt het. Ben vandaag niet naar de les geweest, was zo ontzettend moe en heb gedroomd over Harry Potter, zwaar vermoeiend. Met die pillen zouden ook de vermoeiende dromen en slecht slapen weg moeten gaan, ben benieuwd.

Ik heb iemand gekend die het gebruikte, een man, rond de buik werd hij iets voller en in zijn gezicht. Voornaamste bijwerking die hij had was dat hij er behoorlijk sloom van werd qua lopen en mimiek.

Harry Potter? vermoeiend, precies ja al die monsters en demonen die je dan in de peiling moet houden.. !

Winnie, was jij mijn vriend maar.........Het enige wat ik ooit van mijn vriend heb gevraagd, is een paar armen om mij heen en een "het komt wel goed", als ik er weer eens doorheen schoot. Maar, helaas, het enige wat hij kan doen is mij loeihard afwijzen, mij belachelijk maken, kleineren, en laten merken wat ik hem allemaal wel niet aandoen. Al kon hij maar 1 seconde snappen dat het niet meer vraagt dan een paar armen......hadden we al die conflicten niet. Maar hij voelt zich persoonlijk afgewezen door mijn gedrag en dat kan hij alleen maar corigeren dan hard te gaan slaan......en ook dat is dan mijn schuld. Hij wordt dus boos omdat ik auw zeg, nadat hij mij geschopt heeft. En in plaats van dat hij verantwoording neemt voor zijn deel, maakt hij het uit, krijg ik honderd keer te horen dat hij er geen zin meer in heeft.......vind hij zichzelf goed zoals hij is, hoeft hij niets te veranderen....pffffff.......Dat is toch geen liefde?



Ja, Bosch, ik begon sterk....en ondertussen ben ik alweer afgebroken. Vriend stond chagarijnig op....ik werd daar onzeker van (gisteren kon hij wel aardig doen), zeg dat ook niet aanvallend......maar krijg weer de hele lading over mij heen. Dat ik hem geen rust gun, dat ik alleen maar aan mezelf denk.....dus ik neem een time-out....vraag hem een paar uur later of hij een bak koffie wil. Ja dat wel....zie ik dat hij op zoek is naar huizen via marktplaats....vraag ik: is dat voor mij? zegt hij misschien. We hadden afgesproken een week rust in te lasten (met name voor mijn zoon), dan serieus en open te praten en dan kijken wat we verder moeten doen. Een volwassen afspraak zou je zeggen. Helaas, hij draait het een dag later al weer om. En alles is mijn schuld. Dat hij zich onmogelijk, vijandig gedraagt is niet relevant, volgens hem althans. Dat komt dan door mij. En als ik onzeker word door zijn gedrag, komt dat ook door mij. Hij is nergens verantwoordelijk voor en onmogelijk gedrag van hem, is gewoon terecht en mijn schuld......pffffff.........En als ik hem vraag een beetje aardig en fatsoenlijk te doen, zegt hij doodleuk: "geen zin". Hij wil alleen maar rust. Maar dat al die onrust veroorzaakt wordt door hem, daar wil hij niet aan. Dat een man die vroeger zo lief voor mij was, nu ineens zo'n monster is geworden....kan er echt niet bij. Ik weet zeker dat als ik vanmorgen chagarijnig was geweest, ik de wind van voren had gehad. Dan had ik de afspraak gesaboteert enz. Nu is het andersom, blijf ik zelfs vriendelijk, ben ik nog degene die de boel saboteert....doodvermoeiend.



Hetzelfde wat betreft mijn zoon. Gisteren toen hij nog gevoel leek te hebben, maakte hij zich zorgen over mijn zoon. Vond hij dat we te wille van hem hier meer rust in huis moeten brengen. Dat dat onze prioriteit moet zijn. Vandaag weer helemaal omgeslagen, is weer boos op mijn zoon.(en op mij) Vind dat mijn zoon zijn verantwoordelijkheden niet neemt (had zich verslapen)......kortom, mijn zoon en ik moeten engelen zijn, geen gevoel hebben, niet gekwetst, teleurgesteld of in de war zijn, terwijl hij de duivel mag zijn en afwisselend slaat en aait.....En als we hem erop aanspreken, is hij zo, door ons........

Ik herken steeds minder de man waarvan ik hield en waarvan ik wist dat hij van mij hield. Er is iets in hem gevaren......misschien zijn ziekte.......het kost mij steeds meer moeite de goede man nog te zien, achter al dit monstergedrag.

Lin, ik weet niet echt wat te zeggen maar alsnog een dikke knuffel.



Hier gaat alles wel redelijk, weer niet goed geslapen maar in elk geval geen rare telefoontjes gehad.

[quote]Lin67 schreef op 20 februari 2008 @ 14:16:

Winnie, was jij mijn vriend maar.........Het enige wat ik ooit van mijn vriend heb gevraagd, is een paar armen om mij heen en een "het komt wel goed", als ik er weer eens doorheen schoot. Maar, helaas, het enige wat hij kan doen is mij loeihard afwijzen, mij belachelijk maken, kleineren, en laten merken wat ik hem allemaal wel niet aandoen. Al kon hij maar 1 seconde snappen dat het niet meer vraagt dan een paar armen......





Lief dat je dat zegt ....... Het is ook het enige wat in me opkomt hoor en vooral ook niks vragen op zo'n moment. Als hij wil praten hoor ik dat van zelf. Vind ik wel lastig want ik mag graag weten wat er is dus ik moet geduld opbrengen dan.





Wat een vreselijke vent heb jij aan je zij als ik dat zo lees.Ik ken je hele verhaal/leven niet dus ik weet niet waar manlief mogelijk last van heeft..... Lijkt wel of hij een gestoorde agressiehuishouding heeft. En de zoon is jouw zoon, biologisch niet de zijne begrijp ik. Hoe oud is hij? En hoe lang zijn jij en je vriend samen?

Ik kan er niet bij dat hij je zo mishandelt ! alsof jij wilt wat je doet !! Mijn God zeg.

Heb je er ooit over nagedacht dit , hem, te stoppen, de relatie? Dit kan toch nooit goed voor je zijn? Dat zul je zelf toch ook beseffen? Hij helpt je niet , hij ruineert je .....

Ja alles ok hoor Shahla. Ik heb gewerkt dus even gauw bijgelezen maar geen puf om te schrijven. Later weer. Eerst even bijslapen.



Lin: wat een klotesituatie. Je moet echt weg daar..

[quote]shahla schreef op 20 februari 2008 @ 14:17:



Winnie, hm, jouw vriend heeft wel dat 'onbestemde' gevoel wat ik soms ook heb maar de rest heb ik niet. Ik maak wel cynische opmerkingen, denk soms cynisch maar het blijft bij her en der een losse opmerking of een cynische grap tussendoor. Ik ga er echter niet op door. Ik kan me overigens goed voorstellen dat als de borderlinekenmerken of de depressieve kenmerken duidelijk merkbaar zijn het voor de naasten soms erg zwaar is. Niet alleen voor de borderliner zelf.



Het is ook niet zo dat hij er in doorschiet, dat cynisme zijn losse opmerkingen soms bij het nonchalante af. Maar er over doorgaan , of beter gezegt moeite hebben om het onderwerp een halt toe te roepen. Op zeker moment is de boodschap, de zijne, me echt wel duidelijk.

Winnie met slaan en schoppen bedoel ik dat (meestal) figuurlijk......We zijn al 4 jaar bij elkaar. Het is echt niet altijd zo geweest. Sinds oktober loopt dit eigenlijk. Daarvoor hadden we ook ruzies, maar meer vanwege mijn onzekerheid. (en dan kon hij wel empatisch reageren en begrijpen dat ik al aardig wat klappen achter de rug heb) Sinds oktober loopt het omlaag. Vind hij dat ik hem teveel geld kost. Dat ik maar de huishouding moet doen (alles) zonder te zeuren, want hij brengt meer binnen. (hij zit ook de hele dag thuis) Dat ik met dat soort opmerkingen niet blij ben, lijkt me logisch...dus confrontaties....dus ruzie. Ruzie vind hij niet fijn, dus maakt hij het uit. Of zoals de laatste weken, gaat hij twijfelen, wil hij liever vrijgezel zijn. Lig ik dus langs die lat en kan ik geen enkele verantwoordelijkheid meer van hem vragen, want dan UIT. Het is gewoon zo bizar........Dit gedrag zou iedereen zeer doen, echter, gezien mijn borderline, doet het mij 100 keer meer zeer en ga ik kapot. Ik heb zo hard veiligheid en liefde nodig......Ik zou eigenlijk moeten kunnen zeggen: "het is een klootzak"......maar ik weet dat hij ook zo anders kan zijn, totaal anders. Dan kan ik alleen maar denken dat het zijn ziekte is (is manisch depressief) en dat hij zichzelf niet is. Dat maakt het ook zo moeilijk om echt te gaan. In normale doen, is het een geweldige vent.



Mijn zoon is 20 jaar (maar wel een zorgekind).....

@ Lin,





Figuurlijk schoppen en slaan (meestal): dan nog dat kan je evengoed ruineren.

Het moet gezegd dat mijn vriend (borderline) mij ook behoorlijk ten gronde kan praten, zeer devaluerend . Verbaal dreigend kan zijn en agressieve lichaamshouding. Verschrikkelijk gewoon.

Ik ga nog steeds voor zijn goede, geweldige, ontwapenende kant , wetende ook dat hij het niet kan helpen bp te hebben.Wel hamer ik er van tijd tot tijd op , ene keer harder dan de andere, dat hij meer moeten laten zien dat hij van goede wil is mbt de relatie en gezin waar hij evengoed deel van uitmaakt dus ook zijn invloeden in laat gelden.

Ik heb weinig aan praatjes van sorry schat voor dit en dat. Ik heb wat aan iets doen, daden stellen, om dergelijk gedrag te voorkomen op op zijn minst te minimaliseren.



Ik vind dat jij dit ook van je vriend mag verwachten. en waarom zou hij op zoek gaan naar een ander huis voor jou??

Het kan zijn dat je vriend door zijn eigen manische depressies minder goed in staat jouw problematiek het hoofd te bieden of er de laatste maanden 'gewoon' helemala door heen zit met jou als partner.

Dat kan natuurlijk best.

Maar dan nog , de relatie helpt hij niet door jou zo heen en weer te gooien, weg te gooien en de relatie te verbreken.

Serieus hierin is hij echter niet, anders zou hij niet steeds weer terugkeren ......

Daar heb je een aanknopingspunt: dat zou kunnen betekene dat hij wel wil maar niet (meer) bij machte is .

Heeft hij hulp, zoekt hij hulp. Zoeken jullie hulp voor jullie beiden samen?

Ik heb zo'n periode al eerder met hem meegemaakt. Eind 2004.....toen leek het ook alsof hij al zijn empatisch vermogen kwijt was. Alleen nog maar vanuit hele rare ideeen, puur egocentrisch kon handelen. En als je er wat van zei, kreeg je het steevast op je eigen bord. Hij mankeerde niets. Hij was een normaal, sociaal inlevend mens. Terwijl zijn gedrag verre van dat was. Ik heb mezelf daar toendertijd behoorlijk de schuld van gegeven. Want ik had borderline en ik verdraag geen afwijzing, dus ik trok en zeurde te hard aan hem. Daarom was hij zo'n naar mens. Uiteindelijk hebben we toen een time-out afgesproken (en ben ik terug gegaan naar mijn eigen huis) Na ongeveer een maand kregen we weer contact en was hij helemaal veranderd, vrolijk, liefdevol, enz. Wel loog hij over een internetcontact wat hij gehad zou hebben via relatieplanet (vandaar dat ik zijn geloer op relatieplanet van de afgelopen week niet zo leuk vind). Hij zou nog met haar afspreken, maar had haar in werkelijkheid al meerdere keren gezien en loog daarover tegen mij. Ook heeft hij toen zijn pillen laten staan, want hij werd er mat van, volgens eigen zeggen. Te bedenken dat hij nu 3 keer zoveel van hetzelfde medicijn slikt en niet mat is, was dat dus een beetje een wasse neus. Hij werd steeds vrolijker en enthousiaster, raakte dus van lieverlee in een hypomanie en later een manie en uiteindelijk een psychose, met gedwongen opname. Dat is een hele heftige tijd geweest. Maar vanaf dat hij weer thuiskwam, hebben we heel veel gepraat, met elkaar, met de psychiater, psycholoog enz. Hij was in die tijd heel kwetsbaar en open en heel realistisch. We hebben samen een signaleringsplan opgesteld en hij leek veel inzicht in zijn ziekte te hebben. Ik voelde me toen heel nauw met hem verbonden en wilde ook alles doen om het leven voor hem dragelijk te maken.....



In oktober werd hij weer energiek en enthousiast (vanwege nieuw werk)...maar weer met dat sausje erover heen. Je voelt gewoon dat het niet klopt. Meer dan normale belangstelling voor spirituele zaken, minder slapen en weer enorme twijfel over zijn diagnose. Ik heb hem toen zyprexa geadviseerd en hij is daar woedend om geworden. Ik gunde hem zijn geluk niet, ik was de verrader. Uiteindelijk, met behulp van, psychiater toch zyprexa geslikt......dus de voeten kwamen weer op de grond. Echter de ideen in zijn hoofd werden weer extremer.



Het is gewoon dezelfde cycles weer, denk ik. De hypomanie/manie/psychose zijn duidelijk te herkennen (ook door de buitenwereld), het veranderen van zijn karakter, waardoor de hele cycles weer opnieuw begint, is vooral zichtbaar voor mij. Naar de buitenwereld kan hij heel goed doen voorkomen dat het allemaal aan mij ligt, dat ik hem onrustig en onstabiel maak. Dat hij slachtoffer is van mijn borderline. Dat jhet begint met een karakterverandering in hem, ziet hij niet, ook niet dat ik daar dus op reageer. Mijn borderline zal zeker geen goed doen, maar daar waar ik mij de vorige keer (2004) enorm schuldig heb gevoeld en ook echt geloofde dat ik zijn ziekte ontketen, weet ik dat het nu anders is. Gezien ik voor mezelf echt dingen aan het oppakken was. Psycholoog, hobbywerkplaats, enz....ik had niet zo'n last van mijn borderlineklachten, was juist goed en sterk bezig deze keer.



Lang verhaal, maar maakt een hoop duidelijk hoop ik......

Nee, hij zoekt geen hulp, want aan hem mankeert niets.......snap je?

@ Lin,



Maakt een hoop duidelijk dank je.



Je zult zelf ook weten dat jij niet de oorzaak bent van de ellende die hij veroorzaakt met zijn gedrag.

Die diagnose van hem was er ook al 5 jaar geleden, toen je hem nog niet kende en hij niet wist dat hij dit ziektebeeld/stoornis had.

Wat is, is dat hij dit niet kan accepteren. Acceptatie is ook moeilijk geloof ik meteen. Heb zelf ook wat kloten eigenschappen en vind het ook meer dan kloten om deze te erkennen voor mezelf maar doe het wel naar mezelf en mijn gezin.

Het lijkt me zo moeilijk jullie situatie, jullie leven....... allebei zo broos eigenlijk als je het beiden ieder voor zich op je moeilijks hebt met jezelf.

Dat de ander, je partner, je op zulke momenten niet kan steunen is nog verdrietiger. Sterker nog, jouw vriend schuift alles op jou af, als veroorzaker.

zoals ik van jou lees doe jij dat omgekeerd niet bij hem (goed zo) als hij zo moeilijk zit met zichzelf.



Je zoon is 20 , is hij al klaar om op zichzelf te gaan wonen?



Wil je verder met deze relatie Lin?

Mijn zoon is nog niet klaar om op zichzelf te gaan wonen, nu, na al deze toestanden al helemaal niet. Hij heeft ook wat rust en stabiliteit nodig om weer alles op een rijtje te krijgen.



Ik hoop op een wonder wat betref mijn relatie......maar geloof steeds minder dat het komt. Ik denk dat het niet een gebrek aan liefde is, wederzijds, maar een gebrek aan goed functionerende hersens van zijn kant uit. (en een moeilijk karakter) Het enige wat de relatie nog kan redden is wat inzicht bij vriend (maar dat is misschien vragen om het onmogelijke).....misschien een gesprek met iemand anders? Misschien moet hij een week in een klooster gaan zitten of zo. (geen internet, enz) Ik ben nou een paar keer weg geweest, maar dat lijkt niets te veranderen.

De diagnose is er al 8 jaar......en er zijn 3 manische episodes geweest, waarvan ik er maar 1 meegemaakt heb.

Jullie wonen samen in 1 huis begrijp ik.

En wat nou als jullie allebei apart gaan wonen dan? Bij elkaar in de wijk bijv dan heb je je relatie nog maar kun je ook je eigen plek opzoeken op moment dat het er te hard aan toe gaat in de relatie.



met je zoon wordt het zo ook niet beter nee. is het een idee dat hij af en toe eens bij een vriend slaapt? werkt hij , studeert hij?



Wat je zegt over wonderen,die bestaan geloof ik niet. Life is what you make it.

En sommige dingen (ziektes , ongevallen etc) daar kies je natuurlijk niet zelf voor. Maar je maakt zelf je keuzes Lin.

Ik zou niet wachten op wat hij gaat doen, wachten op zijn hieperdepiep periode want die depressie komt er mettertijd ook weer aan....

Neem zelf het heft in handen, dat kan betekenen ga weg bij hem en kies voor jezefl en neem je zoon mee. Of probeer een goed gesprek met hem te hebben waarin je knopen doorhakt met elkaar tov de relatie. Een gesprek op een moment dat je allebei redelijk goed in je vel zit.

@ Lin,



Ik moet nu de pc verlaten, ,kids zo thuis o.a. Als me lukt ben ik morgen weer van de partij.

Dat apart wonen is een probleem, huizen liggen niet voor het oprapen, crisisopvangplekken ook niet

Een goed gesprek dacht ik gisteren gehad te hebben, niet dus.



Heb in ieder geval de brief naar de belastingdienst af......en de afhandeling van een ongeluk wat ik vorige week gehad heb.....ga zo beide op de bus doen. Dat zijn een paar zorgen minder....

Zat mijn oude documenten te lezen...kwam ik ineens een brief uit dec. 2004 tegen. Dus ook dat het toen mijn vriends conclusie was dat hij niet genoeg van mij hield......dat kan nu echt niet meer het argument zijn....



maar goed de brief.....(sorry voor de lengte)



Ik heb geleerd over angsten, verdedigingsmechanismes. Hoe ik naar de buitenwereld een sterke, zelfstandige vrouw kan neerzetten. Eén die zich zelfs in de meest moeilijke omstandigheden, redt. Eén die zich niet zonder meer conformeert aan de gangbare waarden en normen. Eén die moed heeft en durft, naar, in haarzelf en in de wereld te zoeken naar waarheden. Alleen in de liefde heb ik geen beeld om neer te zetten. Zie ik mezelf terug in relaties, waarin de ander niet zomaar (om mij) van mij houdt. Altijd ruis, altijd redenen waarom er niet simpelweg van mij gehouden kan worden. En ik heb de ander zo nodig. Om mijn ik te definieren, om in de liefde te kunnen helen. Het kleine meisje te kunnen helen. En daarvoor moet ik de diepte in......maar, zoals in het begin al gezegd, diepzinnigheid wordt niet altijd op prijs gesteld. Maar ze moeten de diepte begrijpen, zodat het reddingstouw waar ik aan afdwaal lang genoeg is.



Afwijzende, afwerende, oneerlijke, draaiende, bezette, liegende en verslaafde mannen. Allemaal hebben ze een rol gespeeld in mijn leven. En bij allemaal heb ik gevraagd, gesmeekt en gebedeld om hun liefde. Die er soms wel was of leek te zijn, maar vaker gewoonweg niet.



Mijn therapeut zegt, dat ik er achter moet zien te komen waarom dat zo is. Waarom ik me voor de voeten werp van mannen, die mij, als puntje bij paaltje komt, gewoonweg niet echt willen. Er niet echt voor mij zijn. Niet de liefhebbende, steunende partner kunnen (willen) zijn die mij zien, mijn verhaal, mijn verleden zien en uit liefde mij het touw aanreiken om de diepte te kunnen betreden, waar de pijn en de heling ligt. Mijn therapeut zegt: als iemand echt van je houdt, is dat geen opgave, geen offering dan is dat liefde.



Maar goed, ik kan het niet inschatten zeg ik dan tegen haar. En als het ook maar enigszins op echte liefde begint te lijken, moet het weer stuk van mij. Waarom? Omdat ik dan de waarheid en alles wat daaruit is voorgevloeid, opgedaan als klein meisje overboord moet zetten? Geen enkel beeld meer overhou om neer te zetten. Mijn recht op bestaan dan helemaal niet meer kan claimen? Of omdat ik dan misschien echt dat touw af moet? De diepte in, de confrontatie en de pijn met het kleine meisje aangaan. En na de heling volwassen worden? Mij niet meer kunnen verschuilen achter het leed van weleer? Misschien wel echte durf moeten tonen en uit mezelf, met mezelf mijn leven leven? Toch is het de enige weg. En moet ik ergens beslissen uit de tang te gaan tussen angst voor de pijn, de gekte en het verlangen om te helen.....een authentieke zelf te vinden. Mijn bestaan te noteren.



Ik heb echter de liefde nodig. Het touw waarlangs ik af kan dwalen. En ik ben al mijn hele leven op zoek naar een touw wat sterk genoeg is. De angst zal gillen: het touw is niet sterk, niet lang of kort genoeg. Het verlangen zal gillen: het touw is sterk en precies de juiste lengte. Hoe kan ik dat beoordelen? Hoe kan ik zien of iets echte liefde is?

Lin:



(even minuutje voor een reactie en dan moet ik weer stoppen)



Ik vind je brief en dus jouw beschrijving van wat er in je leeft, wat je voelt, de intensiteit en helderheid waarmee je alles (destijds) neergezet hebt: geweldig !!





vwb huis: tuurlijk liggen huizen niet voor oprapen, maar wat nou als je je huisarts en therapeut vraagt om hierin te bemiddelen? dan kun je urgentie krijgen.

Ik zat ooit in een relatie die ik verbroken heb en had een kind, gepraat met de psychologe waar ik bij aangeklopt had en met mijn huisarts. Beiden hebben voor mij iets op papier gezet richting woningbouw en ik kreeg urgentie , het feit dat ik met een kind weg ging , maakte dit nog makkelijker trouwens. En binnen 2 maanden had ik een ander huis. Tis het proberen waard.

De kogel is door de kerk. Ik kon er niet meer tegen.

Ik zit nu, samen met mijn zoon, bij mijn vriendin. Ik blijf hier tot ik crisisopvang heb kunnen regelen. En ondertussen natuurlijk de urgentie-aanvraag onderbouwen. Volgende week de psycholoog benaderen (is deze week ziek), heb nog een opnamepapiertje van de Paaz, zal ook helpen.



Het doet gruwelijk pijn. Ik hou zielsveel van hem. Heb hem nog een kus gegeven en gezegd dat ik hoop dat hij zichzelf weer terugvindt en dat ik nog steeds hoop op een wonder, maar dat ik ziek word van de constante afwijzing, een man verdien die helemaal voor mij gaat. (en kan reflecteren). Dat was het afscheid, en god wat ga ik hem (de fijne kanten) missen. Nog steeds geloof ik dat het kan, maar dat ligt in zijn handen nu, niet in de mijne. Hij heeft nog zoveel te leren.



Ik ben oprecht en eindelijk gelukkig geweest bij hem. Bij hem had ik langs het touw kunnen afdalen, was ik ook mee bezig, maar hij liet het touw vallen en ik donderde omlaag. Nu zal ik uit de put moeten klimmen, weer wat ilussies armer.

Thanks shahla....ga nu slapen....